ΓΕΝΑΡΗΣ 2015: Μια "διάσπαση" που αναγγέλθηκε πολλές φορές, αλλά δεν έγινε ποτέ στον ΣΥΡΙΖΑ!

Με μια σειρά κειμένων που θα ακολουθήσουν, θα κάνουμε τον δικό μας απολογισμό για το 2015. Το πρώτο κείμενο αναφέρεται  σε κάποια κρίσιμα πολιτικά ζητήματα  που σχετίζονται με την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 20  Γενάρη.

Με αφορμή το έκτακτο συνέδριο παρωδία, και σε αντιπαράθεση με την αριστερή πλατφόρμα και άλλες μεταγενέστερες "αντιπολιτεύσεις", που τότε ήταν συμπολιτεύσεις  (ΚΟΕ, ΑΝΑΣΑ, 53plus  και άλλα παρόμοια) στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, τότε που όλοι μαζί είχαν βάλει φερμουάρ στο στόμα τους, μπροστά στο ενδεχόμενο ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών, δημοσιεύουμε (ΚΥΡΙΑΚΉ, 4 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2015) το το παρακάτω video:


(από εδώ: Στιγμιαίο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ: Το χάσμα ανάμεσα στον “λογισμό” και “τ' όνειρο” διευρύνθηκε...)  μιλώντας ανοικτά για αντιδημοκρατική εκτροπή στο σύστημα διοίκησης του ΣΥΡΙΖΑ και τον εναγκαλισμό του με το κράτος. 

Στις 20 Γενάρη,, 5 μέρες πριν από τις εκλογές με το κείμενο  Άντε με το καλό! Την 25η Γενάρη “χωριζόμαστε”... θέσαμε το ζήτημα μιας άλλης “διάσπασης” του ΣΥΡΙΖΑ, πολύ διαφορετικής από αυτή που πραγματοποιηθήκατε το καλοκαίρι, ξεκινώντας από την θέση, ότι το πιο κρίσιμο ζήτημα για την Αριστερά, πιο σημαντικό από τα “προγράμματά” της και τις “θέσεις” της για την κρίση, την ΕΕ, την ΟΝΕ και άλλα συναφή παρόμοια με τα οποία αρκούνται να κατατρίβονται τα επιτελεία της, είναι η αντίληψη που έχει για την εξουσία ΄και πως αυτή αποτυπώνεται στην τριπλή σχέση  κράτος – κόμμα – κίνημα. Για αυτό το ζήτημα, τότε γράφαμε:   

Αυτό το ζήτημα, αν και έχει τεθεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους στο παρελθόν (από την πρώτη κιόλας μέρα της οκτωβριανής επανάστασης με το σύνθημα “όλη η εξουσία στα σοβιέτ”), η ιστορία της Αριστεράς δείχνει την κυριαρχία μιας και μοναδικής πρακτικής που υποτάσσει στις ανάγκες της διαχείρισης της κρατικής εξουσίας, τόσο το κόμμα όσο και το κίνημα. Μέσα από αυτή την πολιτική πρακτική, το κόμμα, από το υλικό υπόδειγμα της “κομμουνιστικής ιδέας” που “αντιπολιτεύεται” το κράτος, απεμπολεί την αυτονομία του απ' αυτό και μετατρέπεται τελικά στο μακρύ χέρι του κράτους τόσο στο κίνημα όσο και στην κοινωνία. Αυτό δεν συνέβη μόνον στις χώρες του “υπαρκτού κομμουνισμού” αλλά και στην δύση, όταν τα κομμουνιστικά κόμματα ανέλαβαν ή έγιναν εφαψίες κυβερνητικών ευθυνών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα. Ένα μαζικό κόμμα, με 600.000 μέλη και με ένα αριστερό “κυβερνητικό πρόγραμμα” (σήμερα μπροστά του το ανάλογο του ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει ως μια ήπια σοσιαλδημοκρατική διαχείριση), μετά από δυο χρόνια συγκυβέρνησης ουσιαστικά διαλύθηκε...

Μια απάντηση σε αυτό το ζήτημα είναι το “νέο” που έφερε το ΠΟΔΕΜΟΣ και αναστάτωσε το πολιτικό σύστημα της Ισπανίας. Αυτό το “νέο” δεν συνίσταται στις προωθημένες “προγραμματικές θέσεις” και στις “επαναστατικές διακηρύξεις” αλλά στις διαφορετικές πολιτικές πρακτικές ως προς την διαμεσολάβηση – εκπροσώπηση του λαϊκού παράγοντα στο χώρο της πολιτικής. Πρακτικές που έβγαλαν μαζικά τον κόσμο από τον “καναπέ” του και τον έκαναν ενεργό πολιτικό υποκείμενο, καταργώντας στην πράξη τις λογικές της ανάθεσης. Αντίθετα η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει “μαζικό κόμμα” (ζήτημα στο οποίο έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα) είναι μια δυσμενής παρακαταθήκη για το μέλλον του ως διαχειριστή της κρατικής εξουσίας. Όμως δεν είναι η μόνη δυσμενής παρακαταθήκη. Ήδη από τις προηγούμενες εκλογές έχει ενστερνιστεί πολιτικές πρακτικές που εμπεδώνουν την λογική της “ανάθεσης”, τόσο στη εσωτερική του λειτουργία όσο και στην κοινωνία.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να είναι συνεπής με την θέση “χωριζόμαστε στα δυο ως δραστηριότητες” που εξέφρασε ο Α. Μπαλτάς, τότε άλλα πράγματα θα είχε κάνει, αλλά και με διαφορετικό τρόπο θα χειριζόταν το ζήτημα ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών. Ο διαχωρισμός από τον “κοινοβουλευτικό κρετινισμό” της παραδοσιακής Αριστεράς μπορεί να γίνει μόνον μέσα από την αντιστροφή ανάμεσα στις ιεραρχήσεις που συνδέουν αυτές τις δραστηριότητες: πρώτα το κόμμα, μετά η κυβέρνηση, πρώτα οι ανάγκες του κινήματος, μετά οι ανάγκες της κυβερνητικής διαχείρισης. Αυτή η αντιστροφή θα μπορούσε να καταγραφεί με πολλούς τρόπους, όπως για παράδειγμα ο Α. Τσίπρας να μην γίνει πρωθυπουργός της χώρας αλλά να παραμείνει αρχηγός του κόμματος, το οποίο θα συνεχίσει να ασκεί οργανωμένα και αποτελεσματικά την “αντιπολίτευση στο κράτος”.

Όμως, δεν αρκούν οι διακηρύξεις που αναγνωρίζουν αυτή την διάκριση των δύο δραστηριοτήτων. Αυτή μπορεί να πραγματωθεί μόνον μέσα από μια άλλη αντίληψη για την πολιτική (γι' αυτό το θέμα έχουμε αναφερθεί αναλυτικά εδώ “Για την ταξική βάση της εσωκομματικής διαπάλης στον ΣΥΡΙΖΑ” ), η οποία συγκροτείται με τις ταυτόχρονες πολιτικές πρακτικές που προωθούν “εδώ και τώρα” δύο ξεχωριστά “πολιτικά προγράμματα”, ανταγωνιστικά και σε ρήξη μεταξύ τους:

- Το “κυβερνητικό πρόγραμμα” που στοχεύει στην κρατική διαχείριση και αποτελεί χώρο ταξικών και κοινωνικών συμβιβασμών όπως αυτοί εκφράζονται εντός του κράτους και των πολιτικών του.

- Το “κινηματικό πρόγραμμα” που στοχεύει στην ανάπτυξη ενός αντισυστημικού και ανατρεπτικού μαζικού κινήματος ανταγωνιστικού προς το κράτος και το κεφάλαιο.

Όμως στους χώρους της παραδοσιακής Αριστεράς (και προφανώς του ΣΥΡΙΖΑ) το πρόγραμμα είναι ένα και μοναδικό, το “κυβερνητικό” στο οποίο εντάσσονται (με σχέσεις υποταγής) οι “ανάγκες” του κινήματος. Αυτή η αντίληψη για την πολιτική καταλήγει στη διαμόρφωση μια “εξωτερική σχέσης” με τα κινήματα και τις λαϊκές αντιστάσεις: Το πολιτικό υποκείμενο δεν συγκροτείται στο εσωτερικό των κινημάτων, αλλά στο εσωτερικό του κράτους. Συνήθως αυτή η πραγματικότητα θεωρητικοποιείται, είτε ως μια δεξιά αντίληψη για την “αυτονομία των κινημάτων”, είτε ως αρνητική οριοθέτηση απέναντι στον “κινηματισμό”.