ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2018

Αριστερά και πόλεμος: Δυο γάιδαροι τσακώνονται σε ξένο ...αχυρώνα!



Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή την όξυνση των σχέσεων της χώρας μας με την Τουρκία, όξυνση που μπορεί να κορυφωθεί και με κάποιο «θερμό επεισόδιο», οι πολιτικοί χώροι της Αριστεράς αναζητούν τι στάση να κρατήσουν απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο. Έχουν μάθει να σκέφτονται με σχέδια και προγράμματα που φτάνουν μέχρι τον σοσιαλισμό, που ακουμπάνε τον κομμουνισμό. Γιαυτό συχνά αυτοκαταναλώνται στο πως να εντάξουν σε αυτά τις πολιτικές  στάσεις που διαμορφώνουν, απέναντι σε παρόμοιες καταστάσεις.

Στην έγνοια τους να είναι συνεπείς με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πολιτική τους δράση, καταλήγει συχνά στο να υποτιμουν της αλλαγές της συγκυρίας. Αλλαγές που δεν έχουν τόσο μεγάλο βάθος χρόνου όσο οι σχεδιασμοί τους, είναι όμως καθοριστικές για στους πραγματικούς όρους και στις συνθήκες που προσδιορίζουν αυτές τις καταστάσεις.

Πρώτα απ' όλλα, παραβλέπουν τις αλλαγές που έχουν σημειωθεί στην διεξαγωγή του πολέμου, ως πεδίο άσκησης κρατικής πολιτικής. Κάποιοι Αριστεροί δηλώνουν πρόθυμοι να σταθούν στο πλευρό της “πατρίδας” - δηλαδή του κράτους - για να διαφυλαχθεί  η εδαφική του ακεραιότητα. Η προθυμία όμως της “πατριωτικής” Αριστεράς να ντυθεί στο χακι και να πολεμήσει για την “πατρίδα” δεν έχει πραγματικό αντίκρυσμα:  Κανείς – εκτός από τους ακραίους εθνικιστές - δεν τους ζήτησε να κάνουν παρόμοιες δηλώσεις. Πολύ πιθανόν δεν θα χρειαστεί να πάρουν το ντουφέκι στο χέρι για να πολεμήσουν. Όχι γιατί αποκλείεται μια πολεμική σύραξη, αλλά γιατί το κράτος σήμερα δεν έχει ανάγκη για να τους στείλει στην “πρώτη γραμμή”, όπως το 40,  για να πολεμήσουν...

Κάποιοι άλλοι μας καλούν να αγωνισμούμε ν' αποτρέψουμε τον πόλεμο. Σωστό αυτό, αλλά δεν μας λένε πως θα γίνει και τι θα πρέπει να κάνουμε. Οι αναλύσεις για τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και άλλα παρόμοια - που προβάλλονται και για τις δύο διαφορετικές πλευρές - πολύ λίγα προσφέρουν στο “δια ταύτα”. Προσφέρουν όμως αρκετά στο πως να αναδιαμορφωθούν ανακατατάξεις στο εσωτερικό της Αριστεράς. Αυτό όμως ουδόλως ενδιαφέρει την κοινωνία...

Και οι δύο αυτές στάσεις, αντιμετωπίζουν τον “πόλεμο” με όρους του προηγούμενου αιώνα, όπου η θέση του “λαϊκού παράγοντα” στην διεξαγωγή του είχε άλλη σημασία. Βαρύνουσα στο πεδίο των μαχών και όχι μόνο, η οποία σήμερα έχει μειωθεί σημαντικά. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ο “λαϊκός παράγοντας” δεν εμπλέκεται σήμερα στις πολεμικές συγκρούσεις. Εμπλέκεται άλλα με αρκετά διαφορετικούς όρους.

Αυτή η κατάσταση δεν παρουσιάζετα όμως μόνον εντός της Αριστεράς. Η χώρα έχει πήξε από “γεωπολιτικάριους”, οι Πολιτικοί δυστυχώς σπανίζουν...

Η τελευταία επιστράτευση στην χώρα μας μπροστά στο ενδεχόμενο μιας πραγματικής γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσής, ήταν αυτή της χούντας το 74. Τότε, μια μορφή “ντεφετισμού” που καταγράφτηκε, δεν ήταν μια «σχεδιασμένη» πολιτική επιλογή του αντιχουντικού κινήματος, αλλά το αποτέλεσμα ενός ευρύτερου κοινωνικού συσχετισμού που εκδηλώθηκε την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. Όμως αυτό δεν πρόκειται να ξανασυμβεί. Όχι γιατί το ελληνικό κράτος δεν θα βρεθεί μποστά σε ανάλογες καταστάσεις, αλλά γιατί απλά έχει αλλάξει ο χαρακτήρας που διεξάγονται οι πόλεμοι.

Σήμερα, όπως ο καπιταλισμός έχει περρίσευμα “εργατικού δυναμικού” στην παραγωγή, έτσι και στον πόλεμο δεν έχει ανάγκη την μαζική συμμετοχή των πολιτών του στις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Επίσης οι μεγάλες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό δεν σημειώνονται ανάμεσα στις συγκρούσεις στρατιωτικών δυνάμεων αλλά στον άμαχο πληθυσμό. Ο πόλεμος σήμερα δεν διεξάγεται ούτε με αμυντικές γραμμές ...“Μαζινό”, ούτε με μετωπικές συγκρούσεις στρατευμάτων. Η μάζα των «κληρωτών» που δέχονται τα εχθρικά πυρά δεν είναι εκπαιδευμένοι ένστολοι μαχητές, αλλά ολόκληρες οικογένειες με γέρους και ανήλικα παιδιά...

Η εμπλοκή του λαϊκού παράγοντα σε μια πολεμική σύρραξη, δεν θα αφορά στις μάχες ανάμεσα σε “μαχητές με το όπλο” στο χέρι, αλλά στα συμβάντα που εκδηλώνονται στις συνθήκες της καθημερινότητας, όπως αεροπορικοί βομβαρδισμοί, πυραυλικές επιθέσεις και άλλα παρόμοια. Ο “εχθρός” δεν είναι μπροστά μας. Βρίσκεται μακριά, είναι αόρατος και στέλνει τις πολεμικές μηχανές του να κάνουν την “δουλειά”, ξαφνικά, αθόρυβα και αποτελεσματικά...

Η συζήτηση λοιπόν “εάν θα πολεμήσουμε” με την θέληση μας γενικώς. για την σωτηρία της “πατρίδας”, σήμερα τίθεται με άλλους όρους από αυτούς με τους οποίους συζητάει το θέμα η Αριστερά. Εξάλλου, κανείς δεν θα ρωτήσει την Αριστερά για το εάν, πως και πότε θα κάνει "πόλεμο" το ελληνικό κράτος. Προέχει  λοιπόν το πως θα “επιβιώσουμε”. Απ' αυτή την έννοια είναι ευπρόδεκτες οι προτάσεις για την αποτροπή του πολέμου, αλλά δυστυχώς αυτά που ακόγουνται δεν είναι πειστικά.  Μπορεί αυτό να φαίνεται λίγο για πολλούς Αριστερούς, είναι σημαντικό όμως για τα λαϊκά στρώματα.

4 σχόλια :

  1. Για εμένα η απάντηση είναι απλή και την έδωσαν με το παράδειγμά τους οι Κούρδοι.
    Δημιουργούμε το δικό μας στρατό (έστω και υποτυπώδες) και κάνουμε διμέτωπο αγώνα εναντίων σε κάθε είδους ιμπεριαλιστικό στρατό.
    "Πατρίδα" είναι οπουδήποτε απελευθερωμένο μέρος από τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό. Φυσικά χωράει όλες τις φυλές που έχουν το όνειρο να ζήσουν ελεύθεροι και χωρίς καμία εξουσιαστική αρχή είτε πολιτική είτε οικονομική.
    Όλα τα άλλα όπως πολύ σωστά γράφεις, απλώς ρίχνεις νερό στο μύλο είτε του ενός είτε του άλλου ιμπεριαλιστή. Όποια και αν είναι η έκβαση ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου (είτε ονομάζεται "επιθετικός" είτε "αμυντικός" ) ο φτωχός πολίτης θα κληθεί να ξαναοικοδομήσει πάνω σε συντρίμμια πληρώνοντας με δάκρυα, αίμα και ιδρώτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το κείμενοο είναι εύστοχο κ βάζει καθε καλοπροαίρετο αναγνώστη σε σκέψ.Ποιος όμως μπορεί να εγγυηθεί οτι μια μελλοντική σύγκρουση θα είναι πόλεμος μεταξυ κρατων κ δεν θα χρειαστεί να πολεμήσουν πολιτες; Αν έχουμε μια σύγκρουση στυλ λιβανου 80s συριας ή Ουκρανίας τότε το πράγμα γίνεται περίπλοκο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι συγκρούσεις που αναφέρεις και εξελίχθηκαν σε ένοπλες συρράξεις, πάτησαν πάνω σε υπάρχουσες εσωτερικές αντιθέσεις (εθνοτικές, θρησκευτικές κλπ) που ήδη προϋπήρχαν. Στη χώρα μας αντίστοιχες αντιθέσεις δεν έχουν εκδηλωθεί παρόμοια ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά ούτε φαίνεται πιθανή μια παρόμοια προοπτική...

      Διαγραφή
  3. Δεν είπα οτι θα γίνει έτσι αλλά οχι οτι δεν υπάρχουν προυποθέσεις.Υπάρχει μια επιθετικη τουρκια με μια μεγαλη μειονότητα.Εχουμε για δεξιο τομεα την χρυση αυγή.Έχουμε μουσουλμανικους πληθυσμούς που κακοπερνανε κ υφιστανται ρατσιστικες επιθεσεις(αρα ευεπιφοροι σε κελευσματα) Είμαστε κρατος πιο πολυεθνικο απο τον Λιβανο των 80s .Το τσαμικο είναι ανοιχτό.Το καθεστως των νήσων του Αιγαιου περιεργο πλέον αφου εκει δεν ξερουμε ποιος κανει κουμαντο.Αν βάλεις κ τα παιχνιδια των μεγαλων δυνάμεων είναι περιεργο το μίγμα κκ ελπίζω να έχετε δίκιο οτι δεν υπάρχουν αντιθέσεις τετοιες στην χώρα.Πάντως ο Λίβανος των 80s είχε καμμιά 20αρια εθνικοτητες ενω εδω με τα επίσημα στοιχεια το βοηθημα το πηραν 172 εθνικοτητες.Το ισραηλ έχει αρχισει κ ασχολειται.Φαλαγγιτες εχουμε(χα κ λοιπα φασιστοειδη).Ο Ερντογκαν το παιζει προστατης των μουσουλμανικών πληθυσμών .Πρωτη ύλη για μανούρα υπάρχει αρκεί να μην πονταρει μεγαλη δυναμη σε ανωμαλα σενάρια.Αυτα δεν είναι βεβαιότητες αλλά (αβασιμες ελπιζω) ανησυχίες

    ΑπάντησηΔιαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