Aστικοί μύθοι και η νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα για τις πυρκαγιές...

όλα τρυγύρω αλλάζουνε, όλα τα ίδια μένουν...

του Γιώργου Καλαντζόπουλου.

Ένας οικολόγος, ο Ηλίας Ευθυμιόπουλος, ο πρώτος διευθυντής της Greenpeace στην Ελλάδα μέχρι το 1999 και πρώην υφυπουργός Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων (2000-2001), παρουσιάζει μέσω μιας συνέντευξης με τον Μαρτίνο Γκαίτλιχ στην athensvoice, μερικούς τους μύθους που βάζουν το δικό τους λιθαράκι  - περισσότερο ως άλλοθι παρά ως προτροπές - στην διαμόρφωση της συναίνεσης στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς για ανατραπεί  το θεσμικό καθεστώς προστασίας του δασικού πλούτου της χώρας με ευκαιρία τις πρόσφατες πυρκαγιές. Tο κείμενο δημοσιεύτηκε στις 24.07.2021, μόλις λίγες μέρες πριν ξεκινήσουν, γιαυτό έχει μια ιδιαίτερη αξία.

Αν ο Πρωθυπουργός, σε συνθήκες πυρκαγιάς που ζήσαμε τις προηγούμενες μέρες, έλεγε: “Η αύξηση της δασοκάλυψης της Ελλάδας δεν είναι μία άποψη ή ένας ισχυρισμός κάποιων. Είναι μια αντικειμενική διαπίστωση”, ποιός θα τον πίστευε;

Μάλλον κανένας!

Γιαυτό, δεν το είπε ο ίδιος...

Το είπε όμως ο “ειδικός” μια βδομάδα πριν τις πυρκαγιές, ο Μαρτίνο Γκαίτλιχ, ο βιολόγος-περιβαλλοντολόγος και συγγραφέας πολλών βιβλίων για το ελληνικό τοπίο και το φυσικό περιβάλλον, στην συνέντευξή του στον Ηλία Ευθυμιόπουλο:

“Η αύξηση της δασοκάλυψης της Ελλάδας δεν είναι μία άποψη ή ένας ισχυρισμός κάποιων. Είναι μια αντικειμενική διαπίστωση που βασίζεται σε συγκρίσεις αεροφωτογραφιών, ιστορικών φωτογραφιών, καθώς και δορυφορικών λήψεων. Όλες οι σχετικές μελέτες που έχουν γίνει και όλα τα διαθέσιμα στοιχεία, δείχνουν μία ξεκάθαρη αύξηση. Το ποσοστό των δασών στη χώρα μας ξεπερνά το 25%. Αντιλαμβάνεστε ότι αν συμπεριλάβουμε τους θαμνώνες, τότε το ποσοστό αυτό προφανώς είναι ακόμα μεγαλύτερο. Η σημαντικότερη αύξηση της δασοκάλυψης στην Ελλάδα ξεκίνησε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, λόγω της μείωσης του πληθυσμού της υπαίθρου και ιδίως λόγω της σταδιακής εγκατάλειψης των ορεινών και ημιορεινών περιοχών. Ένας άλλος, δευτερεύων, παράγοντας ήταν η σταδιακή μείωση της χρήσης των καυσόξυλων στη θέρμανση και στο μαγείρεμα. Σε μια γενική θεώρηση λοιπόν, ναι, έχει συνολικά σημειωθεί αύξηση των εκτάσεων με δασική βλάστηση, παρά τις πυρκαγιές.”

Περίπου πριν δυο μήνες από τον “ειδικό”, τα ίδια πράγματα πρόβαλε και o “δημοσιογράφος”. Ο Δημήτρης Καμπουράκης (02.6.2021) στο liberal (“Μια ιστορία με δάση και προστιθέμενες αξίες”) έγραφε:

“Ρίξτε μια ματιά στα δεδομένα. Η Ελλάδα έχει 64% δασοκάλυψη. Τα δύο τρίτα της έκτασης της χώρας. Συγκλονιστικό ποσοστό, είμαστε τέταρτοι στην Ευρώπη. Απ’ αυτό, το 25,4% είναι κανονικό δάσος με μεγάλα δέντρα, άλλο ένα 25% είναι δασικές εκτάσεις με χαμηλή βλάστηση κι ένα 14% βοσκότοποι. Τα δάση μας δεν εξαφανίζονται όπως λένε στα καφενεία, επεκτείνονται ραγδαία λόγω της απερήμωσης της υπαίθρου. Ένα το κρατούμενο.”

