Συζήτηση με τον Γ. Μαυρή για τα πολιτικά κόμματα, την κρίση εκπροσώπησης και την άνοδο του συντηρητισμού

(κλικ στην εικόνα για περισσότερα)

Εκδήλωση - συζήτηση με τον πολιτικό επιστήμονα, πρόεδρο και διευθ. σύμβουλο της PUBLIC ISSUE, Γιάννη Μαυρή, με τίτλο «Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ: Πολιτικά κόμματα, κρίση εκπροσώπησης και άνοδος του συντηρητισμού», διοργανώνεται

την Πέμπτη 29 Μαρτίου στις 19.00 το απόγευμα

στον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων (Ερμού 134, Θησείο, Αθήνα).

Τη συζήτηση διοργανώνουν: alterthess.gr, barikat.gr, radical-youth.gr, xekinima.org και yabasta.gr

Πέρσι ήταν χουντικός, σήμερα είναι φίλος μας...

(κλικ στην εικόνα για τα δείτε το άρθρο)

Ο Νικόλαος Μέρτζος, προδικτατορικά δραστηριοποιήθηκε και ως μέλος της ΕΚΟΦ. Κατά την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας ήταν μέλος της «Συμβουλευτικής Επιτροπής», ενός γνωμοδοτικού σώματος διορισμένου από τους δικτάτορες με σκοπό να δημιουργήσει ένα δημοκρατικό προσωπείο για το δικτατορικό καθεστώς. Το Νοέμβριο του 1970 διορίστηκε από το Γεώργιο Παπαδόπουλο μέλος της πρώτης «Συμβουλευτικής Επιτροπής». Το 1971 εξελέγη μέλος της δεύτερης «Συμβουλευτικής Επιτροπής» και αργότερα γραμματέας της. Από το βήμα της «Συμβουλευτικής Επιτροπής» ο Μέρτζος είχε εισηγηθεί υπέρ νομοσχεδίων της δικτατορικής κυβέρνησης εκθειάζοντας τα στελέχη της. Τον Ιανουάριο του 1972 αναδείχτηκε Β' αντιπρόεδρος της «Συμβουλευτικής Επιτροπής». Μετά την πτώση της δικτατορίας διετέλεσε σύμβουλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ευάγγελου Αβέρωφ και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη από το 1990 ως το 1993 για θέματα Μακεδονίας και Θράκης. Ήταν ένας από τους συνδιοργανωτές του συλλαλητηρίου για το Μακεδονικό στη Θεσσαλονίκη το Φεβρουάριο του 1992 και συντάκτης της σχετικής διακήρυξης.

Τον Μάη του 2017 :

«Σάλο και οργή στις τάξεις των φυλακισθέντων, εξορισθέντων και διωχθέντων επί χούντας έχει προκαλέσει η απόφαση της Προεδρίας της Δημοκρατίας να τιμήσει με το παράσημο Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος του Φοίνικος τον Νικόλαο Μέρτζο, ο οποίος είχε χρηματίσει αντιπρόεδρος της Συμβουλευτικής της χούντας.

Εθνική Υπηρεσία Παραπληροφοριών

Μπορεί να τους χωρίζουν στην πολιτική σκηνή τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, το σκάνδαλο ΝOVARTIS και άλλα παρόμοια, αλλά αυτό το video  καταφέρνει να ενώνει τους συριζέους, με τους κεντροαριστερούς, τους κεντροδεξιούς, τους νεοδημοκράτες και τους ακροδεξιούς. Δεν πρόκειται για "σάτιρα", αλλά για παραπληροφόρηση. Η μετάβαση από  "πουκάμισο" και τις "σαγιονάρες" στο "βιβλίο" είναι το τέχνασμα για να αποκρυφτεί η απόσταση ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια. Τα "γλαφυρά" της διαπραγμάτευσης δια στόματος Μητσικώστα, ουδεμία σχέση έχουν με τα "γλαφυρά" που καταθέτει ο Γ. Βαρουφάκης στο βιβλίο του. Βέβαια η μεγάλη πλειοψηφία των ακροατών του κρατικού σταθμού - όπως και ο κ. Μητσικώστας - δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο, ούτε πρόκειται να το διαβάσουν.Το αντίθετο μάλιστα, η συγκεκριμένη  σάτιρα αυτό ακριβώς επιδιώκει: Μέσω της απαξίωσης, να τους αποτρέπει από την ανάγνωσή του. Αυτά που αναφέρει ο Γ. Βαρουφάκης στο βιβλίο του  (με ντοκουμέντα που κανείς δεν έχει αμφισβητήσει ευθέως), ίσως δημιουργήσουν αμφιβολίες στους στους αναγνώστες για την κυρίαρχη αφήγηση εκείνης της περιόδου...

Δυστυχώς αυτές οι πρακτικές της παραπληροφόρησης, που στηρίζονται στις "σχέσης εμπιστοσύνης" ανάμεσα στον πομπό και και τον δέκτη τους, δεν αφορούν μια πολιτική που περιορίζεται στον χώρο της ενημέρωσης, αλλά λειτουργεί και εντός των πολιτικών μηχανισμών. Αυτές οι ίδιες πρακτικές λειτούργησαν και εντός της Κυβέρνησης στην περίοδο των διαπραγματεύσεων, με τον πρωθυπουργό να "εμπιστεύεται" περισσότερο την ΕΥΠ και τον Ρουμπάτη παρά τον υπουργό του, όπως αποκαλύπτει ο Γιάννης Βαρουφάκης στο βιβλίο του  «ΑΝΙΚΗΤΟΙ – ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ», από το οποίο και παραθέτουμε το παρακάτω απόσπασμα (σελίδες 683 – 686):

Αριστερά και πόλεμος: Δυο γάιδαροι τσακώνονται σε ξένο ...αχυρώνα!

Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή την όξυνση των σχέσεων της χώρας μας με την Τουρκία, όξυνση που μπορεί να κορυφωθεί και με κάποιο «θερμό επεισόδιο», οι πολιτικοί χώροι της Αριστεράς αναζητούν τι στάση να κρατήσουν απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο. Έχουν μάθει να σκέφτονται με σχέδια και προγράμματα που φτάνουν μέχρι τον σοσιαλισμό, που ακουμπάνε τον κομμουνισμό. Γιαυτό συχνά αυτοκαταναλώνται στο πως να εντάξουν σε αυτά τις πολιτικές  στάσεις που διαμορφώνουν, απέναντι σε παρόμοιες καταστάσεις.

Στην έγνοια τους να είναι συνεπείς με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πολιτική τους δράση, καταλήγει συχνά στο να υποτιμουν της αλλαγές της συγκυρίας. Αλλαγές που δεν έχουν τόσο μεγάλο βάθος χρόνου όσο οι σχεδιασμοί τους, είναι όμως καθοριστικές για στους πραγματικούς όρους και στις συνθήκες που προσδιορίζουν αυτές τις καταστάσεις.

Πρώτα απ' όλλα, παραβλέπουν τις αλλαγές που έχουν σημειωθεί στην διεξαγωγή του πολέμου, ως πεδίο άσκησης κρατικής πολιτικής. Κάποιοι Αριστεροί δηλώνουν πρόθυμοι να σταθούν στο πλευρό της “πατρίδας” - δηλαδή του κράτους - για να διαφυλαχθεί  η εδαφική του ακεραιότητα. Η προθυμία όμως της “πατριωτικής” Αριστεράς να ντυθεί στο χακι και να πολεμήσει για την “πατρίδα” δεν έχει πραγματικό αντίκρυσμα:  Κανείς – εκτός από τους ακραίους εθνικιστές - δεν τους ζήτησε να κάνουν παρόμοιες δηλώσεις. Πολύ πιθανόν δεν θα χρειαστεί να πάρουν το ντουφέκι στο χέρι για να πολεμήσουν. Όχι γιατί αποκλείεται μια πολεμική σύραξη, αλλά γιατί το κράτος σήμερα δεν έχει ανάγκη για να τους στείλει στην “πρώτη γραμμή”, όπως το 40,  για να πολεμήσουν...

