Αναρτήσεις
...Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλώς ένα οικονομικό δόγμα ή ένα σύστημα οικονομικής διακυβέρνησης που θεμελιώνεται στην αγορά, την ιδιωτικοποίηση και την επιχειρηματική ελευθερία. Δεν είναι απλώς μια ιδεολογία της "αδέσμευτης" καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς που περιορίζει την εμβέλεια της διακυβέρνησης. Είναι μια πολιτική ορθολογικότητα διακυβέρνησης που επιδιώκει μια γενικευμένη και διάχυτη κοινωνική κανονικότητα, η οποία θεμελιώνεται στην υπαγωγή της πολιτικής σφαίρας και όλων των διαστάσεων της ανθρώπινης ζωής, ακόμη και των πιο μύχιων, στην λογική της βελτιστοποίησης. Κάθε πολιτική πράξη νοείται με όρους επιχειρησιακής και ανταγωνιστικής υπολογιστικής και όλες οι όψεις της κοινωνικής ζωής ανάγονται και υπάγονται κανονιστικά σε αυτή την υπολογιστική. Δεν πρόκειται λοιπόν απλώς για την κλασική φιλελεύθερη οικονομική αντίληψη του laissez-faire, αλλά για μια θεσμικά οργανωμένη, παρεμβατική και κανονιστική πολιτική ορθολογικότητα που παράγει αποτελέσματα εξουσίας και κοινωνικές νόρμες διευκόλυνσης ενός συγκεκριμένου τρόπου κατανομής αγαθών, αξιών και δυνατοτήτων ζωής. Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι απλώς η οικονομία της αγοράς, αλλά η κοινωνία της αγοράς. Η κοινωνική ζωή, η ζωή των ανθρώπων και οι ανθρώπινες σχέσεις μπαίνουν στο πεδίο της διακυβέρνησης. Ή, σύμφωνα με τη διάσημη διατύπωση της Μάρκαρετ Θάτσερ που αναφέρει ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ "Τα οικονομικά είναι η μέθοδος, ο στόχος είναι να αλλάξουμε τα συναισθήματα των ανθρώπων"...
(Από το βιβλίο της Αθηνάς Αθανασίου : Η κρίση ως "κατάσταση έκτακτης ανάγκης")
(Από το βιβλίο της Αθηνάς Αθανασίου : Η κρίση ως "κατάσταση έκτακτης ανάγκης")
Το θέμα του "νεοφιλελευθερισμού" είναι σημαντικό για την διαμόρφωση μιας αριστερής πολιτικής γραμμής. Η υποτίμησή του από ορισμένους αριστερούς, τους οδηγεί συχνά στις αγκάλες του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια χαρακτηριστική περίπτωση που προσπαθεί να απαντήσει στον νεοφιλελευθερισμό με νεοφιλελεύθερη λογική είναι το παρακάτω κείμενο, το οποίο μάλιστα έτυχε ευρείας δημοσιότητας στα ηλεκτρονικά μέσα της αριστεράς της δραχμής: H Eλλάδα μετά το όριο θραύσης - Η ανάγκη συγκροτημένου σχεδίου της Αριστεράς. Μερικά ενδεικτικά στοιχεία:
- Η απλοϊκή και γραμμική σύνδεση της "οικονομίας" με την "κοινωνία": Πάει καλά η οικονομία, πάει καλά και η κοινωνία και επομένως υπονοεί πως βελτιώνεται και η θέση των εργαζομένων! Αυτό ακριβώς ισχυρίζεται και ο αστισμός, από την κ. Μέρκερ και τους ακροδεξιούς,ως τους πιο προοδευτικούς σοσιαδημοκράτες. Το ΑΕΠ για παράδειγμα είναι μια σημαντική αξία για τον συντάκτη, όμως δεν είναι καθόλου σημαντική αξιά για τους εργαζόμενους γιατί συνήθως όταν κατεβαίνει αυτοί πληρώνουν την νύφη, ενώ όταν ανεβαίνει δεν βάζουν τίποτα στην τσέπη τους.
- Η απλοϊκή και γραμμική σύνδεση της "ανεργίας" με την "οικονομία" και την "ανάπτυξη". Πρόβλημα ανεργίας δεν έχουν μόνον οι χώρες του Νότου της ευρωζώνης, ούτε μόνον υπάρχει στην στην ΕΕ. Το πρόβλημα της ανεργίας σήμερα πλέον υπάρχει ανεξάρτητα από την οικονομική κρίση. Η οικονομική κρίση μπορεί να ξεπεραστεί σύμφωνα με τους "οικονομικούς δείκτες" που χρησιμοποιεί ο συντάκτης του άρθρου, αλλά η ανεργία θα παραμείνει. Επίσης ως γνωστόν η ανάπτυξη της "ανταγωνιστικότητας" μιας οικονομίας μάλλον μειώνει τις θέσεις εργασίας και αυξάνει την ανεργία παρά δημιουργεί νέες. Το να συμβεί το αντίθετο σε ένα καπιταλιστικό κράτος, όπως φαντασιώνεται ο Κ. Παπουλής, μόνον με ένα "θαύμα" μπορεί να γίνει!
- Απουσιάζει πλήρως η θέση της υπεράσπισης των εργαζομένων. Εκφράσεις όπως αυτή "Συγχρόνως η φοροδοτική ικανότητα των ελλήνων πολιτών έχει υπερεξαντληθεί" διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, αφού οι μισθωτοί και συνταξιούχοι πληρώνουν τα βάρη της φορολογίας ενώ η αστική τάξη (με πρώτους και καλύτερους τους εφοπλιστές) αλλά και διάφοροι μικρομεσαίοι επιβαρύνονται ελάχιστα. Το πρόβλημα δεν είναι ότι
Οι έλληνες γιατροί στην Γερμανία έφτασαν τους 6.000, συστήνοντας την δεύτερη πολυπληθέστερη εθνική ομάδα μετά τους Αυστριακος, αλλά ότι στο Βερολίνο οι πρώτοι αγοραστές σπιτιών τα τελευταία χρόνια είναι Ελληνες και Ισπανοί!...
- Όμως το ενδιαφέρον για την αστική τάξη και την υπεράσπιση των συμφέροντων της με πολιτικές προστατευτισμού, είναι στην πρώτη γραμμή! Γράφει λοιπόν ο συντάκτης: Χρειάζεται σίγουρα βιομηχανική πολιτική (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οποιαδήποτε ουσιαστική βιομηχανική πολιτική -ποσοστώσεις, δασμοί, ενισχύσεις, δημόσιες βιομηχανίες κ.α.-για την λεγόμενη παραγωγική ανασυγκρότηση δεν νοείται όταν η Ελλάδα παραμένει απόλυτα ανοικτή στο ελεύθερο εμπόριο και στην ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων, εντός της περιοχής του πλανήτη που λαμβάνει χώρα η υπερπαγκοσμιοποίηση δηλαδή στο ευρώ και την Ε.Ε.) όμως και αυτή θέλει χρόνια για να αποδώσει.
Έχουν άραγε καμιά σχέση με την όποια αριστερά, αυτές οι απόψεις;
Αυτές οι απόψεις του Κ. Παπουλή μπορεί να μην έχουν σχέση με την αριστερά, έχουν σχέση όμως με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα!
ΔιαγραφήΜπα, αυτά που γράφει έχουν περισσότερη σχέση με το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, όπως αυτό, που λέει ότι θα πρέπει οι εργαζόμενοι να σφύξουν το ζωνάρι και να μην ζητούν αυξήσεις. Ο Σημίτης το έλεγε για να μπούμε στην ΟΝΕ, ο Παπουλής προτείνει το ίδιο για να βγούμε από την ΟΝΕ:
ΔιαγραφήΠροσλήψεις στον κοινωνικό τομέα της οικονομίας, που βελτιώνουν σημαντικά την εκπαίδευση, την υγεία, τις κοινωνικές πολιτικές για τους γέροντες, τις δημόσιες συγκοινωνίες την παροχή υπηρεσιών πολιτισμού, κλπ θα πρέπει να γίνουν μαζικά ακόμη και αν χρειαστεί για ένα διάστημα να «συγκρατηθεί» ο μέσος μισθός στον δημόσιο τομέα.
