Οι αυτόκλητοι “υπερασπιστές” της Λιβυκής εξέγερσης...

Ήδη έχει συμπληρωθεί ένας μήνας από τις 17 Φλεβάρη που ξεκίνησαν τα γεγονότα στην Λιβύη. Και αυτό το χρονικό διάστημα είναι αρκετό για να σχηματίσουμε μια καθαρή γνώμη για το χαρακτήρα αυτής της εξέγερσης και για τους λόγους για τους οποίους οφείλει η Αριστερά να στηρίξει αυτή την εξέγερση. Πρόκειται για μια από τις πιο μαχητικές και πιο ηρωικές εξεγέρσεις, το μέλλον της οποίας δεν θα κριθεί στο επίπεδο της πολιτικής αλλά της στρατιωτικής αναμέτρησης. Δεν γνωρίζουμε αν οι εξεγερμένοι στην Τυνησία και την Αίγυπτο θα άντεχαν ένα μήνα σε τέτοιου είδους αντιπαράθεση με τις καθεστωτικές δυνάμεις, αντιπαράθεση που έχει μετατρέψει όλη την χώρα σε εμπόλεμη ζώνη και πεδίο βομβαρδισμών.

Το καθεστώς του Καντάφι τα τελευταία χρόνια είχε αποκαταστήσει πλήρως τις σχέσεις του με την Δύση. Σήμερα όμως η Δύση στρέφεται εναντίον του και εμφανίζεται ως ο υπ' αριθμόν 1 αυτόκλητος “υπερασπιστής” της Λιβυκής επανάστασης και  έχει ξεκινήσει τη στρατιωτική δράση.

Η Δύση έχει αυτή την στάση γιατί εκτιμά ότι η εξέγερση δεν πρόκειται να σβήσει με την στρατιωτική επικράτηση των δυνάμεων του Καντάφι. Ακόμα και αν συμβεί αυτό, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η κατάσταση τη Λιβύη θα ηρεμήσει και θα εξουδετερωθούν όλες οι εστίες αντίστασης. Όταν ο λαός έχει οπλιστεί, δεν είναι εύκολο να επιστρέψει πίσω τα όπλα. Με αυτά τα δεδομένα, η Δύση στηρίζει την εξέγερση γιατί θέλει να έχει όσο το δυνατόν καλύτερες σχέσεις με το διάδοχο καθεστώς του Καντάφι.

Το πραγματικό δίλημμα που τίθεται στην Αριστερά είναι αν θα είναι με το μέρος των εξεγερμένων ή με τον Καντάφι. Και σε αυτό δίλημμα θα πρέπει να απαντήσει με ειλικρίνεια, αλλά και γνώση όλων των συνεπειών μιας τέτοιας θέσης. Το δίλημμα, αν θα είναι με τους “ιμπεριαλιστές” ή με τους “λαούς”, είναι ψεύτικο γιατί δεν είναι αυτή η κυρίαρχη αντίθεση η οποία προσδιορίζει τις πολιτικές εξελίξεις στην Λιβύη και σφραγίζει τον χαρακτήρα της εξέγερσης.

Όμως, για κάποιες δυνάμεις της Αριστεράς το ζήτημα της Λιβυκής επανάστασης και της τύχης της, θεωρείται δευτερεύον. Εκτιμούν ότι αυτό που κρίνεται σήμερα στην Λιβύη είναι η αντιπαράθεση του Καντάφι με τους ιμπεριαλιστές. Και είναι προφανές ότι σε κάθε παρόμοιο δίλημμα, δεν μπορεί η Αριστερά να είναι με τους ιμπεριαλιστές...

Μερικοί μάλιστα το παρακάνουν! Ο Γιώργος Δελαστίκ (εφημερίδα ΠΡΙΝ) αφήνει σαφή υπονοούμενα για τους εξεγερμένους, ότι υποκινούνται από την Δύση: “ Μετά την ολοκληρωτική επικράτηση των στρατιωτικών δυνάμεων του Καντάφι επί των αντιπάλων του και την αποτυχία της οργανωμένης ένοπλης εξέγερσης εναντίον του, οι Αμερικανονατοϊκοί αποφάσισαν να ανατρέψουν οι ίδιοι τον Μουαμάρ Καντάφι.” και συνεχίζει παρακάτω: "Από τη στιγμή που θα εκδηλωθεί η αμερικανονατοϊκή επίθεση, αλλάζει ο χαρακτήρας του πολέμου. Από εμφύλιος μετατρέπεται σε εθνικός αμυντικός πόλεμος, με τον Καντάφι να ηγείται αντικειμενικά των λιβυκών δυνάμεων που αντιστέκονται στους ιμπεριαλιστές επιδρομείς. Αντιθέτως και ανεξάρτητα από το πώς ξεκίνησαν, οι αντικανταφικοί δρουν ως δοσίλογοι συνεργάτες των ξένων επιδρομέων εναντίον της χώρας τους και περιμένουν από τους επίδοξους κατακτητές να τους διορίσουν ως κυβέρνηση!"

Το ΕΕΚ, που παλαιότερα προωθούσε τα βιβλία του “σοσιαλιστή” Καντάφι στην χώρα μας, στην προκήρυξη του με τον τίτλο “Σταματήστε την ιμπεριαλιστική επίθεση κατά της Λιβύης”, εκφράζει ταυτόσημες θέσεις για τους εξεγερμένους με αυτές του Γ. Δελαστίκ: “Αυτοί που στήριζαν μέχρι χθες τον Καντάφι, τώρα έρχονται να «απελευθερώσουν» το λαό της Λιβύης για να στήσουν ένα φιλο-ιμπεριαλιστικό προτεκτοράτο στην περιοχή, τεμαχίζοντας ίσως τη Λιβύη με τη βοήθεια των ντόπιων προθύμων αντιπολιτευόμενων του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου.”

Ένα μεγάλο μέρος της υπόλοιπης “αντιιμπεριαλιστικής” Αριστεράς, παρ' όλο ότι δηλώνει ότι είναι με το μέρος της εξέγερσης, αναδεικνύει σε κύριο ζήτημα την “ιμπεριαλιστική” παρέμβαση. Ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της στάσης είναι οι δηλώσεις της Α. Παπαρήγα στην συγκέντρωση που οργάνωσε το ΚΚΕ στις 20/3 στο Σύνταγμα: “Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, τώρα η Λιβύη, για τέταρτη φορά η Ελλάδα, με ευθύνη βεβαίως της ελληνικής κυβέρνησης, συμμετέχει σε ένα μεγάλο έγκλημα. Στο έγκλημα του άδικου, βρώμικου, ιμπεριαλιστικού πολέμου, με αντάλλαγμα τη συμμετοχή σε ένα κομμάτι από τη πίτα των πετρελαίων, με αποτέλεσμα την ένταση της κρίσης, τα νέα βάσανα για όλους τους λαούς της περιοχής».

Με τον ίδιο κατηγορηματικό τρόπο για συμφέροντα του λιβυκού λαού αποφαίνεται και το ΝΑΡ, στην ανακοίνωσή του με τον τίτλο Όχι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη!: “Οι αποφάσεις αυτές δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με την προστασία του λιβυκού λαού, για την οποία οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Ιταλίας και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον.”

Αν πραγματικά στηρίζουμε την Λιβυκή εξέγερση, θα πρέπει να σεβόμαστε το δικαίωμα των εξεγερμένων να προσδιορίζουν οι ίδιοι τους συμμάχους τους και τους αντιπάλους τους. Το μέλλον της εξέγερσης ανήκει σε αυτούς, που σήμερα δίνουν και την ζωή τους απέναντι στα καθεστωτικά στρατεύματα του Καντάφι. Αν οι εξεγερμένοι - που χθες είχαν ζητήσει την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη - σήμερα πανηγυρίζουν για τους βομβαρδισμούς ενάντια στο στρατό του Καντάφι από στρατιωτικές δυνάμεις της Δύσης, στο όνομα ποιάς “πολιτικής γραμμής” θα εναντιωθούμε εμείς απέναντι σε αυτές τις επιλογές τους;

Ας δούμε μερικές αντιστοιχίες αυτής της συγκυρίας με την δική μας ιστορία. Στις αρχές του 1827 η Επανάσταση του 21 έπνεε τα λοίσθια. Στην Ηπειρωτική Ελλάδα είχε κατασταλεί και μόνο στο ανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου παρέμενε ζωντανή. Κι εκεί, όμως, απειλείτο από τον Ιμπραήμ, που με αμείωτη ένταση συνέχιζε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του στην Πελοπόννησο και σκόπευε να εκστρατεύσει κατά του Ναυπλίου και της Ύδρας. Όμως, η παρέμβαση των “Συμμάχων” στις 20 Οκτωβρίου του 1827 στον κόλπο του Ναβαρίνου κατέστρεψε τον τουρκικό στόλο και διέσωσε την ελληνική Επανάσταση. Στην ναυμαχία του Ναβαρίνου κρίθηκε η ύπαρξη του ελληνικού κράτους. Αν υπήρχε η σημερινή Αριστερά εκείνη την εποχή, τι στάση θα κρατούσε; Θα έκανε “πόλεμο στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών”;

Καμένα δέντρα, στο ύψωμα του"Κλέφτη",
χτυπημένα από βόμβες Ναπάλμς

Στην πρόσφατη ιστορία, μακάρι και η Ελληνική Αριστερά να είχε ίδια διλήμματα στον εμφύλιο που έχει η Λιβυκή εξέγερση σήμερα απέναντι στις “ιμπεριαλιστικές” δυνάμεις, και τότε να υπήρχαν “ιμπεριαλιστές” έτοιμοι να προσφέρουν την “ανθρωπιστική” τους βοήθεια. Φαντάζεστε αν στο τέλος του εμφυλίου, όταν τα αεροπλάνα του εθνικού στρατού έριχναν τις πρώτες βόμβες ναπάλμ στον Γράμμο και το Βίτσι, να υπήρχε κάποια “ιμπεριαλιστική” δύναμη που δεν είχε υπογράψει την συμφωνία της Γιάλτας για το μοίρασμα του κόσμου και να παρενέβαινε για “ανθρωπιστικούς λόγους” με τα δικά της αεροπλάνα για να επιβάλει “ζώνη απαγόρευσης πτήσεων” στις εμπόλεμες περιοχές. Τι θα έλεγε τότε η Αριστερά; Δεν θέλουμε την βοήθεια των ιμπεριαλιστών, γιατί περιμένουμε τα “σοβιετικά” αεροπλάνα; Δυστυχώς αυτά τα αεροπλάνα δεν ήρθαν ποτέ! Και αυτό το “τραύμα” η δική μας Αριστερά δεν το έχει ξεπεράσει ακόμα...