Δύο παρατηρήσεις στο σχόλιο του ΜέΡΑ25 για τις “προεδρικές εκλογές” στον ΣΥΡΙΖΑ...

Από την εποχή της "λειτουργικής ομοφωνίας"...

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

«Παρακολουθούμε με λύπη το τελευταίο στάδιο της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της Αριστεράς σε απολιτίκ κόμμα-μάνατζερ. Η διαδικασία ξεκίνησε με την δήλωση μετανοίας για το ΟΧΙ, κορυφώθηκε με την αποτελεσματική εφαρμογή των «αριστερών» Μνημονίων και, σήμερα, καταλήγει στην άνευ όρων παράδοση του πάλαι ποτέ Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην λογική της μιντιακής πασαρέλας και της αυτοκρατορίας του θεάματος. Το κενό που αφήνει πίσω του μόνο ενωτικά, αγωνιστικά και νηφάλια μπορεί να αναπληρώσει ο κόσμος της Αριστεράς.»

(από ΜέΡΑ25)


- Λυπόμαστε...

Σωστά,
γιατί υπάρχουν και κάποιοι “Αριστεροί” που χαίρονται…

 -  Το γιατί όμως έχουν σημασία τους:


1. Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ ξεκίνησε με την δήλωση μετανοίας για το ΟΧΙ. Η “μετάλλαξη” κρίθηκε στο παρελθόν πάνω σε άλλα σημαντικά ζητήματα στην συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ ως τι μορφή - κόμμα θα είναι.


Η ανατροπή του δημοψηφίσματος ανέδειξε κυρίως ένα απ’ αυτά τα ζητήματα: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν “δημοκρατικό κόμμα”, ούτε καν με την έννοια της αστικής δημοκρατίας:

· Η κορυφαία απαξίωση της “αστικής δημοκρατίας” στην χώρα μας - από την μεταπολίτευση και μετά δεν έγινε από την δεξιά, αλλά από την κυβερνώσα αριστερά με την θεσμική εκτροπή ακύρωσης της λαϊκής θέλησης, όπως αυτή εκφράστηκε από το δημοψήφισμα του ΟΧΙ.
· Η απαξίωση αυτή θα είχε αποτραπεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απλά ένα κόμμα, όπου η λήψη των κρίσιμων αποφάσεων γίνεται από τα “μέλη” του και όχι από τα “επιτελεία” του. Αν είχε τεθεί τότε σε εσωκομματική ψηφοφορία η έγκριση της συμφωνίας με τους δανειστές, το αποτέλεσμα θα ήταν και πάλι ΟΧΙ…

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα “Αρχηγικό κόμμα” αρκετά πριν τις εκλογές του Γενάρη του 15. Από την εποχή που ο Αλέξης έγινε διπλοθεσίτης Πρόεδρος και στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ και συν-λειτουργούσε με τις “συνιστώσες” του με το μαφιόζικο σύστημα της “λειτουργικής ομοφωνίας”, παρόμοιο με αυτό που λαμβάνουν αποφάσεις και άλλοι “συνασπισμοί”, όπως το ΝΑΤΟ (ο ρόλος του ΣΥΝασπισμού στον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ανάλογος με το ρόλο των Αμερικάνων στο ΝΑΤΟ)...

Η ολοκλήρωση της παράδοσης όλης της κομματικής εξουσίας στον Αρχηγό, έγινε με την φιέστα του “στιγμιαίου” συνεδρίου που συγκλήθηκε πριν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία (με την συμφωνία/συνεργασία όλων των “συνιστωσών” του). Εκεί η διγλωσσία στην εκφορά του πολιτικού λόγου από τον Αρχηγό, ήταν στις καλύτερες στιγμές της:

-  Την στιγμή που ο Αρχηγός είχε κλείσει πίσω από τις κουρτίνες την συμφωνία να συγκυβερνήσει με τους ΑΝΕΛ (με την παρότρυνση του “Αριστερού Ρεύματος”), ο Αλέξης από το βήμα του συνεδρίου καλούσε σε συνεργασία το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες αριστερές δυνάμεις...

Προϊόν αυτής της “διγλωσσίας”, που συνεχίστηκε όλη την επόμενη περίοδο, ήταν και η ανατροπή του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ...

Συνεχίστηκε και μετά:

;


2. «Το κενό που αφήνει πίσω του μόνο ενωτικά, αγωνιστικά και νηφάλια μπορεί να αναπληρώσει ο κόσμος της Αριστεράς»


- Το κενό αυτό δεν το άφησε τώρα. Τώρα αφήνει τα αποκαΐδια του: Ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι υπόδειγμα προς αποφυγή…

Και εδώ θα συμπλήρωνα το “λυπούμαστε”:

- και Μελαγχολούμε..

Η Μελαγχολία δεν αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε όλη την Αριστερά...

- Αν αυτά τα “κενά” δεν μετασχηματιστούν σε “καινά”, δεν μπορεί να γίνει καμία ...αναπλήρωση.

Σημασία σε αυτόν τον μετασχηματισμό δεν έχουν αυτά που μας “ενώνουν” αλλά που μας “χωρίζουν” από το παρελθόν ( και το παρόν), όχι μόνον του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ολόκληρης της “υπαρκτής” Αριστεράς.

- Από εκεί θα πρέπει να ξεκινήσουμε...