Γιατί τώρα αγωνιά ο Αλέξης για την διαπλοκή και ΜΜΕ;

Ένα σχόλιο για την δήλωση στο STAR του Αλέξη Τσίπρα για τον Μητσοτάκη:

«Αν δεν υπήρχε η διαπλοκή και η πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης δεν θα ήταν πρωθυπουργός»

Όταν ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός το 15 και όταν έκανε το δημοψήφισμα του ΟΧΙ, και η διαπλοκή υπήρχε και η συντριπτική πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης ήταν εναντίον του…

Τότε το επιτελείο του τον πρόβαλε ως “εθνικό ηγέτη”

Δεν υπήρξε τοιούτος, όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια... Ακόμα και στην αστική πολιτική, οι πραγματικοί ηγέτες έχουν άλλα χαρακτηριστικά. Όπως έλεγε και η Μ. Θάτσερ: «Εάν δίνεις προσοχή στην κοινή γνώμη και στα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, τότε δεν κυβερνάς, αλλά υπακούς»…

Αποδείχτηκε υποτακτικός... Όπως ο σημερινός και όλοι οι άλλοι πρωθυπουργοί την εποχή των μνημονίων. Για να είμαστε δίκαιοι με την ιστορία, υπήρξε μια εξαίρεση: Ο μόνος που θεωρήθηκε από τις μαφίες της ΕΕ και του ΔΝΤ μη χειραγωγήσιμος ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου. Τότε όταν διατύπωσε δημόσια την θέση ότι μήπως θα πρέπει να κάνει δημοψήφισμα, τον εκθρόνισαν από πρωθυπουργό την ίδια στιγμή… Τον Αλέξη τον εμπιστεύονταν περισσότερο:Τον άφησαν να κάνει δημοψήφισμα...

Επίσης, στις τελευταίες εκλογές, την αυτοδυναμία η ΝΔ δεν την κέρδισε με το σπαθί της, ούτε της την χάρισε ο “λαός” μέσω της χειραγώγησής του από τα ΜΜΕ και την διαπλοκή. Δεν ήταν προϊόν κανενός κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού. Ήταν απλά ένα δωράκι που ο Αλέξης είχε σκοπό να το χαρίσει στον εαυτό του. Όμως ο ταχυδρόμος αλλού το παρέδωσε..

περισσότερα εδώ:

Πως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ τον Κυριάκο πρωθυπουργό (με αυτοδυναμία μάλιστα)...

'Ενα βιβλίο για τον ...κομμουνισμό

Sergio Bologna: Να μην χαρίσουμε στην ακροδεξιά την ιδέα της ελευθερίας

φώτο: “Εγώ είμαι o γιατρός του εαυτού μου”.

του Sergio Bologna

Πηγή: www.officinaprimomaggio.eu

Αναδημοσίευση από την "Προλεταριακή Πρωτοβουλία" 

Το άρθρο που δημοσιεύουμε αποτελεί μια προσωπική παρέμβαση του Σέρτζιο Μπολόνια, γραμμένη ως συμβολή για την προώθηση της εσωτερικής ζύμωσης της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Primo Maggio, εν όψει της κυκλοφορίας του 4ου τεύχους του. Αναρτήθηκε εκ παραδρομής και γι’ αυτό το λόγο το καθιστούμε προσβάσιμο για ανάγνωση.

Όποιος θυμάται την τελική περίοδο της προεδρίας Τραμπ και ιδιαίτερα την προεκλογική καμπάνια που οδήγησε στην ήττα του, θα παρατήρησε με πόση επιμονή ο ίδιος και το περιβάλλον των υποστηρικτών του δήλωναν ότι αποτελούν τους θεματοφύλακες της ατομικής ελευθερίας.

