Communists Without Communism

Αναδημοσίευση από εδώ: "JACQUES RANCIÈRE: ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ/ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΡΙΕΣ* ΧΩΡΙΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ; - ΜΕΡΟΣ Α'"

Αυτό που έχω να πω είναι σχετικά απλό και πιθανότατα θα το βρείτε απλοϊκό. Αλλά αν καλούμαστε να ανανεώσουμε το νόημα της λέξης "κομμουνισμός", ίσως θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε κάποια πολύ απλά ζητήματα και να λάβουμε υπόψιν κάποια πολύ απλά γεγονότα.

Το πρώτο γεγονός, το οποίο νομίζω, ότι θα πρέπει να λογαριάσουμε είναι το ακόλουθο: ο κομμουνισμός δεν είναι μόνο το όνομα μεγαλειωδών κινημάτων και περιβόητων κρατικών δυνάμεων του παρελθόντος, δεν είναι το απομεινάρι ή το καταραμένο όνομα που θα έπρεπε να αναλάβουμε την ηρωική και επικίνδυνη αποστολή να επανακτήσουμε. "Κομμουνιστικό" είναι το όνομα του κόμματος που κυβερνά το πιο πολυπληθές έθνος και μια από τις πιο ακμαίες καπιταλιστικές δυνάμεις σήμερα.

Αυτή η συσχέτιση ανάμεσα στον κομμουνισμό, την απόλυτη κρατική κυριαρχία και τον καπιταλισμό δεν θα πρέπει να μείνει εκτός του πεδίου ενός αναστοχασμού γύρω από το τι μπορεί να σημαίνει ο κομμουνισμός σήμερα.

Ο ηγέτης που βλέπει το δάσος και χάνει το ...δένδρο!

....

Η κρίση έχει τελειώσει...

Η παραπάνω σύντομη παράγραφος περιγράφει με συνεκτικό και καθαρό τρόπο την βασική πολιτική συνθήκη που προσδιορίζει τους όρους των πολιτικών συγκρούσεων, τόσο σε εθνικά όσο και σε διεθνή πλαίσια. Η συνθήκη αυτή αγνοείται συνήθως από τους διάφορων ειδών αναλυτές που επιχειρούν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο και είναι πρόθυμοι να προτείνουν λύσεις για το “καλό μας”.

Ένα γνωστό τραγούδι με στίχους του Βολφ Μπίρμαν, που σε άλλες εποχές συνόδευε ηχητικά δράσεις της Αριστεράς, ξεκινάει με μια “βεβαιότητα”:
Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη
Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο
Θα φροντίσουμε εμείς γι’αυτό

και καταλήγει:
Η προφητεία αυτή
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι θα γίνει

Σήμερα δεν ακούγεται, Έχει κλονιστεί η πίστη σε αυτή την προφητεία. Όχι όμως γιατί δεν “επαληθεύτηκε” στα χρόνια που πέρασαν. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει, η η γη κινδυνεύει να γίνει “κόκκινη”. Η “κομμουνιστική” Κίνα διεκδικεί σήμερα με ηγεμονικούς όρους την παγκόσμια κυριαρχία... Το “κόκκινο” που ονειρευόταν όμως ο “προφήτης” είναι τελείως διαφορετικό από το “κόκκινο” όπως αυτό διαμορφώθηκε ιστορικά από το πάντρεμα του με τις κρατικές εξουσίες στο πλανήτη, σε Δύση και Ανατολή. Το “κόκκινο” του προφήτη, είχε “μεταλλαχθεί” προ πολλού και στην ΕΣΔΔ, αρκετά πριν την κατάρρευσή της ως κρατικής υπόστασης. Η “μετάλλαξη” του ΣΥΡΙΖΑ στην χώρα μας είναι άλλο ένα περιστατικό, στην μακρόχρονη ιστορία μεταλλάξεων του “κόκκινου”, που έρχεται να προστεθεί σε αυτή την ιστορία του «αποτυχημένου γάμου» του με τις κρατικές εξουσίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε παραδοθεί στο “κράτος” πριν παραδοθεί στην τρόικα και τους δανειστές...

