Οι Γερμανοί κοιμούνται, οι Ελληνες ονειρεύονται

Αναδημοσίευση από την "καθημερινή"

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Πολιτικοί και αναλυτές σε ολόκληρη την Ευρώπη έχουν στραμμένα τα μάτια στη Γερμανία εν αναμονή των βουλευτικών εκλογών της 22ας Σεπτεμβρίου. «Η Ευρωζώνη χρειάζεται ένα γερμανικό θαύμα» ήταν ο τίτλος πρόσφατου άρθρου της ισπανικής εφημερίδας El Pais. Ο αρθρογράφος συνόψιζε τον μακρύ κατάλογο ευσεβών πόθων και μάταιων ελπίδων που ευδοκιμούν αυτήν την εποχή, ιδίως στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, όπου συνηθίζεται να πιστεύει κανείς ό,τι τον συμφέρει να πιστέψει: απελευθερωμένη από τις εσωτερικές πιέσεις της προεκλογικής περιόδου η νέα γερμανική κυβέρνηση μπορεί να χαλαρώσει τα μνημονιακά λουριά, να στραφεί σε περισσότερο αναπτυξιακές πολιτικές, να συναινέσει σε μερική διαγραφή χρεών, ευρωομόλογα και πάει λέγοντας. Ολα αυτά «για το καλό της ίδιας της Γερμανίας», τονίζουν οι καλοπροαίρετοι συμβουλάτορες, ωσάν να γνωρίζουν καλύτερα από τους Γερμανούς πολιτικούς και ψηφοφόρους τι πραγματικά συμφέρει το Βερολίνο.

Έχει πολιτικό λόγο η "χρυσή αυγή";

Δεν θα αναφερθούμε στις θέσεις της σε ζητήματα διεθνών σχέσεων, όπως το δημοσίευμα με τον εύλογο τίτλο: “Κότες” έγιναν τα... γεράκια του ΝΑΤΟ μπροστά στον Άσαντ, ούτε στην διπλανή αφίσα για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. 

Θα παρουσιάσουμε ένα κείμενο με τον τίτλο "Η Επανάστασή μας"και αφήσουμε τους αναγνώστες μας να βγάλουν μόνοι τους τα συμπεράσματά τους.

Η Επανάστασή μας 

Η Επανάστασή μας δεν είναι απλά μια λέξη. Δεν είναι κάτι επιφανειακό και παράξενα πολύβουο. Η Επανάστασή μας δε βρίσκεται εκεί που καίνε ελληνικές σημαίες, που σπάνε μαγαζιά, πανεπιστήμια και καταστρέφουν αγάλματα. Η Επανάσταση μας δεν κρύβεται σε κουκούλες, εκεί που υπάρχουν τα χαπάκια, οι σκόνες και τα παραισθησιογόνα. Δεν έχει ανάγκη από υποκατάστατα για να ονειρευτεί. Δεν είναι "εξαρτημένη", αλλά Ελεύθερη. Η Επανάστασή μας δε βρίσκεται σε λαμπερά φώτα και κοσμοπλημμύρα.

Για την κατασκευή της "σοσιαλιστικής τάσης" στον νέο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ...

ο ..."εξηλεκτρισμός" του
νέου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ

Ως γνωστόν ο Αύγουστος, ο μήνας που ο λαός κάνει τα μπάνια του, είναι ο μήνας που επιλέγουν παραδοσιακά οι κυβερνήσεις στην χώρα μας να περάσουν αιφνιδιαστικά μια σειρά αντιλαϊκών μέτρων. Τα επιτελεία της Κουμουνδούρου με μια ευρηματική κίνηση που συνδυάζει αυτές τις παραδόσεις των ντόπιων αστικών κυβερνήσεων με τις γνήσιες παραδόσεις της κομμουνιστικής Αριστεράς προχώρησαν αυγουστιάτικα στην κατασκευή της "σοσιαλιστικής τάσης".

Ποιές είναι αυτές οι παραδόσεις της Αριστεράς; Από την εποχή του ΕΑΜ ως την version 2.0 του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, τα επιτελεία επιβάλουν την ηγεμονία τους με όρους που εξασφαλίζουν την κυριαρχία τους ώστε να έχουν και πλήρη έλεγχο των πολιτικών μορφωμάτων και να μην επιδέχεται καμία αμφισβήτηση η εξουσία τους. Ποίος θυμάται σήμερα το "Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας", την "Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας" και το "Αγροτικό κόμμα Ελλάδας" που ήταν τα συνιδρυτικά με το ΚΚΕ κόμματα που συγκρότησαν το ΕΑΜ; Ποιός πιστεύει σήμερα ότι το ΠΑΜΕ είναι κάτι διαφορετικό από το ΚΚΕ, ποιός γνωρίζει ότι οι "οικολόγοι εναλλακτικοί" είναι ιδρυτική συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Η κατασκευή της "σοσιαλιστικής τάσης" είναι μια κίνηση από τα πάνω που σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από τα επιτελεία της Κουμουνδούρου για να "ταχτοποιηθούν" οι "ταξινομήσεις" εντός του νέου κόμματος. Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ λειτουργούσε και συνεχίζει να λειτουργεί ως πολιτικός μηχανισμός ως "σύναξη των τσοπαναραίων", δηλαδή μέσα από ένα σχήμα το οποίο προϋποθέτει ότι τα μέλη του ανήκουν σε κάποια συγκροτημένη ομάδα με διακριτή ταυτότητα (οργανωτική και πολιτική). Η παραγωγή πολιτικής είναι μια διαδικασία διαπραγμάτευσης και συναλλαγής ανάμεσα στα επιτελεία αυτών των ομάδων.

Με τον "σύντροφο" Πούτιν...

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, θα συναντηθεί με τον πρέσβη της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ελλάδα, σήμερα Τετάρτη, στην έδρα της ΚΕ του Κόμματος, στον Περισσό. Στο φόντο των πολύ σοβαρών εξελίξεων στην περιοχή της Αν. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής και της σχεδιαζόμενης ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, θα ακολουθήσουν σειρά συναντήσεων και παρεμβάσεων του ΚΚΕ.

(από τον "ριζοσπάστη")

- Φαίνεται όμως ότι υπάρχουν και βαθύτερες συγκλίσεις:

Μετά το ΚΚΕ και ο νέο-καπιταλιστής Πούτιν αποκαθιστά τον Στάλιν

- Μόνον με τον σύντροφο Τσίπρα δεν θέλει να έχει "συναντήσεις" το ΚΚΕ, ούτε γι' αυτά που συμβαίνουν στην Μ. Ανατολή, ούτε και γι' αυτά που συμβαίνουν στην χώρα μας...

Δημοσκόπηση πανικός στην Νέα Δημοκρατία!!

Αναδημοσίευση από το ONE MINUTE

Αναστάτωση εχει προκαλέσει στην Συγγρού δημοσκόπηση που έφτασε στα χέρια τους την Δευτέρα.

Έχουν χάσει το τραίνο της πρωτιάς και δίνουν μάχη για την δεύτερη θέση με την Χρυση Αυγη.

Βλεπουν οτι το ΠΑ.ΣΟ.Κ με τον Βενιζελο δεν εχει καμια πιθανοτητα για διψηφιο στις εκλογες εως εκτος απο Ευρωβουλή.

ΟΔΗΓΙΕΣ προς ΕΛΛΗΝΕΣ για ΕΝΟΠΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...

(Από το "ΕΛΛΗΝ και ΧΑΟΣ")

Όταν οι Έλληνες γίνονται Γερμανοί…

Κατά 82% αυξήθηκε το 2012 ο αριθμός των Ελλήνων που πολιτογραφήθηκαν Γερμανοί σε σχέση με το 2011, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία (Destatis).

(Από τους "σχολιαστές χωρίς σύνορα")

Η Άνοιξη της Πράγας: «ο σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο»

Αναδημοσίευση από το "ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ"

Του Geoff Eley

Στην Ανατολική Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Τσεχοσλοβακία, είχε αρχίσει επίσης να διαμορφώνεται μια Νέα Αριστερά. Εκεί, ο κομμουνισμός συνιστούσε ένα παράδοξο. Όντας το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα της Ευρώπης την περίοδο του Μεσοπολέμου και το ισχυρότερο σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη μετά το 1945, το Κομμουνιστικό Κόμμα Τσεχοσλοβακίας ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές το 1945-48. Παρ’όλα αυτά, ανέπτυξε τον χειρότερο σταλινισμό στις εκκαθαρίσεις του 1948-49, ενώ καθυστέρησε στην αποσταλινοποίησή του ώς το 1962-63. Εκείνη την εποχή, οι σοσιαλιστικές οικονομίες καρκινοβατούσαν, ενώ στην Τσεχοσλοβακία η κρίση ήταν ιδιαίτερα σοβαρή. Μετά τους πειραματισμούς με το σοσιαλισμό της αγοράς στην Ουγγαρία και την Πολωνία, τα σοσιαλιστικά κράτη προχώρησαν δειλά σε μια αλλαγή των προτεραιοτήτων τους, καθώς στράφηκαν από τη βαριά βιομηχανία στην κατανάλωση και τις υπηρεσίες. Στα 1964-65, το Κομμουνιστικό Κόμμα Τσεχοσλοβακίας άρχισε να σκέφτεται σοβαρά τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις, σε μια περίοδο ταυτόχρονων έντονων διανοητικών ζυμώσεων και σοβαρών εθνικών προβλημάτων.

Η Άνοιξη της Πράγας ήταν προϊόν μιας πολύπλοκης δυναμικής. Ξεκίνησε από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος μεταξύ Οκτωβρίου του 1967 και Ιανουαρίου του 1968, και κορυφώθηκε με την αντικατάσταση του Νοβότνι από τον Ντούμπτσεκ στη θέση του γενικού γραμματέα. Οι συνέπειες έμεναν ασαφείς, γιατί, αν οι επιθέσεις εναντίον του Νοβότνι ήταν αποτέλεσμα των αιτημάτων εκδημοκρατισμού του συστήματος, η νέα ηγετική ομάδα τάχθηκε εξ ολοκλήρου υπέρ των μεταρρυθμίσεων.

Μετά από 45 χρόνια...

Η συνέχεια εδώ:

Ο Κόκκινος Στρατός έγινε ρόζ φούξια

Το “κόμμα της δραχμής” είναι το κόμμα των Ελλήνων βιομηχάνων;

(ένα σχόλιο στο κείμενο του Κ. Λαπαβίτσα: 

“Η υπονόμευση του ελληνικού παραγωγικού ιστού”)

Ο Α. Μπαντιού έχει καταδείξει την αξία της μεθόδου “εις άτοπον απαγωγής” για την παραγωγή Πολιτικής. Ας χρησιμοποιήσουμε αυτή την μέθοδο στο κείμενο του Κ. Λαπαβίτσα και ας δεχτούμε ότι τα συμπεράσματά του είναι ορθά, όπως πράγματι πιστεύει ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς στην χώρα μας.

Αν δεχτούμε τις εκτιμήσεις του Κ. Λαπαβίτσα, σημαίνει ότι οι πολιτικές των επιτελείων της Ε.Ε. Και του ΔΝΤ δεν είχαν ως στόχο το κόσμο της εργασίας αλλά και τους Έλληνες βιομηχάνους, οι οποίοι μέσα απ' αυτές τις πολιτικές είδαν να καταστρέφεται ο βιομηχανικός ιστός της χώρας, να απαξιώνεται το κεφαλαίο τους και να μειώνονται τα κέρδη τους. Δηλαδή, τα ταξικά συμφέροντα των βιομηχάνων εκφράζονται σήμερα από πολιτικές οι οποίες εναντιώνονται ΟΝΕ και την ΕΕ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα αποτελούσε σανίδα σωτηρίας γι αυτούς.

Για την Αριστερά των άκρων

Αναδημοσίευση από το "αριστερό βήμα"

Του Π. Σωτήρη

Σύμφωνα με μια διαδεδομένη στην Αριστερά άποψη, εφόσον το κυβερνητικό επιτελείο επενδύει στην εικόνα μιας χώρας που κινδυνεύει από την αντιπαράθεση των άκρων, η Αριστερά δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε μια τέτοια σύγκρουση, να αποφύγει ακραίες τοποθετήσεις και να επικεντρωθεί στην προσέλκυση ανθρώπων από το «μεσαίο χώρο». Για παράδειγμα, μεμονωμένοι βουλευτές θα αναλαμβάνουν το έργο της υπόσχεσης προς αδικημένους κλάδους ότι θα επαναπροσληφθούν, αλλά η ηγεσία θα δίνει «υπεύθυνες απαντήσεις», για να μην αποξενωθεί από τους ενδιάμεσους ψηφοφόρους.

Αυτοί οι ενδιάμεσοι ψηφοφόροι υποτίθεται ότι δεν θέλουν τη λιτότητα, αλλά δεν πολυσυμπαθούν τους δημοσίους υπαλλήλους, εξεγείρονται για την ΕΡΤ αλλά διαφωνούν για τις απεργίες, βλέπουν τα πράγματα να πηγαίνουν προς τα χειρότερο αλλά δεν τους εμπνέει κανένας πολιτικός.

(ΙΙI) Μερικές παρατηρήσεις για το «σφυρί» και το «δρεπάνι» της «χρυσής αυγής»…

(μέρος 3ο)

To "αυτοκίνητο του λαού"

«Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας ».

(Γ. Κρουπ, πρόεδρος του Συνδέσμου της Γερμανικής Βιομηχανίας)

Η «εθνική ολοκλήρωση» της Γερμανίας από τον ναζισμό, στην οποία αναφέρεται ο Γ. Κρουπ, επιτεύχθηκε μέσα από συγκεκριμένες πολιτικές, τις οποίες η Αριστερά έχει υποτιμήσει. Η ένταξη της εργατικής τάξης στον εθνικό κορμό στηρίζεται κυρίως σε πρακτικές διακρίσεων από τις εργατικές τάξεις των άλλων εθνών - κρατών, διακρίσεων οι οποίες συγκροτούνται στον χώρο της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Ο χώρος της «συλλογικής κατανάλωσης» στον οποίο διαμορφώνονται αντίστοιχα εθνικά πρότυπα, είναι ένα βασικός χώρος άσκησης αυτών των πολιτικών. Οι διαφορές ανάμεσα στις εργατικές τάξεις των εθνών - κρατών, όπως αυτές καταγράφονται σε αυτό που ονομάζεται «βιοτικό επίπεδο», είναι ένας από τους πλέον καθοριστικούς μηχανισμούς ένταξης της εργατικής δύναμης στον «εθνικό κορμό», όπου οι υλικοί όροι «δένονται» με ιδεολογικούς όπως δένεται στο «μπετόν αρμέ» το σίδερο με το τσιμέντο…

Ο «κρατικός καπιταλισμός» του ναζιστικού καθεστώτος της Γερμανίας σε αυτό το πεδίο ήταν πράγματι «πρωτοπόρος» σε σχέση με τους ανταγωνιστές του. Η ιστορία του «σκαραβαίου» είναι αρκετά διδακτική:

Το non paper της Bundesbank και η στρατηγική της Αριστεράς

Η υπεράσπιση των κοινωνικών αγώνων που θα ξεσπάσουν το επόμενο διάστημα, αλλά και η δημιουργία πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων από την Αριστερά πρέπει να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα. Για να χτίσουμε, πρέπει πρώτα να τους γκρεμίσουμε!

