Τι θα έλεγε ο Λέων Τολστόι με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία;

Από  Christos Trikalinos

Πολλοί φίλοι με ρωτούν γιατί δεν σχολιάζω τον πόλεμο Ρωσίας - Ουκρανίας.

Δυο πράγματα θα πω: 1) Έχοντας ζήσει 13 χρόνια στην ΕΣΣΔ αγάπησα τη χώρα αυτή και το λαό της (Ρώσους, Ουκρανούς, Λευκορώσους, Γεωργιανούς Ουζμπέκους, Τάταρους, Καμπάρντιους, Ουιγούρους και πολλούς άλλους). Κανέναν τους δεν θεώρησα εχθρό κι ούτε μπορώ να φανταστώ τα όσα συμβαίνουν σήμερα, όχι μόνο στο συγκεκριμένο πόλεμο (και το συγκεκριμένο παρελθόν του), αλλά ούτε σε πολλά άλλα σημεία της πάλαι ποτέ ενιαίας χώρας. 2) Το βασικό σχόλιό μου είναι μια παλιότερη ανάρτησή μου ενός κειμένου του Μεγάλου Τολστόι, μια ανάρτηση που είναι σήμερα πολύ πιο ΕΠΙΚΑΙΡΗ από ποτέ.

 

ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΪ (ЛЕВ ТОЛСТОЙ)

Θα χτυπήσουν οι καμπάνες, θα ντυθούν με τα χρυσοποίκιλτα σακιά τους οι μακρυμάλληδες και θ’ αρχίσουν να προσεύχονται υπέρ του σκοτωμού. Και θ’ αρχίσει πάλι η παλιά, από καιρό γνωστή, απαίσια ιστορία. Θα προστρέξουν οι γραφιάδες των εφημερίδων, που ανάβοντας τη σπίθα του πατριωτισμού στους ανθρώπους, ενάντια δήθεν στους σκοτωμούς, θα τρίβουν τα χέρια τους για τους διπλούς μισθούς τους. Θα προστρέξουν χαρούμενοι οι εργοστασιάρχες, οι έμποροι, οι προμηθευτές πολεμοφοδίων, περιμένοντας διπλασιασμό των κερδών τους. Θα προστρέξουν οι κάθε είδους υπαλληλίσκοι, προβλέποντας τη δυνατότητα να κλέψουν περισσότερα, απ’ όσα κλέβουν συνήθως. Θα προστρέξουν κι οι στρατιωτικοί, που παίρνουν διπλούς μισθούς και τροφεία και ελπίζουν να πάρουν, για τις δολοφονίες των ανθρώπων, διάφορα μπιχλιμπίδια που τόσο εκτιμούν, ταινίες, σταυρούς, γαλόνια, αστέρια. Θα προστρέξουν κι άεργοι κύριοι και κυρίες, μπροστά απ’ όλους, για να γραφτούν στον Ερυθρό Σταυρό, δηλώνοντας έτοιμοι να επιδέσουν εκείνους που θα σκοτώνουν οι άντρες κι αδελφοί τους, παριστάνοντας ότι επιτελούν χριστιανικό έργο.

Το πιο μεγάλο ...σφυροδρέπανο!

- Γνωρίζετε τι λένε οι κομμουνιστές της Κίνας για τον “επιστημονικό σοσιαλισμό” και την “σοσιαλιστική προοπτική” στην χώρα τους;

Αν θέλετε να πάρετε μια μυρουδιά, διαβάστε τα παρακάτω αποσπάσματα - παρακαλώ χωρίς μορφασμούς, γελάκια και άλλες απρεπείς εκφράσεις κατά την ανάγνωση - από μια ομιλία που δόθηκε από τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΚ Xi Jinping στις 5 Ιανουαρίου 2018 σε ένα σεμινάριο για μέλη, αναπληρωματικά μέλη και ηγετικά στελέχη σε επαρχιακό και υπουργικό επίπεδο για τη μελέτη και εφαρμογή της σκέψης του Xi Jinping σχετικά με τον Σοσιαλισμό με τα κινεζικά χαρακτηριστικά για μια νέα εποχή και το πνεύμα του 19ου Εθνικού Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας. Όλο και κάτι θα σας θυμίζουν αυτά τα λόγια από τον "υπαρκό κομμουνισμό" του προηγούμενου αιώνα...

Πηγή: 坚持和发展中国特色社会主义要一以贯之

ΜέΡΑ25: Ποτέ ξανά Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης!

ΜέΡΑ25:

Οι προοδευτικοί πολίτες διψούν για την ελπίδα της ανατροπής της Δεξιάς και της «Μητσοτάκης ΑΕ». Προσβλέπουν στα κόμματα της Αντιπολίτευσης, ελπίζοντας στη συγκρότηση προοδευτικού μετώπου ανατροπής της ολιγαρχίας. Το ΜέΡΑ25 ήδη, με την ομιλία του Γραμματέα του στην ΔΕΘ, ανταποκρίθηκε, θέτοντας το πλαίσιο για να γεννηθεί, να δυναμώσει, και να κερδίσει στις εκλογές, ένα τέτοιο προοδευτικό μέτωπο: Προτείναμε μια διαδικασία διαλόγου ΠΡΙΝ τις εκλογές που μπορεί να σφυρηλατήσει ταυτόχρονα τόσο το προοδευτικό μέτωπο όσο και ένα προοδευτικό κυβερνητικό πρόγραμμα.

Σήμερα, από το βήμα της ΔΕΘ, ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε την πρόταση του ΜέΡΑ25. Αντί για προεκλογική σύγκλιση, μέσω σοβαρού διαλόγου, ο κ. Τσίπρας αντιπρότεινε προγραμματική σύγκλιση μετά την Κυριακή των εκλογών, δηλαδή εντός των μόλις τριών ημερών που προβλέπει το Σύνταγμα. Μάλιστα, υποστήριξε πως το ποιες «προοδευτικές» πολιτικές θα συμπεριληφθούν σε αυτό το κυβερνητικό πρόγραμμα, θα εξαρτηθεί από το ποσοστό του κάθε συμμετέχοντος κόμματος – λες και οι πολιτικές (π.χ. για τον ΦΠΑ, για τους πλειστηριασμούς, για τη ΔΕΗ, για τις εξορύξεις και τους αγωγούς, για τον φράχτη του Έβρου και τα pushbacks) είναι κυβερνητικές καρέκλες που μοιράζονται ανάλογα με την δύναμη των κομμάτων!

Timothy Snyder: Ivan Ilyin, ο φασίστας φιλόσοφος πίσω από τον Putin

Λουλούδια στον τάφο του Ilyin...

«Ο Ilyin ήθελε να γίνει ο προφήτης της εποχής μας, της μετασοβιετικής εποχής, και ίσως να είναι. Η δυσπιστία του σε αυτό το κόσμο επιτρέπει στις πολιτικές να λαμβάνουν χώρα σε ένα φανταστικό. Έκανε την ανομία αρετή τόσο αγνή ώστε να είναι αόρατη, και τόσο απόλυτη σαν την απαίτηση της καταστροφής της Δύσης. Μας δείχνει πως η εύθραυστη αρρενωπότητα δημιουργεί εχθρούς, πως ο παραμορφωμένος χριστιανισμός απορρίπτει τον Ιησού, πως η οικονομική ανισότητα μιμείται την αθωότητα, και πως οι φασιστικές ιδέες ρέουν στο μεταμοντέρνο. Αυτό δεν είναι πια μόνο ρωσική φιλοσοφία. Τώρα είναι και αμερικάνικος τρόπος ζωής…»

ένα κείμενο για προβληματισμό:

Timothy Snyder: Ivan Ilyin, ο φασίστας φιλόσοφος πίσω από τον Putin

Γενετική: Ανακαλύφθηκε σημαντική γενετική μετάλλαξη που αναβάθμισε τον εγκέφαλο του σύγχρονου ανθρώπου...

Πριν περίπου 500.000 χρόνια, όταν τόσο οι πρόγονοι του σύγχρονου ανθρώπου (homo sapiens) όσο και τα «ξαδέρφια» μας οι Νεάντερταλ τριγυρνούσαν στον κόσμο, συνέβη μια καθοριστική μετάλλαξη γονιδίου που είχε ως αποτέλεσμα ο εγκέφαλος των προγόνων μας να αρχίσει να παράγει σημαντικά περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα (νευρώνες), σύμφωνα με μια νέα γερμανική επιστημονική έρευνα (

Human TKTL1 implies greater neurogenesis in frontal neocortex of modern humans than Neanderthals). Αυτή η μετάλλαξη πιθανότατα έδωσε στους προγόνους του homo sapiens ένα γνωστικό-νοητικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους Νεάντερταλ.

- Μια άλλη μελέτη (The major genetic risk factor for severe COVID-19 is inherited from Neanderthals), κατέδειξε ότι ότι συγκεκριμένες γονιδιακές παραλλαγές που κληροδοτήθηκαν από τους Νεάντερταλ στο σύγχρονο άνθρωπο αποτελούν παράγοντες για σοβαρή λοίμωξη από SARS-CoV-2

Περισσότερα εδώ:
https://www.alfavita.gr/kosmos/391624_anakalyfthike-simantiki-genetiki-metallaxi-poy-anabathmise-ton-egkefalo-toy-syghronoy

Για την στρατηγική αποτυχία της Δύσης….

Αφορμή για το ξαναδιάβασμα της ιστορίας έξω από τις κυρίαρχες ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις της “γεωπολιτικής” με αφορμή την συγκυρία που η Δύση αποδείχτηκε ανέτοιμη να πολεμήσει έναν ισότιμο αντίπαλο, όχι μόνον στο πεδίο των μαχών αλλά κυρίως στην ακύρωση των στρατηγικών της επιλογών.

Ένα κείμενο για την νέα εποχή που ξεκίνησε όταν η Ρωσία στην Ουκρανία σήκωσε ένα γάντι που η Δύση της είχε πετάξει ως μια καλοστημένη παγίδα και ακυρώνοντας την “στρατηγική των προκλήσεων”, όξυνε τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της. Το στρατηγικό “κενό” της Δύσης είναι σήμερα αναδεικνύεται ο καλύτερος σύμμαχος του Πούτιν και του τιμονιέρη Σι...

https://www.techiechan.com/?p=3710

Πολλές ανοησίες κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα σχετικά με τον Γκορμπατσόφ με αφορμή τον πρόσφατο θάνατό του

Όταν ο Γκορμπατσόφ είπε στον Χόνεκερ: «Η ζωή σε τιμωρεί όταν αργείς»

Η κατάρρευση της ΕΣΔΔ δεν ήταν βέβαια μια κατάρρευση του σοσιαλισμού ή ενός εργατικού κράτους, αλλά η κατάρρευση μιας ιδιότυπης οικονομίας της χώρας που είχε οδηγηθεί σε αδιέξοδο και δεν μπορούσε να σταθεί στον διεθνή ανταγωνισμό. Η απόφαση για την διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν ταυτόχρονα και μια κήρυξη “πτώχευσης”.

Η πεμπτουσία της πολιτικής του φιλοσοφίας της «περεστρόικας» (αναδόμηση) και της «γκλάσνοστ» (διαφάνεια) που είχε προηγηθεί, ήταν μια προσπάθεια εκσυγχρονισμού της οικονομίας με την επέκταση των κανόνων της ελεύθερης αγοράς, αφού οι πολιτικές του κεντρικού σχεδιασμού είχαν χρεοκοπήσει και είχαν οδηγήσει την χώρα σε οικονομικό αδιέξοδο, επιλογές που είχαν αρχίσει να διαμορφώνονται από την εποχή του Αντρόποφ και είχαν παγώσει μετά τον θάνατό του όταν ανέλαβε τα ηνία της “αυτοκρατορίας” ο Τσερνιένκο. Ο Γκορπατσόφ ανέλαβε να συνεχίσει το έργο του Αντρόποφ σε συνθήκες που η οικονομία είχε επιβαρυνθεί ακόμα περισσότερο, άλλα και η διάχυτη δυσαρέσκεια απέναντι σε αυτό το “κομμουνιστικό” καθεστώς είχε αυξηθεί. Η συναίσθηση αυτής της κατάστασης αποτυπώνεται στη φράση που ο Γκορμπατσόφ είπε στον Χόνεκερ: «Η ζωή σε τιμωρεί όταν αργείς»...

Αυτός ο “εκσυγχρονισμός” απέτυχε ως μια μορφή «σχεδιασμένης» κρατικής πολιτικής, επιβλήθηκε όμως ως μια μορφή "αυτορύθμισης" της ίδιας της καπιταλιστικής οικονομίας κάτω από το καθεστώς των νόμων της αγοράς, με τον περιορισμό του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους: Σε συνθήκες πτώχευσης, στην σύγκρουση ανάμεσα στον Γκορμπατσόφ (που εξέφραζε την «συντεταγμένη» επέκταση της ελεύθερης οικονομίας) και τον Γέλτσιν (που εξέφραζε την γρήγορη και χωρίς όρους επέκταση της ελεύθερης αγοράς), νικητής αναδείχτηκε ο Γέλτσιν, ο οποίος πήρε με το μέρος του και την μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Ενός λαού που επιθυμούσε την ταχεία έξοδο από την κρίση, ελπίζοντας ότι η πολυπόθητη “ανάπτυξη” θα βελτίωνε και το βιοτικό του επίπεδο.

Ο Γιέλτσιν έκανε μια κρίσιμη πολιτική κίνηση για να χειραγωγήσει την λαϊκή δυσαρέσκεια και να επιταχύνει την βίαιη αναδιάρθρωση της οικονομίας: Μοίρασε τον πλούτο της Ρωσίας σε μετοχές ίσες σε αριθμό με το σύνολο των πολιτών της-που ήταν παράλληλα και τίτλοι ιδιοκτησίας, έτσι ώστε ο καθένας από τους πολίτες της χώρας να κατέχει υποτίθεται ισόποσα τον πλούτο της χώρας. Αλλά τότε η μεγάλη πλειοψηφία των Ρώσων πεινούσε. Έδιναν λοιπόν τον τίτλο-μετοχή τους από την απελπισία τους για λίγα τρόφιμα σε κάθε τυχάρπαστο συνεργό του Γιέλτσιν, έτσι αυτοί «νομότυπα» απέκτησαν τον έλεγχο των περισσότερων μετοχών των πλουτοπαραγωγικών πηγών αυτής της χώρας. Με αυτό τον τρόπο ανασυγκροτήθηκε το ιδιοκτησιακό καθεστώς κατά τα δυτικά πρότυπα και ανασυγκροτήθηκε η ελίτ που κυβερνά έκτοτε την χώρα.

Μίκης Θεοδωράκης: «Τυλίχτηκα με ορμή στα γεγονότα, κι ας κυνηγούσα μια Ουτοπία!» - ένα χρόνο μετά

Ο Μίκης Θεοδωράκης

από τον Αλέκο Παπαδάτο

Αναδημοσίευση από το "Books' Journal"

του Κωνσταντίνου Ηροδότου

Ένα χρόνο μετά το θάνατο του κορυφαίου έλληνα συνθέτη, Μίκη Θεοδωράκη, αναδημοσιεύουμε την τελευταία συνέντευξη που έδωσε, στον Κωνσταντίνο Ηροδότου για το Books' Journal.

Στα τέλη του Ιανουαρίου του 2020, ο συνεργάτης του Books' Journal Κωνσταντίνος Ηροδότου τηλεφώνησε λέγοντας ότι έχει κλείσει συνέντευξη με τον Μίκη Θεοδωράκη και ρωτώντας αν μπορεί να δημοσιευτεί γρήγορα. Συμφωνήσαμε να την κάνει και εμείς θα προσπαθούσαμε να την κάνουμε βασικό θέμα στο τεύχος του επόμενου μήνα, που θα κυκλοφορούσε στις αρχές Φεβρουαρίου. Η συνέντευξη έγινε αμέσως, παρέμεινε σχεδόν αποκλειστικά στα της μουσικής ταυτότητας του συνθέτη, είχε χαρακτήρα απολογισμού και εξομολόγησης - και δημοσιεύτηκε ως cover story στο τεύχος 106 του περιοδικού, Φεβρουάριος 2020. [ΤΒJ]

Είναι ένα από τα πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο στα καλλιτεχνικά και τα πολιτικά γεγονότα πολλών δεκαετιών της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. Ρηξικέλευθος μουσικός με λαϊκή εμβέλεια, αλλά όχι μόνο, πολιτικός της πράξης που πολλές φορές ενέπνευσε αλλά και συγκρούστηκε, ο Μίκης Θεοδωράκης, παρ’ όσα έχουν γραφτεί και συνεχίζουν να γράφονται γι’ αυτόν, παραμένει ακατάτακτος. Και μεγάλο μέρος του έργου του, αναξιοποίητο. Πόσοι κατανοούν τα βαθύτερα κίνητρα των λαϊκών ιδιωμάτων, που ανέδειξε μουσικά; Και πόσοι γνωρίζουν, για παράδειγμα, ότι παραχώρησε στη Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδας «Λίλιαν Βουδούρη» το αρχείο του με ρητή παράκληση να αξιοποιηθεί και προβληθεί, κάτι που όπως ο ίδιος παρατηρεί δεν συνέβη; Μια συνομιλία μαζί του είναι πολύτιμη μαρτυρία προσωπικών στιγμών που τον διαμόρφωσαν αλλά, κυρίως, η ευκαιρία αναδίφησης στο σύμπαν της μουσικής του. [TBJ]

Ερευνώντας αρχεία της ιστορίας σε σκονισμένους φακέλους που μπορεί να περιέχουν κάτι σημαντικό, γνωρίζω την αίσθηση της οικειότητας με το παρελθόν και την ίδια στιγμή την αγωνία που γεννά η πρόσβαση στο ανοίκειο. Άλλες εποχές και άλλες σκέψεις, άλλες ελπίδες και άλλες προσδοκίες. Αυτή τη διάθεση δοκίμασα στο έπακρο τις φορές που συνομίλησα με τον Μίκη Θεοδωράκη. Από τη μια, η μεγάλη απόσταση για τα ανοίκεια, τα μακρινά που δεν βίωσα και προσπάθησα να κατανοήσω, και από την άλλη κάτι περισσότερο από εγγύτητα για όσα δεν χρειάζονται αποκωδικοποίηση.

Ασχολούμενος χρόνια με την έννοια της ουτοπίας, δοκίμασα έκπληξη όταν έπεσα πάνω στη φράση «εμψυχώνουσα αυταπάτη» από το βιβλίο του Mίκη Θεοδωράκη, Περί Τέχνης. Και έτσι άρχισα να ξετυλίγω το νήμα της προσήλωσής του στην ουτοπία και της εγκάρσιας σχέσης του έργου του με την ιστορία. Στο συγγραφικό του έργο αποτυπώνεται η έγνοια για την ιστορικότητα της εποχής του και ο κριτικός στοχασμός γύρω από τα τυφλά σημεία, τα κενά του ιστορικού χρόνου, τα οποία αντιμετώπισε κάνοντας πάλι μουσική, εξακολουθώντας να πιστεύει στην ουτοπία.

Η αποσύνδεση της μουσικής από την πολιτική, στην περίπτωση του Θεοδωράκη, αποτελεί κοινό τόπο της πρόσληψης του έργου του. Και έτσι παραγνωρίζεται η πολύτομη συγγραφική του δουλειά, χώρια το εν πολλοίς άγνωστο, μεγάλης έκτασης αρχείο του. Η σχέση, όμως, της μουσικής με την πολιτική είναι ένα ζήτημα που δεν παρακάμπτεται. Αυτό το ερώτημα θέλησα να ανοίξω στη συνέντευξη μαζί του, που ακολουθεί.

Datsun VS Predator...

