Αναρτήσεις
Αναδημοσίευση
Ωστόσο είναι άξιο απορίας που το πρώτο και κεντρικό ερώτημα στη δημόσια συζήτηση δεν είναι πώς διάβολε ο ουρανοκατέβατος τυχερός μεταπράτης του αμερικάνικου ονείρου κατάφερε κυριολεκτικά να στοιχειώσει όλο το φάσμα του μιντιακού συστήματος- κανάλια, εφημερίδες, περιοδικά, μέσα κοινωνικής δικτύωσης-εξασφαλίζοντας συστηματική και απεριόριστη προβολή, μεγαλύτερη από οποιονδήποτε άλλο πολιτικό, ακόμη και από τον Μητσοτάκη. Η μιντιακή εύνοια την οποία απολαμβάνει ο νεοαφιχθείς Κασσελάκης δεν έχει προηγούμενο. Ένα κηδεμονευόμενο μιντιακό σύστημα, με αλληλέγγυους προσανατολισμούς, στρατευμένο στην υπηρεσία του γενναιόδωρου χορηγού του, της επώνυμης εταιρίας Μητσοτάκη, σπεύδει με πυρετώδη ζήλο να στρώσει το κόκκινο χαλί στον εισαγόμενο ναυαγοσώστη της κλυδωνιζόμενης Αριστεράς! Αναρωτιέμαι τι άλλο θέαμα θα δούμε στο αποκαλυψιακό τοπίο της καταρρέουσας ελληνικής κοινωνίας!
Κανείς οικονομικός παράγοντας ή συνασπισμός παραγόντων δεν διαθέτει την αναγκαία ισχύ για να διασφαλίσει σε έναν πολιτικό, και κατά μείζονα λόγο σε έναν εισαγόμενο τυχάρπαστο, τέτοια πρωτοφανή προβολή από κανάλια και τύπο, έγγραπτο και διαδικτυακό. Ένας και μοναδικός παράγοντας εν Ελλάδι, υπεριστάμενος πολιτικών, οικονομικών και μιντιακών παραγόντων, έχει επαρκή ισχύ για να εισπράττει με ένα απλό τηλεφώνημα, αυθωρεί και παραχρήμα, το αδιαπραγμάτευτο 'γιες' στο εκάστοτε προς αυτούς αίτημα του.
Τα δεδομένα δεν είναι τόσο δυσδιάκριτα. Ο αμερικανικός παράγοντας επιθυμεί διακαώς την πολιτική και κοινωνική σταθερότητα στην Ελλάδα, υπό συνθήκες μέγιστου ελέγχου, ειδικά σε μια ιστορική συγκυρία επιδεινούμενης γεωπολιτικής ρευστότητας με φόντο έναν χρόνιο πόλεμο στην Ουκρανία, τον απρόβλεπτο Ερντογάν και το ανοριοθέτητο χάος της Μέσης Ανατολής.
Η θεμελιώδης συνθήκη για την πολιτική και κοινωνική σταθερότητα στις δυτικές κοινωνίες συνίσταται στην λειτουργική συμπληρωματικότητα δύο διακριτών κομματικών σχηματισμών που πρωταγωνιστούν στην πολιτική σκηνή ως συναινετικά εναλλασόμενοι συμπαίκτες στην ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών και στην γκρίζα διαχείριση της εξουσίας- τουτέστιν ενός ηγεμονικού μπλοκ ταξικών συμφερόντων, σύμφωνα με μια καταπονημένη πλέον ορολογία.
Αυτό το δυαδικό σχήμα, συνεπικουρούμενο από εμβαλωματικές εφεδρείες μικρών κομμάτων, έχει λειτουργικές αρετές ασφαλιστικής δικλείδες, καθότι προικισμένο με την ικανότητα να εκτονώνει την συσσωρευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια που προκύπτει μοιραία από την ταξική μεροληψία της εξουσίας, εκτονώνοντας την με την τιμωρητική εκθρόνιση του κυβερνώντος κόμματος και τον ρωμαϊκό θρίαμβο των Δαναών του αντίπαλου κόμματος οι οποίοι φέρουν ως δώρα ανάπτυξη και ευημερία, περιτυλιγμένα με αναστιλβωμένες υποσχέσεις, πάντα οι ίδιες. Αυτό το σχήμα ήταν ο απρόσωπος Μαιτρ που τιθάσευε τις εξεγερσιακές 'υστερίες του κοινωνικού' με βελούδινες πολιτικές ίντριγκες και ανελέητους ραβδισμούς όταν τα αποθέματα σε καρότα εξαντλούνταν- μαστίγιο και καρότο. Αναμφλιβολα η διαλεκτική ανάμεσα στις εντάσεις του κοινωνικού και τα πολιτικά παίγνια διαχείρισης ήταν πάντα πιο περίπλοκη αλλά το εν λόγω δυαδικό σχήμα αποτέλεσε τον πυρήνα της πολιτικο-κοινωνικής ομοιοστασίας των δυτικών κοινωνιών.
Τα συμπτώματα αποσύνθεσης αυτού του μοντέλου πολιτικής διαχείρισης είναι παντού ορατά σε Ευρώπη και Αμερική. Οι εμβαλωματικές λύσεις αποδεικνύονται ασταθείς. Φθείρονται και αναλώνονται συχνά πριν τεθούν σε εφαρμογή. Δεν θα αναφερθώ σε εμβληματικά παραδείγματα της Ευρώπης, θα μείνουνε στην Ελλάδα- σε ό,τι απομένει από αυτήν. Δεν χρειάζεται να μακρηγορήσουμε, τα γεγονότα δεν είναι απλώς γνωστά. Είναι βιωμένα από όλες και όλους μας. Μετά την πανηγυρική χρεοκοπία και το μνημονιακό άλεσμα της κοινωνίας το δυαδικό πολιτικό σύστημα που αρμολογήθηκε τη Μεταπολίτευση δεν κατέρρευσε απλώς, εξαΰλώθηκε. Μεταξύ άλλων αλλόκοτων φαινομένων, ένα ετερόδοξο κόμμα του 3%, παρίας στο πολιτικό παιγνίδι, απέκτησε μια εκλογική βάση που ούτε οι αστρολόγοι δεν είχαν προβλέψει και ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες. Παρά την ένταξη του στον μνημονιακό κορσέ η παρουσία του δεν έπαψε να συνιστά και να αξιολογείται από τους "ιδιοκτήτες της εξουσίας", όπως αποκαλούσε ο Σημίτης το συστημικό πολιτικό προσωπικό, ως ανεπιθύμητος ένοικος προς έξωση και εξαφάνιση. Ο Σύριζα υπήρξε μια ανωμαλία του πολιτικού συστήματος, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του προέδρου του και εν συνεχεία αρχηγού του να του ράψει κοστούμι με εγκεκριμένο ευρωπαϊκό ύφασμα. Το εγχείρημα είχε τραγική έκβαση. Παρότι η τετραετία του Μητσοτάκη υπήρξε όχι μόνο βυθισμένη στην γενικευμένη θεσμική ανομία αλλά και η πιο συστηματικά καταστροφική περίοδος στην νεοελληνική ιστορία, ο Σύριζα βούλιαξε στο 18%, παρότι η μνημονιακή τετραετία του φαντάζει σε σύγκριση με την ολέθρια τετραετία Μητσοτάκη ως η χρυσή εποχή.
Απομένει ότι η λογιστική των αριθμών παγίωσε την οριστική χρεοκοπία του σεναρίου λειτουργικής ανασυγκρότησης του δυαδικού πολιτικού συστήματος γύρω από τον δεξιό νεοδημοκρατικό πόλο και έναν σοσιαλδημοκρατικοποιημένο Σύριζα. Από το 41% στο 18% η διαφορά είναι χασματική, πόσο μάλλον αν συνυπολογίσουμε την φθίνουσα πλέον δυναμική του Σύριζα και την καθίζηση της πολιτικής αξιοπιστίας του Τσίπρα ως ανταγωνιστικού εναλλακτικού παίκτη.
Οι ελπίδες που εγχώριοι και διεθνείς παράγοντες πόνταραν στο άλλο "νέο παιδί" , τον Ανδρουλάκη, εξανεμίστηκαν τάχιστα. Μετά από τη θνησιγενή αναλαμπή της εκκίνησης του, με την αβανταδόρικη συνδρομή των μιντιακών κλακαδόρων, άρχισε να γίνεται κατανοητό σε όλους ότι το παιδί δεν τραβάει. Ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ δεν λάμπει πια και ο Ανδρουλάκης δεν είναι φωτογενής. Έγινε τοις πάσι αντιληπτό στους κύκλους των décideurs ότι πειστική υποψηφιότητα για την ανασυγκρότητση ενός δεύτερου λειτουργικού πόλου δεν υπήρχε. Αποδεικνύεται εκ των υστέρων ότι οι λήπτες αποφάσεων είχαν ήδη στα σκαριά ως εφεδρική λύση τον τρίτο δρόμο, όχι για τον σοσιαλισμό που έλεγε ο μακαρίτης ο Παπανδρέου, αλλά για την κεντροθετημένη, και ευνουχισμένη σοσιαλδημοκρατία. Είχαν ήδη φυτέψει στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του Σύριζα τον ανθό του αμερικάνικου ονείρου! Νέος, φωτογενής, αυτοδημιούργητος- με την αξία του και με ξένες πλάτες- τυπικό ή άτυπο μέλος του αμερικάνικου δημοκρατικού κόμματος, με ενεργό συμμετοχή σε επιτροπές στήριξης του Μπάιντεν, με θητεία στην Goldman Sachs πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να ενσταλάξει στην βασανισμένη ψυχή του εξαντλημένου νεοέλληνα τη σαγήνη του αμερικάνικου ονείρου του οποίου αποτελεί δεόντως στιλβωμένη ζωντανή ενσάρκωση.
Με ένα σμπάρο, από αμερικάνικη καραμπίνα, δυο τριγώνια. Εξαλείφεται από τον πολιτικό χάρτη η ανωμαλία που συνιστούσε η φιλόδοξη παρουσία ενός κόμματος στεγαζόμενου υπό το σημαίνον 'αριστερά' και ανασυγκροτείται ο συμπληρωματικός ανταγωνιστικός πόλος. Ο Φοίνικας του δικομματισμού αναγεννάται από τις στάχτες του Σύριζα. Ο Κασσελάκης όχι μόνο δεν απέκρυψε τις προθέσεις του αλλά, αντίθετα, εξήγγειλε ευθαρσώς και απερίφραστα το πολιτικό όραμα του οποίου είναι εντεταλμένος εισαγωγέας: ένα κόμμα δομημένο σύμφωνα με τα πρότυπα του αμερικάνικου δημοκρατικού κόμματος, με συναινετική έφεση σε σημαντικά νομοσχέδια, "υποστηριζόμενα και από τα δύο κόμματα όπως συμβαίνει στην Αμερική"-"ίνα το μεσότοιχον αναιρεθεί της έχθρας", όπως ανέκραξε ο Βασίλειος Σελευκείας στον υμνολογικό οίστρο του.
Ακούω και διαβάζω δηκτικά σχόλια θυμωμένων αριστερών για την απουσία πολιτικών θέσεων και προγράμματος στον λόγο του Κασσελάκη. Τον αδικούν. Το επιχείρημα τους είναι έωλο. Ο Κασσελάκης σερφάρει πάνω σε ένα άρτιο πολιτικό πρόγραμμα, στιβαρά δομημένο, με εξασφαλισμένο μέλλον. Όσο για τον λεγόμενο πολιτικό λόγο ο οποίος έτρεφε τα πολιτικά ήθη του παρελθόντος, ποσώς τον έχει ανάγκη. Ο Κασσελάκης είναι πρωτίστως η εικόνα του. Ως εκ θαύματος, μιντιακού εννοείται, αυτή έχει ήδη εντυπωθεί στο φαντασιακό του κάθε κοντόφθαλμου τηλεόπτη νεοέλληνα.
Εν κατακλείδι, τα τεκταινόμενα στις αποφράδες μέρες που ζούμε συνθέτουν ένα εξαιρετικά επιτυχημένο εγχείρημα που εγκαινιάζει μια νέα παρτίδα πάνω στην πολιτική σκακιέρα με ομογάλακτους πλέον συμπαίκτες.
Για την ανασύσταση του εναλλακτικού πόλου απαιτείτο μια συγκροτημένη εκλογική βάση. Ο ακέφαλος Σύριζα ως ζαλισμένος υποζύγιο του αμερικάνικου ονείρου προσφέρεται ιδανικά γι αυτόν τον ρόλο έτσι ώστε ο αφιππεύσας του δημοκρατικού όνου μεσσίας να μην χρειαστεί να ξεκινήσει από το μηδέν. Αυτοδημιούργητοι στην οικονομία υπάρχουν, στην πολιτική όχι.
Απαιτείτο επίσης ένας ιλουστρασιόν πρεσβευτής του αμερικάνικου ονείρου. Η θεοτόκος Αμερική μας ελέησε προσφέροντας το 'αυτοδημιούργητο' σπλάχνο της σε ιλουστρασιόν συσκευασία. Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου Αμερικής, Σώτερ, σώσον ημάς: αυτό είναι το νέο κατά Πολάκη και ΣΙΑ Ευαγγέλιο που σπεύδει να ασπαστεί το μετανοών πλήθος των αριστερών ενώ οι δεξιοί ψάλτες στο μιντιακό στασίδι ανακράζουν μπροστά στον φωτογενή Θεάνθρωπο "είδομεν το φως το αληθινόν" . Σε αυτήν εναποθέτουν τις ελπίδες τους οι απαρηγόρητοι της ηττημένης αριστεράς. Η Θεοτόκος δεν χαρακτηρίζεται άλλωστε "τοις λυπημένοις ευμενές παραμύθιον";
Θριαμβευτικά εισερχόμενος εις Ιερουσαλήμ, μετά βαΐων και κλάδων, "επί πώλον όνου", τουτέστιν πάνω σε ένα συμπαθέστατο γαϊδουράκι, ο Ιησούς είδε τους Ιουδαίους να τον υποδέχονται ανυμνούντες " Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου".
Μετά δύο χιλιετίες, το σωτήριον έτος 2023, οι Έλληνες είδαν να εισέρχεται εντός των τειχών της τοπικής Ιερουσαλήμ της πολιτική, με πλήρη τηλεοπτική κάλυψη, ο νέος Σωτήρας εποχούμενος επί δημοκρατικού όνου με αστερόεν σαμάρι.
Πιθανότατα η προσεχή Κυριακή του Κυρίου θα είναι για τον Κασσελάκη η δική του Κυριακή των βαΐων.
Όπως παρατηρούσε με τη διαύγεια της ειρωνείας ο Μαρξ: "Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται σαν να λέμε, δυο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα".
Εκτός από τη φράση του Μαρξ, ας υπενθυμίζουμε στους υπνωτισμένους ζηλωτές της αστερόεσσας ονειρο-πώλησης ότι η Κυριακή των βαΐων είναι ο προάγγελος της επερχόμενης εβδομάδας των Παθών.
ΥΓ. Η φράση In left with trust είναι εμφανώς παράφραση της φράσης που αναγράφεται στην όψη κάθε δολαρίου In God with trust. Ο δε ατυχής γαϊδαράκος, το σύμβολο του αμερικάνικου δημοκρατικού κόμματος. Το εύστοχο σκίτσο είναι του Κ. Γρηγοριάδη από την Εφημερίδα Συντακτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου