Η κρίση έχει τελειώσει...

Η παραπάνω σύντομη παράγραφος περιγράφει με συνεκτικό και καθαρό τρόπο την βασική πολιτική συνθήκη που προσδιορίζει τους όρους των πολιτικών συγκρούσεων, τόσο σε εθνικά όσο και σε διεθνή πλαίσια. Η συνθήκη αυτή αγνοείται συνήθως από τους διάφορων ειδών αναλυτές που επιχειρούν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο και είναι πρόθυμοι να προτείνουν λύσεις για το “καλό μας”.

Ένα γνωστό τραγούδι με στίχους του Βολφ Μπίρμαν, που σε άλλες εποχές συνόδευε ηχητικά δράσεις της Αριστεράς, ξεκινάει με μια “βεβαιότητα”:
Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη
Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο
Θα φροντίσουμε εμείς γι’αυτό

και καταλήγει:
Η προφητεία αυτή
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι θα γίνει

Σήμερα δεν ακούγεται, Έχει κλονιστεί η πίστη σε αυτή την προφητεία. Όχι όμως γιατί δεν “επαληθεύτηκε” στα χρόνια που πέρασαν. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει, η η γη κινδυνεύει να γίνει “κόκκινη”. Η “κομμουνιστική” Κίνα διεκδικεί σήμερα με ηγεμονικούς όρους την παγκόσμια κυριαρχία... Το “κόκκινο” που ονειρευόταν όμως ο “προφήτης” είναι τελείως διαφορετικό από το “κόκκινο” όπως αυτό διαμορφώθηκε ιστορικά από το πάντρεμα του με τις κρατικές εξουσίες στο πλανήτη, σε Δύση και Ανατολή. Το “κόκκινο” του προφήτη, είχε “μεταλλαχθεί” προ πολλού και στην ΕΣΔΔ, αρκετά πριν την κατάρρευσή της ως κρατικής υπόστασης. Η “μετάλλαξη” του ΣΥΡΙΖΑ στην χώρα μας είναι άλλο ένα περιστατικό, στην μακρόχρονη ιστορία μεταλλάξεων του “κόκκινου”, που έρχεται να προστεθεί σε αυτή την ιστορία του «αποτυχημένου γάμου» του με τις κρατικές εξουσίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε παραδοθεί στο “κράτος” πριν παραδοθεί στην τρόικα και τους δανειστές...

Όμως, στο «κράτος» δεν έχει παραδοθεί μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς που τον μάχεται. Είναι η Αριστερά και πιστεύει πως έχει “σχέδια” και “προγράμματα” που μέσω της κρατικής διαχείρισης μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο. Η ιδιαίτερα η “πατριωτική” Αριστερά, που πιστεύει πως μπορεί να κατακτήσει την συναίνεση των “από κάτω” μέσω της επικοινωνιακής διαχείρισης των αστικών εθνικών μύθων.

Η πολιτική απουσία του “κόκκινου” που ονειρευόταν ο Προφήτης, οδηγεί την Αριστερά - που προτάσσει την κρατική διαχείριση (γιαυτό προσδιορίζει τις ταχτικές της με κύριο άξονα το πως θα κατεβεί στις εκλογές) από την αναζήτηση πολιτικών πρακτικών που οικοδομούν μαζικό κίνημα σε ρήξη με το καπιταλισμό και το κράτος - στην ενσωμάτωση και τον εγκλωβισμό της στις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, που όλο και περισσότερο οξύνονται σήμερα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όπως έστρωσε θα “κοιμηθεί”...

Το κύριο σύνθημα «Η Βραζιλία πάνω απ’ όλα» του Μπολσονάρο που τον ανέδειξε νικητή στις τελευταίες εκλογές, κάτω από ποίους όρους μπορεί να διαχωριστεί από τα αντίστοιχα “πατριωτικά” συνθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας της Αριστεράς στην χώρα μας; Μήπως επειδή κάπου στα κιτάπια της επαγγέλλεται τον “σοσιαλισμό” και άλλα ωραία παρόμοια; Όχι βέβαια, αφού αυτά είναι είναι έξω από την “πολιτική ατζέντα” που την προσδιορίζει ο αντίπαλος και καθορίζει το πολιτικό σκηνικό που δίνει αυτή η Αριστερά την δική της παράσταση...

Το πρόβλημα όμως της Αριστεράς δεν περιορίζεται μόνον σε αυτό το πεδίο. Ο καπιταλισμός έχει κάνει μερικά βήματα προς τ' εμπρός: Ο καπιταλισμός καταφέρνει να επιβιώνει με το να κάνει “συμβατά” πράγματα που ήταν “ασυμβίβαστα” στην μαρξιστική παράδοση. Αυτό όμως είναι ένα σημαντικό ζήτημα που δεν μπορεί να εξαντληθεί σε πέντε γραμμές, γιαυτό επιφυλασσόμαστε να το αναπτύξουμε σε άλλα κείμενα μας.

Μερικές παραπομπές, για προβληματισμό:

1. ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ;

2. Να ψηφίσουμε ή να επινοήσουμε ξανά την πολιτική;

3. Ο «κομμουνισμός» ως πρακτική

4. Ήταν μία Ένωση που την έλεγαν Σοβιετική ...

5. ΓΕΝΑΡΗΣ 2015: Μια "διάσπαση" που αναγγέλθηκε πολλές φορές, αλλά δεν έγινε ποτέ στον ΣΥΡΙΖΑ!

6. Πόσο νεοφιλελεύθερη είναι η «κομμουνιστική» Κίνα;

7. Κόκκινο και Μαύρο - Η ιδεολογική απήχηση του Κομμουνισμού και του Αναρχισμού σήμερα στην Ελλάδα

8. Είναι η «πιο σοβαρή και τεκμηριωμένη πρόταση», η πρόταση ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ;