Αναρτήσεις
Αναδημοσίευση από το "albist.gr"
Ο άνθρωπος ο πωρωμένος
είναι ο αναίσθητος από ηθική άποψη,
που η συνείδησή του έχει απονεκρωθεί.
Γ. Σαραντάκος
Μετά το φιάσκο που υπέστησαν στη Βουλή η κυβέρνηση της ΝΔ και οι υποστηρικτές τής Δυτικής προπαγάνδας από την ομιλία του Ζελένσκι και των … εκλεκτών καλεσμένων του, και ενώ κορυφαία στελέχη τού κυβερνώντος κόμματος διαχώριζαν με έμφαση τη θέση τους, ο Πρωθυπουργός εξέδωσε τετράλεπτο διάγγελμα για να μας εξηγήσει τι έγινε εκείνο το βράδυ στη Βουλή, στο οποίο, όμως, δεν βρήκε να μας πει μια κουβέντα για το συγκεκριμένο περιστατικό, που μάλλον δεν συνέβη ποτέ ή, έστω, είναι ανάξιο σχολιασμού.
Η παντελής αδυναμία τού Κ. Μητσοτάκη να παραδεχθεί ότι “δεν πήγε πολύ καλά αυτό“, υποδηλώνει την πεποίθηση ότι αν δεν το αναγνωρίσει μπορεί και να μη συμβαίνει, αδυνατώντας να αντιληφθεί (ή αδιαφορώντας συνειδητά για) το γεγονός πως όσο περισσότερο αποκλίνει ο λόγος του από την κοινή αντίληψη για τα πράγματα, τόσο περισσότερο φθίνει η (όποια) αξιοπιστία του. Αυτή η τυφλότητα, ως προς το πριόνισμα του κλαδιού πάνω στο οποίο κάθεται, έχει όνομα: ονομάζεται πώρωση και αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της σημερινής συγκυρίας.
Σε πολύ δυσκολότερη θέση από τον Κ. Μητσοτάκη, ασφαλώς, ο Β. Ζελένσκι, ο Ουκρανός πρόεδρος μαριονέτα, περιφέρει τη δική του πώρωση ανά τις χώρες της Δύσης, εκλιπαρώντας τις να ξεκινήσουν επιτέλους τον Γ’ Παγκόσμιο. Μη ελέγχοντας στην πραγματικότητα κανέναν μηχανισμό στη χώρα του, την έχει ήδη σύρει μαζί με τον λαό της σε έναν καταστροφικό και αχρείαστο πόλεμο, εξυπηρετώντας τους επιθετικούς σχεδιασμούς της Δύσης, μετατρεπόμενος σε τραγική φιγούρα που αποδεικνύει πόσο ολέθρια είναι η ανάθεση κεντρικών πολιτικών αποστολών σε μη πολιτικά πρόσωπα και ιδίως χωρίς τη στήριξη ισχυρών κομμάτων.
Η Ε.Ε., από την άλλη, αντί να παίξει κατευναστικό ρόλο, κλιμακώνει συνειδητά την αντιπαράθεση, έχοντας παραδοθεί ολοκληρωτικά στο ΝΑΤΟ. Η πώρωση των ηγετών της υπονομεύει την οποιαδήποτε ειρηνευτική πρωτοβουλία και παρατείνει έναν πόλεμο που θα έπρεπε να είχαν αποτρέψει, αλλά προτίμησαν να τον σχεδιάσουν, να τον προκαλέσουν και να τον υποκινήσουν μεθοδικά, χρησιμοποιώντας τις φασιστικές δυνάμεις της Ουκρανίας ως πολιορκητικό κριό. Αφού απέτυχαν να οδηγήσουν τον -ασφαλώς αδίστακτο, κυνικό και απολυταρχικό- Πούτιν και τη Ρωσία σε αιματοκύλισμα στις μεγάλες πόλεις της Ουκρανίας, επιδιώκουν να τον εγκλωβίσουν σε ένα παρατεταμένο μέτωπο φθοράς με γνώμονα το blame game, αποδεικνύοντας ότι όχι μόνο δε δίνουν δεκάρα για τον «ηρωικό Ουκρανικό λαό» και «τον δίκαιο αγώνα του», αντίθετα τον προορίζουν για πρόβατο στη σφαγή. Με απαγόρευση των ρωσικών ΜΜΕ στη «φιλελεύθερη» και «δημοκρατική» Ευρώπη, με βαριές οικονομικές και εμπορικές κυρώσεις, αλλά μέχρι και με αναστολή συμμετοχής της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ΟΗΕ, αυτό που τελικά πέτυχαν ήταν να ενισχύσουν τον Βλ. Πούτιν, στο εσωτερικό της Ρωσίας, παρά τις αντίθετες δημόσια διακηρυγμένες προθέσεις τους.