Ίσως έχετε παρατηρήσει, όταν γίνεται ένα τροχαίο δυστύχημα, δεν αναφέρουν στις ειδήσεις την μάρκα του αυτοκινήτου. Αυτό δεν γίνεται τυχαία. Κάποτε, η αυτοκινητιστική βιομηχανία ξεκίνησε τις μηνύσεις για “συκοφαντική δυσφήμηση” με το αιτιολογικό ότι για το ατύχημα δεν φταίει το αυτοκίνητο, αλλά ο ανθρώπινος παράγοντας, η κακή συντήρηση του οχήματος, η κακή ποιότητα του οδοστρώματος και άλλα παρόμοια που δεν έχουν καμία σχέση με την μάρκα του αυτοκινήτου. Έκτοτε άλλαξε η στάση των ΜΜΕ σε αυτό το ζήτημα… 

 Με τα συστήματα παρακολούθησης το ζήτημα της “συκοφαντικής δυσφήμησης” τίθεται με διαφορετικούς όρους. Τα σωστά συστήματα παρακολούθησης είναι αυτά που κάνουν την δουλειά τους και δεν αποκαλύπτονται. Το Predator φαίνεται πως δεν ανήκει σε αυτά… Η “δυσφήμηση” του είναι πλέον δεδομένη. 

 Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις; Το νέο αναβαθμισμένο προϊόν, αλλάζει όνομα και προωθείται από άλλη εταιρεία. Κάτι ανάλογο συνέβη όταν τα datsun έγιναν ...nissan. Η ζήτηση δεν έχει μειωθεί, η «αγορά» είναι εκεί, και περιμένει τον βελτιωμένο διάδοχο του Predator… 

 Το ζήτημα που προέκυψε από τους “ερασιτεχνικούς” χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης στο ζήτημα των παρακολουθήσεων είναι ότι δεν θέλουν να μάθουμε το αιτιολογικό για έγκριση της παρακολούθησης από την Εισαγγελέα… 

έλα παιδί μου να σου πω γιατί σε παρακολουθούμε…

(ενημέρωμένα στοιχεία πίνακα 12-8-22:  https://twitter.com/publicissue/status/1558049954035372034?s=20&t=ZlMR5Ui5z-e3k8-sTpQWHA)

Η «εποχή» δημοσίευσε (8-8-2022) ένα ενδιαφέρον άρθρο του Μπάμπη Γεωργούλα που στον τίτλο του θέτει το ερώτημα: “Παρακράτος ή ειδικού τύπου κράτος;”. Μεταξύ άλλων, επισημαίνει:

«Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν χρειαζόταν κυρίως ένα παρακράτος παλαιού τύπου. Διαμόρφωνε τις συνθήκες για την επιβολή ενός συγκεντρωτικού, αυταρχικού, πανεποπτικού κράτους, αδιάσπαστα δεμένου σε ένα ενιαίο σύνολο πολιτικής και επιχειρηματικής δράσης με συγκεκριμένα οικονομικά-επιχειρηματικά συμφέροντα και απαλλαγμένου από τις υποχρεώσεις λογοδοσίας.»

Δύο ενστάσεις:

1. Το “ειδικού τύπου κράτος” το οποίο περιγράφει το κείμενο, δεν είναι επιλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, είναι προϊόν της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας που επιβλήθηκε στην χώρα μας την εποχή των μνημονίων και όλες ανεξαρτήτως οι κυβερνήσεις έβαλαν το πετραδάκι τους για την οικοδόμηση του.

Αυτή η πτυχή του νεοφιλελεύθερου μετασχηματισμού του κράτους εντοπίζεται στο πως διαμορφώνει τις πολιτικές του πρακτικές για την χειραγώγηση της συναίνεσης με την χρήση νέων τεχνολογιών. Σήμερα, ο μπροστάρης του νεοφιλελευθερισμού σε αυτό το ζήτημα είναι το κράτος της Κίνας...

Το θέμα των παρακολουθήσεων δεν αφορά μόνον στα πολιτικά πρόσωπα αλλά όλους τους πολίτες. Πρόκειται για ένα εκτροχιασμό της αστικής δημοκρατίας που γίνεται κάτω από θέση ισχύος: το κάνουμε γιατί μπορούμε, αρκεί να μην αποκαλυφθεί το πως λειτουργούν οι “μηχανισμοί”. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ισίδωρος Ντογιάκος, θα διενεργήσει προσωπικά, προκαταρκτική εξέταση με αντικείμενο τη διαρροή στοιχείων, που περιέχονται σε άκρως απόρρητα κρατικά έγγραφα και όχι για την παραβίαση του “δημοκρατικού κεκτημένου”: Η "ομερτά" είναι πάνω από την “δημοκρατία”, όπως και το “κράτος” πάνω από τις “κυβερνήσεις”…

video ντοκουμέντο από το όργιο καταστολής στην πορεία για τον απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη

Ποιά φυλάκιση στους βιαστές; χημικό ευνουχισμό και ορχεκτομή...

(Ένα σχόλιο για την θεσμική αντιμετώπιση των σεξουαλικών εγκλημάτων στον Ευρωπαϊκό μας πολιτισμό, και όχι μόνο…)

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Ο χημικός ευνουχισμός αλλά και η ορχεκτομή ως μέθοδοι καταστολής των σεξουαλικών ορμών είναι γνωστές από τη δεκαετία του 1950 και χρησιμοποιούνται ευρέως σε πολλές δυτικές χώρες ως επιλογή που δίνεται στους καταδικασμένους για να αποφύγουν τη μακροχρόνια κάθειρξη.

Το ερώτημα είναι εάν όντως αποτελεί ένα τελεσφόρο μέτρο αφενός για την προστασία μιας ευπαθούς ομάδας της κοινωνίας (παιδιά) από τον κίνδυνο να αποτελέσουν τα νέα θύματα αποφυλακισθέντων εγκληματιών σεξουαλικών παραπτωμάτων, αφετέρου για τον σωφρονισμό και την ιατρική αποκατάσταση των ίδιων των δραστών ώστε και οι τελευταίοι να μπορέσουν, μετά την έκτιση της ποινής τους, να ενσωματωθούν εκ νέου στο κοινωνικό περιβάλλον του οποίου την διατάραξη προκάλεσαν με τις πράξεις τους.

(από το: Παιδοφιλία και χημικός ευνουχισμός - της Αθηνάς Κουφού,  Δικηγόρου - Υπ. Διδ. Εγκληματολογίας - 2013)

Μια πιο αναλυτική παρουσίαση του θέματος που είχε δημοσιευθεί το 2019 στο dikastiko.gr με τον τίτλο “Χημικός ευνουχισμός παιδεραστών: Βασανιστήριο ή …θεραπεία;” όπου, μεταξύ άλλων αναφέρει ότι:

- Η Πολωνία, ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που θέσπισε τον υποχρεωτικό χημικό ευνουχισμό σε άτομα τα οποία εμπλέκονται σε εγκλήματα παιδεραστίας και αιμομιξίας, παράλληλα με την κράτησή τους.

- Στη Γερμανία, η πρακτική του χημικού ευνουχισμού ακολουθείται σε εθελοντική βάση, με αντάλλαγμα την μείωση των ποινών των καταδικασθέντων και τη βελτίωση των συνθηκών κράτησής τους.

