Κείμενο των πρώην μελών του καθοδηγητικού οργάνου της ΚΟΕ: Νέα εποχή, νέα ματιά, νέα καθήκοντα. Από το αδιέξοδο στη χρεοκοπία. Μετά τι;

1. Η εποχή είναι κρίσιμη και αποφασιστική. Η κρίση διευρύνει τον κοινωνικό μεσαίωνα σε πρωτοφανή κλίμακα. Φέρει όμως ταυτόχρονα το σπέρμα μεγάλων δυνατοτήτων και αλλαγών. Το πρόσημο εξαρτάται από την έκβαση της κοινωνικής πάλης, από τον συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, από τα ίδια τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Εξαρτάται όμως και από την παρέμβαση των πολιτικών υποκειμένων που αντιλαμβάνονται τα κενά, τα ελλείμματα και τις δυνατότητες. Στη νέα εποχή είναι απαραίτητος ο επαναπροσδιορισμός της ματιάς, των εργαλείων και των καθηκόντων εκείνων των δυνάμεων που θέλουν να παρέμβουν σε προοδευτική και ανατρεπτική κατεύθυνση. Των δυνάμεων που θέλουν να αναφέρονται στον επαναστατικό μαρξισμό.

2. Η μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση των τελευταίων δεκαετιών σηματοδοτεί το τέλος των ημερών του ήρεμου νεοφιλελευθερισμού που από τη δεκαετία του 70 και αργότερα με μεγαλύτερη ένταση και χωρίς αντίπαλο, καθόρισε τις ασκούμενες πολιτικές σε όλο τον πλανήτη. Αναδεικνύει το τραγικό κενό της κομμουνιστικής αριστεράς σε παγκόσμια, ευρωπαϊκή και εθνική κλίμακα, το μεγάλο έλλειμμα, τον μεγάλο απόντα. Την ώρα που ο υπαρκτός καπιταλισμός αποδεικνύει τις εγγενείς αντιφάσεις και τα όρια του δεν αρθρώνεται ο ελάχιστα πειστικός λόγος μιας άλλης πολιτικής και κοινωνικής πορείας, ενός άλλου συστήματος. Ο κόσμος της εργασίας χτυπιέται εξαντλητικά και κοινωνικά στρώματα συμπιέζονται και περιθωριοποιούνται, κατακτήσεις, δικαιώματα και η όποια σχετική ευημερία εξατμίζονται, η επιβίωση γίνεται ζητούμενο. Η επιστροφή στο παρελθόν των προοκτωβριανών τοπίων είναι η στρατηγική των δυνάμεων του κεφαλαίου σε όλο τον πλανήτη. Αυτή η εξέλιξη επιταχύνεται με την κρίση που λειτουργεί ταυτόχρονα ως ευκαιρία και εργαλείο της αντίδρασης. Εδώ είναι το σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα.


3. Διεθνώς, αυθόρμητα κινήματα του «90%» που συμπιέζεται κάνουν την εμφάνισή τους, αντιστέκονται και αναζητούν όραμα, διέξοδο, προοπτική. Πολιτικά αυτή η κοινωνία, που περιθωριοποιείται οικονομικά-κοινωνικά-πολιτισμικά, δεν εκφράζεται ενώ φαίνεται προς το παρόν τουλάχιστον πως συνθλίβεται στις συμπληγάδες πέτρες της κρίσης. Απουσιάζει εκκωφαντικά η άλλη πολιτική έκφραση, η ανταγωνιστική πολιτική απέναντι στη βαρβαρότητα της κρίσης και της χρεοκοπίας. Το κομμουνιστικό κίνημα και η κομμουνιστική αριστερά είτε από αδυναμία είτε από επιλογή αρνείται τον ρόλο που αντικειμενικά έχει. Προϋπόθεση για μια αριστερά που πασχίζει να ανταποκριθεί είναι η δημιουργική υπέρβαση ιστορικών κληρονομιών, ρευματικών διαιρέσεων, συνηθειών και δογμάτων, η αντίληψη του μεγέθους του προβλήματος άρα και των απαιτήσεων, καθώς και η βαθιά αυτογνωσία των ορίων, της αξιοπιστίας και της κλίμακάς της. Σήμερα πρέπει να αρνηθούμε την απουσία της πολιτικής, να ξεπεράσουμε τη δύναμη αδράνειας, να υπερβούμε τον δογματισμό, τον αναχωρητισμό, την μίζερη αυτάρκεια. Στη θύελλα της κρίσης κανένα πολιτικό σχέδιο απάντησης από τα αριστερά δεν έχει βγει επιβεβαιωμένο, ενώ αντίθετα ένα πλήθος σκοπιμοτήτων, μικροπολιτικών, κοινοβουλευτικών και αυτοαναφορικών επιδιώξεων καταργούν την κοινή λογική. Αυτό είναι το σύγχρονο πολιτικό πρόβλημα.

4. Σήμερα αριστερή πολιτική δεν υπάρχει. Υπάρχει πληθωρισμός προτάσεων, σχεδίων και ανακοινώσεων αλλά δεν υπάρχει συνεκτική πολιτική με αναφορά, στρατηγική και τακτική. Η σημερινή υπαρκτή αριστερά (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), έδειξε προ πολλού τα όρια, την αναξιοπιστία και την ανεπάρκειά της. Για να αλλάξει πρέπει πρώτα να έρθει σε σύγκρουση με τον εαυτόν της, όσο κι αν είναι επώδυνο. Για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κοινωνικού υποκειμένου, πρέπει να αποκτήσει γνήσιες σχέσεις μαζί του. Για να ελκύσει ξανά τη νεολαία, πρέπει να γίνει σύγχρονη σε γλώσσα και μορφή και πραγματικά μάχιμη. Η αναγκαία αριστερή πολιτική μετασχηματίζει άρα και μετασχηματίζεται, πασχίζοντας να εκφράσει πολιτικά τα στρώματα που χτυπιούνται. Για αυτό είναι απαραίτητη μια αριστερά που να μην γοητεύει μόνο τους νοσταλγούς των παλιών ηρωικών ημερών αλλά και τη νεολαία, την σύγχρονη εργατική τάξη, και να μπορεί να συστρατεύει και να ηγεμονεύει στα μικροαστικά στρώματα που αναζητούν οξυγόνο και προοπτική. Όσο κι αν το υποκειμενικό στοιχείο είναι σε πλήρη καθυστέρηση, είναι επίκαιρη και ζωτικής σημασίας η στρατηγική αναφορά στην υπέρβαση του σημερινού συστήματος κοινωνικών σχέσεων. Όχι γιατί έτσι συνηθίζεται, αλλά γιατί ο καπιταλισμός είναι βαρβαρότητα και αυτό σήμερα είναι αποδείξιμο. Είναι ο σοσιαλισμός εκτός χρόνου και εκτός τόπου; Είναι ουτοπία η σκέψη για ένα άλλο σύστημα; Είναι άκαιρος ή επίκαιρος ο αγώνας για ένα άλλο σύστημα, όταν σήμερα η ιστορία τρέχει με απίστευτους ρυθμούς;

5. Έχουμε ένα κενό αριστερής πολιτικής γιατί δεν υπάρχει σήμερα καμία τέτοια πολιτική γύρω από το φλέγον αλλά και πιο επίκαιρο από ποτέ ζήτημα της αλλαγής του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας. Δηλαδή καταρχήν γύρω από το ζήτημα της εξουσίας. Στη συγκυρία της κρίσης αυτό δεν είναι ένα μακρινό καθήκον που κάποια στιγμή θα αντιμετωπιστεί με τα γράμματα που γνωρίζουμε. Η επικράτηση του συστημισμού, της διαμαρτυρίας και της κινηματικής αντιπολίτευσης, είναι φαινόμενα που πάνε χέρι χέρι, τρέφονται μεταξύ τους, φτιάχνουν ένα ατέρμονο κύκλο απραξίας, στασιμότητας, σιωπηλής ενσωμάτωσης. Η αριστερά σήμερα είναι προϊόν του συσχετισμού που διαμορφώθηκε από την ιστορική ήττα. Φέρνει όλα τα κουσούρια και τα σακατιλίκια αυτής της ήττας, όλες τις ανεπάρκειες και τις κακές κληρονομιές. Το πιο σοβαρό αμάρτημα είναι πως έχει εγκαταλείψει τον κόσμο, τη μαζική δουλειά, τη λαϊκή οργάνωση. Αντιγράφει την αστική πολιτική, περιορίζεται στον κοινοβουλευτισμό, στην εικονική πολιτική, στον “ρεαλισμό” και στην αναπαραγωγή των μηχανισμών της. Ή πηγαινοέρχεται ανάμεσα στον δογματισμό, τον κινηματισμό και στο σεχταρισμό. Και οι πολλές μοναδικές αλήθειες αποβάλλουν διαρκώς την δημοκρατία και τις διαφορετικές απόψεις από το εσωτερικό της. Η αριστερά έχει πρόβλημα: Αρνείται να τολμήσει, δεν μπορεί να μετασχηματιστεί από τον καθαρό αέρα της πραγματικότητας, υπό τις πραγματικές απαιτήσεις του λαού.

