Μερικές παρατηρήσεις για το «σφυρί» και το «δρεπάνι» της «χρυσής αυγής»…

(μέρος 1ο)

Το «σφυρί» και το «δρεπάνι»
του ναζισμού...

ΕΡΓΑΤΙΚΗ
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
1934 

Είναι να αναρωτιέσαι αν οι χρυσαβγίτες, βαθιά διαποτισμένοι από την πιο δολοφονική ιδεοληψία που γέννησε ο 20ός αιώνας, μπορούν να προσλάβουν, να σκεφτούν και να πράξουν οτιδήποτε χωρίς τα δεσμά της γερμανόφιλης ναζιστικής ψυχής τους.

Αλλά τότε δεν θα ήταν χρυσαβγίτες, έτσι δεν είναι;

( από το «"Αρχαιοελληνικές" σβάστικες, "ελληνοπρεπή" τατουάζ και παραμύθια για α(γ)ρίους»

 στο “JUNGLE-report” )

Σε όποιο πεδίο της γνώσης, της εμπειρίας, της ιστορίας, των ιδεών, του πολιτισμού, της κοινωνίας, της πολιτικής, της σεξουαλικότητας κι αν ψάξετε, θα ξετρυπώσετε το μίσος του χρυσαυγίτη. Ξέρει ποιους θα ήθελε να εξοντώσει, να εξαλείψει από προσώπου γης, να ρίξει στους φούρνους - και όχι μόνο μεταφορικά. Κι αυτό πάντα εν ονόματι της αγάπης του!

(από το: «Ο δεκάλογος αγάπης του καλού χρυσαυγίτη» 
του Θανάση Καρτερού στο "Hot Doc")

Όσο μειωτικά και απαξιώτικα αν εκφραστούμε για τους χρυσαβγίτες και να εξορκίσουμε το «κακό», δεν αρκεί για αναχαιτιστεί η εξάπλωση του ναζισμού στη χώρα μας, αλλά και συνολικά η συντηρητική στροφή της ελληνικής κοινωνίας.

Οι νικητές γράφουν την ιστορία. Μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο σε Ανατολή και Δύση ο ναζισμός παρουσιάζεται ως μια «εκτροπή» από την «κανονικότητα» και ο Χίτλερ ως ένας σχιζοφρενής δολοφόνος. Αυτή η αντιμετώπιση είναι κυρίαρχη και συνεχίζεται ακόμα: Σε ολόκληρη την υφήλιο οι οπαδοί του ναζισμού προσλαμβάνονται/εντάσσονται στην σύγχρονη κανονικότητα ως «γραφικοί», «ηλίθιοι» ή «περιθωριακοί».

Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, θα διαπιστώσουμε πως με ανάλογο τρόπο αντιμετώπιζε και στην χώρα μας ο ελληνικός αστισμός τους «κομμουνιστές», πριν ο Ν. Ζαχαριάδης κτίσει με μαζικούς όρους το «κόμμα της εργατικής τάξης». Και δεν το έκτισε με την «αφρόκρεμα» της εργατικής τάξης και τους «οργανικούς διανοούμενούς» της, αλλά με τους απόκληρους, τους καταφρονεμένους και τους «αμόρφωτους» της ελληνικής κοινωνίας. Ούτε έκανε "διακρίσεις" για τους «ποινικούς» και το «λούμπεν» προλεταριάτο, ανάλογες με αυτές που έκανε προς τους πολιτικούς του αντιπάλους…

Σήμερα τα πολιτικά μορφώματα της Αριστεράς αδυνατούν να εκφράσουν και να διαμορφώσουν οργανικούς δεσμούς με τα αυτά τα κοινωνικά στρώματα που βρίσκονται στην αιχμή της κοινωνικής πόλωσης, τα οποία δεν χάνουν μόνον την εργασία τους αλλά εξοβελίζονται από τους μηχανισμούς αναπαραγωγής (και ενσωμάτωσης) της εργατικής δύναμης. Ακόμα και ως προς κοινωνικές κατηγορίες - όπως για παράδειγμα οι μετανάστες και οι ομοφυλόφιλοι – για τις οποίες η Αριστερά έχει δείξει το ενδιαφέρον της και έχει μάλιστα δώσει τις δικές της - και όχι τις δικές τους - μάχες για τα δικαιώματά τους, η πολιτική της πρακτική είναι διαμεσολαβητική και καταγράφει «εξωτερικές» σχέσεις ως προς αυτά. Η συμμετοχή/ένταξη τους στις κομματικούς της μηχανισμούς είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Όπως εξάλλου και η ένταξη της εργατική τάξης - ιδιαίτερα των τμημάτων εκείνων που οδηγούνται στην εξαθλίωση και στην φυσική εξόντωση. Εκεί σε όλα κόμματα – μικρά και μεγάλα - της Αριστεράς, έχουν την πρωτοκαθεδρία οι μικροαστοί και οι «νοικοκυραίοι», οι οποίοι εξοβελίζουν ότι είναι κοινωνικά διαφορετικό απ’ αυτούς.

Δεν είναι λοιπόν η Αριστερά άμοιρη των ευθυνών γιατί ένα μεγάλο κομμάτι των σημερινών απόκληρων της κοινωνίας αναγνωρίζει την πολιτική του έκφραση και την «αντισυστημική» ταυτότητά του στην «χρυσή αυγή». 

συνεχίζεται, [ΕΔΩ]