Οι νέοι «γεφυροποιοί»...

«...Αρέσει δεν αρέσει όταν ο Ιταλός Σαλβίνι αποκαλεί μεθύστακα τον Γιούνκερ και απαιτεί σεβασμό στην Ιταλία, δεν το κάνει ως φασίστας (και ιμπεριαλιστής), αλά Μουσολίνι αλλά επειδή αρνείται την υποταγή στις Βρυξέλλες/Γερμανία. Το χειρότερο θα είναι αν δεχόμασταν ότι μόνο ακροδεξιοί ή/και φασίστες υπερασπίζονται την εθνική κυριαρχία...»

(από το κείμενο "H συνταγή διάλυσης των εθνών")

Όμως «ο σεβασμός στην Ιταλία» που απαιτεί ο Σαλβίνι, δεν σταματά στον Γιούνκερ. Η πρόθεση του να κλείνει νωρίς τα εστιατόρια των μεταναστών, δεν γίνεται επειδή αρνείται την υποταγή στις Βρυξέλλες/Γερμανία. Το κάνει σαν φασίστας, όπως τα ανάλογα μέτρα που είχαν λάβει και οι ναζί με στόχο να στραγγαλίσουν την επιχειρηματική δραστηριότητα των Εβραίων...

Στην μεταπολίτευση, ο Ευάγγελος Αβέρωφ κατέκτησε τον τίτλο του «γεφυροποιού» για την στην προσπάθειά του να ενώσει τη δεξιά παράταξη και ν΄ αποκατασταθεί η συνέχεια του κράτους. Όμως ο εθνάρχης Καραμανλής, που νομιμοποίησε το ΚΚΕ και έβγαλε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, σάρωσε στις εκλογές του 1974 και με την βοήθεια πρόσφερε ένας άλλος «γεφυροποιός», ο Μίκης Θεοδωράκης με το γνωστό σύνθημα «Ή Καραμανλής ή τανκς».

Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο θυμός των από κάτω δεν μπορεί να βρίσκει εύκολα δρόμους για να διαμεσολαβηθεί από τα υπαρκτά πολιτικά μορφώματα. Η πολιτική έχει γενικότερα απαξιωθεί. Οι συνθήκες που κυριαρχούν σε κοινωνίες συντηρητικοποιούνται, όπου ο διαχωρισμός ανάμεσα στους πραγματικούς και τους φαντασιακούς “φόβους” γίνεται ακόμα πιο δυσδιάκριτος, προσφέρουν έφορο έδαφος για την άνθηση των νέων «γεφυροποιών» που επιχειρούν με όρους της κυρίαρχης ιδεολογίας να αποκαταστήσουν μια μορφή ενότητας κοινωνίας που δεν θα αμφισβητεί το κράτος, αλλά αντίθετα θα αναγνωρίζει τον πρωταγωνιστικό του ρόλο ως οργανωτή των κοινωνικών συμμαχιών. Όπως και στο παρελθόν, η υπόθεση της διαχείρισης των «εθνικών κινδύνων» είναι το προνομιακό πεδίο της χειραγωγητικής του δράσης.

Παρακάτω παρουσιάζουμε ένα παράδειγμα που αναδεικνύει τους όρους με τους οποίους επιχειρούνται να αποκρυφτούν υπαρκτές διαφορές που χωρίζουν ετερόκλητους πολιτικούς χώρους που συστρατεύονται σε αυτή την υπόθεση. Αφορά ένα προπαγανδιστικό κείμενο που φέρει την υπογραφή του Απόστολου Αποστολόπουλου.

Πρώτα απ' όλα παρουσιάζει ενδιαφέρον ο τρόπος προβολής του.

1. Το κείμενο αυτό παρουσιάστηκε δημόσια για πρώτη φορά (5 Οκτωβρίου 2018) από την ιστοσελίδα που εκφράζει την κυρίαρχη γραμμή της ΛΑΕ, το iskra.gr, εδώ:

Η διάλυση των εθνών

2. Την επόμενη μέρα (6 Οκτωβρίου 2018)  δημοσιεύτηκε στο "δρόμο της Αριστεράς" 424 φύλλο και μετά από 4 μέρες (10 Οκτωβρίου 2018) αναδημοσιεύτηκε και στην ηλεκτρονική του έκδοση, [εδώ]

3. Την ίδια μέρα (6 Οκτωβρίου 2018) δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα "pontos-news.gr"

4. Την επόμενη μέρα (7 Οκτωβρίου 2018)  δημοσιεύτηκε το ίδιο ακριβώς κείμενο στην ιστοσελίδα του Σταύρου Λυγερού, [εδώ]

Το ενδιαφέρον εντοπίζεται στην απόκρυψη της πηγής όπου πρωτοδημοσιεύεται αυτό το κείμενο. καμία από τις δημοσιεύσεις δεν την αναφέρει. Απ' ότι φαίνεται από την χρονολογική σειρά των δημοσιεύσεων, το κείμενο γράφτηκε για τον “δρόμο της Αριστεράς”. Εκεί είχε σταλεί κάποιες μέρες πριν απ' την εκτύπωση του έντυπου. Όμως μια μέρα πριν από την κυκλοφορία του δημοσιεύεται στο iskra.gr, χωρίς να γίνεται καμία αναφορά στο που δημοσιεύεται. Επίσης, οι άλλες αναδημοσιεύσεις δεν αναφέρουν την πηγή του κειμένου, το οποίο ήδη είχε δημοσιοποιηθεί...

Αφήνουμε τον αναγνώστη να προβληματιστεί στο τι εξυπηρετεί  αυτή η απόκρυψη και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για να ασχοληθούμε λίγο και με το περιεχόμενό του, το οποίο φαίνεται ότι θεωρείται αρκετά σημαντικό από αυτούς που αποφάσισαν να το προβάλουν.

Μια κωδικοποίηση των θέσεων που προβάλλονται στο κείμενο με αποσπάσματα, όπως ακριβώς έχουν διατυπωθεί σε αυτό (μόνον οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας):

1. Ε.Ε. αλλά και όλο το οικοδόμημα της Δύσης κλυδωνίζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Οι δυτικές ελίτ είναι υποχρεωμένες να κάνουν κρίσιμες επιλογές για το μέλλον. Διακυβεύεται η εξουσία τους, ίσως για πρώτη φορά τόσο σοβαρά από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

2. Ο κίνδυνος για τις ελίτ είναι πλέον η αφύπνιση του κόσμου, των μεσαίων και των λαϊκών στρωμάτων. Και κυρίως ότι αυτή η αφύπνιση γίνεται αργά αλλά πολύ σταθερά. Αποκτά θεμέλια.

3. Στην πραγματικότητα οι ελίτ ελέγχουν καθεστωτικές δυνάμεις και της δεξιάς και της συστημικής Αριστεράς (που προορίζονται εναλλακτικά για την κυβέρνηση στο δικομματικό παίγνιο) και μάχονται να εξουδετερώσουν όσους αγωνίζονται «υπέρ πατρίδος».

4. Οι αντισυστημικές δυνάμεις στην Ευρώπη δεν κερδίζουν έδαφος στις μητροπόλεις αλλά σε αδύναμες χώρες, καταπιεσμένες, π.χ. Ουγγαρία, Ιταλία. Στην αυταρχική Γερμανία με την εξουσιαστική συμπεριφορά έναντι παντός εταίρου κυριαρχούν, ακόμα, οι κατεστημένες ελίτ και τα συνεργαζόμενα κόμματα στην κυβέρνηση.

5. Οι ΗΠΑ ως πλανητική δύναμη και η Γερμανία σε ευρωπαϊκό επίπεδο εργάζονται συστηματικά για τη διάλυση των μικρότερων εθνών.


Πρόκειται για ένα αφελές κείμενο το οποίο δεν ενδιαφέρεται να τεκμηριώσει - έστω και στοιχειωδώς - καμία από τις θέσεις που υποστηρίζει. Αλλού στοχεύει. Ο μύθος που προβάλλεται αφορά στο διακύβευμα της συγκυρίας: κινδυνεύει η εξουσία των ελίτ. Ο κίνδυνος προέρχεται από την αφύπνιση των μεσαίων κυρίως στρωμάτων αλλά και των λαϊκών. Ο προσεταιρισμός των μεσαίων και μικρομεσαίων, οι οποίοι δεν χάνουν μόνον τις αλυσίδες τους, είναι ο στόχος αυτής της χειραγώγησης. Ο προσεταιρισμός αυτός επιχειρείται να γίνει "για το καλό της πατρίδας", βεβαίως...

Μπορεί να κινδυνεύουν οι "ελίτ", όμως ο καπιταλισμός δεν αμφισβητείται. Αυτό το ζήτημα δεν ξεκαθαρίζεται. Όμως έμμεσα η απάντηση είναι προφανής: Το κείμενο προσπαθεί να χειραγωγήσει αυτή την "αφύπνιση" όχι στο όνομα της κοινωνικής ανατροπής αλλά στην υπεράσπιση του πατρίδος, προς όφελος των νέων ελίτ που θα αντικαταστήσουν τις παλιές, αφού θα είναι  ως «πατριώτες» καλύτεροι διαχειριστές του «έθνους - κράτους».

Το παραμύθι δεν τελειώνει εκεί. Παράλληλα με το ιδεολόγημα πως οι κυρίαρχοι στον πλανήτη εργάζονται συστηματικά για την διάλυση των μικρότερων εθνών  προβάλλεται και η άποψη πως όλα τα φασισταριά που αναπτύσσονται κυρίως στην περιφέρεια της ΕΕ είναι "αντισυστημικές δυνάμεις"!...