Ημέρα Αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης στο Αφρίν - ΠΑΓΚΑΚΙ, Κυριακή 4 Μάρτη

#Defend Afrin!‏

Να σταματήσουμε τον πόλεμο της Τουρκίας ενάντια στο Αφρίν! Να υπερασπιστούμε το όραμα της αυτονομίας των λαών στη Ροζάβα!

Χαιρετισμός από το Πολιτιστικό Κέντρο Κουρδιστάν στις 16:00
Θα ακολουθήσει μουσικό πρόγραμμα: Κούρδου σύντροφου με σάζι και από τις 17:00 και μετά ο Μανώλης Νερατζάκης και ο Κώστας Τσαρούχης με παραδοσιακές μουσικές της Μεσογείου και Ρεμπέτικα.

Rafael Sebastián Guillén Vicente: Περί ειδικών και ειδικοτήτων

Το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο The Zapatistas’ Dignified Rage: Final Public Speeches of Subcommander Marcos (AK Press, 2018)

Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας. 

Αναδημοσίευση από το «provo.gr»

Ένας σοβαρός ιστορικός μπορεί με βεβαιότητα να προσδιορίσει τη στιγμή που εμφανίστηκαν στην ανθρώπινη κοινωνία οι ειδικοί και οι ειδικότητες. Και ίσως ο ιστορικός αυτός μπορεί να μας εξηγήσει τι εμφανίστηκε πρώτα: η ειδικότητα ή ο ειδικός.

Επειδή, κοιτώντας και νιώθοντας έκπληξη από το κόσμο, εμείς οι Ζαπατίστας έχουμε δει πως πολύ συχνά οι άνθρωποι ορίζουν την άγνοια και την κοντοφθαλμία τους ως μια ειδικότητα και αποκαλούν τους εαυτούς τους ως ειδικούς. Και επευφημούνται και είναι σεβαστοί και πληρώνονται καλά και τελετές γίνονται προς τιμή τους.

Δεν καταλαβαίνουμε. Για εμάς, κάποιος με περιορισμένη γνώση είναι κάποιος που πρέπει να παρακινήσει τον εαυτό του να μάθει περισσότερα. Στα πανεπιστήμια όμως αποδεικνύεται πως όσο λιγότερα γνωρίζεις, τόσο μεγαλύτερες ερευνητικές επιχορηγήσεις παίρνεις.

Ο γέρο Antonio, ένα από εκείνα τα πρωινά που μας εξέπληξε πηγαίνοντας προς τα κάτω, γέλασε με αυτό όταν του το είπα και είπε πως παλιά, οι πρώτοι θεοί, εκείνοι που γέννησαν το κόσμο, ήταν ειδικοί στις ειδικότητες.

Είναι γνωστό όμως πως τα όρια μας για τη πνευματική παραγωγή είναι εγκυκλοπαιδικά, για αυτό θα θέλαμε να μιλήσουμε για ένα ιδιαίτερο είδος ειδικών: τους επαγγελματίες πολιτικούς.

Αργότερα στο φεστιβάλ αυτό, αύριο νομίζω, θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε – με τη φωνή του επαναστατημένου Αντισυνταγματάρχη Moises – κάποιες περιγραφές των εσωτερικών πολιτικών εργασιών στις κοινότητες των Ζαπατίστας.

Η σπηλιά του facebook

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του Χάρη Ναξάκη

Σε μια από τις διασημότερες αλληγορίες από καταβολής κόσμου, της σπηλιάς του Πλάτωνα, οι άνθρωποι ζουν φυλακισμένοι και αλυσοδεμένοι σε μια σπηλιά και το μόνο που βλέπουν είναι οι σκιές των αντικειμένων, που από το φως μιας φωτιάς που σιγοκαίει πίσω τους προβάλλονται στον τοίχο της σπηλιάς.

Οι σκιές είναι ο πραγματικός κόσμος των δεσμωτών. Σε όλη τη ζωή τους βλέπουν τις σκιές των πραγμάτων, ο πραγματικός κόσμος γι’ αυτούς είναι εικονικός, μια αναπαράσταση της πραγματικότητας.

Αν κάποιοι δεσμώτες απελευθερωθούν από τις ψευδαισθήσεις τους, σπάσουν τα εικονικά δεσμά τους και εξέλθουν από τη σπηλιά, θα γνωρίσουν τον πραγματικό κόσμο και όχι τα αντίγραφά του.

Η πιο σύγχρονη παραλλαγή της σπηλιάς του Πλάτωνα είναι το facebook και τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Οι δεσμώτες του facebook είναι καθηλωμένοι κατά μόνας σε μια σκοτεινή τρύπα, την οθόνη του υπολογιστή, στην οποία ζουν οι φίλοι και οι συγγενείς τους με το περίεργο όνομα likes.

Μήπως όμως η σπηλιά του facebook είναι πιο σκοτεινή και αδυσώπητη από τη σπηλιά του Πλάτωνα;

Υπάρχει διάκριση ανάμεσα στον “πατριωτισμό” και τον “εθνικισμό”;

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

«Η κρισιμότητα της διάκρισης μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού και η ανάγκη θωράκισης του λαού από την εθνικιστική χειραγώγηση προβάλλει σήμερα ως μια τρομερή έλλειψη. Είναι ένα ζωτικό πολιτικό καθήκον που παραμελήθηκε ή απορρίφθηκε και οι συνέπειές του είναι ολέθριες.»

Με αυτή την παράγραφο ξεκινά ένα κείμενο αντιπροσωπευτικό της “πατριωτικής” αριστεράς, με τον εύγλωττο τίτλο: «Είναι ασυγχώρητο τα πατριωτικά αντανακλαστικά του λαού να αφήνονται βορά στους αμερικανόδουλους εθνικιστές και φασίστες».

Ο χαρακτηρισμός «πατριωτικά αντανακλαστικά» παραπέμπει στην θεωρία της εξάρτησης του Ιβάν Παβλόφ. Ο «πατριωτισμός» λοιπόν θεωρείται ως ένα προϊόν «χειραγώγησης» και ζητούμενο είναι ποιός και πως θα τον χειραγωγήσει πολιτικά στην δεδομένη συγκυρία. Η “πατριωτική” αριστερά θεωρεί - και δεν είναι η μοναδική - εργαλείο γι' αυτή την χειραγώγηση το πολιτικό της πρόγραμμα. Χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα:

Όταν ο πατριωτισμός σήμερα υπαγορεύει:
– την αντίσταση στον ευρωατλαντικό άξονα (ΗΠΑ και ΕΕ) που καταδυναστεύει το λαό μας…
– την υπεράσπιση του εργαζόμενου λαού μας από τα εισαγόμενα, μνημονιακά, επιθετικά μέτρα που κάνουν εξοντωτική την εκμετάλλευση προς όφελος των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων…
– τη λαϊκή πάλη ενάντια στην καταστρατήγηση κάθε δημοκρατικού δικαιώματος, ενάντια στην αντιδημοκρατική παραβίαση της λαϊκής βούλησης από το ευρωατλαντικό πρακτορείο και τους ντόπιους συνεργάτες-υποτακτικούς του…
και άλλα ωραία παρόμοια, για να καταλήξει:

τότε
…ποιος θα είχε την πολιτική τύφλωση να πει ότι πατριωτισμός και εθνικισμός είναι το ίδιο;
…ποιος θα είχε την πολιτική ανευθυνότητα να πει ότι σήμερα θα ήταν αμελητέο να γνωρίζει ο λαός τη διαφορά του πατριωτισμού από τον εθνικισμό;
…ποιος θα είχε την πολιτική μυωπία να πει ότι η ύπαρξη ενός λαϊκού πατριωτικού μετώπου δεν θα βοηθούσε στη συσπείρωση δυνάμεων στην πάλη κατά του ιμπεριαλισμού σε κάθε επίπεδο;
…ποιος θα είχε την πολιτική εμμονή να πει ότι (παρά τη θεωρητική αδυναμία, τον αντιδιαλεκτικό χαρακτήρα και την πασιφανή πρακτική αποτυχία του εγχειρήματος) εξακολουθεί ο αντικαπιταλισμός να είναι η βάση της δυνητικής λαϊκής συσπείρωσης;

Θα παραβλέψω λαθεμένη την ανάδειξη του πατρωτισμού ως αυτοτελούς κοινωνικού “υποκειμένου” το οποίο μάλιστα έχει την δυνατότητα να “υπαγορεύει” και πολιτικά προτάγματα, άποψη που καταγράφει η φράση «ο πατριωτισμός σήμερα υπαγορεύει:». Θα το εκλάβω ως σχήμα λόγου για να προχωρήσουμε σε θέματα, σχετικά με την πολιτική ταυτότητα, που το κείμενο συναρτά με τον αριστερό «πατριωτισμό».

Αν κοιτάξουμε τα στοιχεία που προβάλλονται ως ορισμός της πολιτικής ταυτότητας του πατριωτισμού (που τον διακρίνει από τον εθνικισμό), διαπιστώνουμε ότι όλα αυτά τα στοιχεί που τον συγκροτούν ίσχυαν - ίδια και απαράλλακτα – και την προηγούμενη περίοδο της επιβολής των μνημονίων. Όμως αυτός ο «αντιμπεριαλιστικός» και «αντικαπιταλιστικός» πατριωτισμός δεν κατάφερε να πετύχει απολύτως τίποτα. Πώς λοιπόν σήμερα, θα σηκώσει κεφάλι με τις ίδιες πολιτικές, που είναι ήδη ηττημένες;

Πρέπει όμως πρώτα να ξεκαθαρίσουμε κάτι άλλο:

Ποιός είναι ο νικητής;

Η «πατριωτική» αριστερά θεωρεί ότι κέρδισε ο ιμπεριαλισμός. Γιαυτό θυμάται το “γράμμα” του Ζαχαριάδη και καλεί τελικά να στηρίξουμε το ελληνικό κράτος, το οποίο ...«κινδυνεύει». Πράγματι, το κεφάλαιο είναι αυτός που έχει κερδίσει, με την επιβολή της βίαιης επέκταση της καπιταλιστικής σχέσης στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό την εποχή των μνημονίων. Όμως ο πραγματικός νικητής είναι το κράτος, ο βασικός «υπεύθυνος» για την επιβολή αυτής της πολιτικής και την αναπαραγωγή της κυριαρχίας της κεφαλαιακής σχέσης στη χώρα μας. Η επικύρωση αυτής της νίκης καταγράφεται σήμερα στην εναγώνια - αλλά πολιτικά ανεπαρκή - προσπάθεια της πατριωτικής αριστεράς να διαχωριστεί από τον “εθνικισμό”. Αυτό είναι το «νέο» δεδομένο, η ενίσχυση του κράτους,  που καταγράφεται στην συγκυρία που ξεκίνησε με τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό και συνεχίζεται με την κυριαρχία στην πολιτική σκηνή του σκανδάλου Novartis.

Μια συνέντευξη με τον Γιάνη Βαρουφάκη

"Αυτό που λέω και ξαναλέω έχει να κάνει με το ότι το ενδιαφέρον ερώτημα δεν είναι τι θα έκανα τότε με αυτά που ξέρω σήμερα, αλλά τι θα έπρεπε να έχω κάνει διαφορετικά με αυτά που ήξερα τότε. Τρία είναι τα βασικά.

Πρώτον, δεν έπρεπε να υπογράψω εκείνη την αίτηση για την επέκταση της συμφωνίας, την 26η Φεβρουαρίου. Ήταν λάθος μου με δεδομένο ότι είχα ήδη αποκαλύψει την παγίδα που μας είχε στήσει η τρόικα με τον Χουλιαράκη εντός του υπουργείου. Βέβαια, βασιζόμουν στην υπόθεση εργασίας ότι με τον Τσίπρα ήμασταν ένα. Αν είχαμε μείνει ένα, και αυτό θα το είχαμε ξεπεράσει αλλά, τέλος πάντων, ήταν λάθος.

Δεύτερον, δεν έπρεπε να ήμουν τόσο μετριοπαθής απέναντι στους τροϊκανούς. Ήμουν διατεθειμένος να κάνω πολύ περισσότερους συμβιβασμούς από ό,τι εκείνοι ήταν διατεθειμένοι να εκτιμήσουν.

Τρίτο και πιο βασικό, θα έπρεπε να είχα προϊδεάσει τον κόσμο πολύ πιο πριν για αυτά που συνέβαιναν εντός. ΟK, ο υπουργός οικονομικών δεν μπορεί να μιλήσει πολύ ανοιχτά λόγω θέσης, αλλά η μόνιμα αισιόδοξη επωδός μου ότι η Ευρώπη θα βρει λύση, με την οποία προσπαθούσα να καταπραΰνω τα πνεύματα για να ηρεμήσουν και οι καταθέτες, ήταν τελικά λάθος”.

 Γιάνης Βαρουφάκης.

Παρουσιάζουμε εκτεταμένα αποσπάσματα από την συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη στο «oneman.gr». Ολόκληρη η συνέντευξη που αναφέρεται και σε άλλα θέματα, όπως το DiEM25 και το νέο κόμμα στην χώρα μας ΜΕΡΑ25, εδώ: «Ο Γιάνης Βαρουφάκης θα προτιμούσε να περάσει στρατοδικείο»

Το πρώτο εξάμηνο του 2015, η μορφή του Γιάνη Βαρουφάκη μάς είχε στοιχειώσει. Ήταν πάντα εκεί για να μας υποδηλώσει την παρουσία του. Σε όλα τα ΜΜΕ, σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του πλανήτη. Ως γνήσιο ποπ φαινόμενο, ο άλλοτε υπουργός Οικονομικών είχε φανατικούς φίλους (λίγους) και ακόμη πιο φανατικούς εχθρούς (πολλούς), οι οποίοι ακόμη και σήμερα τον δαιμονοποιούν και τον μισούν με θαυμαστή συνέπεια.

Τελικά ποιος είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης; Είναι ο νάρκισσος που ήθελε να προβάλει πάντα τον εαυτό του αδιαφορώντας για τις συνέπειες; Είναι αυτός που έπαιξε μία χώρα στα ζάρια για να ικανοποιήσει τη μονομανία του; Είναι ο ανεύθυνος, ο λαϊκιστής, ο άνθρωπος που φανταζόταν ότι θα βρίσκαμε λεφτά στα δέντρα; Μήπως πρόκειται για τον... δολοφόνο του Ιωάννη Καποδίστρια;

Ας σοβαρευτούμε. ΟΚ, σε σχεδόν δύο ώρες συνέντευξης δεν μπορείς να κωδικοποιήσεις όλες τις συμπεριφορές του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου, αλλά δεν μπορείς και να μην παρατηρήσεις πράγματα. Ε, λοιπόν τουλάχιστον ο Γιάνης δεν προσποιείται. Ξέρετε πολλούς πολιτικούς που θα έρχονταν μόνοι τους σε συνέντευξη οδηγώντας μοτοσικλέτα και απαντώντας σε όλα τα ερωτήματα χωρίς ίχνος ενόχλησης;

O Μέγας Αλέξανδρος είναι πολυεθνικός

Αναδημοσίευση από την"εφημερίδα των συντακτών"

του Περικλή Κοροβέση

Αύριο στις 2 η ώρα στην πλατεία Συντάγματος θα δούμε ένα μεγαλειώδες χολιγουντιανό θέαμα. Παίχτηκε δύο φορές στη Θεσσαλονίκη και η ζηλιάρα η Αθήνα δεν μπορούσε να μείνει πίσω. Θα επαναλάβει το ίδιο θέαμα που είδαμε το 1992 ανανεωμένο, αυτή τη φορά και με αριστερούς πρωταγωνιστές με ανοιχτές απόψεις, που κατάλαβαν πως η εθνικοφροσύνη δεν πρέπει να αφήνεται να την εκμεταλλεύεται η Ακροδεξιά.

Δικαιούνται να την εκμεταλλευτούν και αυτοί. Το θέμα είναι ο Μέγας Αλέξανδρος. Το Χόλιγουντ, βέβαια, είχε προηγηθεί από το 1955 με την ομώνυμη ταινία με σκηνοθέτη τον Ρόμπερτ Ρόσεν και πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. Είναι γνωστό πως ανά τους αιώνες, κάθε φορά που εμφανίζεται ο Μέγας Αλέξανδρος, στερούμενος κοπιράιτ, έχει την ερμηνεία που θέλει ο καθένας.

Εδώ ο συμπατριώτης μας είναι σαν καουμπόης, ο Δαρείος ραντσέρης, ενώ ο Πώρος από βασιλιάς των Ινδών γίνεται φύλαρχος Ινδιάνων. Ακόμα μια θεμιτή εκδοχή του μύθου του στρατηλάτη.

Γιατί θεμιτή αυτή η προσέγγιση: Αν σε κάποιο από αυτά τα συλλαλητήρια-θεάματα για τον Μακεδόνα, εμφανιζόταν κάποιος καουμπόης-Μέγας Αλέξανδρος θα τον λίντσαραν. Σε μας η ενδυματολογία είναι καθορισμένη. Το θεμιτό εδώ προέρχεται από τους δύο Μεγαλέξανδρους που υπάρχουν.

Σε επίσημη κυκλοφορία το ψηφιακό νόμισμα της Βενεζουέλας “Petro”

Αναδημοσίευση από το "prensa-rebelde"

"Γεννιέται το Petro και θα έχουμε απόλυτη επιτυχία για την ευημερία της Βενεζουέλας", δήλωσε ο Πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο, αναφερόμενος στο ηλεκτρονικό νόμισμα.

Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας κυκλοφόρησε επίσημα το κρυπτονόμισμα (ψηφιακό) El Petro, που υποστηρίζεται από πετρελαϊκούς πόρους, με στόχο να ανοίξει μια νέα οικονομική εποχή στο έθνος, μετέδωσε το Τelesur μέσω της ηλεκτρονικής του έκδοσης.

Ο αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας Τάρεκ Ελ Αϊσάμι, ξεκίνησε τη διαδικασία προπώλησης του κρυπτονομίσματος της Βενεζουέλας, τις πρώτες πρωινές ώρες. Από τις 20 Φεβρουαρίου θα είναι διαθέσιμο το εγχειρίδιο απόκτησης και εμπορίας του Petro και θα ξεκινήσει η προπώληση των 82,4 εκατομμυρίων μονάδων του κρυπτονομίσματος.

Η Δημοκρατία της Μακεδονίας έχει όνομα, ας τελειώνουμε και με το παρατσούκλι

Ανακοίνωση του  «ΔΙΚΤΥΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ»

Ήδη από το 1991-92, όταν ξέσπασε η κρίση για την ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η άποψή μας ήταν ότι η γειτονική χώρα έπρεπε να αναγνωριστεί με το συνταγματικό της όνομα, αυτό το οποίο το ελληνικό κράτος είχε αποδεχτεί πριν από δεκαετίες όταν η Μακεδονία αποτελούσε αυτόνομη δημοκρατία στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας. Θεωρούσαμε ότι για όλη την εθνικιστική διένεξη που προέκυψε την ευθύνη είχε η Ελλάδα, η οποία, με πρωταγωνιστή τον τότε υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά, καλλιέργησε πολεμικό κλίμα, με θηριώδη συλλαλητήρια, εμπρηστική προπαγάνδα από τα ΜΜΕ, ακόμα και σχέδια διαμελισμού της γειτονικής χώρας από κοινού με την… ομόδοξη Σερβία. Για αυτή τη θέση μας υποστήκαμε συλλήψεις, διώξεις, δίκες και καταδίκες, όπως και άλλες αριστερές οργανώσεις (ΟΑΚΚΕ, ΣΕΚ). Επρόκειτο για έναν απολύτως επιθετικό εθνικισμό εκ μέρους του ελληνικού κράτους, ο οποίος εκτός από τις προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες είχε και αντίστοιχες οικονομικές, όπως αποδείχθηκε από την ιμπεριαλιστική οικονομική διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου όχι μόνο στη Δημοκρατία της Μακεδονίας αλλά και στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες.

Κέρδισαν αυξήσεις και ελεύθερο χρόνο

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη και αυτό φαίνεται να το γνωρίζουν πλέον καλά οι Γερμανοί εργάτες μετάλλου που νωρίτερα αυτήν την εβδομάδα κέρδισαν από τους εργοδότες τους λιγότερη εργασία και περισσότερες ελεύθερες ώρες για την προσωπική τους ζωή.

Σε μια συμφωνία-ορόσημο για την εργατική τάξη (η οποία ήρθε έπειτα από επίπονες διαπραγματεύσεις και απεργιακές κινητοποιήσεις) το μεγαλύτερο εργατικό συνδικάτο της Γερμανίας IG Metal εξασφάλισε για τα 2,3 εκατομμύρια μέλη του 28 ώρες εργασίας εβδομαδιαίως αντί των 35 που ισχύουν σήμερα και αυξήσεις μισθών μεγαλύτερες του 4%.

Ο Λαφαζάνης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια...

( ένα σχόλιο για το κείμενο του iskra.gr:

Τσίπρας, Βαρουφάκης, Λαφαζάνης και η κυβέρνηση του Γενάρη 2015 )

Το κείμενο ξεκινά με την παρακάτω πρόταση:

Μας τα θύμισε, δυστυχώς (ή ευτυχώς;) ο Eric Toussaint στο άρθρο του: «Η μαρτυρία του Γιάνη Βαρουφάκη συντριπτική κατά του ίδιου του εαυτού του», τα όσα ομολογεί ο Γιάνης (με το ένα «ν») στο βιβλίο του ότι έπραξε βυσσοδομώντας κατά του Παν. Λαφαζάνη.

