ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μια Μεταβατική Αναμέτρηση.

Ένα κείμενο που γράφτηκε ΠΡΙΝ από την συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το οποίο, ίδιο ακριβώς, θα μπορούσε να είχε γραφεί και ΜΕΤΑ...

Αναδημοσίευση από το "Κατιούσα"

Μια απ’ τις πιο κρίσιμες στιγμές στην ιστορία της Ανταρσύα(ς) αναμένεται μα λάβει χώρα το διήμερο 21-22/4 στο κλειστό κέντρο πυγμαχίας στο Περιστέρι οπού θα πραγματοποιηθεί η 4η Συνδιάσκεψη της.

Στην πραγματικότητα όχι. Αυτό που μόλις διαβάσατε, όπως και ο τίτλος του κειμένου ονομάζεται στη δημοσιογραφική γλώσσα impact boosting μέσω misleading wording[1] ή όπως έλεγε ο πατέρας μου: «Κάνανε την τρίχα-τριχιά»[2].

Ένα γρήγορο recap

Η Ανταρσύα είναι ο μεγαλύτερος σχηματισμός της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Και λέω ο μεγαλύτερος όχι γιατί η ΛΑΕ δεν είναι εξωκοινοβουλευτική ή γιατί δεν είναι μεγαλύτερη αλλά γιατί η ΛΑΕ ανήκει περισσότερο στον κεντροαριστερό χώρο, περίπου σαν τον Συνασπισμό του Νίκου Κωνσταντόπουλου ένα πράμα, αν και αισθητικά είναι περισσότερο καφενειακή και τσιπουράτη και όχι café-bistrάτη όπως ο ΣΥΝ των 90’s. Η Ανταρσύα ιδρύθηκε το 2009 ως μέτωπο οργανώσεων-κομμάτων, τεχνικά «αριστερότερο» του ΚΚΕ, ενώ πέρασε μια κάπως οδυνηρή διάσπαση το Σεπτέμβρη του ’15 όταν οι δεξιότερες οργανώσεις προσχώρησαν στη ΛΑΕ. Νωρίτερα είχε περάσει δεξιότερα του ΚΚΕ, ολόκληρη.

Σήμερα, η ζωή μου όλη σήμερα

Αυτό το σαββατοκύριακο λοιπόν πραγματοποιείται η συνδιάσκεψη της Ανταρσύα(ς), το ανώτατο σώμα της, το οποίο φιλοδοξεί να γίνει η απαρχή της ανατροπής, της απαύτωσης και της ξεπάτωσης του καπιταλιστικού συστήματος. Ο προσυνδιασκεπτικός διάλογος υπήρξε ως συνήθως πλούσιος, με τα θέματα που απασχόλησαν να είναι οργανωτικής υφής αλλά φυσικά και πολιτικής. Άλλωστε όπως λέει και μια παλιά παροιμία από το Πράσινο Ακρωτήρι[3] «τα οργανωτικά ζητήματα είναι και πολιτικά». Το πολιτικό ζουμί λοιπόν είναι αυτό το προαιώνιο ερώτημα που ταλανίζει κάθε αριστερό σχηματισμό από το 1848 και έπειτα. Βαθύ ή Ρηχό; Στενό ή Πλατύ; «Σούπα» ή «καθαρότητα»; Απ’ τη μια έχουμε την «αριστερή» πτέρυγα υπό τους ΝΑΡ, ΑΡΙΣ αλλά και ΣΕΚ. Η πλευρά αυτή δεν αρνείται την «κινηματική» συνεργασία με τη ΛΑΕ αλλά αρνείται οριζοντιοκάθετα την κεντρική-πολιτική και επιδιώκει την εκβάθυνση και ισχυροποίηση των «κομμουνιστικών χαρακτηριστικών» της Ανταρσύα(ς).

Έξω πάμε καλά...

ΠΑΡΙΣΙ, 50 χρόνια με τον ΜΑΗ του 68...

«Βιδωμένοι» με τον ...Γιάνη!

Τρέλα και νεοφιλελευθερισμό πουλάει ο Κοσμάς Βίδος μέσα από τις στήλες του protagon.gr για την αργία της Πρωτομαγιάς:

Ειδικά στη διαλυμένη Ελλάδα όπου σχεδόν τίποτα δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε, τι καταλαβαίνουμε συμπεριφερόμενοι άναρχα, επιβάλλοντας το δικό μας «έτσι θέλω», κάνοντας ό,τι γουστάρουμε και αντιμετωπίζοντας τη δουλειά μας ως αγγαρεία από την οποία πρέπει να ξεφεύγουμε με κάθε ευκαιρία;

Αυτό, νομίζω, εύκολα το διαπιστώνουμε κοιτάζοντας γύρω μας, τον λουφαδόρο κόσμο που έχουμε φτιάξει και συντηρούμε. Μια κοινωνία (αναφέρομαι στη δημόσια οργάνωση και στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί), η οποία κάθε φορά που χρειαζόμαστε τη βοήθειά της αργεί.

Απόσπασμα από το «Στη χώρα του «τετραήμερου» της Πρωτομαγιάς»

Όμως ο κ. Βίδος, ...βιδώθηκε πραγματικά με κάτι άλλο απ' την φετινή πρωτομαγιά στο επόμενο κείμενό που έγραψε «Γιάνη μου, το μπουμπούκι σου». Έχασε την ψυχραιμία του, και δεν πουλάει μόνον τρέλα, όπως φαίνεται από το παρακάτω απόσπασμα, αλλά και ψέμματα:
«Και τρέλα και επανάσταση. Ετσι πορεύεται. Ετσι πορεύτηκε και τώρα, την Πρωτομαγιά, παρέα με τη ΓΣΣΕ, αμετανόητος για αυτά που έκανε (και που δεν έκανε) αλλά και για αυτά που θα επιχειρήσει να κάνει στο μέλλον.»

Οι σιδηροδρομικοί και οι διανοούμενοι: Συνέντευξη με τον Ζακ Ρανσιέρ

Αναδημοσίευση από "ΣΕΛΙΔΟΔΕΚΤΗΣ"

Μετάφραση-Επιμέλεια: Ευαγγελία Φρυδά

Τρεις σημαντικοί σύγχρονοι διανοούμενοι, (ο Ζακ Ρανσιέρ, ο Ετιέν Μπαλιμπάρ και ο Τόνι Νέγκρι) κλήθηκαν από τους απεργούς των γαλλικών σιδηροδρόμων να απαντήσουν σε τρία ερωτήματα σχετικά με τους εργατικούς αγώνες που βρίσκονται σε εξέλιξη στη Γαλλία. Τις συνεντεύξεις αυτές αναδημοσιεύουμε στον Σελιδοδείκτη ( από τον ιστότοπο www.revolutionpermanente.fr ) σε συνέχειες.

Οι σιδηροδρομικοί και οι διανοούμενοι [1]

Ο Jacques Rancière (Ζακ Ρανσιέρ) απαντά στις ερωτήσεις των απεργών σιδηροδρομικών του Paris Nord [2]  Φιλόσοφος, «αδαής δάσκαλος», στοχαστής της ισότητας, ο Jacques Rancière ρωτήθηκε από απεργούς σιδηροδρομικούς που συνεχίζουν την απεργία στο Paris Nord να απαντήσει σε κάποια ερωτήματα σχετικά με την έννοια της ισότητας και για τον αγώνα που βρίσκεται σε εξέλιξη ενάντια στην αναδιάρθρωση των Σιδηροδρόμων.

Ο κρατικός συνδικαλισμός γιορτάζει την πρωτομαγιά...

Άδεια η πλατεία Κλαυθμώνος, άδειος και ο δρόμος μπροστά από την εξέδρα της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΕΚΑ. Ο ήχος από τα μεγάφωνα, κρεμασμένα στις κολώνες μέχρι το επόμενο τετράγωνο, γεμίζει τους άδειους δρόμους. Μερικοί άστεγοι στους γύρω δρόμους ενοχλημένοι φεύγουν από τα πρόχειρα καταλύματα τους, που πέρασαν εκεί την νύχτα που έφυγε...

Σιγά - σιγά ανηφορίζουν οι συγκεντρωμένοι από άλλα σημεία της Αθήνας.Kάποια στιγμή η “εργατική ηγεσία” παίρνει το πανό της, μπαίνει ανάμεσά τους και κατευθύνεται προς την βουλή. Και οι άλλοι, αν και περισσότεροι, είναι λίγοι κι αυτοί. Όταν φτάνουν στο Σύνταγμα, το ΚΚΕ έχει φύγει. Όσοι πέρασαν απ' εκεί είχαν την ευκαιρία να αγοράσουν άσπρα καπελάκια για προστασία από τον ήλιο, αν δεν τους ενοχλούσε το σήμα του ΠΑΜΕ που ήταν τοποθετημένο κατακούτελα...

Η εργατική τάξη και τα τείχη της Ιεριχούς

Με αφορμή την εργατική πρωτομαγιά...

Αναδημοσίευση από την "ΚΑΤΙΟΥΣΑ"

του Χρήστου Μιάμη

Η επίκληση της εργατικής τάξης, που πολλές φορές μοιάζει με επίκληση μιας αόρατης δύναμης που βρίσκεται κάπου κρυπτόμενη, αναμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να εμφανιστεί, είναι στιγμές που λαμβάνει τον χαρακτήρα θεολογίας. Ως σαν να υπάρχει μια αμόλυντη, μια ατόφια εκδοχή της που ως από μηχανής Θεός ή ως Αθηνά από το κεφάλι του Δία, θα ξεπηδήσει δίνοντας την οριστική λύση στο κοινωνικό ζήτημα. Έτσι καταλήγουμε συνήθως είτε να λιβανίζεται είτε να καθυβρίζεται η εργατική τάξη, αφενός ως το επαναστατικό υποκείμενο που ακόμη δεν έχει εμπεδώσει τον ιστορικό του ρόλο αλλά σύντομα θα το πράξει, αφετέρου, ως η έκφραση περιφερόμενων ανερμάτιστων ατομικοτήτων που δεν στέκονται στο ύψος των αναγκών και των ιστορικών περιστάσεων.

Πρόκειται εδώ για την εκφορά μιας διττής θεολογίας, που στην θετική της μορφή, καταλήγει σε ένα πρωτόγονο και παιδαριώδη εργατισμό, με την φιγούρα του μαρξιστή διανοουμένου να αναζητά σε κάθε καμπή του δρόμου, τον αμόλυντο εργάτη που φέρει στους ώμους του το βάρος ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ενώ όταν τον πλησιάσει κατανοεί, ή δείχνει να κατανοεί, πως ο εργάτης , ο σύγχρονος μισθωτός εργάτης, δεν μπορεί να σηκώσει ούτε το δικό του βάρος, πόσο μάλλον το βάρος της επαναστατικής οντολογίας που τον συντροφεύει, ως αποστολή ή ως κατάρα. Συνήθως η πραγματικότητα δεν χωράει στην θεωρία ή και το ανάστροφο, η θεωρία εξέχει από την πραγματικότητα, όπως οι ανυποψίαστοι ταξιδιώτες στο κρεβάτι του Προκρούστη.

Enzo Τraverso: η Αριστερά είναι μια ιστορία από ήττες!

Δυο εκτενή αποσπάσματα από συνεντεύξεις του Enzo Τraverso, που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αναζήτηση της Αριστεράς του 21 αιώνα

Απόσπασμα από συνέντευξη στην στη Σόνια Φορ

Αλλά η Κομμούνα ήταν επίσης και μια ήττα. Μπορεί η Αριστερά ποτέ να εμπνευστεί από κάτι άλλο πέρα από αποτυχίες;

Μα η Αριστερά είναι μια ιστορία από ήττες! Και ακόμα και όταν οι επαναστάτες κατάφερναν να ανατρέψουν τις κάθε φορά αναγνωρισμένες εξουσίες, τα πράγματα σχεδόν πάντα πήγαιναν άσχημα. Γι’ αυτό η μελαγχολία είναι μια θεμελιώδης διάσταση της αριστερής κουλτούρας. Και για μεγάλο διάστημα απωθούνταν από τη διαλεκτική θέαση της ιστορίας. Όσο επώδυνες και αν ήταν οι ήττες, ποτέ δεν αμφισβητούσαν την ιδέα ότι ο σοσιαλισμός ήταν ο αναπόφευκτος ορίζοντας. Η Ιστορία μας ανήκε. Αυτό μας επέτρεπε να ξεπερνάμε τις ήττες. Σήμερα αυτοί οι πόροι έχουν εξαντληθεί και η αριστερή μελαγχολία επιστρέφει στο φως της μέρας. Αυτή είναι μια κρυφή παράδοση που βρίσκουμε ήδη στα απομνημονεύματα της Λουίς Μισέλ, στα κείμενα της Ρόζας Λούξεμπουργκ την παραμονή της δολοφονίας της ή στο Μια κηδεία στην Ορνάνς (Un Enterrement à Ornans), του Γκυστάβ Κουρμπέ, μια εκπληκτική αναλογία για την επανάσταση του 1848, μέσω μια κηδείας. Αυτή ήταν μια παρηγορητική μελαγχολία, αδιαχώριστη από την ελπίδα, η οποία μπορούσε ακόμη και να ενδυναμώσει τις πεποιθήσεις τους.

Πως μπορεί αυτή η μελαγχολία να είναι εμπνευστική και όχι μόνο αιτία παραίτησης;

Με αφορμή τα ...«Μέγαρα»

Το παραπάνω βίντεο γυρίστηκε σε σκηνοθεσία του Αλέξη Αλεξίου με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ «Μέγαρα», που προβάλλεται τη Δευτέρα 30 Απριλίου στο πλαίσιο του αφιερώματος «Ντοκουμέντα» της Χαμένης Λεωφόρου του Ελληνικού Σινεμά. Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος και ο Σάκης Μανιάτης συναντήθηκαν ξανά και ταξίδεψαν μέχρι τα Μέγαρα για να δούνε τι έχει απομείνει από εκείνη την εποχή. Δείτε τους, μαζί με σπάνιο υλικό από την ταινία.

ΛΑΕ: ο “χρήσιμος ηλίθιος” του συστήματος!

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δεν χάνει ευκαιρία να δηλώσει την εθνικοφροσύνη του με κάθε αφορμή, ακόμα και για τον πιο ασήμαντο λόγο. Με αυτόν τον τρόπο φαντασιώνεται ότι γλύφοντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας θα κερδίσει κάποιο κομμάτι της και θα μπει στην βουλή. Όμως συμβαίνει το ακριβώς ανάποδο...

Οι αντιδραστικοί κύκλοι τον έχουν πάρει χαμπάρι και έχουν αρχίσει να κάνουν πλάκα μαζί του με την πρώτη ευκαιρία που τους δίνεται. Πρόσφατα, με αφορμή ένα ασήμαντο περιστατικό, τον εγκάλεσαν να κάνει δήλωση εθνικοφροσύνης μπροστά στις κάμερες, περιστατικό για το οποίο ούτε καμία πολιτική ευθύνη είχε, ούτε υπήρχε κανένας λόγος να απαντήσει σε προκλήσεις αντιδραστικών κύκλων που δεν χάνουν ευκαιρία να κάνουν την τρίχα τριχιά. Είναι χαρακτηριστικό οι κύκλοι που ανέδειξαν αυτό το περιστατικό σε “πρώτο θέμα” είναι οι ίδιοι ακριβώς που πρόβαλαν με ανάλογη ζέση και τις δηλώσεις του αρχηγού της ΛΑΕ...

Συνέντευξη με τον Ζόζεφ Ντάχερ: “Ο Πόλεμος Ωφελεί μόνο τις Αντεπαναστατικές Δυνάμεις”

Αναδημοσίευση από το "ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ"

Συνέντευξη – Εισαγωγή: Λίνα Θεοδώρου, Αντώνης Φάρας

Μετάφραση: Αναστασία Ματσούκα

Επιμέλεια: Γιώργος Βελεγράκης

Ο Συριακός Εμφύλιος πόλεμος, συνεχίζεται για έβδομο έτος, χωρίς να είναι ακόμη ορατό το πότε θα λήξει. Κατά τη διάρκεια του πολέμου πάνω από μισό εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περίπου 10 εκατομμύρια άνθρωποι, περίπου το μισό του συριακού πληθυσμού, εκτοπίστηκε. Με αφορμή τον βομβαρδισμό της Συρίας, με στόχους στρατιωτικές βάσεις του καθεστώτος στη Δαμασκό, από δυνάμεις των ΗΠΑ, ΗΒ και Γαλλίας, η συζήτηση άνοιξε με ανανεωμένο ενδιαφέρον στον ελλαδικό χώρο· διοργανώθηκαν αντιπολεμικές πορείες, διαδηλωτές επιχείρησαν να ρίξουν το άγαλμα του Harry S. Truman και τώρα διώκονται για την αποδιδόμενη πράξη.

Ωστόσο, στο αντιπολεμικό κίνημα κατά του πολέμου της Συρίας, ηγεμονική αφήγηση εντός της Αριστεράς επέχει μια προσέγγιση του αντιμπεριαλισμού, η οποία λίγο πολύ, περιορίζει τη θέση του ιμπεριαλιστή αποκλειστικά στις ΗΠΑ. Η οπτική αυτή, η οποία αποτελεί πάγιο αναλυτικό εργαλείο για την ερμηνεία του κόσμου εκτός της Δύσης, αφενός υιοθετεί ένα γεωπολιτικό πρίσμα ανάγνωσης που υποβαθμίζει το κοινωνικό ως παράγοντα εξελίξεων, αφετέρου υποδηλώνει ένα καταστατικό οριενταλισμό στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε ως Αριστερά την πολιτική, όταν μιλάμε για τους «άλλους».

Ο Συριακός Εμφύλιος, η Αντιεξουσιαστική Κριτική & τα Κουλουβάχατα της Ιστορίας

Ο πόλεμος στο Χαλέπι, 10.03.2017

Αναδημοσίευση από το "ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ"

του Στέφανου Μπατσή

Ας αρχίσουμε από μία παραδοχή. Τα γεγονότα του συριακού εμφυλίου πολέμου δεν αποτελούν έναν γόρδιο δεσμό που καλεί για λύση το αμφίστομο ξίφος του αντιιμπεριαλισμού ή οι αντιδραστικές θεωρήσεις της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής ανάλυσης. Αντιθέτως, παραπέμπουν σ’ ένα κουβάρι με πολλά νήματα, πολλές αφετηρίες και αβέβαιη ή και συχνά αμφίσημη κατάληξη για την ερμηνεία και την πολιτική σκέψη. Άλλωστε, η πυκνή αυτή επταετία εμφανίζει σημάδια αλλαγής παραδείγματος. Από την ίδια τη μικροφυσική και τεχνολογία του πολέμου έως την επιστροφή των σημασιών στα ελεύθερα καντόνια της Ροζάβα, τίποτα δεν μοιάζει γνώριμο και καμία βεβαιότητα δεν φαίνεται να μην μπορεί να γκρεμιστεί.

Η αμηχανία σημαντικών κομματιών της Αριστεράς και του ελευθεριακού χώρου μπροστά σε αυτή τη ρευστότητα αποτυπώνεται όλο και συχνότερα σε άτοπα και παραδοξολογίες. Παρατηρείται μεταξύ κραυγών για τη “Νίκη στα όπλα του συριακού στρατού” και στήριξης στον κοινό άξονα “Άσαντ, Ρωσίας, Ιράν και Χεζμπολάχ” αλλά και μιας πρακτορολογικής και συνωμοσιολογικής ρητορικής που, δυστυχώς, όλο και συχνότερα μας επιδεικνύει τον αντισημιτισμό της. Το κείμενο αυτό, επομένως, αλλά και η εκδήλωση που συνδιοργανώνεται με κεντρικό ομιλητή τον Ζόζεφ Ντάχερ* τοποθετούνται σε μια στιγμή που ο δημόσιος διάλογος εντός των αριστερών και ελευθεριακών μικροκόσμων τείνει να εκτροχιαστεί προς θέσεις ασυνεπείς με όσα θεωρητικά πρεσβεύουν οι φορείς τους.

ΛΑΕ: Αναζητώντας το "σωσίβιο" των δημοσκοπήσεων...

