Εγκρίθηκε το ελληνικό αίτημα για ένταξη στην τράπεζα των BRICS

Κάθε πράγμα στον καιρό του και  ...BRICS τον Αύγουστο !

1. Πριν δυο χρόνια (Ιούνης 2015):

Λαφαζάνης: Η Ελλάδα ετοιμάζει αίτημα για την τράπεζα των BRICS
Ελληνικό αίτημα για ένταξη στην τράπεζα των BRICS προανήγγειλε ο Λαφαζάνης

Λαφαζάνης: Η Ελλαδα θα γίνει ισότιμο μέλος της τράπεζας των BRICS

2. στις 19 Ιουλίου 2017 διαβάζουμε στην "αυγή":

Επίσημη επιστολή προκειμένου να ξεκινήσουν οι συζητήσεις για τη συμμετοχή της Ελλάδας στη Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα, με απόφαση του ΚΥΣΟΙΠ

Επίσημη επιστολή προκειμένου να ξεκινήσουν οι συζητήσεις για τη συμμετοχή της Ελλάδας στη Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα (New Development Bank), στην οποία μέτοχοι είναι οι χώρες των BRICS, αναμένεται να αποστείλει το υπουργείο Οικονομικών, ύστερα από εξουσιοδότηση του χθεσινού Κυβερνητικού Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής (ΚΥΣΟΙΠ).

Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση, σταθερή επιδίωξη της κυβέρνησης είναι η συνεργασία ή και η συμμετοχή της Ελλάδας σε όλους τους σημαντικούς διεθνείς χρηματοδοτικούς θεσμούς με στόχο την οικονομική στήριξη επενδυτικών σχεδίων υψηλής προστιθέμενης αξίας και την ανάπτυξη επωφελών συνεργασιών για την ελληνική οικονομία.

Ο σατράπης ΑΛΕΞΗΣ και το ...«χαρέμι» του

Αρκετοί, πρώην συριζέοι (και οι περίφημες πρώην συνιστώσες του) αντιμετωπίζουν σήμερα την σχέση τους με τον ΣΥΡΙΖΑ, σαν απατημένες “γκόμενες” του Α. Τσίπρα που αν και βλέπανε τις τσαπατσουλιές του, κάνανε στραβά μάτια για να διατηρηθεί «πάση θυσία» η ...σχέση τους.

Ποτέ δεν αμφισβήτησαν το ποίος έχει το “πάνω χέρι” σε αυτή. Εξάλλου είχαν και τα ανταλλάγματά τους, υλικά ή φαντασιακά δεν έχει και μεγάλη σημασία.

Σε κάθε ευκαιρία, όταν ο Τσίπρας συγκέντρωνε όλο και περισσότερες “εξουσίες” στο πρόσωπό του, τον «εμπιστεύτηκαν» και έκαναν πάλι τα στραβά μάτια. Χωρίς “ηγέτη” δεν μπορεί να προχωρήσεις και να κερδίσεις την εμπιστοσύνη των λαϊκών μαζών. Ήταν λοιπόν μια “σχέση” στην οποία έτσι κι' αλλιώς είχε την ιεραρχία και τον “ηγέτη” μέσα της.

Είχε “πρόγραμμα” ο ΣΥΡΙΖΑ;

στα σκαλάκια της Βουλής,  21-6-2015  

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Τον τελευταίο καιρό ΄με αφορμή το βιβλίο του Γ. Βαρουφάκη έχει ανοίξει μια συζήτηση - με συμμετέχοντες απ' όλο το πολιτικό φάσμα - αν είχε πράγματι “πρόγραμμα” ο ΣΥΡΙΖΑ. Η συζήτηση αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό αποπροσανατολιστική: Βάζει κάτω απ' το χαλί τους βασικούς λόγους που εκφυλίστηκε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και αναζητά την αποτυχία του στο πεδίο των “προγραμματικών” του διακηρύξεων, παραδοσιακά προσφιλές πεδίο “διαλόγου” ανάμεσα στον αστισμό και την αριστεροσύνη, όπου κρίνονται και κατακρίνονται “πολιτικές διαφορές” ασήμαντες όμως για την «Πολιτική»...

Κάθε πολιτικός σχηματισμός που κατεβαίνει στις εκλογές έχει σαν πρώτο στόχο να καταλάβει την κυβερνητική εξουσία και να παραμείνει σε αυτή, γιατί αν δεν κατέχει αυτή την εξουσία. δεν μπορεί να εφαρμόσει κανένα «πρόγραμμα». Από αυτή την άποψη, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να πραγματοποιήσει αυτόν τον στόχο.

Οι πολιτικοί σχηματισμοί στο αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα δεν διαμορφώνουν τις σχέσεις τους με την εκλογική τους πελατεία με βάση το “πρόγραμμα”, όπως αυτό το αντιλαμβάνεται η παραδοσιακή Αριστερά. Οι σχέσεις εκπροσώπησης/διαμεσολάβησης εκφράζονται συνήθως με όρους συγκυρίας και διαμορφώνονται από ιδεολογικές σχέσεις και γενικά προτάγματα σχετικά με επίδικα της πολιτικής σκηνής. Η “χρυσή αυγή” δεν έχει αναδειχθεί σε τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα και έχει αποκτήσει κοινωνικά ερείσματα επειδή έχει κάποιο “μεταβατικό πρόγραμμα”, όπως το αντιλαμβάνεται η παραδοσιακή κομμουνιστικογενής Αριστερά, ούτε ο Τράμπ κέρδισε τις εκλογές στην Αμερική με αιχμή το “πρόγραμμα” του. Εξάλλου στα αστικά κοινοβούλια σύνηθες φαινόμενο είναι ότι τα προεκλογικά προγράμματα αναιρούνται μετά τις εκλογές, μερικές φορές μάλιστα και από την πρώτη μέρα. Αυτό το γνωρίζουν οι ψηφοφόροι - όχι μόνον στην χώρα μας - και δεν δίνουν καμία βαρύνουσα σημασία στα “προγράμματα”. Αρκετοί ούτε καν τα διαβάζουν, παρόλο που μπορεί να είναι και φανατικοί οπαδοί τους. Το ίδιο συμβαίνει και στους χώρους της Αριστεράς που δίνει βαρύνουσα σημασία στα “προγράμματά” της...

Όμως, ούτε οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές ούτε και οι επαναστάσεις έγιναν με την εφαρμογή κάποιου “μεταβατικού προγράμματος” που εκπόνησαν τα πεφωτισμένα επιτελεία κάποιων πολιτικών “πρωτοποριών”. Έγιναν με την κινητοποίηση, την δράση και την παρέμβαση του “λαϊκού παράγοντα” στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα. Κοινωνικές αλλαγές δεν γίνονται με την “ανάθεση” αλλά με την συμμετοχή και την αυτοοργάνωση του λαϊκού παράγοντα.

Για τη Δικαιοσύνη και το δίκαιο

Της Ζωή Κωνσταντοπούλου

Η συμμετοχή των πολιτών στην απονομή της Δικαιοσύνης είναι η μόνη εγγύηση για να εφαρμοσθεί το δίκαιο.

Άρθρο 97 του Συντάγματος: "Τα κακουργήματα και τα πολιτικά εγκλήματα δικάζονται από μικτά ορκωτά δικαστήρια, που συγκροτούνται από τακτικούς δικαστές κι ενόρκους".

Μεικτά Ορκωτά Δικαστήρια, με συμμετοχή των ενόρκων, δηλαδή των πολιτών.

Αυτό υπαγορεύει ως κανόνα το Σύνταγμά μας, το κακοποιημένο και τσαλαπατημένο από τις μεταπολιτευτικές και τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Που νομοθέτησαν τα 7μελή Μεικτά Ορκωτά, με πλειοψηφία ενόρκων, αλλά στη συνέχεια εξαίρεσαν τα περισσότερα κακουργήματα από την αρμοδιότητά τους, εξαιρώντας έτσι τους πολίτες από την εκδίκασή τους. Αυτό που το Σύνταγμα προέβλεψε ως εξαίρεση, το έκαναν κανόνα. Χτίζοντας νομοθετικά το "δίκαιο της εξαίρεσης".

Κατά το Σύνταγμα, αρμόδιοι να δικάσουν την Ηριάνα αλλά και τον Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ είναι οι πολίτες μαζί με τους δικαστές.

Αριστερή αφασία

(Φλεβάρης του 15: στις μαζικές διαδηλώσεις, η κοινωνική αριστερά ήταν στον δρόμο. Η πολιτική αριστερά ...σε αφασία)

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Το editorial του «Δρόμου» που κυκλοφορεί θέτει ένα διαφορετικό πλαίσιο συζήτησης για το μέλλον της Αριστεράς στον τόπο μας, γιατί αναγνωρίζει μερικές βασικές πλευρές της ήττας της.

Θα σημφωνίσουμε με το γενικό πλαίσιο του κειμένου και ιδιαίτερα με την κατάληξη του:

«Και για αυτήν την Αριστερά, η ζωή πρέπει να συνεχιστεί μέχρι τις επόμενες εκλογές. Μετά βλέπουμε, αφού θα έχουμε ξαναμετρηθεί…

Ας καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα. Η αριστερή αφασία δεν μπορεί να αυτοϊαθεί. Η γιατρειά βρίσκεται (πάντα εκεί ήταν) στην απάντηση των ζητημάτων και προϋποθέσεων που θέτει η ανάγκη διεξόδου της χώρας και ενός υποκειμένου που θα πασχίζει για αυτήν.»

Θα  προσθέσω μερικές παρατηρήσεις ως προς το “υποκείμενο” στο οποίο αναφέρεται το κείμενο, Πρώτα απ' όλα θα πρέπει να επισημάνουμε την διάκριση ανάμεσα στην “κοινωνική αριστερά” και την “πολιτική αριστερά” που συγκροτείται με την μορφή διαφόρων πολιτικών σχηματισμών και το κυρίως χάσμα που τις χωρίζει. Ο λαϊκός παράγοντας στις κρίσιμες στιγμές δεν είναι απαθής. Έχει βγει στον δρόμο και πριν την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μετά, στις μεγάλες διαδηλώσεις το πρώτο τρίμηνο της της “πρώτης φοράς αριστεράς” αλλά και στο δημοψήφισμα του ΟΧΙ. Σε αυτές τις στιγμές εκείνη που απουσίαζε και δεν μπόρεσε να βάλει την σφραγίδα της στις εξελίξεις ήταν η “αριστερά της αφασίας”....

Σήμερα ο λαϊκός παράγοντας δεν εμπιστεύεται την “αριστερά της αφασίας”, ακόμα και αν συμφωνεί με πολλές από τις “προγραμματικές” της διακηρύξεις. Είναι ενδεικτικό ότι ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών βλέπει τα δεινά που έχουν επιφέρει στη χώρα οι πολιτικές της ΕΕ και η ένταξη στην ΟΝΕ, όμως δεν εμπιστεύεται να αναθέσει στην “αριστερά της αφασίας” την διαχείριση αυτών των ζητημάτων.

Όταν συναντούνται οι πραγματικοί και οι φαντασιακοί φόβοι του ελληνικού αστισμού...

Spiegel: Ο ελληνικός τουρισμός ανθεί, οι εργαζόμενοι υποφέρουν

Τα κρούσματα εργασιακής εκμετάλλευσης στον ελληνικό τουρισμό, που καταγράφονται παράλληλα με τα εισπρακτικά ρεκόρ των επαγγελματιών του κλάδου, επιχειρεί να αναδείξει εκτενές ρεπορτάζ της ηλεκτρονικής έκδοσης του γερμανικού περιοδικού Spiegel.:

Ausbeutung in Griechenland- Urlaub bis zum Umfallen

Griechenlands Hoteliers jubeln über Rekordumsätze - bei den Beschäftigten aber kommt wenig davon an. Tarifverträge werden ausgehebelt, Saisonkräfte hausen in Containern. Nun droht Streik zur Hochsaison.

Μια παρουσίαση του άρθρου στα ελληνικά, εδώ:

Spiegel: Ο ελληνικός τουρισμός ανθεί, οι εργαζόμενοι υποφέρουν