Δεν είναι γελοιογραφία....

Ο Λαφαζάνης κάνει ... «restart» με τον εθνικισμό

ΑΚΕΠ, Αριστερό Ρεύμα, ΔΗΚΚΙ, Δρόμος Ανοιχτός, Ελεύθερη Ελλάδα, ΕΠΑΜ, ΚΟΕ, Μέτωπο Νίκης, Πλεύση Ελευθερίας, Πρωτοβουλία 14ης Μάη, Σοσιαλιστική Προοπτική, καθώς και πρώην βουλευτές, μέλη κ.ά.ένωσαν τις δυνάμεις τους για την οργάνωση στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (19/3/18) για την πραγματοποίση της εκδήλωση «Αιγαίο 2018, οι συνέπειες της υποταγής» που διοργάνωσε η πρωτοβουλία για κοινή δράση ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ – RESTART.

Πιθανόν να μην γνωρίζεται κάποιους από τους συμμετέχοντες, όπως την «Πρωτοβουλία 14ης Μάη», και να χρειαστεί να ψάξετε για να μάθετε. Εξάλλου μην ξεχνάτε πως και τον Κατσιφάρα δεν τον γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του και δεν θα τον μάθαινε αν δεν έκανε κυβέρνηση το 81 ο Ανδρέας Παπανδρέου...

Πως γίνεται την ίδια στιγμή που η ΛΑΕ κάνει πρόταση συνεργασίας στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η μισή συμμετέχει σε παρόμοιες εκδηλώσεις, μόνον η πολιτική της ηγεσία το γνωρίζει! Σταματάμε εδώ, στο θέμα της αναξιοπιστίας και της πολιτικής αφερεγγυότητας και αφήνουμε τα άλλα που βγάζουν γέλοιο στην κρίση των αναγνωστών μας....

Το παρακάτω  ενημερωτικό κείμενο δημοσιεύτηκε ίδιο και απαράλακτο ως "πολιτικό μανιφέστο" στο "iskra.gr", στον "δρόμο της Αριστεράς", στην σελίδα τo fb "rεstart" και σε άλλα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης:

Σρέτσκο Χόρβατ: «Μολών λαβέ»

Ο συνιδρυτής του DiEM25 μιλά για τον Γιάνη Βαρουφάκη, το σκληρό μπρα-ντε-φερ μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών για έξι μήνες, τα αλλεπάλληλα τελεσίγραφα από την Τρόικα αλλά και τον Αλέξη Τσίπρα, τα capital controls και φυσικά το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού.

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Και τι δε ζήσαμε από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας τον Ιανουάριο του 2015! Η περίφημη συνάντηση Ντάισελμπλουμ – Βαρουφάκη, και το «Ουάου» του τελευταίου που έγινε viral, μας έβαλαν από νωρίς στο κλίμα για το τι έμελλε να ακολουθήσει: σκληρό μπρα-ντε-φερ μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών για έξι μήνες, αλλεπάλληλα τελεσίγραφα από την Τρόικα, ασφυκτικές προθεσμίες για την πληρωμή ομολόγων, Eurogroups – φωτιά, ροκ εμφανίσεις του Γιάνη Βαρουφάκη, μη πληρωμή δόσης στο ΔΝΤ, κλειστές τράπεζες, capital controls και φυσικά το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού.

Ποιος θα φανταζόταν ότι μια πολύμηνη διαπραγμάτευση και ένα δημοψήφισμα θα οδηγούσε στη δημιουργία ενός Πανευρωπαϊκού Κινήματος για τη Δημοκρατία στην Ευρώπη;

Και αν λάβουμε υπόψη τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ το 2016, «Δεν έχετε παράπονο, στο πρώτο εξάμηνο είχαμε μία πολύ φαντεζί ομάδα», τότε θεωρώ πως η ομάδα του Γιάνη Βαρουφάκη και του φίλου του και συνιδρυτή του DiEM25, Σρέτσκο Χόρβατ, θα συνεχίσει να χορεύει στην Ευρώπη σε φαντεζί ρυθμούς.

Η «ομορφούλα» που ξανάγινε ...«τουρκοπούλα»

Απολαύστε έναν αντιπροσωπευτικό «προοδευτικό» νεοέλληνα τραγουδιστή, που εκφράζει με την φωνή του τo συλλογικό φαντασιακό του έθνους για την επανάσταση του 1821.



Η πρώτη μεγάλη εμπορική επιτυχία του Σταύρου Κουγιουμτζή. Τους στίχους του τραγουδιού τους υπογράφει η Σώτια Τσώτου και βρίσκεται στον ομώνυμο δίσκο («Να ’τανε το ’21»/1970), που αποτελεί τον πρώτο ολοκληρωμένο προσωπικό δίσκο 33 στροφών του συνθέτη και τον δεύτερο του Γιώργου Νταλάρα, ο οποίος είναι κι ο ερμηνευτής του τραγουδιού.

Λόγω του τίτλου του («Να ’τανε το ’21») και σε συνάρτηση με την περίοδο της χούντας, όπου κυκλοφόρησε το τραγούδι (1969-1970), ήταν φυσικός ο συνειρμός του «’21» με το απριλιανό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967. Έτσι, τα χρόνια εκείνα, το τραγούδι από άλλους θεωρήθηκε ως χουντικό, ενώ από άλλους ως αντιστασιακό. Αναφέρεται σχετικά ο ίδιος ο Κουγιουμτζής : 

JIYAN's STORY

Το τρέιλερ της ταινίας, με ελληνικούς υπότιτλους.

JIYAN's STORY 
(Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ)

Inside the women's army

Την Παρασκευή 23/3/18, στις 20:00, στο Μικρόπολις,
 Βενιζέλου και Βασ. Ηρακλείου 18, 54624 Θεσσαλονίκη

Πρώτη προβολή της ταινίας του σκηνοθέτη και κινηματογραφιστή Halûk Ünal σχετικά με τις γυναίκες της Ροζάβα και το ένοπλο αντάρτικο που δημιούργησαν. Το μέτωπο του αγώνα τους διπλό: από τη μια ο πόλεμος με τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους και τους αποκεφαλισμούς, τους βιασμούς και τα ανείπωτα βασανιστήρια που ακολουθούν κάθε τους επίθεση. Από την άλλη το ατέρμονο παλιό και νέο σύστημα της πατριαρχίας που τις αντιμετωπίζει ως θύματα, ως σκλάβες, ως ανθρώπους τελευταίας κατηγορίας, χωρίς λόγο και δικαίωμα αυτοδιάθεσης.

Οι μεγάλες δυνάμεις ετοιμάζουν Plan B για την Τουρκία

Αναδημοσίευση από το "tvxs.gr"

H κατάληψη του Αφρίν είναι σίγουρα κέρδος για την Τουρκία καθώς της δίνει - προς το παρόν - μια, έστω και μικρή, ζώνη επιρροής στην Συρία και την βάζει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το αύριο της διχοτομημένης χώρας, κάτι που αποτελεί βασική στόχευση του Ερντογάν.

Στο μεταξύ, ο Τούρκος πρόεδρος με την νίκη αυτή κερδίζει στο εσωτερικό και διαφημίζει τον εαυτό του στο εξωτερικό. Τη συνοδεύει με δηλώσεις - απειλές προς Κύπρο και Ελλάδα και με προβλέψεις περί Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου που θα ξεκινήσει από τη Συρία. Η Τουρκία δείχνει να κερδίζει σε όλα τα μέτωπα. Είναι όμως έτσι;

Ο Σωτήρης Ρούσσος, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στη Μέση Ανατολή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, μιλώντας στο tvxs.gr, εξηγεί τη σημασία της κατάληψης του Αφρίν τόσο για την Τουρκία, όσο και για τους συσχετισμούς μέσα στη Συρία και προβλέπει τις κινήσεις των μεγάλων δυνάμεων απέναντι στον Ερντογάν.

Η πτώση του Αφρίν

Πρώτη προβολή της ταινίας του σκηνοθέτη και κινηματογραφιστή Halûk Ünal σχετικά με τις γυναίκες της Ροζάβα και το ένοπλο αντάρτικο που δημιούργησαν

Αναδημοσίευση από το "RProject.gr"

του Πάνου Πέτρου

Το Αφρίν τελικά έπεσε. Οι πολιτοφυλακές του αντιστάθηκαν σθεναρά για εβδομάδες, ιδιαίτερα όσο ο καιρός και η μορφολογία του εδάφους ήταν με το μέρος τους στην προσπάθεια να καθηλώσουν την προέλαση του τουρκικού στρατού και των Σύρων συμμάχων του. Δεν είχαν απάντηση στο πυροβολικό και την αεροπορία, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην έκβαση της μάχης, κι ευθύνονται για τις μαζικές δολοφονίες αμάχων.

Οι υπό­λοι­ποι παί­χτες δια­τή­ρη­σαν μέχρι τέ­λους τη στάση ανο­χής στην επι­χεί­ρη­ση με το ορ­γου­ε­λι­κό όνομα «Κλά­δος Ελαί­ας». Παρά την προ­πα­γαν­δι­στι­κή υπερ-προ­βο­λή της κι­νη­το­ποί­η­σης με­ρι­κών εκα­το­ντά­δων φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κών πο­λι­το­φυ­λα­κών, στην πράξη φά­νη­κε ότι το κα­θε­στώς Άσαντ είτε προ­τι­μού­σε την τουρ­κι­κή πα­ρου­σία από την κουρ­δι­κή αυ­το­νο­μία στα βό­ρεια σύ­νο­ρα, είτε υπο­κλί­θη­κε στις προ­τε­ραιό­τη­τες της ρω­σι­κής εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής, που προ­τί­μη­σε σε αυτήν την φάση να «αδειά­σει» τους Κούρ­δους του Αφρίν από το να χα­λά­σει τη συμ­μα­χία με την Τουρ­κία.

Η αθηναϊκή δημοκρατία στο Κυρηνάλιο, ή τα Πέντε Αστέρια στην Ακρόπολη

Αναδημοσίευση από το "Antonis Liakos"

Άστραψαν και βρόντηξαν με τις ιταλικές εκλογές οι κήρυκες του ορθολογισμού και της αρετολογίας. Ο λαϊκισμός σε όλες τις κλίσεις και αριθμούς. Και η αριστερή μελαγχολία που έγινε αριστερή κατάθλιψη. Ο Μαρκο Ρεβέλι θυμάται στην εφημερίδα Μανιφέστο το …1948 (sic!): «Και τότε ηττήθηκε η Αριστερά, αλλά δεν εξαφανίστηκε. Εβδομήντα χρόνια αργότερα, δεν βρίσκουμε κόκκινες κουκίδες πια στον εκλογικό χάρτη!» Εντούτοις, το νέο κοινοβούλιο είναι το νεώτερο στην ηλικία που έχει υπάρξει ποτέ στην Ιταλία ( μέσος όρος 44 χρόνια) και εκείνο όπου οι γυναίκες μετρούν πάνω από ένα τρίτο. Και τι δεν ακούστηκε όμως για τη σύνθεση του! Γκαρσόνια και κτηνοτρόφοι, ναυτικοί και πληροφορικάριοι, άνθρωποι με δουλειές του ποδαριού, κορίτσια της διπλανής πόρτας, χωρίς εμπειρία και ανάλογο κύρος και βάρος για το κοινοβούλιο.

Τι συμβαίνει λοιπόν στην Ιταλία; Τι είναι αυτό το πρώτο κόμμα, το κίνημα των Πέντε Αστέρων; Τι λέει το πρόγραμμά του; Το πρόγραμμα είναι αναρτημένο στο διαδίκτυο, άλλωστε όλο αυτό το κόμμα που δεν θέλει να λέγεται κόμμα αλλά κίνημα πολιτών, είναι βασισμένο, και ως ιδέα και επιχειρησιακά, στο διαδίκτυο. Εντούτοις οι σχολιαστές των ελληνικών εφημερίδων δεν θέλουν να ξέρουν.

Η ειλικρινής επανάσταση της Αφρίν

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο της Αριστεράς"

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Στις πολλές απορίες των ημερών θα πρέπει να προστεθεί και η απορία για την εκκωφαντική σιωπή της παρ’ ημίν «προοδευτικής» νομενκλατούρας για τα συμβαίνοντα στο καντόνι Αφρίν της επαρχίας Ροζάβα στην Β.Δ. Συρία. Οι συνήθως λαλίστατες φεισμπουκικές περσόνες που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους στην ελάχιστη παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων –και καλά κάνουν– τηρούν, εν προκειμένω, μάλλον, αιδήμονα σιωπή. Η αλήθεια είναι πως με ελάχιστες εξαιρέσεις –όπως η εφημερίδα δρόμου Άπατρις– το μεγάλο μέρος της αντιεξουσιαστικής κοινότητας στην Ελλάδα, αλλά και της κυβερνώσας και μη Αριστεράς, «κρατάει χαμηλά» το θέμα της τουρκικής εισβολής στην Αφρίν.

O ΠΑΟΚ και η επιθυμία τού μη κράτους

Αναδημοσίευση από το "—Nomadic universality"

του Άκη Γαβριηλίδη

Μεταξύ των διανοουμένων του ελληνικού εθνικισμού, ιδίως όσων προέρχονται από την αριστερά, ιδιαίτερη φρίκη προκαλεί τα τελευταία χρόνια το σκιάχτρο τού «νεοοθωμανισμού». Τον όρο αυτό οι εθνικιστές τον εκτοξεύουν και ως κατηγορία με ιδιαίτερη φόρτιση, με ιδιαίτερη απόλαυση θα έλεγα, εναντίον όσων αναγορεύουν εκάστοτε σε υπ’ αριθμόν 1 εχθρούς τους, και εχθρούς του έθνους· μια φόρτιση συγκρίσιμη μόνο με την αντίστοιχη κατηγορία «εθνομηδενιστής», με την οποία άλλωστε είναι περίπου συνώνυμα.

Οι φόβοι αυτοί είναι αδικαιολόγητοι. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη νεοοθωμανισμού όταν ο παλιός κλασικός οθωμανισμός είναι ζωντανός και μια χαρά στην υγεία του στην ψηφιακή μας εποχή.

Αυτό απέδειξε, μεταξύ άλλων, το πρόσφατο κείμενο συλλογής υπογραφών που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο, με τίτλο «Κάτω τα χέρια σας από τον ΠΑΟΚ!» και με το εξής λιτό και περιεκτικό περιεχόμενο:

Αν τολμήσετε να επιβάλλετε μεθοδευμένη εξοντωτική ποινή στον ΠΑΟΚ προς τέρψιν των Μαφιόζων της Αθήνας, αυτομάτως να θεωρήσετε τα φύλλα πορείας μας, σε περίπτωση επιστράτευσης, ως απλά κουρελόχαρτα.
Κανένας οπαδός του ΠΑΟΚ σε μάχες για τη δικιά σας Ελλάδα.
Εμείς πολεμάμε ΜΟΝΟ για τον ΠΑΟΚ.

(οι υπογραμμίσεις και τα κεφαλαία στο πρωτότυπο).

Σε αυτές τις πέντε σειρές, βλέπουμε σε πλήρη λειτουργία μία λογική διαπραγμάτευσης με το κράτος (τους), για κάτι που ωστόσο αποτελεί μία από τις πιο αυτονόητες υποχρεώσεις, και έναν από τους πυλώνες, του νεωτερικού έθνους κράτους: την καθολική υποχρεωτική στράτευση όλων των ενηλίκων ανδρών. Για όσους υπογράφουν τη δήλωση, οι οποίοι τη στιγμή που γράφω ανέρχονται ήδη σε αρκετές χιλιάδες, η σχέση τους με το έθνος κράτος δεν διέπεται από τη λογική των αφηρημένων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που ισχύουν αυτονόητα για όλους, αλλά από τη λογική τού παζαρέματος: δώσε μου για να σου δώσω.

ο ακτιβιστής

Διαβάζοντας την παρακάτω ποιητική απάντηση του Θανάση Σκαμνάκη, γιατί έγραψε  κείμενό το «“Να μιλήσω για ήρωες”;...», σκεφτήκαμε να την διανθίσουμε με μερικές επίκαιρες φωτογραφίες, που τις επιλέξαμε το φωτογραφικό αρχείο της ΛΑΕ:

Γιατί τα λέω τώρα όλ’ αυτά;

Ανακατατάξεις στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς;

1. Η ήττα της Αριστεράς την εποχή των μνημονίων

Σε συνθήκες ήττας, στο εσωτερικό των πολιτικών μηχανισμών, είναι φυσικό να εκδηλώνεται ένας ανταγωνισμός ανάμεσα στο «παλιό» που αντιπροσωπεύει αυτό που ηττήθηκε και θα πρέπει να «πεθάνει», και στο «νέο» που δεν έχει γεννηθεί ακόμα, ή δεν έχει κυριαρχήσει.

Στα αστικά κόμματα - που το πεδίο της δράσης τους είναι ο κοινοβουλευτισμός - όταν σημειωθεί μια σημαντική εκλογική ήττα, συνήθως παραιτείται ο “αρχηγός” και τον διαδέχεται ο επόμενος. Στην Ιαπωνία μπορεί και να κάνει “χαρακίρι”. Με αυτόν τον τρόπο διευθετούν συνήθως το ζήτημα, και αναμένουν πώς ο νέος αρχηγός θα καταγράψει τις διαφορές του απ' τον παλιό, διορθώνοντας τα λάθη που επέφεραν την μείωση της εκλογικής πελατείας.

Στην παραδοσιακή Αριστερά, τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα. Ανακατεύεται και ο “επιστημονικός σοσιαλισμός”, που διαχωρίζει τις ήττες σε “ταχτικές” και “στρατηγικές”, διαχέει τις ευθύνες για την έκβαση της ταξικής πάλης ανάμεσα στο κοινωνικό υποκείμενο της «επαναστατικής τάξης» και την πολιτική «πρωτοπορία» της, στις συνθήκες που δεν έχουν ακόμα «ωριμάσει» και άλλα παρόμοια. Γιαυτό οι “αρχηγοί” της συνήθως δεν παραιτούνται. Πορεύεται σε σταθερή τροχιά, από ήττα σε ήττα μέχρι την ...τελική νίκη. Εξάλλου από τα καταστατικά της δεν αναγνωρίζεται η ύπαρξη του “αρχηγού” που διευθύνει και αποφασίζει μόνος του. Για την Αριστερά υπάρχουν μόνον “ηγέτες” που εμπνέουν τις λαϊκές μάζες...

Όταν λοιπόν η Αριστερά βρεθεί μπροστά σε μια ήττα, λειτουργούν στο εσωτερικό της με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα οι «σχέσεις αναπαραγωγής» από τις «σχέσεις μετασχηματισμού». Γιαυτό και τα κόμματα της Αριστεράς, και ιδιαίτερα τα κομμουνιστικά, έχουν συνήθως πιο μακρόχρονη ιστορία από τα αστικά. Ιστορία, που δεν χάνουν ευκαιρία να την επικαλεστούν, ιδιαίτερα σε δύσκολες στιγμές...

Ο “αγανακτισμένος” Χρήστος Λάσκος με το "επίδομα" της κ. Αντωνοπούλου

«Εδώ έχει μεγαλύτερη αξία να υπογραμμιστεί το γεγονός πως σημαντικότερη βαρύτητα και από την ηθική διάσταση του θέματος έχει το γνωσιολογικό!

Θέλω να πω, δεν είναι μόνο το ξεφτιλίκι μιας ζάμπλουτης – με αριστερά και πατριωτικά αισθήματα, ωστόσο- να μην αφήνει σεντ ανεκμετάλλευτο, έστω και με κίνδυνο να γίνει ρόμπα

Το κυριότερο είναι πως η κυρία Αντωνοπούλου –και πολλοί ακόμη στην κυβέρνηση κι αλλού- αγνοούν τι σημαίνει χιλιάρικο για τον μέσο έλληνα πολίτη. Αγνοούν ολοκληρωτικά τι σημαίνει να μην βγάζεις ποτέ δεκαπενθήμερο –κανένα δεκαπενθήμερο. Θεωρούν πως αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνική πλειοψηφία τους αφορούν μόνο ως χομπίστες, που επιδεικνύουν τις «ικανότητές» τους στην επίλυση προβλημάτων. Όχι δικών τους προβλημάτων, ευτυχώς.

Από αυτήν την άποψη, το ερώτημα «Αν θέλεις την ισότητα γιατί είσαι τόσο πλούσιος;», όπως το έθεσε ο G. A. Cohen, παραμένει καίριο. Κι επιδέχεται μόνο πρακτικές απαντήσεις. Η κυρία Αντωνοπούλου απάντησε πρακτικά –πρακτικότερα δεν γινόταν.

Γι’ αυτό, χέστε μας με το έργο της και τις συναφείς ανοησίες. Αϊ στο διάβολο, που λέει ο λόγος. Αϊ στο διάλο.»

Απόσπασμα από το κείμενο: «Ηθική, ενοίκια και καταθέσεις». του Χρήστου Λάσκου

(αναδημοσιεύτηκε [εδώ] και μετά [εδώ])

Θα συμφωνήσουμε με τον Χρήστο Λάσκο ότι “πράγματι σημαντικότερη βαρύτητα και από την ηθική διάσταση του θέματος έχει το γνωσιολογικό”.

Θα διαφωνήσουμε όμως στην διαπίστωση ότι “η κυρία Αντωνοπούλου –και πολλοί ακόμη στην κυβέρνηση κι αλλού- αγνοούν τι σημαίνει χιλιάρικο για τον μέσο έλληνα πολίτη”. Δεν πιστεύουμε ότι είναι τόσο αφελείς ή ότι δεν έχουν συναίσθηση της κατάστασης που επικρατεί στην κοινωνία...

Φαίνεται πως και ο Χρήστος Λάσκος αντιλαμβάνεται ότι αυτή η άγνοια δεν μπορεί να προσληφθεί ως προφανής, γιαυτό προσθέτει στην συνέχεια μια συμπληρωματική επεξήγηση: «Θεωρούν πως αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνική πλειοψηφία τους αφορούν μόνο ως χομπίστες, που επιδεικνύουν τις «ικανότητές» τους στην επίλυση προβλημάτων. Όχι δικών τους προβλημάτων, ευτυχώς».

Ο Χρήστος Λάσκος διατυπώνει δηλαδή την θέση ότι τα πολιτικά πρόσωπα που στελεχώνουν τις κρατικές θέσεις θα πρέπει να είναι «εκπρόσωποι του λαού» και όχι απλά έμμισθοι «τεχνοκράτες» που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο κυβερνητικό έργο από την θέση που έχουν αναλάβει.

Eίναι όμως κατακτημένη «γνώση» ότι τα πολιτικά στελέχη της σημερινής κυβέρνησης δεν είναι «εκπρόσωποι του λαού».

Αυτή η «γνώση» δεν προέκυψε τώρα, από την στάση της κ. Αντωνοπούλου, τεκμηριώνεται από πολλές και σοβαρότερες αιτιάσεις, σε σχέση με αυτές που προβάλλονται στο κείμενό του. Επίσης - γιατί να το κρύψωμε άλλωστε - δεν περνάει απ' το μυαλό μας πως ο Χρήστος Λάσκος θεώρησε ποτέ ότι η κ. Αντωνοπούλου λειτούργησε ως «εκπρόσωπος του λαού» στο κράτος...

Αυτά για εισαγωγή στην γνωσιολογία, την οποία επικαλείται ο Χρήστος Λάσκος.

Η «γνωσιολογία» του, δεν προσφέρει κάτι που μπορεί να εξηγήσει επαρκώς το χάσμα ανάμεσα στο “πρέπει” που θέτει για τους «εκπρόσωποι του λαού», και σε ότι “συμβαίνει” πραγματικά. 

Γιατί ο Παύλος Σιδηρόπουλος αφιέρωνε το 1985 το «Μίκυ Μάους» στον Θεοδωράκη;

Αναδημοσίευση από το "luben.tv"

Η παράδοση του diss δεν είναι χτεσινή σε αυτή τη χώρα. Η διαδικασία του να ρίξεις ένα δημόσιο χέσιμο στον αντίπαλο με τη χρήση τραγουδιού, γράμματος, ραψωδίας ή δεκαεξάμπαρου είναι εντυπωμένη στο DNA των κατοίκων της Ελλάδας, είτε αυτές ήταν οι ευρηματικές προσβολές που έριχναν οι ρεμπέτες ο ένας στον άλλο είτε οι επιστολές που έστελναν ο Μίμης Πλέσσας και ο Μάνος Χατζηδάκις ο ένας στον άλλο στις εφημερίδες στα 50s.

Ένα από αυτά τα diss περιλάμβανε και τον σχεδόν 93χρονο πλέον Μίκη Θεοδωράκη. Θα περίμενε κανείς ότι αυτή θα ήταν μια καινούρια προσθήκη στον μεγάλο κατάλογο με τα ξεμαλλιάσματα, στην πραγματικότητα έχουν περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες από τότε που ο «πρίγκηπας» Παύλος Σιδηρόπουλος έγραψε το δικό του εξάψαλμο για το Μίκη Θεοδωράκη στο δίσκο «Zorba the Freak» του 1985. Και για να μην έχετε καμιά αμφιβολία για την πατρότητα αυτού του αστείου, ο τίτλος του κομματιού ήταν φυσικά «Μίκυ Μάους».

Επιστολή της ΛΑΕ προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ: 10+1 εύλογα ερωτήματα

Αναδημοσίευση από το " pandiera.gr "

του Νίκου Ξηρουδάκη

Με ανοικτή επιστολή η Λαϊκή Ενότητα απευθύνει κάλεσμα προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για κοινή δράση και κεντρική πολιτική συνεργασία, καθώς και δημόσια πρόσκληση για συνάντηση με την ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. «Αναγκαία όσο ποτέ η κοινή δράση και το πολιτικό μέτωπο των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς», σημειώνεται στον τίτλο. Η επιστολή παρατίθεται ολόκληρη στη συνέχεια, ας δούμε όμως πρώτα ορισμένα ερωτήματα που εύλογα δημιουργούνται:

1) Αποτελεί άραγε γραπτή απάντηση, έστω βραδυφλεγή, στην περυσινή(!) πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ,  αυτή η ανοιχτή επιστολή; Καθότι, από όσο γνωρίζουμε, ουδέποτε υπήρξε γραπτή απάντηση στην τεκμηριωμένη εκείνη πρόταση η οποία ωστόσο, μιλούσε για κοινή δράση και όχι για κεντρική πολιτική –πόσο μάλλον εκλογική- συνεργασία. Και όμως, επισπεύδοντες μετά από ένα χρόνο, απαντούν ως αν εκείνοι να έρχονται να κάνουν την πρόταση από μηδενική βάση.

Το ΚΚΕ τουλάχιστον είχε απαντήσει,

 έστω αρνητικά.

2) Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει απευθύνει τις εκάστοτε προτάσεις της, για το 

ασφαλιστικό, για τη δεύτερη αξιολόγηση κλπ, σε όλη τη βεντάλια των δυνάμει συμμάχων και όχι επιλεκτικά σε καθέναν ξεχωριστά. Αντίθετα η πρόταση της ΛΑΕ απευθύνεται μόνο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το γεγονός όμως ότι από το ίδιο το πολιτικό περιεχόμενο της επιστολής, γίνεται σαφές ότι μιλάμε για ένα ευρύτερο μέτωπο, δημιουργεί εύλογα το ερώτημα, γιατί αυτή η μονομερής προτίμηση;

Μέχρι τώρα η ΛΑΕ έκανε προτάσεις ή υπήρχαν δηλώσεις και ανακοινώσεις για συνεργασία κατά καιρούς με το Σχέδιο Β’, την Πλεύση Ελευθερίας, το ΕΠΑΜ, το Μέτωπο Νίκης της Ραχήλ Μακρή, με τη Χριστιανική Δημοκρατία κλπ. Με ποιους χώρους συνεχίζονται οι ζυμώσεις; Η απεύθυνση αυτή εγκαταλείπεται και απευθύνεται τώρα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιλεκτικά; Ή κρύβονται προσχηματικές προθέσεις πίσω από την προνομιακή αυτή απεύθυνση;
 

Ημέρα Αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης στο Αφρίν - ΠΑΓΚΑΚΙ, Κυριακή 4 Μάρτη

#Defend Afrin!‏

Να σταματήσουμε τον πόλεμο της Τουρκίας ενάντια στο Αφρίν! Να υπερασπιστούμε το όραμα της αυτονομίας των λαών στη Ροζάβα!

Χαιρετισμός από το Πολιτιστικό Κέντρο Κουρδιστάν στις 16:00
Θα ακολουθήσει μουσικό πρόγραμμα: Κούρδου σύντροφου με σάζι και από τις 17:00 και μετά ο Μανώλης Νερατζάκης και ο Κώστας Τσαρούχης με παραδοσιακές μουσικές της Μεσογείου και Ρεμπέτικα.

Rafael Sebastián Guillén Vicente: Περί ειδικών και ειδικοτήτων

Το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο The Zapatistas’ Dignified Rage: Final Public Speeches of Subcommander Marcos (AK Press, 2018)

Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας. 

Αναδημοσίευση από το «provo.gr»

Ένας σοβαρός ιστορικός μπορεί με βεβαιότητα να προσδιορίσει τη στιγμή που εμφανίστηκαν στην ανθρώπινη κοινωνία οι ειδικοί και οι ειδικότητες. Και ίσως ο ιστορικός αυτός μπορεί να μας εξηγήσει τι εμφανίστηκε πρώτα: η ειδικότητα ή ο ειδικός.

Επειδή, κοιτώντας και νιώθοντας έκπληξη από το κόσμο, εμείς οι Ζαπατίστας έχουμε δει πως πολύ συχνά οι άνθρωποι ορίζουν την άγνοια και την κοντοφθαλμία τους ως μια ειδικότητα και αποκαλούν τους εαυτούς τους ως ειδικούς. Και επευφημούνται και είναι σεβαστοί και πληρώνονται καλά και τελετές γίνονται προς τιμή τους.

Δεν καταλαβαίνουμε. Για εμάς, κάποιος με περιορισμένη γνώση είναι κάποιος που πρέπει να παρακινήσει τον εαυτό του να μάθει περισσότερα. Στα πανεπιστήμια όμως αποδεικνύεται πως όσο λιγότερα γνωρίζεις, τόσο μεγαλύτερες ερευνητικές επιχορηγήσεις παίρνεις.

Ο γέρο Antonio, ένα από εκείνα τα πρωινά που μας εξέπληξε πηγαίνοντας προς τα κάτω, γέλασε με αυτό όταν του το είπα και είπε πως παλιά, οι πρώτοι θεοί, εκείνοι που γέννησαν το κόσμο, ήταν ειδικοί στις ειδικότητες.

Είναι γνωστό όμως πως τα όρια μας για τη πνευματική παραγωγή είναι εγκυκλοπαιδικά, για αυτό θα θέλαμε να μιλήσουμε για ένα ιδιαίτερο είδος ειδικών: τους επαγγελματίες πολιτικούς.

Αργότερα στο φεστιβάλ αυτό, αύριο νομίζω, θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε – με τη φωνή του επαναστατημένου Αντισυνταγματάρχη Moises – κάποιες περιγραφές των εσωτερικών πολιτικών εργασιών στις κοινότητες των Ζαπατίστας.

Η σπηλιά του facebook

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του Χάρη Ναξάκη

Σε μια από τις διασημότερες αλληγορίες από καταβολής κόσμου, της σπηλιάς του Πλάτωνα, οι άνθρωποι ζουν φυλακισμένοι και αλυσοδεμένοι σε μια σπηλιά και το μόνο που βλέπουν είναι οι σκιές των αντικειμένων, που από το φως μιας φωτιάς που σιγοκαίει πίσω τους προβάλλονται στον τοίχο της σπηλιάς.

Οι σκιές είναι ο πραγματικός κόσμος των δεσμωτών. Σε όλη τη ζωή τους βλέπουν τις σκιές των πραγμάτων, ο πραγματικός κόσμος γι’ αυτούς είναι εικονικός, μια αναπαράσταση της πραγματικότητας.

Αν κάποιοι δεσμώτες απελευθερωθούν από τις ψευδαισθήσεις τους, σπάσουν τα εικονικά δεσμά τους και εξέλθουν από τη σπηλιά, θα γνωρίσουν τον πραγματικό κόσμο και όχι τα αντίγραφά του.

Η πιο σύγχρονη παραλλαγή της σπηλιάς του Πλάτωνα είναι το facebook και τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Οι δεσμώτες του facebook είναι καθηλωμένοι κατά μόνας σε μια σκοτεινή τρύπα, την οθόνη του υπολογιστή, στην οποία ζουν οι φίλοι και οι συγγενείς τους με το περίεργο όνομα likes.

Μήπως όμως η σπηλιά του facebook είναι πιο σκοτεινή και αδυσώπητη από τη σπηλιά του Πλάτωνα;

Υπάρχει διάκριση ανάμεσα στον “πατριωτισμό” και τον “εθνικισμό”;

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

«Η κρισιμότητα της διάκρισης μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού και η ανάγκη θωράκισης του λαού από την εθνικιστική χειραγώγηση προβάλλει σήμερα ως μια τρομερή έλλειψη. Είναι ένα ζωτικό πολιτικό καθήκον που παραμελήθηκε ή απορρίφθηκε και οι συνέπειές του είναι ολέθριες.»

Με αυτή την παράγραφο ξεκινά ένα κείμενο αντιπροσωπευτικό της “πατριωτικής” αριστεράς, με τον εύγλωττο τίτλο: «Είναι ασυγχώρητο τα πατριωτικά αντανακλαστικά του λαού να αφήνονται βορά στους αμερικανόδουλους εθνικιστές και φασίστες».

Ο χαρακτηρισμός «πατριωτικά αντανακλαστικά» παραπέμπει στην θεωρία της εξάρτησης του Ιβάν Παβλόφ. Ο «πατριωτισμός» λοιπόν θεωρείται ως ένα προϊόν «χειραγώγησης» και ζητούμενο είναι ποιός και πως θα τον χειραγωγήσει πολιτικά στην δεδομένη συγκυρία. Η “πατριωτική” αριστερά θεωρεί - και δεν είναι η μοναδική - εργαλείο γι' αυτή την χειραγώγηση το πολιτικό της πρόγραμμα. Χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα:

Όταν ο πατριωτισμός σήμερα υπαγορεύει:
– την αντίσταση στον ευρωατλαντικό άξονα (ΗΠΑ και ΕΕ) που καταδυναστεύει το λαό μας…
– την υπεράσπιση του εργαζόμενου λαού μας από τα εισαγόμενα, μνημονιακά, επιθετικά μέτρα που κάνουν εξοντωτική την εκμετάλλευση προς όφελος των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων…
– τη λαϊκή πάλη ενάντια στην καταστρατήγηση κάθε δημοκρατικού δικαιώματος, ενάντια στην αντιδημοκρατική παραβίαση της λαϊκής βούλησης από το ευρωατλαντικό πρακτορείο και τους ντόπιους συνεργάτες-υποτακτικούς του…
και άλλα ωραία παρόμοια, για να καταλήξει:

τότε
…ποιος θα είχε την πολιτική τύφλωση να πει ότι πατριωτισμός και εθνικισμός είναι το ίδιο;
…ποιος θα είχε την πολιτική ανευθυνότητα να πει ότι σήμερα θα ήταν αμελητέο να γνωρίζει ο λαός τη διαφορά του πατριωτισμού από τον εθνικισμό;
…ποιος θα είχε την πολιτική μυωπία να πει ότι η ύπαρξη ενός λαϊκού πατριωτικού μετώπου δεν θα βοηθούσε στη συσπείρωση δυνάμεων στην πάλη κατά του ιμπεριαλισμού σε κάθε επίπεδο;
…ποιος θα είχε την πολιτική εμμονή να πει ότι (παρά τη θεωρητική αδυναμία, τον αντιδιαλεκτικό χαρακτήρα και την πασιφανή πρακτική αποτυχία του εγχειρήματος) εξακολουθεί ο αντικαπιταλισμός να είναι η βάση της δυνητικής λαϊκής συσπείρωσης;

Θα παραβλέψω λαθεμένη την ανάδειξη του πατρωτισμού ως αυτοτελούς κοινωνικού “υποκειμένου” το οποίο μάλιστα έχει την δυνατότητα να “υπαγορεύει” και πολιτικά προτάγματα, άποψη που καταγράφει η φράση «ο πατριωτισμός σήμερα υπαγορεύει:». Θα το εκλάβω ως σχήμα λόγου για να προχωρήσουμε σε θέματα, σχετικά με την πολιτική ταυτότητα, που το κείμενο συναρτά με τον αριστερό «πατριωτισμό».

Αν κοιτάξουμε τα στοιχεία που προβάλλονται ως ορισμός της πολιτικής ταυτότητας του πατριωτισμού (που τον διακρίνει από τον εθνικισμό), διαπιστώνουμε ότι όλα αυτά τα στοιχεί που τον συγκροτούν ίσχυαν - ίδια και απαράλλακτα – και την προηγούμενη περίοδο της επιβολής των μνημονίων. Όμως αυτός ο «αντιμπεριαλιστικός» και «αντικαπιταλιστικός» πατριωτισμός δεν κατάφερε να πετύχει απολύτως τίποτα. Πώς λοιπόν σήμερα, θα σηκώσει κεφάλι με τις ίδιες πολιτικές, που είναι ήδη ηττημένες;

Πρέπει όμως πρώτα να ξεκαθαρίσουμε κάτι άλλο:

Ποιός είναι ο νικητής;

Η «πατριωτική» αριστερά θεωρεί ότι κέρδισε ο ιμπεριαλισμός. Γιαυτό θυμάται το “γράμμα” του Ζαχαριάδη και καλεί τελικά να στηρίξουμε το ελληνικό κράτος, το οποίο ...«κινδυνεύει». Πράγματι, το κεφάλαιο είναι αυτός που έχει κερδίσει, με την επιβολή της βίαιης επέκταση της καπιταλιστικής σχέσης στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό την εποχή των μνημονίων. Όμως ο πραγματικός νικητής είναι το κράτος, ο βασικός «υπεύθυνος» για την επιβολή αυτής της πολιτικής και την αναπαραγωγή της κυριαρχίας της κεφαλαιακής σχέσης στη χώρα μας. Η επικύρωση αυτής της νίκης καταγράφεται σήμερα στην εναγώνια - αλλά πολιτικά ανεπαρκή - προσπάθεια της πατριωτικής αριστεράς να διαχωριστεί από τον “εθνικισμό”. Αυτό είναι το «νέο» δεδομένο, η ενίσχυση του κράτους,  που καταγράφεται στην συγκυρία που ξεκίνησε με τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό και συνεχίζεται με την κυριαρχία στην πολιτική σκηνή του σκανδάλου Novartis.

Μια συνέντευξη με τον Γιάνη Βαρουφάκη

"Αυτό που λέω και ξαναλέω έχει να κάνει με το ότι το ενδιαφέρον ερώτημα δεν είναι τι θα έκανα τότε με αυτά που ξέρω σήμερα, αλλά τι θα έπρεπε να έχω κάνει διαφορετικά με αυτά που ήξερα τότε. Τρία είναι τα βασικά.

Πρώτον, δεν έπρεπε να υπογράψω εκείνη την αίτηση για την επέκταση της συμφωνίας, την 26η Φεβρουαρίου. Ήταν λάθος μου με δεδομένο ότι είχα ήδη αποκαλύψει την παγίδα που μας είχε στήσει η τρόικα με τον Χουλιαράκη εντός του υπουργείου. Βέβαια, βασιζόμουν στην υπόθεση εργασίας ότι με τον Τσίπρα ήμασταν ένα. Αν είχαμε μείνει ένα, και αυτό θα το είχαμε ξεπεράσει αλλά, τέλος πάντων, ήταν λάθος.

Δεύτερον, δεν έπρεπε να ήμουν τόσο μετριοπαθής απέναντι στους τροϊκανούς. Ήμουν διατεθειμένος να κάνω πολύ περισσότερους συμβιβασμούς από ό,τι εκείνοι ήταν διατεθειμένοι να εκτιμήσουν.

Τρίτο και πιο βασικό, θα έπρεπε να είχα προϊδεάσει τον κόσμο πολύ πιο πριν για αυτά που συνέβαιναν εντός. ΟK, ο υπουργός οικονομικών δεν μπορεί να μιλήσει πολύ ανοιχτά λόγω θέσης, αλλά η μόνιμα αισιόδοξη επωδός μου ότι η Ευρώπη θα βρει λύση, με την οποία προσπαθούσα να καταπραΰνω τα πνεύματα για να ηρεμήσουν και οι καταθέτες, ήταν τελικά λάθος”.

 Γιάνης Βαρουφάκης.

Παρουσιάζουμε εκτεταμένα αποσπάσματα από την συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη στο «oneman.gr». Ολόκληρη η συνέντευξη που αναφέρεται και σε άλλα θέματα, όπως το DiEM25 και το νέο κόμμα στην χώρα μας ΜΕΡΑ25, εδώ: «Ο Γιάνης Βαρουφάκης θα προτιμούσε να περάσει στρατοδικείο»

Το πρώτο εξάμηνο του 2015, η μορφή του Γιάνη Βαρουφάκη μάς είχε στοιχειώσει. Ήταν πάντα εκεί για να μας υποδηλώσει την παρουσία του. Σε όλα τα ΜΜΕ, σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του πλανήτη. Ως γνήσιο ποπ φαινόμενο, ο άλλοτε υπουργός Οικονομικών είχε φανατικούς φίλους (λίγους) και ακόμη πιο φανατικούς εχθρούς (πολλούς), οι οποίοι ακόμη και σήμερα τον δαιμονοποιούν και τον μισούν με θαυμαστή συνέπεια.

Τελικά ποιος είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης; Είναι ο νάρκισσος που ήθελε να προβάλει πάντα τον εαυτό του αδιαφορώντας για τις συνέπειες; Είναι αυτός που έπαιξε μία χώρα στα ζάρια για να ικανοποιήσει τη μονομανία του; Είναι ο ανεύθυνος, ο λαϊκιστής, ο άνθρωπος που φανταζόταν ότι θα βρίσκαμε λεφτά στα δέντρα; Μήπως πρόκειται για τον... δολοφόνο του Ιωάννη Καποδίστρια;

Ας σοβαρευτούμε. ΟΚ, σε σχεδόν δύο ώρες συνέντευξης δεν μπορείς να κωδικοποιήσεις όλες τις συμπεριφορές του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου, αλλά δεν μπορείς και να μην παρατηρήσεις πράγματα. Ε, λοιπόν τουλάχιστον ο Γιάνης δεν προσποιείται. Ξέρετε πολλούς πολιτικούς που θα έρχονταν μόνοι τους σε συνέντευξη οδηγώντας μοτοσικλέτα και απαντώντας σε όλα τα ερωτήματα χωρίς ίχνος ενόχλησης;

O Μέγας Αλέξανδρος είναι πολυεθνικός

Αναδημοσίευση από την"εφημερίδα των συντακτών"

του Περικλή Κοροβέση

Αύριο στις 2 η ώρα στην πλατεία Συντάγματος θα δούμε ένα μεγαλειώδες χολιγουντιανό θέαμα. Παίχτηκε δύο φορές στη Θεσσαλονίκη και η ζηλιάρα η Αθήνα δεν μπορούσε να μείνει πίσω. Θα επαναλάβει το ίδιο θέαμα που είδαμε το 1992 ανανεωμένο, αυτή τη φορά και με αριστερούς πρωταγωνιστές με ανοιχτές απόψεις, που κατάλαβαν πως η εθνικοφροσύνη δεν πρέπει να αφήνεται να την εκμεταλλεύεται η Ακροδεξιά.

Δικαιούνται να την εκμεταλλευτούν και αυτοί. Το θέμα είναι ο Μέγας Αλέξανδρος. Το Χόλιγουντ, βέβαια, είχε προηγηθεί από το 1955 με την ομώνυμη ταινία με σκηνοθέτη τον Ρόμπερτ Ρόσεν και πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. Είναι γνωστό πως ανά τους αιώνες, κάθε φορά που εμφανίζεται ο Μέγας Αλέξανδρος, στερούμενος κοπιράιτ, έχει την ερμηνεία που θέλει ο καθένας.

Εδώ ο συμπατριώτης μας είναι σαν καουμπόης, ο Δαρείος ραντσέρης, ενώ ο Πώρος από βασιλιάς των Ινδών γίνεται φύλαρχος Ινδιάνων. Ακόμα μια θεμιτή εκδοχή του μύθου του στρατηλάτη.

Γιατί θεμιτή αυτή η προσέγγιση: Αν σε κάποιο από αυτά τα συλλαλητήρια-θεάματα για τον Μακεδόνα, εμφανιζόταν κάποιος καουμπόης-Μέγας Αλέξανδρος θα τον λίντσαραν. Σε μας η ενδυματολογία είναι καθορισμένη. Το θεμιτό εδώ προέρχεται από τους δύο Μεγαλέξανδρους που υπάρχουν.

Σε επίσημη κυκλοφορία το ψηφιακό νόμισμα της Βενεζουέλας “Petro”

Αναδημοσίευση από το "prensa-rebelde"

"Γεννιέται το Petro και θα έχουμε απόλυτη επιτυχία για την ευημερία της Βενεζουέλας", δήλωσε ο Πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο, αναφερόμενος στο ηλεκτρονικό νόμισμα.

Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας κυκλοφόρησε επίσημα το κρυπτονόμισμα (ψηφιακό) El Petro, που υποστηρίζεται από πετρελαϊκούς πόρους, με στόχο να ανοίξει μια νέα οικονομική εποχή στο έθνος, μετέδωσε το Τelesur μέσω της ηλεκτρονικής του έκδοσης.

Ο αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας Τάρεκ Ελ Αϊσάμι, ξεκίνησε τη διαδικασία προπώλησης του κρυπτονομίσματος της Βενεζουέλας, τις πρώτες πρωινές ώρες. Από τις 20 Φεβρουαρίου θα είναι διαθέσιμο το εγχειρίδιο απόκτησης και εμπορίας του Petro και θα ξεκινήσει η προπώληση των 82,4 εκατομμυρίων μονάδων του κρυπτονομίσματος.

Η Δημοκρατία της Μακεδονίας έχει όνομα, ας τελειώνουμε και με το παρατσούκλι

Ανακοίνωση του  «ΔΙΚΤΥΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ»

Ήδη από το 1991-92, όταν ξέσπασε η κρίση για την ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η άποψή μας ήταν ότι η γειτονική χώρα έπρεπε να αναγνωριστεί με το συνταγματικό της όνομα, αυτό το οποίο το ελληνικό κράτος είχε αποδεχτεί πριν από δεκαετίες όταν η Μακεδονία αποτελούσε αυτόνομη δημοκρατία στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας. Θεωρούσαμε ότι για όλη την εθνικιστική διένεξη που προέκυψε την ευθύνη είχε η Ελλάδα, η οποία, με πρωταγωνιστή τον τότε υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά, καλλιέργησε πολεμικό κλίμα, με θηριώδη συλλαλητήρια, εμπρηστική προπαγάνδα από τα ΜΜΕ, ακόμα και σχέδια διαμελισμού της γειτονικής χώρας από κοινού με την… ομόδοξη Σερβία. Για αυτή τη θέση μας υποστήκαμε συλλήψεις, διώξεις, δίκες και καταδίκες, όπως και άλλες αριστερές οργανώσεις (ΟΑΚΚΕ, ΣΕΚ). Επρόκειτο για έναν απολύτως επιθετικό εθνικισμό εκ μέρους του ελληνικού κράτους, ο οποίος εκτός από τις προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες είχε και αντίστοιχες οικονομικές, όπως αποδείχθηκε από την ιμπεριαλιστική οικονομική διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου όχι μόνο στη Δημοκρατία της Μακεδονίας αλλά και στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες.

Κέρδισαν αυξήσεις και ελεύθερο χρόνο

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη και αυτό φαίνεται να το γνωρίζουν πλέον καλά οι Γερμανοί εργάτες μετάλλου που νωρίτερα αυτήν την εβδομάδα κέρδισαν από τους εργοδότες τους λιγότερη εργασία και περισσότερες ελεύθερες ώρες για την προσωπική τους ζωή.

Σε μια συμφωνία-ορόσημο για την εργατική τάξη (η οποία ήρθε έπειτα από επίπονες διαπραγματεύσεις και απεργιακές κινητοποιήσεις) το μεγαλύτερο εργατικό συνδικάτο της Γερμανίας IG Metal εξασφάλισε για τα 2,3 εκατομμύρια μέλη του 28 ώρες εργασίας εβδομαδιαίως αντί των 35 που ισχύουν σήμερα και αυξήσεις μισθών μεγαλύτερες του 4%.

Ο Λαφαζάνης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια...

( ένα σχόλιο για το κείμενο του iskra.gr:

Τσίπρας, Βαρουφάκης, Λαφαζάνης και η κυβέρνηση του Γενάρη 2015 )

Το κείμενο ξεκινά με την παρακάτω πρόταση:

Μας τα θύμισε, δυστυχώς (ή ευτυχώς;) ο Eric Toussaint στο άρθρο του: «Η μαρτυρία του Γιάνη Βαρουφάκη συντριπτική κατά του ίδιου του εαυτού του», τα όσα ομολογεί ο Γιάνης (με το ένα «ν») στο βιβλίο του ότι έπραξε βυσσοδομώντας κατά του Παν. Λαφαζάνη.

Το ύφος και το ήθος του κειμένου όμως άλλο πράγμα δείχνει. Η δικαιολογία της επαναφοράς στο προσκήνιο κάποιων ξεχασμένων αναμνήσεων με αφορμή το κείμενο του Eric Toussaint, είναι πρόφαση. Ο συντάκτης του κειμένου προσπαθεί να κρύψει όχι μόνον δημόσια, αλλά και από ίδιο του τον εαυτό, τους φόβους του απέναντι στο νέο κόμμα, το ΜΕΡΑ25, το οποίο εξαγγέλθηκε πριν μερικές μέρες.

Η θέση του κειμένου , όπως και το σύνολο της αρθρογραφίας (αναλυτικά εδώ) του iskra.gr για τον Γιάνη Βαρουφάκη συνοψίζεται σε μια φράση: Ο Βαρουφάκης ένα τίποτα που δεν αξίζει ν' ασχοληθεί κανείς σοβαρά μαζί μου. Υποστηρίζοντας αυτή την θέση, μπορείς μετά να δηλώσεις ότι φοβάσαι ένα τίποτα; Δεν μπορείς! Γιαυτό λοιπόν χρειάζεται ένας τρίτος, ο Eric Toussaint, να βάλει τα πράγματα στην θέση τους...

Σαν σήμερα 16 Φεβρουαρίου του 1942 ιδρύεται ο ΕΛΑΣ

Η παραδοσιακή Αριστερά ήταν πάντα αποστασιοποιημένη ή εχθρική απέναντι στις εξεγέρσεις. Το άγνωστο που κρύβουν μέσα τους δεν χωράει στα καλούπια των συντεταγμένων αγώνων που οραματίζεται. Αυτή η Αριστερά, συχνά προβάλει ως «σχέδιο» συντεταγμένου αγώνα, ένα νέο ΕΑΜ. Όμως αυτή η "επαναφορά" του ΕΑΜ στις τωρινές συνθήκες, παραποιεί την ιστορία γιατί ξεριζώνει την ψυχή του, τον ΕΛΑΣ. Το ΕΑΜ χωρίς τον ΕΛΑΣ θα ήταν ένα άδειο πουκάμισο, χωρίς σώμα.

Το ΕΑΜ ηττήθηκε στην Βάρκιζα, και δεν ηττήθηκε στρατιωτικά, αλλά πολιτικά...

Βλέποντας από το κινητό τα τουρκικά πλοία να κάνουν βόλτες στα Ίμια..

Και το όνομα του νέου κόμματος είναι...

Αναδημοσίευση από το "yanisvaroufakis.eu"

Έχουμε λευκό καπνό! Το κόμμα του DiEM25 στην Ελλάδα βαπτίστηκε από τα μέλη του κινήματός μας, με την συναίνεση της συντριπτικής πλειοψηφίας, ένα μήνα σχεδόν πριν την Ιδρυτική Συνδιάσκεψη (Δευτέρα 26η Μαρτίου στην Αθήνα). Όπως συμβαίνει με όλες τις μεγάλες μας αποφάσεις, στην ψηφοφορία συμμετείχαν μέλη μας απ’ όλη την Ευρώπη. Αυτό άλλωστε είναι το «διαφορετικό» που φέρνει το DiEM25 στη πολιτική ζωή της Ελλάδας και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών: τον αυθεντικά ριζοσπαστικό, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό διεθνισμό που, εντός του κινήματός μας τουλάχιστον, έχει ήδη γίνει πραγματικότητα.

Και το όνομα αυτού; Το κόμμα των υπεύθυνα και ρεαλιστικά ανυπάκουων ελλήνων ευρωπαϊστών θα ονομάζεται:

ΜέΡΑ25 – Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής

Το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς

Αναδημοσίευση από το "πιτσιρίκος"

Μέσα σε λίγες μέρες, Μακεδονικό, σκάνδαλο Novartis, Ίμια. Υπέροχος συνδυασμός, για να αντιληφθεί κάποιος τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας και το πώς έφτασε η χώρα ως εδώ.

Μακεδονικό

Το Μακεδονικό χάθηκε πριν από 26 χρόνια από τους τραγικούς χειρισμούς της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του τότε υπουργού Εξωτερικών, Αντώνη Σαμαρά.

Πολλοί Έλληνες δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα -ή κάνουν πως δεν το έχουν αντιληφθεί- και μαζεύονται στις πλατείες παρέα με χρυσαυγίτες, παπάδες και μοναχούς, για να ακούσουν «πύρινους» λόγους στρατηγών, επαγγελματιών πατριωτών και του Μίκη Θεοδωράκη.

Bon pour l’ Orient αλλά αυτό δεν είναι εξωτερική πολιτική. Αυτό είναι καρναβάλι.

Συνεχίστε να φωνάζετε «Η Μακεδονία είναι ελληνική».

Τώρα, το σύνθημα, εκτός από λάθος -όλοι εκτός των Ελλήνων αντιλαμβάνονται αυτό το σύνθημα ως επεκτατικό- είναι και γραφικό.