Στην καθ’ ημάς πώρωση, από τις ανεκδιήγητες απαγορεύσεις καλλιτεχνικών παραστάσεων και τις μετονομασίες έργων τέχνης, μέχρι τις διπλωματικά μυωπικές απελάσεις διπλωματών και έναν ανιστόρητο αντιρωσικό φανατισμό και ρατσισμό, η κυβέρνηση της ΝΔ στοχοποίησε τη χώρα ταυτίζοντάς τη τυφλά με την παρακμάζουσα Δύση και προβάλλοντάς τη παγκοσμίως ως «πρώτο τσιράκι του νταή». Ταυτόχρονα, με πρωτοβουλία των «μενουμευρωπαίων», καλλιεργείται νέος διχασμός και νέα πόλωση, παγιδεύοντας και πάλι τον κόσμο της κοινωνικής και πολιτικής ανυπακοής στα ψευδοδιλήμματα που θέτει το «ακραίο κέντρο» (όπως και με την πανδημία, την απαγόρευση κυκλοφορίας, τα εμβόλια κλπ), με συχνά άκριτη αποδοχή και αναπαραγωγή αφηγημάτων που είναι αδύνατον να διασταυρωθούν ένθεν και ένθεν, με αδυναμία διαφωνίας με ανοχή στη διαφορετική γνώμη χωρίς δαιμονοποίηση, ύβρεις και προσβολές. Δηλαδή, πώρωση.
Υπό συνθήκες πώρωσης, είναι εξαιρετικά δύσκολο να συνεννοηθούμε, ακόμα και για τα βασικά. Αλλά ας το δοκιμάσουμε: δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς εγκλήματα πολέμου. Δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς αιτία κι αφορμή, χωρίς εισβολέα, χωρίς θάνατο και δυστυχία, χωρίς βαρβαρότητα, θηριωδίες, πόνο και ξεριζωμό. Γι’ αυτό, από θέση αρχής, και όχι «γενικά και αφηρημένα», όπως υποκριτικά κραυγάζει το ακραίο κέντρο που δεν χάνει αφορμή να απαιτεί δηλώσεις νομιμοφροσύνης, το ζητούμενο είναι ένα και μοναδικό: ΕΙΡΗΝΗ! Αλλά χωρίς πώρωση. Γιατί, ως γνωστόν, δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη. Όπως δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς τη μεγάλη εικόνα, από την οποία μας απομακρύνει η περιπτωσιολογία και οι αμφισβητούμενες «πληροφορίες ζωντανά από το μέτωπο» που αντιμετωπίζουν τον πόλεμο σαν ριάλιτι.
Είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία ένας πόλεμος στον οποίο η Ρωσία επιδιώκει να κατακτήσει την Ουκρανία; Είναι, μήπως, ένας πόλεμος στον οποίο η Δύση υπερασπίζεται το «ιερό δικαίωμά των Ουκρανών στον ΝΑΤΟϊσμό»; Όχι, τίποτα από τα δύο. Είναι κυρίως ένας πόλεμος ΝΑΤΟ (ΗΠΑ) – Ρωσίας (με την Κίνα στο βάθος), στο έδαφος της Ουκρανίας, για την ανακατανομή των σφαιρών γεωπολιτικής ισχύος, για έλεγχο των ροών της ενέργειας και του εμπορίου, με πρόσχημα την αυτοδιάθεση του ουκρανικού λαού.
Η Δύση φαίνεται να νομίζει ότι μπορεί να επεκτείνεται ανεξέλεγκτα σε όλον τον πλανήτη, σαν να μην υπάρχουν άλλες δυνάμεις με συμφέροντα έξω από αυτή, παραμένοντας πωρωμένη με το δόγμα του «τέλους της Ιστορίας» και τον μονοπολικό κόσμο. Οι λαοί της, απ’ την άλλη, δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τη διαιώνιση, και την εκτράχυνση, αυτού του μοντέλου. Κατά συνέπεια, δεν έχουν και κανένα συμφέρον να αυτοπαγιδεύονται στο δίλημμα «ΝΑΤΟ ή Ρωσία», υποστηρίζοντας το αφήγημα ή προβάλλοντας τα εγκλήματα που αποδίδει η μία εμπόλεμη πλευρά στην άλλη. Ειδικά, μάλιστα, όσο ο Julian Assange αργοπεθαίνει στη φυλακή αντιμετωπίζοντας απίθανες κατηγορίες, σε μια παρατεταμένη θεσμική απόπειρα φυσικής εξόντωσής του, αντιμετωπίζοντας ποινή φυλάκισης 175 χρόνων σε περίπτωση που τελικά όντως εκδοθεί στις ΗΠΑ, επειδή αποκάλυψε εγκλήματα πολέμου, κάθε ΝΑΤΟϋποκινούμενη οιμωγή περί εγκλημάτων πολέμου είναι φρικτά προσχηματική και υποκριτική και θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με εξαιρετική δυσπιστία και να μην αναπαράγεται από πρόσωπα και συλλογικότητες της κοινωνικής και πολιτικής ανυπακοής. Πολύ περισσότερο, όταν οι ΗΠΑ υποδαυλίζουν από μακριά την ένταση, με το προαναγγελθέν εξοπλιστικό πρόγραμμα της Γερμανίας να είναι το κερασάκι στην τούρτα της υποκρισίας της Δύσης, που αυτοπαρουσιάζεται ως ειρηνευτικός παράγοντας. Από όποια σκοπιά και αν το εξετάσουμε, η πώρωση οδηγεί στην αποδοχή της προοπτικής ενός γενικευμένου πολέμου μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων, στο όνομα -φυσικά- της δημοκρατίας και της ειρήνης.
Σε κάθε άλλη περίπτωση πλην της πώρωσης, αυτός δεν είναι ο πόλεμός μας. Οι δυνάμεις της κοινωνικής και πολιτικής ανυπακοής δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από την παράτασή του. Η εμπλοκή της χώρας μας σε αυτόν τον ακραίο τυχοδιωκτισμό αποτελεί έγκλημα της πολεμοχαρούς κυβέρνησης Μητσοτάκη, και πρέπει να τερματιστεί. Δεν νοείται καμία στήριξη στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Δύσης, μόνο η απαίτηση για κατάπαυση των εχθροπραξιών και επιστροφή στον δρόμο της διπλωματίας για την αποκατάσταση της ειρήνης στην περιοχή και την αποτροπή περαιτέρω ξεριζωμού του ουκρανικού λαού. Βασικοί κόμβοι του δρόμου προς την ειρήνη είναι η άμεση κατάπαυση του πυρός, η απόσυρση των στρατευμάτων της ρωσικής εισβολής, η αποτροπή περαιτέρω επέκτασης του ΝΑΤΟ και η διασφάλιση της ουδετερότητας και της αποστρατιωτικοποίησης της Ουκρανίας και όχι διάφορα απλουστευτικά σχήματα περί «καταδίκης του επιτιθέμενου» και «αλληλεγγύης στον αμυνόμενο». Εκτός αν όσες/όσοι εξακολουθούμε να επιθυμούμε και να επιδιώκουμε έναν δικαιότερο κόσμο προεξοφλούμε ότι δεν θα βρεθούμε ποτέ εγκαλούμενοι ως επιτιθέμενοι στο μοντέλο που διαιωνίζει τους πολέμους, την αδικία και την πώρωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου