Αναρτήσεις
Χθες χάζευα τον κατάλογο των υποψηφίων (https://euroekloges.syriza2024.gr/) για ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές. Διαπίστωσα ότι δεν έχει στη λίστα των υποψηφίων κανένα όνομα με αριστερά “παράσημα” που να ξεχώριζε και να είναι ευρύτερα αναγνωρίσιμο. Η πιο γνωστή προσωπικότητα στην περιφέρεια της Αττικής είναι ο Αντώναρος, και η μοναδική προσωπικότητα από τον παλαιό ΣΥΡΙΖΑ που είναι κάπως ευρύτερα αναγνωρίσιμη, η Αυλωνίτου Ελένη. Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ότι μήπως το επικοινωνιακό επιτελείο του Κασελάκη μπροστά στις ευρωεκλογές πορεύεται με την παροιμία: «ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κόττες». Όμως στην συνέχεια ανακάλυψα ότι δεν έχει γενικά “φανταχτερά” ονόματα, και πέρα από τον χώρο της πολιτικής. Αυτή η στάση, αν την δει κάποιος στα πλαίσια της παραδοσιακής αστικής πολιτικής - όπου η προβολή των οι “άξιων” πολιτευτών είναι σημαντικό στοιχείο της προεκλογικής εκστρατείας - είναι μειονεκτική.
Αναρωτήθηκα αν σε μια συγκυρία που αυτή η πολιτική (και αυτοί που την εκπροσωπούν ή θέλουν να την εκπροσωπήσουν ως “προσωπικότητες”) είναι κοινωνικά απαξιωμένη, ότι – ανεξάρτητα από το αν έγινε επιβλήθηκε από πρόθεση ή από ανάγκη – μήπως μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα στην εκλογική καταγραφή; Απάντηση δεν βρήκα…
Προχθές, στο μπαρ ενός γηπέδου, κρυφάκουσα τα καλύτερα λόγια για τον Κασελάκη από μια παρέα ανδρών των “δυνάμεων τάξης και ασφάλειας”, που έπιναν και αυτοί το καφεδάκι τους στο διπλανό τραπέζι κατά την αναμονή της διεξαγωγής του αγώνα. Ήταν μια αφήγηση προσωπικών εμπειριών που με το δικό της τρόπο και τα παραδείγματα που ανέφερε, εκθείαζε το πόσο “διαφορετικός” είναι από τους άλλους πολιτικούς και πόσο “κοινός” με τους απλούς ανθρώπους.
Σήμερα έπεσε στο μάτι μου στην «εποχή» το παρακάτω κείμενο, που με βοήθησε να ξεκαθαρίσω κάπως τις απορίες και τις εκπλήξεις μου, που έθεσα παραπάνω:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου