Κill ‘em’ all: Η ελληνοσερβική φιλία, η σφαγή στη Βοσνία, και η ελπίδα μοιρασιάς του κράτους της Μακεδονίας

Ο Πέτρος Παπακωσταντίνου και η “Νεα Αριστερα”

Ένα πρόσφατο άρθρο του Πέτρου Παπακωσταντίνου «Από τη Νέα Αριστερά στο νεοσυντηρητισμό» επικεντρώνεται στις μεταμορφώσεις διανοουμένων και ιδεολογικών ρευμάτων που συνδέθηκαν με το 1968. Ο Π.Π. καταγράφει μια πληθώρα αξιόλογων κριτικών παρατηρήσεων που δεν μπορεί να τις αγνοήσει ή να τις παρακάμψει όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για την Αριστερά του 21ου αιώνα. Όμως η μέθοδος που χρησιμοποιεί, μερικές φορές περιορίζει ή ακόμα και ακυρώνει την αξία τους. Μερικές κριτικές επισημάνσεις για για αυτό το ζήτημα:

Ο Πέτρος Παπακωσταντίνου με τον όρο “Νέα Αριστερά” επιχειρεί να αποδώσει «κοινή ταυτότητα» σε κινήματα, πολιτικούς μηχανισμούς ή πρόσωπα, για τα οποία πολλές φορές οι διαφορές που τα χωρίζουν είναι πολύ μεγαλύτερες από τα στοιχεία που τα ενώνουν. Μια ταυτότητα που τα ίδια τα υποκείμενα που αναφέρει, ποτέ δεν επιχείρησαν να την συγκροτήσουν. Ούτε καν το ήθελαν...

Ο προσδιορισμός “Νέα Αριστερά” που χρησιμοποιεί, αν και αναγνωρίζει την πολυμορφία της, δεν απαντά στο ερώτημα γιατί όλα αυτά χωρούν στο ίδιο τσουβάλι/ρεύμα : «Στην εξαιρετική ποικιλομορφία της, η Νέα Αριστερά αποτέλεσε την πολιτική και ιδεολογική έκφραση ενός μαζικού, κοινωνικού ρεύματος αντικαπιταλιστικών- αντιγραφειοκρατικών αναφορών, που αναστάτωσε τις βιομηχανικά αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες, από τις ΗΠΑ και το Μεξικό, μέχρι την Τσεχοσλοβακία και την Ταϋλάνδη».

Βρισκόμαστε σε μια εποχή που τα “εκατό λουλούδια” προσπαθούν ν' ανθίσουν, που οι μεγάλες βεβαιότητες έχουν χαθεί και μαζί μ' αυτές οι αντίστοιχες διαχωριστικές γραμμές. Αυτό δεν σημαίνει ότι η αναταραχή έχει κοπάσει και ο ανταγωνισμός που θα γεννήσει το “νέο” έχει μειωθεί. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει. Το ετερόκλητο “τσουβάλιασμα” που κάνει ο Π.Π. για την “Νέα Αριστερά”, κρύβει ακριβώς αυτόν τον δημιουργικό χαρακτήρα που έχουν οι μεγάλες αντιθέσεις που την χωρίζουν...

RADical Pride: ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ19ης ΜΑΪΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ RADICAL PRIDE

ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ19ης ΜΑΪΟΥ

Μετά από μήνες ανοιχτών συνελεύσεων και προετοιμασίας, την περασμένη εβδομάδα πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις για το 2^ο Αυτοοργανωμένο Pride της Θεσσαλονίκης, οι οποίες κορυφώθηκαν το Σάββατο 19 Μαΐου, με την Πολύχρωμη Πορεία στο κέντρο της πόλης και το Partyμας στα Πανεπιστήμια. Εκατοντάδες άτομα διαδήλωσαν ενάντια στην καταπίεση των λοατκια+, το σεξισμό και την πατριαρχία. Έκαναν ξεκάθαρο ότι η Θεσσαλονίκη είναι πόλη αντιφασιστική, είναι ανοιχτή στο δικαίωμα κάθε ανθρώπου να εκφράζει το φύλο ή τη σεξουαλικότητά του με όποιο τρόπο επιθυμεί, ανοιχτή στους πρόσφυγες και τις μετανάστριες, αλληλέγγυα στην Παλαιστίνη και δυσανεκτική στους εθνικιστές και τους φασίστες.

Το φετινό Prideδιεξήχθη εν μέσω συνθηκών αβεβαιότητας, μετά την ακροδεξιά κινητοποίηση που βιώνει η πόλη τους τελευταίους μήνες και ειδικά μετά τη φασιστική επίθεση στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Σχολείο και τον εμπρησμό της κατάληψης Libertatia. Οι συγκεκριμένες πράξεις κουκουλώθηκαν κάτω από ένα ‘’αθώο πατριωτικό αίσθημα’’, που μόνο αθώο δεν φάνηκε να είναι.

