Είναι "φίλος" μας ο Τράμπ, όπως λένε οι δημοσκοπήσεις;

Νέα εργαλεία για την ανίχνευση των πολιτικών πεποιθήσεων αναπτύσσονται από τους τεχνικούς της εξουσίας, που καθιστούν τις δημοσκοπήσεις μουσειακά εκθέματα.

(κλικ στην εικόνα περισσότερα)

Ο παραδοσιακός αντιαμερικανισμός στην χώρα μας είχε και μια παράμετρο που επηρέαζε ανέκαθεν την διακύμανσή του. Η παράμετρος αυτή ήταν η κομματική ταυτότητα του Προέδρου των ΗΠΑ. Αν ήταν “δημοκρατικός” υπήρχε μια σχετική μείωση, ενώ αντίθετα αν “ρεπουμπλικάνος” παρουσιαζόταν μια σχετική έξαρση.

Από την άλλη μεριά, πάντα υπήρχε στη χώρα μας ένας σταθερός συντηρητικός πυρήνας φιλοαμερικανισμού, ανεξάρτητος απ' αυτή την παράμετρο. Υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν φορείς της άποψης ότι ο πιο βασικός στρατηγικός σύμμαχος της χώρας θα πρέπει να είναι οι ΗΠΑ, γιαυτό δεν ξενίζει το φαινόμενο ότι εμφανίζονται κείμενα σαν αυτό:

Η χθεσινή κίνηση από την Ελληνική κυβέρνηση να ψηφίσει υπέρ του Ψηφίσματος που καταδίκαζε την απόφαση της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών να αναγνωρίσει της Ιερουσαλήμ, ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και να μεταφέρει εκεί την πρεσβεία της από το Τέλ Αβίβ, την κατατάσσει στο στρατόπεδο των φίλων του μεγάλου δημοκράτη Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος πρωτοστάτησε στην προώθηση του Ψηφίσματος και στις ύβρεις εναντίον των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Του ίδιου του Ταγίπ Ερντογάν που ήρθε, λίγες ημέρες πριν μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο και στο Μέγαρο Μαξίμου και πούλησε ωμό τσαμπουκά έναντι της Ελλάδας και του λαού της. Την ίδια στιγμή με τη χθεσινή κίνηση βάλαμε απέναντι τους μοναδικούς στρατηγικούς εταίρους που έχουν απομείνει σε αυτό τον άμοιρο τόπο, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

(απόσπασμα από εδώ: «Είναι στρατηγική αυτοκτονία όταν “φτύνεις” τους συμμάχους σου: Η Ελλάδα εναντίον της Αμερικής;»

Τα ακροδεξιά κόμματα είχαν σχεδόν πάντα αγγλοαμερικανική πολιτική στάση. Δεν ξενίζει επίσης το γεγονός ότι η “χρυσή αυγή” επενδύει σήμερα πολιτικά στο Τραμπ και τις πολιτικές που ακολουθεί, αν και κάποια στιγμή είναι δείξει προτίμηση προς τον Πούτιν. Απ' ότι φαίνεται και η σημερινή κυβέρνηση ακολουθεί ανάλογη πορεία. Ενώ είχε ακολουθήσει για πολυσχιδή εξωτερική πολιτική, το τελευταίο καιρό φαίνεται ότι προσκολλάται όλο και περισσότερο στο αμερικανικό “άρμα” του Τραμπ.

Το ζήτημα αυτό φαίνεται ότι παίρνει ιδιαίτερες διαστάσεις στο εσωτερικό του “εθνικοπατριωτικού μετώπου”, το οποίο δεν είχε μπροστά του μέχρι τώρα ν' αντιμετωπίσει παρόμοια διλήμματα, με ποιούς να πάει και ποιούς ν' αφήσει. Αν προσθέσουμε και το "Μακεδονικό", οι ανακατατάξεις στο "εθνικοπατριωτικό μέτωπο" φαίνεται ότι θα ταράξουν την συνοχή του.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης γιαυτό θέμα με την μέθοδο των δημοσκοπήσεων, με την οποία επιχειρείται να μας πείσουν ότι ξαφνικά ο ελληνικός λαός έγινε οπαδός των πολιτικών του κ. Τραμπ. Ένα αποκαλυπτικό παράδειγμα είναι η “ανάλυση” της καπαresearch : «10 ευρήματα που ξεχώρισαν το 2017».

Ας δούμε το «8ο εύρημα»:
Αναγνώριση της σημασίας των ΗΠΑ ως χώρα-σύμμαχος της Ελλάδας, παρά την ανάληψη της προεδρίας από τον αντιδημοφιλή Ντ. Τραμπ

Ως στοιχείο παρουσιάζεται ο παρακάτω συγκριτικός πίνακας:

(κλικ για μεγέθυνση)

Από τον οποίο- σύμφωνα με την έρευνα - προκύπτει ότι:
«Η παραδοσιακή τάση αντιαμερικανισμού που διατρέχει την ελληνική κοινωνία κατά το μεγαλύτερο μέρος της μεταπολίτευσης φαίνεται να «σπάει» με την έκρηξη της οικονομικής κρίσης του 2010 και την ανάδειξη της Γερμανίας ως την πιο αντι-δημοφιλή (ισχυρή) χώρα στην Ελλάδα. Στην ανατροπή αυτή συνέβαλε σημαντικά η θετική απήχηση του Μπ. Ομπάμα στην ελληνική κοινή γνώμη. Το ίδιο δεν ισχύει σήμερα στην περίπτωση του Ντ. Τραμπ, χωρίς, ωστόσο, αυτό να επηρεάζει – προς το παρόν – τη σημασία των ελληνο-αμερικανικών σχέσεων στη συνείδηση των πολιτών, όταν καλούνται να σχολιάσουν την αντιμετώπιση της χώρας από τη διεθνή κοινότητα και την εθνική εξωτερική πολιτική.»

Όμως:
- άλλη η ερώτηση στην έρευνα του Απριλίου και άλλη τον Νοέμβριο -  Δεκέμβριο.
- Η πρώτη έρευνα καταγράφεται σε εκατοστιαία ποσοστά μιας και μοναδικής απάντησης, ενώ η δεύτερη είναι προσθετική με δυνατότητα έως τρεις απαντήσεις.

Αυτά και μόνο τα στοιχεία δεν αρκούν για να καταδειχθεί ότι δεν μπορεί να γίνει συσχέτιση των δεδομένων. Αν γίνει αναγωγή των απαντήσεων του 2ου πίνακα σε εκατοστιαία ποσοστά (όπως και στον πρώτο) τότε η καταγραφή των απαντήσεων θα ήταν η παρακάτω:

Επίσης, η ερώτηση στον δεύτερο πίνακα είναι σε ένα βαθμό παραπλανητική γιατί αυτό που ερωτά στην πραγματικότητα είναι με πιο μπλοκ δυνάμεων θα πρέπει να συμμαχήσει η χώρα μας.  Ως γνωστόν τα τρία κυρίαρχες συγκροτήσεις συμμαχιών  κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων είναι
1) ΗΠΑ,  2) ΕΕ και 3) Οι χώρες των BRICS  (Κίνα, Ρωσία κλπ). Η ένταξη σε κάποιο απ' αυτά τα καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τα πλαίσια αλλά και τις δυνατότητες των συμμαχιών.

Αν κατηγοριοποιήσουμε για παράδειγμα τις απαντήσεις σύμφωνα με την παραπάνω ομαδοποίηση, τότε τα αποτελέσματα του πίνακα είναι εντελώς διαφορετικά!

- 35%  με  τις χώρες των BRICS
- 32%  με την ΕΕ
 -22%  με τις ΗΠΑ

Η  χειραγωγητική λειτουργία όμως αυτών των ερευνών δεν έγκειται στην "επιστημονική" τεκμηρίωση των συμπερασμάτων που προβάλουν αλλά στον τρόπο στον οποίο τον με το κάνουν. Αυτό που μένει η είναι η «πρώτη ματιά»  στην εικόνα που παρουσιάζεται, αφού ελάχιστοι αναγνώστες είναι εκείνοι που θα ασχοληθούν αναλυτικά και θα προβληματιστούν για το σύνολο των στοιχείων και την μεθοδολογία της έρευνας. Εκείνο που μετράει λοιπόν είναι ποίος θα είναι "πρώτος" στον πίνακα...

Σήμερα οι πολιτικές δημοσκοπήσεις που τυγχάνουν ευρείας δημοσιότητας λειτουργούν κυρίως χειραγωγητικό εργαλείο, αφού έχουν αναπτυχθεί άλλες πιο αποτελεσματικές τεχνικές ανίχνευσης των πραγματικών διαθέσεων των πολιτών.

Οι ερευνητές του Στάνφορντ χρησιμοποιώντας αλγόριθμους υπολογιστή που μπορούν να δουν και να μάθουν να αναλύουν τα εκατομμύρια των διαθέσιμων στο κοινό εικόνες στο Google Street View για να καθορίσουν τις πολιτικές κλίσεις μιας δεδομένης γειτονιάς απλά κοιτάζοντας τα αυτοκίνητα στους δρόμους. Οι εκτιμήσεις που κάνουν έχουν αξιοπιστία ανάλογη με των δημοσκοπήσεων, χωρίς να χρησιμοποιούν ερωτηματολόγια και να εξετάζουν μόνον ένα δεδομένο. Αν αυτές οι έρευνες φαίνονται κάπως "παιδαριώδεις" από πρώτη ματιά, και θέλουν αρκετό δρόμο να διανύσουν για να αποκτήσουν ως μεθοδολογίες μεγαλύτερη αξιοπιστία, αλλού τα πράγματα έχουν προχωρήσει αρκετά πιο μπροστά.

Πρωτοπόροι σε αυτό τον τομέα είναι οι Κινέζοι. Το σύστημα “αξιολόγησης” που χρησιμοποιεί το κομμουνιστικό κόμμα τις τελευταίες δεκαετίες, σήμερα εκσυγχρονίζεται. Η Κίνα έχει δρομολογήσει ένα ολοκληρωμένο πληροφοριακό σύστημα που χρησιμοποιεί ηλεκτρονικά δεδομένα από τις ηλεκτρονικές συναλλαγές και τα κοινωνικά δίκτυα με αλγοριθμική ταξινόμηση για να κατασκευάσει το απόλυτο εργαλείο κοινωνικού ελέγχου. Το σύστημα “αξιολόγησης” δεν περιορίζεται μόνον σε ατομικά στοιχεία αλλά επεκτείνεται και τις κοινωνικές σχέσεις και δικτυώσεις. Στην ατομική αξιολόγηση δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο αυτά που κάνει ένα άτομο αλλά συμψηφίζονται και αυτά που κάνει και αν κάποιος από τους φίλους του. Όσοι μάλιστα συγκεντρώνουν υψηλότερη βαθμολογία ανταμείβονται με συγκεκριμένα οφέλη. Εκείνοι που φτάνουν ένα συγκεκριμένο όριο, για παράδειγμα, έχουν εύκολη πρόσβαση σε ταξιδιωτική άδεια στη Σιγκαπούρη.

Γι' αυτό το θέμα, μια ματιά  και εδώ:

China’s Nightmarish Citizen Scores Are a Warning For Americans