 

Αναδημοσίευση από την "αυγή"

Του Γ. Μηλιού

Σε άρθρο μου στην "Αυγή" τον Σεπτέμβριο του 2012[1] είχα επισημάνει τις βασικές πτυχές της επικοινωνιακής τακτικής του μνημονιακού «καθεστώτος». Στο άρθρο αυτό εξηγούσα ότι ο μηχανισμός της προπαγάνδας αποτελείται από το τρίπτυχο: διαρροές εκβιασμών - διαψεύσεις - εφαρμογή των εκβιασμών με ελαφρές τροποποιήσεις. Η περίπτωση του πρόσφατου non paper της Bundesbank εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο.

(ΙΙ) Μερικές παρατηρήσεις για το «σφυρί» και το «δρεπάνι» της «χρυσής αυγής»…

(μέρος 2ο)

ποιός θυμάται το ΜΕΡΑ;

Οι ποδοσφαιρικές ομάδες και οι επιχειρήσεις, αλλά και τα πολιτικά κόμματα και τα κοινωνικά κινήματα, αποκρυσταλλώνουν – κωδικοποιούν την αναγνωρισιμότητα τους με κάποια σύμβολα – λογότυπα. Αποκτούν δηλαδή την δική τους διακριτή ταυτότητα στο πεδίο της επικοινωνίας. Την υλική μορφή του «σύμβολου» συγκροτούν οπτικά, ακουστικά ή γλωσσικά στοιχεία: Μια εικόνα, ένα αφηρημένο γραφικό σύμβολο, ένα μουσικό κομμάτι, ένα «σύνθημα», μια φράση ή κάποιες λέξεις «κλειδιά» αποκτούν μέσα από αυτή διαδικασία «ταυτοποίησης» ένα άλλο περιεχόμενο από αυτό που έχουν συνήθως στην καθημερινή χρήση της γλώσσας ή στην συνήθη αισθητική αντίληψη, αυτή του «μέσου του πολίτη».

«Νέα Δημοκρατία» είναι μια μπροσούρα του Μάο Τσε Τουνγκ που εκδόθηκε το 1940 (μεταφράστηκε στην χώρα μας από τις "Ιστορικές Εκδόσεις", Αθήνα 1975), η οποία αναφέρεται στο «πρώτο στάδιο» της κινέζικης επανάστασης, το οποίο είχε τότε ονοματοδοτηθεί ως «Νέα Δημοκρατία». Όμως «Νέα Δημοκρατία» βαπτίσε και ο Κ. Καραμανλής το κόμμα που ίδρυσε στην μεταπολίτευση.

Μερικές παρατηρήσεις για το «σφυρί» και το «δρεπάνι» της «χρυσής αυγής»…

(μέρος 1ο)

Το «σφυρί» και το «δρεπάνι»
του ναζισμού...

ΕΡΓΑΤΙΚΗ
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
1934 

Είναι να αναρωτιέσαι αν οι χρυσαβγίτες, βαθιά διαποτισμένοι από την πιο δολοφονική ιδεοληψία που γέννησε ο 20ός αιώνας, μπορούν να προσλάβουν, να σκεφτούν και να πράξουν οτιδήποτε χωρίς τα δεσμά της γερμανόφιλης ναζιστικής ψυχής τους.

Αλλά τότε δεν θα ήταν χρυσαβγίτες, έτσι δεν είναι;

( από το «"Αρχαιοελληνικές" σβάστικες, "ελληνοπρεπή" τατουάζ και παραμύθια για α(γ)ρίους»

 στο “JUNGLE-report” )

Σε όποιο πεδίο της γνώσης, της εμπειρίας, της ιστορίας, των ιδεών, του πολιτισμού, της κοινωνίας, της πολιτικής, της σεξουαλικότητας κι αν ψάξετε, θα ξετρυπώσετε το μίσος του χρυσαυγίτη. Ξέρει ποιους θα ήθελε να εξοντώσει, να εξαλείψει από προσώπου γης, να ρίξει στους φούρνους - και όχι μόνο μεταφορικά. Κι αυτό πάντα εν ονόματι της αγάπης του!

(από το: «Ο δεκάλογος αγάπης του καλού χρυσαυγίτη» 
του Θανάση Καρτερού στο "Hot Doc")

Όσο μειωτικά και απαξιώτικα αν εκφραστούμε για τους χρυσαβγίτες και να εξορκίσουμε το «κακό», δεν αρκεί για αναχαιτιστεί η εξάπλωση του ναζισμού στη χώρα μας, αλλά και συνολικά η συντηρητική στροφή της ελληνικής κοινωνίας.

Οι νικητές γράφουν την ιστορία. Μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο σε Ανατολή και Δύση ο ναζισμός παρουσιάζεται ως μια «εκτροπή» από την «κανονικότητα» και ο Χίτλερ ως ένας σχιζοφρενής δολοφόνος. Αυτή η αντιμετώπιση είναι κυρίαρχη και συνεχίζεται ακόμα: Σε ολόκληρη την υφήλιο οι οπαδοί του ναζισμού προσλαμβάνονται/εντάσσονται στην σύγχρονη κανονικότητα ως «γραφικοί», «ηλίθιοι» ή «περιθωριακοί».

Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, θα διαπιστώσουμε πως με ανάλογο τρόπο αντιμετώπιζε και στην χώρα μας ο ελληνικός αστισμός τους «κομμουνιστές», πριν ο Ν. Ζαχαριάδης κτίσει με μαζικούς όρους το «κόμμα της εργατικής τάξης». Και δεν το έκτισε με την «αφρόκρεμα» της εργατικής τάξης και τους «οργανικούς διανοούμενούς» της, αλλά με τους απόκληρους, τους καταφρονεμένους και τους «αμόρφωτους» της ελληνικής κοινωνίας. Ούτε έκανε "διακρίσεις" για τους «ποινικούς» και το «λούμπεν» προλεταριάτο, ανάλογες με αυτές που έκανε προς τους πολιτικούς του αντιπάλους…

Περιοδικό "θέσεις": Μερικές κρίσιμες οριοθετήσεις απέναντι στις διαχειριστικές πολιτικές του αστισμού

Δημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα από το Editorial του περιοδικού "θέσεις" (τεύχος Τεύχος 124, περίοδος: Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2013 ) που έχει τον τίτλο: DE REVOLUTIONIBUS - ΟΙ ΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ ΚΑΙ Η ΡΙΖΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗΣ, το οποίο επικεντρώνεται σε μερικές κρίσιμες οριοθετήσεις μιας αριστερής πολιτικής η οποία διεκδικεί να είναι διακριτή από τις διαχειριστικές πολιτικές του αστισμού.

Αριστερά της «ευθύνης»;

Αν όμως η πολιτική του κεφαλαίου και οι κοινωνικοί συσχετισμοί που επιβάλλονται συντείνουν στην κοινωνική ερήμωση, την καταστροφή και απαξίωση της εργασίας, το αργούν παραγωγικό δυναμικό, την ανθρωπιστική κρίση και τον κοινωνικό αποκλεισμό, ποια είναι η απάντηση της Αριστεράς όταν μάλιστα χτυπά την πόρτα της κρατικής διαχείρισης; Μπορεί μια αξιόπιστη πρόταση διακυβέρνησης να αρκεστεί στην αντιστροφή του ειδώλου της κρίσης, την τοποθέτηση της ανοικοδόμησης στη θέση της καταστροφής, της ανασυγκρότησης στη θέση της αποδιάρθρωσης; Μπορεί τέλος αυτή η «θετική» προοπτική να συνδυάζεται με την υιοθέτηση ενός «άλλου παραγωγικού μοντέλου» στον αντίποδα αυτού που φάνηκε να σημαδεύεται από «θετικό συντονισμό» με την κρίση; Αρκεί να «γυρίσουμε τον νεοφιλελευθερισμό με το κεφάλι κάτω» για να βγει η χώρα από την καταστροφή;

Αυγουστιάτικες αναζητήσεις...

Γη κι Ελευθερία

δυο λέξεις

μια κραυγή

ένα φτερούγισμα

Η Ιστορία

Το Ψωμί

Οι Ιδέες

Η Χαρά της Ζωής

στο 1ο Ορεινό Φεστιβάλ Γη κι Ελευθερία

στις 16-17 και 18 Αυγούστου

στο Βασσαρά – Πάρνωνας – Βόρεια Λακωνία

και εδώ, από το blaumachen:

Μια σύντομη κριτική της αυτοοργάνωσης στην Ελλάδα

Να αλλάξουν όλα, για να μην αλλάξει τίποτε

Αναδημοσίευση από το blog του Κώστα Λαπαβίτσα

Lessons from “The Leopard”

Ο Γατόπαρδος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα είναι έργο που ανάγλυφα αποδίδει την κοινωνική αναταραχή στην Ιταλία του δέκατου ένατου αιώνα. Σε μια από πιο χαρακτηριστικές του σκηνές ο νεαρός Τανκρέντι λέει στο θείο του Ντον Φαμπρίτσιο, πρίγκιπα Σαλίνας: αν θέλουμε να μην αλλάξει τίποτε, πρέπει όλα ν’ αλλάξουν. Η φωνή του απηχεί τη βαθιά υπεροψία της σικελικής αριστοκρατίας, την καταφρόνια της για τους νέους ισχυρούς του χρήματος και τον ταξικό της κυνισμό. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε την κοινωνική μας υπεροχή, θα πρέπει να δεχτούμε αλλαγές σε όλα, ακόμη και γάμους εξ ανάγκης.

Η επίσημη φιλολογία για την ελληνική κρίση αποδίδει την ευθύνη της κυρίως σε δύο κοινωνικές ομάδες: τους δημόσιους υπάλληλους και τους μικρομεσαίους φοροφυγάδες. Δηλαδή στον κορμό της ελληνικής κοινωνίας, όπως υποδηλώνει κι εκείνο το θρασύτατο ‘μαζί τα φάγαμε’. Παράλληλα απαιτεί ‘μεταρρυθμίσεις’, αλλαγές σε όλα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πλέον ένθερμοι οπαδοί των ‘μεταρρυθμίσεων’ είναι άνθρωποι που κατείχαν καίριες θέσεις όταν η χώρα έτρεχε με ορμή προς την καταστροφή. Όλα πρέπει ν’ αλλάξουν, για να μην αλλάξει τίποτε.

όποιος είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει...

(ένα σχόλιο για το κείμενο του Π. Μαυροειδή: "Πρωτογενές πλεόνασμα: Μια αιματηρή στόχευση με αταίριαστους υποστηρικτές")

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι πρωτοετής φοιτητής κάποιας σχολής οικονομικών σπουδών για να γνωρίζει μερικούς στοιχειώδεις ορισμούς, όπως:

Πρωτογενές έλλειμμα είναι το έλλειμμα που προκύπτει αν εξαιρέσουμε από τα έξοδα του κράτους την εξυπηρέτηση του χρέους. Πρωτογενές πλεόνασμα προκύπτει όταν τα έσοδα είναι παραπάνω από τα έξοδα χωρίς φυσικά να υπολογίσουμε πάλι την εξυπηρέτηση του χρέους.

Ούτε χρειάζεται κανείς να προσφύγει σε βαθυστόχαστες αναλύσεις να αντιληφθεί την σημασία του "πρωτογενούς πλεονάσματος" στη δύσκολη κατάσταση για την χώρα σε περίπτωση μονομερούς διαγραφής του χρέους ή χρεωκοπίας της όπου τα έσοδα του κράτους είναι λιγότερα από τα έξοδά του και η χώρα δεν θα μπορεί να εξασφαλίσει μέσω δανεισμού τις ανάγκες της για μισθούς, συντάξεις και άλλα ..."καπιταλιστικά" παρόμοια.

