Δυο σημαντικές “αποκαλύψεις” για το καυτό καλοκαίρι του ‘15 από την “εφημερίδα των συντακτών”…

η οικογένεια του eurogroup

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Η εφημερίδα των συντακτών  στο “ΘΕΜΑ” (13.10.2019)  έκανε  "πακέτο" το βιβλίο του Βαρουφάκη και την ταινία του Γαβρά, με ένα άλλο βιβλίο (της Ελένης Βαρβιτσιώτη και της Βικτωρίας Δενδρινού) γιατί όπως ισχυρίζεται στην εισαγωγή: “και τα δύο στοχοποιούν τον Αλέξη Τσίπρα για τη στάση του τον καυτό Ιούλιο του ’15.”

Μερικές γραμμές παρακάτω επεξηγεί αυτό τον ισχυρισμό: “Στόχος είναι, αν και από διαφορετική αφετηρία, να υποδείξουν τον Αλέξη Τσίπρα ως τον υπεύθυνο για την αποτυχία της διαπραγμάτευσης του 2015 και την τελική αναδίπλωση της ελληνικής κυβέρνησης μπροστά στην πίεση των «θεσμών».”

Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο ψέμα:

Το Βιβλίο του Βαρουφάκη δεν υποδεικνύει τον Αλέξη Τσίπρα ως τον υπεύθυνο για την αποτυχία της διαπραγμάτευσης του 2015, αλλά το eurogroup και τα επιτελεία της ΕΕ. Από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία, όπως και στην ταινία του Γαβρά - με υπόβαθρο την “άνοιξη 15” στη χώρα μας - απευθύνεται σε όλους στους Ευρωπαίους για να καταδείξει πως ένα άτυπο όργανο, που δεν έχει καν κάποιες καταστατικές λειτουργίας διατυπωμένες σε ένα χαρτί, αλλά λειτουργεί με τις εθιμικές αρχές της μαφίας, έχει αυτοανακηρυχθεί ως “θεσμός” που επιβάλλει τις αποφάσεις του αγνοώντας οποιοδήποτε θεσμικό πλαίσιο ενάντια στις πιο στοιχειώδεις λειτουργίες των κυρίαρχων κρατών.

Γιαυτό και το βιβλίο γράφτηκε πρώτα στα Αγγλικά και έγινε και ταινία…

Οι μνημονιακοί είναι αυτοί που  κατηγορούν τον Τσίπρα για το ότι δεν ήταν “καλός διαπραγματευτής”. Είναι οι ίδιοι που κατηγορούν, ακόμα περισσότερο, τον Βαρουφάκη ότι τίναξε την διαπραγμάτευση στο αέρα. Το δεύτερο βιβλίο  (της Ελένης Βαρβιτσιώτη και της Βικτωρίας Δενδρινού),  πράγματι είναι αποκαλυπτικό αυτής της αντιμετώπισης…

Όμως, ο Τσίπρας κατηγορείται για κάτι άλλο απ’ τον ελληνικό λαό. Όταν έγινε το δημοψήφισμα του ΟΧΙ, η αδιαλλαξία των “θεσμών” ήταν γνωστή και δεδομένη. Μέχρι και τις τράπεζες είχαν κλείσει. Δεν χρειάζεται να διαβάσει κάποιος κανένα βιβλίο για να δει τις ευθύνες του Αλέξη τον Ιούλιο του ’15. Κατηγορείται γιατί έβαλε την “υπογραφή” στην συμφωνία, δηλαδή γιατί υποχώρησε και παραδόθηκε, όχι γιατί δεν διαπραγματεύτηκε σωστά...

Επίσης, η αποτυχία των διαπραγματεύσεων δεν είναι μονόδρομος – όπως υπονοεί το κείμενο - που οδηγεί στην «τελική αναδίπλωση της ελληνικής κυβέρνησης μπροστά στην πίεση των «θεσμών». Υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις, όπως για παράδειγμα να ακολουθηθεί  η “τελευταία συμβουλή” του Βαρουφάκη [ στην οποία θα αναφερθώ αναλυτικά παρακάτω ], ή να παραιτηθεί η κυβέρνηση και να αναλάβει άλλος να διεκπεραιώσει την παράδοση της χώρας στην τρόικα και στις μαφίες της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Οι Συριζέοι σήμερα “αναρωτιούνται αν ήταν έτοιμοι το 15 ν’ αναλάβουν να κυβερνήσουν την χώρα”. Το πραγματικό ερώτημα από αριστερή σκοπιά είναι άλλο: “μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων το καλοκαίρι του 15 θα έπρεπε να έρθουν σε ρήξη ή να εγκαταλείψουν την εξουσία και να βγουν στο “αντάρτικο”, αφήνοντας άλλους να διεκπεραιώσουν την παράδοση της χώρας στις μαφίες της ΕΕ και του ΔΝΤ;

Παρ’ όλα αυτά, στο κείμενο του Δ. Ψαρρά (Το «Μνημόνιο» Βαρουφάκη – Γαβρά), καταγράφονται δύο σημαντικές “αποκαλύψεις” που σχετίζονται με την ανατροπή του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ . Χρησιμοποιώ εισαγωγικά, γιατί δεν αφορούν σε κάποια στοιχεία που έρχονται πρώτη φορά στην δημοσιότητα, αλλά γιατί είχαν μηδενική προβολή, δυσανάλογη για το πολιτικό βάρος που φέρουν. Πρόκειται για μια συνωμοσία σιωπής ανάμεσα σε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση (αλλά και άλλους).

Μέχρι να φτάσετε σ’ αυτές τις αποκαλύψεις, θα πρέπει να διαβάσετε προηγουμένως 2795 λέξεις. Για να μην χάσετε τον χρόνο σας, σας στέλνουμε κατευθείαν εκεί που βρίσκονται: σημείο 9, τελευταία παράγραφος.

Η 1η αναφέρεται στην τελευταία συμβουλή του Βαρουφάκη προς τον Τσίπρα. Είναι μια καθαρή πολιτική πρόταση που δεν υποκρύπτει κανένα “plan b”. Είναι μια προτροπή για λαϊκή εξέγερση…
το σχετικό απόσπασμα:

«Ο Βαρουφάκης, η τελευταία συμβουλή που έδωσε στον πρωθυπουργό του ήταν να ανοίξουν κανονικά οι τράπεζες τη Δευτέρα πριν από το Δημοψήφισμα, χωρίς capital controls, έτσι ώστε να αδειάσουν σε δύο ώρες από μετρητά και να ξεσηκωθεί ο κόσμος: «Εκείνη την ώρα εμείς, σύσσωμη η κυβέρνηση και ο κόσμος μας, θα έπρεπε να βγούμε στους δρόμους, έξω από τα κεντρικά των τραπεζών, για να διαμαρτυρηθούμε μαζί με τον λαό ενάντια στην τρόικα που πραξικοπηματικά στέρησε στους Ελληνες την πρόσβαση στα χρήματά τους» (σ. 735).»

Η «τελευταία συμβουλή» του Βαρουφάκη προς τον πρωθυπουργό της “αριστεράς”, επικεντρώνεται στην πολιτική διαχείριση της πιο σημαντικής στιγμής της ταξικής πόλωσης από την εποχή της μεταπολίτευσης. Οι “από κάτω” εκείνες τις μέρες είχαν “απασφάλισει” και την Κυριακή 5 Ιούλη έριξαν το πρώτο “βόλι” στην κάλπη.

Μια κοινοβουλευτική διαδικασία – το δημοψήφισμα – είχε προσλάβει χαρακτηριστικά μιας βουβής λαϊκής εξέγερσης. Ο λαϊκός παράγοντας κατέδειξε ότι κάποιες στιγμές μπορεί να πάρει την τύχη του στα χέρια του και να ακυρώσει κάθε πρόβλεψη της τεχνοεπιστήμης της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας, μεταφέροντας τον φόβο στο εσωτερικό εκείνων των μηχανισμών, που όλη την προηγούμενη περίοδο τον προκατασκεύαζαν και τον διαχειρίζονταν ως εργαλείο άσκησης της εξουσίας τους. Ήταν η στιγμή που στο όνομα αυτών των μηχανισμών ο Μεϊμαράκης δήλωνε “οι δυνάμεις της δημιουργίας και της αστικής τάξης θα απαντήσουν”

Σε αυτή την στιγμή, ο Βαρουφάκης δίνει την σωστή απάντηση στο ερώτημα που έθετε η συγκυρία απέναντι στην Αριστερά: “Αν όχι τώρα, πότε;”.

Αν κάποιος θέλει να στείλει τον Βαρουφάκη σε “ειδικό δικαστήριο”, η παραπάνω προτροπή είναι μια καλή αιτιολογία. Δεν χρειάζονται μάρτυρες και “εξεταστικές επιτροπές”, η “ομολογία” του είναι κατατεθειμένη δημόσια και ενυπόγραφη απ’ τον ίδιο. Δεν το κάνουν όμως γιατί γνωρίζουν ότι μ’ αυτό τον τρόπο θα εισπράξουν την λαϊκή κατακραυγή. Κανείς δεν θέλει να κάνει τον Γιάνη λαϊκό ήρωα…

Η πολιτική χωρίς ρίσκα δεν υπάρχει. Οι υποστηρικτές του Αλέξη ισχυρίζονται ότι είχαν τα  εργαλεία για να μετρήσουν τα ρίσκα. Το κείμενο του Δ.Ψ. επικαλείται ως κατάλληλο εργαλείο για αυτή την δουλειά, το παλιό βιβλίο του Βαρουφάκη «Θεωρία των παιγνίων».

Δανείζεται τον ορισμό της «μη αξιόπιστης απειλής» και εξηγεί με αυτό, γιατί έκανε καλά ο Τσίπρας και υπόγραψε την συμφωνία: “Το Grexit, όσο κι αν ο ίδιος και ο Γαβράς δεν θέλουν να το παραδεχτούν, υπήρξε μια «μη αξιόπιστη απειλή». Γι’ αυτό και η λύση που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας στην οδυνηρή διαπραγμάτευση με τους δανειστές ήταν η μόνη ορθή επιλογή για τη χώρα.”

Εδώ γίνονται μερικά λογικά άλματα...

Η αποτυχία της διαπραγμάτευσης ήταν δεδομένη όταν έγινε το δημοψήφισμα. Αυτός ο κίνδυνος ήταν γνωστός πολύ πριν αναλάβει να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το διακύβευμα ήταν άλλο, αν η κυβέρνηση της “πρώτης φοράς Αριστερά” θα παραδοθεί στους στις μαφίες της ΕΕ και του ΔΝΤ. Τα «ρίσκα» λοιπόν δεν αφορούν το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, αλλά στην επιλογή της καλύτερης από τις εναλλακτικές λύσεις από την δεδομένη αποτυχία της διαπραγμάτευσης...

Εκεί ο Τσίπρας δεν πήρε κανένα ρίσκο, απλά παραδόθηκε…

Δεν πρόκειται για τακτική κίνηση, αλλά για στρατηγική ήττα.

Η 2η “αποκάλυψη” αναφέρεται στην αφόρητη μοναξιά του πρωθυπουργού. Μόνος άνθρωπος στον πλανήτη που εμπιστευόταν τότε ο Αλέξης ήταν ο πλανητάρχης...
το σχετικό απόσπασμα:

«Ευτυχώς ο Αλέξης Τσίπρας είχε πάψει από καιρό να τον παίρνει [τον Βαρουφάκη] υπόψη του στα σοβαρά. Και όταν είδε να μην επηρεάζει τα σπρεντ στις ευρωπαϊκές αγορές η προκήρυξη του Δημοψηφίσματος, γνώριζε ότι δεν είχε άλλο όπλο στη φαρέτρα του. Για την οριστική του απόφαση να προχωρήσει στη συμφωνία μέτρησε κυρίως το τηλεφώνημα του προέδρου Ομπάμα, που τον προειδοποίησε για την πρόθεση του Σόιμπλε να προκαλέσει Grexit, και του υποσχέθηκε ότι θα βοηθήσει να μη συμβεί αυτό.»

Χάος λοιπόν η ψυχή του Αλέξη. Εδώ η “θεωρία των παιγνίων” σηκώνει τα χέρια ψηλά. Μόνον μια θεωρία για το χάος μπορεί να δώσει εξηγήσεις. Η ερμηνεία για το τι πραγματικά βάρυνε στην υπογραφή της συμφωνίας, θυμίζει την γνωστή ιστορία της πεταλούδας που κουνάει τα φτερά της στο Παρίσι και στο Πεκίνο γίνεται καταιγίδα. Εδώ στην Ελλάδα, αυτό που “μέτρησε κυρίως” για την ανατροπή του δημοψήφισμα του ΟΧΙ και την υπογραφή του 4ο μνημόνιου ήταν ότι κούνησε τα χείλη του ο Ομπάμα στην Ουάσιγκτον!

- Συμπέρασμα: Αν δεν είχε ανακαλυφθεί το τηλέφωνο…

Ο Δ.Ψ. αναρωτιέται στο σημείο (1) για «Το πρόωρο τέλος της ταινίας», που σταματάει στην επαύριο του Δημοψηφίσματος του 2015. Τώρα όμως, την συνέχεια της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, μόνον μια κωμωδία μπορεί να την περιγράψει :