του Στέλιου Ελληνιάδη
Μερικοί μπορεί να στραφούν στο ΚΚΕ σαν ψηφοφόροι. Αλλά μ ε την επίγνωση ότι αυτό δεν βγάζει πουθενά. Το ΚΚΕ έχει λαϊκούς ανθρώπους που πιστεύουν στο σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό και κρατούν μια συνεπή στάση. Αλλά το κόμμα είναι ένας μηχανισμός που η δογματική του ερμηνεία της πολιτικής δεν ανταποκρίνεται στην αριστερή αγωνιστική παράδοση και το δέσιμο με μια σημαντική μερίδα των λαϊκών στρωμάτων. Ακόμα και τα οργανωτικά του προτερήματα λειτουργούν σαν μηχανισμοί καθήλωσης και αποκλεισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι στην κρίσιμη στιγμή της όξυνσης των αντιθέσεων ο δυσαρεστημένος «λαός» δεν στράφηκε στο ΚΚΕ. Το κόμμα επέλεξε το ρόλο του παρατηρητή από την κερκίδα. Στον αντικαπιταλιστικό λόγο του δεν υπήρχε το στοιχείο της άμεσης σύγκρουσης και ρήξης με την άγρια καπιταλιστική επίθεση που δεχόταν η χώρα, πέρα από τις συνηθισμένες εκδηλώσεις «πολιτισμένης διαμαρτυρίας». Το ζήτημα της ρήξης μπαίνει σε μια μελλοντική κατάσταση ιδανικών συνθηκών που θα προκύψουν από τη φυσική εξέλιξη της πάλης των τάξεων, μόνο για το μάξιμουμ στόχο. Όποια απόπειρα ρήξης πριν από τη Δευτέρα Παρουσία του σοσιαλισμού θεωρείται αιρετική παρέκκλιση.
Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ, όπως φαίνεται, θα κρατήσει στον πυρήνα του ό,τι έχει απομείνει από το γερασμένο κομμάτι του παλιού ΚΚΕεσ. και του Συνασπισμού και μερικούς ομοϊδεάτες τους, αριστερούς συνταξιούχους που στα συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσαν μια μεγάλη μερίδα των συνέδρων. Αλλά οι απώλειές του δεν είναι μικρές, με δεδομένο ότι πάνω από τα μισά (τουλάχιστον) μέλη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποχωρήσει από το φορέα. Απώλειες που υπολογίζουν να αντισταθμιστούν από τους συνταξιούχους και τους δημόσιους υπάλληλους του ΠΑΣΟΚ που δεν έχουν πια ούτε όρεξη ούτε κίνητρα για να επιστρέψουν στα παλιά ληγμένα κόμματα, όσο βέβαια, οι μισθοί και οι συντάξεις τους δεν υφίστανται κι άλλες μεγάλες περικοπές. Αναμφίβολα, θα υπάρξουν κάποιοι Αριστεροί που στο όνομα του καθεστωτικού ρεαλισμού θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλο και πιο ένοχα, όλο και πιο ανομολόγητα.
Αναρτήσεις