Επίσης, η δήθεν αριστερή εκδοχή των επιχειρημάτων του νεοφιλελευθερισμού ότι "καταναλώνουμε περισσότερα απ' όσα παράγουμε", ως αριστερή προτροπή να μάθουμε να ζούμε με περιορισμό των αναγκών μας:
Το ίδιο ισχύει και για το αξιακό σύστημα ενός τέτοιου ρεύματος που δεν μπορεί να είναι τα δύο αυτοκίνητα ανά οικογένεια, και η «μεζονέτα», αλλά και για την ουτοπία και το όνειρο μιας κοινωνίας και μιας ζωής στηριγμένης σε άλλες σχέσεις.
Ποιο ΠΑΣΟΚ; Πλήρης υποταγή στα κυρίαρχα ιδεολογήματα του αστισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο κείμενο του Κ. Παπουλή παρουσιάζεται η γραμμή της ΜΕΡΚΕΛ. Κινδυνολογεί ως αριστερός, με τα ίδια επιχειρήματα: α) Να συνεχιστεί το υπάρχον πρόγραμμα, που θα οδηγήσει σε πλήρη διάλυση το ελληνικό κράτος και την ελληνική οικονομία και κοινωνία, με πιθανή έκβαση μια χαοτική ίσως χρεωκοπία και άτακτη έξοδο.
Ακριβώς τα ίδια υποστηρίζει και η ΜΕΡΚΕΛ και η δική μας ελληνική κυβέρνηση, ότι δηλαδή η χρεοκοπία/έξοδος από το ευρώ θα "οδηγήσει σε πλήρη διάλυση το ελληνικό κράτος και την ελληνική οικονομία και κοινωνία, με πιθανή έκβαση μια χαοτική". Όμως:
1. Και η χώρα μας έχει χρεοκοπήσει, αλλά και άλλες χώρες, χωρίς να "διαλυθεί" κανένα κράτος. Μακάρι τα αστικά κράτη να κινδυνεύαν να διαλυθούν από χρεοκοπίες!...
2. Επίσης,καμία "οικονομία" δεν διαλύθηκε επειδή χρεωκόπησε κάποιο κράτος. Το κεφάλαιο κερδίζει μάλιστα, είτε κοντοπρόθεσμα ( με κερδοσκοπικά παιχνίδια κυρίως με το νόμισμα), είτε μακροπρόθεσμα (εξασφαλίζοντας μια διευρυμένη αναπροσαρμογή των εργασιακών σχέσεων υπέρ του κεφάλαιου). Ο κόσμος της εργασίας είναι αυτός που πάντα βγαίνει χαμένος από παρόμοιες πολιτικές (χρεωκοπία, μεγάλη υποτίμηση του νομίσματος και άνοδος του πληΘωρισμού).
3. Αναμάσημα της Γραμμής ΔΗΜΜΑΡ για τον "ΔΕΚΕΜΒΗ": Εναντίωση στα εξεγερσιακά χαρακτηριστικά που πυροδοτούνται από τέτοιες καταστάσεις, προβάλλοντας τον κίνδυνο του "χάους", απευθυνόμενος στους νοικοκυραίους και τους φιλήσυχους πολίτες.
Η αριστερά δεν θα πρέπει να φοβίζει τον κόσμο με τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιεί το κεφάλαιο, αλλά αντίθετα να τον ετοιμάζει ότι απέναντι στις αστικές πολιτικές εξόδου από την κρίση, είτε αυτές έχουν τον μανδύα των μνημονειακών πολιτικών, είτε της εθνικής αυτοδύναμης ανάπτυξης, ο μόνος δρόμος είναι ο αγώνας και η κοινωνική ανατροπή.