Το ύφος και το ήθος του κειμένου όμως άλλο πράγμα δείχνει. Η δικαιολογία της επαναφοράς στο προσκήνιο κάποιων ξεχασμένων αναμνήσεων με αφορμή το κείμενο του Eric Toussaint, είναι πρόφαση. Ο συντάκτης του κειμένου προσπαθεί να κρύψει όχι μόνον δημόσια, αλλά και από ίδιο του τον εαυτό, τους φόβους του απέναντι στο νέο κόμμα, το ΜΕΡΑ25, το οποίο εξαγγέλθηκε πριν μερικές μέρες.

Η θέση του κειμένου , όπως και το σύνολο της αρθρογραφίας (αναλυτικά εδώ) του iskra.gr για τον Γιάνη Βαρουφάκη συνοψίζεται σε μια φράση: Ο Βαρουφάκης ένα τίποτα που δεν αξίζει ν' ασχοληθεί κανείς σοβαρά μαζί μου. Υποστηρίζοντας αυτή την θέση, μπορείς μετά να δηλώσεις ότι φοβάσαι ένα τίποτα; Δεν μπορείς! Γιαυτό λοιπόν χρειάζεται ένας τρίτος, ο Eric Toussaint, να βάλει τα πράγματα στην θέση τους...

Σαν σήμερα 16 Φεβρουαρίου του 1942 ιδρύεται ο ΕΛΑΣ

Η παραδοσιακή Αριστερά ήταν πάντα αποστασιοποιημένη ή εχθρική απέναντι στις εξεγέρσεις. Το άγνωστο που κρύβουν μέσα τους δεν χωράει στα καλούπια των συντεταγμένων αγώνων που οραματίζεται. Αυτή η Αριστερά, συχνά προβάλει ως «σχέδιο» συντεταγμένου αγώνα, ένα νέο ΕΑΜ. Όμως αυτή η "επαναφορά" του ΕΑΜ στις τωρινές συνθήκες, παραποιεί την ιστορία γιατί ξεριζώνει την ψυχή του, τον ΕΛΑΣ. Το ΕΑΜ χωρίς τον ΕΛΑΣ θα ήταν ένα άδειο πουκάμισο, χωρίς σώμα.

Το ΕΑΜ ηττήθηκε στην Βάρκιζα, και δεν ηττήθηκε στρατιωτικά, αλλά πολιτικά...

Βλέποντας από το κινητό τα τουρκικά πλοία να κάνουν βόλτες στα Ίμια..

Και το όνομα του νέου κόμματος είναι...

Αναδημοσίευση από το "yanisvaroufakis.eu"

Έχουμε λευκό καπνό! Το κόμμα του DiEM25 στην Ελλάδα βαπτίστηκε από τα μέλη του κινήματός μας, με την συναίνεση της συντριπτικής πλειοψηφίας, ένα μήνα σχεδόν πριν την Ιδρυτική Συνδιάσκεψη (Δευτέρα 26η Μαρτίου στην Αθήνα). Όπως συμβαίνει με όλες τις μεγάλες μας αποφάσεις, στην ψηφοφορία συμμετείχαν μέλη μας απ’ όλη την Ευρώπη. Αυτό άλλωστε είναι το «διαφορετικό» που φέρνει το DiEM25 στη πολιτική ζωή της Ελλάδας και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών: τον αυθεντικά ριζοσπαστικό, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό διεθνισμό που, εντός του κινήματός μας τουλάχιστον, έχει ήδη γίνει πραγματικότητα.

Και το όνομα αυτού; Το κόμμα των υπεύθυνα και ρεαλιστικά ανυπάκουων ελλήνων ευρωπαϊστών θα ονομάζεται:

ΜέΡΑ25 – Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής

Το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς

Αναδημοσίευση από το "πιτσιρίκος"

Μέσα σε λίγες μέρες, Μακεδονικό, σκάνδαλο Novartis, Ίμια. Υπέροχος συνδυασμός, για να αντιληφθεί κάποιος τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας και το πώς έφτασε η χώρα ως εδώ.

Μακεδονικό

Το Μακεδονικό χάθηκε πριν από 26 χρόνια από τους τραγικούς χειρισμούς της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του τότε υπουργού Εξωτερικών, Αντώνη Σαμαρά.

Πολλοί Έλληνες δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα -ή κάνουν πως δεν το έχουν αντιληφθεί- και μαζεύονται στις πλατείες παρέα με χρυσαυγίτες, παπάδες και μοναχούς, για να ακούσουν «πύρινους» λόγους στρατηγών, επαγγελματιών πατριωτών και του Μίκη Θεοδωράκη.

Bon pour l’ Orient αλλά αυτό δεν είναι εξωτερική πολιτική. Αυτό είναι καρναβάλι.

Συνεχίστε να φωνάζετε «Η Μακεδονία είναι ελληνική».

Τώρα, το σύνθημα, εκτός από λάθος -όλοι εκτός των Ελλήνων αντιλαμβάνονται αυτό το σύνθημα ως επεκτατικό- είναι και γραφικό.

«Καμικάζι» 28 ετών κρατά τη Μέρκελ στο χέρι

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Ο Κέβιν Κιούνερτ έχει περιγραφεί με μια σειρά από χαρακτηρισμούς: ο πολιτικός που μικροδείχνει, το μεγαλύτερο ταλέντο στην πολιτική μετά τον Γκέρχαρντ Σρέντερ ή ακόμη και «καμικάζι» σοσιαλδημοκράτης, που κράτα το μέλλον της Άνγκελα Μέρκελ στα χέρια του. Είναι ο επικεφαλής της νεολαίας του SPD που κάνει ό,τι μπορεί για να μη σχηματιστεί μεγάλος συνασπισμός στη Γερμανία.

Ο 28χρονος φοιτητής από το Βερολίνο, που οι γονείς του τον ονόμασαν Κέβιν, επειδή θαύμαζαν τον θρυλικό Βρετανό ποδοσφαιριστή Κέβιν Κίγκαν, είναι το πρόσωπο που συζητιέται περισσότερο από κάθε άλλο στη Γερμανία σήμερα και αν πετύχει να αποτρέψει τον μεγάλο συνασπισμό μεταξύ της Χριστιανικής Ένωσης (CDU/CSU) με τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD), θα είναι το πρόσωπο που θα κατορθώσει να φέρει τα πάνω κάτω στη γερμανική πολιτική σκηνή. Η -ενδεχόμενη- νίκη του θα καταγραφεί στην ιστορία ως η συντριβή της Άνγκελα Μέρκελ, της μοναδικής πρωθυπουργού της Γερμανίας -αλλά και στην Ευρώπη- με 12χρονη θητεία στον θώκο.

Μυτιλήνη: Όχημα τύπου ΒΑΝ που ανήκε σε ΜΚΟ με .... διπλές πινακίδες του Ελληνικού Στρατού

Μία τουλάχιστον... περίεργη υπόθεση ερευνάται από την Αστυνομία στη Λέσβο.

Όπως έχει γίνει γνωστό μέχρι τώρα, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου στην περιοχή της Κρατήγου κοντά στο αεροδρόμιο Μυτιλήνης, διενεργήθηκε έλεγχος σε αυτοκίνητο τύπου βαν που ανήκε σε Μη Κυβερνητική Οργάνωση που επιχειρεί στη Λέσβο, σε θέματα υποδοχής προσφύγων και μεταναστών.

Κατά τον έλεγχο διαπιστώθηκε ότι το αυτοκίνητο έφερε δεύτερες πινακίδες κυκλοφορίας που βρισκόταν κάτω από τις εμφανείς πινακίδες. Οι δεύτερες αυτές πινακίδες κυκλοφορίας ανήκαν σε αυτοκίνητο του Ελληνικού Στρατού. Στο αυτοκίνητο, κατά την έρευνα, βρέθηκαν επίσης και στρατιωτικός εξοπλισμός ασύρματης επικοινωνίας.

Μια επιστολή προς τον ΣΥΡΙΖΑ σε ...ανύπαρκτη γλώσσα

Писмо до СИРИЗА

Почитувани другари од Сириза,

Веќе длабоко сме навлезени во третата деценија од таканаречениот „спор околу името ‘Македонија‘“ помеѓу двете соседни држави Република Грција и Република Македонија. Особено последните месеци се забележува раздвижување на процесот на разговори воден под покровителството на ОН, но зачестуваат и директните средби помеѓу владините претставници од двете земји. Како што стана веќе очигледно, таквото раздвижување се должи пред сè на планот Република Македонија оваа година да стане триесеттата членка на милитаристичката организација НАТО, нешто што ние како левичарска партија го одбиваме и против кое активно се бориме.

Η ανασύνταξη του κράτους: από τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό στο σκάνδαλο Novartis

Φαίνεται ν' αλλάζει η πολιτική ατζέντα στην πολιτική σκηνή, πριν καν προλάβουν να κάνουν τον απολογισμό τους, όλοι εκείνοι που πόνταραν στην ρουλέτα του καζίνο των συλλαλητηρίων.

Ο «λαός» των συλλαλητήριων, από τον οποίο προσδοκούν πολλά, τρέχει τώρα στο διπλανό cinema για να δει το έργο: 

«Το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους».

Απλά μαθήματα ονοματοδοσίας

Ο χάρτης της Ευρώπης από το 1000 μ.χ έως σήμερα

Αναδημοσίευση από "ΤΟ ΒΗΜΑ"

Του Αγγελου Χανιώτη

Μια συγκυρία, από αυτές που σπάνια εμφανίζονται στην Ιστορία, φάνηκε να επιτρέπει την επίλυση ενός προβλήματος που στοιχειώνει επί δεκαετίας την εξωτερική μας πολιτική: την ονομασία της FYROM. Ομως αίφνης, κάτι η τύφλωση της δεξιάς συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, κάτι η επιπολαιότητα και ο τακτικισμός του Πρωθυπουργού και κάτι η πολιτική ανεπάρκεια του αρχηγού της αντιπολίτευσης έχουν οδηγήσει την Ελλάδα στα πρόθυρα ενός Βατερλό στην εξωτερική της πολιτική. Ενώ ένθεν και ένθεν των συνόρων οι πατριδοκάπηλοι κόπτονται για αδιαπραγμάτευτα ιστορικά δίκαια παρακινώντας μάζες εθισμένες στη διχρωμία του άσπρου και του μαύρου σε αδιαλλαξίες, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ρωτήσει τη γνώμη των ιστορικών για το υποτιθέμενο διακύβευμα. Αυτόκλητος, λοιπόν, θα εξηγήσω κάποιες απλές και αδιαπραγμάτευτες αλήθειες, διακρίνοντας πράγματα που είναι πολύ διαφορετικά.

Ας αρχίσουμε από τα εύκολα: την ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων. Μετά από δεκαετίες ερευνών η ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων είναι αδιαμφισβήτητη. Το εθνικό τους όνομα έχει διακριτή ετυμολογία, από το «μακεδνός» (ορεσίβιος ή ψηλορείτης)· οι πόλεις τους έχουν ονόματα με ελληνική ετυμολογία, όπως Αιγές (η κατσικούπολη) και Δίον (το ιερό του Δία). Στα παιδιά τους έδιναν ελληνικά ονόματα, όπως Φίλιππος, Αλέξανδρος, Βερενίκη (δηλαδή Φερενίκη), Βάλακρος (δηλαδή φαλακρός), Περδίκκας, Αμύντας, Κράτερος, Παράμονος. Πτολεμαίος, Κλεοπάτρα κ.λπ. Λάτρευαν θεούς ελληνικούς. Κι αν και η διάλεκτός τους μας ξενίζει (άντε να καταλάβεις ότι Δάρρων σημαίνει Θάρρων), δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ανήκει στις ελληνικές διαλέκτους. Οταν ο Αθηναίος Δημοσθένης τους κατηγορούσε για βαρβάρους, το έκανε με τον ίδιο τρόπο που ο οπαδός του Ολυμπιακού μπορεί να πει τον Παοκτζή «Βούλγαρο».

Ενα «bitcoin» για τη Βενεζουέλα

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Μπορεί ένα κρυπτονόμισμα να απειλήσει την οικονομική αυτοκρατορία των Ηνωμένων Πολιτειών; Κρίνοντας από τις σπασμωδικές αντιδράσεις του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών, η απάντηση είναι πιθανότατα θετική. Και η Βενεζουέλα δείχνει τον δρόμο… θεωρητικά.

Το χρήμα δεν είναι δημιούργημα κάποιας σύμβασης. Δημιουργείται από την ανταλλαγή

Καρλ Μαρξ

Σε λίγες ημέρες η Βενεζουέλα θα αποκτήσει ένα νέο νόμισμα. Οπως ανακοίνωσε ο πρόεδρος Μαδούρο, στις 20 Φεβρουαρίου ξεκινά η προπώληση του πέτρο, το οποίο θα στηρίζεται στην τεχνολογία των κρυπτονομισμάτων και θα λειτουργεί παράλληλα με το εθνικό νόμισμα, μπολίβαρ. Στόχος είναι να παρακαμφθούν οι αμερικανικές κυρώσεις και οι τρομακτικές συνέπειες που έχουν στον πληθυσμό της χώρας, επιτρέποντας παράλληλα στη βενεζουελάνικη οικονομία να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο του υπερπληθωρισμού και της εξάρτησης από το δολάριο.

Αν και αρχικά ο Μαδούρο παρουσίασε το νέο νόμισμα σαν το bitcoin της Βενεζουέλας (κερδίζοντας την προσοχή των διεθνών μέσων ενημέρωσης), η σύγκριση ήταν μάλλον ατυχής αφού το bitcoin δεν πληροί καμία από τις προϋποθέσεις ενός πραγματικού νομίσματος: δεν είναι μέσο μέτρησης αξιών, αφού δεν καλύπτεται και δεν εκφράζει τα μεγέθη μιας πραγματικής οικονομίας, δεν είναι ασφαλές μέσο αποθησαυρισμού (λόγω των τρομακτικών διακυμάνσεων της τιμής του) αλλά ούτε και μέσο συναλλαγών αφού χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον από εγκληματίες και κερδοσκόπους.

Τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό ως «ανασύνταξη» του κράτους

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δηλώνει ότι: «Ας είναι η Μακεδονία η αφορμή που ο κόσμος θα ξεσηκωθεί».  Στο “μπας και γίνει τίποτα...”, δεν προσβλέπει μόνον η Ζωή. Προσβλέπουν και άλλοι που είναι αφοσιωμένοι στον αγώνα για την κοινωνική ανατροπή, απογοητευμένοι από την αναποτελεσματικότητα της πολιτικής τους δράσης. Όμως, στο τυχαίο της στιγμής, που θα ανοίξει το παράθυρο για ένα διαφορετικό μέλλον, προσβλέπουν αρκετοί περισσότεροι.

Ακόμα και νοικοκυραίοι που δεν είναι διατεθειμένοι να κουνήσουν το χεράκι τους για τίποτα άλλο πέρα απ' αυτά που αφορούν στην οικογένειά τους. Αισθάνονται ότι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και με μελαγχολία παρατηρούν τα πράγματα να εξελίσσονται απ' τον καναπέ του σπιτιού τους.

Όλοι αυτοί, αντιλαμβάνονται τα συλλαλητήρια ως “ευκαιρία”, παρόμοια με το “μάνα” εξ ουρανού και λένε να την αρπάξουν. Μόνον που αγνοούν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, ότι η οργάνωση των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό, μόνον “τυχαία” δεν είναι. Όταν παίζεις ρουλέτα στο καζίνο, χάσεις - κερδίσεις, το καζίνο είναι τελικά κερδισμένο...

Ακριβώς σε αυτό το “ξεσηκωμό” προσβλέπει και το κράτος ( και ιδιαίτερα το “βαθύ”): Να διευθετήσει λειτουργικές του ανάγκες, να κλείσει τα ζητήματα που παραμένουν ανοικτά στην σχέση του με την κοινωνία. Η επιβολή της βίαιης επέκτασης της κεφαλαιακής σχέσης στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό την εποχή των μνημονίων, πρώτα απ' όλα καθιστά ως αναγκαιότητα στην νέα συγκυρία τον αντιδραστικό εκσυγχρονισμό του κράτους και την αναδιαμόρφωση των σχέσεων εμπιστοσύνης προς αυτό (αναδιάταξη των όρων συναίνεσης την εποχή των μνημονίων). Μόνο που το κράτος δεν ασκεί πολιτική με “μανιφέστα” που καλούν στο συλλαλητήριο, σαν αυτό της Ζωής ή του Μίκη, αλλά με πολυδιάστατες πρακτικές. Μερικές φορές σε πρώτη ανάγνωση, κάποιες από αυτές τις πρακτικές, μπορεί να φαίνονται και ως “αντιφατικές” μεταξύ τους.

DiEM25: Όχι στα συλλαλητήρια της πατριδοκαπηλείας και του εθνικιστικού μίσους

Αναδημοσίευση από το "diem25.org"

Οι πολιτικές δυνάμεις που διοργανώνουν τα συλλαλητήρια για το «Μακεδονικό» ήταν εκείνες που σφύριζαν αδιάφορα όταν η Ελλάδα έχανε την ανεξαρτησία της το 2010, έλεγαν τα «Ναι σε όλα» στο Κοινοβούλιο, βροντοφώναζαν «Βάστα Γερούν» το 2015 και νομιμοποιούν με κάθε τρόπο τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» της τρόικας εξωτερικού και εσωτερικού.

Την ώρα λοιπόν που η ολιγαρχία μονιμοποιεί τη χρεοδουλοπαροικία του ελληνικού λαού και (στο όνομα της δήθεν εξόδου από τα Μνημόνια) εγγυάται τη διαδικασία ερημοποίησης της Ελλάδας, η αναζωπύρωση του «Μακεδονικού» είναι το τελευταίο που χρειάζεται η πατρίδα.

Το DiEM25 Ελλάδας, ως διεθνιστικό, πανευρωπαϊκό και πατριωτικό κίνημα, πρεσβεύει το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό όλων των ευρωπαίων ενώ εναντιώνεται σε όλα τα είδη αλυτρωτισμού και επεκτατισμού επί ευρωπαϊκού εδάφους.

Ο Μίκης Θεοδωράκης και οι ...«φίλοι» του

Το τελευταίο “σχέδιο” της πατριωτικής αριστεράς με τον Μίκη μπροστά και την ΛΑΕ από πίσω, το είδαμε πέρσι τον Μάη στην πλατεία Συντάγματος:


Την έκκληση του Μίκη Θεοδωράκη «Όλοι και όλες στο Σύνταγμα – Όλοι και όλες στις πλατείες των πόλεων της Ελλάδας», υπόγραψαν τότε  “προσωπικότητες” για να μην στιγματιστεί ως "κομματική πρωτοβουλία".  Μετρημένες  όμως και ζυγισμένες οι υπογραφές από τα επιτελεία της ΛΑΕ (όπως περίπου γίνονται και οι στημένες δημοσκοπήσεις) , ώστε να μην εισέλθει κάποιος παρείσακτος, η παρουσία του οποίου θα μπορούσε να  αμφισβητήσει την η πολιτική ηγεμονία της ΛΑΕ, σε αυτή  πρωτοβουλία που εκφραζόταν από την «πλατιά έκκληση» που απεύθυνε ο Μίκης. Τον Δ. Καζάκη δεν τον κάλεσαν να συνυπογράψει τότε, ούτε τον ...Δ. Τσοβόλα και πολλούς άλλους, ούτε την Ζωή Κωνσταντοπούλου με την οποία, όπως δηλώνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα,  θέλουν και εκλογική συνεργασία και άλλα ωραία παρόμοια. Συνυπογράφουν:

Γεώργιος Κασιμάτης, ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών
Γιώργος Βήχας, καρδιολόγος, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, εκ των εμπνευστών και ιδρυτών του Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού.
Αποστόλης Δεδουσόπουλος, καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου
Περικλής Κοροβέσης, Συγγραφέας – Δημοσιογράφος - Ακτιβιστής
Γιάννης Κουζής, καθηγητής Εργασιακών Σχέσεων Παντείου Πανεπιστημίου
Σπύρος Λαβδιώτης, Οικονομολόγος, συγγραφέας, πρώην στέλεχος της κεντρικής τράπεζας του Καναδά
Νίκος Μαγδαληνός, Ηθοποιός

Alain Badiou: Ο 4ος Μάης του 68 (απόσπασμα - video)

Αποσπάσματα από την ομιλία του Alain Badiou στην εκδήλωση με θέμα
«Μάης του ‘68: 50 χρόνια μετά». Προηγούμενα έχει αναφερθεί στο Μάη
1) της νεολαίας
2) των εργατικών αγώνων
3) του πολιτισμού

Μια ψύχραιμη άποψη από την άλλη μεριά των συνόρων...

του Νικολά Βοκανόβσκι

Ο Νικολα Βοκανοβσκι γεννήθηκε στην πόλη Μπίτολα (Μοναστήρι). Από μικρός ήταν ανυπότακτο πνεύμα και έτσι στα είκοσί του χρόνια κατέληξε στα δόντια του κρατικού μηχανισμού. Απέδρασε και ήρθε στην Ελλάδα. Μια χώρα την οποία λάτρεψε, αλλά τα μονοπάτια της ζωής και ο τρόπος σκέψης και δράσης του τον οδήγησαν στις ελληνικές φυλακές. Αφού εξέτισε την ποινή του, πριν περίπου δυο μήνες επέστρεψε και ζει στην πόλη που γεννήθηκε στα Μπίτολα.

Αναδημοσίευση από το "glasnost.gr"

Το όνομα "Μακεδονία"

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, εδώ στα Μπίτολα όπου και μένω τώρα, όπως και στην Ελλάδα, το κυρίαρχο θέμα συζήτησης είναι για το όνομα των Σκοπίων ή Μακεδονία. Έτσι αποφάσισα, με παρότρυνση συντρόφων, να τοποθετηθώ πάνω σε αυτό το θέμα, μιας και έχω εικόνα και από τις δύο πλευρές αφού έζησα και στις δυο χώρες.

Το 1945 όταν ο Τίτο έφτιαχνε τη μεγάλη Γιουγκοσλαβία, συμπεριέλαβε και αυτό το κομμάτι ως ανεξάρτητο ομόσπονδο κράτος και το ονόμασε Δημοκρατία της Μακεδονίας. Να θυμίσω για όσους δεν γνωρίζουν ότι, η Γιουγκοσλαβία αποτελούνταν από έξι δημοκρατίες και δυο περιοχές το Κόσοβο και τη Βοΐβοντίνα.

Την τότε εποχή δεν άνοιξε μύτη πουθενά, δεν μίλησε κανένας για την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Μέγα πολίτικο λάθος. Απλά την αναγνωρίσαν με σχετική νομοθεσία της εποχής ως είχε. Από την άλλη πλευρά εδώ (Μακεδονία - Σκόπια), στην επίσημη παιδεία μας, μας δίδασκαν ότι είμαστε Μακεδόνες απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου. Αυτό ίσχυε και ισχύει μέχρι σήμερα. Συνεπώς, γενιές ολόκληρες αυτό έμαθαν, αυτό ξέρουν. Δεν μπορώ να κατηγορήσω τον ιστορικά τυφλό λαό, άλλα ούτε να δικαιολογήσω φασιστικές συμπεριφορές από όπου και να προέρχονται.

Αυτές τις μέρες που το θέμα έχει αναθερμανθεί, αναρωτιέμαι για τον όρο "Μακεδονία" αν θα συμπεριληφθεί στην ονομασία η όχι. Τι θα χάλαγε στη μια ή στην άλλη πλευρά;

Πως είναι δυνατόν να μην καταλάβει η λαϊκή μάζα είτε εκεί είτε εδώ ότι όλο το παιχνίδι είναι στημένο για πολιτικές σκοπιμότητες και από τις δυο πλευρές των χωρών; Επίσης, ως γείτονες χώρες, όπως παντού ανά την υφήλιο, έχουν κάποιες διαφορές Γιατί λοιπόν πρέπει να μας τις λύνουν η Η.Π.Α και όχι μονοί μας;

Ωστόσο, να πάρω τα πράγματα με μια σειρά... Στην Ελλάδα έχει ξεπουληθεί ό,τι ελληνικό υπάρχει. Αεροδρόμια, λιμάνια, γη, νησιά και ο λαός βελάζει από οικονομικές κυρώσεις οι οποίες έχουν επιβληθεί από το παγκόσμιο καπιταλιστικό κεφάλαιο. Οι εθνικιστές και οι εθνοσωτήρες, που ήταν τότε; Θα πω μια γνώμη, μοιράζαν τα κλεμμένα!

Από την άλλη πλευρά εδώ, για να σταθεί ως κράτος έπρεπε να χτιστεί μια εθνική ταυτότητα. Όμως με ποιο τρόπο θα γινόταν αυτό σε μια μικρή πολυεθνική και πολύγλωσση χώρα; Για να θυμηθούμε και τα λόγια του Βασίλη Ραφαιλίδη, “τα Σκόπια είναι το Λουξεμβούργο των Βαλκανίων", σωστότατη τοποθέτηση.

Σε αυτό το συλλαλητήριο, θα πάμε!

Οπισθοδρόμηση:
Πέρσι το Φλεβάρη κατέβηκαν τα μηχανοκίνητα στο Συντάγματα, εφέτος κάποιοι άλλοι θέλουν να κατεβάσουν άλογα και περικεφαλαίες...

Εξόρυξη πετρελαίου στην Ιταλία

O Alen Badiou στην Αθήνα (video)

Χθες πραγματοποιήθηκε η 1η διάλεξη του Alen Badiou με θέμα «Η Ιστορία: δομή και συμβάν» στο Γαλλικό Ινστιτούτο που γιορτάζει τα 111 χρόνια από την ίδρυσή του, ανοίγοντας τον νέο κύκλο διαλέξεων «Σύγχρονη σκέψη». Στην ομιλία χρησιμοποίησε ως παράδειγμα "συμβάντος" το ελληνικό δημοψήφισμα του ΟΧΙ και αναφέρθηκε εκτενώς σε αυτό, καταδεικνύοντας εκτός των άλλων,  με φιλοσοφική ορολογία - και την ευγένεια που τον διακρίνει - πως ο Α. Τσίπρας δεν είναι "ηγέτης", όπως διατείνονται διάφοροι συριζαίοι...

Συνέντευξη Κορνηλίου Καστοριάδη στον Τζιμάκο Πανούση

Ο εμπρησμός του παραδοσιακού κτιρίου στην Θεσσαλονίκη ήταν μια πράξη "εξελληνισμού" της ιστορίας της

Η πληγωμένη εθνική υπερηφάνεια των Ελλήνων δεν είναι ένα φαινόμενο που προέκυψε την εποχή των μνημονίων με την κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας και της μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο των δανειστών. Υπήρχε ανέκαθεν, από την ίδρυση του του ελληνικού κράτους. Το γνωστό χουντικό σύνθημα “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” αποτελεί στοιχείο ταυτότητας/συγκρότησης της εθνικής συνείδησης. Η πίστη στην ορθοδοξία ήταν το πιο ισχυρό συνεκτικό στοιχείο των κοινωνικών δυνάμεων που συμμετείχαν στην επανάσταση του 21 σε σχέση με εθνοτικές και γλωσσικές ταυτότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και ένα αιώνα μετά την επανάσταση του 21, οι ανταλλαγές πληθυσμών που έγιναν μετά την μικρασιατική καταστροφή έγιναν με βάση την θρησκευτική και όχι την εθνοτική ταυτότητα. Για τον ίδιο λόγο, ο διαχωρισμός του κράτους από την εκκλησία ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε...

Η “καθαρότητα” της εθνικής συνείδησης δεν συγκροτήθηκε με άξονα την ιστορική πραγματικότητα του ελληνικού κράτους. Κατασκευάστηκε σε σχέση με αυτήν, στη βάση ενός μηχανισμού αποκλεισμού των εκάστοτε στοιχείων που η κυρίαρχη κρατική ιδεολογία καθιστούσε ανύπαρκτα, απαγορευμένα και ανείπωτα. Η λειτουργία αυτού του μηχανισμού εντάθηκε με την επέκταση του ελληνικού κράτους προς τα βόρεια, όπου υπήρχε εντονότερη εθνοτική και γλωσσική ανομοιογένεια των πληθυσμών.

Τα καλά λόγια της Λ.Κανέλλη για τον Φραγκούλη Φράγκο...

Για όσους δεν τον γνωρίζουν:

Ποιος είναι ο Φράγκος Φραγκούλης, καραβανάς Άραγκορν των ακροδεξιών

και μερικά καλά λόγια από μια φίλη του, από την αριστερά:

Ακροδεξιά η συγκέντρωση, τα υπόλοιπα είναι «ξέπλυμα»

Αναδημοσίευση από το "3pointmagazine.gr"

του Δημήτρη Τσίρκα

Το πολιτικό πρόσημο μίας συγκέντρωσης δεν προκύπτει από το άθροισμα των πολιτικών ή κοινωνικών ταυτοτήτων όσων συμμετείχαν σε αυτή. Ότι στο χθεσινό συλλαλητήριο για το μακεδονικό συμμετείχε και λαϊκός κόσμος που δεν ψηφίζει Χρυσή Αυγή, ούτε καν ίσως ΝΔ, δεν αρκεί για να του δώσει προοδευτικό στίγμα. Διαφορετικά οτιδήποτε κάνουν οι λαϊκοί άνθρωποι είναι προοδευτικό, όπως για παράδειγμα ο φασισμός του μεσοπολέμου, η κοινωνική βάση του οποίου ήταν μικροαστικά και εργατικά στρώματα.

Το αντίθετο ισχύει, οι πολιτικές ταυτότητες (και) των λαϊκών στρωμάτων δεν είναι αναλλοίωτες ουσίες, διαμορφώνονται στο πεδίο του πολιτικού ανταγωνισμού, στις θέσεις που παίρνουν κάθε φορά στα πολιτικά επίδικα της συγκυρίας. Από αυτή την άποψη, ούτε συμπαγείς είναι, ούτε σταθερές. Το ότι κάποιος ψήφισε αριστερό κόμμα στις εκλογές, ή συμμετείχε σε κάποιες απεργίες δεν τον κατατάσσει αυτόματα και διά βίου στο προοδευτικό στρατόπεδο, όπως δεν τον κατατάσσει και η ταξική του θέση. Υπό κατάλληλες συνθήκες ο ίδιος άνθρωπος μπορεί και έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, να πυκνώσει τις τάξεις της πιο μαύρης και αντιδραστικής δεξιάς.

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ

Αναδημοσίευση από τις "Ριζοσπαστικές αναγνώσεις" της εφσυν

του Χάρη Ναξάκη

Υπάρχουν 2 (;) δρόμοι για να αναλύσεις τους λόγους αποτυχίας της πρώτης(;) πληβειακής επανάστασης, της Οκτωβριανής. Ο πρώτος, που ακολούθησα κι εγώ στα νιάτα μου, αλλά γρήγορα τον εγκατέλειψα, είναι ότι για όλα φταίει η σταλινική γραφειοκρατία, η σταλινική αντεπανάσταση, η προσωπολατρία, κλπ. Ο δρόμος αυτός είναι εύκολος και απλοϊκός. Για να τεκμηριώσει κάποιος τον σταλινικό ολοκληρωτισμό αρκούν τα στοιχεία που παραθέτει ο Κ. Παπαϊωάννου στη Γένεση του Ολοκληρωτισμού: από τους 82 ηγέτες που πέρασαν από την Κεντρική Επιτροπή και τη Γραμματεία από το 1917 έως το 1929, οι 14 καταδικάστηκαν σε θάνατο ή σε μακροχρόνια φυλάκιση, 3 αυτοκτόνησαν, 3 δολοφονήθηκαν και 41 εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη την περίοδο των εκκαθαρίσεων (1935-38). Όσον αφορά τα μεσαία στελέχη, το 70% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής, το60% των αντιπροσώπων του κόμματος στο 17ο συνέδριο, εξαφανίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ο δεύτερος δρόμος ερμηνείας της αποτυχίας της Οκτωβριανής Επανάστασης, που και αυτόν ακολούθησα στα νιάτα μου, αλλά επίσης εγκατέλειψα, είναι η άποψη ότι πριν τη σταλινική αντεπανάσταση και μέχρι το θάνατο του Λένιν είχαμε ένα αυθεντικό σοσιαλιστικό καθεστώς ή η αντίληψη ότι και ο λενινισμός ήταν μια μορφή ιακωβίνικης αυταρχικής εξουσίας, αλλά η θεωρία, ο Μαρξ είχε δίκιο. Φταίνε οι μαρξιστές, οι επίγονοι, η εφαρμογή της θεωρίας, όχι ο Μαρξ. Είναι όμως γνωστό ότι ο Λένιν υποστήριζε την εξουσιαστική αντίληψη ότι η σοσιαλιστική ιδεολογία εισάγεται από τους διανοούμενους στην εργατική τάξη, μέσω του κόμματος-μεσσία, γιατί οι πληβείοι είναι ανίκανοι να παράγουν αυθόρμητα το σοσιαλιστικό πρόταγμα. Είναι όμως λιγότερο γνωστό ότι τη γιακωβίνικη αυτή αντίληψη ο Λένιν την κληρονόμησε από τον Μαρξ που στα Groundrisse λέει «ο ρόλος μας είναι να δώσουμε στην ανθρωπότητα τη συνείδηση ότι πρέπει να απελευθερωθεί από την καταπίεση. Είτε το θέλει είτε δεν το θέλει». Την εξουσιαστική αυτή αντίληψη εκσυγχρόνισε ο Γκράμσι και ο δικός μας ο Πουλαντζάς, εισάγοντας την έννοια του οργανικού διανοούμενου, που είναι ο ειδικός που θα εκφράσει τη συλλογική συνείδηση των από κάτω. Πόσο τελικά δίκιο είχε ο Μπακούνιν που θεωρούσε ότι οι απόψεις του Μαρξ «οδηγούν σ’ ένα νέο κρατικό σύστημα, που υποτίθεται ότι βασίζεται στην κυριαρχία της λαϊκής βούλησης, αλλά στην ουσία η λαϊκή κυριαρχία θα έχει υποταχθεί στην διανοητική μειοψηφία».

Ακούει κανείς;

Αναδημοσίευση από το "πιτσιρίκος"

Καλέ μου Πιτσιρίκο, ο χειμώνας στο βόρειο τμήμα του τελειωμένου Βασιλείου είναι ιδιαίτερα δύσκολος, κρύος και σκοτεινός, και γίνεται ακόμα πιο δύσκολος τα Σαββατοκύριακα, όπου δεν υπάρχει δουλειά στο νοσοκομείο. Οπότε διάβασμα, ταινίες, και youtube για να σκοτώνω λιγάκι την ώρα. Κάπως έτσι βρέθηκα να ακούω την τελευταία συνέντευξη του Βαρουφάκη στο ραδιόφωνο -νομίζω στα Παραπολιτικά- όπου, από όσα είπε, αναπαράχθηκε μαζικά η φράση που είπε ο Βαρουφάκης στον Τσίπρα μόλις έγινε γνωστή η συμφωνία («Είσαι εντελώς ηλίθιος;) και η απάντηση του τότε πρωθυπουργού («Α έκανα χαζομάρα; Ε τότε, θα το πάρουμε πίσω»).

Επίσης, έγινε συζήτηση στα social media και στα ΜΜΕ για την φράση του πρώην ΥΠΟΙΚ για τον Τσακαλώτο («Έγινε ο κύριος yes man») και τα σχόλια του για τον Χουλιαράκη και τις σχέσεις του τελευταίου με την τρόικα («ο άνθρωπός της»).

Κι όμως, στην συνέντευξή του ο Βαρουφάκης κάνει με πολύ ξεκάθαρο τρόπο μια πολύ σημαντική αποκάλυψη, που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης –πλην του Ραγιαδιστάν– θα είχε ρίξει την κυβέρνηση και θα έθετε ζήτημα παραπομπής του τότε και τωρινού πρωθυπουργού στο ειδικό δικαστήριο.

Ερωτάται λοιπόν ο Βαρουφάκης με τι όπλα στα χέρια του ξεκίνησε την διαπραγμάτευση με τους δανειστές κι αυτός απαντά στους δημοσιογράφους του σταθμού πως είχε στην κατοχή ένα πυρηνικό όπλο που θα απειλούσε την ευρωζώνη με διάλυση.

«Και ποιο ήταν αυτό;» τον ρωτούν οι δημοσιογράφοι, κι ο Βαρουφάκης τους εξηγεί τοποθετώντας όμως πρώτα –και ως όφειλε– το ιστορικό περίγραμμα.

Διάλεξη του Alain Badiou «Η ιστορία: δομή και συμβάν»

(κλικ στην εικόνα για περισσότερα)

Πέμπτη, 25 Ιανουαρίου στις 7 μ.μ. - 9 μ.μ.

Δημόσια εκδήλωση
Είσοδος ελεύθερη, ταυτόχρονη μετάφραση

Εισαγωγή:
Δημήτρις Βεργέτης, ψυχαναλυτής, διευθυντής του περιοδικού αληthεια

Διοργανωτές: 
- Institut Français d'Athènes
- Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών και
- Εκδόσεις Πατάκη-Patakis Publishers

Πώς μπορεί η ιστορία να φωτίσει το μέλλον;

Ένας από τους πιο αναγνωρισμένους διεθνώς και από τους πιο μεταφρασμένους Γάλλους φιλοσόφους ανανεώνει το ραντεβού του με το αθηναϊκό κοινό στην έναρξη του κύκλου «Σύγχρονη σκέψη», ο οποίος είναι αφιερωμένος φέτος στο ερώτημα: Πώς μπορεί η ιστορία να φωτίσει το μέλλον;

Με ένα σημαντικό έργο που καλύπτει πληθώρα πεδίων, όπως την οντολογία των μαθηματικών, καθώς και την πολιτική και το θέατρο, ο φιλόσοφος Alain Badiou, ομότιμος καθηγητής στην École normale supérieure, αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της γαλλικής διανόησης.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

(κλικ για μεγέθυνση)

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

19.01.2018 - 19:00

Το Ελληνικό βρίσκεται στην πιο κρίσιμη φάση του. Τίποτε δεν έχει κριθεί οριστικά. Ετοιμάζουμε την παρέμβασή μας στο ΣτΕ - όπου έχει κατατεθεί το προεδρικό διάταγμα με το Σχέδιο Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης (ΣΟΑ) για προέλεγχο – με εκτενές κείμενο αναλυτικής αντίκρουσης όλων των ασύμβατων με το σύνταγμα και τους νόμους θεμάτων.

Σας καλούμε την

Παρασκευή 19 / 1 και ώρα 7.00 στο Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων, Ερμού 134 , μετρό Θησείο, 

για ενημέρωση και ανάληψη κοινής δράσης. ο αγώνας κατά της υφαρπαγής του Ελληνικού θα δοθεί μέχρι τέλους με τη μαζική συμμετοχή όλων των ενεργών πολιτών .

Γκότσης Στάθης, μέλος ΔΣ Συλλόγου Αρχαιολόγων , Εκτελεστική Επιτροπή ΑΔΕΔΥ
Κορτζίδης Χρήστος , επικεφαλής μείζονος αντιπολίτευσης Δήμου Ελληνικού – Αργυρούπολης
Μαούνης Αντώνης , πρόεδρος Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Αττικής
Πορτάλιου Ελένη, Επιτροπή Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο στο Ελληνικό

Μακεδονικό: Από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στη χάρτινη κολυμπήθρα

Αναδημοσίευση από το "protagon.gr"

του Δημοσθένη Κούρτοβικ

«Η Μακεδονία ανήκει σε αυτόν που θα την πάρει». Το είπε ο Ελευθέριος Βενιζέλος την παραμονή του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου. Μερικοί θα μιλήσουν για έκφραση ιμπεριαλιστικού κυνισμού. Στην πραγματικότητα όμως η δήλωση θύμιζε μάλλον την αποφασιστικότητα ενός μνηστήρα απέναντι σε μια περιζήτητη νύφη με μπερδεμένα αισθήματα. Ο ιδιοφυής πολιτικός ηγέτης αντιλαμβανόταν ότι η Μακεδονία ήταν ένας εθνικά αδιαμόρφωτος χώρος, κατοικημένος από μια πανσπερμία προνεωτερικών πληθυσμών, που κατά το πλείστο είχαν ανύπαρκτη ή, το πολύ, ρευστή εθνική ταυτότητα. Για την (ιστορικά αναπότρεπτη) μετάβασή του στην εποχή των εθνικών κρατών υπήρχε οξύτατος ανταγωνισμός μεταξύ των γειτόνων και τελικά, χάρη στη διορατικότητα και τη διπλωματική ευελιξία του Βενιζέλου, πιο κερδισμένοι βγήκαμε εμείς. Πολύ σύντομα, με τις ανταλλαγές πληθυσμών του 1919 (Συνθήκη του Νεϊγύ) και του 1923 (Συνθήκη της Λωζάνης) το κομμάτι της Μακεδονίας που είχε περιέλθει στην Ελλάδα έγινε και ουσιαστικά ελληνικό, δηλαδή εθνικά ομοιογενές.

Αυτά είναι τα γεγονότα, ιδωμένα ψύχραιμα και ρεαλιστικά. Αν πριν από είκοσι πέντε χρόνια είχαμε στηρίξει την επιχειρηματολογία μας για το θέμα του ονόματος σε μια τέτοια, κατανοητή από όλο τον κόσμο βάση και όχι σε επικολυρικές κορόνες για Μεγαλέξανδρους και προαιώνια ιστορικά δικαιώματα, θα είχαμε γίνει πειστικοί και θα είχαμε ξεσκεπάσει στη διεθνή κοινότητα ως αναχρονιστικό και ανεδαφικό τον αλυτρωτισμό του «κρατιδίου», αντί να θεωρηθούμε εμείς αναχρονιστικοί και ανεδαφικοί. Θα είχαμε πετύχει μια σύνθετη ονομασία όχι σαν τυπική παραχώρηση απαυδισμένων ενηλίκων σε χοντροκέφαλο παιδί (κάτι που τελικά ούτε αυτό έγινε, εξαιτίας μας) αλλά ως λογική και αυτονόητη λύση.

Ένας διαφορετικός πολιτικός σχηματισμός, που όταν θα αρχίσουν να τον «μετράνε» στις δημοσκοπήσεις, θα αλλάξει τα δεδομένα...

(Αγρίνιο, 15-1-2018)

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

«Προσωπικά, ο ταξικός μου προσανατολισμός είναι η υπέρβαση του καπιταλισμού. Τι είναι το DiEM25 όμως; Θέλουμε να γίνει αυτό που απέτυχαν να κάνουν οι αριστεροί στη δεκαετία του 1930: να αντιληφθούν ότι η καπιταλιστική κρίση δεν θα φέρει τον σοσιαλισμό ως ώριμο φρούτο αλλά θα φουντώσει την άκρα δεξιά, όπως και έγινε. Το DiEM25 λοιπόν εγκολπώνει δημοκράτες από όλη την Ευρώπη που θέλουν να αποφύγουν την επανάληψη της ιστορίας. Στην Ελλάδα θέλουμε να φέρουμε κοντά δημοκράτες από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες που να συμφωνούμε στα βασικά ζητήματα στη βάση του ορθού λόγου, όπως στις επτά τομές που προτείνουμε, να βγούμε από την αποικία χρέους, ε και μετά ας ξεκινήσουμε πάλι να τσακωνόμαστε πολιτικά».

(Γιάνης Βαρουφάκης, Αγρίνιο 15-1-18)

Το DiEM25, αργά άλλα σταθερά, προχωρά στην οργανωτική και την πολιτική του συγκρότηση στην Ευρώπη αλλά και στην χώρα μας. Επισημαίνουμε μερικές βασικές αρχές στην λειτουργία του, οι οποίες το διαφοροποιούν σημαντικά από άλλους κομματικούς μηχανισμούς. Εντοπίζονται στην λήψη των αποφάσεων, στην εκλογή των οργάνων και άλλα παρόμοια αλλά σημαντικά ζητήματα γιατί εξασφαλίζουν την πραγματική συμμετοχή των μελών ενός πολιτικού σχηματισμού στην διαμόρφωση της πολιτικής του και αποτελούν ασφαλιστικές δικλείδες για την χειραγώγηση του από μηχανισμούς και ομάδες που αυτονομούνται στο εσωτερικό του και επιβάλουν τις δικές τους στρατηγικές και πολιτικές, ιδιαίτερα όταν αυτός ο πολιτικός σχηματισμός συμμετέχει στην άσκηση κυβερνητικής εξουσίας και στην διαμόρφωση κρατικών πολιτικών.

Παρουσιάζουμε μερικές πολιτικές κατευθύνσεις που χαρακτηρίζουν την λειτουργία του DiEM25, τα οποία έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ένα αρχηγικό και μνημονιακό κόμμα, η οποία έγινε βάση «σχεδίου» από μηχανισμούς, που έβαλαν στην άκρη το “κόμμα” και επέβαλαν τις δικές τους στρατηγικές. Η ευθύνη αυτής μετεξέλιξης, η οποία ξεκίνησε πριν από τις εκλογές του Γενάρη του 15, δεν ανήκει μόνον στο στο πρωθυπουργικό περιβάλλον, αλλά στο σύνολο των πολιτικών ομαδοποιήσεων που συγκροτούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ, που υποτιμούσαν την “δημοκρατία” και την “συμμετοχή” και εμπιστεύονταν περισσότερο τα πεφωτισμένα “επιτελεία” τους. Είδαμε τα αποτελέσματα και την πολιτική ανικανότητά τους, όχι μόνον όσων στηρίζουν την σημερινή μνημονιακή κυβέρνηση αλλά και όσων επιχειρούν να κάνουν “αριστερή” αντιπολίτευση σε αυτή.

Αντιγράφουμε τα παρακάτω ενδεικτικά αποσπάσματα από γενικότερο κείμενο που περιγράφει τις “οργανωτικές αρχές” της λειτουργίας του, και αφήνουμε τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, αν αυτές οι αρχές λειτουργίας – κάνοντας τις ανάλογες προσαρμογές - υπήρχαν στον ΣΥΡΙΖΑ, θα είχε αυτή την κατάληξη που έχει σήμερα:

Για την προβολή των ακροδεξιών από την Ίσκρα

-  Υπεύθυνος αναρτήσεων της Ίσκρα: Ναι, 11880 εκεί; Υπεύθυνος αναρτήσεων της Ίσκρα εδώ. Μόλις ανέβασα τα κείμενα του Μπιουκάναν, του Ρόμπερτς, του Στυλιανού, του Αποστολόπουλου και του Γρίβα, που μας καλούν να στρατευτούμε με τον Τραμπ, τον Πούτιν και τη Λε Πεν. Πείτε μου σας παρακαλώ τα τηλέφωνά τους. Θέλω να τους ενημερώσω, να μπουν στη σελίδα μας στο facebook να κάνουν like, για να φανεί η αυξανόμενη απήχηση της ΛΑΕ στο λαό. Έτσι, για να πάθουν την......
πλάκα τους τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ…
-  11880: Μα τι λέτε; Αυτοί που μου αναφέρατε είναι όλοι ακροδεξιοί. Εμείς ξέραμε τη ΛΑΕ για ένα αριστερό κόμμα. Αν σας κάνουν like όλοι οι ακροδεξιοί, τι σχέση μπορεί να έχετε με το λαό; Είστε σίγουρος ότι είστε ο υπεύθυνος αναρτήσεων της Ίσκρα και όχι της Χρυσής Αυγής;
-  Υπεύθυνος αναρτήσεων της Ίσκρα: Τι μου λέτε! Δεν είχα ιδέα πως αυτοί όλοι είναι ακροδεξιοί!
-  11880: Κακώς. Έπρεπε να μας είχατε ρωτήσει πριν τους αναρτήσετε.
Δεν πήρες το 11880 να ρωτήσεις τι είναι ο Μπιουκάναν, ο Ρόμπερτς, ο Αποστολόπουλος, ο Στυλιανού, ο Γρίβας, ο Τραμπ, ο Πούτιν και η Λε Πεν; Αδικαιολόγητος!

(από τους σύγχρονους Μύθους του Αισώπου)

η συνέχει εδώ, στο κείμενο του του Χρήστου Κεφαλή:

Για την προβολή των ακροδεξιών από την Ίσκρα

Ακαμάτες και γραφειοκράτες οι Γερμανοί !..

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Πόσος χαμένος καιρός έχει περάσει από τότε που έγιναν οι εκλογές στην Γερμανία και ακόμα να σχηματίσουν κυβέρνηση; Οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί σχηματισμοί ισχυρίζονται ότι συζητάνε το “κυβερνητικό πρόγραμμα” και άλλα παρόμοια γραφειοκρατικά...

Δεν διδάχτηκαν τίποτα από την αριστερή κυβερνητικότητα “τσάκα τσάκα” του Αλέξη Τσίπρα στην οποία έχει προσχωρήσει και ο Πάνος  Καμένος. Όταν ο Αλέξης μεσολάβησε για να κλείσει το γρηγορότερο δυνατό αυτό το θέμα που κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή της Γερμανίας, ο κ. Σούλτς δεν πήρε στα σοβαρά  τις συμβουλές του και διάλεξε να «διαβουλευθεί» με το κόμμα του. Και ιδού τ' αποτελέσματα. Όχι μόνον δεν έχουν προχωρήσει οι διαπραγματεύσεις, αλλά  "Αντιδρούν οι «αριστεροί» του SPD για την κυβέρνηση με την Μέρκελ"

Αυτά τα ζητήματα αντιμετωπίστηκαν  από την "πρώτη φορά Αριστερά" στην χώρα μας με «αριστερό» ριζοσπαστισμό, αντίστοιχο με αυτόν που διέκρινε παλαιότερα έναν άλλο εθνικό ηγέτη, ο οποίος όμως ανήκε στην ριζοσπαστική δεξιά (ΕΡΕ), τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η «αριστερή» υπέρβαση της παραδοσιακής αστικής πολιτικής, για την διαχείριση των πολιτικών συμμαχιών, πραγματώθηκε με ένα απλό τρόπο.

Υπόθεση Ουάινστιν: η φύση αντικαθιστά την κουλτούρα ως πηγή της βίας

του Ολιβιέ Ρουά

(Ο Olivier Roy είναι ισλαμολόγος, διευθυντής ερευνών στον Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας και επισκέπτης καθηγητής στο Πρίνστον. Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στην LE MONDE στις 09.01.2018.)

Αναδημοσίευση από το «—Nomadic universality»

Κάτι έχει αλλάξει στον τρόπο καταγγελίας των σεξουαλικών επιθέσεων. Ο αναγνώστης θα θυμάται εκείνες που έγιναν στην Κολωνία την Πρωτοχρονιά τού 2016, ή τη συζήτηση για την κυκλοφορία των γυναικών στα «επικίνδυνα προάστια»: το σφάλμα εκεί είχε αποδοθεί στην κουλτούρα των δραστών (εν προκειμένω, φυσικά, το Ισλάμ). Οι επιθέσεις που διαπράττουν Δυτικοί άνδρες υπεράνω υποψίας είτε υποβαθμίστηκαν, είτε παρουσιάστηκαν ως κάτι που ανάγεται σε μια ατομική παθολογία. Και ως λύση προτάθηκε να προωθήσουμε τις «δυτικές αξίες» περί σεβασμού των γυναικών.

Αλλά με την υπόθεση Ουάινστιν και την καμπάνια «Μάζεψε το γουρούνι σου»[1], έχουμε μια αντιστροφή προοπτικής: το πρόβλημα δεν είναι πλέον η κουλτούρα του δράστη (που μπορεί να είναι οποιασδήποτε θρησκείας, φυλής, μορφωμένος, καλλιεργημένος, μέχρι και να «υπερασπίζεται τις δυτικές αξίες» δημοσίως), αλλά είναι ίδια του η φύση ως αρσενικού, ως ζώου, ως χοίρου. Η φύση έχει αντικαταστήσει την κουλτούρα ως πηγή της βίας. Αλλά όταν πρόκειται για μια επιστροφή στη ζωικότητα, δεν θεραπεύουμε τα αρνητικά του αρσενικού με τον ίδιο τρόπο όπως όταν πρόκειται για έναν πολιτισμικό καθορισμό.

Οι γυναίκες Ζαπατίστας συγκαλούν την πρώτη διεθνή συγκέντρωση αγωνιζόμενων γυναικών

Ανακοινωθέν 

της Παράνομης Ιθαγενικής Επαναστατικής Επιτροπή - Γενικής Διοίκησης (CCRI-CG) του Ζαπατιστικού Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης (EZLN)

Μεξικό
29 Δεκεμβρίου 2017

Προς τις γυναίκες του Μεξικού και του Κόσμου
Προς τις ιθαγενείς γυναίκες του Μεξικού και του Κόσμου
Προς τις γυναίκες του Ιθαγενικού Συμβουλίου Διακυβέρνησης
Προς τις γυναίκες του Εθνικού Ιθαγενικού Κογκρέσου
Προς τις γυναίκες της Εθνικής και Διεθνούς Έκτης

Συντρόφισσες, αδελφές

Σας χαιρετάμε με σεβασμό και αγάπη, ως γυναίκες που είμαστε – γυναίκες που αγωνίζονται, αντιστέκονται και εξεγείρονται ενάντια στο σοβινιστικό και πατριαρχικό κράτος.

Γνωρίζουμε καλά ότι το κακό σύστημα μας εκμεταλλεύεται, μας καταπιέζει, μας κλέβει και μας υποτιμά όχι μόνο ως ανθρώπινα όντα, αλλά μας εκμεταλλεύεται, μας καταπιέζει, μας κλέβει και μας υποτιμά ξανά και ξανά και ως γυναίκες.

Και γνωρίζουμε ότι τα πράγματα είναι τώρα χειρότερα, γιατί τώρα σε ολόκληρο τον κόσμο μας δολοφονούν. Και δεν τους νοιάζει τους δολοφόνους – ο πραγματικός δολοφόνος είναι πάντα το σύστημα πίσω από το πρόσωπο ενός άντρα – γιατί καλύπτονται, προστατεύονται και μάλιστα ανταμείβονται από την αστυνομία, τα δικαστήρια, τα μέσα ενημέρωσης, τις κακές κυβερνήσεις και όλους τούς «από πάνω» που είναι αυτό που είναι χάρις στα δικά μας δεινά.

Ωστόσο, δε φοβόμαστε ή, κι αν ακόμη φοβόμαστε, ελέγχουμε το φόβο μας και δεν παραδινόμαστε, δεν παραιτούμαστε, δεν ξεπουλιόμαστε.

Αν είσαι λοιπόν γυναίκα που αγωνίζεται, αν δεν συμφωνείς μ’ αυτό που μας κάνουν επειδή είμαστε γυναίκες, αν δε φοβάσαι, ή ακόμα κι αν φοβάσαι αλλά ελέγχεις το φόβο σου, τότε σε προσκαλούμε να συναντηθείς μαζί μας για να μιλήσουμε και να ακούσουμε η μία την άλλη ως γυναίκες.

Γι’ αυτό καλούμε όλες τις εξεγερμένες γυναίκες του κόσμου στην:

ΠΡΩΤΗ ΔΙΕΘΝΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ, ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ.

Η συνάντηση θα γιορταστεί στο Caracol της Morelia, ζώνη Tzotz Choj, στην Τσιάπας του Μεξικού, στις 8, 9, και 10 Μαρτίου του 2018.

Η άφιξη θα πραγματοποιηθεί στις 7 Μαρτίου και η αναχώρηση στις 11 Μαρτίου.

Εάν είσαι άντρας μάταια διαβάζεις ή ακούς αυτό το ανακοινωθέν, γιατί δεν είσαι προσκεκλημένος.

Σύνθετες (Ιερο)Μητροπολιτικές Αφίξεις

Αναδημοσίευση από τον "ποδονίφτη"

του Κώστα Παπακώστα

Αυτή η βορειοδυτική μεριά του λεκανοπεδίου που απαρτίζεται από τους Δήμους Νέας Φιλαδέλφειας και Νέας Ιωνίας, είναι καταδικασμένη τους τελευταίους καιρούς να μην ξεμένει λεπτό, ούτε από πρόσωπα που πρωταγωνιστούν ούτε από «μυστήρια» συμβάντα. Ένας «δικέφαλος» θίασος οικονομικών και επιχειρηματικών συμφερόντων με απόκρυφες διασυνδέσεις μεταξύ τους (κατά πως φαίνεται τούτους τους τελευταίους καιρούς), σχεδιάζει και επενδύει πάνω σε εν μέρει υφαρπαγμένους δημόσιους χώρους ή σε αδόμητες εκτάσεις στην περιοχή και σε οικόπεδα.

Οι μέχρι τώρα παραστάσεις που είχαμε αφορούσαν σε ότι περιστρέφεται γύρω από το θέμα της κατασκευής του γηπέδου της ΑΕΚ, όπου έχει αποκρυσταλλωθεί πλέον το τακτικό πλαίσιο για την υλοποίησή του. Με rotation, για να το πούμε ποδοσφαιρικά και εκ περιτροπής, εναλλάσσεται ένας κατευθυνόμενος από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα οπαδικός βούρκος επιβολής με αλλοπρόσαλλες και εν πολλοίς έκνομες Συριζικές κυβερνητικές πρωτοβουλίες, ο οπαδισμός με ροπή προς το έγκλημα με τους Περιφερειακούς σχεδιασμούς της Δούρου στη περιοχή, οι οποίοι έχουν πάρει εξιτήριο από τις ριζικές ανάγκες των πολιτών και τις παραδοσιακές στρατηγικές δυνάμεων που ομνύουν στην αριστερά και δη τη ριζοσπαστική. Εσχάτως, όσοι ακόμα θεωρούμε ότι βλέπουμε καλά αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, συνειδητοποιούμε ότι έχουμε αφίξεις – ω!, τι υπέροχες στιγμές− και από το χώρο της εκκλησίας.

Μακεδονία και Εθνικισμός

Αναδημοσίευση από το "ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ"

για το μακεδονικό ζήτημα…*

Το ζήτηµα που έχει προκύψει από τις αρχές του 1990 για την ονοµασία της ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας και απασχολεί την ελληνική κοινωνία ως σήµερα είναι πολύ πιο βαθύ από όσο εµφανίζεται και σίγουρα ιδιαίτερα σηµαντικό για όσους και όσες από εµάς συµµετέχουν στο λεγόµενο ριζοσπαστικό, επαναστατικό, ανταγωνιστικό ή όπως αλλιώς κίνηµα. Και είναι σηµαντικό για τρεις κυρίως λόγους. Πρώτον, το µακεδονικό ζήτηµα µε όλες του τις προεκτάσεις είναι βασικός άξονας συγκρότησης του ελληνικού εθνικισµού και του κράτους του. ∆εύτερον, υπάρχει το πολύ συγκεκριµένο επίδικο ζήτηµα της µακεδονικής µειονότητας στην ελληνική επικράτεια. Τρίτον, απλά και µόνο το γεγονός ότι αυτή η υπόθεση αφορά πλειοψηφικά την ελληνική κοινωνία, η οποία ήδη έχει πάρει θέση, αναδεικνύεται σε δείκτη ωριµότητας και υπευθυνότητας αυτού του κινήµατος να πάρει και αυτό θέση δηµόσια.

Το Μακεδονικό Ζήτημα ως Βασικός Άξονας Συγκρότησης του Ελληνικού Εθνικισμού

Για να κατανοήσουµε την εθνικιστική στάση της ελληνικής κοινωνίας πρέπει να αντιληφθούµε ότι στην Ελλάδα, όπως και σε όλη τη Βαλκανική, κύριο φαντασιακό αυτοπαράστασης της κοινωνίας αποτέλεσε και αποτελεί η ιδέα του έθνους στη ροµαντική της εκδοχή, ελλείψει ιδιαίτερης σχέσης µε το κίνηµα του ∆ιαφωτισµού. Αντίθετα µε τον πολιτικό εθνικισµό που αναδύθηκε στην αµερικάνικη και γαλλική επανάσταση, όπου το έθνος συγκροτήθηκε στη βάση πολιτικών σωµάτων ισότιµων πολιτών που δηµιούργησαν το σύνταγµά τους ή εναντιώθηκαν στον βασιλιά που δρούσε ενάντια στα συµφέροντα τους, ο ροµαντικός εθνικισµός επικαλείται το αίµα, το αρχέγονο της καταγωγής και της γλώσσας και το ένδοξο παρελθόν.

Είναι "φίλος" μας ο Τράμπ, όπως λένε οι δημοσκοπήσεις;

Νέα εργαλεία για την ανίχνευση των πολιτικών πεποιθήσεων αναπτύσσονται από τους τεχνικούς της εξουσίας, που καθιστούν τις δημοσκοπήσεις μουσειακά εκθέματα.

(κλικ στην εικόνα περισσότερα)

Ο παραδοσιακός αντιαμερικανισμός στην χώρα μας είχε και μια παράμετρο που επηρέαζε ανέκαθεν την διακύμανσή του. Η παράμετρος αυτή ήταν η κομματική ταυτότητα του Προέδρου των ΗΠΑ. Αν ήταν “δημοκρατικός” υπήρχε μια σχετική μείωση, ενώ αντίθετα αν “ρεπουμπλικάνος” παρουσιαζόταν μια σχετική έξαρση.

Από την άλλη μεριά, πάντα υπήρχε στη χώρα μας ένας σταθερός συντηρητικός πυρήνας φιλοαμερικανισμού, ανεξάρτητος απ' αυτή την παράμετρο. Υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν φορείς της άποψης ότι ο πιο βασικός στρατηγικός σύμμαχος της χώρας θα πρέπει να είναι οι ΗΠΑ, γιαυτό δεν ξενίζει το φαινόμενο ότι εμφανίζονται κείμενα σαν αυτό:

Η χθεσινή κίνηση από την Ελληνική κυβέρνηση να ψηφίσει υπέρ του Ψηφίσματος που καταδίκαζε την απόφαση της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών να αναγνωρίσει της Ιερουσαλήμ, ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και να μεταφέρει εκεί την πρεσβεία της από το Τέλ Αβίβ, την κατατάσσει στο στρατόπεδο των φίλων του μεγάλου δημοκράτη Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος πρωτοστάτησε στην προώθηση του Ψηφίσματος και στις ύβρεις εναντίον των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Του ίδιου του Ταγίπ Ερντογάν που ήρθε, λίγες ημέρες πριν μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο και στο Μέγαρο Μαξίμου και πούλησε ωμό τσαμπουκά έναντι της Ελλάδας και του λαού της. Την ίδια στιγμή με τη χθεσινή κίνηση βάλαμε απέναντι τους μοναδικούς στρατηγικούς εταίρους που έχουν απομείνει σε αυτό τον άμοιρο τόπο, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

(απόσπασμα από εδώ: «Είναι στρατηγική αυτοκτονία όταν “φτύνεις” τους συμμάχους σου: Η Ελλάδα εναντίον της Αμερικής;»

Εδώ ο σταυρός, εκεί ο σταυρός, που είναι είναι ο σταυρός;

Καταλονία, Ισπανία, Αυστρία, Ευρώπη …η εκτροπή

Αναδημοσίευση από "e-δρόμος"

Το κείμενο αναρτήθηκε στο προσωπικό ιστολόγιο του Σαμίρ Αμίν στις 24 Δεκεμβρίου 2017.

Μετάφραση: Μαρία Μαλαφέκα

 Το χάος που εκφράζεται στην Καταλονία με μια κοινή γνώμη διχασμένη ανάμεσα στους «ανεξαρτησιακούς» και τους «ενωτικούς» δεν έχει λογική. Γιατί το κάθε στρατόπεδο είναι κι αυτό μοιρασμένο ανάμεσα σε μια δηλωμένη συντηρητική νεοφιλελεύθερη δεξιά και σε διάφορες αριστερές δυνάμεις που είναι περισσότερο ευαίσθητες στις αξιοθρήνητες συνθήκες που επιφυλάσσονται στους εργαζόμενους. Βέβαια, ορισμένα από αυτά τα αριστερά κόμματα έχουν προσχωρήσει στον φιλελευθερισμό (πράγμα που από μόνο του είναι μια αντίφαση!). Άλλα όμως είναι εν δυνάμει αντικαπιταλιστικά, έστω κι αν έχουν τις αυταπάτες –που είναι πλειοψηφία στην Ευρώπη– για τη δυνατότητα αναθεώρησης των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία εντούτοις είναι φτιαγμένοι από μπετόν αρμέ ώστε αυτό να είναι αδύνατον.