Η προπαγάνδα και η χειραγώγηση πάει σύννεφο ιδιαίτερα από ορισμένες δημοσκοπικές εταιρείες, οι οποίες έχουν μετατραπεί σε παραρτήματα αντιμαχόμενων για την καρέκλα της εξουσίας και μόνο, μνημονιακών κομμάτων.

Mε την παραπάνω παράγραφο ξεκινά το κείμενο «Η δημοσκοπική χειραγώγηση πάει σύννεφο. Λογαριάζουν χωρίς τον …. ξενοδόχο» που δημοσιεύεται στο iskra.gr και καταλήγει με το παρακάτω υστερόγραφο:

Υ.Γ: Δημοσιεύω, επίσης, προς πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών, ολόκληρη της μέτρηση της Europe Elects, η οποία δημοσιεύθηκε χθες 19 Απριλίου:
NΔ: 31%
ΣΥΡΙΖΑ: 25%
ΧΑ: 9%
Κίνημα Αλλαγής: 8%
KKE: 6%
ΛΑ.Ε: 4%
Ένωση Κεντρώων: 3%
ΑΝΕΛ: 3%
Πλεύση Ελευθερίας: 2%
*H έρευνα διενεργήθηκε από 11 Απριλίου 2018 έως τις 16 Απριλίου 2018 σε δείγμα 1000 ατόμων.

Στις ανυπότακτες πόλεις της Ισπανίας (Από τους δρόμους στην άσκηση της εξουσίας)

Των Pauline Perrenot και Vladimir Slonska-Malvaud
Πηγή: Le Monde diplomatique

Μετάφραση: Δημήτρης Οικονομίδης

Αναδημοσίευση από το "Ya Basta!"

Στην Ισπανία, ο νεαρός πολιτικός σχηματισμός Podemos απέτυχε στον πολιτικό του στόχο « να καταλάβει τον ουρανό εξ εφόδου »: να ανατρέψει το πολιτικό σύστημα μέσω των βουλευτικών εκλογών. Όμως, οι προοδευτικές δυνάμεις, που αντιτίθενται στις πολιτικές της λιτότητας, κατέκτησαν πολλούς δήμους και κοινότητες, από τη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη ως τη Βαλένθια και τη Σαραγόσσα. Όμως το να αλλάξει ο Δήμαρχος επιτρέπει και να αλλάξει ο κόσμος;

Στην πλατεία Πιλάρ υψώνεται ένα βουνό από λουλούδια και σταυρούς, στα μέσα Οκτωβρίου, με την ευκαιρία της ετήσιας γιορτής της Σαραγόσσα. Οι δρόμοι ξεχειλίζουν από τουρίστες, τα πολυκαταστήματα είναι γεμάτα: πουθενά σοβιέτ, πουθενά κατάληψη κάποιων Ιβηρικών Χειμερινών Ανακτόρων. Εδώ, όπως και στη Μαδρίτη, τη Βαρκελόνη ή τη Βαλένθια, μια «συμμαχία λαϊκής ενότητας » η οποίες σχηματίστηκε από μέλη των κοινωνικών κινημάτων και διαφόρων κομμάτων της Αριστεράς κέρδισε τις δημοτικές εκλογές του Μαΐου 2015. Αλλά, σε αντίθεση με τα ουρλιαχτά των συντηρητικών, οι οποίοι φοβήθηκαν από αυτές τις νίκες, η επανάσταση κρατά χαμηλό προφίλ.

FairCoin: ένα εναλλακτικό, οικολογικό ψηφιακό νόμισμα

Αναδημοσίευση από το "tvxs.gr"

περισσότερες πληροφορίες εδώ: Fair-coin.org

Ένα εναλλακτικό, ψηφιακό, οικολογικό νόμισμα με στόχο τη δημιουργία ενός μετα-καπιταλιστικού μοντέλου. Αυτή είναι η βασική ιδέα πίσω από το κρυπτονόμισμα FairCoin, που δημιουργήθηκε με σκοπό την προώθηση της ισότητας και της οικονομικής δικαιοσύνης.

Η ιστορία ξεκίνησε το 2010 στην Καταλονία ως πείραμα μιας μικρής ομάδας ακτιβιστών και κατέληξε τον Σεπτέμβριο του 2014 με τη «γέννηση» της FairCoop -ενός αποκεντρωμένου κινήματος βάσης, ενός διεθνούς συνεταιρισμού που αυτοοργανώνεται μέσω διαδικτύου- που απλώθηκε στις πέντε ηπείρους και στη συνέχεια, δημιούργησε το FairCoin.

Με άλλα λόγια, το FairCoin είναι το κρυπτονόμισμα που η FairCoop επέλεξε για να στηρίξει νομισματικά τη δημιουργία του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικοοικονομικού συστήματος της, συνεπώς δεν έχει τίποτα κοινό με το bitcoin ή, όποιο άλλο από τα γνωστά κρυπτονομίσματα που φέρουν τις «αρχετυπικές», «παραδοσιακές αξίες» του καπιταλισμού, όπως, για παράδειγμα, τη διαρκή προσπάθεια φοροαποφυγής.

Το FairCoin βασίζεται σε ένα ομότιμο και αποκεντρωμένο δίκτυο συναλλαγής με προστασία κρυπτογράφησης, εξού και δε μπορεί να θεωρηθεί χρεόγραφο με την καθιερωμένη νομική/χρηματοοικονομική έννοια.

Πoιoς είναι Τoύρκος; Είναι μπερδεμένο

Αναδημοσίευση από το "—Nomadic universality"

του Καγιά Γκεντς

Στις αρχές του χρόνου, η Τουρκία άνοιξε το μέχρι τώρα απόρρητο μητρώο του πληθυσμού της, ένα μνημειώδες αρχείο γενεαλογιών που φτάνει μέχρι την οθωμανική περίοδο. Στο σάιτ που παρέχει πρόσβαση σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες στην Τουρκία έχει πλέον προστεθεί μια καρτέλα γενεαλογίας. Οι χρήστες μπορούν να κατεβάσουν έγγραφα σχετικά με τους προγόνους τους, με αρχεία που ξεκινούν από το 1882.

Από την εμφάνιση της νέας υπηρεσίας, οι ρίζες, η μετανάστευση, η καθαρότητα και ο υβριδισμός κυριάρχησαν στη συζήτηση σε ομάδες τού WhatsApp, γραφεία και καφενεία. Σε μόλις δύο μέρες, πάνω από 5 εκατομμύρια Τούρκοι έψαξαν την κληρονομιά τους στο μητρώο. Το ενδιαφέρον ήταν τόσο έντονο που για κάποιες ώρες το σάιτ κατέρρευσε και η κυβέρνηση αναγκάστηκε να απενεργοποιήσει την υπηρεσία για αρκετές ημέρες.

Επί έναν αιώνα, το τουρκικό κράτος επέβαλε στους πολίτες του μια άκαμπτη εθνική ταυτότητα, η οποία απέκλειε την εθνοτική καταγωγή και προέβαλλε την «καθαρή» τουρκικότητα. Το άνοιγμα των αρχείων της κυβέρνησης άσκησε τεράστια έλξη στους ανθρώπους. Καθώς οι Τούρκοι απορροφούν την είδηση περί της εθνοτικής τους ποικιλομορφίας, η αιωνόβια ιδέα της φυλετικής καθαρότητας, που είχε κατασκευαστεί και επιβληθεί από το κράτος, έχει αρχίσει να καταρρέει.

Ανοιξιάτικα κείμενα...

Σήμερα κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν με παραπομπές σε κείμενα που δημοσιεύσαμε ...Απρίληδες  σε εποχές που προηγήθηκαν, αναφέρονται όμως σε θέματα που ακόμα είναι επίκαιρα και συζητιούνται...

2011



Δεν είναι απόσπασμα από οργουελικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας που επικεντρώνεται στην ώρα Χ κατά την οποία τα άξια τέκνα της φυλής θα αναλάβουν την ευθύνη της ανάπλασης, αναγέννησης και διακυβέρνησης της χώρας. Το Δόγμα της Δίκαιης Ανισότητας προβάλλει ως μια ετεροτοπία της“11ης θέση για τον Φόυερμπαχ” ενάντια στον εξισωτισμό. Είναι η 11η θέση “Για το οργανωτικό πρόβλημα” του Μίκη Θεοδωράκη!

Το “Δόγμα της Δίκαιης Ανισότητας” του Άρχοντα της ΣΠΙΘΑΣ και άλλα φαιδρά παρόμοια

2012


Είναι φανερό ότι ένα εκλογικό σύστημα στο οποίο θα υπήρχαν παραπάνω επιλογές από την μία και μοναδική ψήφο, όχι μόνον θα αποτύπωνε με σαφώς μεγαλύτερη πιστότητα την λαϊκή βούληση στο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά θα δημιουργούσε αντικειμενικά πολλές δυσκολίες στην χειραγώγηση της λαϊκής θέλησης, τόσο από το κράτος όσο και από τους εκλογικές τακτικές που χρησιμοποιούν οι κομματικοί μηχανισμοί, αφού τα διλήμματα δεν θα μπορούν να λειτουργούν με τους γνωστούς εκβιαστικούς τρόπους που τίθενται από τα κέντρα της εξουσίας; Φανταστείτε και μόνον τι χάος θα γινόταν με τις δημοσκοπήσεις!...

Υπάρχει εκλογικό σύστημα καλύτερο από την απλή αναλογική;

Λίγα λόγια για το ΜεΡΑ 25 και τα όσα ακούστηκαν γι’ αυτό

Αναδημοσίευση από το "glasnost.gr"

Του Γρηγόρη Καραγιαννίδη

Και εγένετο «ΜεΡΑ 25» λοιπόν. Στα τέλη Μαρτίου ανακοινώθηκε από το Γιάνη Βαρουφάκη η ίδρυση του ελληνικού κόμματος- τμήματος της πολιτικής του κίνησης DIEM 25, και όπως ήταν αναμενόμενο, οι συζητήσεις που προκλήθηκαν ήταν έντονες.

