Αναρτήσεις
Ένα κομμάτι της Αριστεράς φαντασιώνεται πως όταν "ωριμάσουν οι συνθήκες" θα αναλάβει τον "ιστορικό" του ρόλο και θα καθοδηγήσει τις λαϊκές μάζες. Το ΚΚΕ όπως και κάποιες πολιτικές ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς έχουν τάξει στον εαυτό τους στον ρόλο του "μπανιστιρτζή" της ταξικής πάλης. Γιαυτό το πρώτο πράγμα που ενδιαφέρονται είναι να διατηρήσουν την "επαναστατική τους καθαρότητα" ως κόρην οφθαλμού, για να ερευνούν την κοινωνική πραγματικότητα...
Πόσο θα περιμένουμε ακόμα να έρθει αυτή η στιγμή; Τουλάχιστον εδώ και δυο χρόνια, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι αυτές οι συνθήκες παραωρίμασαν, οι μάζες βγήκαν στους δρόμους και στις πλατείες, αλλά δεν είδαν το "επαναστατικό φως" αυτής της Αριστεράς! Μήπως αυτοί οι σ. θα πρέπει να αλλάξουν στάση και να επανεξετάσουν συνολικά την στάση τους κάνοντας έμπρακτα την αυτοκριτική τους; Δυστυχώς αν κρίνουμε από τις εξελίξεις στο χώρο της Αριστεράς τα πράγματα δεν είναι ενθαρρυντικά...
Στο ερώτημα που είχαμε θέση παλιότερα στους αναγνώστες μας αν ως απάντηση στην κρίση είναι "ένα νέο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ή ένα νέο ΕΑΜ;" η πλειοψηφία απάντησε πως χρειαζόμαστε ένα νέο ΕΑΜ. Όμως αυτή την απάντηση δεν την ενστερνίστηκαν οι λαϊκές μάζες. Το "νέο ΕΑΜ" δεν συγκροτήθηκε, παρ όλο ότι η κοινωνική πόλωση εντάθηκε. Το εξεγερσιακό "κίνημα της 25ης Μάη" ανέδειξε ως πολιτικούς εκφραστές αυτής της πόλωσης τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Σήμερα τα δεδομένα στην πολιτική σκηνή έχουν ανατραπεί και όσοι δεν αντιλαμβάνονται αυτές τις αλλαγές το μόνο που κάνουν πολιτικά είναι να περιθωριοποιούνται ακόμα πιο πολύ.
Ηαπελπισία μπορεί να γίνει ελπίδα μόνον μέσα από μια εξέγερση. Όμως αυτή η εξέγερση δεν μπορεί να γίνει συντεταγμένη με τους όρους και τις συνθήκες που φαντασιώνεται η Αριστερά. Όπως έχει γράψει σε ένα παλαιότερο κείμενό του ο Γ. Μηλιός:
Η εξέγερση δεν είναι η «πρώτη ύλη» την οποία οι «κάτοχοι της μαρξιστικής θεωρίας» και της «σωστής γραμμής» θα (καθ)οδηγήσουν. Είναι η κατά βάση μη προβλέψιμη και αστάθμητη στη χρονικότητα και τροπικότητά της διαδικασία, που προκύπτει από τη συμπύκνωση του συνόλου των αντιφάσεων που διασχίζουν ένα κοινωνικό σχηματισμό, μέσω της οποίας και μόνο μπορεί να τεθεί το ζήτημα της απελευθέρωσης των δυνάμεων της εργασίας.
Είναι η μόνη διαδικασία μέσω της οποίας μπορεί να εκδηλωθεί η εγγενής στον καπιταλισμό «τάση για τον κομμουνισμό». Είναι η διαδικασία που αναδεικνύει τις πρωτοπορίες και μέσα στην οποία όχι απλώς «κρίνεται» αλλά αναδεικνύεται η «επαναστατική γραμμή».
Η τελευταια ευκαιρια να λυθουν τα πραγματα ειρηνικα τελειωσε στις εκλογες της 17 Ιουνη.Απο εδω και περα ειτε τους αφησουμε να κανουν την χωρα Σομαλια ειτε ξεσηκωθουμε τα πραγματα ειρηνικα δεν θα ειναι δυστυχως....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξέργεση μπορεί να κάνουν οι απελπισμένες μάζες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγέργεση όμως επιτυχημένη, μόνο οι σύγχρονοι και οργανωμένοι Μαρξιστές μπορούν.
markos
«η πλειοψηφία απάντησε πως χρειαζόμαστε ένα νέο ΕΑΜ»
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι ήταν το ΕΑΜ; Το ΕΑΜ χαρακτηρίζει τον πόλεμο που επανέφερε στη χώρα «εθνικοαπελευθερωτικό» και επικαλείται τις απόψεις του Λένιν για το εθνικό ζήτημα και τους εθνικοαπελευθερωτικοΰς πολέμους. Πρόκειται για απάτη. Η μετατόπιση των μετώπων και η στρατιωτική κατοχή ορισμένων χωρών στη διάρκεια ενός παγκοσμίου πολέμου από το ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό συγκρότημα είναι απλά επεισόδια και προσωρινές καταστάσεις και ούτε τον χαρακτήρα του πολέμου αλλάζουν για τις κατεχόμενες χώρες, ούτε εθνικό ζήτημα δημιουργούν σ' αυτές.
Ο Λένιν, τις απόψεις του οποίου επικαλούνται για τον δήθεν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ΕΑΜ, έγραφε γι' αυτό το ζήτημα, για τα καθήκοντα των επαναστατών μέσα στις κατεχόμενες χώρες, στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο:
«Το να αναγνωρίζεις την «άμυνα της πατρίδας» είναι από την άποψη τον προλεταριάτου σαν να δικαιολογείς τον πόλεμο, σαν να αναγνωρίζεις τη νομιμότητα του. Και καθώς ο πόλεμος, τόσο κάτω από τη δημοκρατία όσο και κάτω από τη μοναρχία, είτε τα εχθρικά στρατεύματα βρίσκονται στο έδαφος μας είτε σε ξένο έδαφος, παραμένει ιμπεριαλιστικός, το να αναγνωρίζεις την άμυνα της πατρίδας, είναι σαν να υποστηρίζεις την ιμπεριαλιστική και ληστρική αστική τάξη, είναι σαν να προδίδεις ολόκληρο το σοσιαλισμό. Στη Ρωσία, ακόμα και κάτω από την αστικολαϊκή δημοκρατία με τον Κερένσκυ, ο πόλεμος εξακολουθούσε να είναι ιμπεριαλιστικός, αφού τον έκανε η αστική τάξη σαν τάξη κυρίαρχη και ο πόλεμος δεν είναι «παρά επέκταση της πολιτικής»... Ο πόλεμος δεν θα πάψει να είναι ιμπεριαλιστικός, παρά μονάχα όταν η τάξη που διεξάγει τον πόλεμο και που είναι δεμένη μ' αυτόν με χίλια δυό οικονομικά νήματα (αν όχι με σχοινιά) θα ανατραπεί πραγματικά και θα αντικατασταθεί στην εξουσία από την αληθινά επαναστατική τάξη, από το προλεταριάτο. Δεν υπάρχει άλλο μέσο να γλιτώσουμε από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη ληστρική ειρήνη.
Αγιοποιώντας τον ΕΑΜ –ΕΛΑΣ η αριστερά διαπαιδαγώγησε ολόκληρες γενιές με την αγάπη για την πατρίδα, βλέπε γράμμα Ζαχαριάδη για αγώνα μαζί με την κυβέρνηση Μεταξά, μην απορείτε λοιπόν που οι σύγχρονοι συνεχιστές του «εθνικοαπελευθερώτικού αγώνα» είναι οι ντούροι χρυσαυγίτες, τους διαπαιδαγώγησε κι αυτούς η γενιά της μεταπολίτευσης, όταν έπιασε τα πόστα..