Οι εφοπλιστές και το “κόμμα της δραχμής”

Η βίλα «Villa Christina», για την αγορά της οποίας έλληνας εφοπλιστής έχει κονταροχτυπηθεί με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι...

Η σχηματική αντίληψη ότι τα πολιτικά κόμματα είναι άμεσοι εκφραστές των συμφερόντων κοινωνικών ομάδων και τάξεων είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των ιδεοληψιών που κυριαρχούν σε μια μεγάλη μερίδα των πολιτικών χώρων της Αριστεράς. Ποιά είναι τα κόμματα της "πλουτοκρατίας" και ποιό είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, είναι δεδομένα εκ των προτέρων για το ΚΚΕ και όχι μόνο. Αυτή η προσέγγιση, όχι μόνον καθαγιάζει από ταξική σκοπιά κάθε πολιτικό μηχανισμό που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός, αλλά κυρίως οδηγεί σε λαθεμένες πολιτικές εκτιμήσεις τόσο για τις στρατηγικές επιλογές όσο και τις συγκυριακές επιδιώξεις των κυρίαρχων τάξεων. Αυτό συμβαίνει επειδή "διαβάζει" την ταξική πάλη και τους ταξικούς συσχετισμούς μόνο από το χώρο της πολιτικής διαπάλης ανάμεσα στις πολιτικές γραμμές των κομματικών μηχανισμών.

Ο Γ. Μηλιός κάνοντας μια κριτική θεώρηση στο έργο του Ν. Πουλαντζά γράφει για αυτό το ζήτημα στο βιβλίο “Ο Μαρξισμός ως σύγκρουση τάσεων” σελ. 146:

Στο πλαίσιο του “αντιπροσωπευτικού” κοινοβουλευτικού συστήματος τα πολιτικά κόμματα αποτελούν μόνο με την μεταφορική έννοια του όρου τους εκπροσώπους των κυρίαρχων τάξεων. Ο πραγματικός εκπρόσωπος των κυρίαρχων τάξεων είναι το αστικό κράτος ως όλον. Τα αστικά κόμματα, η καλύτερα το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα αποτελεί απλώς ένα τμήμα αυτού του κράτους, επιτελεί μια επιμέρους λειτουργία στα πλαίσιά του: Την οργάνωση της λαϊκής “αντιπροσώπευσης” την αναπαραγωγή της συναίνεσης, την αστική πολιτική (και κοινωνική) κυριαρχία, μέσα από την κοινοβουλευτικοποίηση των διαφορετικών κοινωνικών και πολιτικών πρακτικών και αιτημάτων και την ενσωμάτωσή τους στα πλαίσια της αστικής – κρατικής στρατηγικής.

Τσίπρας: Το σήμα του κινδύνου

(Το είδαμε στο tro-mpa-xtiko)

H oμιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Δ.Ε.Θ.(Video)

Μερικές επισημάνσεις με αφορμή την στάση του ΣΥΡΙΖΑ στη βουλή για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Η Β. Κατριβάνου στο κείμενο: “Η Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής για τη Χρυσή Αυγή: τα πραγματικά περιστατικά και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ” εξηγεί την στάση του ΣΥΡΙΖΑ, και γιατί ψήφισε λευκό σε ένα από τα τέσσερα σημεία της απόφασης της Επιτροπής Δεοντολογίας της Βουλής: “Αν δεν πούμε τη βία με το όνομά της, δηλαδή «ρατσιστική» και «φασιστική», και αν μιλάμε γενικά για «βία», κλείνουμε τα μάτια και αρνούμαστε να δούμε την ουσία του θέματος -- πράγμα που, ιστορικά, αποτελεί βασική επιδίωξη της ακροδεξιάς”

Όμως, όπως αποδείχτηκε και από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στην επιτροπή, αυτό που περιγράφει ως “βασική επιδίωξη μόνον της ακροδεξιάς” δεν περιορίζεται μόνον στον χώρο της ακροδεξιάς. Ο Α. Λιάκος στο άρθρο του “Πού βρίσκονται τα άκρα και ποιον απειλούν;” έχει εξηγήσει πως: “η ιδέα των άκρων που απειλούν τη δημοκρατία, εκτός από ανιστόρητη είναι και παραπλανητική, γιατί τα άκρα, δηλαδή οι ακραίες αντικοινωνικές και αντιδημοκρατικές πολιτικές εκδηλώνονται στο κέντρο.”

Η “χρυσή αυγή” που κάνει “τάγματα εφόδου” κινείται στο ίδιο πολιτικό πλαίσιο με την κυβέρνηση που κάνει “στρατόπεδα συγκέντρωσης”. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να τρέφει αυταπάτες πως το ζήτημα της “ρατσιστικής” και “φασιστικής” βίας μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα από ανάλογες αποφάσεις της “επιτροπής δεοντολογίας” της Βουλής, σε συνεργασία μάλιστα με τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις που ανέδειξαν την  “χρυσή αυγή” ως το μακρύ χέρι του κράτους στην κοινωνία.

Η εξέγερση και η Αριστερά...

Ένα κομμάτι της Αριστεράς φαντασιώνεται πως όταν "ωριμάσουν οι συνθήκες" θα αναλάβει τον "ιστορικό" του ρόλο και θα καθοδηγήσει τις λαϊκές μάζες. Το ΚΚΕ όπως και κάποιες πολιτικές ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς έχουν τάξει  στον εαυτό τους στον ρόλο του "μπανιστιρτζή" της ταξικής πάλης. Γιαυτό το πρώτο πράγμα που ενδιαφέρονται είναι να διατηρήσουν την "επαναστατική τους καθαρότητα" ως κόρην οφθαλμού, για να ερευνούν την κοινωνική πραγματικότητα...

Πόσο θα περιμένουμε ακόμα να έρθει αυτή η στιγμή; Τουλάχιστον εδώ και δυο χρόνια, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι αυτές οι συνθήκες παραωρίμασαν, οι μάζες βγήκαν στους δρόμους και στις πλατείες, αλλά δεν είδαν το "επαναστατικό φως" αυτής της Αριστεράς! Μήπως αυτοί οι σ. θα πρέπει να αλλάξουν στάση και να επανεξετάσουν συνολικά την στάση τους κάνοντας έμπρακτα την αυτοκριτική τους; Δυστυχώς αν κρίνουμε από τις εξελίξεις στο χώρο της Αριστεράς τα πράγματα δεν είναι ενθαρρυντικά...

Στο ερώτημα που είχαμε θέση παλιότερα στους αναγνώστες μας αν ως απάντηση στην κρίση είναι "ένα νέο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ή ένα νέο ΕΑΜ;" η πλειοψηφία απάντησε πως χρειαζόμαστε ένα νέο ΕΑΜ. Όμως αυτή την απάντηση δεν την ενστερνίστηκαν οι λαϊκές μάζες. Το "νέο ΕΑΜ" δεν συγκροτήθηκε, παρ όλο ότι η κοινωνική πόλωση εντάθηκε. Το εξεγερσιακό "κίνημα της 25ης Μάη" ανέδειξε  ως πολιτικούς εκφραστές αυτής της πόλωσης τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Σήμερα τα δεδομένα στην πολιτική σκηνή έχουν ανατραπεί και όσοι δεν αντιλαμβάνονται αυτές τις αλλαγές το μόνο που κάνουν πολιτικά είναι να περιθωριοποιούνται ακόμα πιο πολύ.

Νεκρός ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Λιβύη, στην «εντατική» ο Λευκός Οίκος

O αμερικάνος πρέσβης στην Λιβύη...

Ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Λιβύη, Κρίστοφερ Στίβενς, και τρία ακόμα μέλη του προσωπικού της πρεσβείας σκοτώθηκαν από επίθεση με ρουκέτα στη Βεγγάζη εναντίον του οχήματός τους, σύμφωνα με Λίβυο αξιωματούχο που επικαλείται το Reuters χωρίς να τον κατονομάσει. «Ο Αμερικανός πρέσβης και τρία μέλη του προσωπικού σκοτώθηκαν όταν ένοπλοι έριξαν ρουκέτες εναντίον τους», είπε ο αξιωματούχος, προσθέτοντας ότι ο πρέσβης προσπαθούσε να διαφύγει μετά από επίθεση εναντίον του προξενείου.

Εντός, εκτός και επί τα αυτά για το ευρώ

Αναδημοσίευση από το "αριστερό βήμα"
Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Νύξεις και ορισμένες μόνο πλευρές μπορεί να θιγούν σε ένα, δημοσιογραφικό, άρθρο για το ευρώ: εντός ή εκτός; Το θέμα έχει και τεχνικές, νομικές και οικονομικές, διαστάσεις κρίσιμες που μόνο ειδικοί μπορούν να αντιμετωπίσουν.

τo προβολικό θεώρημα του Desargues
για το δίλημμα: ευρώ ή δραχμή

Η κεντρική ιδέα είναι να παραμερίσουμε τις επιθυμίες, την ιδεολογική τοποθέτηση (που ενίοτε γίνεται ιδεοληπτική) και να δούμε όσα συμβαίνουν ενώπιόν μας.

Ας μιλήσουμε με παραδείγματα: Η Βουλγαρία αρνείται να ενταχθεί στο ευρώ με το επιχείρημα ότι το επίπεδο ζωής θα χειροτερέψει εντός της ευρωζώνης. Στην Ελλάδα γίνεται πλέον προφανές ότι η παραμονή στο ευρώ μας οδηγεί κατ’ ευθείαν στο επίπεδο ζωής της σημερινής, εκτός ευρώ, Βουλγαρίας, πολύ χαμηλότερα από το σημερινό δικό μας. Να βγούμε, λοιπόν, από το ευρώ πριν να «βουλγαροποιηθούμε» εντελώς; Φαίνεται αυτονόητο κι ας λέει η μνημονιακή τρικέφαλη κυβέρνηση ότι αν βγούμε θα είναι πολύ χειρότερα. Πόσο πια;

Ωστόσο η Βουλγαρία παραμένει επί μακρόν φτωχή χώρα αν και εκτός ευρώ. Ούτε άξιες λόγου επενδύσεις γίνονται, παρά το χαμηλό κόστος εργασίας. Τα πλεονεκτήματα που υποτίθεται θα έχει η Ελλάδα αν βγει από το ευρώ (έλεγχος του νομίσματος κλπ)τα έχει επί δεκαετίες η Βουλγαρία αλλά παραμένει φτωχή, φτωχότερη από μας. Το μάλλον προφανές συμπέρασμα είναι ότι το ευρώ, το νόμισμα, δεν είναι ο μόνος ουσιώδης παράγων για την πορεία της χώρας, της δικής μας, της Βουλγαρίας και όποιας άλλης. Τα προσδοκώμενα οφέλη από την έξοδο δεν είναι αυτονόητα. Παίζουν κι άλλοι παράγοντες τουλάχιστον εξ ίσου σημαντικοί. Όπως πχ η θέση και η σχέση που έχει κάθε χώρα με όλες τις υπόλοιπες στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, η γεωπολιτική της αξία, οι παραγωγικές της δυνατότητες και προοπτικές, η πολιτική της ηγεσία και κατά πόσο είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί το εθνικό συμφέρον κλπ. Αν δεν συνυπολογιστούν όλα αυτά και πολλά άλλα (πχ η συγκυρία) θα μοιάζουμε με τον ανίδεο βοσκό που αναρωτιέται «με τον ήλιο τα βγάζω με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρημα και ψοφάνε;».