Μάης ’68, η ελπίδα να φτάσεις στον ωκεανό

Αναδημοσίευση από την "Le MONDE diplomatique"

του Serge Halimi

μετάφραση Βάλια Καϊμάκη

Μια επέτειος εξέγερσης οικειοποιημένη από τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο. Και αυτός αποδυναμώνεται μόνο από την υπενθύμιση των ανεκπλήρωτων προταγμάτων εκείνης της εποχής.

Στη ζωή ενός λαού, είναι μια πολύτιμη στιγμή. Το κάλυμμα των κοινωνικών νόμων ανασηκώνεται και, άξαφνα, η παραίτηση, οι συνήθειες γίνονται αντικείμενο αναστοχασμού και στη συνέχεια αμφισβητούνται. Το «ποτάμι των γκρίζων πόλεων που έχει χάσει την ελπίδα να φτάσει στον ωκεανό» (1) συναντά και άλλα, φωτίζεται και όλα μαζί ενώνονται με τη θάλασσα. Το «γιατί όχι;» έρχεται ν’ αντικαταστήσει το «έτσι είναι τα πράγματα». Ο ξεσηκωμός είναι μεταδοτικός –πριν από 50 χρόνια, δεν μιλούσαμε ακόμα για «σύγκλιση των αγώνων»– και θυμίζει ότι η Ιστορία δεν τελείωσε, ότι οι μεταρρυθμίσεις και οι επαναστάσεις που την διαμορφώνουν έχουν συχνά στόχο να καταργήσουν την υποχρέωση να υπακούς και να υποτάσσεσαι.

«ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ» : ένα σκουλήκι ψόφιο, να το σκοτώσω δεν μπορώ, να φύγω δε μ' αφήνει!

ένα "φάντασμα" πλανιέται πάνω από την "εργατική πρωτοπορία"...

Την εποχή που το ΠΑΣΟΚ ήταν στα πάνω του, όπως και ο κρατικός συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, καθιερώθηκε μια πρακτική για την κήρυξη των απεργιών, σύμφωνα με την οποία αποφεύγονται οι ημερομηνίες που συμπίπτουν με ημέρα Δευτέρα ή Παρασκευή. Το χειραγωγητικό αυτό μέτρο (μήπως και εργαζόμενοι απεργοί δεν κατέβουν στις συγκεντρώσεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και επωφεληθούν από το τριήμερο), αν και δεν απέδωσε τα αναμενόμενα για την μαζικοποίηση των απεργιακών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων, συνεχίζεται και μέχρι σήμερα...

Αυτή την “παράδοση” ακολουθεί και η γενική απεργία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που έχει προκηρυχθεί στις 30 Μάη 2018, ημέρα Τετάρτη. Η πρόσφατη απεργία της πρωτομαγιάς, δεν απέδειξε μόνον την αποτυχία αυτής της πρακτικής, αλλά επιβεβαίωσε την πλήρη αποστασιοποίηση των εργαζομένων από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες τους:


Τι άλλαξε λοιπόν από την 1η ως τις 30 του Μάη, και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αναμένει ότι η νέα απεργία της 30 του Μάη θα είναι μαζική και αγωνιστική;

Οι «εργατοπατέρες» δεν χάνουν ποτέ την ελπίδα τους, ούτε και οι  «πρωτοπορίες» του εργατικού κινήματος...

Όμως ούτε οι εργαζόμενοι αλλά και οι άνεργοι και οι υποαπασχολούμενοι,  χειραγωγούνται από γραφειοκρατικές ηγεσίες και πρωτοπορίες. Κρίνουν μόνοι τους πότε, που και πως θα κατέβουν σε ένα συλλαλητήριο. Άλλες φορές κατεβαίνουν και άλλες τους αφήνουν μόνους τους...

Μετά τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τι;

(κλικ στην εικόνα για περισσότερα)

Οι επόμενες εκλογές θα καταγράψουν το τέλος της πιο μακρόχρονης μνημονιακής κυβέρνησης. Η κυβερνητική αλλαγή με τα σημερινά δεδομένα είναι βέβαιο ότι θα συμβεί. Αυτό που δεν έχει κριθεί - αν και είναι πολύ πιθανόν - είναι η κοινοβουλευτική αυτοδυναμία της ΝΔ. Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει πολλά περιθώρια ελιγμών για να εξασφαλίσει μια μορφή συναίνεσης έστω και ως ανοχή και κανένα περιθώριο για να ανατρέψει την λαϊκή δυσαρέσκεια. Σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού, η δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση εκφράζεται ως ψήφος-τιμωρία. Η τιμωριτική ψήφος είναι συνήθως "τυφλή",  δεν χειραγωγείται από  "προγραμματικές διακηρύξεις" και άλλα παρόμοια. Λαμβάνει εκλογικά τον χαρακτήρα της στήριξης του "αντίπαλου" που μπορεί να νικήσει τον "εχθρό". Δηλαδή, στρέφεται προς την αξιωματική αντιπολίτευση, όποια και ν' είναι αυτή, ανεξάρτητα από τις "πολιτικές διαφορές" που την χωρίζουν από την κυβέρνηση...     

