ΣΥΡΙΖΑ ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ

Τι είναι το "ΣΥΡΙΖΑ Οριζόντια" 

Αντιγράφουμε από το εισαγωγικό σημείωμα του "ΣΥΡΙΖΑ Οριζόντια":

Το "Σύριζα οριζόντια" είναι ένας ιστότοπος που σκοπό έχει να δικτυώσει οριζόντια τις τοπικές, κλαδικές και θεματικές επιτροπές ΣΥΡΙΖΑ.

Φιλοδοξούμε να φιλοξενούνται σε αυτόν τον ιστότοπο ανταποκρίσεις απο τις δραστηριότητες των επιτροπών Σύριζα αλλά και κυρίως ανταποκρίσεις για τα προβλήματα των ανθρώπων στις περιοχές και τους χώρους δράσης τους, απο τον Έβρο έως την Κρήτη κι απο την Ρόδο ως την Φλώρινα. Με αυτό τον τρόπο φιλοδοξούμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο άμεσης οριζόντιας ενημέρωσης για όλα τα ζητήματα, τις ιδέες, τις δράσεις και τις προοπτικές μιας αριστερής εναλλακτικής πρότασης στην παρούσα κρίση, όπως αυτές αναδύονται απο την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων, κι όχι απο κινήσεις και σχεδια φωτισμένων πρωτοποριών που εξυφαίνονται σε κάποια γραφεία μακρυά απο την κοινωνική ζύμωση και δράση.

Το "Σύριζα οριζόντια" ωστόσο, δεν στοχεύει στην υποκατάσταση οργανωτικών διαδικασιών, συνελεύσεων και συνδιασκέψεων ούτε στην κορυφή ούτε στην βάση του Σύριζα. Αντίθετα φιλοδοξεί να τροφοδοτήσει αυτές τις διαδικασίες με την μεταφορά πληροφοριών, γνώσεων κι εμπειριών απο διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας, επιμέρους θεματικές επιτροπές και κλάδους εργαζομένων. Το "Σύριζα Οριζόντια" δεν έχει ως βασικό σκοπό την προώθηση θέσεων συνιστωσών ή τάσεων εντός του Σύριζα οι οποίες έχουν έτσι κι αλλιώς τις δικές τους διόδους ενημέρωσης. Απευθύνεται και στηρίζεται στις οργανώσεις, τις ολομέλειες και τα μέλη Σύριζα.

Υπόθεση Γκράνιν: Η ΕΔΑ δικάζει την "Επιθεώρηση Τέχνης"

Συμπληρώθηκαν πενήντα χρόνια από τη δημοσίευση του διηγήματος «Η ΣΙΩΠΗ» του Ντανιήλ Γκράνιν (ψευδώνυμο του Ντανιήλ Αλεξάντροβιτς Γκέρμαν) και την τρικυμία που ξεσήκωσε στον κομματικό μηχανισμό της ΕΔΑ όταν αναδημοσιεύτηκε στην «Επιθεώρηση Τέχνης», Τόμος Θ’ τεύχος 50-51 του 1959.

Ο Μανώλης Φουντούρης, που μάλλον ήταν ο μοναδικός έλληνας εκείνης της εποχής που διάβασε στην Αθήνα συστηματικά την «Ουνιτά» του ΚΚΙ, εντόπισε το διήγημα στο ένθετο περιοδικό της και το μετέφρασε στα Ελληνικά. Η συντακτική επιτροπή της «Επιθεώρησης Τέχνης» επειδή είχε υποψίες ότι ο κομματικός μηχανισμός της ΕΔΑ θα αντιδρούσε πιθανόν αρνητικά συζήτησε αρκετά το ζήτημα και τελικά αποφάσισε να δημοσιεύσει το διήγημα. Σαν απάντηση η ΕΔΑ οργάνωσε «δίκη» κατά της συντακτικής επιτροπής στην οποία εμφανίζονται ως κατήγοροι σημαντικές προσωπικότητες, όπως ο Μάρκος Αυγέρης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Δημήτρης Φωτιάδης και άλλοι. Οι πιο σκληροί κατήγοροι ήταν ο Μάρκος Αυγέρης και ο …βράχος της ανανεωτικής αριστεράς, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο οποίος μάλιστα κραδαίνοντας την κατηγορία του αναθεωρητισμού, χαρακτήρισε τη δημοσίευση της «Σιωπής» ως «βολή στην καρδία της ΕΔΑ». Στη δεύτερη μάλιστα συνάντηση που έγινε με την συντακτική επιτροπή της «Επιθεώρησης Τέχνης», όχι μόνον δεν είχε πειστεί από τα επιχειρήματα της συντακτικής επιτροπής αλλά καταλόγισε στα μέλη της «αφόρητο δογματισμό» και «νοοτροπία, απόψεις και ενέργειες» οι οποίες συγκρούονται με «τις αντιλήψεις του κινήματος»…

Μετά την δίκη, ο ποιητής Κώστας Κουλουφάκος κατέθεσε ένα απολογητικό υπόμνημα πάνω από 120 σελίδες που αποτελεί μια σημαντική στιγμή της ελεύθερης κριτικής έκφρασης και μια απόπειρα ανατροπής της δογματικής ακαμψίας στην πρόσληψη του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στην Ελλάδα.

Το διήγημα «ΣΙΩΠΗ» αναδημοσιεύτηκε το 1995 στο περιοδικό «Μανδραγόρας» στο τεύχος 6-7, το οποίο ήταν αφιερωμένο στην «Επιθεώρηση Τέχνης». Επίσης πρόσθετα στοιχεία για την υπόθεση έχουν δημοσιευθεί και στο τεύχος 40 του περιοδικού «Μανδραγόρας» που έχει αφιέρωμα σε τρεις κεντρικές μορφές της «Επιθεώρησης Τέχνης», στον Κ. Πορφύρη, τον Δ. Ραυτόπουλο και τον Μ. Φουρτούνη.

Το απολογητικό υπόμνημα του Κ. Κουλουφάκου δεν δημοσιεύτηκε και παρέμεινε στα συρτάρια της ΕΔΑ. Εκεί το βρήκε η χούντα και το Μάιο του 1973 ο επίσημος εκφραστής της Σάββας Κωνσταντόπουλος δημοσίευσε σε συνέχειες μερικά αποσπάσματα στον «Ελεύθερο Κόσμο» για να επικαλεστεί διώξεις της ΕΔΑ σε βάρος διανοουμένων.

Όλα τα στοιχεία αυτής της υπόθεσης, όπως το διήγημα που αποτέλεσε την πέτρα του σκανδάλου και ολόκληρο το απολογητικό υπόμνημα του Κ. Κουλουφάκου, όπως και το τι επακολούθησε στην «Επιθεώρηση Τέχνης»μετά την δίκη, βρίσκονται συγκεντρωμένα στις 350 σελίδες του βιβλίου της Αλεξάνδρας Δ. Ιωαννίδου «Υπόθεση Γκράνιν: η λογοτεχνική κριτική στο εδώλιο» από τις εκδόσεις «Καστανιώτη». Σας προτείνουμε να το διαβάσετε και μέρες που είναι, να το κάνετε δώρο στους φίλους σας.

Υπερσυνιστώσα: Το τελευταίο στάδιο του …φραξιονισμού.

Το νέο έτος προβλέπεται να βρει τον ΣΥΝασπισμό χίλια κομμάτια. Παράλληλα κάποιοι ανοιχτομάτηδες ΣΥΝασπιστές και μερικοί φίλοι τους προσπαθούν βιαστικά να μαζέψουν όσα συντρίμμια μπορέσουν για να οικοδομήσουν την νέα υπερσυνιστώσα με την φιλοδοξία να οικοδομήσουν το διάδοχο σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Πριν καλά – καλά προλάβει να τελειώσει η 3η πανελλαδική συνδιάσκεψη προχώρησαν στα βαφτίσια της διαλέγοντας ένα όνομα από αυτά που είχαν μείνει στο ράφι, όταν έγιναν τα βαφτίσια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η Κουμουνδούρου ανίκανη να χειριστεί την κατάσταση αναμένει τις πρωτοβουλίες της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Η έλλειψη στρατηγικής από το Αριστερό Ρεύμα αλλά και την Ομάδα Τσίπρα είναι πλέον φανερή και στο πιο αδιάφορο ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ. Οι σημαιοφόροι του κομματικού πατριωτισμού βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση αφού αδυνατούν να ξεχωρίσουν τους φίλους από τους εχθρούς του κόμματος.

Μπροστά στην σθεναρή αντίσταση των ανανεωτών που αρνούνται να υλοποιήσουν τις αποφάσεις της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ η Κουμουνδούρου έχει παραλύσει. Μάταια προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Οι ταχτικισμοί δεν μπορούν να σώσουν την κατάσταση. Η νέα σύνθεση της αντιπροσωπείας του ΣΥΝ στην Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν βοήθησε να γίνει πιο αποτελεσματική η λειτουργία της. Ακόμα δεν έχουν συμφωνηθεί τα στοιχειώδη που απαιτούνται για προχωρήσει η συγκρότηση του μητρώου των μελών του ΣΥΡΙΖΑ και να εκδοθούν οι κάρτες μελών. Οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να προχωρήσουν στην υλοποίηση των αποφάσεων της συνδιάσκεψης…

Η Κουμουνδούρου προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. Όμως, η προσπάθεια αναβολής της σύγκλισης των ολομελειών των τοπικών οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κρατήσει πάνω από ένα μήνα. Ούτε βέβαια απάντηση στο πρόβλημα είναι η δήθεν εξωστρέφεια που εξαγγέλλει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με την καμπάνια για την επισφάλεια και άλλα παρόμοια. Με καμπάνιες και πικετοφορίες δεν αντιμετωπίζονται τόσο σοβαρά ζητήματα, ούτε πολύ περισσότερο εξορκίζεται το έλλειμμα της δημοκρατίας που κατοικοεδρεύει στον ΣΥΡΙΖΑ.

Θα επαναλάβουμε μερικές θέσεις που τις έχουμε αναπτύξει και στο παρελθόν:

Σήμερα, η ανασυγκρότηση της Αριστεράς δεν θα κριθεί τελικά από κάποια πολιτική συμφωνία, ούτε από το πόσο ολοκληρωμένο είναι ένα πολιτικό σχέδιο ή πρόγραμμα. Οι απαντήσεις που προϋποθέτει ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν μπορούν να δοθούν κυρίως με την προσφυγή στον «διάλογο». Δεν υπάρχουν πολιτικά υποκείμενα που κατέχουν ή θα ανακαλύψουν την απόλυτη αλήθεια. Οι σχετικές αλήθειες που κατέχει κάθε υποκείμενο ξεχωριστά, δεν είναι επαρκείς για την ανασύνθεση της Αριστεράς. Η τομή που απαιτείται, περνάει από την συντριβή του παλαιού με την μορφή που υπάρχει, και το ριζικό μετασχηματισμό του. Το νέο δεν πρόκειται να προκύψει από απλές αθροιστικές πράξεις μεταξύ συγγενών υποκειμένων, διατεταγμένων σε ομόκεντρους ή παράπλευρους κύκλους. Πρόκειται για μια σύνθεση αντιθέσεων, για τη διαλεκτική της οποίας ισχύει η ρήση του προέδρου Μάο: «Τα δύο δεν γίνονται ένα». Για να μην μιλάμε κινέζικα, το μέλλον των ενωτικών εγχειρημάτων που ευαγγελίζονται την ανασύνθεση της αριστεράς, θα κριθεί τελικά αν η ρήξη με το υπάρχον, που εμπεριέχει ο πυρήνας όλων αυτών εγχειρημάτων, οδηγήσει στην κυριαρχία των όρων μετασχηματισμού και στην καταστροφή των όρων αναπαραγωγής των υποκειμένων που μετέχουν σε αυτά.