Αλλαγή γραμμής στο "ΠΑΜΕ"!

Η σημερινή συγκέντρωση/πορεία της ΑΔΕΔΥ μπορεί να καταγραφεί ως ένα σημαντικό πολιτικό συμβάν. Αυτό δεν οφείλεται στην μαζικότητα και την μαχητικότητα που είχε ως διαδήλωση, αφού αυτά τα χαρακτηριστικά  της ήταν κατώτερα των περιστάσεων. Οφείλεται στην συμμετοχή του ΠΑΜΕ μετά από πολλά χρόνια σε συγκέντρωση και πορεία που οργανώνεται από την ΑΔΕΔΥ.

Εικόνες από την διαδήλωση και την συμμετοχή του ΠΑΜΕ, εδώ:

Το εγχείρημα της αυτοδιαχείρισης στη Βιομηχανική Μεταλλευτική και η εμπειρία των ανακτημένων εργοστασίων στην Αργεντινή

Αναδημοσίευση από την "δράση"

Ο ΜΑΚΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ και ο ERNESTO "LALO" PARET στην εκδήλωση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής: Αυτοδιαχείριση -- Μπορούμε χωρίς αφεντικά, που έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου, στο Πολυτεχνείο. Ο ΜΑΚΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ είναι πρόεδρος του Σωματείου των εργαζομένων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική. Ο ERNESTO "LALO" PARET είναι μέλος του κινήματος κατάληψης και αυτοδιαχείρισης των εργοστασίων στην Αργεντινή.

Μετάβαση και ΣΥΡΙΖΑ

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο"

Του Ρούντι Ρινάλντι.

Με την απόφαση της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ ξεκινούν οι διεργασίες για τη σύγκληση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του συμμαχικού σχήματος για τη δημιουργία του ενιαίου φορέα, σε μια κρίσιμη περίοδο. Οι σκέψεις που ακολουθούν ας θεωρηθούν μια συμβολή για το εγχείρημα αυτό, με στόχο μια γόνιμη και αποδοτική διεργασία μέσα σε ένα δυναμικό των ανθρώπων της Αριστεράς που βιώνουν με αγωνία και διάθεση για προσφορά, την ταραγμένη πορεία του τόπου.

Ορισμένες βασικές παραδοχές

• Η χώρα, η κοινωνία και ο λαός βρίσκονται προ μιας τεράστιας καταστροφής. Ήδη ένα μεγάλο τμήμα τους ζει την καταστροφή και τη χρεοκοπία, ενώ η άγουσα των εξελίξεων μας οδηγεί με γοργό βήμα σε μια μεγάλων διαστάσεων πανεθνική καταστροφή.

• Η ανάγκη να μπει ένα τέλος σε αυτήν την ολέθρια πορεία, ορίζει μια διαδικασία μετάβασης σε μια άλλη Ελλάδα –που καμιά σχέση δεν θα έχει με την προ του 2008 κατάσταση– και που πρώτο της βήμα θα είναι να σταθεί σε ένα «μετα-τροϊκανό ξέφωτο» (όπως πολύ παραστατικά αναφέρει στο ιδιαίτερης σημασίας άρθρο του ο Λαοκράτης Βάσσης, Αυγή, 28/8) ανατρέποντας μνημόνια και δανειακές συμβάσεις, δίνοντας τέλος στη δράση του σάπιου πολιτικού κόσμου και του νομικού εποικοδομήματος που το στήριξε, ανοίγοντας ταυτόχρονα διάπλατα τους ορίζοντες για μια παραγωγική, κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική αναγέννηση - ανασυγκρότηση της χώρας.

Η καθημερινότητα με τον φακό του Λακάν - VOL. Ι

Του Γιώργου Πρασσά

Μετά την καλοκαιρινή μου δίλεπτη ενασχόληση με τα ιερά κείμενα του Λακάν (ενδεικτικά  Ο Ζακ Λακάν, ψυχαναλυτής του 21ου αιώνα), κατέληξα σε απλά συμπεράσματα για την τρέχουσα επικαιρότητα, τα οποία θα παρουσιαστούν (μάλλον) σε (Α/)συνέχειες (προσεχώς)

Α. Η ζήλεια, κινητήρια δύναμη πίσω από τον ελληνικό ρατσισμό!

Πλήρης επιστημονική τεκμηρίωση από το http://to-fresko.blogspot.gr/ :

ΥΓ.

Η σωστή γραμμή :

Για μια άλλη πολιτική

Η δική μας Αριστερά παρακολουθεί τις εξελίξεις και αντιλαμβάνεται τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω της με καθυστέρηση αρκετών δεκαετιών. Μόλις πριν ένα χρόνο το ΚΚΕ συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να αποκαταστήσει πολιτικά (όχι όμως και οργανωτικά) τον Άρη Βελουχιώτη! Η σχέση της πολιτικής με την επαναστατική θεωρία έχει υποκατασταθεί από μια πληθώρα ιδεολογημάτων - κοινοτυπιών που επικαθορίζουν την παραγωγή της πολιτικής γραμμής. Αυτά τα ιδεολογήματα τυφλώνουν με τους προβολείς τους τα πολιτικά υποκείμενα και τους αφαιρούν την ικανότητα πολιτικής ανάλυσης της συγκυρίας, δηλαδή της "συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης" όπως έλεγε ο Λένιν. Η πολιτική "αλήθεια" δεν πηγάζει από αυτή την "συγκεκριμένη ανάλυση", προκύπτει ως μια εφαρμογή της θεωρίας και των αρχών της, ενός δόγματος που συγκροτεί την αλήθεια όλων των αληθειών και χαράζει την πορεία μας προς τον σοσιαλισμό, όπως το υπέρλαμπρο άστρο που καθοδηγούσε τους τρεις μάγους προς την γέννηση του σωτήρα...

Γι' αυτό ακριβώς το λόγο, ένα πολιτικό κείμενο του Λ. Αλτουσέρ "Τι πρέπει ν' αλλάξει στο κομμουνιστικό κόμμα", αν και έχει γραφτεί το 78 για το Γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα, παραμένει επίκαιρο για τα ελληνικά δεδομένα. Βέβαια δεν μπορεί να καλύψει το ζήτημα στις διαστάσεις που έχει λάβει σήμερα, αφού αρκετοί "αριστεροί" έχουν κάνει μερικά σημαντικά βήματα παραπέρα, από την εποχή που έγραψε αυτό το κείμενο ο Λ. Αλτουσέρ. Έχουν υποκαταστήσει το "μαρξιστικό δόγμα" από την αστική επιστήμη της πολιτικής οικονομίας και προσκυνάνε  τώρα τους ειδικούς αυτής της "επιστήμης", όπως προσκυνούσαν παλιότερα τις γνωστές "κομμένες κεφαλές" που διακοσμούσαν ως εικονίσματα τα εγχειρίδια του Μαρξισμού - Λενινισμού. 

Παρουσιάζουμε ένα τμήμα από το κείμενο του Λ. Αλτουσέρ που έχει τον τίτλο: "Η εποχή των επισήμων κοινοτυπιών":

ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ: Η Γραμματεία ανέθεσε στους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα!

Σήμερα συμπληρώθηκε ένας μήνας από την στιγμή που η Ελένη Πορτάλιου έδωσε στην δημοσιότητα την παρακάτω επιστολή προς τα μέλη της Γραμματείας και της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Απαντήσεις όμως στα πολλά από τα θέματα που θίγει δεν έχουν ακόμα δοθεί, γιαυτό και την δημοσιεύουμε τώρα, έστω και με καθυστέρηση ένα μήνα. 

Προς τα μέλη της Γραμματείας

και της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

από Ελένη Πορτάλιου, μέλος ΠΣΕ

Από τον σ. Βένιο Αγγελόπουλο κοινοποιήθηκαν στην ΠΣΕ 3 κείμενα οργανωτικού χαρακτήρα, τα οποία αφορούν κατά κύριο λόγο στη δημιουργία του νέου φορέα και στις διαδικασίες που θα οδηγήσουν στη συγκρότησή του.

1. Απ’ όσο βλέπω, πλην της ενημέρωσης που θα κάνει στη Γραμματεία η Δώρα Κοτσακά και το Ινστιτούτο Πουλαντζάς πάνω σε «μοντέλλα οργάνωσης» συγγενών κομμάτων , ο νέος φορέας έχει ανατεθεί στους σ. Θεωνά Γ. , Κοτσακά Αντ. , Παπά Στ. , Πριμηκήρη Β. Είναι νομίζω εμφανή τα κριτήρια της σύστασης αυτής της επιτροπής.

30%, παλάτια στην άμμο...

Η κοινωνική πόλωση καταγράφεται στην νέα δημοσκόπηση της VPRC η οποία εμφανίζει τον ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται 2 μονάδες της ΝΔ και να συγκεντρώνει το 30% και την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ τρίτο κόμμα με 12%. Η ΝΔ παραμένει στο 28% ενώ το ΠΑΣΟΚ ακολουθεί με 1/2 περίπου του ποσοστού της Χ.Α με 7,5%, οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ με 7%, το ΚΚΕ με 6% και η ΔΗΜΑΡ με 4%.

Σε μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση για αυτό το θέμα - που δημοσιεύτηκε στην ΕΠΟΧΗ πριν από την δημοσίευση της τελευταίας δημοσκόπησης - ο Π. Κοροβέσης γράφει:

Η ακροδεξιά στην Ελλάδα έχει βαθιές ρίζες και οι ιδέες της είναι διάχυτες σε όλη την κοινωνία άσχετα από την κομματική ένταξη. Π. χ. ο ρατσισμός, η ξενοφοβία σε διάφορους βαθμούς είναι στοιχείο της προσωπικότητας του Νεοέλληνα. Ο ατομικισμός και ο εγωκεντρισμός που συνοδεύεται από μια υποταγή σε μια ανώτερη και αδιαμφισβήτητη εξουσία, είναι θεμελιώδης αρχή του φασισμού. Χαρακτηριστική περίπτωση εκλεπτυσμένης φασιστικής προπαγάνδας είναι οι ταινίες του Κλιντ Ίστγουντ, όπου υπάρχει ένα ανώτερος ήρωας, που δρα πάντα μόνος, εκτός θεσμών, κοινωνίας, συλλογικότητας και θριαμβεύει χάρη στις ξεχωριστές του ικανότητες τιμωρώντας τους κακούς όπου και να βρίσκονται. Η δράση κοινωνικών δυνάμεων, η πάλη των τάξεων, είναι άγνωστη και ανύπαρκτη στις ταινίες του Ίστγουντ. Και όμως έχει φανατικούς θαυμαστές από την Αριστερά, που δεν χάνουν ταινία του.

ολόκληρο το κείμενο, εδώ: 27% παλάτια στην άμμο

ΣΥΡΙΖΑ: ριζοσπαστική αριστερά ή δημοκρατική παράταξη;

Αναδημοσίευση από την "www.dea.org"

Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να επιβεβαιώνει την προσήλωσή του στο σχέδιο συγκρότησης της αναγκαίας σήμερα Ριζοσπαστικής Αριστεράς και όχι τη διολίσθησή του προς κάποια «μεγάλη» –αλλά ιδεολογικά και πολιτικά ομιχλώδη– Δημοκρατική Παράταξη. 

«Δεν είμαστε και δεν θέλουμε να γίνουμε ένα νέο ΠΑΣΟΚ», δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στη Νίκαια, στην εκδήλωση του Νέου Αγωνιστή, για την επέτειο της ιδρυτικής διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ, την 3η Σεπτέμβρη. Η δήλωση είναι καλοδεχούμενη και απαντά στη συκοφαντική επίθεση των μεγάλων ΜΜΕ, που προσπαθούν να λοιδορήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ –και ειδικά τον Αλ. Τσίπρα– παρομοιάζοντάς τον με μια ξαναζεσταμένη απομίμηση του Α. Παπανδρέου.

Όχι νέο ΠΑΣΟΚ
Όμως για να είναι πειστική, η δήλωση αυτή οφείλει να συνδυάζεται με στρατηγικές επιλογές, με πολιτικές επιλογές, με καθημερινή τακτική, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιβεβαιώνει την προσήλωσή του στο σχέδιο συγκρότησης της αναγκαίας σήμερα Ριζοσπαστικής Αριστεράς και όχι τη διολίσθησή του προς κάποια «μεγάλη» –αλλά ιδεολογικά και πολιτικά ομιχλώδη– Δημοκρατική Παράταξη.

Στη Νίκαια ο Αλ. Τσίπρας έκανε λόγο για «τη μεγάλη κοινωνική συμμαχία της αλλαγής του ’81, που σφυρηλατείται σήμερα στη διαχωριστική γραμμή του νεοφιλελεύθερου Μνημονίου» και συμπλήρωσε: «Γι’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ απευθύνει πατριωτικό και δημοκρατικό προσκλητήριο σε κάθε Ελληνίδα, σε κάθε Έλληνα…». Στην ομιλία του, τουλάχιστον όπως παρουσιάστηκε στην «Αυγή», απουσιάζει απολύτως ακόμα και η λέξη «σοσιαλισμός».

Τσίπρας: Ο Ελληνικός λαός θα εξεγερθεί σύντομα

Αναδημοσίευση από το alterthess.gr

Καλύτερα να γινόμασταν Αργεντινή. Γιατί εκεί οι άνθρωποι μπορεί να πείνασαν στην αρχή, αλλά τουλάχιστον... διατήρησαν την αξιοπρέπειά τους. Εδώ και θα πεινάσουμε τελικά και θα έχουμε χάσει την αξιοπρέπειά μας", δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, στη Βουλή, απευθυνόμενος προς τον υπουργό Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα, κατά τη διάρκεια ερώτησής του για την πώληση του Ταχυδρομικού ταμιευτηρίου.

«Καλύτερα να γινόμασταν Αργεντινή». Αιτιολόγησε μάλιστα την άποψή του ως εξής: «Εκεί οι άνθρωποι μπορεί να πείνασαν στην αρχή, αλλά τουλάχιστον διατήρησαν την αξιοπρέπειά τους. Εδώ και θα πεινάσουμε και θα χάσουμε την αξιοπρέπειά μας».

«Ο λαός δεν μπορεί να αντέξει αυτή την πολιτική που εφαρμόζετε», πρόσθεσε ο κ. Τσίπρας που προέβλεψε ότι «εκείνοι που ψήφισαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ είναι που θα βγουν στους δρόμους».

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εκτίμησε ότι η χθεσινή απόφαση του προέδρου της ΕΚΤ δεν θα αλλάξει το κλίμα υπέρ της Ελλάδας και πως «το ευρώ είναι στρατηγική επιλογή μιας ευρωπαϊκής ελίτ και οι απειλές που επισείουν περί διάλυσης της ευρωζώνης στοχεύουν στην εξαθλίωση των λαών με μέτρα λιτότητας».

Το "ΜΑΑ" και το ..."Μέτωπο" του Τ. Φωτόπουλου

Αν κάποιος αναγνώστης διαβάσει το δημοσίευμα "Με αφορμή την ομιλια του Τ. Φωτόπουλου στο Εργατικό Κέντρο Χαλκίδας" στην ιστοσελίδα του ΜΑΑ και τα σχόλια που το συνοδεύουν αντιλαμβάνεται ότι βρισκόμαστε μπροστά σε άλλη μια σύμπραξη "μετώπων"...

Αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη του ΜΑΑ να διευρύνει τις πολιτικές του συμμαχίες. Όμως μπροστά στην επιδίωξη αυτών των στόχων είναι έτοιμο να θυσιάσει μερικές από τις πιο καλές του στιγμές; Υπενθυμίζουμε ότι το ΜΑΑ ήταν από την πρώτη μέρα στην "πλατεία Συντάγματος" και στήριξε με όσες δυνάμεις είχε το "κίνημα της 25ης Μάη". Αντίθετα, ο Τ. Φωτόπουλος ήταν ένας από τους βασικούς επικριτές αυτού του κινήματος, διότι  δεν συγκροτήθηκε με τις αρχές της "περιεκτικής δημοκρατίας", όπως αυτός τις έχει ορίσει... 

Στην Χαλκίδα επίσης ο Τ. Φωτόπουλος, προσκεκλημένος από την Λ.Σ., εκθέτει τις απόψεις του με την ίδια θεματολογία. Ολόκληρη η εισήγηση του είναι δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα της "ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ", εδώ:Η Οικονομική καταστροφή που επιβάλλουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ, η πολυδιάστατη κρίση και η Άμεση Δημοκρατία.

Την θέση του  για το κίνημα της 25ης Μάη, ο Τ. Φωτόπουλος την έχει επαναλάβει αρκετές φορές ως τώρα και συνεχίζει να κάνει το ίδιο. Η ομιλία του ξεκίνησε ως εξής:

Ευχαριστώ αρχικά την Λαϊκή Συνέλευση (ΛΣ) Χαλκίδας για την πρόσκληση της και ιδιαίτερα για τον τύπο της πρόσκλησης της που με έπεισε να μετάσχω, αντίθετα με αυτό που θεωρώ παρωδία Άμεσης Δημοκρατίας (ΑΔ) στο Σύνταγμα, όπου και αρνήθηκα να πάρω μέρος.

Η παγκοσμιοποίηση της αλληλεγγύης

Μανιφέστο του Ευρωπαϊκού Δικτύου Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας, Βαρκελώνη 2011

(αναδημοσίευση από το "διαλεκτικά")

Lima 1997, Québec 2001, Dakar 2005, Luxembourg 2009 είναι οι συναντήσεις που σηματοδοτούν τη διεθνή δικτύωση της κοινωνικής οικονομίας. Η διαδικασία αυτή κάνει τώρα μια στάση λίγες μέρες στη Βαρκελώνη (το Τριαντάφυλλο της Φωτιάς, όπως ονομαζόταν στο εργατικό κίνημα των αρχών του 20ου αιώνα) για να γεννηθεί το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Προώθησης της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας (RIPESS EUROPE – Réseau Intercontinental de Promotion de l’ Économie Sociale et Solidaire. Europe).

Είναι έτσι, που συγκεντρωμένοι σε αυτήν την πόλη, εμείς όλοι, εκπρόσωποι των δικτύων του Βελγίου, Καταλονίας, Γαλλίας, Ισπανίας, Ουγγαρίας, Ιταλίας, Λουξεμβούργου, Πορτογαλίας, Ρουμανίας, Γερμανίας, διακηρύσσουμε ότι μετά από τρεις ημέρες εργασίας και γόνιμων ανταλλαγών, στις 8, 9 και 10 Σεπτεμβρίου 2011, δημιουργήσαμε το Δίκτυο RIPESS EUROPE, το εξοπλίσαμε με καταστατικό και εκλέξαμε τα πρόσωπα που θα μας εκπροσωπούν στη Συντονιστική Επιτροπή για τα επόμενα δύο χρόνια.

Η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Δικτύου RIPESS είναι μια ευκαιρία υπενθύμισης ότι έχουμε πίσω μας ένα μακρύ μονοπάτι αγώνων και εμπειριών που σημάδεψαν την κοινωνική και πολιτική ιστορία της Ευρώπης. Κάθε φορά που στο μικρότερο χωριό της γηραιάς ηπείρου, οι άνδρες και οι γυναίκες συναντήθηκαν και έδωσαν μια συλλογική και απελευθερωτική απάντηση για να καλύψουν τις ανάγκες τους, έκαναν να προοδεύσει η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία. Οι συνεταιρισμοί, ενώσεις αλληλοβοήθειας, ενώσεις πίστωσης και αντίστασης, συνδικάτα, αλλά εξίσου και τα λαϊκά πανεπιστήμια και κύκλοι, εγκυκλοπαιδικά κέντρα, εργατικές βιβλιοθήκες, χορωδίες και θεατρικές ομάδες, ... έχουν σχηματίσει σταδιακά μια κοινωνική και πολιτιστική κληρονομιά, που είμαστε παιδιά της και την ίδια στιγμή αισθανόμαστε οι συνεχιστές των ιδανικών τους.