Ένα λοιπόν το “κρατούμενο”, όπως γράφει και ο Δημήτρης Καμπουράκης. Όμως o μύθος δεν είναι η άποψη ότι “ η αύξηση της δασοκάλυψης της Ελλάδας είναι μια αντικειμενική διαπίστωση”. Ο μύθος κατασκευάζεται στο μυαλό του κάθε απλού ανθρώπου, από την προβολή ως “αντικειμενικής διαπίστωσης”, μιας αφθονίας ενός αγαθού, που ίσως μέχρι τώρα την αγνοούσε. Λειτουργεί όπως ακριβώς η γνωστή ατάκα “λεφτά υπάρχουν”!… Έχουμε “περίσσευμα” από δάση: το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στην “προστασία” τους αλλά στην “αξιοποίησή” τους…

-  Αυτός ο μύθος δεν λειτουργεί σε συνθήκες πυρκαγιάς, λειτουργεί σε συνθήκες κανονικότητας, θα επανέλθει με την αποκατάσταση της κανονικότητας...

Σε όλους αυτούς τους “ειδικούς” και τους “δημοσιογράφους”, θα συνιστούσα να επαναλάβουν το μάθημα της γεωγραφίας της β’ γυμνασίου. Τότε θα μάθαιναν τα βασικά, όπως: οι χώρες που έχουν πολλά βουνά, έχουν κατά κανόνα και πολλά δάση. Στους κάμπους και στις πεδιάδες μπορείς να έχεις μεγάλες γεωργικές εκτάσεις, στα βουνά είναι κάπως δύσκολο. Η σύγκριση των ποσοστών της δασοκάλυψης ανάμεσα στις χώρες, αν δεν λάβεις υπόψη του τουλάχιστον το ανάγλυφο (ας αφήσουμε το κλίμα, το είδος βλάστησης και άλλα χαρακτηριστικά), τίποτα το αξιόλογο δεν σηματοδοτεί. Αν κάποιος προσπαθεί να βγάλει συγκριτικά συμπεράσματα μόνο από το ποσοστό δασοκάλυψης, ή είναι βλάκας ή σκόπιμα προβάλει μια διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας...

Αν εμπεδώσουν το μάθημα της γεωγραφίας, θα μπορούσαν να ασχοληθούν και με άλλες πλευρές του ζητήματος, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι ο ορισμός του δάσους στις ευρωπαϊκές χώρες ποικίλλει αρκετά, καθιστά ακόμα πιο αβέβαια την ορθότητα των όποιων συγκριτικών συμπερασμάτων...

Ερώτημα προς τους αναγνώστες: Γιατί ο κ. ο Μαρτίνο Γκαίτλιχ κάνει την σύγκριση της σημερινής δασοκάλυψης μόνον με εποχή του τέλους του 2ου παγκοσμίου πολέμου (όπου η χώρα μας είχε ένα από τα μικρότερα ποσοστά στην ιστορία της) και δεν παραθέτει καμία άλλη αναφορά με μεγαλύτερο βάθος χρόνου; Για να είμαι ακριβής, υπάρχει μια αναφορά σε παλαιότερες εποχές, συγκεκριμένα πάνω από 200.000 χρόνια, την οποία θα αναφερθώ παρακάτω.

Μια δημοσιογραφικού χαρακτήρα σύντομη καταγραφή της διαχρονικής της δασοκάλυψης της χώρας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, που γράφτηκε στο τέλος του προηγούμενου αιώνα, έχει και μια πρόβλεψη για το 2020 [εδώ]. Περιέχει μια σημαντική επισήμανση για το πως η απουσία πολιτικών προστασίας του δασικού πλούτου προσδιορίζει τον χαρακτήρα αυτής της εξέλιξης: “Η αύξηση των τελευταίων δεκαετιών εστιάζεται στα ορεινά μέρη. Αντίθετα, παρατηρείται μείωση στις παράκτιες, πεδινές και περιαστικές περιοχές.” Υπάρχει δηλαδή μια γραμμική σχέση, αντιστρόφως ανάλογη ανάμεσα στην ανθρώπινη δραστηριότητα και την δασοκάλυψη.

Αυτή η επισήμανση για την σχέση τις ιστορίας της ανθρώπινης δραστηριότητας με το δάσος και την εξέλιξή του, δεν προβάλλεται στο κείμενο του κ. Ευθυμιόπουλου - Μαρτίνο Γκαίτλιχ, γιατί στην πραγματικότητα την υποτιμά. Η υποτίμηση συνοδεύεται παράλληλα και από μια διαστρέβλωση στον προσδιορισμό της “ανθρώπινης δραστηριότητας”: Είναι παρόντες οι εμπρηστές και αξιολογείται η δράση τους, αλλά απουσιάζει το “κράτος”. Αυτή η “αστυνομική/δικαστική” προσέγγιση για τον εντοπισμό των “ατομικών ευθυνών” και σκοπιμοτήτων στην ανθρώπινη δραστηριότητα, είναι το σημείο όπου ο “ειδικός” και ο “δημοσιογράφος” ταυτίζονται. Ενδεικτική είναι και η προβολή της δημόσιας εικόνας των “σατανικών εμπρηστών με κουκούλες και μηχανές που καίνε τα δάση”. Αν και τέτοιοι εμπρηστές δεν έχουν καταγραφεί στα επίσημα στοιχεία, οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν μεγάλη συμμετοχή στον δημόσιο διάλογο για τον εντοπισμό τους ( περισσότερα γιαυτό το θέμα, εδώ: ( Πυρκαγιές: Σενάρια συνωμοσίας που θάφτηκαν στις στάχτες... ).   

Έχουν όμως καταγραφεί περιστατικά από την ΔΕΗ, από ανεξέλεγκτες χωματερές και κάποιους που έχουν κοπάδια. Φωτιές έχουν ξεσπάσει κι από την καύτρα ενός τσιγάρου που πέταξε κάποιος απρόσεκτος οδηγός έξω απ’ το παράθυρο του αυτοκινήτου του, σε ένα δρόμο που δεν είχαν καθαριστεί οι παρυφές του από τα ξερόχορτα. Αυτές μερικές μόνον από τις περιπτώσεις που καταγράφουν ως αίτιο μιας πυρκαγιάς τον ανθρωπογενή παράγοντα. Αν κάποιος θέλει πράγματι να αναλύσει την ανταγωνιστική πλευρά της σχέση της ανθρώπινης δραστηριότητα με το δάσος, θα πρέπει να εντοπίσει τον “εχθρό” σε πρακτικές και και απαιτήσεις συμφερόντων που δεν ενσαρκώνονται μόνο σε όνειρα αλλά και σχεδιασμούς: εκεί βρίσκεται ο πραγματικός “εμπρηστής”, και δεν κρύβεται πίσω από κουκούλα...

Αυτός είναι ο πιο σημαντικός μύθος που προβάλλει το κείμενο του Ευθυμιόπουλου - Μαρτίνο Γκαίτλιχ. Αναπαράγεται συνήθως στα ΜΜΕ, σε κοινωνικά δίκτυα, αλλά και πολιτικές ανακοινώσεις. Χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα:

“Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο ανθρώπινος παράγοντας, εκούσιος ή ακούσιος, είναι μεν υπαρκτός, όμως ας μην ξεχνάμε ότι οι δασικές πυρκαγιές υπήρχαν στον μεσογειακό χώρο και πριν από την παρουσία του ανθρώπου. Όποια κι αν είναι τα αίτια, ανθρωπογενή ή φυσικά, έχουν μικρή σημασία στην εξέλιξη των πυρκαγιών, στις ζημίες και στην καταστροφικότητά τους. Όσοι λοιπόν διατείνονται ότι πίσω από τις δασικές πυρκαγιές στην Ελλάδα βρίσκονται πάντα κάποιοι εμπρηστές, κάνουν μία εσφαλμένη απλούστευση και αστοχούν στην προσέγγιση της ουσίας του προβλήματος. Και, ακόμα χειρότερα, απομακρύνουν τη συζήτηση από τη βαθύτερη κατανόηση του φαινομένου των πυρκαγιών στα μεσογειακά δάση.”

Αυτός ο μύθος λειτουργεί και και σε συνθήκες πυρκαγιάς, όπου ο “οικολόγος” γίνεται …“πυροσβέστης”. Θα διατυπώσω, με δικά μου λόγια, όπως το καταλαβαίνω το παραπάνω απόσπασμα:

Ο “κίνδυνος” από τις πυρκαγιές εντοπίζεται στις ζημιές και την καταστροφικότητά της. Ο ανθρώπινος παράγοντας στο ζήτημα της διαχείρισης των πυρκαγιών είναι περιορισμένος, αφού πάντα εκδηλώνονταν πυρκαγιές στην φύση, ακόμα και πριν υπάρξει ο άνθρωπος. Έτσι κι αλλιώς, πυρκαγιές θα έχουμε. Η αναζήτηση “ενόχων” (φυσικών ή ηθικών αυτουργών) δεν έχει καμία πρακτική σημασία για την αντιμετώπιση του κινδύνου των πυρκαγιών. Συμπέρασμα: Όσα μέτρα πρόληψης και προστασίας και αν ληφθούν, δεν μπορούν να αποτρέψουν τον κίνδυνο της πυρκαγιάς. Γιαυτό, οι πολιτικές παρέμβασης θα πρέπει επικεντρώνονται στο ίδιο το φαινόμενο και την εξέλιξή του και να ενεργοποιούνται όταν εκδηλωθεί με στόχο τον περιορισμό των ζημιών και την μείωση της έντασης της καταστροφικότητας που διαθέτει.

Ας γυρίσουμε όμως στο ίδιο το κείμενο.

Από μια υπόθεση είναι λαθεμένη, μόνον λαθεμένα συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν. Ας δούμε ποιές από τις προκείμενες προτάσεις αυτής της επιχειρηματολογίας είναι λαθεμένες:

Ας ξεκινήσουμε με την πρόταση: “οι δασικές πυρκαγιές υπήρχαν στον μεσογειακό χώρο και πριν από την παρουσία του ανθρώπου”.

Πράγματι, μια πυρκαγιά - ακόμα και σήμερα - μπορεί ν’ ανάψει από ένα κεραυνό σε ένα δάσος. Μπορούμε να το διαπιστώσουμε αν πάμε στο ...Άγιον Όρος. Εκεί, αυτό είναι ένα σύνηθες φαινόμενο (όπως στις πυρκαγιές του 2009, 2014, 2018, 2020). Γιατί να διακτινιστούμε στον χρόνο πίσω 200.000χρόνια;

Μήπως γιατί δεν θέλουμε να δούμε τι έχει γίνει μέσα σε αυτά τα 200.000 χρόνια;

Η πρώτη μεγάλη οικολογική καταστροφή στον πλανήτη με τραγικές συνέπειες στην πανίδα και την χλωρίδα του σημειώθηκε μαζί με την εξάπλωση του χόμο σάπιενς. Συνεχίστηκε με την πρόοδο που έφερε η αγροτική επανάσταση. Πριν την αγροτική επανάσταση ο πλανήτης φιλοξενούσε περίπου 200 γένη μεγάλων χερσαίων θηλαστικών με βάρος πάνω από 50 κιλά. Ο χόμο σάπιενς οδήγησε στην εξαφάνιση με την αλόγιστη χρήση της φωτιάς (που εντάθηκε αργότερα για την απόκτηση γεωργικής γης και την εξάπλωση της κτηνοτροφίας) σχεδόν τα μισά μεγάλα ζώα του πλανήτη, πολύ πριν οι άνθρωποι ανακαλύψουν τον τροχό, την γραφή ή τα σιδερένια εργαλεία. Στην χώρα μας δεν χρειάζεται να πάμε τόσα χρόνια πίσω. Γραπτές μαρτυρίες από στους ιστορικούς χρόνους αναφέρουν νησιά του αιγαίου ήταν καταπράσινα. Η επικρατούσα άποψη για το πως πολλά απ’ αυτά έγιναν “ξερονήσια”, διατείνεται ότι οφείλεται στις φωτιές και στην κτηνοτροφία που εμπόδισε την φυσική αναδάσωση και οδήγησε στην διάβρωση και καταστροφή της φυτικής γης από την βροχή και τους ανέμους. Αν τα νησιά του Αιγαίου ήταν ακατοίκητα, θα ήταν σήμερα καταπράσινα δάση…