6. Κι όμως “μέσα, δίπλα, ενάντια σε αυτή την αριστερά υπάρχουν δυνάμεις που θα ανασκοπήσουν”. Υπάρχουν δυνάμεις στη βάση της που μπορούν να συνεισφέρουν θετικά σε νέες συνθέσεις, ενότητες και πολιτικές. Που δεν αρκούνται στην αναπαραγωγή των κορυφών και των μηχανισμών τους, που δεν επιλέγουν την αναμονή στο αυθόρμητο, την αναχώρηση από το πρόβλημα και την προσφυγή στον κανέναν για να κρύψουν τις ανεπάρκειές τους κάτω από το χαλί. Δυνάμεις που αναμετριούνται με την παρέμβαση και την οικοδόμηση και έχουν την τόλμη να ορίζουν καθήκοντα ακόμα κι αν αυτά μοιάζουν φιλόδοξα. Παρέμβαση μέσα στο φρέσκο αέρα του λαϊκού κινήματος και οικοδόμηση πολιτικών δυνάμεων και όρων για να υπάρξει απάντηση στην κρίση και ταυτόχρονα να γεννηθεί μια νέα αριστερά που εδώ και χρόνια βρίσκεται στο κέντρο των συζητήσεων - και όσο μας αφορά μια νέα κομμουνιστική αριστερά. Ένας κομμουνιστικός φορέας που πρέπει να είναι ευρύχωρος και ευρυγώνιος, εντός της πραγματικότητας, χωρίς όμως να υποτάσσεται στον ρεαλισμό της. Φορέας που μπορεί να ενώσει διαφορετικές μορφές ένταξης σε κοινό πρόγραμμα. Αν αυτή η διπλή ανάγκη δεν καλυφθεί στην θύελλα της κρίσης, το κενό θα διευρυνθεί, ίσως και για δεκαετίες.

7. Οι οξύτατες αντιθέσεις και η ταυτόχρονη βαθιά ύφεση όλων των κέντρων της παγκόσμιας οικονομίας καθορίζουν ένα περιβάλλον μεγάλων τεκτονικών αλλαγών που θα διαμορφώσουν για δεκαετίες τη μορφή του σύγχρονου κόσμου. Όλες οι οικονομικές και γεωπολιτικές εξελίξεις σήμερα καθορίζονται από τη συνάντηση δύο στοιχείων: Την κρίση της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης και την κρίση της παγκόσμιας ευρωατλαντικής ηγεμονίας. Η καπιταλιστική κρίση εκφράστηκε με τρομακτική οξύτητα ειδικά στο χώρο της Ευρώπης. Η Ευρωζώνη αποδεικνύεται ότι είναι ο αδύναμος κρίκος της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και τραντάζεται τόσο ώστε να απειλείται η ύπαρξή της στο άμεσο μέλλον.
Η παροξυσμική κρίση της Ευρωζώνης δείχνει πως η πορεία αυτής της ευρωπαϊκής ενοποίησης έφτασε στα όριά της. Η επιβολή του Ευρώ αναδεικνύεται πλέον πολιτικά διατεταγμένη του γερμανικού ηγεμονικού σχεδίου και των συμμάχων του. Η επιβολή του ευρώ, ενός ακραία ανταγωνιστικού και ολοκληρωτικά ταξικού νομίσματος δεν πραγματοποιήθηκε από ρομαντικούς φεντεραλιστές της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αφορούσε ένα σχέδιο που από την μια ευνόησε την παραπέρα ανάπτυξη και επιθετικότητα του κεφαλαίου και από την άλλη ανέδειξε την γερμανική οικονομική και πολιτική ηγεμονία. Μια επιλογή που εκβίαζε μια φυγή προς τα μπρος μέσα στο παγκόσμιο ανταγωνισμό, χωρίς οικονομικές δικλείδες, χωρίς πολιτικές σταθερές, χωρίς κοινωνικές συναινέσεις.