Ποιες λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς; Τα αρχεία της Τράπεζας της Ελλάδος είναι γεμάτα “λίστες”

Αναδημοσίευση από το "ΜέΡΑ 25"

Με αφορμή τη διαδικασία που εφάρμοσαν για τη μεταφορά χρημάτων στο εξωτερικό μέσω του τραπεζικού συστήματος οι «ευπατρίδες», «μη λαϊκιστές» πολιτικοί Χαρδούβελης και Παπαντωνίου, δηλαδή το σπάσιμο σε μικροποσά του υπό εξαγωγή ποσού, επισημαίνουμε ότι:

Ιστορικά το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, το ελληνικό χρηματιστήριο και η αγορά ελληνικών ομολόγων υπήρξαν πλυντήρια χρήματος. Το κύριο πρόβλημα με το τραπεζικό σύστημα ήταν ο πλημμελής έλεγχος, ενώ αναφορικά με τις αγορές τίτλων του ελληνικού δημοσίου καθώς και του ελληνικού χρηματιστηρίου, αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την επένδυση σε αυτές τις δύο αγορές, δεν προέκυπτε η αναγκαιότητα αιτιολόγησης της πηγής των επενδυμένων κεφαλαίων.

Μέχρι το 1994, η κίνηση κεφαλαίων από τη χώρα μας προς το εξωτερικό ήταν ελεγχόμενη, η μεταφορά κεφαλαίων πραγματοποιούνταν κυρίως είτε μέσω μετρητών είτε μέσω του τραπεζικού συστήματος με υπερτιμολόγηση – υποτιμολόγηση εισαγωγών- εξαγωγών, αλλά και του ναυτιλιακού, τουριστικού και μεταναστευτικού συναλλάγματος. Οι πρακτικές αυτές όμως, ενείχαν υψηλό ρίσκο και έτσι οι «εξαγωγείς» ξεπλυμένου χρήματος επιβαρύνονταν με σημαντικό «μεταφορικό» κόστος.

Τι μας κρύβουν για την 28 Οκτωβρίου;

Ένα εμπεριστατωμένο κείμενο, από τον "πιτσιρίκο" με αποκαλυπτικές λεπτομέρειες για το τι συνέβη τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940:

Η επέτειος του νόχι!

Και μερικά στοιχεία που τεκμηριώνουν την εμπλοκή του Θεού στην γεωπολιτική, μια διάσταση την οποία αγνοούν οι σύγχρονοι αναλυτές των παγκόσμιων συσχετισμών δύναμης και των συγκρούσεων που προκύπτουν απ' αυτές:

Τρεις συγκλονιστικές εμφανίσεις της Παναγίας στο Μέτωπο το 1940

(Πηγή: «ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ»-ΕΚΔΟΣΗ 33η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ- ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2011)

Για να μην χανόμαστε όμως στους δαιδάλους της ιστορίας και της γεωπολιτικής, ένα κείμενο που φιλοδοξεί να βάλει πολιτικά τα πράγματα στην θέση τους. Το βρήκαμε σε ένα έγκυρο μέσο μαζικής ενημέρωσης στο www.zougla.gr, εδώ:

ΛΑΕ: «28 Οκτωβρίου 1940 - Όχι τότε, Όχι και σήμερα»

ο Γιάνης Βαρουφάκης στο Ηράκλειο

Αναδημοσίευση από το "neakriti.gr"

Δριμύς ο Γιάνης Βαρουφάκης από το Ηράκλειο 
Πλήθος Κρητικών στην εκδήλωση του ΜέΡΑ25

 Κατάμεστη ήταν η αίθουσα «Αριάδνη» του ξενοδοχείου «Αστόρια», στην οποία παρουσίασε το εκλογικό του πρόγραμμα το ΜέΡΑ25.

Ο γραμματέας του ΜέΡΑ25, Γιάνης Βαρουφάκης, παρουσίασε το ολοκληρωμένο πρόγραμμα με το οποίο το ΜέΡΑ25 θα κατέβει στις εθνικές εκλογές, όποτε κι αν προκηρυχτούν.

Αναφορικά με την υφιστάμενη οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, ο κ. Βαρουφάκης ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «Δεν έχουμε “βγει” από τα μνημόνια», ενώ κάνει λόγο για καθεστώς… «δουλοπαροικίας» για τη χώρα.

I soliti ignoti...

«I soliti ignoti » (γνωστοί άγνωστοι) είναι ο πρωτότυπος ιταλικός τίτλος μιας γνωστής ταινίας με το Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι, τον Βιτόριο Γκάζμαν στον πρώτο κωμικό ρόλο της καριέρας του, την Κλάουντια Καρντινάλε που έδωσε στην εποχή της νέα ώθηση στην ιταλική κωμωδία. Έγινε γνωστή στην χώρα μας με την απόλυτα αποτυχημένη η μετάφραση «ο κλέψας του κλέψαντος». 

Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου δεν αμφιβάλει ότι τα πάντα παρακολουθούνται και μπορούν να υποκλαπούν. Κάθε τόσο και νέα στοιχεία έρχονται στο φως που εδραιώνουν αυτή την πεποίθηση. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις υπερδυνάμεις στο πεδίο «ο κλέψας του κλέψαντος», τρομάζει τις ελιτ και κάνει όμως τον κόσμο να γελά με τα κωμικοτραγικά στοιχεία που αναδεικνύει. Μια ματιά εδώ, σε δυο άρθρα από την “Καθημερινή”:

1. Διεθνής κατασκοπεία μέσω κινητών τηλεφώνων
2.  Ηλεκτρονική κατασκοπεία από την Κίνα εντόπισαν οι ΗΠΑ

Οι «φίλοι» του Ν. Κοτζιά και οι «φίλοι» τους...

Ποίος είναι ο Νίκος Κοτζιάς;

Ας δούμε τι λέει ένας φίλος του, γνώστης των θεμάτων της  "γεωπολιτικής", διορισμένος από τον Νίκο Κοτζιά ως μέλος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Διπλωματικής Ακαδημίας του Υπουργείου Εξωτερικών (ΦΕΚ Υ.Ο.Δ.Δ. 316/2017),  στον οποίο είχε εμπιστευθεί και την θέση  του εξεταστή στην προφορική δοκιμασία - συνέντευξη των υποψηφίων ακολούθων πρεσβείας στην διπλωματική ακαδημία του υπουργείου εξωτερικών (έγγραφο):



Πριν μερικές μέρες είχαμε αναφερθεί στον «γεφυροποιό» Απόστολο Αποστολόπουλο. Με σημερινό άρθρο του στο iskra.gr  («Η παραίτηση Κοτζιά»), έρχεται να επιβεβαιώσει αυτόν τον ρόλο με νέες γέφυρες προς τον Νίκο Κοτζιά και τους φίλους του. Παρ' όλα όσα του καταμαρτυρεί, καταλήγει τελικά να εντοπίσει τον αυτουργό της αποπομπής του: «...ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Καμένος έδιωξαν τον Κοτζιά. Αποπέμφθηκε από τους Αμερικανούς. Ο Καμμένος τους εξυπηρέτησε και ο Τσίπρας προσπάθησε, τυπικά, να χρυσώσει το χάπι».

Μάλιστα, περιγράφει και τον χαρακτήρα που είχε αυτή η μεθόδευση:

ΒΡΑΖΙΛΙΑ - Οι ρίζες ενός κοινωνικο-πολιτικού φαινομένου

Μια συλλογή κειμένων για την Βραζιλία: 

1. Ένας τυφώνας με το όνομα Μπολσονάρο

Του Raul Zibechi  (12.10.2018)

Η ιλιγγιώδης άνοδος της ακροδεξιάς έχει ιστορικές, κοινωνικές και πολιτισμικές ρίζες στις οποίες είναι αναγκαίο να διεισδύσουμε για να πάμε πέρα από τα επίθετα και τους χαρακτηρισμούς. Οι κυρίαρχες ελίτ έχουν εγκαταλείψει τη δημοκρατία ως πεδίο αναγκαίας διαπραγμάτευσης αντιτιθέμενων συμφερόντων και φαίνεται να βαδίζουν προς μια ριζική σύγκρουση με τα λαϊκά στρώματα. Στη Βραζιλία αυτό σημαίνει πόλεμο των τάξεων, των χρωμάτων του δέρματος και των φύλων, όπου οι γυναίκες, οι μαύροι και οι φτωχοί είναι ο στόχος της επίθεσης.

Η σαρωτική νίκη του Χαϊρ Μπολσονάρο στον πρώτο γύρο των εκλογών είναι το μεγαλύτερο πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό τσουνάμι που έχει ζήσει η χώρα σε όλη την ιστορία της. Εάν αφήσουμε στην άκρη θέσεις ελιτίστικες και συνομωσιολογικές, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο κόσμος ήξερε ποιόν ψήφιζε, δεν το έκανε παραπλανημένος ούτε υπό την άσκηση πιέσεων. Επιπλέον, αυτή τη φορά τα ΜΜΕ δεν λειτούργησαν ευνοϊκά υπέρ του ακροδεξιού υποψηφίου, αναμετέδωσαν τις χοντροειδείς απειλές και προσβολές που εξαπέλυε και δεν απέφυγαν να ασκήσουν κριτικές.

Οι νέοι «γεφυροποιοί»...

«...Αρέσει δεν αρέσει όταν ο Ιταλός Σαλβίνι αποκαλεί μεθύστακα τον Γιούνκερ και απαιτεί σεβασμό στην Ιταλία, δεν το κάνει ως φασίστας (και ιμπεριαλιστής), αλά Μουσολίνι αλλά επειδή αρνείται την υποταγή στις Βρυξέλλες/Γερμανία. Το χειρότερο θα είναι αν δεχόμασταν ότι μόνο ακροδεξιοί ή/και φασίστες υπερασπίζονται την εθνική κυριαρχία...»

(από το κείμενο "H συνταγή διάλυσης των εθνών")

Όμως «ο σεβασμός στην Ιταλία» που απαιτεί ο Σαλβίνι, δεν σταματά στον Γιούνκερ. Η πρόθεση του να κλείνει νωρίς τα εστιατόρια των μεταναστών, δεν γίνεται επειδή αρνείται την υποταγή στις Βρυξέλλες/Γερμανία. Το κάνει σαν φασίστας, όπως τα ανάλογα μέτρα που είχαν λάβει και οι ναζί με στόχο να στραγγαλίσουν την επιχειρηματική δραστηριότητα των Εβραίων...

Στην μεταπολίτευση, ο Ευάγγελος Αβέρωφ κατέκτησε τον τίτλο του «γεφυροποιού» για την στην προσπάθειά του να ενώσει τη δεξιά παράταξη και ν΄ αποκατασταθεί η συνέχεια του κράτους. Όμως ο εθνάρχης Καραμανλής, που νομιμοποίησε το ΚΚΕ και έβγαλε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, σάρωσε στις εκλογές του 1974 και με την βοήθεια πρόσφερε ένας άλλος «γεφυροποιός», ο Μίκης Θεοδωράκης με το γνωστό σύνθημα «Ή Καραμανλής ή τανκς».

Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο θυμός των από κάτω δεν μπορεί να βρίσκει εύκολα δρόμους για να διαμεσολαβηθεί από τα υπαρκτά πολιτικά μορφώματα. Η πολιτική έχει γενικότερα απαξιωθεί. Οι συνθήκες που κυριαρχούν σε κοινωνίες συντηρητικοποιούνται, όπου ο διαχωρισμός ανάμεσα στους πραγματικούς και τους φαντασιακούς “φόβους” γίνεται ακόμα πιο δυσδιάκριτος, προσφέρουν έφορο έδαφος για την άνθηση των νέων «γεφυροποιών» που επιχειρούν με όρους της κυρίαρχης ιδεολογίας να αποκαταστήσουν μια μορφή ενότητας κοινωνίας που δεν θα αμφισβητεί το κράτος, αλλά αντίθετα θα αναγνωρίζει τον πρωταγωνιστικό του ρόλο ως οργανωτή των κοινωνικών συμμαχιών. Όπως και στο παρελθόν, η υπόθεση της διαχείρισης των «εθνικών κινδύνων» είναι το προνομιακό πεδίο της χειραγωγητικής του δράσης.

Παρακάτω παρουσιάζουμε ένα παράδειγμα που αναδεικνύει τους όρους με τους οποίους επιχειρούνται να αποκρυφτούν υπαρκτές διαφορές που χωρίζουν ετερόκλητους πολιτικούς χώρους που συστρατεύονται σε αυτή την υπόθεση. Αφορά ένα προπαγανδιστικό κείμενο που φέρει την υπογραφή του Απόστολου Αποστολόπουλου.

Πρώτα απ' όλα παρουσιάζει ενδιαφέρον ο τρόπος προβολής του.