Αναρτήσεις
Αναδημοσίευση από το "aristera.eu"
- Ένα σχόλιο για το κείμενο: “Προτιμώ να παλεύω ίσως μάταια, παρά να ζω μάταια… ”, στο οποίο ο Δημήτρης Ζερβουδάκης περιγράφει με ακρίβεια και γλαφυρότητα τις παθογένειες της υπαρκτής Αριστεράς:
Μια παρατήρηση μόνον σε ένα σημείο που κατά την γνώμη μου ενέχει μια μορφής αντίφαση με την συνολική αντίληψη που εκφράζει. Αυτό αφορά στην παρακάτω παράγραφο:
“Η δημιουργία ενός ευρέος μετώπου μετατίθεται από χρόνο σε χρόνο στο άχρονο διηνεκές, λόγω ανωριμότητας των συνθηκών! Ακόμη και σε περιπτώσεις όπου οι κρατικές δολοφονίες ως προφανής λόγος, σμιλεύουν συνειδήσεις στο δρόμο. Χιλιάδες νέοι αγωνιστές ωθούνται στον ενοχικό απομονωτισμό και στην μοναχική αντίδραση μέσα από αυτόν.”
Δεν ισχύει (όπως αναφέρει παρακάτω το κείμενο) ότι η “ενότητα” είναι “δημοκρατικό πρόταγμα”. Δημοκρατικό πρόταγμα είναι η αρχή της ισότητας: Αν εκλάβουμε το “μέτωπο” ως μια αυτοθέσμιση μιας μορφής συλλογικής πολιτικής συγκρότησης θα πρέπει για ισχύει η ισοτιμία μεταξύ των συμμετεχόντων. Αυτή η ισοτιμία δεν μπορεί να υπάρξει, όταν για παράδειγμα σε ένα “μέτωπο” συμμετέχουν και οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις (είτε λειτουργούν με τον “δημοκρατικό συγκεντρωτισμό” είτε όχι) και απλά μέλη ως άτομα.
Αυτή η μορφή συνύπαρξης είναι και εκτός των ορίων της παραδοσιακής αστικής αντίληψης για την δημοκρατία: Θυμάμαι για παράδειγμα όταν άρχισε να εμπεδώνεται η νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα στην χώρα μας, είχε γίνει προσπάθεια στους επιστημονικούς/επαγγελματικούς συλλόγους να συμμετέχουν ισότιμα ως μέλη και να εγγράφονται εταιρίες (όπως τους μηχανικούς, τους δικηγόρους κλπ), όπου μετά από την γενικότερη κατακραυγή δεν επιβλήθηκε…
Όμως στα λεγόμενα “πολιτικά μέτωπα” που συγκροτεί η παραδοσιακή Αριστερά, αυτός είναι ο κανόνας. Μην ξεχνάμε πως και ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε ως “πολιτικό μέτωπο” των πολιτικών του συνιστωσών: Αυτά ήταν τα “μέλη” του. Είχε και κάποιους “παράγοντες” κατά καιρούς σε κάποια όργανα που τους ονόμαζε “ανένταχτους” (που εκπροσωπούσαν μόνον τον εαυτό τους) ως σαν δήθεν μορφή αντιπροσώπευσης του κόσμου εκτός και πέραν από τις συνιστώσες. Όπως κάνουν κάποια κόμματα που τοποθετούν στα καθοδηγητικά τους όργανα “δείγματα” γυναικών ή εργατών, για να δείξουν ότι με αυτόν τον τρόπο συμμετέχει γενικά και η “φωνή” των γυναικών ή των εργατών στον τρόπο παραγωγής της πολιτικής τους…
Από την εποχή που ο Αλέξης έγινε διπλοθεσίτης Πρόεδρος και στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ, συν-λειτουργούσε με τις “συνιστώσες” του με το μαφιόζικο σύστημα της “λειτουργικής ομοφωνίας”, παρόμοιο με αυτό που λαμβάνουν αποφάσεις και άλλοι συνασπισμοί, σαν το …δημοκρατικό ΝΑΤΟ (όπου ο ρόλος του ΣΥΝασπισμού στον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ανάλογος με τον ηγεμονικό ρόλο των Αμερικάνων στο ΝΑΤΟ).
- Η απάντηση στο ζήτημα της έκφρασης της “ενότητας” των αριστερών δυνάμεων με βάση το “Δημοκρατικό πρόταγμα”, δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο εκτός την συγκρότηση ενός μαζικού πολιτικού φορά, που η πραγματική “εξουσία” (η παραγωγή της Πολιτικής) ανήκει εξίσου σε όλα τα μέλη του και όχι στα επιτελεία του…
Αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει την συγκρότηση ενός «μαζικού» πολιτικού κόμματος των Αριστερών, όχι των υπαρχόντων μηχανισμών της Αριστεράς, που έχουν όλα τα κουσούρια, τα οποία περιγράφει γλαφυρά το κείμενο:
Και η πίττα ολόκληρη (ενότητα) και οι σκύλοι χορτάτοι (μηχανισμοί) δεν γίνεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου