Φωτογραφία-ερωτήσεις-επεξεργασία βίντεο: Άγγελος Καλοδούκας
Ομπίντα στα ρωσικά σημαίνει πίκρα, κακοκάρδισμα. Ο Νίκος Ζαχαριάδης πέρασε τα τελευταία δεκαεφτά χρόνια της ζωής του εξόριστος στη Σιβηρία. Αυτοκτόνησε την 1η Αυγούστου του 1973 με απαγχονισμό στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, αλλά από την ΚΕ του ΚΚΕ ανακοινώθηκε ότι πέθανε από καρδιολογικά αίτια. Μόλις το 1989 αποκαλύφθηκε η αυτοκτονία του. Η σορός του Νίκου Ζαχαριάδη μεταφέρθηκε στην Ελλάδα το 1991 και κηδεύτηκε στο 1ο Νεκροταφείο, με πρωτοβουλία της οικογένειάς του και της ΚΕ του ΚΚΕ.
Ο Γιώργος Κοτανίδης δεν έχει σκοπό να «δικαιώσει» ή να «καταδικάσει» τον Νίκο Ζαχαριάδη. Η προσπάθειά του, όπως μας λέει και ο ίδιος στη συνέντευξη που παραθέτουμε, είναι αναστοχαστική. Μέσα από το αξιόλογο αυτό πόνημά του μας καλεί να στοχαστούμε για το τι έφταιξε στο παρελθόν για την πορεία της ελληνικής Αριστεράς, και μέσω του αναστοχασμού να βρούμε, ενδεχομένως, διόδους προς το μέλλον. Και πιστεύω ότι το κείμενο και οι ηθοποιοί υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο την πρόθεση του Γιώργου Κοτανίδη. Το λιτό σκηνικό που φέρνει στο νου τη ρωσική πρωτοπορία της δεκαετίας του 1920 και η μετρημένη χρήση video wall συμβάλλουν με καλαίσθητο τρόπο στην ανάδειξη τόσο της θεατρικής δραματουργίας όσο και του πολιτικού προβληματισμού. Επιπλέον, μετά την παράσταση ακολουθεί συζήτηση με το κοινό και κάποιον καλεσμένο του συγγραφέα, πράγμα που συμβάλλει να αποκτήσουν οι θεατές μια ολοκληρωμένη άποψη γύρω απ’ όσα θίγονται στο θεατρικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου