Ακαμάτες και γραφειοκράτες οι Γερμανοί !..

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Πόσος χαμένος καιρός έχει περάσει από τότε που έγιναν οι εκλογές στην Γερμανία και ακόμα να σχηματίσουν κυβέρνηση; Οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί σχηματισμοί ισχυρίζονται ότι συζητάνε το “κυβερνητικό πρόγραμμα” και άλλα παρόμοια γραφειοκρατικά...

Δεν διδάχτηκαν τίποτα από την αριστερή κυβερνητικότητα “τσάκα τσάκα” του Αλέξη Τσίπρα στην οποία έχει προσχωρήσει και ο Πάνος  Καμένος. Όταν ο Αλέξης μεσολάβησε για να κλείσει το γρηγορότερο δυνατό αυτό το θέμα που κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή της Γερμανίας, ο κ. Σούλτς δεν πήρε στα σοβαρά  τις συμβουλές του και διάλεξε να «διαβουλευθεί» με το κόμμα του. Και ιδού τ' αποτελέσματα. Όχι μόνον δεν έχουν προχωρήσει οι διαπραγματεύσεις, αλλά  "Αντιδρούν οι «αριστεροί» του SPD για την κυβέρνηση με την Μέρκελ"

Αυτά τα ζητήματα αντιμετωπίστηκαν  από την "πρώτη φορά Αριστερά" στην χώρα μας με «αριστερό» ριζοσπαστισμό, αντίστοιχο με αυτόν που διέκρινε παλαιότερα έναν άλλο εθνικό ηγέτη, ο οποίος όμως ανήκε στην ριζοσπαστική δεξιά (ΕΡΕ), τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η «αριστερή» υπέρβαση της παραδοσιακής αστικής πολιτικής, για την διαχείριση των πολιτικών συμμαχιών, πραγματώθηκε με ένα απλό τρόπο.

Πήρε λοιπόν ο Πάνος ένα βράδυ τον μικρό Αλέξη στα μπουζούκια, του αφιέρωσε το παρακάτω τραγουδάκι:

Στο τέλος της βραδιάς συμφώνησαν να σπάσουν μαζί τα μνημόνια και να κάνουν κυβέρνηση για το καλό της χώρας, παρά τις διαφορές που τους χωρίζουν (παρεμπιπτόντως, πολύ μεγαλύτερες απ' αυτές που χωρίζουν το κόμμα της Μέρκελ από το κόμμα το SPD)

Αυτή η ριζοσπαστική κυβερνητικότητα προϋποθέτει ότι υπάρχουν «εθνικοί ηγέτες»,  οι οποίοι σηκώνουν στις πλάτες τους το φορτίο παρομοίων αποφάσεων και δεν το μεταφέρουν σε άλλους, ούτε καν στα μέλη των πολιτικών τους κομμάτων Στην Γερμανία φαίνεται πως δεν υπάρχουν παρόμοιοι ηγέτες, σε αντίθεση με την χώρα μας, όπου σύμφωνα με τις εύστοχες δηλώσεις της Θεανώ Φωτίου "ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας ηγέτης, από αυτούς γεννώνται  κάθε 100 χρόνια".

Όμως  - για να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους - είχε προηγηθεί ο Αριστείδης Μπαλτάς, πριν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβει την σκάλα της κυβερνητικής εξουσίας,  για να περιγράψει θεωρητικά τα στοιχεία που συγκροτούν  την εθνική ηγετική ταυτότητα του Αλέξη Τσίπρα, ώστε εφοδιάσει το κόμμα με την "θεωρία" των πολιτικών πρακτικών που ακολούθησε ως πρωθυπουργός, πράγμα αναγκαίο, σύμφωνα με την ρήση ενός μεγάλου επαναστάτη ηγέτη: «Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατικό κόμμα". Είχε επίσης προηγηθεί και το "στιγμιαίο συνέδριο" του ΣΥΡΙΖΑ, όπου η "αριστερή πλατφόρμα" και οι άλλες "συνιστώσες" παρέδωσαν όλη την κομματική εξουσία στον χαρισματικό ηγέτη. Αναμένοντας την ευμένεια του για κομματικά ή κυβερνητικά οφίτσια και προσπαθώντας να πείσουν την ελληνική κοινωνία πως το "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης" βγαίνει...

Όσοι δεν ήταν εγκλωβισμένοι στα δίκτυα των μηχανισμών του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και των συνιστωσών του, αλλά συμμετείχαν στο εγχείρημα, είχαν μεγαλύτερες δυνατότητες να αντιληφθούν το χάσμα ανάμεσα στις κομματικές αφηγήσεις και την πραγματική διάσταση των γεγονότων εκείνης της εποχής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όταν πλέον είχε αρχίσει να ξεκαθαρίζει το τοπίο να να διαφαίνεται  στο που πηγαίνουν τα πράγματα, εκείνοι που σήκωσαν το βάρος της αντιπαράθεσης εντός του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ούτε η "αριστερή πλατφόρμα" και άλλες αντιπολιτεύσεις, αλλά ο Γιάνης Βαρουφάκης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Οι άλλοι, έκαναν τα "καλά παιδιά" αυτά που καμία φορά γκρινιάζουν, αλλά και που αισθάνονται τις δικές τους αδυναμίες και μη μπορώντας να τις αντιμετωπίσουν, εμπιστεύονται τον ηγέτη που από κοινού έχουν επιλέξει, γιατί «δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Αυτή η ...«ΤΙΝΑ» ήταν εκείνη που έφερε και όλες τις άλλες που ακολούθησαν και οδήγησαν την χώρα εκεί που όλοι γνωρίζουμε.

Ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ εκείνης της εποχής, διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη «ΑΝΙΚΗΤΟΙ - ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ» αισθάνθηκα πόσο τεράστιο πράγματι ήταν αυτό το χάσμα ανάμεσα στις κομματικές αφηγήσεις  όλων των μηχανισμών του και την πραγματική διάσταση των γεγονότων που διαδραματίζονταν παράλληλα μ' αυτές. Αν δεχτούμε πως ένας πολίτης ή ένα απλό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ανάλογη "πληροφόρηση" με εκείνη  που είχαν όσοι ήταν μέσα στους μηχανισμούς, στη ΚΕ, σε κυβερνητικές θέσεις, όλοι αυτοί δεν είχαν πάρει χαμπάρι τίποτα; Δεν είχαν ανησυχίες, δεν απορούσαν με αυτά που έβλεπαν; Δεν ρωτούσαν να μάθουν;

Δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Γιατί τότε δεν βγήκε κάποιος απ' αυτούς, και στο κόμμα και στην κοινωνία και να θέσει το ερώτημα «πού πάμε;». Όταν τους ρωτούσαν δημόσια, πάντα καθησύχασαν τον κόσμο; Μήπως γιατί δεν τον εμπιστευόταν; Όμως, κάποιος που δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του, μπορεί να εμπιστευθεί το "πλήθος";

Δηλώσεις Λαφαζάνη (16-7-15)