8. Είμαστε η χώρα πειραματόζωο, η χώρα αδύναμος κρίκος, στο επίκεντρο μιας δομικής και γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης, μιας κρίσης της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης, μιας οριακής κρίσης της ευρωζώνης, στον πυρήνα μιας παγκόσμιας κρίσης χρέους. Ένα σύστημα σε πολλαπλά αδιέξοδα με βασικές στρατηγικές απάντησης των αδιεξόδων του, την τροποποίηση του συσχετισμού ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας και την κατάκτηση καλύτερων θέσεων στα πλαίσια του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Έτσι δίπλα στην Ευρώπη της ατέρμονης λιτότητας, της φτώχειας, της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, του άγριου καπιταλισμού των 400 ευρώ και των ατομικών συμβάσεων εργασίας, οικοδομείται και το Γερμανικό Imperium και οι χώρες αποικίες-παρίες, όπως η Ελλάδα. Η οποιαδήποτε προσπάθεια απόκρουσης αυτής της πολιτικής και των εθνικών και υπερεθνικών μορφών διαχείρισης της κρίσης, με όρους προοπτικής και ελπίδας θα συγκρουστεί με την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση, θα παλέψει για λύσεις έξω από το πλαίσιο που ορίζει η Ε.Ε., όσο δύσκολο κι αν φαίνεται αυτό, ακόμα κι αν στην αρχή φαινόμαστε μόνοι μας – που στην πραγματικότητα δεν είμαστε. Η συζήτηση που γίνεται στην αριστερά για τα «πατριωτικά» μέτωπα ή για τα «αντικαπιταλιστικά» ή «αντιπλουτοκρατικά» μέτωπα δεν επιδιώκει να αναμετρηθεί με την πολυπλοκότητα της κρίσης που ζούμε και με το αδιαίρετο του αντικατοχικού-αντιευρωπαϊκού-αντισυστημικού πολιτικού αγώνα. Δεν είναι μια συζήτηση με βάση τις πραγματικότητες της χώρας και τις ανάγκες της κοινωνίας. Αφορά πρώτιστα εσωτερικούς πολιτικούς υπολογισμούς για την συντήρηση των υπαρχόντων μηχανισμών. Γίνεται με χρόνους, οπτικές, και πρακτικές προ κρίσης. Δεν γίνεται με βάση το τι είναι το αναγκαίο σήμερα για να αντιστραφεί η πορεία στην καταστροφή, αλλά με βάση το τι θα πρέπει να γίνει “όταν ωριμάσουν οι συνθήκες”.

9. Η Ελλάδα της κρίσης και της χρεοκοπίας είναι πρώτα και κύρια προϊόν μιας πολυετούς πορείας στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η ένταξη στην ΕΕ και στην ΟΝΕ αποτέλεσε στρατηγική επιλογή επιβίωσης του ελληνικού αστισμού στον μετακομμουνιστικό παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Μια πολύχρονη πολιτική επιλογή ένταξης που συμφωνήθηκε με συναινετικό τρόπο από την αρχή της μεταπολίτευσης από όλα τα κόμματα της αστικής πολιτικής (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ) και δεν αμφισβητήθηκε έμπρακτα από την επίσημη αριστερά. Ακόμα και σήμερα, την ώρα που η ΟΝΕ έχει χρεοκοπήσει ολοκληρωτικά και συζητιέται σχέδιο συρρίκνωσης της, χρεοκοπώντας νωρίτερα ολόκληρη τη χώρα, η άρχουσα τάξη επιμένει να ορκίζεται στον ευρωπαϊσμό και στο σύμβολό του, το νόμισμα του ευρώ. Εδώ δεν χωρούν περιστροφές: Το κόμμα του μνημονίου πολιτικά συγκροτείται γύρω από την επιλογή διάσωσης της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας. Η κυβέρνηση Παπαδήμου αποτέλεσε το εναρκτήριο λάκτισμα και της τυπικής συγκρότησης του κόμματος του ευρώ. Και σήμερα μνημονιακές αλλά και δήθεν και νεόκοπες αντιμνημονιακές δυνάμεις συναποτελούν το μέτωπο του ευρώ. Η πρωτοφανής καθαίρεση του συντάγματος και της αστικής δημοκρατίας από τους μέχρι πρότινος θεματοφύλακες συντελείται στο όνομα της διατήρησης της χώρας στην ΕΕ. Για αυτούς τους λόγους η αριστερή πολιτική οφείλει να ανταποκρίνεται σε δουλειά αποκάλυψης, αποδόμησης, αντιπαράθεσης και αναμέτρησης με την αστική στρατηγική. Με λίγα λόγια να αποτελεί γνήσιο, ουσιαστικό και με προοπτική αντίπαλο δέος. Από αυτή την άποψη η απελευθέρωση της χώρας από τα δεσμά του χρέους και της Ευρωζώνης, με την αθέτηση πληρωμών και την έξοδο από το ευρώ είναι κρίσιμα στοιχεία αυτής της πολιτικής. Αποτελούν τα πρώτα βήματα μιας πορείας πραγματικής δημοκρατίας, αληθινής ανεξαρτησίας, παραγωγικής ανασυγκρότησης που δίνουν απτή απάντηση στο ερώτημα αν αυτός ο τόπος μπορεί να πάει αλλιώς. Η υποβάθμιση αυτής της κοινής αλήθειας προς όφελος “μεγάλων συγκλίσεων” που μοιάζουν πολύ με πυροτεχνήματα εκλογικών σκοπιμοτήτων, ανοίγουν διάπλατα την πόρτα στο παλιό πολιτικό σύστημα, σε νέα πλασαρίσματα της εθνικιστικής δεξιάς, της λαϊκής δεξιάς ή της υπό εκκόλαψη νέας σοσιαλδημοκρατίας. Η απονεύρωση της ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας, η απομόνωση του εθνικού από το ταξικό, μόνο κακό κάνουν στην ιδέα του Μετώπου. Γιατί το ξεδοντιάζουν και το αφήνουν έρμαιο σε αλλότρια σχέδια λαθροβίωσης μιας νέας συνέχειας του σημερινού πολιτικού συστήματος.

10. Η κοινή λογική αλλά και η παλλαϊκή απαίτηση σήμερα είναι για ένα ευρύτατο Μέτωπο απελευθέρωσης από την τυραννία του Βερολίνου και αποκατάστασης της δημοκρατίας. Σε αυτό το μέτωπο είναι δυνατόν να συνυπάρχουν με ενότητα και αντιπαράθεση ένα ευρύ φάσμα δυνάμεων από την αριστερά μέχρι αποδεσμευμένες καταστάσεις των κομμάτων εξουσίας και φυσικά νέες δυνάμεις που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο στίβο της πολιτικής ένταξης και συνειδητοποίησης. Το Μέτωπο είναι το μέγιστο καθήκον για κάθε προοδευτικό άνθρωπο, για κάθε φιλολαϊκή δύναμη. Η κοινή λογική και η παλλαϊκή απαίτηση όμως διαστρέφεται, συνθλίβεται και απαξιώνεται από πληθώρα εξαγγελιών που είτε δεν συναντιούνται είτε μένουν σε επίπεδο κορυφών βορά παραγόντων, καθυστερημένων ανανήψαντων του μνημονιακού ΠΑΣΟΚ, εκλογικών σκοπιμοτήτων μιας κοντόφθαλμης αριστεράς. Η μετωπική πολυλογία δεν σημαίνει μετωπική λογική, δεν σημαίνει αντίστοιχες πρωτοβουλίες στο επίπεδο της βάσης και άρνηση των μέχρι σήμερα εκλογικών σχημάτων στο βωμό νέων συνθέσεων που να ανταποκρίνονται στην περίοδο. Είναι κατανοητό ότι η απονομιμοποίηση του μνημονιακού μπλοκ και του κόμματος του ευρώ θα φέρει μεγάλες αναστατώσεις στο χώρο της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, νέα μαγαζιά και εκλογικά σχήματα. Είναι αναμενόμενο ότι μια νέα σοσιαλδημοκρατία, ένας νέος μεσαίος χώρος, μία νέα δεξιά, ή ακόμα και ακροδεξιά θα επιχειρήσει να αναγεννηθεί στο έδαφος της αντιμνημονιακής συσπείρωσης. Η αναγέννηση της σοσιαλδημοκρατίας (απαραίτητο εργαλείο του συστήματος) διεκδικείται από πολλούς μνηστήρες εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ. Ορισμένοι αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία του (ΔΗΜΑΡ), ενώ άλλοι χρησιμοποιώντας και κομμάτια της ριζοσπαστικής αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), φλερτάρουν έντονα με την δημιουργία μιας νέας κεντροαριστεράς.

11. Είναι προφανές ότι μέσα σε αυτό το τοπίο η αριστερά θα όφειλε να πρωταγωνιστήσει όχι ως ηγεμονική συμπεριφορά και εκλογική εγκόλπωση, αλλά με την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση και απεύθυνση σε μεγάλα εθνικά ακροατήρια, καλώντας διαρκώς σε ενεργοποίηση και συστράτευση γύρω από ένα πολιτικό πρόγραμμα για τη διέξοδο της χώρας. Τέτοιο πρόγραμμα που να αναμετριέται με τα κομβικά σημεία της περιόδου με σημερινούς – άμεσους όρους, κι ενώ βοά η αναγκαιότητά του, δεν υπάρχει. Η δυνατότητα να μην μετατραπεί η αριστερά σε παθητικό θεατή και χειροκροτητή κεντροαριστερών, κεντροδεξιών ή ακροδεξιών ανασυνθέσεων, παρεμβαίνοντας ενεργητικά στο μεγάλο πεδίο του μετώπου για τη σωτηρία της χώρας, είναι υπαρκτή. Πρέπει όμως να αναμετρηθεί με τον εκλογικό κρετινισμό, με το ταμπούρωμα των κομματικών μηχανισμών, με τους αδιέξοδους δογματισμούς και σεχταρισμούς, με τους πολλαπλούς ναρκισσισμούς ανθρώπων και επιτελείων. Η προσφυγή στο λαό κι όχι απλά στις εκλογές είναι η αναγκαία κατεύθυνση. Με ποιους όρους όμως; Πρώτον με όρους επιμονής και υπομονής χτισίματος σχέσεων και οικοδόμησης πολιτικού και κοινωνικού μετώπου. Δεύτερο με την προσπάθεια κάλυψης του κενού πολιτικής έκφρασης ενός μεγάλου μέρους του λαού που αρνείται το ευρώ, καταγγέλλει την ΕΕ και πρωτόλεια ψάχνει άλλη πορεία για τη χώρα. Τρίτο με πολιτικό πρόγραμμα που να αποδεικνύει ότι υπάρχει προοπτική και ζωή μετά την απόσχιση της Ελλάδας από την ΕΕ και την έξοδο από το Ευρώ. Τέταρτο με την δημιουργική, ενωτική κι όχι διασπαστική «υπέρβαση» της σημερινής αριστεράς. Αν είναι σωστή η εκτίμηση ότι το μεγαλύτερο ρεύμα σήμερα στην ελληνική κοινωνία είναι η σύγχυση και η αμηχανία, αν είναι βασανιστικό το ερώτημα για το ποιος θα μας βγάλει από την κρίση και ποιος μπορεί να αλλάξει την κοινωνία, τότε το σύγχρονο «από πού να αρχίσουμε» και «τι να κάνουμε», ορίζουν καθήκοντα με βάση τα παραπάνω.

