Αναρτήσεις
Η δήλωση του Κώστα Ζουράρι «Συνεχίζω με τον Πάνο Καμμένο, είμαι ΣΥΡΙΖΑ από το 1968» αντιμετωπίστηκε ανεξαιρέτως από όλους τους κομματικούς μηχανισμούς και τους οπαδούς τους, με ειρωνικό και υποτιμητικό τρόπο, γιατί αποδομεί το συντεταγμένο πλαίσιο με το οποίο λειτουργεί η “αντιπροσωπευτική” δημοκρατία μέσω των κομματικών μηχανισμών.
Η μόνη δυνατότητα επιλογής που επιτρέπει αυτό το σύστημα στον ψηφοφόρο είναι να επιλέξει μόνον ένα κόμμα από μια συγκεκριμένη λίστα. Αφού λοιπόν επιλέξει το κόμμα, συνήθως ο ψηφοφόρος μπορεί να εκδηλώσει και την προτίμησή του σε κάποιο συγκεκριμένο αριθμό προσώπων με ένα σημάδι στο ψηφοδέλτιο, δίπλα στο όνομά τους.
Τι γίνεται όπως σε περιπτώσεις κρίσης του πολιτικού συστήματος, όπου η “ταύτιση” του ψηφοφόρου με κάποιο κόμμα δεν είναι κάτι το εύκολο και το προφανές; Το κοινοβουλευτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας θέτει εκτός πλαισίου λειτουργίας του τον “αναποφάσιστο”, δηλαδή αυτόν που τελικά δεν τον καλύπτει κάποιο συγκεκριμένο ή κανένα κόμμα: Παρέχει την δυνατότητα να ψηφίσει λευκό, άκυρο, όταν η διαδικασία είναι από τον νόμο υποχρεωτική, ή σε διαφορετική περίπτωση να μην συμμετέχει στις εκλογές.
Με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες καταγράφουν συνήθως και το ποσοστό των αναποφάσιστων. Οι “αναποφάσιστοι” θεωρούνται πολίτες β’ κατηγορίας, άτομα που δεν έχουν ακόμα ωριμάσει πολιτικά, αφού δεν μπορούν να δουν το φως που τους προσφέρουν τα προγράμματα και οι εκλογικές διακηρύξεις των κομμάτων. Ας τους βοηθήσουμε λοιπόν. Γιαυτό, βασικός στόχος των προεκλογικών μαχών είναι η διεκδίκηση του ποσοστού των αναποφάσιστων, μπας και με λίγο σπρώξιμο καταφέρουν να ταξινομηθούν σε κάποιο “κουτάκι”, ώστε να προστεθούν και αυτοί σε κάποια μπάρα εκλογικών αποτελεσμάτων...
