Οι αγκυλώσεις της μικροαστικής Αριστεράς κι ο Ρουβίκωνας

Αναδημοσίευση από την "εποχή"

Η πρόσφατη κινητοποίηση του Ρουβίκωνα έρχεται να δώσει μια συνέχεια στα «Δαιμονικά» της περασμένης βδομάδας και ίσως μια απάντηση στο ερώτημα του τίτλου «Είμαστε μαλακοπίτουρες;». Όλοι μας γνωρίζουμε τις δράσεις αυτής της αντιεξουσιαστικής συλλογικότητας: πανό στα γραφεία της Hellenic Train για το έγκλημα των Τεμπών, τρικάκια στον τιτάνα της πολιτικής Άδωνη και στον πιο ακομμάτιστο πρόεδρο της Βουλής και μετέπειτα της Δημοκρατίας Τασούλα, μπογιές στο σπίτι του απαυγάσματος της ελεύθερης δημοσιογραφίας Πορτοσάλτε, συμβολικές-δυναμικές ενέργειες απέναντι σε γιατρούς που παίρνουν «φακελάκια», σε παιδοβιαστές και σε αφεντικά που δεν πληρώνουν τους εργαζομένους τους. Κι ενώ πολλοί από μας τους αριστερούς, ή κατ’ άλλους αριστερούληδες, κρυφοζηλεύουμε αυτή τη στάση, που δεν μπορούμε να την έχουμε επαναπαυμένοι στην ευμάρεια και στην κατατονία του μικροαστισμού μας, αρκετοί προχωράνε και παρακάτω: σαν «το ποντίκι που βρυχάται», ό,τι δεν έχουν τα κότσια να κάνουν οι ίδιοι, προσπαθούν να το αποδομήσουν ηθικά, ιδεολογικά και πολιτικά. Στην τελευταία, μάλιστα, δράση του Ρουβίκωνα για την Παλαιστίνη προχώρησαν λίγο παραπέρα, δανειζόμενοι επιχειρήματα από τους λυσσασμένους ακροκεντρώους κοντυλοφόρους που παραλληλίζουν τον Ρουβίκωνα με τα «τάγματα εφόδου» της Χρυσής Αυγής. Δεν το λένε, βέβαια, ευθαρσώς, αλλά το διανθίζουν με αυθαίρετες περιγραφές που συνοδεύονται με δηλητηριώδη σχόλια. Πού την είδαν την στρατιωτική περιβολή; Οι μισοί φορούσαν βερμούδες και καπελάκια. Πού είδαν, επίσης, τη στρατιωτική παράταξη και την παρέλαση; Χύμα κόσμος ήταν, όπως στις διαδηλώσεις. Η «αποκρουστική» ομοιομορφία δεν ήταν παρά μαύρα μπλουζάκια με τη σημαία της Παλαιστίνης. Δεν είναι τουλάχιστον αυθαίρετο και υποτιμητικό να κολλάς τέτοια ρετσινιά για μιλιταρισμό σε μια αντιεξουσιαστική οργάνωση που για λόγους ιδρυτικών αρχών και ιδεολογίας απορρίπτει εκ προοιμίου τέτοιες πρακτικές; Εμείς στην Αριστερά δεν θα έπρεπε να το γνωρίζουμε αυτό; Και τίθεται κατόπιν το θέμα της αισθητικής, ποιας αισθητικής άραγε; Της επαναστατικής αισθητικής, που εμπεριέχει και πολιτική ανυπακοή και στοχευμένη βία, πράγματα που η Αριστερά τα έχει δυστυχώς ξεχάσει; Ή μήπως της αισθητικής που θυμίζει τις συγκεντρώσεις της γραβάτας για την υπεράσπιση του «Ναι» στο δημοψήφισμα του 2015; Το κερασάκι στην τούρτα, βέβαια, που έκανε πολλούς δικαιωματιστές, αριστερούς και αριστερές, να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ήταν η απουσία γυναικών από τη δράση του Ρουβίκωνα. Τις άφησαν άραγε στο σπίτι να βάλουν σκούπα; Και πως υπάρχει αυτή η βεβαιότητα, έγινε χαρτογράφηση της διαδήλωσης με μελέτη των φωτογραφιών και καταμέτρηση των γυναικών ή κάποιοι καταπίνουν αμάσητη και αναπαράγουν ακέραια την ακροκεντρώα προπαγάνδα; Όσοι βάζουν τέτοιου είδους φεμινιστικό θέμα, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι στην ιδεολογική ατζέντα του αντιεξουσιαστικού χώρου τα φεμινιστικά ζητήματα είναι πολύ ψηλά, πολύ ψηλότερα απ’ ό,τι στους αριστερούς χώρους, ακόμη και στους πιο κινηματικούς. Μια καλή πρόταση, βέβαια, θα ήταν να μπαίνει ποσόστωση στις δράσεις του Ρουβίκωνα και, αν δεν γίνεται κατορθωτή, οι δράσεις να αναβάλλονται!

Το πιο επικίνδυνο, όμως, που ελλοχεύει σ’ αυτές τις απόψεις είναι η εθελούσια προσχώρηση στο κυρίαρχο αφήγημα περί βίας που πασχίζει, εδώ και πολλά χρόνια, να παγιώσει η εξουσία: τη γνωστή θεωρία των δύο άκρων, όπου τώρα επιχειρείται το τσουβάλιασμα του Ρουβίκωνα με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή. Είναι άξιο απορίας πώς είναι δυνατόν να τσιμπάμε σε τέτοιους χοντροκομμένους κι αδιανόητους παραλληλισμούς. Στηλιτεύεται ασμένως η βία, συμβολική και στοχευμένη και όχι άκριτη και επικίνδυνη, που ενέχουν οι ενέργειες του Ρουβίκωνα, ενσωματώνοντας τη γνωστή και πάγια ρήση της εξουσίας, «καταγγέλλουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται».

Ο γνωστός αντιεξουσιαστής πιτσιρικάς που μάς λέει μαλακοπίτουρες, πολύ καλά ενημερωμένος όπως φαίνεται, μού είπε τα εξής: «Η δράση του Ρουβίκωνα με τα μπλουζάκια με τη σημαία της Παλαιστίνης ήταν σκηνοθετημένη από γνωστή σκηνοθέτρια με στόχο τη δημιουργία μιας συναισθηματικής δυναμοποίησης του κόσμου που θα την παρακολουθούσε. Το ότι δημιούργησε τόσες αρνητικές αντιδράσεις στους αριστερούς, σημαίνει ότι, εκτός των άλλων πολιτικών συμβάσεων, είναι βαθιά νυχτωμένοι και στην κατανόηση των κωδίκων του σύγχρονου θεάτρου». Τελικά, μήπως βρισκόμαστε σε ευθεία αντιπαράθεση με τη δράση του Ρουβίκωνα για την Παλαιστίνη επειδή αυτή ξεγυμνώνει τη συμβατικότητά μας, την εν μέρει συνθηκολόγηση της Αριστεράς με την εξουσία, την απονεύρωση κάθε διάθεσής μας για σύγκρουση; Μήπως γιατί αυτά τα παιδιά κοιτάνε κατάματα την εξουσία και δεν φοβούνται, όπως εμείς, να βάλουν το κεφάλι τους στον τορβά; Μήπως γιατί είμαστε μαλακοπίτουρες;

Πάνος Δημητρούδης