12. Σε ένα ευρύ μετωπικό πεδίο έχει νόημα η συγκρότηση ενός διακριτού ρεύματος από δυνάμεις της αριστεράς που μπορεί να δώσει απάντηση στην πολιτική οργάνωση του λαού στους χώρους δουλειάς, σπουδών και στην γειτονιά πάνω σε ένα πρόγραμμα διεξόδου απέναντι στην υφιστάμενη χρεοκοπία και στην κοινωνική καταστροφή. Απαιτείται πολιτικό και οργανωτικό σχέδιο, επεξεργασίες που ακόμα δεν υπάρχουν αλλά είναι εφικτό να επιταχυνθούν, δημιουργικότητα, ανησυχία και μια ορισμένη διάθεση αυτοθυσίας. Ένα τέτοιο διακριτό ρεύμα που θα κηρύσσει ανοικτά ότι υπάρχει άλλος δρόμος από τον προδιαγεγραμμένο θάνατο της χρεοκοπίας εντός της Ευρωζώνης, με αθέτηση πληρωμών, με έξοδο από την ΟΝΕ, με τα πρώτα βήματα μιας πορείας παραγωγικής ανασυγκρότησης και κοινωνικής αναγέννησης, με την δημιουργία ενός νέου κράτους που δεν θα θυμίζει «υπαρκτό» σοσιαλισμό και δεν θα αποτελεί συνέχεια του σημερινού, ούτε επιστροφή στο παλιό. Οι δυνάμεις του αστισμού έχουν επιλέξει ως θανάσιμο εχθρό ακριβώς αυτή την πορεία. Για αυτό και οι λυσσαλέες επιθέσεις σε όσους τολμούν να μιλήσουν για αυτά. Οι δυνάμεις της αριστεράς και ειδικά της κομμουνιστικής αριστεράς οφείλουν αυτή την πορεία να τη συγκροτήσουν σε πολιτικό ρεύμα που δοκιμάζεται στο ανοικτό πέλαγος της πραγματικότητας, του λαϊκού παρατεταμένου αγώνα, των νέων ξεσπασμάτων και κινημάτων που θα έρθουν.

13. Υπάρχει μια πλούσια παρακαταθήκη της αντίστασης του λαού μας την τελευταία διετία. Ένας λαός μόνος του που αντιστάθηκε όπως μπορούσε, που έδειξε δυνατότητες αλλά και όρια. Χρειάζεται βάθεμα, συντονισμός, πολιτικοποίηση αυτού του αγώνα. Χρειάζεται να περάσει σε μια νέα ποιότητα, να βρει την πολιτική του έκφραση και να χαράξει την δική του κοινωνική και πολιτική προοπτική. Ο παρατεταμένος πολιτικός λαϊκός αγώνας είναι προϋπόθεση μιας άλλης διεξόδου για τη χώρα και μιας μεγάλης πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής. Τα καθήκοντα για τις οργανωμένες και ανοργάνωτες δυνάμεις που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως δρώντα και ενεργά υποκείμενα, αφορούν τη μαζική δουλειά και την προετοιμασία του λαού, την αποφασιστικότητα, την υπομονή και την επιμονή σε μια μεγάλη λαϊκή εξέγερση, τον αντικατοχικό και αντιευρωπαϊκό χαρακτήρα του αγώνα. Πρωταγωνιστής του 2011 ήταν τα πολλαπλά αδιέξοδα. Του καπιταλιστικού συστήματος, της ΕΕ, της χώρας, της αριστεράς. Στις αρχές του 2012 πρωταγωνιστής φαίνεται να αναδεικνύεται η πολλαπλή χρεοκοπία. Της Ευρώπης, της Ελλάδας, του πολιτικού συστήματος, των αριστερών σχεδίων. Θέλει πολλή δουλειά για να υπάρξει μια μεγάλη αλλαγή. Ας περπατήσουμε σε αυτό τον δρόμο.
4/3/2012

Γαλάνης Νίκος, Κατσούλας Χρίστος, Κόγκας Σπύρος, Κουτσιανάς Παντελής, Κουτσιανάς Πάνος, Κωστόπουλος Κώστας, Μητρόπουλος Δημήτρης, Παπαποστόλου Αποστόλης, Τριανταφυλλόπουλος Γιώργος, Χαραλαμπίδης Αποστόλης, Χατζηνάκης Βασίλης
Πρωην μέλη του καθοδηγητικού οργάνου της ΚΟΕ