Αυτό το καταστροφικό ρόλο του “δώρου” που έκανε ο Προμηθέας στους ανθρώπους επιχειρεί να τον αναιρέσει η επόμενη πρόταση, η οποία προβάλει τον μύθο ότι οι “πυρκαγιές” είναι μια ΤΙΝΑ της φύσης (κατονομάζεται ως ένα “φυσιολογικό φαινόμενο”), όπου ο ανθρώπινος παράγοντας δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα:

“Όσο και αν ξενίσει κάποιους αυτό που θα πω, τα πευκοδάση αυτά καίγονται τουλάχιστον μία ή δύο φορές μέσα σε κάθε αιώνα. Αυτό ήταν και παραμένει ένα φυσιολογικό φαινόμενο, άρρηκτα συνδεδεμένο με τα μεσογειακά δασικά οικοσυστήματα.”

Πριν μια εικοσαετία, ο Νίκος Μάργαρης, ως “ειδικός” και αυτός, είχε μια διαφορετική στάση: Δεν περιοριζόταν μόνον στο επιστημονικό ενδιαφέρον για “τη βαθύτερη κατανόηση του φαινομένου των πυρκαγιών” και διατύπωση θεωριών για την συχνότητα που θα καίγονται – έτσι κι αλλιώς – τα πευκοδάση. Επεσήμανε και όρους παρέμβασης σε αυτό το “φυσιολογικό φαινόμενο”. Χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα:

“Τα πεύκα είναι οι μεγάλοι ένοχοι: Έχουμε μια μανία με τα πεύκα. Τα φυτεύουμε παντού. Στα στρατόπεδα τα βάζουν δίπλα στις πυριτιδαποθήκες. Τα πεύκα όμως έχουν ένα… μειονέκτημα. Χρειάζονται, προκαλούν, τη φωτιά. Ανήκει στο DΝΑ τους. Στο Πήλιο που δεν έχει πεύκα, πήγαν οι δασολόγοι και φύτεψαν. Τα πεύκα αυτά έχουν καεί έως τώρα τρεις φορές (και από τότε που έγραψε το κείμενό του, έχουν πάλι καεί). Στην Πάρνηθα τα πεύκα έκαψαν τα έλατα. Από τη ρητίνη βγαίνει το εύφλεκτο νέφτι.”

- Το θέμα έχει μεγάλη σημασία γιατί οι πρόσφατες πυρκαγιές στην Αττική και την Εύβοια εκδηλώθηκαν σε πευκόφυτες περιοχές. Θα γίνουν “αναδασώσεις” και θα φυτευτούν πάλι πεύκα;

Ο Μαρτίνο Γκαίτλιχ, θα μπορούσε να έχει μια ανάλογη στάση με τον Νίκο Μάργαρη;

- Βεβαίως!

Το πρόβλημα δεν έγκειται στην διαφορετική “επιστημονική άποψη”, αλλά στην αντίληψη για τον κοινωνικό της χαρακτήρα. Ο Μαρτίνο Γκαίτλιχ όμως δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται γιαυτό. Αν ενδιαφερόταν, θα προσέθετε:

“Από το 1977, την μεγάλη πυρκαγιά της Εύβοιας που είχε κάψει 280.000 στρέμματα πευκοδάσους, έχει περάσει μισός αιώνας. Σύμφωνα με αυτά που ανέφερα προηγουμένως, έχει ήδη πλησιάζει η ώρα που θα ξανακαεί, γιαυτό χρειάζεται μεγαλύτερη ετοιμότητα στην Εύβοια”

Όμως δεν το είπε…

Δεν γνωρίζω αν σαν “επιστήμονας” νοιώθει ευχαριστημένος που “επαληθεύτηκε” ο θεωρητικός του λόγος…

Ας γυρίσουμε στο τελευταίο “κρατούμενο” του Δημήτρη Καμπουράκη.

Εκεί εκφράζει την αγωνιά του για το πως ένα ΟΧΙ θα γίνει ΝΑΙ, για χάρη της “αξιοποίησης” του δασικού πλούτου της χώρας. Μια αξιοποίηση που όλα τα περιλαμβάνει (είτε κομμένα, είτε πεσμένα, είτε ...καμένα):

“Κι έρχεται τώρα η βιομηχανία ξύλου και λέει: «Δώστε μου εμένα δασικές εκτάσεις που έτσι κι αλλιώς δεν μπορείτε να καθαρίσετε, να κάνω δωρεάν την δουλειά (πάντα με την καθοδήγηση του δασαρχείου) και για πληρωμή να κρατήσω την ξυλεία (είτε κομμένα, είτε πεσμένα, είτε καμένα) που θα μου λύσει το πρόβλημα της πρώτης ύλης. Η απάντηση είναι «όχι».”

Η “βιομηχανία ξύλου” δεν είναι η μόνη που έχει “θετικές προτάσεις” για το πως θα αξιοποιηθεί ο δασικός πλούτος της χώρας.

Εξάλλου, εκτός από “προτάσεις” υπάρχει και πραγματοποιημένο “έργο”: Έχει προηγηθεί πριν από δυο δεκαετίες η “εισβολή” των ΑΠΕ στα βουνά. Στο όνομα της “πράσινης ανάπτυξης” και με επιχορήγηση κεφαλαίου για την κατασκευή του έργου και επιδότηση της τιμής, στην οποία πωλείται η παραγόμενη ενέργεια, ξεκίνησαν να γεμίζουν τα βουνά με ανεμογεννήτριες. Τώρα ετοιμάζονται να είναι οι πρώτες που θα βάλλουν πόδι στις καμένες περιοχές. Αυτά τα ζητήματα είναι γνωστά και δεν χρειάζεται να τα επαναλάβω…

Εκτός από τους βιομηχάνους υπάρχουν και οι “επενδυτές”.

Ένα ενημερωτικό κείμενο, "Μαγνήτης" το Τατόι για επενδύσεις – To σχέδιο ανάπλασης το οποίο καταλήγει, πως "λεφτα υπάρχουν" για την  ..."ανάκαμψη":

“Για τη διαχείριση του έργου θα συσταθεί Εταιρεία Ειδικού Σκοπού, η οποία θα προετοιμάσει και τις συμβάσεις παραχώρησης. Ο προϋπολογισμός εκτιμάται στα 97-130 εκατ. ευρώ, με το υπουργείο Πολιτισμού να έχει αιτηθεί τα 49 εκατ. από το Ταμείο Ανάκαμψης. Τα υπόλοιπα θα αναζητηθούν με τη συνεργασία Δημοσίου και ιδιωτών.”

Όμως δεν είναι μόνον οι βιομήχανοι και οι επενδυτές που έχουν βλέψεις και σχέδια για την αξιοποίηση του δασικού πλούτου της χώρας.

Είναι και ένας “λαός” διασκορπισμένος σε όλη την χώρα, που έχει ιδιαίτερες βλέψεις σε δασικές εκτάσεις, επειδή θεωρεί ότι καταπατείται το ιερό δικαίωμα της ατομικής του ιδιοκτησίας. H εγκατάλειψη της υπαίθρου, μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο που συνεχίστηκε για δεκαετίες, είχε σαν συνέπεια, ιδιαίτερα στους ορεινούς όγκους, εκτάσεις από γεωργικές καλλιέργειες να μετατραπούν σε δάση. Σήμερα πολλές απ’ αυτές καταγράφονται στο δασικό κτηματολόγιο ως δημόσια δάση… Σε αυτό τον “λαό” κλείνει το μάτι, η μυθοπλασία περί “αφθονίας” του δασικού πλούτου της χώρας μας.

Υπάρχει κι ένας άλλος “λαός”, που έχει ανάλογες απαιτήσεις για την ιδιοκτησία του. Είναι οι 500.000 οικογένειες , μέλη 550 οικοδομικών συνεταιρισμών, από τους οποίους, άλλοι βρίσκονται σε δάση, σε δασικές ή αναδασωτέες εκτάσεις, ή ένα τμήμα τους είναι δασικό, άλλοι σε περιοχές που διεκδικούνται από το Δημόσιο, ορισμένοι περιλαμβάνουν αρχαιολογικά ευρήματα, κάποιοι καταλαμβάνουν ζώνες περιαστικού πρασίνου, ή εντοπίζονται σε γη υψηλής παραγωγικότητας κ.τ.λ.

Σε αυτούς η κυβέρνηση έχει δώσει υποσχέσεις ότι “θα ενταχθούν στον αναπτυξιακό σχεδιασμό”. Και εδώ "λεφτά υπάρχουν" για την  ...πολυπόθητη"ανάκαμψη":Για την εκπόνησή των σχεδίων ένταξης, έχει κατατεθεί αίτημα του ΥΠΕΝ στο Ταμείο Ανάκαμψης για 350 εκατ. ευρώ. (Πηγή: Τι θα γίνει με τα 200.000 στρέμματα των 550 οικοδομικών συνεταιρισμών;) Όπως λέει και η παροιμία: "Για χάρη του βασιλικού ποτίζεται κι η γλάστρα"...

Η “ανευθυνότητα” στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών είναι πολιτική ικανότητα. Είναι μια μορφή νεοφιλελεύθερης διαχείρισης που μετατρέπει σε “ευκαιρίες” καταστάσεις που εκφεύγουν από την “κανονικότητα”. Η νέα κατάσταση που δημιουργείται με τις πρόσφατες πυρκαγιές στην χώρα, είναι μια ευκαιρία για την κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει αυτές τις χρόνιες εκκρεμότητες, που βάλτωναν στην προηγούμενη κανονικότητα:Υπάρχουν πολλά μαζεμένα ΟΧΙ που κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνουν ΝΑΙ για χάρη της "προόδου" και της "ανάπτυξης". Και σχέδια έχει η κυβέρνηση, μόνο που είναι ανταγωνιστικά με από αυτό που διακηρύττει σε συνθήκες πυρκαγιάς: “Προέχει ο τόπος μας”...

Τα έχει εκπονήσει πριν από τις πρόσφατες πυρκαγιές, όπως την ανάπλαση του Τατοίου... 

Έχει έτοιμο και το “πιλοτικό” για καμένα χωριά. Στις 22 Ιουλίου 2021 σε συνέντευξη τύπου του Υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, δημοσιοποιείται το “Ειδικό Πολεοδομικό Σχέδιο για το Μάτι”, το οποίο ρυθμίζει και όλες τις άλλες εκκρεμότητες με τα “δασικά” και όχι μόνο με fast track διαδικασίες...

Ο υπουργός κ. Κώστα Στρέκας δήλωσε τότε: “θα αποτελέσει τη βάση για περιοχές με παρόμοια χαρακτηριστικά σε όλη την Επικράτεια”.

- Έφθασε λοιπόν σύντομα η ώρα, όπου το “πιλοτικό” θα γίνει κανονικό για όλη τη χώρα…

Έτσι οργανώνει το κράτος τις κοινωνικές συμμαχίες και διαμορφώνει νέες συναινέσεις, ξεπερνά τα θεσμικά εμπόδια που το ίδιο έχει θεσπίσει (δασική νομοθεσία, προστασία του περιβάλλοντος κλπ), την γραφειοκρατία (Fast Track διαδικασίες) και ανοίγει τον δρόμο για την “ανάπτυξη”. Αυτός είναι ο νεοφιλελευθερισμός, για όποιον δεν έχει καταλάβει…