Freedom, η ελευθερία είναι ένα mantra για την αμερικάνικη ιστορία και κατά τη διάρκεια της μακράς σύγκρουσής της με τον κομμουνισμό, η λέξη ελευθερία χρησιμοποιήθηκε για να ταυτοποιήσει όλα αυτά που δεν ήταν κομμουνισμός. Πρώτα και κύρια, ελευθερία της αγοράς, το αντίθετο του κομμουνιστικού διευθυντισμού. Η έννοια της ελευθερίας ως υπέρτατη αξία και βασική αρχή της πολιτισμένης ύπαρξης και της ίδιας της γαλλικής επανάστασης, μεταμορφώθηκε -ήδη- κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα σε μια έννοια περί ελευθερίας ως συστατικού στοιχείου μιας συγκεκριμένης οικονομικής τάξης πραγμάτων και ενός συγκεκριμένου θεσμικού καθεστώτος. Έτσι μετατράπηκε από μια αξία που έδινε μια ταυτότητα σε μια τάξη, την αστική τάξη, σε μια αξία που έδωσε μια ταυτότητα στο κεφάλαιο, ενώ την ίδια ώρα οι κατώτερες τάξεις ύψωναν το λάβαρο που έγραφε “αλληλεγγύη”.

Αυτό που συμβαίνει όμως σήμερα είναι εντελώς διαφορετικό γιατί η ιδέα της ελευθερίας που προωθείται από την ακροδεξιά -και νομίζουμε ότι μπορούμε να εντάξουμε τον Τραμπ στο χώρο της ακροδεξιάς- πρέπει να μπορέσει να μετατατραπεί σ’ ένα αναγνωρίσιμο σύμβολο από εκείνο το “πλήθος” χωρίς ταξικά συμφραζόμενα, το οποίο και αποτελεί το προϊόν της αποσάθρωσης της μεσαίας τάξης [middle class] και τον κατακερματισμό της εργατικής τάξης [working class].

Πώς, πότε και γιατί ενδυναμώνεται η επιρροή της Ακροδεξιάς; Φταίνε οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις;

Θεσσαλονίκη, Οκτώβριος 2021

Η ενδυνάμωση του φασισμού είναι σύμπτωμα και αποτέλεσμα αδυναμίας των δημοκρατικών αστικών κομμάτων, όχι των σοσιαλιστικών, κομμουνιστικών ή άλλων αριστερών πολιτικών δυνάμεων

Αναδημοσίευση από το "Μετά την κρίση"

Η παροδική και προσωρινή επανενεργοποίηση του ιστοχώρου Μετά την Κρίση, είναι μια μικρή αντίδραση σε φαινόμενα «επιστροφής του αδιανόητου», το οποίο στην πραγματικότητα ήταν πάντα εδώ. Η επαναδραστηριοποίηση ακροδεξιού όχλου, το επεισόδιο και η διαγραφή από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ του βουλευτή κ. Μπογδάνου, αλλά και η ενεργός επανεμφάνιση πιο σοβαρού πολιτικού που δίνει συχνά αφορμές επαφής με την περίμετρο της Ακροδεξιάς, είναι η μία δυσάρεστη πλευρά. Η άλλη, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τέτοιες «επιστροφές του αδιανόητου» κάποιοι που δεν ανήκουν στην αντιδημοκρατική Δεξιά, π.χ. με το παλαιολιθικής πολιτικής ευφυίας ιδεολόγημα «των δύο άκρων». Στον γκρίζο πίνακα συμμετέχουν και δηλωμένοι αντίπαλοι της Ακροδεξιάς, που βρίσκουν μια ακόμη αφορμή για να ιδεολογήσουν (αντί να ερευνήσουν και να κατανοήσουν), προκειμένου να τονίσουν τις αιώνιες και τοξικές αντιπαλότητες με δυνητικούς φίλους και όχι με βέβαιους αντιπάλους. Τίποτε από όλα αυτά δεν εκπλήττει, ούτε είναι επιστροφές αδιανόητων. Είναι όμως αιώνια επιστροφή και επιστροφή του αιώνια χθεσινού και τίποτε καλό δεν προοιωνίζει για το πολιτικό αύριο στην Ελλάδα.

H υπόθεση ότι για την ενδυνάμωση της Ακροδεξιάς ευθύνονται (εν όλω ή εν μέρει) οι πολιτικές της Αριστεράς (της σοσιαλδημοκρατικής, της κομμουνιστικής ή άλλης), επειδή γίνονται «κοντόφθαλμες» και χρεωκοπούν, ή επειδή και άλλες Αριστερές θέλουν «να μιμηθούν τη χρεωκοπημένη σοσιαλδημοκρατία», ή αντίθετα, επειδή «ερεθίζουν και εκφοβίζουν» τους αντιπάλους τους (βλ. τη λεγόμενη Διαμάχη των Ιστορικών - Historikerstreit, στη Γερμανία και αλλού), δεν επαληθεύεται από τα ιστορικά δεδομένα.

Στις ευρωπαϊκές χώρες, ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός του Μεσοπολέμου δεν ενδυναμώθηκαν επειδή η τότε Αριστερά ήταν χρεωκοπημένη, ούτε επειδή η τότε Κομμουνιστική Αριστερά μιμήθηκε την τότε Σοσιαλδημοκρατία (στην πραγματικότητα έπραξε το αντίθετο), αλλά ούτε επειδή απειλούσε να πορευθεί προς την εξουσία. Με εξαίρεση τη Ρωσία, είχε ήδη υποστεί αποφασιστική ήττα στην έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1914). Στον ταραχώδη ελληνικό Μεσοπόλεμο, ο φασιστικός όχλος που έκαψε την εβραϊκή συνοικία Κάμπελ στη Θεσσαλονίκη το 1931, δεν συγκροτήθηκε ως φασιστικός όχλος επειδή απογοητεύτηκε ή ερεθίστηκε από την τότε Αριστερά. Ούτε, βέβαια, η «Χρυσή Αυγή» κατέκτησε το 10 % σχεδόν των ψήφων την περίοδο 2010-2015, επειδή η ελληνική κοινωνία ήταν τότε απογοητευμένη από την Αριστερά ή τη φοβόταν. Από άλλους - άλλων πολιτικών πλευρών - ήταν απογοητευμένη, και άλλους φοβόταν.

 
Τα παραδείγματα είναι άπειρα και το δίδαγμα της ιστορίας σαφές: Πάντα η Ακροδεξιά ενισχύεται όταν είναι σε κρίση ένα πολιτικό σύστημα, ιδίως όταν «τρεκλίζει» και «σκοντάφτει» ο αστισμός και τα αστικά κόμματα, όχι τα κόμματα της Αριστεράς, σοσιαλιστικά, κομμουνιστικά ή άλλα.

 
Και υπάρχει λόγος που έτσι συμβαίνει και όχι αλλιώς. Η Ακροδεξιά, ο ναζισμός, ο φασισμός, έχουν πραγματικά κοινωνικά στηρίγματα, που αναπτύσσονται παράλληλα με ενεργές υλικές προσδοκίες και φόβους, μέσα σε οικογένειες ορισμένων συγκεκριμένων μικρο-μεσοαστικών στρωμάτων και δεν είναι μόνον φαντασιακές-ιδεολογικές «ταυτίσεις με την εξουσία» (Φουκωϊκού τύπου), ούτε είναι συγκροτημένα απλά και μόνον ως «αρνητικές ταυτότητες» (κατά τον Ε. Τραβέρσο). Πάντα εξακολουθεί να υπάρχει, όπως υπήρχε στις πρωτο-νεωτερικές κοινωνίες του 20ού Αιώνα, ένα (μειοψηφικό) ρεύμα που ρέπει προς τον κοινωνικό φασισμό.

Κομάντο Ποπ Κορν

Αναδημοσίευση από το "enlacezapatista.ezln.org.mx"

Σεπτέμβριος 2021


Δεν ξέρω με σιγουριά, αλλά ο μύθος τοποθετεί την κυοφορία αυτής της ελίτ μονάδας του εζεταελεένε πριν από μερικά φεγγάρια.

Παρόλο που η γενική ζαπατιστική διοίκηση αρνήθηκε επανειλημμένα την ύπαρξή της και κατέταξε αυτές τις συκοφαντίες στο φάκελο «Εξαιρετικοί και Μη Μύθοι» (μαζί με τους θρύλους του Σομπρερόν¹, της Χπακιντέ² και τις γαστρονομικές συνταγές του θανόντος Σουπ Μάρκος), οι φήμες εντοπίζουν τη γέννηση του διάσημου πλέον Κομάντο Ποπ Κορν [Παλομίτας] στο Καρακόλ Τουλάν Καού³, στο τέλος του έτους 2019.

Σύμφωνα με αυτόν, ο αυτοαποκαλούμενος Σουπ Γκαλεάνο είχε καβατζώσει όλο το καλαμπόκι που προοριζόταν για ποπ κορν στη νοτιοανατολική μεξικανική πολιτεία της Τσιάπας. Και παρόλο που ο προαναφερθέντας αργότερα ισχυρίστηκε ότι το σχέδιό του ήταν να σαμποτάρει τις μεγάλες αλυσίδες του κινηματογράφου και να τις αναγκάσει να μειώσουν την τιμή ενός τόσο πολύτιμου προϊόντος -καθώς και να εμποδίσει τις περίεργες παραλλαγές που προσφέρουν ποπ κορν με γεύση από πατατάκια-, μεταγενέστερες έρευνες συντάσσονται με την υπόθεση που εισηγήθηκε ο εισαγγελέας (ένα ον εξαιρετικά παρόμοιο με ένα σκαθάρι), ο οποίος στη δίκη εξέθεσε το κίνητρο του εγκλήματος: ο Σουπ Γκαλεάνο ήθελε να μπλοκάρει το ποπ κορν για να το έχει μόνο ο ίδιος. Η ξαφνική και ακατανόητη έλλειψη καυτερής σάλτσας αύξανε τις υποψίες.

Θα υλοποιηθεί η θέληση του Μίκη Θεοδωράκη για την επιτύμβια δήλωση ταυτότητας, ή θα θαφτεί και αυτή μαζί με τη σωρό του;

Το «Πολέμησε το Δεκέμβρη» δεν παραπέμπει σε αυτό για το οποίο όλος ο πλανήτης μιλάει σήμερα για τον Μίκη, την τέχνη του και τη μουσική του...

Ο Μίκης, σύμφωνα με τα τότε λεγόμενά του επέλεξε, για επιτύμβιο επίγραμμα μια φράση που δεν αναφέρεται καθόλου στο μουσικό του έργο αλλά σε μια στιγμή της ζωής του, αυτή που ως αντάρτης του Εφεδρικού ΕΛΑΣ της Αθήνας πολέμησε κατά των Άγγλων το 1944.

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι τα επιτύμβια αυτά επιγράμματα υποδηλώνουν πως ο δημιουργός θεωρεί ως ύψιστο ιδανικό του όχι την τέχνη του αλλά κάτι άλλο. Και στην περίπτωση του Μίκη υποδηλώνεται με σαφήνεια ότι η τέχνη του και συγκεκριμένα οι μουσικές του συνδέονται και υπηρετούν μια ανώτερη -για τον ίδιο- ηθική αξία, γι’ αυτό άλλωστε και δηλώνει «μου άρεσε ο ήχος της μάχης».

Μίκης Θεοδωράκης – Στον τάφο μου να γραφεί «Πολέμησε το Δεκέμβρη» 

Αναδημοσίευση από το "in.gr"

Πριν από έξι χρόνια, ο Μίκης Θεοδωράκης είχε εξομολογηθεί σε συνέντευξη τύπου με αφορμή το νέο ανέβασμα το 2015 του έργου «Του νεκρού αδερφού» (η πρώτη παρουσίαση είχε γίνει το 1962 από τον θίασο του Μάνου Κατράκη) ότι στον τάφο του θέλει να γραφτεί η φράση «Πολέμησε το Δεκέμβρη».
Πολέμησα 33 μέρες και μου άρεσε ο ήχος της μάχης

Για το επιτύμβιο αυτό επίγραμμα που παραπέμπει στο αντίστοιχο του αρχαίου Έλληνα τραγωδού Αισχύλου, ο οποίος είχε πολεμήσει ενάντια στους Πέρσες στη μάχη του Μαραθώνα, ο Μίκης Θεοδωράκης διανύοντας τότε τα 90 του χρόνια είχε πει συγκεκριμένα:

«Στον τάφο μου να γραφεί: Πολέμησε το Δεκέμβρη. Θα μου πείτε… ο πόλεμος; Δεν ξέρω… Έχω και το κρητικό γονίδιο και μου αρέσουν τ’ άρματα. 

