Τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό ως «ανασύνταξη» του κράτους

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δηλώνει ότι: «Ας είναι η Μακεδονία η αφορμή που ο κόσμος θα ξεσηκωθεί».  Στο “μπας και γίνει τίποτα...”, δεν προσβλέπει μόνον η Ζωή. Προσβλέπουν και άλλοι που είναι αφοσιωμένοι στον αγώνα για την κοινωνική ανατροπή, απογοητευμένοι από την αναποτελεσματικότητα της πολιτικής τους δράσης. Όμως, στο τυχαίο της στιγμής, που θα ανοίξει το παράθυρο για ένα διαφορετικό μέλλον, προσβλέπουν αρκετοί περισσότεροι.

Ακόμα και νοικοκυραίοι που δεν είναι διατεθειμένοι να κουνήσουν το χεράκι τους για τίποτα άλλο πέρα απ' αυτά που αφορούν στην οικογένειά τους. Αισθάνονται ότι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και με μελαγχολία παρατηρούν τα πράγματα να εξελίσσονται απ' τον καναπέ του σπιτιού τους.

Όλοι αυτοί, αντιλαμβάνονται τα συλλαλητήρια ως “ευκαιρία”, παρόμοια με το “μάνα” εξ ουρανού και λένε να την αρπάξουν. Μόνον που αγνοούν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, ότι η οργάνωση των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό, μόνον “τυχαία” δεν είναι. Όταν παίζεις ρουλέτα στο καζίνο, χάσεις - κερδίσεις, το καζίνο είναι τελικά κερδισμένο...

Ακριβώς σε αυτό το “ξεσηκωμό” προσβλέπει και το κράτος ( και ιδιαίτερα το “βαθύ”): Να διευθετήσει λειτουργικές του ανάγκες, να κλείσει τα ζητήματα που παραμένουν ανοικτά στην σχέση του με την κοινωνία. Η επιβολή της βίαιης επέκτασης της κεφαλαιακής σχέσης στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό την εποχή των μνημονίων, πρώτα απ' όλα καθιστά ως αναγκαιότητα στην νέα συγκυρία τον αντιδραστικό εκσυγχρονισμό του κράτους και την αναδιαμόρφωση των σχέσεων εμπιστοσύνης προς αυτό (αναδιάταξη των όρων συναίνεσης την εποχή των μνημονίων). Μόνο που το κράτος δεν ασκεί πολιτική με “μανιφέστα” που καλούν στο συλλαλητήριο, σαν αυτό της Ζωής ή του Μίκη, αλλά με πολυδιάστατες πρακτικές. Μερικές φορές σε πρώτη ανάγνωση, κάποιες από αυτές τις πρακτικές, μπορεί να φαίνονται και ως “αντιφατικές” μεταξύ τους.

Ο αντιδραστικός εκσυγχρονισμός της “κρατικής σχέσης” δεν περιορίζεται μόνον σε δράσεις που επικεντρώνονται στο χώρο της οικονομίας, οι οποίες θα επιφέρουν “αυτόματα” ανακατατάξεις στην κοινωνία. Επεκτείνεται στη συντεταγμένη αναδιάρθρωση των ίδιων των κοινωνικών ομάδων και κοινωνικών συμμαχιών και φτάνει στην αναδιάταξη πολιτικού συστήματος. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι κοινωνικές συμμαχίες οργανώνονται πρώτιστα μέσω της “κρατικής σχέσης” και όχι έξω απ' αυτήν.

Το τι προσμένει το κράτος από αυτά τα συλλαλητήρια σε σχέση με την αναδιάταξη του πλαισίου της νέας εθνικής συναίνεσης, περιγράφεται ανάγλυφα από τον Ρούντι Ρινάλντι εδώ: «Όχι στη απαξίωση των συλλαλητηρίων» Οι απόψεις που προβάλει ο Ρούντι Ρινάλντι, είναι παρόμοιες και όχι αντίθετες με εκείνα τα οποία προσδοκά και το ελληνικό κράτος από τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Όμως, το ελληνικό κράτος είναι “παρόν” σε αυτά, όχι μόνον από την θέση του “παρατηρητή” - θέση, που επιφυλάσσει ο Ρούντι για τον εαυτό του - αλλά και του “οργανωτή”...

Τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό είναι η απάντηση του Κράτους στο δημοψήφισμα του ΟΧΙ. Με ένα δάνειο από την σκέψη του A. Badiou για τα “συμβάντα που δεν ολοκληρώνονται”, θα μπορούσαμε να πούμε, όπως ο Μάης του 68 επισφραγίστηκε από μια εκλογική νίκη των αντιδραστικών δυνάμεων με ποσοστό 70%, με τον ίδιο τρόπο και το δημοψήφισμα του ΟΧΙ επισφραγίζεται σήμερα από το κράτος με τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Όμως μια σημαντική διαφορά διακρίνει μεταξύ τους αυτά τα “ανολοκλήρωτα συμβάντα”. Στην περίπτωση του ΟΧΙ δεν υπάρχει το “ακατονόμαστο” γιαυτό που δεν ολοκληρώθηκε, υπάρχει “ηθικός αυτουργός” και έχει όνομα: Αλέξης Τσίπρας.

Αυτές τις μέρες έγινε μεγάλη συζήτηση για το ποιοι είναι οι οργανωτές και οι υποκινητές αυτών των συλλαλητηρίων,  ποιά είναι πολιτική τους ταυτότητα και τι εκφράζουν κοινωνικά. Παραβλέπεται όμως η “θέση” τους εντός της “κρατικής σχέσης”: Είναι το «μακρύ χέρι» του κράτους στην κοινωνία, που επαναδιατάσει μέσω της εθνικής αναδίπλωσης το πολιτικό σύστημα και αποκαθιστά τις σχέσεις εμπιστοσύνης προς το κράτος.

Το κεντρικό σύνθημα των συλλαλητήριον “Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ” συμπύκνώνει πολιτικά στην συγκεκριμένη συγκυρία την απαίτηση: «Θέλουμε ισχυρό και δυνατό κράτος». Πρόκειται για μια πολιτική πρακτική που γίνεται εκ του ασφαλούς: Κανένας πραγματικός “εθνικός κίνδυνος” δεν υπάρχει που πρέπει ν' αντιμετωπιστεί. Αυτό είναι μια ανείπωτη αλήθεια που όλοι την γνωρίζουν.

Αυτή η “αλήθεια” σηματοδοτεί τον χαρακτήρα αλλά και οριοθετεί τις εκφάνσεις της πρακτικής των συλλαλητηρίων για το μακεδονικό: Πρόκειται για μια πολιτική δράση που αφορά στο “εσωτερικό” της χώρας με ασήμαντες επιπτώσεις στις διεθνείς και διακρατικές σχέσεις της χώρας. Είναι τυχαίο άραγε, ότι τέτοια συλλαλητήρια δεν οργανώνονται (ούτε μπορούν να οργανωθούν ) απέναντι σε άλλους πραγματικούς “εθνικούς κινδύνους”. Ας θυμίσουμε στους “μακεδονομάχους” πως η ...μισή «αρχαία Ελλάδα» στην Τουρκία βρίσκεται.

Ο εκ του ασφαλούς “τσαμπουκάς” στο Μακεδονικό, όπως επίσης και ο εκ του ασφαλούς “τσαμπουκάς” απέναντι στους μετανάστες, είναι μια πρακτική που τονώνει στο φαντασιακό την πληγωμένη εθνική συνείδηση των Ελλήνων. Δεν πληγώθηκε βέβαια από το “μακεδονικό”, είναι πληγωμένη από την εποχή της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους...

Όλος αυτός ο κόσμος που πάει στα συλλαλητήρια για το μακεδονικό είναι βαθιά συντηρητικός. Δεν διακινδυνεύει τίποτα απολύτως από την καθημερινότητά του και την ζωή του. Ούτε είναι αποφασισμένος να πάρει την “ζωή του στα χέρια του” ή την τύχη της πατρίδας του. Πρόκειται για «τσαμπουκά» που αφορά στην ζωή κάποιων άλλων...

Όλοι αυτοί οι “νοικοκυραίοι” την ησυχία τους θέλουν. Δεν αγαπάνε τους πολέμους και τις συγκρούσεις (και καλά κάνουν). Αν τους βάλεις το δίλημμα έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ θα σου πούνε, άστο. Δεν υπάρχει ανάγκη να βάλουμε κι άλλους μπελάδες στο κεφάλι μας. πληρώνουμε για το χρέος, δεν χρειάζεται να πληρώνουμε κι' άλλα για εξοπλισμούς, όταν μάλιστα δεν είναι εξασφαλισμένη η αποτελεσματικότητά τους για την προστασία των συνόρων της χώρας.

Αυτό που δεν μπορούνε ή δεν θέλουν να κάνουν οι ίδιοι, θέλουν να το κάνει το κράτος, γιαυτό θέλουν την εξουσία ισχυρή και δεν δίνουν δεκάρα για την δημοκρατία και την λαϊκή κυριαρχία..
Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα το κείμενο με τον τίτλο “ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΕ ΤΗΝ ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ.” Δεν πρόκειται για κείμενο που έχει τις ρίζες του στην αριστερά, αλλά προέρχεται από εκείνους που θέλουν ν' ανατρέψουν το καθεστώς και να εγκαθιδρύσουν στην χώρα μας “προεδρική δημοκρατία”...

Στην πολιτική δεν υπάρχει κενό. Αυτά που δεν μπορεί να καλύψει η αριστερά, θα καλυφθούν από την ακροδεξιά. Το “άθλιο πολιτικό σύστημα” δεν θίγεται ως όλον από παρόμοιες “λαϊκές κινητοποιήσεις” όπως τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό. Δεν υπάρχει κανένα χειραφετητικό σπέρμα σε αυτές που να προοιωνίζει ότι κάτι καινούργιο μπορεί να γεννηθεί, σε ρήξη με την υπάρχουσα κατάσταση. Είναι μέρος του “συστήματος” και όχι εναντία. Όπως ο ΣΥΡΙΖΑ παραδόθηκε πρώτα στο κράτος και μετά στους δανειστές, έτσι συμβαίνει και σ' αυτές τις “λαϊκές κινητοποιήσεις”. Έχουν παραδοθεί εκ των προτέρων στο “βαθύ κράτος” και στην ενίσχυση αυτού ποντάρουν για την ...σωτηρία της χώρας.