Αναρτήσεις
Ο βασικός λόγος για τον οποίο το ελληνικό εκλογικό σύστημα έχει το «όριο του 3%» που παραμένει διαχρονικά σταθερό σε σχέση άλλα στοιχεία της εκλογικής νομοθεσίας, τα οποία τροποποιούνται ανάλογα με τις μικροπολιτικές επιδιώξεις του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος - όπως για παράδειγμα οι πριμοδοτήσεις του 1ου κόμματος - είναι μια «εθνική ανάγκη»: Να αποκλειστεί μια πιθανή είσοδο στην βουλή ενός αυτόνομου κόμματος της μειονότητας της Θράκης. Παράλληλα όμως αυτή η εθνική συναίνεση για τον καθορισμό του 3% λειτουργεί και προς όφελος κομμάτων του δικομματισμού για προφανείς λόγους. Με βάση αυτό το διαχρονικό όριο του εκλογικού συστήματος, έχει αναπτυχθεί ένας μύθος για τον «ΣΥΡΙΖΑ του 3%».
Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε από το 0%.
Ως πολιτικό μόρφωμα - με διακριτή πολιτική ταυτότητα από τον ΣΥΝασπισμό - καταγράφεται για πρώτη φορά στις εκλογές του 2007 με ποσοστό 5,04% και πρόεδρο τον Αλέκο Αλαβάνο.
Ως κόμμα του 3% - μάλιστα πάνω από μια δεκαετία - υπήρξε μόνον ο ΣΥΝασπισμός.
Έκτοτε, μέχρι την εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ, αγωνιούσε στις εκλογικές αναμετρήσεις αν περάσει το όριο του 3%...
Την τελευταία φορά που ο ΣΥΝασπισμός πήρε 3.26% ήταν το 2004 με πρόεδρο τότε τον Ν. Κωνσταντόπουλο, όπου διατήρησε απλά το ποσοστό του από τις προηγούμενες εκλογές του 2000 (3.2%) με μια αύξηση των ψήφων του κατά 21.726 ψήφους. Τότε χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το όνομα «Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς», που αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως «ΣΥΡΙΖΑ». Ενδεικτικό ότι στα επίσημα αποτελέσματα των εκλογών, δεν καταγράφεται ως «ΣΥΡΙΖΑ» αλλά ως «Συνασπισμός».
Το ενδιαφέρον σε είναι ότι αυτή η μυθολογία για τον ΣΥΡΙΖΑ του 3% κατασκευάστηκε εντός του ΣΥΡΙΖΑ, πριν από τις εκλογές του 2015 για τις ανάγκες της εσωκομματικής πάλης. Σήμερα βέβαια αυτός ο μύθος - προσφέρεται για χρήση με ανάλογο τρόπο - και από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Μερικά παραδείγματα - παραπομπές:
α) Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 15.01.2021 προειδοποιεί:
β) Στην ΕΠΟΧΗ απαντάει ο Χαράλαμπος Γεωργούλας:
γ) Όμως στην εφημερίδα των συντακτών ο Κύρκος Δοξιάδης 6 μήνες νωρίτερα, έχει ήδη πάρει το αυγό και το έχει ...κουρέψει: «Στο αφήγημα, το οποίο κρύβεται στη φράση «ΣΥΡΙΖΑ του 3%», βρίσκεται ο ακόλουθος στρατηγικός στόχος: η ήττα που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015, που ήταν ξεκάθαρα μια ήττα υλικών συσχετισμών δύναμης, να μετατραπεί σε ιδεολογική ήττα της Αριστεράς.»
Επίσης, στις ευρωεκλογές του 2004 ο Συνασπισμός δεν κατέβηκε ως ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ως «ΣΥΝασπισμός της Αριστεράς και της προόδου», αφού σύσωμη η ηγεσία του θεώρησε ότι δεν χρειαζόταν τις τσόντες των «συνιστωσών» για να βγάλει τον δικό της ευρωβουλευτή…
Αν πράγματι κάποιος θέλει να αναφερθεί σε αυτή την πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε το όνομα «ΣΥΡΙΖΑ» για να οριοθετήσει τον ΣΥΡΙΖΑ του 3%, τότε πρόκειται για τον Συνασπισμό του Νίκου Κωνσταντόπουλου με βουλευτές: Ν.Κωνσταντόπουλο (Α' Αθήνα), Αλ.Αλαβάνο (Β' Αθήνα), Γ.Δραγασάκη (Β' Αθήνα), Φ.Κουβέλη (Β' Αθήνα), Θ.Λεβέντη (Αττική), Μ.Ξηροτύρη (Α' Θεσσαλονίκη).