Πολέμησα 33 μέρες και μου άρεσε ο ήχος της μάχης.

 Όπου ήταν μάχη, έτρεχα, έμπαινα μέσα. Σφαίρα δεν μ’ έπιανε».

COVID 19: Τι άλλα "μαγικά" μας περιμένουν;

Το ζήτημα της αντιμετώπισης του covid 19 δεν θα κριθεί με τους όρους που διαμορφώνονται μέσα από την αντιπαράθεση ανάμεσα στους εμβολιαστές και αντιεμβολιαστές, που όλο και περισσότερο οξύνεται στη χώρα μας. Προφανώς τα εμβόλια είναι ένα από τα πιο βασικά όπλα για την αντιμετώπιση της πανδημίας, δεν επαρκεί όμως και την εξάπλωση των μεταλλάξεων του COVID 19. Ήδη η τρίτη δόση είναι προ των πυλών για κάποιες ευπαθείς ομάδες. Μάλλον η πολιτική του εμβολιασμού για τον COVID 19 θα λάβει παρόμοιο χαρακτήρα με αυτόν που έχει ο επαναλαμβανόμενος εμβολιασμός για την γρίπη και τον πνευμονόκοκκο. Φαίνεται πως ο κορονοϊός ήρθε για να μείνει…

Aστικοί μύθοι και η νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα για τις πυρκαγιές...

όλα τρυγύρω αλλάζουνε, όλα τα ίδια μένουν...

του Γιώργου Καλαντζόπουλου.

Ένας οικολόγος, ο Ηλίας Ευθυμιόπουλος, ο πρώτος διευθυντής της Greenpeace στην Ελλάδα μέχρι το 1999 και πρώην υφυπουργός Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων (2000-2001), παρουσιάζει μέσω μιας συνέντευξης με τον Μαρτίνο Γκαίτλιχ στην athensvoice, μερικούς τους μύθους που βάζουν το δικό τους λιθαράκι  - περισσότερο ως άλλοθι παρά ως προτροπές - στην διαμόρφωση της συναίνεσης στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς για ανατραπεί  το θεσμικό καθεστώς προστασίας του δασικού πλούτου της χώρας με ευκαιρία τις πρόσφατες πυρκαγιές. Tο κείμενο δημοσιεύτηκε στις 24.07.2021, μόλις λίγες μέρες πριν ξεκινήσουν, γιαυτό έχει μια ιδιαίτερη αξία.

Αν ο Πρωθυπουργός, σε συνθήκες πυρκαγιάς που ζήσαμε τις προηγούμενες μέρες, έλεγε: “Η αύξηση της δασοκάλυψης της Ελλάδας δεν είναι μία άποψη ή ένας ισχυρισμός κάποιων. Είναι μια αντικειμενική διαπίστωση”, ποιός θα τον πίστευε;

Μάλλον κανένας!

Γιαυτό, δεν το είπε ο ίδιος...

Το είπε όμως ο “ειδικός” μια βδομάδα πριν τις πυρκαγιές, ο Μαρτίνο Γκαίτλιχ, ο βιολόγος-περιβαλλοντολόγος και συγγραφέας πολλών βιβλίων για το ελληνικό τοπίο και το φυσικό περιβάλλον, στην συνέντευξή του στον Ηλία Ευθυμιόπουλο:

Τι έκανε ο Νέρωνας την ώρα που καιγόταν η Ρώμη;