Το παράξενο στην υπόθεση ήταν η μεγάλη επίθεση που δέχτηκε και μέσα από τους κόλπους της Αριστεράς. Ειδικά η ιστοσελίδα Iskra, μέσα από άρθρο της έφτασε στο σημείο να τον αποκαλέσει «λουστραρισμένο κακέκτυπο του Αλέξη Τσίπρα», και να αναφέρει πως πανηγύριζε για την απαράδεκτη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη.

Το παραπάνω κατηγορητήριο αποτελεί κάτι τουλάχιστον λυπηρό για την Αριστερά. Και οι λόγοι που το χαρακτηρίζω «λυπηρό» μπορεί να γίνουν εμφανείς κοιτώντας τις θέσεις και τα πεπραγμένα του DIEM 25 και του MεΡΑ 25 από την ίδρυσή τους έως και σήμερα, αλλά και η ίδια η ιστορία του Βαρουφάκη και της πρώτης κυβερνήσεως ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το 2015.

Ξεκινάμε μία μικρή ιστορική αναδρομή στο εξάμηνο αυτό λοιπόν...

Εικόνες από την μεγάλη αντιπολεμική διαδήλωση στην ΑΘΗΝΑ (16-4-2018)

«ή εμείς ή κανείς»

Ο βουλευτής της «Ένωσης Κεντρώων» Αριστείδης Φωκάς σε συγκέντρωση των οπαδών του ΠΑΟΚ, που προηγήθηκε του ματς με τον Πανιώνιο.

Ο ΠΑΟΚ προηγήθηκε από το 2' και επικράτησε εύκολα (3-1) του Πανιωνίου στον αγώνα που έγινε κεκλεισμένων των θυρών, λόγω της τιμωρίας που έχει επιβληθεί για τα όσα συνέβησαν στο πρόσφατο ντέρμπι με την ΑΕΚ και τελικά μετά τον αγώνα επικράτησε ηρεμία...

Το σύνθημα «ή εμείς ή κανείς» που ξεστομίστηκε από τον βουλευτή της «Ένωσης Κεντρώων» είναι εμπρηστικό, αφού δεν αφήνει κανένα περιθώριο στην ...θεά τύχη. Προτρέπει σε σύγκρουση μέχρι εσχάτων και αποκλείει κάθε διαπραγμάτευση. Τέτοια χαρακτηριστικά στους κοινωνικούς αγώνες που καθοδηγούνται από την Αριστερά, (είτε “ρεφορμιστική” είτε “επαναστατική”) δεν εκδηλώνονται. Επισημαίνουμε μερικές διαφορές χωρίς να τις αξιολογούμε:

Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου

 Ένα ποίημα του Μπ. Μπρεχτ

(Ποιήματα του Σβέντμποργκ, 1939)

Απαγγέλει ο Χαράλαμπος Αριστοτέλους..Μουσική Philip Zilfo (PROSPECTUS) 

Από τότε, πολλά έχουν αλλάξει. Όμως ο χαρακτήρας του πολέμου παραμένει ο ίδιος:

«Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε

Πόλεμος και ειρήνη

Είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά

Όμως η ειρήνη τους και ο πόλεμός τους

Μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα

Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους

καθώς ο γιος από την μάνα

έχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά

ο πόλεμός τους σκοτώνει

ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους 

Το Πάσχα και η ...«ΤΙΝΑ» του

Ενα κείμενο με τον τίτλο “Ποιους «χτύπησε» η κατάρα του Ιησού Χριστού”, που πρωτοδημοσιεύτηκε [εδώ], προβλήθηκε σε πολλά άλλα ΜΜΕ, ξεκινα με την παρακάτω παράγραφο που επεκτείνει στο χώρο της θρησκευτικής πίστης την χρήση μιας μια λέξης που  έχει εισηχθεί στην καθομιλουμένη γλώσσα μας μαζί με τα μνημόνια, την ΤΙΝΑ ( There is no alternative ) :

«Θρύλος, κατάρα που διαιωνίζεται ή απλά μαζεμένες συμπτώσεις; Το γεγονός, ότι όλοι οι ηθοποιοί που έχουν κατά καιρούς ενσαρκώσει κινηματογραφικά τον Ιησού Χριστό βλέπουν την καριέρα τους να παίρνει την κατιούσα, έχουν πάθει διάφορα ατυχήματα, ή ακόμη χειρότερα έχασαν την ίδια τους τη ζωή, προκαλεί δέος. Εμείς θα σας αναφέρουμε απλά τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις και τα συμπεράσματα δικά σας... Είναι στην πλειοψηφία τους γνωστοί ξένοι ηθοποιοί, που πήραν την απόφαση να υποδυθούν στον κινηματογράφο τον Ιησού Χριστού, λόγω της υπέμετρης φιλοδοξίας τους. Εκ των υστέρων βέβαια μετάνιωσαν για την απόφασή τους αυτή. Μετά την "κατάρα" του Superman, ακολουθεί αυτή του Θεανθρώπου. Και εδώ καλούμαστε να θέσουμε ένα βασικό ερώτημα "Τυχαίο ή μοιραίο";»

Στην συνέχεια το κείμενο, με τα στοιχεία που εκθέτει, τοποθετείται υπέρ του “μοιραίου”, αφού όλα συνηγορούν στην επαλήθευση της κατάρας. Όμως και το "τυχαίο" αν επιλεγεί ως απάντηση στο ερώτημα, και αυτό δηλώνει το "αναπότρεπτο", αφού ούτε και αυτό μπορεί ν' αποφευχθεί...

Η «συμμαχία» της ΛΑΕ με το «βαθύ κράτος» δημιουργεί φυγόκεντρες τάσεις και αποχωρήσεις...

ο Μουσταφά Τσολάκ με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη σε άλλες εποχές...

Τέσσερα μέλη, τα δύο εκ των οποίων ήταν και υποψήφιοι βουλευτές στις εκλογές του 2015, αποχώρησαν απ’ τη Λαϊκή Ενότητα Ροδόπης. Στο κείμενο αποχώρησης που υπογράφουν οι Μουσταφά Τσολάκ (συντονιστής ΛΑΕ Ροδόπης και υπ. Βουλευτής στις εκλογές του 2015), Τουργκάι Χασάν (υπ. Βουλευτής στις εκλογές του 2015), Εντανούρ Ιντζέ και Ονούρ Χασάν, αναφέρουν τα εξής:

“Με το κείμενο αυτό δηλώνουμε την αποχώρηση μας απ’ τη Λαϊκή Ενότητα.

Η απόφαση αυτή, ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση για μας, διότι τη κρίσιμη στιγμή του 2015"> οργανωθήκαμε στη ΛΑΕ (που κάποιους από μας τίμησε και με την υποψηφιότητα στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015) πιστεύοντας πως θα «ξαναφτιάξουμε» το χώρο μας, μετά την προδοτική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και θα ξαναφέρουμε την ελπίδα που την πάτησε η ηγεσία του νεομνημονιακού μορφώματος μετά το δημοψήφισμα.

Αλλά οι εξελίξεις μας έδειξαν πως η ΛΑΕ απέχει πολύ από αυτό το σκοπό και πως κάνει περίεργους κλυδωνισμούς που στην τελική κάνουν μεγάλη ζημιά στο χώρο.

Πιο συγκεκριμένα:

Στα «εθνικά θέματα»

Τα κείμενα που βγήκαν στην ιστοσελίδα της μεγαλύτερης συνιστώσας, στην Ίσκρα του Αριστερού Ρεύματος, που στην ουσία θεωρούσαν πως υπάρχουν και θετικά στοιχεία στα εθνικιστικά συλλαλητήρια του «εθνικού κορμού» για το Μακεδονικό, όπως και οι δηλώσεις του σ. Π. Λαφαζάνη και άλλων σ. της «ηγεσίας» περί «αλυτρωτισμού» των γειτόνων μας, μας αηδίασαν.

Η αρθρογραφία στην επίμαχη ιστοσελίδα, όπως τα κείμενα του εθνικιστή Χ. Καπούτση που λασπολογούσαν τους μειονοτικούς της Θράκης ως πράκτορες της Άγκυρας, αλλά και άλλα που καλούσαν να γίνουμε πιστοί σύμμαχοι του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ενάντια στην υποτιθέμενη «επιθετικότητα» των γειτόνων, μας προκάλεσαν ντροπή – ίσως και κάτι παραπάνω.

Μπορούμε να τα πολλαπλασιάσουμε τα παραδείγματα, αλλά νομίζουμε πως δεν αξίζει.

Κάτι κινείται στην ...Γαλλία!

Στη γειτονική Αλβανία η έξοδος για τον εορτασμό του Πάσχα πυροδώτησε διαδηλώσεις για την επιλογή διοδίων. Τα διόδια αυτά τοποθετούνται για πρώτη φορά στο αλβανικό οδικό δίκτυο και έχουν εξοργίσει τους κατοίκους της φτωχότερης πόλης της βόρειας Αλβανίας, στο Κουκς. Οργισμένοι διαδηλωτές έβαλαν φωτιά σε διόδια στην βόρειο Αλβανία δηλώντας ότι πρόκειται για ένα σκάνδαλο του Ράμα από τον οποίο ζητούν να παραιτηθεί. Πλέον οι κάτοικοι της περιοχής καλούνται να πληρώνουν 10 ευρώ κάθε φορά που θα μετακινούνται από και προς τα Τίρανα όταν ο βασικός τους μισθός κυμαίνεται περίπου στα 200 με 250 ευρώ.

Στην χώρα μας, με την λαμπρή καθοδήγηση της ΛΑΕ, το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς, έχει ανεβάσει 10 σκαλαπάτια παραπάνω την αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική, δεν έχει αποκτήσει ακόμα μαζικά χαρακτηριστικά. Ανάλογες μορφές σύγκρουσης με αυτές που χρησιμοποιήθηκαν στην Αλβανία, εδώ θωρούνται προβοκατόρικες γιατί δεν αντιστοιχούν στις απαιτήσεις ενός αγώνα που αναζητά την δικαίωση μέσα στα πλαίσα κοινοβουλευτικών στρατηγικών. Οι συνθήκες φαίνεται πως δεν έχουν ακόμα ωριμάσει για κάτι διαφορετικό...

