ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μια Μεταβατική Αναμέτρηση.

Ένα κείμενο που γράφτηκε ΠΡΙΝ από την συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το οποίο, ίδιο ακριβώς, θα μπορούσε να είχε γραφεί και ΜΕΤΑ...

Αναδημοσίευση από το "Κατιούσα"

Μια απ’ τις πιο κρίσιμες στιγμές στην ιστορία της Ανταρσύα(ς) αναμένεται μα λάβει χώρα το διήμερο 21-22/4 στο κλειστό κέντρο πυγμαχίας στο Περιστέρι οπού θα πραγματοποιηθεί η 4η Συνδιάσκεψη της.

Στην πραγματικότητα όχι. Αυτό που μόλις διαβάσατε, όπως και ο τίτλος του κειμένου ονομάζεται στη δημοσιογραφική γλώσσα impact boosting μέσω misleading wording[1] ή όπως έλεγε ο πατέρας μου: «Κάνανε την τρίχα-τριχιά»[2].

Ένα γρήγορο recap

Η Ανταρσύα είναι ο μεγαλύτερος σχηματισμός της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Και λέω ο μεγαλύτερος όχι γιατί η ΛΑΕ δεν είναι εξωκοινοβουλευτική ή γιατί δεν είναι μεγαλύτερη αλλά γιατί η ΛΑΕ ανήκει περισσότερο στον κεντροαριστερό χώρο, περίπου σαν τον Συνασπισμό του Νίκου Κωνσταντόπουλου ένα πράμα, αν και αισθητικά είναι περισσότερο καφενειακή και τσιπουράτη και όχι café-bistrάτη όπως ο ΣΥΝ των 90’s. Η Ανταρσύα ιδρύθηκε το 2009 ως μέτωπο οργανώσεων-κομμάτων, τεχνικά «αριστερότερο» του ΚΚΕ, ενώ πέρασε μια κάπως οδυνηρή διάσπαση το Σεπτέμβρη του ’15 όταν οι δεξιότερες οργανώσεις προσχώρησαν στη ΛΑΕ. Νωρίτερα είχε περάσει δεξιότερα του ΚΚΕ, ολόκληρη.

Σήμερα, η ζωή μου όλη σήμερα

Αυτό το σαββατοκύριακο λοιπόν πραγματοποιείται η συνδιάσκεψη της Ανταρσύα(ς), το ανώτατο σώμα της, το οποίο φιλοδοξεί να γίνει η απαρχή της ανατροπής, της απαύτωσης και της ξεπάτωσης του καπιταλιστικού συστήματος. Ο προσυνδιασκεπτικός διάλογος υπήρξε ως συνήθως πλούσιος, με τα θέματα που απασχόλησαν να είναι οργανωτικής υφής αλλά φυσικά και πολιτικής. Άλλωστε όπως λέει και μια παλιά παροιμία από το Πράσινο Ακρωτήρι[3] «τα οργανωτικά ζητήματα είναι και πολιτικά». Το πολιτικό ζουμί λοιπόν είναι αυτό το προαιώνιο ερώτημα που ταλανίζει κάθε αριστερό σχηματισμό από το 1848 και έπειτα. Βαθύ ή Ρηχό; Στενό ή Πλατύ; «Σούπα» ή «καθαρότητα»; Απ’ τη μια έχουμε την «αριστερή» πτέρυγα υπό τους ΝΑΡ, ΑΡΙΣ αλλά και ΣΕΚ. Η πλευρά αυτή δεν αρνείται την «κινηματική» συνεργασία με τη ΛΑΕ αλλά αρνείται οριζοντιοκάθετα την κεντρική-πολιτική και επιδιώκει την εκβάθυνση και ισχυροποίηση των «κομμουνιστικών χαρακτηριστικών» της Ανταρσύα(ς).

-Των ποιών;
-Αυτών. 1-0.

Θεωρεί δε, ότι το πρόγραμμα της Ανταρσύα(ς) πρέπει να είναι αμιγώς «αντικαπιταλιστικό» και εν πάση περιπτώσει να θέτει θέμα εξόδου απ’ την ΕΕ και όχι απλώς εξόδου απ’ το Ευρώ όπως λέει η ΛΑΕ.

Απ’ την άλλη έχουμε την 5η φάλαγγα της ΛΑΕ μέσα στην Ανταρσύα με κορμό τη νέα ομαδοποίηση με τίτλο «Μετάβαση» καθώς και κάποιους ανένταχτους. Το τμήμα αυτό δεν θέλει ντούρο μπετοναρισμένο μονομπλόκ (σιγά τα αίματα) «αντικαπιταλισμό» αλλά, σύμφωνα με τους επικριτές του, μια «αντιμνημονιακή σούπα». Μια σούπα τόσο ρευστή που αποκλείεται να είναι βελουτέ. Έστι δε Μετάβαση, η πλατφόρμα/καρότσα/τρέηλερ που προέκυψε με τη συμμετοχή της ΕΠΠΔ[4] (πρώην μερίδα ΑΡΑΝ) καθώς και των πρόσφατα αποχωρησάντων «δεξιών» (ή και δεξιών) του ΝΑΡ. Οι τελευταίοι, φέρονται να έχουν εξυφάνει το πιο περίπλοκο σχέδιο άλωσης σχηματισμού από καταβολής κόσμου, σχέδιο που θυμίζει κάτι απ’ τα τσαλίμια των ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ στην εποχή του ΜΑΡΣ το ‘14-‘15, τότε που συνδιαλεγόμενοι κάθονταν και απ’ τις δύο πλευρές του τραπεζιού. Εκτός λοιπόν από τη συμμετοχή τους στη Μετάβαση που όπως είδαμε συμμετέχει στην Ανταρσύα, έχουν ιδρύσει την «Αναμέτρηση» η οποία δε συμμετέχει στην Ανταρσύα και ψιλοείναι ψιλοκανονική ψιλο-οργάνωση. Η Αναμέτρηση στα ιδρυτικά της κείμενα ζητάει να «φτιάξουμε τον τόπο που θα συναντηθούμε ξανά» αφού μετρήσουμε το αμέτρητο και ξαναμετρήσουμε το μετρημένο. Το πιο κουφό απ’ όλα όμως είναι το άλλο. Η Αναμέτρηση έχει μεν μέλη της στη Μετάβαση, άρα ασκεί πίεση στο μαλακό υπογάστριο της Ανταρσύα(ς), αλλά όλα τα μέλη της Αναμέτρησης… δεν υποχρεούνται να είναι και μέλη της Ανταρσύα(ς). Υπάρχουν δηλαδή και «σκέτοι» Αναμετρητές και Αναμετρητές «μεταβατικοί» και «αντάρτικοι»! Για τους παλιούς εαακίτες, η Αναμέτρηση είναι «εντός, εκτός κι εναντίον» (και μαζί), για τους υπόλοιπους…


Δίπλα στο κύριο ερώτημα «ολάνθιστο κρίνο ή κλειστό καβούκι» τριβές αναμένεται να προκληθούν και ανάμεσα στο ΣΕΚ και λίγο πολύ όλους τους άλλους καθότι το ΣΕΚ κατηγορείται σφοδρά από πολλούς, μέσα και έξω, για «ξέπλυμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού», υποστήριξη απάλευτων ψιλο-αλλά-όχι-ακριβώς τζιχαντοειδών στη Συρία κλπ. Η αμηχανία των πρόσφατων εξισορροπιστικών ταπανταολικών ανακοινώσεων της Ανταρσύα(ς) είναι ενδεικτική αυτών των τριβών στον τομέα αυτό.

Το φοιτητικό πολύ το αγαπώ

Παρεμπίπτον ζήτημα είναι το ζήτημα των ΕΑΑΚ που, θέλοντας και μη, είναι αντικειμενικά η λίγο-πολύ κοινή έκφραση των Ανταρσύα-ΛΑΕ στα πανεπιστήμια. Καθώς οδεύουμε προς τις φοιτητικές εκλογές στα μέσα Μάη εντείνονται οι τριγμοί στο εσωτερικό (ή μάλλον στο «εσωεξωτερικό») τους. Ένα σήριαλ με πολλά επεισόδια τα τελευταία 2-3 χρόνια καθώς οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Ανταρσύα θέλουν να δώσουν στα ΕΑΑΚ ένα σαφές στίγμα «παράταξης» της στα πανεπιστήμια, ακόμα και αν δεν το δηλώνουν φανερά, ενώ απ’ την άλλη οι δυνάμεις της ΛΑΕ προτιμούν έναν πιο μετωπικό-νερόβραστο χαρακτήρα, χρησιμοποιώντας και ως όχημα τεμάχια της πρώην νεολαίας Σύριζα. Στα πλαίσια αυτά έχουν δημιουργήσει τους σχηματισμούς ΑΡΕΝ και ΑΡΔΙΝ, τίτλους τους οποίους κοτσάρουν δίπλα στον τίτλο ΕΑΑΚ. Αυτό είχε/θα έχει ως αποτέλεσμα κάποια διπλά «κατεβάσματα» τύπου ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ (ανάμικτο) και ΕΑΑΚ (σκέτο) σε κάποιες σχολές. Συχνότερα, η ηγεμονεύουσα δύναμη σε κάθε σχήμα/σχολή απλώς εκπαραθύρωνε τα άτομα απ’ τις μειοψηφούσες οργανώσεις και κατοχύρωνε το brand name. Και όταν λέμε «εκπαραθύρωνε», δεν εννοούμε κυριολεκτικά «πετούσε απ’ το παράθυρο» αν και μετά απ’ όσα έχουμε δει και ακούσει δεν αποκλείεται ανάμεσα στα σούτια και τα μπουκέτα που αντηλλάγησαν πέρσι να έφυγε όντως και κανένας απ’ το παράθυρο. Το πανηγύρι βέβαια συμβαίνει στα αποτελέσματα των τελευταίων ετών με τους εαακίτες να προσπαθούν να σώσουν τα ασυμμάζευτα. Ειδικά οι εκ της Ανταρσύα(ς) θίγονται όταν τους λες «κατεβαίνετε μαζί Ανταρσύα-ΛΑΕ αλλά όταν έρθει η ώρα προσθαφαιρούν ό,τι κινείται σε ακτίνα 500 χιλιομέτρων.

Καλά εσύ (ΑΡΑΝ) έφυγες νωρίς

Οπότε ερχόμαστε στο καταφατικά διατυπωμένο ερώτημα του τίτλου του κειμένου. Είναι πραγματικά η Ανταρσύα μπροστά σε μια μεταβατική αλλά κρίσιμη αναμέτρηση; Βραχυπρόθεσμα, σίγουρα όχι. Η δεξιά πτέρυγα είναι αδύναμη να διεκδικήσει κάτι χειροπιαστό. Η «αριστερή» απ’ την άλλη, παρότι έχει την ηγεμονία, έχει ακόμα τις δευτερεύουσες εσωτερικές αντιθέσεις της. Η πραγματική ευκαιρία των μετωπικών ήταν το ‘15 όταν αφού «εκβίασαν» ανεπιτυχώς τη συνεργασία Ανταρσύα-ΛΑΕ, κάποιοι έφυγαν και κάποιοι έμειναν. Μιλάμε ουσιαστικά για έναν ιδιότυπο νόμο του Μέρφι, ο οποίος διατυπώνεται αδόκιμα στο «Λίγο μετά απ’ όταν φύγεις από μια οργάνωση/μέτωπο όπου είσαι μειοψηφία, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να την “πάρεις”». Αλλά και ένα νόμο ακόμα «Όταν είναι να φύγεις από κάπου που είσαι μειοψηφία γιατί απηύδησες που τρως φάπες και δεν αποφασίζουν και οι φίλοι σου να φύγουν, το αποτέλεσμα είναι και η δυναμική της φυγής να μικραίνει και οι φίλοι σου να μένουν ξεκρέμαστοι».

Μπορεί να ξέρουμε συνεπώς ποια πτέρυγα θα «πάρει» τη Συνδιάσκεψη (η «αριστερή»), αλλά μακροπρόθεσμα όπως λέγεται στα πηγαδάκια… «τίποτα δεν έχει τελειώσει».

[1]. Konnikova, M. (2014) «How headlines change the way we think», The New Yorker [online], 17 Δεκέμβρη
[2]. Πατέρας, Λ.Σ. (1996) «Λοιπόν κάτσε να σου πω πέντε πράγματα», ιδιωτική συζήτηση, κάμποσο Ιούλη
[3]. Ντουάρτε, Μ. (1978) «Αιμάτινο γραπτό»
[4]. Ενωτική Πρωτοβουλία Παρέμβασης και Διαλόγου, πρώην «αριστερή» ΑΡΑΝ και ανένταχτοι