Ο Αντώνης Παναγιωτόπουλος-Πιπεριάν παρουσιάζοντας  “το βιβλίο της ολικής άγνοιας” των Τζον Λόυντ & Τζον Μίτσινσον στην ελληνική έκδοσή του, έγραφε: “Αν εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι ο Ατλας κουβαλούσε στους ώμους τη Γη, ότι το ‘Εβερεστ είναι το ψηλότερο βουνό στον κόσμο, ότι η σαμπάνια εφευρέθηκε από τους Γάλλους ή ότι ο άνθρωπος έχει πέντε αισθήσεις, τότε πραγματικά χρειάζεστε αυτό το βιβλίο! ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ! Το βιβλίο αυτό ρίχνει άπλετο φως στο βασικό ερώτημα της Ιστορίας «τι είναι αλήθεια και τι είναι παραμύθια» και είναι ένας εκτενής, απολαυστικός οδηγός λύσεων των παρανοήσεων, σφαλμάτων και μύθων σε όλο το πεδίο της «κατακτημένης γνώσης», που θα σας κάνει να αναρωτηθείτε για ποιο λόγο μπαίνει κανείς στον κόπο να πάει σχολείο… Θα απολαύσετε την ανάγνωσή του, θα αναρωτηθείτε για το εύρος των γνώσεών σας ή μάλλον για το βάθος της άγνοιάς σας, θα γελάσετε και βέβαια… θα εντυπωσιάσετε τους φίλους σας! Διαβάστε το γιατί, όπως είπε και ο Γούντι Άλλεν, είναι προτιμότερο να πίνεις αχόρταγα από το ποτάμι της γνώσης, παρά να κάνεις γαργάρες…”

Αν και δεν έχει ιστορικά επιβεβαιωθεί, όπως συνήθως συμβαίνει με τους εμπρησμούς, στον Νέρωνα αποδίδεται ο εμπρησμός της Ρώμης το 64 μ.Χ . Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από αυτό το βιβλίο που εξετάζει τις πιθανές εκδοχές για το τι έκανε ο Νέρωνας την ώρα που καιγόταν η Ρώμη:

- Σίγουρα δεν έπαιζε βιολί, καθώς το πρώτο βιολί (φιντλ) εμφανίστηκε μόλις τον 15ο αιώνα.

- Σύμφωνα με μια δεύτερη κατηγορία, την ώρα που καιγόταν η Ρώμη (64 μ.Χ.) ο Νέρωνας τραγουδούσε ένα τραγούδι για τη φλεγόμενη Τροία, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ήταν ο ίδιος εκείνος που είχε βάλει φωτιά στην πόλη.

Πυρκαγιές: Σενάρια συνωμοσίας που θάφτηκαν στις στάχτες...

Φτιάχτηκε για τον Αλέξη, αλλά μια χαρά ταιριάζει και στον Κούλη...

Ένα κείμενο της Μαριλης Μαργωμενου που γράφτηκε πριν από την εποχή των μνημονίων (2009) και αναφέρεται στα σενάρια συνωμοσίας που ανέπτυσσαν οι εκάστοτε κυβερνώντες, για να καλύψουν τις δική τους ανευθυνότητα στην αντιμετώπιση του διαχρονικού φαινομένου των πυρκαγιών στην χώρα μας.

 

Συνήθως οι ευθύνες αποδίδονται στους εχθρούς του έθνους ή σε πολιτικούς αντιπάλους. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπου συνωμοτεί η ίδια φύση, όπως με “κουκουνάρες” του Γ. Ράλλη και “τον στρατηγό άνεμο” του Β. Πολύδωρα. Σήμερα συμβαίνει το ίδιο με την απόδοση των ευθυνών στην “κλιματική αλλαγή”.

 

Πράγματι υπάρχουν φυσικοί παράγοντες που ευνοούν την εξάπλωση της φωτιάς και είναι γνωστοί. Όμως, συνήθως οι φωτιές δεν ανάβουν μόνες τους. Τις ανάβουν άνθρωποι, από την εποχή που ανακάλυψαν την φωτιά. Ο χόμο σάπιενς, προκάλεσε την πρώτη μεγάλη οικολογική καταστροφή στον πλανήτη με τραγικές συνέπειες στην πανίδα και την χλωρίδα του πλανήτη.

Αυτό ισχύει και σήμερα: στον ανθρώπινο παράγονται οφείλονται πυρκαγιές. Είτε από ανεμελιά, είτε για ιδιοτελείς λόγους, οι οποίοι είναι εντελώς διαφορετικοί απ’ αυτούς που προβάλουν οι “θεωρίες συνωμοσίας”...