Του Δημήτρη Μπελαντή
Ξέρω ότι αυτό που θα γράψω δεν θα θεωρηθεί κομψό και πολιτικά ορθό και επίσης θα παρεξηγηθεί πιθανότατα. Δεν με νοιάζει καθόλου. Δεν αφορά ούτε την υπόθεση Λιγνάδη ειδικά, ούτε την υπόθεση Χρυσή Αυγή ειδικά ούτε τίποτε ειδικά. Είναι γενικού χαρακτήρα. Πέρασα όλη την ζωή μου ως αριστερός νομικός και ενεργός δικηγόρος με την πεποίθηση ότι όχι μόνο ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως οι κατηγορούμενοι πρέπει να έχουν δικονομικά δικαιώματα και υπεράσπιση και τεκμήριο αθωότητας και όλα τα σχετικά ( όχι μόνο οι κοινωνικοί αγωνιστές/ τρεις που διώκονται από το αστικό κράτος, αυτοί αυτονόητα, αλλά και οι κοινοί εγκληματίες και οι μαφιόζοι, και οι φασίστες, και οι βιαστές, και οι έμποροι ναρκωτικών, και οι αστοί απατεώνες σαν τον Σταβισκυ και οι serial killers,ακόμη και ο φίλος της Ζαν ντ Αρκ σατανιστής αριστοκράτης Ζιλ ντε Ραι του 15ου αιώνα που λέγεται ότι έσφαξε περίπου τετρακόσια παιδιά σε τελετή μαύρης μαγείας ο ίδιος, αν ζούσε σήμερα) αλλά επίσης ότι η Αριστερά πιστεύει, μαζί με τον Διαφωτισμό, στην ελπίδα αναμόρφωσης όλων των εγκληματιών, στο να βγαίνουν επιτηρούμενοι μετά από κάποια ανάλογα του εγκλήματος χρόνια από την φυλακή, να μην πεθαίνουν στην στενή, να βοηθούνται να προσαρμοσθούν κοινωνικά κλπ κλπ. Αυτή ήταν η μεγάλη υπόσχεση του Διαφωτισμού από την εποχή ήδη του Τσέζαρε Μπεκαρια και η μη σταλινική Αριστερά κάποτε πίστευε σε αυτήν γιατί ήταν γνήσιο παιδί του Διαφωτισμού, στην πιο φωτεινή του μορφή. Η σταλινική πίστευε και πιστεύει πάντοτε σε δικές χωρίς δικηγόρους, σε ομολογίες μέσω βασανιστηρίων ότι "είμαι σκουπίδι και αξίζω μια σφαίρα στον κρόταφο", και στην εκτέλεση με πιστόλι Μακαροφ σε υπόγεια κελιά στην πλατεία της Μόσχας με το άγαλμα του Φέλιξ Τζερτζινσκυ. Σήμερα, με αφορμή απεχθή εγκλήματα, των οποίων η αντικειμενική απέχθεια δεν αμφισβητείται, η απολύτως εκφυλισμένη Υπαρκτή Αριστερά σε συνέργεια με τον δικαιωματισμό, που είναι ουσιαστικά ένας πουριτανισμός και νεοσυντηρητισμός reloaded, είναι συνεχώς με το " για πάντα στην φυλακή", "καμία επιείκεια", "το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει" "εντατικές για τους εθνικιστές" κλπ. Αν αυτό είναι Αριστερά, εγώ, ειλικρινά, είμαι δεξιός. Αν αυτό είναι προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εγώ είμαι alt right και τραμπιστής. Αν αυτό είναι πίστη και εμπιστοσύνη στον άνθρωπο και στην βελτίωση του και σε μια καλύτερη κοινωνία, εγώ είμαι φίλος του Τζακ Αντεροβγάλτη. Και του Κυανοπώγωνα. Και της Δούκισσας Μπατορυ για να μην γράφω μόνο για άντρες και με πείτε σεξιστή. Και της μαρκησίας Μπραινβιλιε, αν τυχόν την έχετε ακουστά.
Αυτό δεν σημαίνει ότι όπου δεν πρέπει να δίνεται αναστολή προτείνω να δίνεται λόγω άνωθεν σκοπιμοτήτων. Επισημαίνω μια αγριανθρωπική αξιακή στροφή πολλών από τους σύγχρονους αριστερούς και αριστερές και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου και με λυπεί. Άλλο εκ των άνω συγκάλυψη που και αυτό παίζει και πολύ μάλιστα και άλλο αγριανθρωπισμός.
ΥΓ: Όμως για τους "δικούς μας" κρατούμενους μας πάντοτε επιείκεια, άδειες, υφ όρον απόλυση, αναστολή εκτέλεσης κλπ. Ακόμη και αν οι δικοί μας δεν είναι απεργοί η κοινωνικοί αγωνιστές η ακόμη και αντάρτες ένοπλοι με πολιτικά χαρακτηριστικά αλλά απλοί ληστές τραπεζών με ιδεολογικά προσχήματα η συμμορίτες. Θα ήθελα να μην χρειάζεται να τα γράφω αλλά χρειάζεται γιατί όσοι τα σκέφτονται και δεν τα γράφουν φοβούνται την μήνιν του "αριστερού κοινού". Εδώ και καιρό δεν πιστεύω ιδιαίτερα στην αξία αυτού του "κοινού" με την τρέχουσα πολιτικά ορθή έννοια, οπότε θα γράφω ο,τι νομίζω σωστό. Δεν φοβάμαι γιατί πιστεύω ότι εκπροσωπώ μια ευγενή παράδοση και έχω δίκιο.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου