Η κρίση στην Μέση Ανατολή ως "καταλύτης" για τις εξελίξεις στην Ε.Ε.

Τα μπακαλοτέφτερα της τρόικα και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας με τους δημοσιονομικούς περιορισμούς και με τα ισοζύγια στα ελλείμματα μπορούν από την μια μέρα στην άλλη να πεταχτούν στα σκουπίδια, από ορισμένα συμβάντα που δεν προέρχονται ούτε από εξελίξεις στον χώρο της οικονομίας, ούτε από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό σκηνικό. Μια όξυνση της κρίσης στην μέση ανατολή (Συρία – Ιράν) η όποια θα συνοδεύεται με μια “ανεξέλεγκτη” αύξηση της τιμής του πετρελαίου, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα επιταχύνει τις εξελίξεις στην Ε.Ε. δημιουργώντας “αναστάτωση” στις αγορές και αναταράξεις στην οικονομία της Ευρώπης με απρόβλεπτες συνέπειες. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος αυτής της “αναστάτωσης, αρκεί μόνον να θυμηθούμε την “αναστάτωση” η οποία εκδηλώθηκε στις αγορές αλλά και στα πολιτικά επιτελεία, όταν ο Γιωργάκης ανακοίνωσε ότι “σκέφτεται” ως εκδοχή  το δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη...

Όπως έχει επισημάνει πρόσφατα ο Γ. Μηλιός στο άρθρο του Θα αποχωρήσει η Βρετανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση; στην Αυγή: «Η συζήτηση που διεξάγεται μεταξύ των αξιωματούχων του συστήματος, ιδεολογικών ('δεξαμενές σκέψης', 'κορυφαίοι' οικονομολόγοι κ.λπ.) και πολιτικών (κυβερνήσεις, ευρωπαϊκές αρχές, αστικά κόμματα), σχετικά με τον 'κίνδυνο διάλυσης της ΖτΕ' ή την πιθανότητα 'εξόδου' κάποιων χωρών από αυτήν [ή την Ε.Ε., θα πρόσθετα σήμερα, Γ.Μ.], στην πραγματικότητα συνιστά 'μετάθεση', δηλαδή συγκάλυψη του πραγματικού επίδικου, που είναι η ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης σε αντιλαϊκή - νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση και η διαμάχη γύρω από τα μέσα για την 'αναίμακτη' επίτευξη αυτού του διακυβεύματος».

Εντούτοις η θέση που μόλις υποστήριξα δεν συνεπάγεται ότι η διάλυση της Ε.Ε. είναι αδύνατη. Μια ενδεχόμενη πολιτική υπερίσχυση των δυνάμεων της νεοφιλελεύθερης ή/και ρατσιστικής Άκρας Δεξιάς, που ευαγγελίζεται την «εθνική αναδίπλωση» ως διέξοδο από την οικονομική κρίση, θα έθετε τότε σε άμεσο κίνδυνο την ύπαρξη και της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. Διότι, κακά τα ψέματα, εθνική αναδίπλωση χωρίς εθνικό νόμισμα και «προστατευτισμό» της εγχώριας αστικής τάξης από τον διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό δεν νοείται.

Με δεδομένο τον διαφορετικό τρόπο διαχείρισης της κρίσης από την αμερικανική πλευρά (και όχι μόνο) σε σχέση με την πολιτική που ακολουθούν οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ε.Ε. είναι προφανές ότι οι χειρισμοί της κρίσης στην Μέση Ανατολή ενέχουν το στοιχείο της παρέμβασης στα εσωτερικά της Ε.Ε. προς την κατεύθυνση της ομοσπονδοποίησης την οποία περιγράφει στο παραπάνω κείμενο ο Γ. Μηλιός. Εξάλλου, η ομόσπονδη συγκρότηση του Αμερικανικού κράτους επανειλημμένα έχει προβληθεί στο παρελθόν ως το παράδειγμα – απάντηση για την έξοδο από την “δομική” κρίση της ΟΝΕ.

Ένα μεγάλο τμήμα της δικής μας αριστεράς υποτιμά την ντόπια αστική τάξη και θεωρεί ότι είναι δυνατόν να σημειωθούν αλλαγές στον διεθνή προσανατολισμό της χώρας χωρίς την δική της ηγεμονία. Τρέφει αυταπάτες μπροστά στο ενδεχόμενο της διάλυσης της ΕΕ και των εθνικών αναδιπλώσεων κάτω από την “καθοδήγηση” των πιο ακραίων δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού, και εκτιμά ότι εδώ τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά. Αγνοεί ότι για τον νεοφιλελευθερισμό το ζήτημα της πολιτικής ηγεμονίας είναι “ανοικτό”:  Δεν έχει ανάγκη τα “παραδοσιακά” αστικά κόμματα και ότι αυτά εξέφραζαν ιστορικά, για να επιβάλει τις επιλογές του και να διαμορφώσει νέες συναινέσεις στα στρατηγικά του σχέδια, ούτε έχει παντρευτεί το "ευρώ" και την πολιτική ενοποίησης της Ε.Ε. Δεν φαίνεται να έχει γίνει κατανοητό αυτό το χαρακτηριστικό της πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού, ούτε ως προς άνεση με την οποία ενσωμάτωσε την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στις επιταγές του, ούτε όμως και ως προς την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη αλλά και στην χώρα μας...