Ο Βασιλεύς απέθανε, ζήτω ο Βασιλεύς!

Η "Πρωτοβουλια για την Αντισυστημικη Αριστερα" εδώ και κάποιους μήνες έχει αποφασίσει την αυτοδιάλυσή της και είχε περιορίσει την δράση της στην διατήρηση του blog "dosepasa.wordpress.com"  Στο τελευταίο συλλογικό της κείμενο "ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΣΑ", που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, κάνει μια σύντομη παρουσίαση της ταυτότητά της:

 Δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 2009 από συντρόφους μέλη του ΣΥΝ και ανέντακτους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ με άμεσο στόχο την προώθηση στην αριστερά μιας αμεσοδημοκρατικής κουλτούρας και δράσης τόσο στο επίπεδο της οργανωτικής της συγκρότησης όσο και στο επίπεδο της παραγωγής των πολιτικών της απόψεων και ιδεών. 

Επεδίωξε επίσης να αποτελέσει μια ομάδα που θα προσπαθούσε να φέρει σε όσμωση και σύνθεση, διάφορα ρεύματα και απόψεις στο χώρο της Αριστεράς, σε Αντισυστημική κατεύθυνση. Είναι από τις ελάχιστες ομάδες στην αριστερά (πλην του ελευθεριακού και του οικολογικού χώρου) που διατύπωσε τα τελευταία χρόνια το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας, ως απαραίτητης προϋπόθεσης για τη λειτουργία της πολιτικής Αντισυστημικής αριστεράς και ως της μοναδικής σίγουρης απάντησης στην γάγγραινα των ιεραρχικών κομματικών μηχανισμών αλλά και των τάσεων εθελόδουλης υπαγωγής της βάσης σε αυτούς καθώς και σε λογικές ανάθεσης.

Η ΚΝΕ και το Lifestyle

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"
Της Αναστασίας Γιάμαλη

«Το lifestyle πέθανε» διάβασα πριν από μήνες με ανακούφιση σε ένα εξαιρετικό κομμάτι του Ξυδάκη.  Ήταν τότε που πίσω από της φυλακής τα σίδερα προσέφερε στυλιστικές συμβουλές ο Λάκης Γαβαλάς. Κι εκεί που ετοιμαζόμασταν να του κάνουμε μνημόσυνο μαζί με όλα τα συμπαρομαρτούντα της λαϊκοπόπ φωτοσοπαρισμένης φουσκωτής στραφταλιζέ κωστοπουλικής λογικής του, να το πάλι. Αναστήθηκε.

Το lifestyle έχει πολλά ποδάρια, ζει και βασιλεύει και μας έχει πάρει και τα σώβρακα χωρίς να το καταλάβουμε. Ο Αιμίλιος Λιάτσος πάει στην ΕΡΤ, ο Θέμος Αναστασιάδης  εις επικουρίαν της ανόδου της Χρυσής Αυγής κάνει αγιογραφίες των βουλευτών της και τα συγκροτήματα Goin Through και ΝΕΒΜΑ θα εμφανιστούν στο 38ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ…

Το ζήτημα, με δεδομένη την ιστορία του Φεστιβάλ, σχολιάζεται από την “Αυγή” -και όχι από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως επιμένουν τα μέσα- η ΚΝΕ σε σχετική ανακοίνωσή της υποστηρίζει την ταξικότητα των συγκροτημάτων και μετά υπογράφουν και οι «καλλιτέχνες» μια κάποια  επιστολή (που μυρίζει Περισσό) που καταγγέλλει την Ευρωπαϊκή Αριστερά, υπερασπίζεται τους λαϊκούς αγώνες που δίνουν υποτίθεται -σε πίστες και σε deck μάλλον με ή χωρίς την κάμερα του Star- και κρίνει την εφημερίδα μας αναχρονιστική επειδή δεν θεωρεί ότι το «γυναίκες τριγύρω πολλές πάρα πολλές» και το «δεν κάνω  διακοπές» με το αισθησιακό χορευτικό της Γκαζολίνα και μιας άλλης καλλονής συνιστούν πολιτική ή έστω κοινωνική τοποθέτηση ανάλογη της ιστορίας του ΚΚΕ.

Για το Mad του Κουρή, τα βραβεία του οποίου  ο ίδιος ο NiVo έχει χαρακτηρίσει ως "το μεγαλύτερο μουσικό γεγονός" στο παρελθόν… είναι ταμάμ…

Που πάει η Ευρώπη;

(το βρήκαμε στο "αριστερή στρουθοκάμηλος")

Στόχος 13ος…

Στο πρόγραμμα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, με 5774 λέξεις γίνεται μια αναλυτική αναφορά στον ΣΤΟΧΟ 13: «Για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης - Για μια Ελλάδα που παράγει και δημιουργεί».

Αν κάποιος αναγνώστης δεν θέλει να ασχοληθεί με ένα τόσο μεγάλο κείμενο, μπορεί να διαβάσει την παρακάτω συνεκτική περίληψη που παρουσιάζει ο Α. Μητρόπουλος σε ένα κείμενο του «Ο νεοφιλελεύθερος αναχρονισμός της κυβέρνησης» που έχει δημοσιευτεί στην «ΑΥΓΗ»: Η χώρα χρειάζεται σήμερα ένα νέο πρόγραμμα οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Μια νέα κοινωνική αξιοποίηση του εθνικού πλούτου. Μια σύγχρονη διαχείριση των δημοσίων αγαθών, των κοινοχρήστων χώρων, των μορφωμάτων της κοινωνικής οικονομίας. Μια ευέλικτη, πλουραλιστική, συμμετοχική, τεχνολογικώς αναβαθμισμένη και ανανεωμένη δημόσια διοίκηση, που θα αιμοδοτηθεί άμεσα από το νέο επιστημονικό δυναμικό. Που με την όρεξη, τη φιλοδοξία, την επινοητικότητα, τη ροπή στον συντονισμό και το ομαδικό αποτέλεσμα, θα μεταβάλει το κράτος σε πρωτοπορία των παραγωγικών, ερευνητικών και συλλογικών εξελίξεων.

Ο ίδιος στόχος «για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης» εκφράζεται με ανάλογο τρόπο και από το σύνολο σχεδόν των αριστερών δυνάμεων και περιλαμβάνεται στις εκλογικές διακηρύξεις και τα προγράμματα της «ΑΝΤΑΡΣΥΑ».

Η προβολή αυτού του στόχου ως «προγραμματικής θέσης» υποδηλώνει τις αγωνίες της Αριστεράς για την ανάγκη «μεταβατικών προγραμμάτων» που να δείχνουν πως η Αριστερά μπορεί να έχει διαφορετικές κρατικές πολιτικές διαχείρισης αν αναλάβει να κυβερνήσει. Στην πραγματικότητα πρόκειται για αναπαραγωγή πολιτικών αυταπατών της σοσιαλδημοκρατίας του προηγούμενου αιώνα, αυταπατών που διαψεύστηκαν οικτρά και εγκαταλείφθηκαν από τους ίδιους τους υποστηρικτές τους την εποχή της «παγκοσμιοποίησης» και του «νεοφιλελευθερισμού».

Η κρίση ως "κατάσταση έκτακτης ανάγκης"

...Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλώς ένα οικονομικό δόγμα ή ένα σύστημα οικονομικής διακυβέρνησης που θεμελιώνεται στην αγορά, την ιδιωτικοποίηση και την επιχειρηματική ελευθερία. Δεν είναι απλώς μια ιδεολογία της "αδέσμευτης" καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς που περιορίζει την εμβέλεια της διακυβέρνησης. Είναι μια πολιτική ορθολογικότητα διακυβέρνησης που επιδιώκει μια γενικευμένη και διάχυτη κοινωνική κανονικότητα, η οποία θεμελιώνεται στην υπαγωγή της πολιτικής σφαίρας και όλων των διαστάσεων της ανθρώπινης ζωής, ακόμη και των πιο μύχιων, στην λογική της βελτιστοποίησης. Κάθε πολιτική πράξη νοείται με όρους επιχειρησιακής και ανταγωνιστικής υπολογιστικής και όλες οι όψεις της κοινωνικής ζωής ανάγονται και υπάγονται κανονιστικά σε αυτή την υπολογιστική. Δεν πρόκειται λοιπόν απλώς για την κλασική φιλελεύθερη οικονομική αντίληψη του laissez-faire, αλλά για μια θεσμικά οργανωμένη, παρεμβατική και κανονιστική πολιτική ορθολογικότητα που παράγει αποτελέσματα εξουσίας και κοινωνικές νόρμες διευκόλυνσης ενός συγκεκριμένου τρόπου κατανομής αγαθών, αξιών και δυνατοτήτων ζωής. Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι απλώς η οικονομία της αγοράς, αλλά η κοινωνία της αγοράς. Η κοινωνική ζωή, η ζωή των ανθρώπων και οι ανθρώπινες σχέσεις μπαίνουν στο πεδίο της διακυβέρνησης. Ή, σύμφωνα με τη διάσημη διατύπωση της Μάρκαρετ Θάτσερ που αναφέρει ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ "Τα οικονομικά είναι η μέθοδος, ο στόχος είναι να αλλάξουμε τα συναισθήματα των ανθρώπων"...
(Από το βιβλίο της Αθηνάς Αθανασίου : Η κρίση ως "κατάσταση έκτακτης ανάγκης")

Το Ολλανδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ευρώπη

Αναδημοσίευση από την ΑΥΓΗ

του Μιχάλη Παναγιωτάκη

Σε άρθρο του στην Καθημερινή της 25/8 ο Κωνσταντίνος Ζούλας επιπλήττει τον  ΣΥΡΙΖΑ επειδή, κατ’ αυτόν, το κόμμα της αριστεράς βρίσκεται  «εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου», σημειώνοντας ότι δεν έχει συμμάχους στην Ευρώπη, καθώς κανένα κόμμα της ηπείρου δεν είναι σύμμαχος αυτών των – κατά τον κ. Ζούλα – «ασαφειών» που επαγγέλλεται.

Ας παραμερίσουμε το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνει μάλλον σαφέστατα πάγιες θέσεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς σχετικά με την κρίση – και πάντως η σαφήνεια των θέσεών του και προεκλογικά και μετεκλογικά μοιάζει στον υπογράφοντα  υπέρτερη εκείνης των πολιτικών του αντιπάλων. Το «ανάδελφον» του ΣΥΡΙΖΑ όμως, εύκολα αποδεικνύεται αβάσιμο. Στοιχειώδης παρακολούθηση των αντιδράσεων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που αντιμάχονται την λιτότητα, αλλά και όλων των προοδευτικών δυνάμεων της ηπείρου (και παραπέρα!), στην επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει πως το κόμμα της Ελληνικής αριστεράς αποτελεί σήμερα πανευρωπαϊκή πηγή έμπνευσής της και σημείο αναφοράς παντού: από την Ιρλανδία ως την Γαλλία, και από την Ισπανία έως την Ολλανδία.

Στην Ολλανδία βέβαια το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, στην ίδια ευρωκοινοβουλευτική ομάδα,  μοιάζει να διεκδικεί την πρώτη θέση στις εκλογές του Σεπτεμβρίου και να απειλεί συνεπώς να γίνει «κυβερνητικό». Αυτό δυσκολεύει την γενίκευση των αφορισμών περί πολιτικής απομόνωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Για να ξεμπερδέψει με την Ολλανδία λοιπόν ο κ. Ζούλας ισχυρίζεται πως «η όντως ανερχόμενη ολλανδική Αριστερά… έχει ως κεντρικό σύνθημα ‘κανένα επιπλέον ολλανδικό ευρώ στην Ελλάδα’».

Ali Fayyad : "Να συνδυάσουμε την αντίσταση με τη δημοκρατία, την ελευθερία με την απελευθέρωση "

Αναδημοσίευση από το "περγάδι"

Στην Ασίζη της Ιταλίας,τοβράδυ του Σαββάτου στις 25 Αυγούστου, διεξάχθηκε το τελευταίο φόρουμ του Campo Antiimperialista με θέμα : Η αραβική "άνοιξη", η σύγκρουση στη Συρία και η ιμπεριαλιστική στρατηγική για τη Μέση Ανατολή.Ο εκπρόσωπος του Campo Antiimperialista, που είχε την πρωτοβουλία της συνάντησης, είπε μεταξύ άλλων ότι οι εξεγέρσεις αυτές είχαν και σαφή ταξικά χαρακτηριστικά. Το πρόβλημα είναι λοιπόν να μείνει ενωμένο το λαϊκό μέτωπο που πρωταγωνίστησε στις εξεγέρσεις, συμπεριλαμβανομένου του ισλαμικού στοιχείου, δεδομένου ότι "η συμμαχία με τις μουσουλμανικές μάζες είναι απαραίτητη, αν θέλουμε να νικήσουμε τον Σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό".

Οι βασικοί ομιλητές σε αυτό το φόρουμ ήταν τρεις: ο καθηγητής Dehshiri,του Πανεπιστημίου της Τεχεράνης, ο Ali Fayyad, μέλος της ηγεσίας της Χεζμπολάχ, και από την Ελλάδα ο Βαγγέλης Πισσίας. Λαμβάνοντας υπόψη το εύρος των θεμάτων που καλύφθηκαν, θα περιοριστούμε σε μια σύντομη περίληψη των απόψεων που εκφράστηκαν από τους τρεις ομιλητές της βραδιάς.

Το μανιφέστο των Γιούργκεν Χάμπερμας, Πέτερ Μπόφινγκερ και Γιούλιαν Νίντα- Ρίμελιν

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"

Ολόκληρο το κείμενο της πρότασης - μανιφέστο των Γιούργκεν Χάμπερμας, Πέτερ Μπόφινγκερ και Γιούλιαν Νίντα- Ρίμελιν για τη διαμόρφωση του εκλογικού προγράμματος του SPD όπως δημοσιεύτηκε στην Frankfurter Allgemeine Zeitung:

«Η κρίση του ευρώ σηματοδοτεί την αποτυχία μιας αδιέξοδης πολιτικής. Η γερμανική κυβέρνηση δεν διαθέτει το θάρρος να κινηθεί πέραν ενός status quo που δεν είναι πια βιώσιμο. Αυτός είναι ο λόγος που παρά τα εκτεταμένα προγράμματα διάσωσης και τις αμέτρητες έκτακτες συνόδους κορυφής, την τελευταία διετία η κατάσταση της ευρωζώνης δεν παύει να υποβαθμίζεται. Ευρισκόμενη στο χείλος μιας οικονομικής συντριβής, η Ελλάδα αντιμετωπίζει την προοπτική της αποχώρησής της από την ευρωζώνη που θα είχε ανυπολόγιστες αρνητικές συνέπειες στα άλλα κράτη-μέλη. Η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία βυθίζονται σε βαθιά ύφεση, που εκτοξεύει στα ύψη την ανεργία.

Η οικονομική δυσπραγία στις προβληματικές αυτές χώρες εξασθενεί ακόμα περισσότερο την ήδη ευάλωτη κατάσταση των τραπεζών, ενώ η αυξανόμενη δυσπιστία για το μέλλον της νομισματικής ενότητας υπονομεύει την εμπιστοσύνη των επενδυτών, που αντιμετωπίζουν με ολοένα και μεγαλύτερη επιφύλαξη τα κρατικά ομόλογα των προβληματικών κρατών. Η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού των κρατικών ομολόγων, σε συνδυασμό με την σταθερή επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης, ακυρώνουν κάθε προοπτική ανάκαμψης, που έτσι κι αλλιώς ήταν εξ αρχής γνωστό πως δεν θα ήταν εύκολη.

Αυτή η αυτοτροφοδοτούμενη αποσταθεροποίηση οφείλεται εν πολλοίς στις «εκ των ενόντων» εφαρμοζόμενες στρατηγικές αντιμετώπισης της κρίσης, που μόλις τώρα άρχισαν να εγγίζουν το ζήτημα της ενίσχυσης των ευρωπαϊκών θεσμών. Το γεγονός είναι πως τα τελευταία χρόνια η κρίση αντιμετωπίστηκε με αποσπασματικότητα και προχειρότητα που το μόνο που πέτυχε είναι να χειροτερεύσει τα πράγματα, δείχνει πόσο απουσιάζει η πολιτική δημιουργικότητα.

Από την άλλη, η ανάγκη για περισσότερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν πηγάζει μόνο από την τρέχουσα κρίση της ευρωζώνης, αλλά κι από την ανάγκη να παταχθούν οι κακοήθεις πρακτικές και το σκιώδες παράλληλο σύμπαν που έχουν οικοδομήσει κατά μήκος και πλάτος όλης της πραγματικής οικονομίας αγαθών και υπηρεσιών οι επενδυτικές τράπεζες και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια. Αυτό απαιτεί από τους πολιτικούς μας να ορθώσουν το ανάστημά τους και να αναλάβουν ξανά τον έλεγχο.

Όλα κοινά: Ένα νέο/παλιό σύνθημα για τη διεθνή εργασία και τον εργατικό διεθνισμό

Αναδημοσίευση από την "δράση"

Του Peter Waterman

Τον 18ο αιώνα

Κρεμούν τον άντρα και μαστιγώνουν τη γυναίκα

που κλέβει τη χήνα από τα κοινά,

Αλλά αφήνουν λυτό τον μεγαλύτερο κακοποιό

που κλέβει τα κοινά από τη χήνα.

(Αγγλικό λαϊκό ποίημα, περίπου 1764)

Τον μακρύ 19ο αιώνα

Το προλεταριάτο, η μεγάλη τάξη που αγκαλιάζει όλους τους παραγωγούς των πολιτισμένων εθνών, η τάξη που απελευθερώνοντας τον εαυτό της θα ελευθερώσει την ανθρωπότητα από το δουλικό μόχθο και θα μετατρέψει το ανθρώπινο ζώο σε ελεύθερη ύπαρξη - το προλεταριάτο, προδίδοντας τα ένστικτά του, περιφρονώντας την ιστορική του αποστολή, έχει αφήσει τον εαυτό να διαστραφεί από το δόγμα της εργασίας. Βαναυσότητα και τρόμος έχουν γίνει η τιμωρία του. Όλα τα ατομικά και κοινωνικά δεινά του γεννήθηκαν από το πάθος του για δουλειά.

(Πολ Λαφάργκ, 1893)

Αντί για το συντηρητικό σύνθημα «δίκαιος μισθός για δίκαιη εργασία», θα πρέπει να γράψουμε στη σημαία μας το επαναστατικό σύνθημα: «Κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας». Είναι η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης να καταργήσει τον καπιταλισμό. Ο στρατός της παραγωγής πρέπει να οργανωθεί, όχι μόνο για την καθημερινή πάλη με τους καπιταλιστές, αλλά και για να συνεχίσει την παραγωγή όταν ο καπιταλισμός θα έχει ανατραπεί. Με την οργάνωση στη βιομηχανία δημιουργούμε τη δομή της νέας κοινωνίας μέσα στο κέλυφος της παλιάς.

(Πρόλογος του Καταστατικού των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου, 1905)

Για το ΠΑΣΟΚ του Θ. ΚΑΤΣΑΝΕΒΑ και άλλα παρόμοια...

1. πες μου ποιοί είναι οι φίλοι σου...

Για όσους ασχολούνται με τις αλληλεπιδράσεις και επιρροές ανάμεσα στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, ας μην λησμονούν ότι εκτός από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, είναι εδώ και το ΠΑΣΟΚ του γαμπρού του, του Θ. Κατσανέβα:

Τι είπε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης περισσότερο απ’ αυτό που διδάσκει η ιστορία ; Αυτό που υποστηρίζουν πάμπολλοι διεθνώς αναγνωρισμένοι οικονομολόγοι αναλυτές όπως μεταξύ άλλων, οι Paul Krugman, Joseph Stiglitz, Nouriel Roumbini, Kenneth Rogof, Otmar Issing, Marchelo de Κeko, Werner Sinn, Helmout Slesinger, Zack Sapir,George Fritman,Simon Dreick, Roger Boutle, κλπ., και ειλικρινείς φιλέλληνες όπως ο ευπατρίδης Ziscar d’ Estain.

( απόσπασμα από το αρθρο  Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Ο ... ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ  του ΘΟΔΩΡΟΥ ΚΑΤΣΑΝΕΒΑ που δημοσιεύεται στην iskra )

Η κρίση στην Μέση Ανατολή ως "καταλύτης" για τις εξελίξεις στην Ε.Ε.

Τα μπακαλοτέφτερα της τρόικα και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας με τους δημοσιονομικούς περιορισμούς και με τα ισοζύγια στα ελλείμματα μπορούν από την μια μέρα στην άλλη να πεταχτούν στα σκουπίδια, από ορισμένα συμβάντα που δεν προέρχονται ούτε από εξελίξεις στον χώρο της οικονομίας, ούτε από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό σκηνικό. Μια όξυνση της κρίσης στην μέση ανατολή (Συρία – Ιράν) η όποια θα συνοδεύεται με μια “ανεξέλεγκτη” αύξηση της τιμής του πετρελαίου, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα επιταχύνει τις εξελίξεις στην Ε.Ε. δημιουργώντας “αναστάτωση” στις αγορές και αναταράξεις στην οικονομία της Ευρώπης με απρόβλεπτες συνέπειες. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος αυτής της “αναστάτωσης, αρκεί μόνον να θυμηθούμε την “αναστάτωση” η οποία εκδηλώθηκε στις αγορές αλλά και στα πολιτικά επιτελεία, όταν ο Γιωργάκης ανακοίνωσε ότι “σκέφτεται” ως εκδοχή  το δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη...

Όπως έχει επισημάνει πρόσφατα ο Γ. Μηλιός στο άρθρο του Θα αποχωρήσει η Βρετανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση; στην Αυγή: «Η συζήτηση που διεξάγεται μεταξύ των αξιωματούχων του συστήματος, ιδεολογικών ('δεξαμενές σκέψης', 'κορυφαίοι' οικονομολόγοι κ.λπ.) και πολιτικών (κυβερνήσεις, ευρωπαϊκές αρχές, αστικά κόμματα), σχετικά με τον 'κίνδυνο διάλυσης της ΖτΕ' ή την πιθανότητα 'εξόδου' κάποιων χωρών από αυτήν [ή την Ε.Ε., θα πρόσθετα σήμερα, Γ.Μ.], στην πραγματικότητα συνιστά 'μετάθεση', δηλαδή συγκάλυψη του πραγματικού επίδικου, που είναι η ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης σε αντιλαϊκή - νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση και η διαμάχη γύρω από τα μέσα για την 'αναίμακτη' επίτευξη αυτού του διακυβεύματος».

Εντούτοις η θέση που μόλις υποστήριξα δεν συνεπάγεται ότι η διάλυση της Ε.Ε. είναι αδύνατη. Μια ενδεχόμενη πολιτική υπερίσχυση των δυνάμεων της νεοφιλελεύθερης ή/και ρατσιστικής Άκρας Δεξιάς, που ευαγγελίζεται την «εθνική αναδίπλωση» ως διέξοδο από την οικονομική κρίση, θα έθετε τότε σε άμεσο κίνδυνο την ύπαρξη και της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. Διότι, κακά τα ψέματα, εθνική αναδίπλωση χωρίς εθνικό νόμισμα και «προστατευτισμό» της εγχώριας αστικής τάξης από τον διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό δεν νοείται.

Ποιοί εκφράζουν σήμερα το "νέο" ΠΑΣΟΚ στον "νέο" ΣΥΡΙΖΑ;

Το μέτρο της εφεδρείας είναι η τελική κατάληξη ενός ξεπεσμένου δημοσίου τομέα που... βασίστηκε στην αργομισθία και την αναξιοκρατία. Όχι στην εφεδρεία, ναι στην παραγωγική εργασία.

(Γραφείο τύπου της “χρυσής αυγής”)

Η Αριστερά ήδη βρίσκεται μπροστά σε ένα τοπίο που εντείνεται η ταξική πάλη και οξύνονται οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Αναμένονται πολλές εξεγέρσεις και ταραχές, όμως δεν πρόκειται να συμβεί καμία “σοσιαλιστική επανάσταση”, απ' αυτές που γνωρίσαμε τον προηγούμενο αιώνα. Το δίλημμα ανάμεσα στην “επανάσταση” και την “μεταρρύθμιση” στερείται σήμερα πολιτικού περιεχομένου και λειτουργεί μόνον με όρους ιδεολογικούς για να αναπαράγει διαχωριστικές γραμμές στο εσωτερικό της Αριστεράς. Η διάκριση όμως ανάμεσα στον “κυβερνητισμό” και την “αυτονομία” του μαζικού κινήματος από πολιτικές κρατικής διαχείρισης παραμένει επίκαιρη. Αποτελεί μάλιστα το πεδίο στο οποίο θα οξυνθούν οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της Αριστεράς και κυρίως στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί από τις απαντήσεις που θα δοθούν - όχι στο επίπεδο των ιδεολογικών διακηρύξεων και προγραμματικών στόχων αλλά των πολιτικών πρακτικών και στάσεων τόσο απέναντι στο μαζικό κίνημα όσο και απέναντι στο κράτος - θα κριθεί τελικά αν θα κατορθώσει να ενσωματωθεί στο χώρο σύγκρουσης των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων ή θα διαμορφώσει μια πολιτική διακριτή απ' αυτές προς όφελος του κόσμου της εργασίας και των μικρομεσαίων στρωμάτων, τα οποία εξαθλιώνονται και καταστρέφονται χωρίς να έχουν ούτε καν την δυνατότητα να “προλεταριοποιηθούν”...

Ανοιχτή συνέλευση της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργαζομένων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική

Σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε, με μεγάλη συμμετοχή, την Τετάρτη 1/8 στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Νοσότρος, αποφασίστηκε η συγκρότηση Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, στη βάση των αποφάσεων της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων για εργατικό συνεταιρισμό και αυτοδιαχείριση του εργοστασίου.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε και μίλησε για τις ανάγκες και τις προοπτικές του αγώνα ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική.

Η Πρωτοβουλία που είναι ανοιχτή και λειτουργεί συνελευσιακά, θα πραγματοποιήσει ανοιχτή συνέλευση την Πέμπτη 23 Αυγούστου, 8:00 μ.μ., στο Νοσότρος. Καλεί κάθε αγωνιστή και συλλογικότητα που ενδιαφέρεται να στηρίξει τον αγώνα αυτό να πάρει μέρος, για τη συνδιαμόρφωση των δράσεων αλληλεγγύης και συμμετοχής στο εγχείρημα αυτοδιαχείρισης των εργατών.

Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης
στον αγώνα των εργαζομένων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική

Τα φιλαράκια (της αμερικανικής πρεσβείας)

Αναδημοσίευση από το UNFOLLOW

Είναι κατανοητό πως το πιο μισητό πρόσωπο στην αμερικανική διπλωματία, τις πρεσβείες και τους συνεργάτες τους ανά τον κόσμο είναι ο Τζούλιαν Ασάνζ. Λίγο είναι να οικοδομείς επί χρόνια το προφίλ του έγκυρου και αντικειμενικού αναλυτή, του τολμηρού και ρηξικέλευθου πολιτικού που δεν λυγάει μπροστά στο πολιτικό κόστος και ξαφνικά να βγαίνει στη φόρα, με ημερομηνίες και λεπτομέρειες, ότι ήσουν «βαθύ λαρύγγι» της αμερικανικής πρεσβείας; Ότι για το μοντάζ της εκπομπής σου είχε άποψη η πρεσβεία; Ότι πήγαινες και ξέρναγες χαρτί και καλαμάρι στον πρέσβη ό,τι ήξερες για το κόμμα σου ή ό,τι λεγόταν στο υπουργικό; Ότι πίεζες στο ΚΥΣΕΑ για την αγορά πανάκριβων αμερικανικών μαχητικών λίγο πριν η χώρα χρεοκοπήσει; Και μετά μάλιστα η ίδια πολιτικός έβγαινες κι επικροτούσες τα Μνημόνια;

Καταληψίες της γης ενάντια στην κυριαρχία του καπιταλισμού

Αναδημοσίευση από το periferiastereas.blogspot.gr

Του Δημήτρη Γκιβίση

Περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν πριν λίγες ημέρες στην Puebla dela Sierra στην Μαδρίτη, για να προωθήσουν την δημιουργία ενός δικτύου ομάδων καταληψιών της γης. Το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης της Puebla dela Sierraγια τέσσερις ημέρες έγινε ένας χώρος δημιουργικής συνάντησης για την ανταλλαγή εμπειριών, και τον προβληματισμό σχετικά με τους περιορισμούς, τα κίνητρα και τους στόχους του κινήματοςκατάληψης χωριών και αγροτικών κοινοτήτων, που λειτουργούν με πλήρη αυτονομία, συνδέοντας τη ζωή στη φύση με την αξιοποίηση των φυσικών πόρων. Η ομάδα που φιλοξένησε την συνάντηση ήταν ο συνεταιρισμός«LosApisquillosdelaPuebla» από την Μαδρίτη, που για δύο χρόνια εργάζεται για τη δημιουργία ενός δικτύου σε όλη την Ισπανία, που θα χρησιμεύει για την προώθηση της αμοιβαίας υποστήριξης,τη διάδοση εμπειριών και την ενίσχυση νέων μοντέλων ζωής ενάντια στην κυριαρχία του καπιταλισμού, τον καταναλωτισμό και τον ατομικισμό.

Τα πολεμικά πλοία πάνε κι' έρχονται στην Ύδρα!

Πριν μερικές μέρες διαβάζαμε:

Με τη φρεγάτα του Πολεμικού Ναυτικού «Ύδρα», θα επισκεφθεί την Ύδρα, ο Πρόεδρος του Ισραήλ κ. Σ. Πέρες που αναμένεται για επίσημη επίσκεψη στην χώρα μας, στις 6 Αυγούστου. Θα τον συνοδεύει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλιας και θα τον υποδεχθεί στο πολεμικό πλοίο ο υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Π. Παναγιωτόπουλος.

(Το ΒΗΜΑ)

Στα πρόσφατα επισόδεια στο νήση,σύμφωνα με πληροφορίες κατοίκων ένα άλλο πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού μετέφερε τα ΜΑΤ στο νησί. Αν αληθεύει η πληροφορία, πρόκειται για συνταγματική εκτροπή με την εμπλοκή του στρατού σε εσωτερικές υποθέσεις της χώρας και κ. Π. Παναγιωτόπουλος θα πρέπει να απομακρυνθεί από την θέση του...

Alain Badiou: Althusser, το υποκειμενικό στοιχείο χωρίς υποκείμενο

Από το βιβλίο: "Alain Badiou - Από το είναι στο συμβάν"
 

Εάν παραμερίσουμε τους αναρίθμητους και αναίσχυντους περίεργους, για τους οποίους ο Althusser στο εξής δεν αποτελεί παρά μια παθολογική περίπτωση που ο θάνατος του παρέδωσε στους περισπούδαστους ερασιτέχνες του ασυνειδήτου, δυο ιδέες μου φαίνεται πως κυριαρχούν στις έρευνες που διεξάγονται διεθνώς, με έναν ζήλο αδιάψευστο —κι αυτό είναι καλό σημάδι— επάνω στο θεωρητικό του έργο.

— Η πρώτη αφορά τον προσδιορισμό της σχέσης του Althusser απέναντι στο μαρξισμό.

— Η δεύτερη αφορά την αναζήτηση στο έργο του Althusser μιας θεωρίας για το υποκείμενο.

Ως προς το πρώτο ζήτημα, θεωρώ, για να το πω χωρίς περιστροφές, ότι ο μαρξισμός δεν υπάρχει. 'Όπως έχω ήδη υπενθυμίσει, ο Sylvain Lazarus απέδειξε πως ανάμεσα στον Μαρξ και τον Λένιν δεν υπάρχει συνέχεια και ανάπτυξη, αλλά μόνο τομή και θεμελίωση. Τομή υπάρχει ομοίως ανάμεσα στον Στάλιν και τον Λένιν, κι ακόμη ανάμεσα στον Μάο και τον Στάλιν. Ο Althusser αποτελεί μια διαφορετική επιπλέον απόπειρα. Κι αυτό που περιπλέκει την εικόνα, είναι ότι κάθε μια από αυτές τις ρήξεις είναι διαφορετικής φύσεως. Όλα αυτά κάνουν τον «μαρξισμό» ταυτόσημο με το (κενό) όνομα ενός απόλυτα μη συνεπούς συνόλου, από τη στιγμή που τον συσχετίζουμε, όπως οφείλουμε, με την ιστορία τον πολιτικών ενικοτήτων.

Θα σημειώσουμε άλλωστε ότι το πρόταγμα μιας «μαρξιστικής φιλοσοφίας», που αναγγέλθηκε κάποτε από τον Althusser, εγκαταλείφθηκε στη συνέχεια από τον ίδιο. Ο Althusser εξηγεί θαυμάσια στο Ο Λένιν και η φιλοσοφία, πως ο Μαρξ και ο Λένιν δεν θεμελιώνουν μια καινούργια φιλοσοφία, αλλά —κάτι που είναι ολότελα διαφορετικό και που παραπέμπει στην πολιτική— μια νέα φιλοσοφική πρακτική.

Ετούτο σημαίνει ότι είναι αδύνατον να εισχωρήσει κανείς στο έργο του Althusser, θεωρώντας το ως μια ακόμη «περίπτωση» του μαρξισμού, ή ως την ανολοκλήρωτη μαρτυρία μιας μαρξιστικής φιλοσοφίας. Για να κατανοήσει κανείς το έργο του Althusser, θα πρέπει να λάβει υπ' όψιν του τη μοναδικότητα του εγχειρήματος του και τους εντελώς ιδιαίτερους, δικούς του στόχους.

Το προκαταρκτικό επομένως ερώτημα είναι: πώς, από ποιο πεδίο της σκέψης, θα μπορούσαμε να συλλάβουμε τη μοναδικότητα Althusser; Πώς να κατορθώσουμε κάτι τέτοιο, χωρίς a priori και μάλιστα χωρίς το a priori του μαρξισμού;

Ως προς το δεύτερο σημείο θεωρώ ότι δεν υπάρχει στον Althusser και δεν μπορεί να υπάρχει, θεωρία του υποκειμένου.

Το ΠΑΝΚ και το …ΣΚΑΚΙ

Σε φωτογραφία που ανέβηκε στο twitter καταγράφεται η σύλληψη του Κασπάροφ, ηγέτη της φιλελεύθερης αντιπολίτευσης και γνωστού σκακιστή και συγγραφέα, όπου φαίνονται αστυνομικοί να τον σπρώχνουν βίαια μέσα σε ένα αστυνομικό βαν. Η σύλληψη του Κασπάροφ έγινε έξω από δικαστήριο στη Μόσχα το οποίο επέβαλε ποινή κάθειρξης δύο χρόνων σε τρεις κατηγορούμενες γυναίκες, μέλη του ρωσικού πανκ συγκροτήματος Pussy Riot.

Ο εισαγγελέας ζήτησε να επιβληθεί ποινή τριών ετών φυλάκισης στις Ναντιέζντα Τολοκονίκοβα, 22 ετών, Μαρία Αλεξίνα, 24 ετών, και Γεκατερίνα Σαμούτσεβιτς, 29 ετών, για «χουλιγκανισμό» και «υποκίνηση σε θρησκευτικό μίσος» επειδή τον Φεβρουάριο τραγούδησαν μια «πανκ προσευχή» κατά του ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν στον καθεδρικό ναό του Ιησού Σωτήρα στη Μόσχα. Η πρόεδρος του δικαστηρίου υπογράμμισε στην αγόρευσή της ότι οι κατηγορούμενες δεν έδειξαν καμία «μεταμέλεια», διατάραξαν «τη δημόσια τάξη» και «προσέβαλαν το αίσθημα των πιστών».

Τα πολιτικά "σχέδια" της πατριωτικής αριστεράς είναι εκ των προτέρων ηττημένα από τα "οράματα" της πατριωτικής δεξιάς...

Ο Δ. Καζάκης με ένα πρόσφατο άρθρο του με τον τίτλο "Το μεταναστευτικό και η σπέκουλα σε βάρος του λαού" διεκδικεί την πρωτοπορία την πατριωτικής αριστεράς και ταυτόχρονα καταδεικνύει την αποτυχία των πολιτικών σχεδίων της. Ο οικονομίστικος και και ταυτόχρονα συνωμοτικός τρόπος ερμηνείας των των πραγμάτων αν και παραπέμπει σε κουκουέδικο τρόπο σκέψης, προχωράει αρκετά βήματα παραπέρα και ακολουθεί ατραπούς που οδηγούν στον συντηρητισμό και στρώνουν το χαλί για την άνοδο της Ακροδεξιάς.

 Ακόμα και το ΚΚΕ έχει αντιληφθεί αυτούς τους κινδύνους από ανάλογες θέσεις με αυτές που εκφράζει ο Δ. Καζάκης και κρατάει τις αποστάσεις του.  Η Λ. Κανέλλη φαντάζει μπροστά του αγία του "διεθνισμού"...

Το που οδηγούν πολιτικές θέσεις του κ. Καζάκη, δεν χρειάζεται κανείς να μελετήσει εμβριθώς τα κείμενα και τις ομιλίες του για να το αντιληφθεί. Ο τρόπος συγκρότησης του ΕΠΑΜ και ποιοί σαγηνεύτηκαν από τις "νέες ιδέες" που πρέσβευε είναι αποκαλυπτικός. (Για όποιον έχει αμφιβολίες ας ρίξει μια  ματιά εδώ να δει τις πραγματικές σχέσεις με τον φασισμό και τους μηχανισμούς του:
ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ του στρατηγού Γεωργίου Αϋφαντή, υποψηφίου στις εκλογές με το ΟΧΙ και εδώ για να δει ποιοί είναι οι "φίλοι" του  Γεωργίου Αϋφαντή: Αποκλειστικό: Συνέντευξη του ανεξάρτητου Πατριώτη Γεωργίου Μεταξά στον "Μαύρο Κρίνο")

Η ασυλία που μέχρι σήμερα είχε από τον χώρο της πατριωτικής αριστεράς αρχίζει σιγά - σιγά να αίρεται. Ακόμα και αυτοί που θεωρούν σωστές τις αναλύσεις του, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται που πολιτικά οδηγούν. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το κείμενο του Κώστα Παλούκη που δημοσιεύεται ως εισαγωγή στο άρθρο του Δ. Καζάκη στο "raskolnikov.gr", το οποίο παραθέτουμε παρακάτω:

Με αφορμή ένα φωτομοντάζ

Ο τελευταίος Economist κυκλοφορεί με εξώφυλλο ένα φωτομοντάζ στο οποίο η Γερμανίδα καγκελάριος προβληματισμένη, παρέα με ένα ποτήρι ουίσκι, μελετά ένα χαρτοφύλακα στον οποίο αναγράφονται: «Απολύτως Εμπιστευτικό: "Πώς να διαλύσεις το ευρώ"».

Οι επιδιώξεις της κ. Μέρκελ για το μέλλον του ευρώ ταυτίζονται «αντικειμενικά» με τις στρατηγικές επιλογές μιας μερίδας της δικής μας αριστεράς που θεωρεί ότι η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ είναι η πεμπτουσία της αντικαπιταλιστικής πάλης;

Στην πολιτική οι θέσεις και οι διακηρύξεις δεν κρίνονται με τα κριτήρια της επιστημονικής ορθότητας, αφού η πολιτική δεν είναι επιστήμη. Το πολιτικά «ορθό» ή πολιτικά «λάθος» κρίνεται κυρίως εκ του αποτελέσματος που επιφέρει. Η επίκληση της επιστήμης στην στήριξη πολιτικών επιλογών έχει κυρίως χειραγωγητικό ρόλο. Το «κύρος» της επιστήμης χρησιμοποιείται στην διαμόρφωση της συναίνεσης μέσω της «ορθολογικοποίησης» των πολιτικών επιλογών. Αυτή η διάσταση της αστικής πολιτικής είναι κυρίαρχη σε ένα σημαντικό κομμάτι της Αριστεράς. Την βιώνουμε καθημερινά με την ανάθεση στους «ειδικούς της οικονομικής επιστήμης» της θεμελίωσης και της τεκμηρίωσης των πολιτικών τους ως προς τις επιλογές απέναντι στο ευρώ. Όμως ο αστισμός έχει καλύτερη σχέση με τις «τεχνοεπιστήμες» από την αριστερά που επιχειρεί να αντιπαρατεθεί απέναντί του με τα ίδια μέσα.

Οι "βεβαιότητες" της Αριστεράς είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον ΣΥΡΙΖΑ

Την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Ο Λένιν όταν έμπαινε στο τρένο για να πάει στην Ρωσία έριχνε τα ζάρια. Αν αποτύγχανε η οκτωβριανή επανάσταση σήμερα ίσως θα ήταν γνωστός ως ένας χαμηλόβαθμος πράκτορας των Γερμανών...

Δεν πιστεύουμε ότι ο Α. Τσίπρας έριξε καμιά ζαριά όταν συναντήθηκε με τον Σιμόν Πέρες που πρόσφατα επισκέφτηκε την χώρα μας. Βεβαίως, η Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΕΡΕΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΘΙΜΟΤΥΠΙΚΗ!, όπως αναφέρεται στον τίτλο του κειμένου που έδωσε στην δημοσιότητα στις 13/8/12 ο Τάσος Κουράκης. Όμως δεν συμμεριζόμαστε την αγωνία του για τα σημαίνοντα και τα σημαινόμενα αυτής της συνάντησης.

Αν στην θέση του Σιμόν Πέρες σε μια «εθιμοτυπική συνάντηση» ήταν ο Τσάβες ως «συνομιλητής» του Α. Τσίπρα σε «μυστικές διαπραγματεύσεις» οι οποίες αφορούσαν στην τροφοδοσία της χώρας με πετρέλαιο μπροστά στο ενδεχόμενο να επιδεινωθεί η οικονομική κρίση και η χώρα να χρεοκοπήσει, φανταζόμαστε ότι ο Τάσος Κουράκης δεν θα είχε την ίδια αγωνία για το είδος της «υπεύθυνης» διπλωματίας που αύριο θα είναι η επίσημη εξωτερική μας πολιτική.

Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα είναι άλλο ένα "εθνικό κόμμα";

Κοιτάμε κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα στα μάτια. Με καθαρό βλέμμα. Τώρα είναι η ώρα να συμπορευτούμε, όλες και όλοι μαζί. Στο συναρπαστικό και μοναδικό ταξίδι του λαού προς την εξουσία. Ελάτε μαζί μας. Με την Αριστερά του 21ου αιώνα. Να ανοίξουμε όλες και όλοι μαζί το βήμα μας.

Αλέξης Τσίπρας.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί ο Αλέξης Τσίπρας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με το ίδιο καθαρό βλέμμα κοιτάζει στα μάτια τους μετανάστες οι οποίοι συγκροτούν ένα σημαντικό ποσοστό της εργατικής δύναμης της χώρας μας αλλά και τους έλληνες πολίτες οι οποίοι εθνοτικά δεν προσδιορίζονται ως έλληνες, όπως για παράδειγμα οι Τσιγγάνοι, οι Τούρκοι της Θράκης και κάποιοι Σλαβομακεδόνες;

Ο Νέος ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτική οργάνωση δεν θα πρέπει όχι μόνο να αγκαλιάζει αυτές τις κοινωνικές ομάδες αλλά και να τις εκφράζει πολιτικά; Οι μετανάστες δεν θα πρέπει να έχουν μια καλύτερη θέση στις ανοικτές συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ από το να έχουν την ευχέρεια να πουλάνε παγώμενα νερά στους συγκεντρωμένους έλληνες; Αυτά τα ζητήματα δεν είναι θέματα "εξωτερικής πολιτικής", όπως τα αντιμετωπίζουν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις αλλά και μια μερίδα των πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς.

Ο Νέος ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να καταγράψει μια σημαντική τομή στο οργανωτικό του σε σχέση με τον ΣΥΝασπισμό αν πράγματι θέλει να έχει μια διαφορετική πολιτική συγκρότηση η οποία αγκαλιάζει το σύνολο της κοινωνίας και η οποία δεν συγκροτείται με ιδεολογικό πρότυπο άλλη μια κακέκτυπη κλωνοποίηση του κράτους-έθνους. Είναι άραγε τυχαίο ότι ο ΣΥΝασπισμός που είναι σαφώς η μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει οργανωμένα μέλη του μετανάστες; Αν υπάρχουν ποσοστώσεις στα όργανα, γιατί αυτές οι ποσοστώσεις θα πρέπει να περιορίζονται μόνον για τις γυναίκες και όχι για άλλες κοινωνικές κατηγορίες όπως οι μετανάστες ή οι τσιγγάνοι;

Συνέντευξη με τον Ντέιβιντ Χάρβεϊ: Λύνοντας το αίνιγμα του κεφαλαίου Λύνοντας το αίνιγμα του κεφαλαίου

Αναδημοσίευση από το rednotebook

Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ βρέθηκε τον περασμένο μήνα στην Αθήνα, προσκεκλημένος του Τμήματος Γεωγραφίας του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου. Στις 26 Ιουνίου μίλησε στην εκδήλωση που οργάνωσαν το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, το Red Notebook και τα Ενθέματα της Κυριακάτικης Αυγής, με τίτλο «Οι πολιτικές επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης: Ο νεοφιλελευθερισμός ενάντια στη δημοκρατία». Η επιτυχία της εκδήλωσης επιβεβαίωσε ότι το ενδιαφέρον για το έργο του Ντέιβιντ Χάρβεϊ κάθε άλλο παρά περιορίζεται σε ένα “εξειδικευμένο” κοινό. Με τη σκέψη αυτή, λοιπόν, και με τη βοήθεια του Ντέιβιντ Χάρβεϊ, επιχειρήσαμε μια περιήγηση στα βασικά σημεία αυτού του πλούσιου έργου.

1. Αναφέρεστε συχνά στην άποψη του Ανρί Λεφέμπρ, σύμφωνα με την οποία ο καπιταλισμός επιβίωσε παράγοντας χώρο. Πώς θα περιγράφατε αυτή τη διαδικασία παραγωγής χώρου στην περίπτωση των μεσογειακών οικονομιών, όπως η Ελλάδα ή η Ισπανία;

Πιστεύω πως δεν υπάρχει κάτι ριζικά διαφορετικό σε σχέση με την παραγωγή χώρου σε άλλες καπιταλιστικές οικονομίες. Προφανώς, οποιαδήποτε διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου προσαρμόζεται σε ένα ευρύ φάσμα πολιτιστικών παραδόσεων και καταναλωτικών συνηθειών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ενώ από τη μία πλευρά ομογενοποιεί, από την άλλη τονίζει τις διαφορές. Έτσι, η διαδικασία παραγωγής χώρου μιας τυπικής μεσογειακής πόλης είναι συχνά καθοδηγούμενη από πολιτιστικές μορφές, οι οποίες ωστόσο διευκολύνουν την συσσώρευση κεφαλαίου.

Ελληνας, "ανθρωπόμορφο τέρας" βίασε...

Αναδημοσίευση από το athens.indymedia

Η σημερινή σύλληψη ενός "τέρατος" (χρησιμοποιώντας καθεστωτικό δημοσιογραφικό λόγο), μετανάστη από ασιατική χώρα, που κατηγορείτε ότι βίασε ανήλικη 15 ετών στην Πάρο, έχει προκαλέσει τη μήνη των ελλήνων ρατσιστών και φασιστών, σε όλη τη χώρα, σε σημείο να καλούνται διαδικτυακά προγκρόμ επιθέσεων σε μετανάστες από την χώρα που κατάγεται ο δράστης. Ολοι οι ασιάτες έγιναν βιαστές και παιδόφιλοι, επειδή 1 ομοεθνής τους κατηγορείτε ότι βίασε.

 "Ανθρωπόμορφα τέρατα" (όπως λένε και οι δημοσιογράφοι που προωθούν τον φασισμό και τον ρατσισμό στα κανάλια) παιδεραστές και βιαστές δυστυχώς υπάρχουν και πάλι δυστυχώς προέρχονται από όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου, άσχετα από την εθνική ταυτότητα ή την καταγωγή.

Στον ελλαδικό χώρο, τόσο οι παιδεραστίες όσο και οι βιασμοί, ενώ γίνονταν από πάντα, δύσκολα καταγγέλλονταν, ή έφταναν στα δικαστήρια. Τα τελευταία χρόνια μόνο, έχουν αυξηθεί οι καταγγελίες κι αυτό περισσότερο γιατί έχουν παύσει να υπάρχουν τόσο κλειστές κοινωνίες, οπότε τα θύματα μπορούν πιο εύκολα να τους καταγγέλλουν χωρίς τον επακολουθούμενο κοινωνικό στιγματισμό.

Έκρινα απαραίτητη την καταγραφή, μερικών μόνο, βιασμών από έλληνες "τέρατα" που έγιναν τις τελευταίες μέρες, αλλά και μέσα στο 2012, για να δείξω ακριβώς ότι τα "τέρατα" δεν έχουν εθνικότητα. Οπως επίσης και σε μορφή ενημέρωσης, γι' αυτό ακριβώς το δημοσίευσα τα τοπικά νέα, γιατί οι περισσότεροι βιασμοί από έλληνες, περνάνε στα ψιλά των ΜΜΕ, ή αποκρύπτονται εντελώς.

Έτσι πχ μαθαίνουμε όλοι από άκρο σε άκρο για τον βιασμό της 15χρονης στην Πάρο από μετανάστη, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τον παιδόφιλο χρυσαυγίτη Πετράκη από την Ιεράπετρα που είχε βιάσει δεκάδες ανήλικες κοπέλες, ή τους ηλικιωμένους που βίαζαν κατ' εξακολούθηση 2 μικρά κοριτσάκια στην Αρκαδία, ή τον παππού που ασελγούσε στην 6 χρονη εγγονή του στη Ρόδο!!! όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα.

Και στην ελλάδα οι περισσότεροι βιασμοί, οι περισσότεροι αποκρουστικοί και κατά συρροή, γίνονται από έλληνες... κι ας περνάνε στα ψιλά των ειδήσεων, κι ας αποκρύπτονται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ που σπρώχνουν τον ρατσισμό και τον φασισμό σε πρώτο πλάνο.