Η τεχνη της εξαπατησης. «Αριστερη» αμηχανια απεναντι στο «πολιτικα αδιανοητο»

Στις 30 Ιανουαρίου έφθασε το πλήρωμα του χρόνου:

ο Χίτλερ μπόρεσε να εγκατασταθεί στην (παλιά) καγκελαρία του Ράιχ.

Κάνοντας απολογισμό δεν μου φαίνεται

ότι αναγνωρίστηκε αμέσως η σημασία αυτού του γεγονότος

Willy Brandt[1]

Αναδημοσίευση από το " www.jmilios.gr "

Αόρατο νήμα

Εδώ και αρκετό καιρό αναδύεται στην πολιτική σκηνή το «πολιτικά αδιανόητο». Και μπορεί μεν η Ελλάδα να κρατάει τα σκήπτρα στις «πολιτικές εκπλήξεις», με την άνευ προηγουμένου ακύρωση μιας σε κάθε ευκαιρία διατυμπανισθείσας «ανατροπής» που μεταμορφώθηκε σε πλήρη και χωρίς προϋποθέσεις «συμμόρφωση», αλλά δεν στέκεται μόνη σε έναν «θαυμαστό νέο κόσμο» που αλλάζει. Διότι οπουδήποτε και αν στρέψει κανείς το βλέμμα αντικρύζει πολιτικές μεταμορφώσεις σε συνέχεια της αποσάθρωσης παραδοσιακών τρόπων κοινωνικής ρύθμισης και πολιτικής αντανάκλασής της.

Να θυμίσουμε τη Γαλλία όπου το βοναπαρτικό στοιχείο που έχει καταστατικά ενσωματώσει ακόμη και στο Σύνταγμά της η Γαλλική Republique, με την απόλυτη εκχώρηση στον Πρόεδρο της δυνατότητας απολυταρχικής διακυβέρνησης χωρίς καν την τυπική νομιμοποίηση από ευνουχισμένα κοινοβούλια της κρίσης, για μια ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε μέσα από την τυπική νεωτερικότητα. Από το πολιτικό noman’s land αναδύθηκε μια νέα πολιτική δύναμη που εκλέχτηκε στη βάση της εξάλειψης των διακρίσεων Αριστεράς και Δεξιάς στο πολιτικό σκηνικό και την κοινωνία, μιας απόλυτης ισοπέδωσης από την οποία «εξέχει» ο νομιμοποιών Βοναπάρτης – Μακρόν.

Γ. Μαυρής: για τα πολιτικά κόμματα, την κρίση εκπροσώπησης και την άνοδο του συντηρητισμού

Η ομιλία του Γ. Μαυρή στην εκδήλωση «Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ: Πολιτικά κόμματα, κρίση εκπροσώπησης και άνοδος του συντηρητισμού», που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 29 Μαρτίου στις 19.00 το απόγευμαστον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων (Ερμού 134, Θησείο, Αθήνα)

Οργανωτές: alterthess.gr, barikat.gr, radical-youth.gr, xekinima.org και yabasta.gr

Ολόκληρη η εκδήλωση σε video, [εδώ]

«εθνική συνεννόηση» με χουντικό ...διαμεσολαβητή;

Στο κοινό της εκδήλωσης ξεχωρίζουν ο εκπρόσωπος της Αρχιεπισκοπής, ο Τ. Κουίκ των ΑΝ.ΕΛΛ., οι οποίοι ως γνωστόν διαφωνούν με τη γραμμή της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχουν και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, Π. Μολυβιάτης |

Στην «εφημερίδα των συντακτών» παρουσιάζεται μια πολιτική εξήγηση για την σκοπιμότητα της εκδήλωσης που οργανώθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών με οικοδεσπότη τον χουντικό Νικολάο Μέρτζο:

Οταν εξαγγέλθηκε η εκδήλωση στον χώρο του υπουργείου Εξωτερικών για να παρουσιαστεί το νέο βιβλίο του Νικολάου Μέρτζου «Το Μακεδονικό» με ομιλητές τους Ν. Κοτζιά, Ευάγγ. Βενιζέλο και Στ. Θεοδωράκη, οι περισσότεροι σκέφτηκαν ότι επρόκειτο για μια απόπειρα εύσχημης αποκατάστασης του συγγραφέα, μετά το φιάσκο της παρασημοφόρησής του από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στον ίδιο χώρο τον Ιούνιο του 2017.

Συζήτηση με τον Γ. Μαυρή για τα πολιτικά κόμματα, την κρίση εκπροσώπησης και την άνοδο του συντηρητισμού

(κλικ στην εικόνα για περισσότερα)

Εκδήλωση - συζήτηση με τον πολιτικό επιστήμονα, πρόεδρο και διευθ. σύμβουλο της PUBLIC ISSUE, Γιάννη Μαυρή, με τίτλο «Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ: Πολιτικά κόμματα, κρίση εκπροσώπησης και άνοδος του συντηρητισμού», διοργανώνεται

την Πέμπτη 29 Μαρτίου στις 19.00 το απόγευμα

στον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων (Ερμού 134, Θησείο, Αθήνα).

Τη συζήτηση διοργανώνουν: alterthess.gr, barikat.gr, radical-youth.gr, xekinima.org και yabasta.gr

Πέρσι ήταν χουντικός, σήμερα είναι φίλος μας...

(κλικ στην εικόνα για τα δείτε το άρθρο)

Ο Νικόλαος Μέρτζος, προδικτατορικά δραστηριοποιήθηκε και ως μέλος της ΕΚΟΦ. Κατά την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας ήταν μέλος της «Συμβουλευτικής Επιτροπής», ενός γνωμοδοτικού σώματος διορισμένου από τους δικτάτορες με σκοπό να δημιουργήσει ένα δημοκρατικό προσωπείο για το δικτατορικό καθεστώς. Το Νοέμβριο του 1970 διορίστηκε από το Γεώργιο Παπαδόπουλο μέλος της πρώτης «Συμβουλευτικής Επιτροπής». Το 1971 εξελέγη μέλος της δεύτερης «Συμβουλευτικής Επιτροπής» και αργότερα γραμματέας της. Από το βήμα της «Συμβουλευτικής Επιτροπής» ο Μέρτζος είχε εισηγηθεί υπέρ νομοσχεδίων της δικτατορικής κυβέρνησης εκθειάζοντας τα στελέχη της. Τον Ιανουάριο του 1972 αναδείχτηκε Β' αντιπρόεδρος της «Συμβουλευτικής Επιτροπής». Μετά την πτώση της δικτατορίας διετέλεσε σύμβουλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ευάγγελου Αβέρωφ και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη από το 1990 ως το 1993 για θέματα Μακεδονίας και Θράκης. Ήταν ένας από τους συνδιοργανωτές του συλλαλητηρίου για το Μακεδονικό στη Θεσσαλονίκη το Φεβρουάριο του 1992 και συντάκτης της σχετικής διακήρυξης.

Τον Μάη του 2017 :

«Σάλο και οργή στις τάξεις των φυλακισθέντων, εξορισθέντων και διωχθέντων επί χούντας έχει προκαλέσει η απόφαση της Προεδρίας της Δημοκρατίας να τιμήσει με το παράσημο Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος του Φοίνικος τον Νικόλαο Μέρτζο, ο οποίος είχε χρηματίσει αντιπρόεδρος της Συμβουλευτικής της χούντας.

Εθνική Υπηρεσία Παραπληροφοριών

Μπορεί να τους χωρίζουν στην πολιτική σκηνή τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, το σκάνδαλο ΝOVARTIS και άλλα παρόμοια, αλλά αυτό το video  καταφέρνει να ενώνει τους συριζέους, με τους κεντροαριστερούς, τους κεντροδεξιούς, τους νεοδημοκράτες και τους ακροδεξιούς. Δεν πρόκειται για "σάτιρα", αλλά για παραπληροφόρηση. Η μετάβαση από  "πουκάμισο" και τις "σαγιονάρες" στο "βιβλίο" είναι το τέχνασμα για να αποκρυφτεί η απόσταση ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια. Τα "γλαφυρά" της διαπραγμάτευσης δια στόματος Μητσικώστα, ουδεμία σχέση έχουν με τα "γλαφυρά" που καταθέτει ο Γ. Βαρουφάκης στο βιβλίο του. Βέβαια η μεγάλη πλειοψηφία των ακροατών του κρατικού σταθμού - όπως και ο κ. Μητσικώστας - δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο, ούτε πρόκειται να το διαβάσουν.Το αντίθετο μάλιστα, η συγκεκριμένη  σάτιρα αυτό ακριβώς επιδιώκει: Μέσω της απαξίωσης, να τους αποτρέπει από την ανάγνωσή του. Αυτά που αναφέρει ο Γ. Βαρουφάκης στο βιβλίο του  (με ντοκουμέντα που κανείς δεν έχει αμφισβητήσει ευθέως), ίσως δημιουργήσουν αμφιβολίες στους στους αναγνώστες για την κυρίαρχη αφήγηση εκείνης της περιόδου...

Δυστυχώς αυτές οι πρακτικές της παραπληροφόρησης, που στηρίζονται στις "σχέσης εμπιστοσύνης" ανάμεσα στον πομπό και και τον δέκτη τους, δεν αφορούν μια πολιτική που περιορίζεται στον χώρο της ενημέρωσης, αλλά λειτουργεί και εντός των πολιτικών μηχανισμών. Αυτές οι ίδιες πρακτικές λειτούργησαν και εντός της Κυβέρνησης στην περίοδο των διαπραγματεύσεων, με τον πρωθυπουργό να "εμπιστεύεται" περισσότερο την ΕΥΠ και τον Ρουμπάτη παρά τον υπουργό του, όπως αποκαλύπτει ο Γιάννης Βαρουφάκης στο βιβλίο του  «ΑΝΙΚΗΤΟΙ – ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ», από το οποίο και παραθέτουμε το παρακάτω απόσπασμα (σελίδες 683 – 686):

Αριστερά και πόλεμος: Δυο γάιδαροι τσακώνονται σε ξένο ...αχυρώνα!

Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή την όξυνση των σχέσεων της χώρας μας με την Τουρκία, όξυνση που μπορεί να κορυφωθεί και με κάποιο «θερμό επεισόδιο», οι πολιτικοί χώροι της Αριστεράς αναζητούν τι στάση να κρατήσουν απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο. Έχουν μάθει να σκέφτονται με σχέδια και προγράμματα που φτάνουν μέχρι τον σοσιαλισμό, που ακουμπάνε τον κομμουνισμό. Γιαυτό συχνά αυτοκαταναλώνται στο πως να εντάξουν σε αυτά τις πολιτικές  στάσεις που διαμορφώνουν, απέναντι σε παρόμοιες καταστάσεις.

Στην έγνοια τους να είναι συνεπείς με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πολιτική τους δράση, καταλήγει συχνά στο να υποτιμουν της αλλαγές της συγκυρίας. Αλλαγές που δεν έχουν τόσο μεγάλο βάθος χρόνου όσο οι σχεδιασμοί τους, είναι όμως καθοριστικές για στους πραγματικούς όρους και στις συνθήκες που προσδιορίζουν αυτές τις καταστάσεις.

Πρώτα απ' όλλα, παραβλέπουν τις αλλαγές που έχουν σημειωθεί στην διεξαγωγή του πολέμου, ως πεδίο άσκησης κρατικής πολιτικής. Κάποιοι Αριστεροί δηλώνουν πρόθυμοι να σταθούν στο πλευρό της “πατρίδας” - δηλαδή του κράτους - για να διαφυλαχθεί  η εδαφική του ακεραιότητα. Η προθυμία όμως της “πατριωτικής” Αριστεράς να ντυθεί στο χακι και να πολεμήσει για την “πατρίδα” δεν έχει πραγματικό αντίκρυσμα:  Κανείς – εκτός από τους ακραίους εθνικιστές - δεν τους ζήτησε να κάνουν παρόμοιες δηλώσεις. Πολύ πιθανόν δεν θα χρειαστεί να πάρουν το ντουφέκι στο χέρι για να πολεμήσουν. Όχι γιατί αποκλείεται μια πολεμική σύραξη, αλλά γιατί το κράτος σήμερα δεν έχει ανάγκη για να τους στείλει στην “πρώτη γραμμή”, όπως το 40,  για να πολεμήσουν...

Δεν είναι γελοιογραφία....

Ο Λαφαζάνης κάνει ... «restart» με τον εθνικισμό

ΑΚΕΠ, Αριστερό Ρεύμα, ΔΗΚΚΙ, Δρόμος Ανοιχτός, Ελεύθερη Ελλάδα, ΕΠΑΜ, ΚΟΕ, Μέτωπο Νίκης, Πλεύση Ελευθερίας, Πρωτοβουλία 14ης Μάη, Σοσιαλιστική Προοπτική, καθώς και πρώην βουλευτές, μέλη κ.ά.ένωσαν τις δυνάμεις τους για την οργάνωση στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (19/3/18) για την πραγματοποίση της εκδήλωση «Αιγαίο 2018, οι συνέπειες της υποταγής» που διοργάνωσε η πρωτοβουλία για κοινή δράση ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ – RESTART.

Πιθανόν να μην γνωρίζεται κάποιους από τους συμμετέχοντες, όπως την «Πρωτοβουλία 14ης Μάη», και να χρειαστεί να ψάξετε για να μάθετε. Εξάλλου μην ξεχνάτε πως και τον Κατσιφάρα δεν τον γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του και δεν θα τον μάθαινε αν δεν έκανε κυβέρνηση το 81 ο Ανδρέας Παπανδρέου...

Πως γίνεται την ίδια στιγμή που η ΛΑΕ κάνει πρόταση συνεργασίας στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η μισή συμμετέχει σε παρόμοιες εκδηλώσεις, μόνον η πολιτική της ηγεσία το γνωρίζει! Σταματάμε εδώ, στο θέμα της αναξιοπιστίας και της πολιτικής αφερεγγυότητας και αφήνουμε τα άλλα που βγάζουν γέλοιο στην κρίση των αναγνωστών μας....

Το παρακάτω  ενημερωτικό κείμενο δημοσιεύτηκε ίδιο και απαράλακτο ως "πολιτικό μανιφέστο" στο "iskra.gr", στον "δρόμο της Αριστεράς", στην σελίδα τo fb "rεstart" και σε άλλα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης:

Σρέτσκο Χόρβατ: «Μολών λαβέ»

Ο συνιδρυτής του DiEM25 μιλά για τον Γιάνη Βαρουφάκη, το σκληρό μπρα-ντε-φερ μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών για έξι μήνες, τα αλλεπάλληλα τελεσίγραφα από την Τρόικα αλλά και τον Αλέξη Τσίπρα, τα capital controls και φυσικά το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού.

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Και τι δε ζήσαμε από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας τον Ιανουάριο του 2015! Η περίφημη συνάντηση Ντάισελμπλουμ – Βαρουφάκη, και το «Ουάου» του τελευταίου που έγινε viral, μας έβαλαν από νωρίς στο κλίμα για το τι έμελλε να ακολουθήσει: σκληρό μπρα-ντε-φερ μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών για έξι μήνες, αλλεπάλληλα τελεσίγραφα από την Τρόικα, ασφυκτικές προθεσμίες για την πληρωμή ομολόγων, Eurogroups – φωτιά, ροκ εμφανίσεις του Γιάνη Βαρουφάκη, μη πληρωμή δόσης στο ΔΝΤ, κλειστές τράπεζες, capital controls και φυσικά το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού.

Ποιος θα φανταζόταν ότι μια πολύμηνη διαπραγμάτευση και ένα δημοψήφισμα θα οδηγούσε στη δημιουργία ενός Πανευρωπαϊκού Κινήματος για τη Δημοκρατία στην Ευρώπη;

Και αν λάβουμε υπόψη τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ το 2016, «Δεν έχετε παράπονο, στο πρώτο εξάμηνο είχαμε μία πολύ φαντεζί ομάδα», τότε θεωρώ πως η ομάδα του Γιάνη Βαρουφάκη και του φίλου του και συνιδρυτή του DiEM25, Σρέτσκο Χόρβατ, θα συνεχίσει να χορεύει στην Ευρώπη σε φαντεζί ρυθμούς.

Η «ομορφούλα» που ξανάγινε ...«τουρκοπούλα»

Απολαύστε έναν αντιπροσωπευτικό «προοδευτικό» νεοέλληνα τραγουδιστή, που εκφράζει με την φωνή του τo συλλογικό φαντασιακό του έθνους για την επανάσταση του 1821.



Η πρώτη μεγάλη εμπορική επιτυχία του Σταύρου Κουγιουμτζή. Τους στίχους του τραγουδιού τους υπογράφει η Σώτια Τσώτου και βρίσκεται στον ομώνυμο δίσκο («Να ’τανε το ’21»/1970), που αποτελεί τον πρώτο ολοκληρωμένο προσωπικό δίσκο 33 στροφών του συνθέτη και τον δεύτερο του Γιώργου Νταλάρα, ο οποίος είναι κι ο ερμηνευτής του τραγουδιού.

Λόγω του τίτλου του («Να ’τανε το ’21») και σε συνάρτηση με την περίοδο της χούντας, όπου κυκλοφόρησε το τραγούδι (1969-1970), ήταν φυσικός ο συνειρμός του «’21» με το απριλιανό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967. Έτσι, τα χρόνια εκείνα, το τραγούδι από άλλους θεωρήθηκε ως χουντικό, ενώ από άλλους ως αντιστασιακό. Αναφέρεται σχετικά ο ίδιος ο Κουγιουμτζής : 

JIYAN's STORY

Το τρέιλερ της ταινίας, με ελληνικούς υπότιτλους.

JIYAN's STORY 
(Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ)

Inside the women's army

Την Παρασκευή 23/3/18, στις 20:00, στο Μικρόπολις,
 Βενιζέλου και Βασ. Ηρακλείου 18, 54624 Θεσσαλονίκη

Πρώτη προβολή της ταινίας του σκηνοθέτη και κινηματογραφιστή Halûk Ünal σχετικά με τις γυναίκες της Ροζάβα και το ένοπλο αντάρτικο που δημιούργησαν. Το μέτωπο του αγώνα τους διπλό: από τη μια ο πόλεμος με τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους και τους αποκεφαλισμούς, τους βιασμούς και τα ανείπωτα βασανιστήρια που ακολουθούν κάθε τους επίθεση. Από την άλλη το ατέρμονο παλιό και νέο σύστημα της πατριαρχίας που τις αντιμετωπίζει ως θύματα, ως σκλάβες, ως ανθρώπους τελευταίας κατηγορίας, χωρίς λόγο και δικαίωμα αυτοδιάθεσης.

Οι μεγάλες δυνάμεις ετοιμάζουν Plan B για την Τουρκία

Αναδημοσίευση από το "tvxs.gr"

H κατάληψη του Αφρίν είναι σίγουρα κέρδος για την Τουρκία καθώς της δίνει - προς το παρόν - μια, έστω και μικρή, ζώνη επιρροής στην Συρία και την βάζει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το αύριο της διχοτομημένης χώρας, κάτι που αποτελεί βασική στόχευση του Ερντογάν.

Στο μεταξύ, ο Τούρκος πρόεδρος με την νίκη αυτή κερδίζει στο εσωτερικό και διαφημίζει τον εαυτό του στο εξωτερικό. Τη συνοδεύει με δηλώσεις - απειλές προς Κύπρο και Ελλάδα και με προβλέψεις περί Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου που θα ξεκινήσει από τη Συρία. Η Τουρκία δείχνει να κερδίζει σε όλα τα μέτωπα. Είναι όμως έτσι;

Ο Σωτήρης Ρούσσος, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στη Μέση Ανατολή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, μιλώντας στο tvxs.gr, εξηγεί τη σημασία της κατάληψης του Αφρίν τόσο για την Τουρκία, όσο και για τους συσχετισμούς μέσα στη Συρία και προβλέπει τις κινήσεις των μεγάλων δυνάμεων απέναντι στον Ερντογάν.

Η πτώση του Αφρίν

Πρώτη προβολή της ταινίας του σκηνοθέτη και κινηματογραφιστή Halûk Ünal σχετικά με τις γυναίκες της Ροζάβα και το ένοπλο αντάρτικο που δημιούργησαν

Αναδημοσίευση από το "RProject.gr"

του Πάνου Πέτρου

Το Αφρίν τελικά έπεσε. Οι πολιτοφυλακές του αντιστάθηκαν σθεναρά για εβδομάδες, ιδιαίτερα όσο ο καιρός και η μορφολογία του εδάφους ήταν με το μέρος τους στην προσπάθεια να καθηλώσουν την προέλαση του τουρκικού στρατού και των Σύρων συμμάχων του. Δεν είχαν απάντηση στο πυροβολικό και την αεροπορία, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην έκβαση της μάχης, κι ευθύνονται για τις μαζικές δολοφονίες αμάχων.

Οι υπό­λοι­ποι παί­χτες δια­τή­ρη­σαν μέχρι τέ­λους τη στάση ανο­χής στην επι­χεί­ρη­ση με το ορ­γου­ε­λι­κό όνομα «Κλά­δος Ελαί­ας». Παρά την προ­πα­γαν­δι­στι­κή υπερ-προ­βο­λή της κι­νη­το­ποί­η­σης με­ρι­κών εκα­το­ντά­δων φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κών πο­λι­το­φυ­λα­κών, στην πράξη φά­νη­κε ότι το κα­θε­στώς Άσαντ είτε προ­τι­μού­σε την τουρ­κι­κή πα­ρου­σία από την κουρ­δι­κή αυ­το­νο­μία στα βό­ρεια σύ­νο­ρα, είτε υπο­κλί­θη­κε στις προ­τε­ραιό­τη­τες της ρω­σι­κής εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής, που προ­τί­μη­σε σε αυτήν την φάση να «αδειά­σει» τους Κούρ­δους του Αφρίν από το να χα­λά­σει τη συμ­μα­χία με την Τουρ­κία.

Η αθηναϊκή δημοκρατία στο Κυρηνάλιο, ή τα Πέντε Αστέρια στην Ακρόπολη

Αναδημοσίευση από το "Antonis Liakos"

Άστραψαν και βρόντηξαν με τις ιταλικές εκλογές οι κήρυκες του ορθολογισμού και της αρετολογίας. Ο λαϊκισμός σε όλες τις κλίσεις και αριθμούς. Και η αριστερή μελαγχολία που έγινε αριστερή κατάθλιψη. Ο Μαρκο Ρεβέλι θυμάται στην εφημερίδα Μανιφέστο το …1948 (sic!): «Και τότε ηττήθηκε η Αριστερά, αλλά δεν εξαφανίστηκε. Εβδομήντα χρόνια αργότερα, δεν βρίσκουμε κόκκινες κουκίδες πια στον εκλογικό χάρτη!» Εντούτοις, το νέο κοινοβούλιο είναι το νεώτερο στην ηλικία που έχει υπάρξει ποτέ στην Ιταλία ( μέσος όρος 44 χρόνια) και εκείνο όπου οι γυναίκες μετρούν πάνω από ένα τρίτο. Και τι δεν ακούστηκε όμως για τη σύνθεση του! Γκαρσόνια και κτηνοτρόφοι, ναυτικοί και πληροφορικάριοι, άνθρωποι με δουλειές του ποδαριού, κορίτσια της διπλανής πόρτας, χωρίς εμπειρία και ανάλογο κύρος και βάρος για το κοινοβούλιο.

Τι συμβαίνει λοιπόν στην Ιταλία; Τι είναι αυτό το πρώτο κόμμα, το κίνημα των Πέντε Αστέρων; Τι λέει το πρόγραμμά του; Το πρόγραμμα είναι αναρτημένο στο διαδίκτυο, άλλωστε όλο αυτό το κόμμα που δεν θέλει να λέγεται κόμμα αλλά κίνημα πολιτών, είναι βασισμένο, και ως ιδέα και επιχειρησιακά, στο διαδίκτυο. Εντούτοις οι σχολιαστές των ελληνικών εφημερίδων δεν θέλουν να ξέρουν.

Η ειλικρινής επανάσταση της Αφρίν

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο της Αριστεράς"

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Στις πολλές απορίες των ημερών θα πρέπει να προστεθεί και η απορία για την εκκωφαντική σιωπή της παρ’ ημίν «προοδευτικής» νομενκλατούρας για τα συμβαίνοντα στο καντόνι Αφρίν της επαρχίας Ροζάβα στην Β.Δ. Συρία. Οι συνήθως λαλίστατες φεισμπουκικές περσόνες που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους στην ελάχιστη παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων –και καλά κάνουν– τηρούν, εν προκειμένω, μάλλον, αιδήμονα σιωπή. Η αλήθεια είναι πως με ελάχιστες εξαιρέσεις –όπως η εφημερίδα δρόμου Άπατρις– το μεγάλο μέρος της αντιεξουσιαστικής κοινότητας στην Ελλάδα, αλλά και της κυβερνώσας και μη Αριστεράς, «κρατάει χαμηλά» το θέμα της τουρκικής εισβολής στην Αφρίν.

O ΠΑΟΚ και η επιθυμία τού μη κράτους

Αναδημοσίευση από το "—Nomadic universality"

του Άκη Γαβριηλίδη

Μεταξύ των διανοουμένων του ελληνικού εθνικισμού, ιδίως όσων προέρχονται από την αριστερά, ιδιαίτερη φρίκη προκαλεί τα τελευταία χρόνια το σκιάχτρο τού «νεοοθωμανισμού». Τον όρο αυτό οι εθνικιστές τον εκτοξεύουν και ως κατηγορία με ιδιαίτερη φόρτιση, με ιδιαίτερη απόλαυση θα έλεγα, εναντίον όσων αναγορεύουν εκάστοτε σε υπ’ αριθμόν 1 εχθρούς τους, και εχθρούς του έθνους· μια φόρτιση συγκρίσιμη μόνο με την αντίστοιχη κατηγορία «εθνομηδενιστής», με την οποία άλλωστε είναι περίπου συνώνυμα.

Οι φόβοι αυτοί είναι αδικαιολόγητοι. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη νεοοθωμανισμού όταν ο παλιός κλασικός οθωμανισμός είναι ζωντανός και μια χαρά στην υγεία του στην ψηφιακή μας εποχή.

Αυτό απέδειξε, μεταξύ άλλων, το πρόσφατο κείμενο συλλογής υπογραφών που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο, με τίτλο «Κάτω τα χέρια σας από τον ΠΑΟΚ!» και με το εξής λιτό και περιεκτικό περιεχόμενο:

Αν τολμήσετε να επιβάλλετε μεθοδευμένη εξοντωτική ποινή στον ΠΑΟΚ προς τέρψιν των Μαφιόζων της Αθήνας, αυτομάτως να θεωρήσετε τα φύλλα πορείας μας, σε περίπτωση επιστράτευσης, ως απλά κουρελόχαρτα.
Κανένας οπαδός του ΠΑΟΚ σε μάχες για τη δικιά σας Ελλάδα.
Εμείς πολεμάμε ΜΟΝΟ για τον ΠΑΟΚ.

(οι υπογραμμίσεις και τα κεφαλαία στο πρωτότυπο).

Σε αυτές τις πέντε σειρές, βλέπουμε σε πλήρη λειτουργία μία λογική διαπραγμάτευσης με το κράτος (τους), για κάτι που ωστόσο αποτελεί μία από τις πιο αυτονόητες υποχρεώσεις, και έναν από τους πυλώνες, του νεωτερικού έθνους κράτους: την καθολική υποχρεωτική στράτευση όλων των ενηλίκων ανδρών. Για όσους υπογράφουν τη δήλωση, οι οποίοι τη στιγμή που γράφω ανέρχονται ήδη σε αρκετές χιλιάδες, η σχέση τους με το έθνος κράτος δεν διέπεται από τη λογική των αφηρημένων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που ισχύουν αυτονόητα για όλους, αλλά από τη λογική τού παζαρέματος: δώσε μου για να σου δώσω.

ο ακτιβιστής

Διαβάζοντας την παρακάτω ποιητική απάντηση του Θανάση Σκαμνάκη, γιατί έγραψε  κείμενό το «“Να μιλήσω για ήρωες”;...», σκεφτήκαμε να την διανθίσουμε με μερικές επίκαιρες φωτογραφίες, που τις επιλέξαμε το φωτογραφικό αρχείο της ΛΑΕ:

Γιατί τα λέω τώρα όλ’ αυτά;

Ανακατατάξεις στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς;

1. Η ήττα της Αριστεράς την εποχή των μνημονίων

Σε συνθήκες ήττας, στο εσωτερικό των πολιτικών μηχανισμών, είναι φυσικό να εκδηλώνεται ένας ανταγωνισμός ανάμεσα στο «παλιό» που αντιπροσωπεύει αυτό που ηττήθηκε και θα πρέπει να «πεθάνει», και στο «νέο» που δεν έχει γεννηθεί ακόμα, ή δεν έχει κυριαρχήσει.

Στα αστικά κόμματα - που το πεδίο της δράσης τους είναι ο κοινοβουλευτισμός - όταν σημειωθεί μια σημαντική εκλογική ήττα, συνήθως παραιτείται ο “αρχηγός” και τον διαδέχεται ο επόμενος. Στην Ιαπωνία μπορεί και να κάνει “χαρακίρι”. Με αυτόν τον τρόπο διευθετούν συνήθως το ζήτημα, και αναμένουν πώς ο νέος αρχηγός θα καταγράψει τις διαφορές του απ' τον παλιό, διορθώνοντας τα λάθη που επέφεραν την μείωση της εκλογικής πελατείας.

Στην παραδοσιακή Αριστερά, τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα. Ανακατεύεται και ο “επιστημονικός σοσιαλισμός”, που διαχωρίζει τις ήττες σε “ταχτικές” και “στρατηγικές”, διαχέει τις ευθύνες για την έκβαση της ταξικής πάλης ανάμεσα στο κοινωνικό υποκείμενο της «επαναστατικής τάξης» και την πολιτική «πρωτοπορία» της, στις συνθήκες που δεν έχουν ακόμα «ωριμάσει» και άλλα παρόμοια. Γιαυτό οι “αρχηγοί” της συνήθως δεν παραιτούνται. Πορεύεται σε σταθερή τροχιά, από ήττα σε ήττα μέχρι την ...τελική νίκη. Εξάλλου από τα καταστατικά της δεν αναγνωρίζεται η ύπαρξη του “αρχηγού” που διευθύνει και αποφασίζει μόνος του. Για την Αριστερά υπάρχουν μόνον “ηγέτες” που εμπνέουν τις λαϊκές μάζες...

Όταν λοιπόν η Αριστερά βρεθεί μπροστά σε μια ήττα, λειτουργούν στο εσωτερικό της με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα οι «σχέσεις αναπαραγωγής» από τις «σχέσεις μετασχηματισμού». Γιαυτό και τα κόμματα της Αριστεράς, και ιδιαίτερα τα κομμουνιστικά, έχουν συνήθως πιο μακρόχρονη ιστορία από τα αστικά. Ιστορία, που δεν χάνουν ευκαιρία να την επικαλεστούν, ιδιαίτερα σε δύσκολες στιγμές...

Ο “αγανακτισμένος” Χρήστος Λάσκος με το "επίδομα" της κ. Αντωνοπούλου

«Εδώ έχει μεγαλύτερη αξία να υπογραμμιστεί το γεγονός πως σημαντικότερη βαρύτητα και από την ηθική διάσταση του θέματος έχει το γνωσιολογικό!

Θέλω να πω, δεν είναι μόνο το ξεφτιλίκι μιας ζάμπλουτης – με αριστερά και πατριωτικά αισθήματα, ωστόσο- να μην αφήνει σεντ ανεκμετάλλευτο, έστω και με κίνδυνο να γίνει ρόμπα

Το κυριότερο είναι πως η κυρία Αντωνοπούλου –και πολλοί ακόμη στην κυβέρνηση κι αλλού- αγνοούν τι σημαίνει χιλιάρικο για τον μέσο έλληνα πολίτη. Αγνοούν ολοκληρωτικά τι σημαίνει να μην βγάζεις ποτέ δεκαπενθήμερο –κανένα δεκαπενθήμερο. Θεωρούν πως αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνική πλειοψηφία τους αφορούν μόνο ως χομπίστες, που επιδεικνύουν τις «ικανότητές» τους στην επίλυση προβλημάτων. Όχι δικών τους προβλημάτων, ευτυχώς.

Από αυτήν την άποψη, το ερώτημα «Αν θέλεις την ισότητα γιατί είσαι τόσο πλούσιος;», όπως το έθεσε ο G. A. Cohen, παραμένει καίριο. Κι επιδέχεται μόνο πρακτικές απαντήσεις. Η κυρία Αντωνοπούλου απάντησε πρακτικά –πρακτικότερα δεν γινόταν.

Γι’ αυτό, χέστε μας με το έργο της και τις συναφείς ανοησίες. Αϊ στο διάβολο, που λέει ο λόγος. Αϊ στο διάλο.»

Απόσπασμα από το κείμενο: «Ηθική, ενοίκια και καταθέσεις». του Χρήστου Λάσκου

(αναδημοσιεύτηκε [εδώ] και μετά [εδώ])

Θα συμφωνήσουμε με τον Χρήστο Λάσκο ότι “πράγματι σημαντικότερη βαρύτητα και από την ηθική διάσταση του θέματος έχει το γνωσιολογικό”.

Θα διαφωνήσουμε όμως στην διαπίστωση ότι “η κυρία Αντωνοπούλου –και πολλοί ακόμη στην κυβέρνηση κι αλλού- αγνοούν τι σημαίνει χιλιάρικο για τον μέσο έλληνα πολίτη”. Δεν πιστεύουμε ότι είναι τόσο αφελείς ή ότι δεν έχουν συναίσθηση της κατάστασης που επικρατεί στην κοινωνία...

Φαίνεται πως και ο Χρήστος Λάσκος αντιλαμβάνεται ότι αυτή η άγνοια δεν μπορεί να προσληφθεί ως προφανής, γιαυτό προσθέτει στην συνέχεια μια συμπληρωματική επεξήγηση: «Θεωρούν πως αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνική πλειοψηφία τους αφορούν μόνο ως χομπίστες, που επιδεικνύουν τις «ικανότητές» τους στην επίλυση προβλημάτων. Όχι δικών τους προβλημάτων, ευτυχώς».

Ο Χρήστος Λάσκος διατυπώνει δηλαδή την θέση ότι τα πολιτικά πρόσωπα που στελεχώνουν τις κρατικές θέσεις θα πρέπει να είναι «εκπρόσωποι του λαού» και όχι απλά έμμισθοι «τεχνοκράτες» που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο κυβερνητικό έργο από την θέση που έχουν αναλάβει.

Eίναι όμως κατακτημένη «γνώση» ότι τα πολιτικά στελέχη της σημερινής κυβέρνησης δεν είναι «εκπρόσωποι του λαού».

Αυτή η «γνώση» δεν προέκυψε τώρα, από την στάση της κ. Αντωνοπούλου, τεκμηριώνεται από πολλές και σοβαρότερες αιτιάσεις, σε σχέση με αυτές που προβάλλονται στο κείμενό του. Επίσης - γιατί να το κρύψωμε άλλωστε - δεν περνάει απ' το μυαλό μας πως ο Χρήστος Λάσκος θεώρησε ποτέ ότι η κ. Αντωνοπούλου λειτούργησε ως «εκπρόσωπος του λαού» στο κράτος...

Αυτά για εισαγωγή στην γνωσιολογία, την οποία επικαλείται ο Χρήστος Λάσκος.

Η «γνωσιολογία» του, δεν προσφέρει κάτι που μπορεί να εξηγήσει επαρκώς το χάσμα ανάμεσα στο “πρέπει” που θέτει για τους «εκπρόσωποι του λαού», και σε ότι “συμβαίνει” πραγματικά. 

Γιατί ο Παύλος Σιδηρόπουλος αφιέρωνε το 1985 το «Μίκυ Μάους» στον Θεοδωράκη;

Αναδημοσίευση από το "luben.tv"

Η παράδοση του diss δεν είναι χτεσινή σε αυτή τη χώρα. Η διαδικασία του να ρίξεις ένα δημόσιο χέσιμο στον αντίπαλο με τη χρήση τραγουδιού, γράμματος, ραψωδίας ή δεκαεξάμπαρου είναι εντυπωμένη στο DNA των κατοίκων της Ελλάδας, είτε αυτές ήταν οι ευρηματικές προσβολές που έριχναν οι ρεμπέτες ο ένας στον άλλο είτε οι επιστολές που έστελναν ο Μίμης Πλέσσας και ο Μάνος Χατζηδάκις ο ένας στον άλλο στις εφημερίδες στα 50s.

Ένα από αυτά τα diss περιλάμβανε και τον σχεδόν 93χρονο πλέον Μίκη Θεοδωράκη. Θα περίμενε κανείς ότι αυτή θα ήταν μια καινούρια προσθήκη στον μεγάλο κατάλογο με τα ξεμαλλιάσματα, στην πραγματικότητα έχουν περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες από τότε που ο «πρίγκηπας» Παύλος Σιδηρόπουλος έγραψε το δικό του εξάψαλμο για το Μίκη Θεοδωράκη στο δίσκο «Zorba the Freak» του 1985. Και για να μην έχετε καμιά αμφιβολία για την πατρότητα αυτού του αστείου, ο τίτλος του κομματιού ήταν φυσικά «Μίκυ Μάους».

Επιστολή της ΛΑΕ προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ: 10+1 εύλογα ερωτήματα

Αναδημοσίευση από το " pandiera.gr "

του Νίκου Ξηρουδάκη

Με ανοικτή επιστολή η Λαϊκή Ενότητα απευθύνει κάλεσμα προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για κοινή δράση και κεντρική πολιτική συνεργασία, καθώς και δημόσια πρόσκληση για συνάντηση με την ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. «Αναγκαία όσο ποτέ η κοινή δράση και το πολιτικό μέτωπο των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς», σημειώνεται στον τίτλο. Η επιστολή παρατίθεται ολόκληρη στη συνέχεια, ας δούμε όμως πρώτα ορισμένα ερωτήματα που εύλογα δημιουργούνται:

1) Αποτελεί άραγε γραπτή απάντηση, έστω βραδυφλεγή, στην περυσινή(!) πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ,  αυτή η ανοιχτή επιστολή; Καθότι, από όσο γνωρίζουμε, ουδέποτε υπήρξε γραπτή απάντηση στην τεκμηριωμένη εκείνη πρόταση η οποία ωστόσο, μιλούσε για κοινή δράση και όχι για κεντρική πολιτική –πόσο μάλλον εκλογική- συνεργασία. Και όμως, επισπεύδοντες μετά από ένα χρόνο, απαντούν ως αν εκείνοι να έρχονται να κάνουν την πρόταση από μηδενική βάση.

Το ΚΚΕ τουλάχιστον είχε απαντήσει,

 έστω αρνητικά.

2) Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει απευθύνει τις εκάστοτε προτάσεις της, για το 

ασφαλιστικό, για τη δεύτερη αξιολόγηση κλπ, σε όλη τη βεντάλια των δυνάμει συμμάχων και όχι επιλεκτικά σε καθέναν ξεχωριστά. Αντίθετα η πρόταση της ΛΑΕ απευθύνεται μόνο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το γεγονός όμως ότι από το ίδιο το πολιτικό περιεχόμενο της επιστολής, γίνεται σαφές ότι μιλάμε για ένα ευρύτερο μέτωπο, δημιουργεί εύλογα το ερώτημα, γιατί αυτή η μονομερής προτίμηση;

Μέχρι τώρα η ΛΑΕ έκανε προτάσεις ή υπήρχαν δηλώσεις και ανακοινώσεις για συνεργασία κατά καιρούς με το Σχέδιο Β’, την Πλεύση Ελευθερίας, το ΕΠΑΜ, το Μέτωπο Νίκης της Ραχήλ Μακρή, με τη Χριστιανική Δημοκρατία κλπ. Με ποιους χώρους συνεχίζονται οι ζυμώσεις; Η απεύθυνση αυτή εγκαταλείπεται και απευθύνεται τώρα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιλεκτικά; Ή κρύβονται προσχηματικές προθέσεις πίσω από την προνομιακή αυτή απεύθυνση;