Πικρό και θλιβερό !...

Αναδημοσίευση από το "Άνεμος Αντιστασης"

Του Δημήτρη Βάσσιου

( Για την εκποίηση του 902 )

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την πώληση απλά ενός ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού σταθμού..

.

Έχουμε να κάνουμε με την εκποίηση της δυνατότητας να υπάρχει και ένας άλλος λόγος στις συχνότητες (μετά το μαύρο στην ΕΡΤ) πέραν του λόγου των καναλαρχών και του συστήματος...

Και μάλιστα σε μια περίοδο που η κοινωνία βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ανέχεια και την απελπισία...

Εκτός από τον ραδιοφωνικό σταθμό, ξεπουλήθηκαν και οι συχνότητες του μοναδικού τηλεοπτικού σταθμού που είχαν παραχωρηθεί στην Αριστερά και τις κράτησε το ΚΚΕ...

Ερωτηματικά για την ηγεσία του ΚΚΕ που προτίμησε να εκποιήσει τον 902 σε "άδηλα"
συμφέροντα, ενώ δεν μπήκε στον κόπο να συζητήσει το ενδεχόμενο μετατροπής του σε σταθμό ολόκληρης της Αριστεράς...

Ερωτηματικά για τους (ενίοτε) προνομιακά καλεσμένους στην επιδιωκόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς...

Ερωτηματικά για όσους εξακολουθούν να έχουν αυταπάτες για το ρόλο της ηγεσίας του ΚΚΕ...

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις της Πάτρας

video της κατάληψης Σινιάλο

Η φατριαστική διαπάλη στον νέο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ συνεχίζεται...

Δεν γνωρίζουμε αν η Λ. Κατσέλη είναι καλύτερη ή χειρότερη από τον Α. Μητρόπουλο. Ούτε μας ενδιαφέρει. Θεωρούμε ότι και οι δύο ανήκουν στην κατηγορία των παραγόντων. Δεν σηματοδοτούν ούτε εκπροσωπούν την συντριπτική πλειοψηφία του διάχυτου εκείνου κόσμου ο οποίος προέρχεται από τον χώρο ΠΑΣΟΚ και σήμερα στηρίζει ή συμμετέχει ενεργά το νέο κόμμα.

Όμως ο Α. Μητρόπουλος είναι μέλος της Π.Γ. της κεντρικής επιτροπής, υπεύθυνος μάλιστα για τον τομέα της πολιτικής του κόμματος στην δημόσια διοίκηση αλλά η Λ. Κατσέλη δεν έχει καμία οργανωτική σχέση με το κόμμα. Όμως αρκετές από τις πολιτικές της απόψεις της – γιατί να το κρύψουμε άλλωστε - συγκλίνουν σε κομβικά σημεία με βασικές επιλογές του, όπως στο αίτημα για την “παραγωγική ανάπτυξη” της χώρας. Πριν δυο χρόνια είχαμε επισημάνει κάποιες αυτές τις συγκλίσεις στο κείμενό μας “Ο αστικός μύθος της “παραγωγικής ανασυγκρότησης” της χώρας...”

Πρόσφατα η παρουσία του Δ. Παπαδημούλη σε μια εκδήλωση που οργάνωσε η Λ. Κατσέλη έγινε αφορμή όχι βέβαια για την άσκηση πολιτικής κριτικής σε κάποιες θέσεις ή πολιτικές πρακτικές που εκφράζει η κ. Κατσέλη αλλά αντικείμενο φατριαστικής διαμάχης εντός του νέου κόμματος. Διαφωτιστικό για αυτό το ζήτημα το άρθρο του Δ. Βάσσιου:

 “η ουσία και ο αδιόρθωτος σταλινισμός”