Ο Καντάφι παραμένει ακόμα πολύτιμος για την Δύση...

Ο Αντόρνο διηγείται κάπου μια ιστορία που έγραψε, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο Λέσιγκ. Μια ομάδα χριστιανών ναυαγών έχει καταφέρει να διασώσει, ανάμεσα σε άλλα που πρόλαβε να γλιτώσει απ' το νερό, μία Βίβλο, η οποία γίνεται πνευματικό της αποκούμπι και παρηγοριά. Καθώς οι αποκομμένοι ναυαγοί φτιάχνουν κοινότητα και αναπαράγονται, και καθώς δεν υπάρχει επαφή με τον έξω κόσμο, η Βίβλος αρχίσει να φθείρεται και να φθείρεται από τη χρήση και την επαφή με τα στοιχεία της φύσης, ώσπου στο τέλος έρχεται μια γενιά για την οποία το μόνο που έχει απομείνει από τη Βίβλο είναι το σκληρό εξώφυλλο, το οποίο η γενιά αυτή μελετά ωσάν να περιείχε κάποια ανεξήγητη και υπερβατική σοφία, μιας και το μόνο που γνωρίζει πια είναι ότι αυτό είναι το βιβλίο που μελετούσαν όλες οι γενιές των προγόνων της.

Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι η θέση που υπέχει ο μαρξισμός σήμερα δεν διαφέρει πολύ από την μοίρα αυτής της αποσκελετωμένης και χωρίς περιεχόμενο Βίβλου.

(από την ιστοσελίδα Radical Desire )

Η πολιτική αδυναμία της Αριστεράς να αναλύει την συγκυρία έχει ως αποτέλεσμα να βγάζει “γραμμή” με βάση προκατασκευασμένα ιδεολογικοπολιτικά σχήματα που κουβαλάει από το παρελθόν της. Αυτή η αδυναμία αναδείχτηκε πρόσφατα στις προσεγγίσεις που κάνει για τις εξελίξεις στην Λιβύη. Ο παραδοσιακός αντιιμπεριαλιστικός βερμπαλισμός υποκατέστησε την “συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης” και αναπαρήγαγε τα γνωστά μοτίβα πολιτικών απόψεων που έχουν επαναληφθεί μονότονα για την Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν...

Κι όμως όλες αυτές οι περιπτώσεις είναι εντελώς διαφορετικές και δεν τσουβαλιάζονται στο ίδιο αντιιμπεριαλιστικό καλάθι με τον απλοϊκό τρόπο που το κάνει ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς.

Στο Ιράκ για παράδειγμα οι ιμπεριαλιστές ως πρώτιστο στόχο ενάντια στο καθεστώς ήταν η φυσική του εξόντωση του Σαντάμ Χουσείν. Τον είχαν επικηρύξει μάλιστα για αρκετά εκατομμύρια δολάρια. Εξάλλου είναι και ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι σε αυταρχικά καθεστώτα αρκεί να εξοντωθεί ο “αρχηγός” για να καταρρεύσει το καθεστώς.

Με την επέμβαση στην Λιβύη τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Μάλλον δείχνουν ιδιαίτερη φροντίδα για την επιβίωση και όχι την εξόντωση του Καντάφι, όχι μόνον ως φυσικού προσώπου, αλλά και ως αρχηγού κράτους. Φαίνεται ότι στους σχεδιασμούς της Δύσης υπάρχει ως εναλλακτικό σχέδιο αλλά και διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στην εξέγερση η εκδοχή διαμελισμού της Λιβύης. Ο Καντάφι ήταν και παραμένει πολιτικό υποχείριο της Δύσης. Εκείνοι που δεν ελέγχονται είναι οι εξεγερμένοι. Αν αυτή την στιγμή ο Καντάφι έφευγε από την μέση, ο έλεγχος της διάδοχης κατάστασης και η προστασία των συμφερόντων των δυτικών στην περιοχή κινδυνεύει. Kαταστρέφουν την αεροπορία του και να περιορίζουν την στρατιωτική του ισχύ, ταυτόχρονα όμως τον προστατεύουν και τον διατηρούν στην εξουσία.

Υπάρχουν και ορισμένοι “αντιιμπεριαλιστές” όπως ο Πούτιν, η Μέρκερ που είναι αντίθετοι με την στρατιωτική επιβολή του αποκλεισμού πτήσεων στην Λιβύη και την καταστροφή τμημάτων του στρατιωτικού μηχανισμού του Καντάφι και δεν συμμετέχουν σε αυτή. Βέβαια δεν το κάνουν για το “καλό” του εξεγερμένου λαού αλλά γιατί θεωρούν ότι θα ήταν καλύτερο να αφήσουν τον στρατό του Καντάφι να τους εξοντώσει...

Για τις θέσεις της Γαλλικής αριστεράς μια αναλυτική ενημέρωση εδώ:

H Γαλλική Αριστερά για την επέμβαση στη Λιβύη

Επίσης, δυο ιστοσελίδες ενημερωτικές για τις εξελίξεις στην Λιβύη:

http://www.livestream.com/libya17feb

http://www.libyafeb17.com/