Αριστερά και πόλεμος: Δυο γάιδαροι τσακώνονται σε ξένο ...αχυρώνα!

Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή την όξυνση των σχέσεων της χώρας μας με την Τουρκία, όξυνση που μπορεί να κορυφωθεί και με κάποιο «θερμό επεισόδιο», οι πολιτικοί χώροι της Αριστεράς αναζητούν τι στάση να κρατήσουν απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο. Έχουν μάθει να σκέφτονται με σχέδια και προγράμματα που φτάνουν μέχρι τον σοσιαλισμό, που ακουμπάνε τον κομμουνισμό. Γιαυτό συχνά αυτοκαταναλώνται στο πως να εντάξουν σε αυτά τις πολιτικές  στάσεις που διαμορφώνουν, απέναντι σε παρόμοιες καταστάσεις.

Στην έγνοια τους να είναι συνεπείς με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πολιτική τους δράση, καταλήγει συχνά στο να υποτιμουν της αλλαγές της συγκυρίας. Αλλαγές που δεν έχουν τόσο μεγάλο βάθος χρόνου όσο οι σχεδιασμοί τους, είναι όμως καθοριστικές για στους πραγματικούς όρους και στις συνθήκες που προσδιορίζουν αυτές τις καταστάσεις.

Πρώτα απ' όλλα, παραβλέπουν τις αλλαγές που έχουν σημειωθεί στην διεξαγωγή του πολέμου, ως πεδίο άσκησης κρατικής πολιτικής. Κάποιοι Αριστεροί δηλώνουν πρόθυμοι να σταθούν στο πλευρό της “πατρίδας” - δηλαδή του κράτους - για να διαφυλαχθεί  η εδαφική του ακεραιότητα. Η προθυμία όμως της “πατριωτικής” Αριστεράς να ντυθεί στο χακι και να πολεμήσει για την “πατρίδα” δεν έχει πραγματικό αντίκρυσμα:  Κανείς – εκτός από τους ακραίους εθνικιστές - δεν τους ζήτησε να κάνουν παρόμοιες δηλώσεις. Πολύ πιθανόν δεν θα χρειαστεί να πάρουν το ντουφέκι στο χέρι για να πολεμήσουν. Όχι γιατί αποκλείεται μια πολεμική σύραξη, αλλά γιατί το κράτος σήμερα δεν έχει ανάγκη για να τους στείλει στην “πρώτη γραμμή”, όπως το 40,  για να πολεμήσουν...

Κάποιοι άλλοι μας καλούν να αγωνισμούμε ν' αποτρέψουμε τον πόλεμο. Σωστό αυτό, αλλά δεν μας λένε πως θα γίνει και τι θα πρέπει να κάνουμε. Οι αναλύσεις για τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και άλλα παρόμοια - που προβάλλονται και για τις δύο διαφορετικές πλευρές - πολύ λίγα προσφέρουν στο “δια ταύτα”. Προσφέρουν όμως αρκετά στο πως να αναδιαμορφωθούν ανακατατάξεις στο εσωτερικό της Αριστεράς. Αυτό όμως ουδόλως ενδιαφέρει την κοινωνία...

Και οι δύο αυτές στάσεις, αντιμετωπίζουν τον “πόλεμο” με όρους του προηγούμενου αιώνα, όπου η θέση του “λαϊκού παράγοντα” στην διεξαγωγή του είχε άλλη σημασία. Βαρύνουσα στο πεδίο των μαχών και όχι μόνο, η οποία σήμερα έχει μειωθεί σημαντικά. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ο “λαϊκός παράγοντας” δεν εμπλέκεται σήμερα στις πολεμικές συγκρούσεις. Εμπλέκεται άλλα με αρκετά διαφορετικούς όρους.

Αυτή η κατάσταση δεν παρουσιάζετα όμως μόνον εντός της Αριστεράς. Η χώρα έχει πήξε από “γεωπολιτικάριους”, οι Πολιτικοί δυστυχώς σπανίζουν...

Η τελευταία επιστράτευση στην χώρα μας μπροστά στο ενδεχόμενο μιας πραγματικής γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσής, ήταν αυτή της χούντας το 74. Τότε, μια μορφή “ντεφετισμού” που καταγράφτηκε, δεν ήταν μια «σχεδιασμένη» πολιτική επιλογή του αντιχουντικού κινήματος, αλλά το αποτέλεσμα ενός ευρύτερου κοινωνικού συσχετισμού που εκδηλώθηκε την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. Όμως αυτό δεν πρόκειται να ξανασυμβεί. Όχι γιατί το ελληνικό κράτος δεν θα βρεθεί μποστά σε ανάλογες καταστάσεις, αλλά γιατί απλά έχει αλλάξει ο χαρακτήρας που διεξάγονται οι πόλεμοι.

Σήμερα, όπως ο καπιταλισμός έχει περρίσευμα “εργατικού δυναμικού” στην παραγωγή, έτσι και στον πόλεμο δεν έχει ανάγκη την μαζική συμμετοχή των πολιτών του στις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Επίσης οι μεγάλες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό δεν σημειώνονται ανάμεσα στις συγκρούσεις στρατιωτικών δυνάμεων αλλά στον άμαχο πληθυσμό. Ο πόλεμος σήμερα δεν διεξάγεται ούτε με αμυντικές γραμμές ...“Μαζινό”, ούτε με μετωπικές συγκρούσεις στρατευμάτων. Η μάζα των «κληρωτών» που δέχονται τα εχθρικά πυρά δεν είναι εκπαιδευμένοι ένστολοι μαχητές, αλλά ολόκληρες οικογένειες με γέρους και ανήλικα παιδιά...

Η εμπλοκή του λαϊκού παράγοντα σε μια πολεμική σύρραξη, δεν θα αφορά στις μάχες ανάμεσα σε “μαχητές με το όπλο” στο χέρι, αλλά στα συμβάντα που εκδηλώνονται στις συνθήκες της καθημερινότητας, όπως αεροπορικοί βομβαρδισμοί, πυραυλικές επιθέσεις και άλλα παρόμοια. Ο “εχθρός” δεν είναι μπροστά μας. Βρίσκεται μακριά, είναι αόρατος και στέλνει τις πολεμικές μηχανές του να κάνουν την “δουλειά”, ξαφνικά, αθόρυβα και αποτελεσματικά...

Η συζήτηση λοιπόν “εάν θα πολεμήσουμε” με την θέληση μας γενικώς. για την σωτηρία της “πατρίδας”, σήμερα τίθεται με άλλους όρους από αυτούς με τους οποίους συζητάει το θέμα η Αριστερά. Εξάλλου, κανείς δεν θα ρωτήσει την Αριστερά για το εάν, πως και πότε θα κάνει "πόλεμο" το ελληνικό κράτος. Προέχει  λοιπόν το πως θα “επιβιώσουμε”. Απ' αυτή την έννοια είναι ευπρόδεκτες οι προτάσεις για την αποτροπή του πολέμου, αλλά δυστυχώς αυτά που ακόγουνται δεν είναι πειστικά.  Μπορεί αυτό να φαίνεται λίγο για πολλούς Αριστερούς, είναι σημαντικό όμως για τα λαϊκά στρώματα.