- Στη Γαλλία εξετάζεται το ενδεχόμενο να γίνει υποχρεωτικός ο χημικός ευνουχισμός (μέχρι σήμερα προβλέπεται μόνο αν τον ζητήσει το ίδιο το άτομο), ενώ και στην Ισπανία έχει τεθεί το θέμα της υιοθέτησης του χημικού ευνουχισμού έπειτα από μια πρόσφατη περίπτωση όπου καταδικασθείς για παιδεραστία, μόλις αποφυλακίστηκε, ασέλγησε σε ένα άλλο παιδί και μετά το δολοφόνησε.

- Στην Αγγλία, μέσα στο 2012, εκατό Βρετανοί παιδόφιλοι, έγκλειστοι στη φυλακή Γουάτον του Νότιγχαμ, συναίνεσαν ώστε να υποβληθούν σε χημικό ευνουχισμό στο πλαίσιο ενός προγράμματος με στόχο την μείωση των πιθανοτήτων διάπραξης, από αυτούς, νέων σεξουαλικών εγκλημάτων.

Ένα σχόλιο για την “επιείκεια” ως αριστερή και διαφωτιστική αξία

Του Δημήτρη Μπελαντή 

Aναδημοσίευση από το facebook

Ξέρω ότι αυτό που θα γράψω δεν θα θεωρηθεί κομψό και πολιτικά ορθό και επίσης θα παρεξηγηθεί πιθανότατα. Δεν με νοιάζει καθόλου. Δεν αφορά ούτε την υπόθεση Λιγνάδη ειδικά, ούτε την υπόθεση Χρυσή Αυγή ειδικά ούτε τίποτε ειδικά. Είναι γενικού χαρακτήρα. Πέρασα όλη την ζωή μου ως αριστερός νομικός και ενεργός δικηγόρος με την πεποίθηση ότι όχι μόνο ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως οι κατηγορούμενοι πρέπει να έχουν δικονομικά δικαιώματα και υπεράσπιση και τεκμήριο αθωότητας και όλα τα σχετικά ( όχι μόνο οι κοινωνικοί αγωνιστές/ τρεις που διώκονται από το αστικό κράτος, αυτοί αυτονόητα, αλλά και οι κοινοί εγκληματίες και οι μαφιόζοι, και οι φασίστες, και οι βιαστές, και οι έμποροι ναρκωτικών, και οι αστοί απατεώνες σαν τον Σταβισκυ και οι serial killers,ακόμη και ο φίλος της Ζαν ντ Αρκ σατανιστής αριστοκράτης Ζιλ ντε Ραι του 15ου αιώνα που λέγεται ότι έσφαξε περίπου τετρακόσια παιδιά σε τελετή μαύρης μαγείας ο ίδιος, αν ζούσε σήμερα) αλλά επίσης ότι η Αριστερά πιστεύει, μαζί με τον Διαφωτισμό, στην ελπίδα αναμόρφωσης όλων των εγκληματιών, στο να βγαίνουν επιτηρούμενοι μετά από κάποια ανάλογα του εγκλήματος χρόνια από την φυλακή, να μην πεθαίνουν στην στενή, να βοηθούνται να προσαρμοσθούν κοινωνικά κλπ κλπ. Αυτή ήταν η μεγάλη υπόσχεση του Διαφωτισμού από την εποχή ήδη του Τσέζαρε Μπεκαρια και η μη σταλινική Αριστερά κάποτε πίστευε σε αυτήν γιατί ήταν γνήσιο παιδί του Διαφωτισμού, στην πιο φωτεινή του μορφή. Η σταλινική πίστευε και πιστεύει πάντοτε σε δικές χωρίς δικηγόρους, σε ομολογίες μέσω βασανιστηρίων ότι "είμαι σκουπίδι και αξίζω μια σφαίρα στον κρόταφο", και στην εκτέλεση με πιστόλι Μακαροφ σε υπόγεια κελιά στην πλατεία της Μόσχας με το άγαλμα του Φέλιξ Τζερτζινσκυ. Σήμερα, με αφορμή απεχθή εγκλήματα, των οποίων η αντικειμενική απέχθεια δεν αμφισβητείται, η απολύτως εκφυλισμένη Υπαρκτή Αριστερά σε συνέργεια με τον δικαιωματισμό, που είναι ουσιαστικά ένας πουριτανισμός και νεοσυντηρητισμός reloaded, είναι συνεχώς με το " για πάντα στην φυλακή", "καμία επιείκεια", "το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει" "εντατικές για τους εθνικιστές" κλπ. Αν αυτό είναι Αριστερά, εγώ, ειλικρινά, είμαι δεξιός. Αν αυτό είναι προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εγώ είμαι alt right και τραμπιστής. Αν αυτό είναι πίστη και εμπιστοσύνη στον άνθρωπο και στην βελτίωση του και σε μια καλύτερη κοινωνία, εγώ είμαι φίλος του Τζακ Αντεροβγάλτη. Και του Κυανοπώγωνα. Και της Δούκισσας Μπατορυ για να μην γράφω μόνο για άντρες και με πείτε σεξιστή. Και της μαρκησίας Μπραινβιλιε, αν τυχόν την έχετε ακουστά.

Μια διαφορετική παράσταση στην Επίδαυρο (16-07-2022)

 

 Η παρέμβαση σημειώθηκε στην παράσταση "Πέρσες" στην Επίδαυρο. Συντελεστές και ηθοποιοί της παράστασης διαβάζουν το κείμενο του ΣΕΗ για τον Δημήτρη Λιγνάδη. Οι αντιδράσεις θεατών.

Πριν 10 χρόνια...

Πριν 7 χρόνια...

Από τις λίγες φορές που μπορούσες να ανέβεις τα σκαλοπάτια της Βουλής χωρίς εμπόδια…

Ιούνης του 15, λίγες μέρες μετά το δημοψήφισμα. Ο κόσμος στους δρόμους δίνει το παρόν στις υποσχέσεις του ΟΧΙ. Bουβός και ανήσυχος. Η κρίση εμπιστοσύνης στον ΣΥΡΙΖΑ είχε αρχίσει να γίνεται φανερή. Δείτε τα πρόσωπά τους…

Οι ηγεσίες και τα μεγαλοστελέχη της αριστεράς είναι κρυμμένα στα λαγούμια τους. Όχι μόνον στον ΣΥΡΙΖΑ… (Μόνη εξαίρεση στην διαδήλωση της 21-06-2015, η πρόεδρος της βουλής η Ζωή Κωνσταντοπούλου - 1.52).

