Πυρκαγιές: Σενάρια συνωμοσίας που θάφτηκαν στις στάχτες...

Φτιάχτηκε για τον Αλέξη, αλλά μια χαρά ταιριάζει και στον Κούλη...

Ένα κείμενο της Μαριλης Μαργωμενου που γράφτηκε πριν από την εποχή των μνημονίων (2009) και αναφέρεται στα σενάρια συνωμοσίας που ανέπτυσσαν οι εκάστοτε κυβερνώντες, για να καλύψουν τις δική τους ανευθυνότητα στην αντιμετώπιση του διαχρονικού φαινομένου των πυρκαγιών στην χώρα μας.

 

Συνήθως οι ευθύνες αποδίδονται στους εχθρούς του έθνους ή σε πολιτικούς αντιπάλους. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπου συνωμοτεί η ίδια φύση, όπως με “κουκουνάρες” του Γ. Ράλλη και “τον στρατηγό άνεμο” του Β. Πολύδωρα. Σήμερα συμβαίνει το ίδιο με την απόδοση των ευθυνών στην “κλιματική αλλαγή”.

 

Πράγματι υπάρχουν φυσικοί παράγοντες που ευνοούν την εξάπλωση της φωτιάς και είναι γνωστοί. Όμως, συνήθως οι φωτιές δεν ανάβουν μόνες τους. Τις ανάβουν άνθρωποι, από την εποχή που ανακάλυψαν την φωτιά. Ο χόμο σάπιενς, προκάλεσε την πρώτη μεγάλη οικολογική καταστροφή στον πλανήτη με τραγικές συνέπειες στην πανίδα και την χλωρίδα του πλανήτη.

Αυτό ισχύει και σήμερα: στον ανθρώπινο παράγονται οφείλονται πυρκαγιές. Είτε από ανεμελιά, είτε για ιδιοτελείς λόγους, οι οποίοι είναι εντελώς διαφορετικοί απ’ αυτούς που προβάλουν οι “θεωρίες συνωμοσίας”...

 

Παρ’ όλα αυτά, υπήρχε ένα κοινό διαχρονικό συνεκτικό πλαίσιο πολιτικού χειρισμού, την ώρα που εκδηλωνόταν αυτές οι “ασύμμετρες απειλές” κατά του έθνους και του λαού, που το επανέλαβε για μια ακόμα φορά ο χθες ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του:

“Δεν είναι η ώρα της κριτικής. Δεν είναι ώρα για την απόδοση ευθυνών. Πρέπει να επιδείξουμε αυτοσυγκράτηση και ενότητα. Προέχει ο τόπος μας”.

 

Μεγαλύτερα ψέμματα δεν υπάρχουν! 

Είναι ακόμα πιο μεγάλα από τις “θεωρίες συνωμοσίας” που εκστομίζουν…

Η κυβέρνηση δεν είναι έξω από πρόβλημα, αλλά μέρος του: Και τον χειμώνα, όταν αντί για πυρκαγιές θα έχουμε πλημμύρες, θα προβάλουν το ίδιο κάλεσμα ενότητας και αυτοσυγκράτησης για καλό του τόπου μας, βεβαίως, βεβαίως... 

Η “ανευθυνότητα” στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών είναι πολιτική ικανότητα. Είναι μια μορφή νεοφιλελεύθερης διαχείρισης που μετατρέπει σε “ευκαιρίες” καταστάσεις που εκφεύγουν από την “κανονικότητα”. Και “σχέδια” έχουν, μόνο που είναι ανταγωνιστικά με από αυτό που διακηρύττουν σε συνθήκες πυρκαγιάς: “Προέχει ο τόπος μας”...

Της Μαριλης Μαργωμενου

Αναδημοσίευση από την "Καθημερινή"

Η συνωμοσία εξυφαίνεται εδώ και 30 χρόνια: «τεταρτοαυγουστιανοί», «εγκάθετοι του UCK» και των «Γκρίζων Λύκων» εργάζονται ως δασολόγοι. Υποδυόμενοι τους «αναρχικούς νιχιλιστές» προσπαθούν και να ρίξουν την κυβέρνηση. Γι’ αυτό καίνε τα δάση!

Δεν πρόκειται για θερινή παράκρουση. Αν διαβάσετε όλες τις δηλώσεις πολιτικών έπειτα από πυρκαγιές την τελευταία 30ετία, αυτό το σενάριο προκύπτει. Κι αφού το «ποιος καίει τα δάση;» απαντήθηκε, ας πάμε στην επόμενη φλέγουσα ερώτηση: πώς γίνεται τόσο σοβαροί άνθρωποι κάθε που φουντώνει η φωτιά να καταφεύγουν σε «άρες, μάρες, κουκουνάρες»;

Ή μάλλον «κουκουνάγες». Είναι η λέξη που προσέθεσε στο λεξικό της νέας ελληνικής ο πρωθυπουργός Γ. Ράλλης λίγο πριν από τις εκλογές του 1981. Καθώς Πεντέλη, Εκάλη και Κεφαλάρι καίγονταν, το ΚΚΕ έβγαζε πύρινες ανακοινώσεις για τους «εμπρηστές χουντοφασίστες», κι ο Ευ. Αβέρωφ το καλύτερο που σκέφτηκε ν’ απαντήσει ως υπουργός Αμυνας και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ήταν πως φταίνε «αναρχικοί νιχιλιστές» (το «μηδενιστές» δεν ήταν της μόδας τότε) που ήρθαν με τα στουπιά απ’ την «άκρα Αριστερά». Κάπως έτσι την πάτησε ο Γ. Ράλλης, ο οποίος κατά τα άλλα ήταν σοβαρός άνθρωπος, πλην εκείνο το βράδυ είχε την έμπνευση να εξηγήσει στο έθνος πως φταίνε οι «κουκουνάρες που πιάνουν φωτιά και εκτινάσσονται»!

Ως γνωστόν, ο κ. Ράλλης δε μπορούσε να πει το «ρο». Κι έτσι την επομένη το «Ποντίκι» έβαλε σε πηχυαίο τίτλο τις «Κουκουνάγες», ενώ στο Δελφινάριο το νούμερο με τα ιπτάμενα γαλάζια κουκουνάρια έσπασε ταμεία. Κατόπιν αυτών, στις εκλογές η πρωθυπουργική καρέκλα του Γ. Ράλλη κάηκε ως πελεκούδι. Κι απ’ τις στάχτες, ξεφύτρωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Ο οποίος μπορεί το 1981 να ειρωνευόταν τους «νιχιλιστές με τις κουκουνάρες», αλλά το 1982 που πια ήταν πρωθυπουργός κι οι φωτιές έγλειφαν το δικό του μπατζάκι βγήκε λάβρος να καταδικάσει την «άνανδρη και ύπουλη επίθεση που δέχεται το έθνος», ενώ από δίπλα η υφυπουργός Υγείας Μαρία Κυπριωτάκη-Περράκη επινόησε σενάριο που ο συνονόματός της σκηνοθέτης θα μπορούσε κάλλιστα να μεταπλάσσει σε «Λούφα και Παραλλαγή Νο3»: ήταν βέβαιη πως οι εμπρηστές είναι «τεταρτοαυγουστιανοί». Κι αυτό με το ακλόνητο επιχείρημα πως «απ’ όλη την Κρήτη, μόνο το Ρέθυμνο κάηκε που έχει χουντικό δήμαρχο»!

Κι ύστερα ήρθαν οι Αμερικανοί. Το 1993 τη σκυτάλη της συνωμοσιολογίας πήρε ο τότε σύμβουλος του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, ο Ζόζεφ Γκλικ. Ο χαριτωμένος αυτός κύριος με τα γυαλάκια α λα Γκάντι, λειτούργησε ως πρώιμος Γιακουμάτος (βλ. το απόφθεγμα γιακουματικής σοφίας του 2007 «το πράσινο καίει το πράσινο») και μας είπε για «τις φωτιές που βάζει το Πασόκ», του οποίου τα στελέχη έχουν βουτήξει τα χέρια τους στο νέφτι! Αλλά την πιο σουρεαλιστική θεωρία, τη διατύπωσε το 1995 ο Στ. Τζουμάκας ως υπουργός Γεωργίας. Επιχειρώντας λογικό άλμα τύπου σάλτο μορτάλε είπε πως οι εμπρηστές είναι οι δασολόγοι(!), και κατέληξε στο δραματικό κρεσέντο: «στη ζωή μου γνώρισα τρία είδη παρακράτους: την ΕΡΕ, τη χούντα, και τις δασικές υπηρεσίες»! Αργότερα γάρνιρε το όλο σενάριο με ολίγη από τουρκικής προελεύσεως Γκρίζους Λύκους, όταν στην Εύβοια που καιγόταν βρέθηκαν κάτι τουρκικά νομίσματα.

Η τζουμάκειος θεωρία για καιρό δεν είχε ανταγωνιστή στην κατηγορία πρωτότυπου σεναρίου. Κι ας προσπάθησε ο Γ. Κύρτσος το 2000 (όταν τα δάση μας γιόρτασαν το «millennium» με μια ακόμη τελετή αφής) να μας πείσει πως οι «ουτσεκάδες» έβαλαν τις φωτιές για να μας πάρουν την Ηπειρο και να τη μετονομάσουν σε «Τσαμουριά».

«Ασύμμετρη απειλή»

Κι ας επέμεναν ο Α. Σπηλιωτόπουλος κι ο Ν. Κακλαμάνης στις μεγάλες φωτιές του 2007 πως οι «αντιεξουσιαστές» μετοίκησαν στην Ηλεία για να κάνουν το master τους στη δοκιμή εύφλεκτων υλικών. Ενας μόνον πολιτικός μπορούσε να εμπνευστεί σενάριο που να κοντράρει εκείνο του κ. Τζουμάκα. Ηταν το 2007: η μισή Ελλάδα είχε ήδη καεί κι ο μόνος εντοπισμένος εμπρηστής ήταν μια γριά που τηγάνιζε ψάρια όταν της άρπαξε ο διπλανός θάμνος. Και τότε, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο Βύρων Πολύδωρας βγήκε μπροστά! Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον βυρωνικό μονόλογο που ξεκινούσε με το αλησμόνητο «τσουρουφλίστηκαν μερικά δέντρα» (μτφρ.: κάηκε ο Κρόνιος Λόφος), συνέχιζε με τη σουρεαλιστική πινελιά της «ασύμμετρης απειλής» και κατέληγε στις κατάρες για τον «Στρατηγό Ανεμο»;

Ατυχώς για τους χιουμορίστες της μικρής μας χώρας, πριν καλά – καλά στεγνώσει το μελάνι των επιθεωρησιογράφων, κάηκε η γούνα του κ. Πολύδωρα στις εκλογές, κι έτσι απεσύρθη καψαλισμένος στα μετόπισθεν. Στις φετινές πυρκαγιές, το κενό του αποδείχθηκε δυσαναπλήρωτο. Ο Ευ. Αντώναρος μπόρεσε μονάχα να ψελλίσει πως φταίνε τα πεύκα, «όσο ωραία κι αν είναι». Τα οποία σημειωτέον, απ’ το 1981 πετάνε κουκουνάρες. Κι απ’ το 1961 έχουν σταματήσει να ψηφίζουν. Οπότε τα όμορφα πεύκα μπορούν όμορφα να καίγονται. Ή και ν’ αυτοαναφλέγονται.