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει ν' «αγωνιστεί» για να παραμείνει μετά τις εκλογές ως αξιωματική αντιπολίτευση και να μην καταρρεύσει όπως το ΠΑΣΟΚ. Ο νέος δικομματισμός δεν έχει παγιωθεί στη χώρα μας και θέλει δουλειά πολύ για να επιβληθεί, παρόλο ότι εκλογικά υποβοηθείται από τον “αντικοινοβουλευτισμό”, που παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια.

Χάσανε τον μπούσουλα οι “μακεδονομάχοι”;

(Αν δεν τον γνωρίζετε, διαβάστε το παρακάτω κείμενο)

Μήπως πήρατε χαμπάρι τι έγινε πριν 5 μέρες στη πλατεία Συντάγματος; Φαίνεται ότι χάθηκε ένα πολιτικό στοίχημα, απ' αυτά που χάνονται σχεδόν κάθε μέρα από την “πατριωτική” αριστερά. Η κατάσταση σε αυτό το χώρο είναι μάλλον τραγική όχι μόνον πολιτικά αλλά και από ψυχολογική άποψη. Δεν πρόκειται για “αριστερή μελαγχολία” αλλά προχωρημένη “κατάθλιψη”, όπως αποτυπώνεται στο παρακάτω κείμενο που δημοσιεύτηκε στο iskra.gr:

Το λυπηρό θέαμα ενός "συλλαλητηρίου"

Φοιτητικές εκλογές: «Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι»

Η φράση «Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι» χρησιμοποιείται για κάτι που αργεί να πραγματοποιηθεί ή είναι αμφίβολο αν θα γίνει ποτέ...

Είναι βέβαιο ότι ο Μάης δεν τρώει τριφύλλι. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα σε όποιον προσπαθεί να την εκλογικεύσει. Έχουν διατυπωθεί διάφορες εικασίες που προσπαθούν να καλύψουν αυτό το κενό. Όμως παραμένουν εικασίες και η προέλευσή της φράσης παραμένει άγνωστη. Όμως αυτό σε τίποτα δεν εμποδίζει την κατανόηση της όταν την χρησιμοποιούμε.

Σας παρουσιάζουμε μια εξήγηση για την προέλευσή της, η οποία πιστεύουμε ότι δεν έχει καμιά σχέση με πραγματικότητα, όμως έχει μια αρκετά δομημένη λογική επάρκεια:

Εικόνες από το ΜΑΗ του 68

[πηγή]

Διεθνείς Συμμετοχές B-FEST 7

(κλικ στην εικόνα για περισσότερα)

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ:

1. Kristin Ross

Kristin Ross: καθηγήτρια συγκριτικής γραμματολογίας στο Παν/μιο Νέας Υόρκης, επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό από τη Γαλλική Φιλοσοφική Σχολή. Ερευνά εδώ και δεκαετίες την επαναστατική ιστορία και θεωρία με κύριο ενδιαφέρον τις γαλλικές αστικές εξεγέρσεις, όπως την Παρισινή Κομμούνα και τον Μάη του ’68. Συγγραφέας πολλών βιβλίων μεταξύ των οποίων τα: “Communal Luxury: The Political Imaginary of the Paris Commune”, “May ’68 and Its Afterlives” και “The Emergence of Social Space: Rimbaud and the Paris Commune”, που την έκαναν ευρέως γνωστή στα σύγχρονα κινήματα και στον χώρο της ριζοσπαστικής σκέψης.

Στο B-FEST θα μιλήσει για το μέλλον της δημοκρατίας και για αυτό που μένει ζωντανό από τον Μάη του 1968, πέρα από τις μνήμες και τις επετείους: “Ο Μάης του ’68 δεν έχει, κατά τη γνώμη μου, κανένα ενδιαφέρον παραμόνο εάν μπορεί να σχηματοποιήσει το υπάρχον και να ρίξει φως στην τρέχουσα κατάσταση. Αν δεν το κάνει αυτό, τότε θα έχουμε δίκιο να τον στείλουμε στον κάδο των αχρήστων”.