Αυτός ο κόσμος, που τότε κατέβαινε στους δρόμους, σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Το διαζύγιο θα οριστικοποιηθεί στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού συστήματος στις επόμενες εκλογές. Πάμε στοίχημα;

Ο φαρισαϊσμός των κανονισμών euro για τους ρύπους των αυτοκινήτων

Από την 1η Γενάρη του 1993 που επιβλήθηκε το euro-1 για τον περιορισμό των ρύπων απο τους κινητήρες εσωτερικής καύσης μέχρι σήμερα έχουν περάσει 3 δεκαετίες. Η διδοχική αυστηροποίηση των κανονισμών τα τελευταία χρόνια έχει πάρει τον χαρακτήρα της προώθησης των ηλεκτρικών αυτοκινήτων.

Τι επιπτώσεις όμως έχει αυτή η τριαντάχρονη πολιτική για την προστασία του περιβάλλοντος;

Το πρώτο πράγμα, που όλοι γνωρίζουμε, είναι ότι τα αυτοκίνητα δεν μολύνουν το περιβάλλον μόνον κατά την χρήση τους, αλλά και κατά την παραγωγή τους.

Επίσης γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν αντίστοιχοι κανονισμοί.

Αν συμπεριλάβουμε σήμερα στο περιβαντολλογικό κόστος των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις από την παραγωγή τους και από την παραγωγή του ηλεκτρικού που καταναλώνουν, η διαφορές τελικά από τα αυτοκίνητα με κινητήρες εσωτερικές καύσης δεν είναι τόσο σημαντικές όσο παρουσιάζονται…

Περιβαλλοντικό κόστος έχουν και τα αυτοκίνητα, όταν πάψουν να λειτουργούν και αποσύρονται από την κυκλοφορία. Και αυτό δεν πρέπει να συνυπολογιστεί;

Όμως ένα αυτοκίνητο δεν μολύνει το περιβάλλον από την χρήση μόνο από τον κινητήρα που χρησιμοποιεί. Υπάρχουν και άλλες σημαντικές πηγές ρύπανσης από τα αυτοκίνητα που είναι κοινές και στα ηλεκτρικά και σε αυτά που χρησιμοποιούν άλλες πηγές ενέργειας. Πηγές ρύπανσης είναι και τα δισκόφρενα αλλά και τα ελαστικά.

Εντυπωσιακά είναι τα αποτελέσματα μιας σχετικά πρόσφατης έρευνας της Emissions Analytics. Έδειξαν πως τα ελαστικά ενός αυτοκινήτου (με κινητήρα εσωτερικής καύσης, υβριδικό ή αμιγώς ηλεκτρικό), μπορεί να ρυπαίνουν έως και 3.650 φορές περισσότερο σε σύγκριση με τους ρύπους που παράγει ο κινητήρας εσωτερικής καύσης ενός αυτοκινήτου, με τον μέσο όρο των εκπομπών που προέρχονται από τα ελαστικά να είναι 1.850 φορές μεγαλύτερος από τον μέσο όρο εκπομπών ρύπων από την εξάτμιση ενός αυτοκινήτου !…

περισσότερα εδώ:

Gaining traction, losing tread Pollution from tire wear now 1,850 times worse than exhaust emissions

Η "εφημερίδα των συντακτών" και το "Μίσος για την Δημοκρατία"[*]…

Αυτή την φορά δεν ανέλαβε η Νόρα Ράλλη, αλλά η ιδία η efsyn.gr να ενημερώσει το αναγνωστικό κοινό της για ένα “σοβαρό” ζήτημα, με ένα κείμενο που έχει τον τίτλο:

Αλλη μια παραίτηση και αποχώρηση από το ΜέΡΑ25

και υπότιτλο:

Με βαριές αιχμές για «ιδιάζουσα μετάλλαξη», «παραβίαση του καταστατικού», «ανυπαρξία στρατηγικής και κεντρικού προτάγματος».

Η σοβαρότητα του θέματος αποτυπώνεται στον επείγοντα χαρακτήρα της δημοσιευσή του. Πριν περάσει 1 ώρα από την δημοσίευση στην “εφημερίδα των συντακτών”, το ίδιο ακριβώς θέμα προβάλλεται και από την “αυγή”:

Ο συντονιστής νεολαίας Δυτικής Ελλάδας μεταξύ άλλων κάνει λόγο για κομματικό κατήφορο του ΜέΡΑ25

Πρόκειται για μια επιστολή που απέστειλε ένας πολυθεσίτης (όπως δηλώνει ο ίδιος: Συντονιστής της ΟΒ Αγρινίου, Υπεύθυνος Οργανωτικού ΠΣΕ Αιτωλοακαρνανίας, Συντονιστής Νεολαίας Δυτικής Ελλάδας, καθώς και μέλος του ΜέΡΑ25) στην οποία προβάλει τους λόγους της αποχώρησής του.

Οι λόγοι της επικοινωνιακής πολιτικής του μηχανισμού του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα για να “αξιοποιήσει” αυτή την επιστολή είναι προφανείς, όπως εξάλλου είναι φανερός και ο πανικός που επικρατεί στην Κουμουνδούρου για την αδυναμία του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να καλύψει την δημοσκοπική διαφορά από μια Κυβέρνηση που όλο και περισσότερο απαξιώνεται στην ελληνική κοινωνία…

Μια εφημερίδα όμως οφείλει να κάνει μια στοιχειώδη έρευνα για ένα θέμα που δημοσιεύει και να διαπιστώσει αν είναι βάσιμοι οι ισχυρισμοί που προβάλλονται εκεί. Δεν χρειάζεται κάποιος ιδιαίτερος κόπος, αρκεί να έδειχνε αυτή την επιστολή στο τελευταίο  μέλος του ΜέΡΑ25.

Τότε θα διαπίστωνε πως  αυτός ο κύριος που υπογράφει την επιστολή, είναι πρώτα απ’ όλα ψεύτης και συκοφάντης!

Για τον αυτοπροσδιορισμό και πολιτική αυτονομία του ΜΕΡΑ25

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε στα πλαίσια του προσυνεδριακού διάλογου του Μέρα25 για να θέσει κυρίως ερωτήματα για τους επικαθορισμούς των πολιτικών πρακτικών σε σχέση με το αίτημα της κοινωνικής χειραφέτησης.

Το ΜέΡΑ25 είναι ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, που καταγράφεται στην πολιτική σκηνή με την δική του διακριτή παρουσία και διαψεύδει όσους το εκλαμβάνουν ως μια “φούσκα” που σύντομα θα ξεφουσκώσει. Με το συνέδριό του προσπαθεί να αποσαφηνίσει ακόμα περισσότερο την πολιτική του στοχοθεσία να αποτυπώσει αυτές τις κατακτήσεις στο καταστατικό και το πρόγραμμα, τα δυο βασικά χαρακτηριστικά της ταυτότητας ενός κόμματος.

Δεν θα πρέπει να επικεντρώνουμε την προσοχή μόνον στο να “κλείνουν” κάποια θέματα ως κοινές κατακτήσεις, αλλά και να “ανοίγουν” άλλα, ως χώροι κοινού προβληματισμού και πολιτικού πειραματισμού. Ένα συνέδριο είναι πράγματι επιτυχημένο, όταν παράλληλα ενισχύει την συναίσθηση για τις μεγάλες προκλήσεις που μας περιμένουν και παραμένουν ανοικτές.

Τι είναι η Πολιτική;

Αν και ακατονόμαστη ως ένα διακριτό θέμα προς συζήτηση, είναι παρούσα στο Συνέδριο: Η πολιτική είναι κάτι παραπάνω από τον προσδιορισμό κάποιων στόχων προς επίτευξη, είναι πρώτιστα μια ικανότητα που προσδιορίζεται από τις πρακτικές που ασκείται. Η πολιτική ως ένα πεδίο πρακτικών υπόκειται σε επικαθορισμούς που διαμορφώνουν το πλαίσιο εντός του οποίου ασκείται. Αν κλείνουμε τα μάτια και να κάνουμε πως δεν υπάρχουν αυτοί οι επικαθορισμοί, δεν θα αποφύγουμε τις συνέπειες της άγνοιάς μας: θα τους βρούμε μπροστά μας, όπως τους βρήκαν κι’ άλλοι…

Το παρακάτω κείμενο επικεντρώνεται στο ζήτημα αυτών των επικαθορισμών της Πολιτικής, για να θέσει κυρίως ερωτήματα και όχι για να δώσει απαντήσεις.

Πώρωση (η)

Η κατάσταση χειροτερεύει ραγδαία και η δυνατότητα διαλόγου υπό συνθήκες αλληλοσεβασμού και αλληλοκατανόησης διαρκώς συρρικνώνεται. Η πώρωση αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της συγκυρίας. Με βασική αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία μερικές σκέψεις του Αλέξανδρου Μπίστη:

Αναδημοσίευση από το "albist.gr"

Ο άνθρωπος ο πωρωμένος

είναι ο αναίσθητος από ηθική άποψη,

που η συνείδησή του έχει απονεκρωθεί.

Γ. Σαραντάκος

Μετά το φιάσκο που υπέστησαν στη Βουλή η κυβέρνηση της ΝΔ και οι υποστηρικτές τής Δυτικής προπαγάνδας από την ομιλία του Ζελένσκι και των … εκλεκτών καλεσμένων του, και ενώ κορυφαία στελέχη τού κυβερνώντος κόμματος διαχώριζαν με έμφαση τη θέση τους, ο Πρωθυπουργός εξέδωσε τετράλεπτο διάγγελμα για να μας εξηγήσει τι έγινε εκείνο το βράδυ στη Βουλή, στο οποίο, όμως, δεν βρήκε να μας πει μια κουβέντα για το συγκεκριμένο περιστατικό, που μάλλον δεν συνέβη ποτέ ή, έστω, είναι ανάξιο σχολιασμού.

Η παντελής αδυναμία τού Κ. Μητσοτάκη να παραδεχθεί ότι “δεν πήγε πολύ καλά αυτό“, υποδηλώνει την πεποίθηση ότι αν δεν το αναγνωρίσει μπορεί και να μη συμβαίνει, αδυνατώντας να αντιληφθεί (ή αδιαφορώντας συνειδητά για) το γεγονός πως όσο περισσότερο αποκλίνει ο λόγος του από την κοινή αντίληψη για τα πράγματα, τόσο περισσότερο φθίνει η (όποια) αξιοπιστία του. Αυτή η τυφλότητα, ως προς το πριόνισμα του κλαδιού πάνω στο οποίο κάθεται, έχει όνομα: ονομάζεται πώρωση και αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της σημερινής συγκυρίας.

Σε πολύ δυσκολότερη θέση από τον Κ. Μητσοτάκη, ασφαλώς, ο Β. Ζελένσκι, ο Ουκρανός πρόεδρος μαριονέτα, περιφέρει τη δική του πώρωση ανά τις χώρες της Δύσης, εκλιπαρώντας τις να ξεκινήσουν επιτέλους τον Γ’ Παγκόσμιο. Μη ελέγχοντας στην πραγματικότητα κανέναν μηχανισμό στη χώρα του, την έχει ήδη σύρει μαζί με τον λαό της σε έναν καταστροφικό και αχρείαστο πόλεμο, εξυπηρετώντας τους επιθετικούς σχεδιασμούς της Δύσης, μετατρεπόμενος σε τραγική φιγούρα που αποδεικνύει πόσο ολέθρια είναι η ανάθεση κεντρικών πολιτικών αποστολών σε μη πολιτικά πρόσωπα και ιδίως χωρίς τη στήριξη ισχυρών κομμάτων.

Θ. Ευτυχίδης: Για την προϊστορία του πολέμου στην Ουκρανία

Αν δείτε το video, προσπαθήστε να απαντήσετε στα παρακάτω ερωτήματα:

1. Ποιός Έλληνας, αρχηγός κόμματος, έχει τις περισσότερες ομοιότητες/αντιστοιχήσεις με τον “εθνικό ηγέτη” Βολοντιμίρ Ζελένσκι;

2. Ποιό είναι το πραγματικό πρόβλημα που απειλεί την συνοχή του Ουκρανικού κράτους και οδήγησε στον πόλεμο: Ο άγριος καπιταλισμός, που έχει εμπεδωθεί με το προσωπείο του άγριου εθνικισμού και κυριαρχεί στην Ουκρανική κοινωνία ή η έξωθεν ιμπεριαλιστική επέμβαση;

3. Από τις αναδιατάξεις στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα που θα ακολουθήσουν την λήξη του πολέμου και η γενικότερη ενίσχυση του εθνικισμού που “εξάγεται” από τον πόλεμο στην Ουκρανία , ποιοί θα είναι τελικά οι κερδισμένοι: Οι Ουκρανοί ολιγάρχες ή υποτελείς τάξεις στην Ουκρανία αλλά και στα άλλα κράτη που εμπλέκονται σε αυτή την πολεμική σύρραξη;

 

Για το δικαίωμα στην "αστική αυτοπεποίθηση"...

Δεν καταλαβαίνω όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ως πρόεδρο έναν “αστό ηγέτη”, γιατί τώρα ενοχλούνται κάποιοι συριζέοι για την αστική αυτοπεποίθηση του Ε.Τσακαλώτου. Μόνον ο Αλέξης δικαιούται να έχει “αστική αυτοπεποίθηση”;

Γιατί ο Τσίπρας είναι “αστός ηγέτης” το έχει εξηγήσει πολύ καλά ο Αριστείδης Μπαλτάς,παλαιότερα και μάλιστα αυτή η θέση έγινε αποδεκτή τότε από το σύνολο του ΣΥΡΙΖΑ με ενθουσιασμό.

Λεπτομέρειες εδώ:

Από τον "δημοκρατικό δρόμο στον σοσιαλισμό" στην οικοδόμηση του "εθνικού ηγέτη"

Έχουν χιούμορ οι συριζέοι! Κατάμαυρο...

Το ΜέΡΑ25 στόχευαν, αλλά αυτό που κατάφεραν είναι να ξεφτιλίζουν την κ. Μαρία Μποτονάκη, δημοσιεύοντας την μια δήλωση που τους έστειλε. Εκεί εξηγεί με τον δικό της τρόπο – που προκαλεί γέλιο - πως αυτό το κομμάτι από την ομιλία του Γιάνη Βαρουφάκη στη βουλή 30/09/2021 έγινε “η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι”...

Απόσπασμα από την δήλωση που έστειλε η Μαρία Μποτονάκη στο “avgi.gr” :

“Μετά από αλλεπάλληλες προσπάθειες εκδημοκρατισμού και εξυγίανσης του εκκεντρικού φορέα ΜέΡΑ25, ήρθε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι: η πρόταση της επιβολής του προστίμου των 100 ευρώ στην ηλικιακή ομάδα άνω των 60 ετών, που δεν έχει εμβολιαστεί, ανήκει στον Γιάνη Βαρουφάκη. Την έθεσε ως μορφή «διανοητικού πειράματος» (!!!) στην Ελληνική Βουλή, που τον στείλαμε όλοι εμείς, που πιστέψαμε ότι δεν μίλαγε τον ξύλινο πολιτικό λόγο, που ακούγαμε μέχρι τότε.

Κάναμε λάθος!”

ΥΓ. Το κείμενο στο avgi.gr (https://www.avgi.gr/politiki/408049_nea-apohorisi-me-aihmes-komma-poy-dioikeitai-apo-ton-etsithelismo-ton-diorismenon) υπάρχει μια υποσημείωση: * Εκ παραδρομής είχε παραλειφθεί ένα κομμάτι από το κείμενο αποχώρησης. Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το κομμάτι που είχε ...παραλειφθεί. 

Πειράζει που, δεν πιστεύω ότι ήταν εκ παραδρομής η παράλειψη;

Ο Σατράπης και οι "αυλές" του...

- Τότε, είχε την αυλή του και δεν χρειαζόταν “μέλη” (2009). 

- Το μόνον που χρειαζόταν ήταν να γίνει διπλοθεσίτης πρόεδρος και στον ΣΥΝασπισμό και στον ΣΥΡΙΖΑ...

- Η αυλή του τον ονόμασε "εθνικό ηγέτη" και έγινε πρωθυπουργός... 

- Σήμερα έχει αποκτήσει καινούργια αυλή, θέλει να ξεφορτωθεί την παλιά (2022)...

- Η φιέστα της αποκαθήλωσης της έχει ξεκινήσει...

- Στους οπαδούς του, που θα συμμετέχουν σε αυτή φιέστα και επιβεβαιώνουν έμπρακτα την πίστη τους στον Αρχηγό, αποδόθηκε τιμητικά η ονομασία “μέλη”. Έτσι κι αλλιώς, οι σατράπες έχουν μόνον “αυλές”.

- Αυτό όλοι το γνωρίζουν. Πιο καλά απ’ όλους το γνωρίζουν οι οπαδοί του αλλά και η παλιά του “αυλη”. Μόνον που δεν το ομολογούν...

 

Η φαντασία ως “επιστημονική” αναγκαιότητα για την κατανόηση του πραγματικού...

Όλοι έχουμε ακουστά το σύνθημα “Φαντασία στην εξουσία”, που έχει την καταγωγή του από τον Μάη του 68.

Σε κάποιους παλιότερους φέρνει στην μνήμη τους το ομότιτλο τραγουδάκι του Στέλιου Βαμβακάρη σε στίχους του Πάνου Ηλιόπουλου που τραγουδήθηκε για πρώτη φορά από τον Παύλο Σιδηρόπουλο, πριν από καμιά πενηνταριά χρόνια…



Κάτι θα θυμάστε και από το σχολείο για τους “φανταστικούς” αριθμούς, που όταν πολλαπλασιάζονται με τον εαυτό τους, δίνουν ως αποτέλεσμα αρνητικούς πραγματικούς αριθμούς. Αυτή η “αλλόκοτη” συμπεριφορά τους σε σχέση με το “πραγματικό”, είναι μια μορφή “φαντασίας”, όπως για παράδειγμα “αλλόκοτοι” φαίνονται και οι στίχοι από το παραπάνω τραγουδάκι, ως προς νόημα των πράξεων που περιγράφουν:

ΠΕΛΑΣΓΙΚΑ: η διάλεκτος του στόλου...

Ξεφυλλίζοντας – πριν έρθει το 2021 - στην επίσημη ιστοσελίδα του “Πολεμικού Ναυτικού” το κομμάτι που αναφέρεται στην ιστορία του κατά την επανάσταση του 1821, διάβασα την παρακάτω φράση: “Ο τότε Αρχίατρος του Στόλου, Βαυαρός Θεόδωρος Ράινχολντ (Th. Rheinhold) εκδίδει βιβλίο για την "Γλώσσα του Στόλου".” Αναρωτήθηκα  ποιά ήταν αυτή η γλώσσα και τι ιδιαιτερότητες είχε, που 33 χρόνια μετά την επανάσταση (1855) παρέμειναν ζωντανές και άξιζαν τόσο, ώστε να γραφτεί και να εκδοθεί ένα βιβλίο.

Έψαξα τότε και βρήκα το βιβλίο. Όμως ο τίτλος του δεν ήταν ακριβώς όπως τον περιέγραφε η επίσημη ιστοσελίδα του πολεμικού Ναυτικού. Η περιγραφή ανταποκρινόταν μόνον στον υπότιτλο, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε:

-   Μπορείτε να κατεβάσετε ολόκληρο το βιβλίο δωρεάν από [εδώ]

Αν το ξεφυλλίσετε θα καταλάβετε πως δεν πρόκειται για τα “Πελασγικά” αλλά για τα “Αρβανίτικα”. Αν έχετε και κανένα φίλο Αλβανό, μπορεί να σας βοηθήσει στην μετάφραση…

Επισκέφτηκα και πρόσφατα την επίσημη ιστοσελίδα του Πολεμικού Ναυτικού, αλλά η ιστορία του έχει “ξαναγραφτεί” όπως φαίνεται με ευκαιρία τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 21 και η παραπάνω αναφορά για την γλώσσα που μιλούσε το “ελληνικό ναυτικό” απουσιάζει…

Αυτά που περιέγραψα αφορούν στα γεγονότα. Τα σχόλια τα αφήνω στους αναγνώστες…

ΥΓ. Αν το θέμα σας κίνησε την περιέργεια, ρίξτε μια ματιά και σε μια άλλη πηγή που αναφέρεται εκτός των άλλων και στην πληθυσμιακή σύσταση της σημερινής πρωτεύουσας του ελληνικού κράτους, το 1815,[εδώ]