Όμως όλοι αυτοί που αναφέρονται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ του 3%, είτε φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, είτε εχθροί του, δεν υπονοούν αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ...
Υπονοούν τον ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο της προεδρίας του Α. Αλαβάνου.
Όμως αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ 5,04%...
Αυτή η σύμπτωση, δεν είναι καθόλου τυχαία: Και οι δύο αντίπαλες πλευρές – η κάθε μια, για τους δικούς της λόγους – προσπαθεί να κρύψει μια βασική αλήθεια για την πολιτική συγκρότηση του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ η οποία αφορά στον ανταγωνιστικό χαρακτήρα που είχε με την πολιτική ταυτότητα του ΣΥΝασπισμό. Πρόκειται για «τομή» και όχι για «συνέχεια» στην πορεία όλων των πολιτικών μορφωμάτων που συμμετείχαν σε αυτό το εγχείρημα - και όχι μόνον του ΣΥΝ - και ενείχε κινδύνους να απωλέσουν την πολιτική τους ταυτότητα.
Για όσους έχουν χάσει την μνήμη τους και έχουν ξεχάσει ποιός ήταν αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ, ας ρίξουν μια ματιά σε μερικές εικόνες από την 3η συνδιάσκεψη και πως έληξε, για να θυμηθούν τα πολιτικά διακυβεύματα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ εκείνης της εποχής και να καταλάβουν τι ήταν τότε «ΣΥΝασπισμός» και περίφημες «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ...
Τότε, σύσσωμος ο ΣΥΝασπισμός άρχισε πραγματικά να ενδιαφέρεται και να ασχολείται με τον ΣΥΡΙΖΑ: Διαπίστωσε ότι θα μπορούσε, αν φορούσε την «προβιά» αυτού του ΣΥΡΙΖΑ του 5%, να ανέλθει στην κυβερνητική εξουσία. Η συνέχεια είναι γνωστή: Καταλύεται ακόμα και η οργανωτική αυτονομία του ΣΥΡΙΖΑ, με την αποπομπή του Α. Αλαβάνου από την προεδρία του με την εγκατάσταση του Α. Τσίπρα ως διπλοθεσίτη προέδρου και στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Το επόμενο βήμα είναι η εξαγορά των συνιστωσών του από την νέα ηγετική ομάδα του Α. Τσίπρα...
Η σημασία αυτής της ανατροπής καταγράφηκε στις επόμενες εκλογές, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ πρόεδρο τον Α. Τσίπρα μείωσε το ποσοστό των ψήφων κατά 13%. Η μείωση αυτή ήταν ανάλογη με αυτή που σημειώθηκε στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 (14%) σε σχέση με τις εκλογές του Γενάρη…
Η αλήθεια είναι ότι πράγματι ο ΣΥΝ του 3%, ο ΣΥΡΙΖΑ του 3% του Κωνσταντόπουλου και ο σημερινός μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ πράγματι έχουν πολλά κοινά σημεία στην πολιτική και οργανωτική τους συγκρότηση. Όμως αυτή η αλήθεια δεν έχει καμία χρηστική αξία για τις αντιθέσεις που διαπερνούν σήμερα την πολιτική σκηνή, γιαυτό εκεί χρησιμοποιείται ο «μύθος του ΣΥΡΙΖΑ του 3%».
Το ενδιαφέρον σε είναι ότι αυτή η μυθολογία για τον ΣΥΡΙΖΑ του 3% κατασκευάστηκε εντός του ΣΥΡΙΖΑ, πριν από τις εκλογές του 2015 για τις ανάγκες της εσωκομματικής πάλης. Σήμερα βέβαια αυτός ο μύθος - προσφέρεται για χρήση με ανάλογο τρόπο - και από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Μερικά παραδείγματα - παραπομπές:
γ) Όμως στην εφημερίδα των συντακτών ο Κύρκος Δοξιάδης 6 μήνες νωρίτερα, έχει ήδη πάρει το αυγό και το έχει ...κουρέψει: «Στο αφήγημα, το οποίο κρύβεται στη φράση «ΣΥΡΙΖΑ του 3%», βρίσκεται ο ακόλουθος στρατηγικός στόχος: η ήττα που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015, που ήταν ξεκάθαρα μια ήττα υλικών συσχετισμών δύναμης, να μετατραπεί σε ιδεολογική ήττα της Αριστεράς.»
very informative article
ΑπάντησηΔιαγραφή