Εγχειρήματα σαν την ΑΝΑΣΑ ανακυκλώνουν διευρυμένα την μιζέρια του παρελθόντος χωρίς να εμπεριέχουν απολύτως κανένα στοιχείο υπέρβασης. Δεν σώζεται η κατάσταση με τέτοιες πρωτοβουλίες που αποβλέπουν στην οργανωτική ηγεμονία αντιλήψεων που έχουν ήδη χρεοκοπήσει ως πολιτικές εκδοχές μιας περιθωριακής αριστεράς. Απαιτούνται βαθιές τομές αλλά και αυτοκριτική στάση σε σχέση με το παρελθόν. Τον Απρίλη είχαμε διατυπώσει την παρακάτω άποψη που θεωρούμε ότι σήμερα γίνεται επίκαιρη λόγω του χαρακτήρα που έχουν οι αντιθέσεις στο εσωτερικό του ΣΥΝασπισμού:

Ο Λ. Κύρκος πραγμάτωσε τα πολιτικά του οράματα και σφράγισε το τέλος του κύκλου της διάσπασης του 68, υλοποιώντας την δική του εκδοχή για την ενότητα της αριστεράς με την δημιουργία του ΣΥΝ. Σήμερα αυτός και η παρέα του συνεχίζουν να παραμένουν αταλάντευτοι σε αυτή την πολιτική γραμμή.

Εκείνοι που άλλαξαν πραγματικά, είναι οι σύντροφοι του από το ΚΚΕ, με τους οποίους εδώ και αρκετά χρόνια μαζί πορεύονταν. Σήμερα τον κατηγορούν. Στο παρελθόν, οι σύντροφοι του «αριστερού ρεύματος» του ΣΥΝ, κάτω από το βάρος της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού και μέσα σε μια συγκυρία που ευνοούσε τις συνδιαχειριστικές αυταπάτες, τον εμπιστεύτηκαν και τον ακολούθησαν για να γίνουν εφαψίες της πολιτικής εξουσίας με τα γνωστά αποτελέσματα. Η αντιπαλότητα που εκδηλώνεται σήμερα ενάντια την «ανανεωτική πτέρυγα» του ΣΥΝ είναι στην πραγματικότητα η αντιπαλότητα με το ίδιο το παρελθόν και την ιστορία του ΣΥΝ. Από αυτή την θέση μπορεί να αναδειχτεί ο πραγματικός χαρακτήρας των αντιθέσεων και να σηματοδοτηθεί δημιουργικά η εμπειρία του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα που είναι ακόμα μετέωρη και ανολοκλήρωτη η τομή που έγινε στο χώρο της Αριστεράς με το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι επιτακτική η θεώρηση των αντιθέσεων που χαρακτηρίζουν τον χώρο του ΣΥΝ από αυτή την οπτική γωνία: Μόνον έτσι μπορεί να δημιουργηθούν οι αναγκαίες παρακαταθήκες για να προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με στέρεο βήμα προς τα μπρος. Αλλιώς, ο δρόμος προς την εύκολη και την συνήθη αντιμετώπιση παρόμοιων καταστάσεων είναι αυτός που εξοστρακίζει τις ευθύνες στους άλλους και οδηγεί σε μια αδιέξοδη και διευρυμένη αναπαραγωγή αντιθέσεων.

Όποιος λοιπόν αρκείται στο να υπερασπίζεται τα προφανή, λειτουργεί αποτρεπτικά για τους αναγκαίους μετασχηματισμούς. Ενισχύει τον κομματικό πατριωτισμό και αναπαράγει αντιθέσεις που ήδη έχουν ξεπεραστεί από τα ίδια τα πράγματα. Οι απόψεις και οι αντιλήψεις που συγκροτούν την «ανανεωτική πτέρυγα» έχουν ήδη συντριβεί και δεν αποτελούν κίνδυνο για την φυσιογνωμία και την πολιτική του ΣΥΝ. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι αυτό το ζήτημα δεν κρίθηκε τελικά στο εσωτερικό του. Κρίθηκε με την διακριτή πολιτική φυσιογνωμία απέναντι στο δικομματισμό που κατάφερε να καταγράψει ο ΣΥΡΙΖΑ και τις νέες σχέσεις εκπροσώπησης που διαμόρφωσε με τον κόσμο της Αριστεράς.

Ο ΣΥΝ γεννήθηκε μέσα σε συνθήκες μιας συνολικότερης και μακροχρόνιας ήττας της Αριστεράς, μιας ήττας που αγκαλιάζει όλες τις εκδοχές της. Η εμφάνισή του ΣΥΝ στο πολιτικό προσκήνιο δεν έφερνε καλά μαντάτα. Όχι μόνον δεν εμπεριείχε καμία ελπίδα για μια άλλη πορεία της Αριστεράς αλλά εμπέδωσε την υποταγή και τον συμβιβασμό με τις δυνάμεις του αστισμού. Η δημιουργία του ΣΥΝ επικύρωσε και με οργανωτικό τρόπο την ηγεμονία των αντιλήψεων του Λ. Κύρκου και της παρέας του σε ένα ευρύτερο χώρο της κομμουνιστικής αριστεράς. Και αυτή την αλήθεια, οι σ. του «αριστερού ρεύματος», θα πρέπει να την παραδεχτούν κάποτε ανοιχτά. Όπως παράλληλα θα πρέπει να οριοθετηθούν και από το παρελθόν τους, με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτό που οριοθετήθηκαν μέσω των πολιτικών συντεταγμένων του ΣΥΝ. Και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι επιβιώνουν αρκετά στοιχεία από το ΚΚΕδικο παρελθόν, κυρίως με την μορφή πολιτικών πρακτικών και αντιλήψεων, που στις τωρινές συνθήκες αναδύονται με ιδιαίτερο τρόπο. Και αυτά τα στοιχεία ίσως αναδειχθούν στο άμεσο μέλλον ως πιο σημαντικό πρόβλημα από τις πολιτικές θέσεις της ανανεωτικής πτέρυγας. Η αναβίωση μεθόδων οργανωτικού ελέγχου για την επιβολή πολιτικών επιλογών όπως επίσης και λογικές χειραγώγησης του μαζικού κινήματος είναι μερικά απ’ αυτά τα στοιχεία που έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το παρόν και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα νέο πολιτικό σχηματισμό είναι μια υπέρβαση με την οποία μπορεί να ξεπεραστεί αυτό το παρελθόν με γόνιμο και δημιουργικό τρόπο. Το ανακάτεμα της τράπουλας ήδη έχει γίνει. Έχει έρθει η ώρα να αρχίσει το παιχνίδι…

Σήμερα που έχει αρχίσει αυτό το «παιχνίδι» δυστυχώς οι επιφυλάξεις που είχαμε τότε διατυπώσει για το «αριστερό ρεύμα», επαληθεύονται. Όμως πιστεύουμε ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα. Η μάχη για τον πολιτικό και οργανωτικό μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμα κριθεί…

Οι "ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ" του ΣΥΡΙΖΑ!

Αντιγράφουμε μερικά σχόλια από την ιστοσελίδα της ΠΑΣΑ:

ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΩΤΗΡΗΣ
18/12/2009 σε 20:48 | #6
Απάντηση | Παράθεμα

16/12/09 ΧΙΟΣ,ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΥΡΙΖΑ ΧΙΟΥ.
ΠΑΡΟΥΣΙΑ 17 ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΑΜΕ ΣΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΜΗΤΡΩΟ ΜΕΛΩΝ ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΘΗΚΑΝ Κ ΕΚΛΕΧΘΗΚΑΝ 4 ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ 2 ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΕΝΑΣ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΕΝΟΣ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗΣ ΧΙΟΥ Κ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ.Ο ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝ.ΑΠΕΙΛΗΣΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ Η ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗ ΤΟΥ ΣΥΝ ΣΤΩΝ ΣΥΡΙΖΑ ΑΝ ΛΑΒΕΙ ΜΕΡΟΣ Ο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝ.Ο ΣΥΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΟΛΗΣΙΕΡΓΗΣΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ Κ ΣΥΜΕΤΕΙΧΕ ΜΕ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝ Κ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΘΕΛΕΙ Κ ΕΝΑ ΟΡΓΑΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΤΙΣ ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ Κ ΤΟΥΣ ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΥΣ ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΣΥΡΙΖΑ ΜΕΛΩΝ.18/12/09 ΜΑΘΑΙΝΩ ΟΤΙ Η ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗ ΤΟΥ ΣΥΝ ΔΕΝ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ Κ ΜΕ ΕΜΑΙΛ ΤΟΥΣ ΚΑΛΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ.ΤΟ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΧΙΟΥ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Κ ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΕΙ ΤΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΜΑΣ.ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΣΥΡΙΖΑ ΜΕΛΩΝ


ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΩΤΗΡΗΣ
22/12/2009 σε 02:35 | #29
Απάντηση | Παράθεμα

ΣΗΜΕΡΑ 21/12/09 Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΝΙΚΟΣ ΤΣΟΥΡΟΣ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΧΙΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΠΟ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝ ΧΙΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΣΦΥΡΑΚΗ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ ΣΥΝ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΠΟΥ ΓΙΑ ΤΕΧΝΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΚΑΤΕΧΕΙ(Ο ΣΥΝ ΕΧΕΙ ΓΡΑΦΕΙΑ ΣΤΗ ΧΙΟ Κ ΕΚΕΙ ΣΤΕΛΝΕΤΕ ΤΟ ΥΛΙΚΟ) ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ ΟΤΙ ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΩΝ ΣΥΡΙΖΑ Κ ΕΜΕΙΣ Η ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗ ΤΟΥ ΣΥΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΡΙΖΑ.ΕΛΑ ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ ΕΣΕΙΣ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ?

Μας δουλεύουνε ψιλό γαζί!..

Αν θέλετε να μάθετε τι μαγικά πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχετε παρά να διαβάσετε το άρθρο «Νέα περίοδος για τον ΣΥΡΙΖΑ» του Πάνου Λάμπρου στην ΕΠΟΧΗ (20-12-09). Εκεί θα πληροφορηθείτε πως «κείμενα» αλλάζουν υπόσταση και γίνονται «ρεύματα», πως μπορεί κάποιος μέσα από μασονικά πρότυπα οργάνωσης να αγωνίζεται για τον εκδημοκρατισμό του ΣΥΡΙΖΑ και άλλα μαγικά παρόμοια. Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από αυτό το κείμενο, για να το σχολιάσουμε στην συνέχεια:

Μια ανάσα για τον ΣΥΡΙΖΑ

Το κείμενο των 800, όπως το γνωρίσαμε πριν την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, αποκτά, πλέον, άλλου είδους υπόσταση. Πραγματοποιήθηκε ανοιχτή συνέλευση στην Αθήνα, αλλά και συσκέψεις σε άλλες πόλεις, στο πλαίσιο της διαβούλευσης και του προβληματισμού για την πορεία του όλου ΣΥΡΙΖΑ. Στην «Ανάσα», όπως πλέον ονομάζεται η πρωτοβουλία μετέχει ένας σημαντικός αριθμός ανένταχτων ανά την Ελλάδα, η ΑΚΟΑ, το Κόκκινο, το Κοκκινοπράσινο Δίκτυο και η ΡΟΖΑ. Αποτελεί ρεύμα ριζοσπαστικής και κινηματικής κατεύθυνσης, το πλέον ανασυνθετικό εντός του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που οι συγκεκριμένες οργανώσεις θέτουν ζητήματα υπέρβασης και βεβαίως πιο εναλλακτικών μορφών λειτουργίας του ενωτικού εγχειρήματος. Ξεκίνημα και Αντικαπιταλιστική Ομάδα, κινούνται περίπου στην ίδια κατεύθυνση, ενώ οι Ενεργοί Πολίτες, με το ειδικό βάρος του Μανώλη Γλέζου, συμβάλουν συχνά σε προωθητικές αποφάσεις ή γίνονται ανάχωμα σε κομματικοπατριωτικές λογικές, που κατά περιόδους εκδηλώνονται, κυρίως, από τον Συνασπισμό.

Απ ότι φανταζόμαστε, για να συγκροτηθεί ένα ρεύμα θα πρέπει τουλάχιστον να εφευρεθούν ορισμένοι στόχοι και κάποιες γενικότερες θέσεις και πολιτικές εκτιμήσεις. Όμως, το μόνο κείμενο σχετικό με την ΑΝΑΣΑ που υπάρχει, είναι ένα κείμενο που πρωτοδημοσιεύτηκε με 200 υπογραφές. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κείμενο συγκρότησης πολιτικού ή ιδεολογικού ρεύματος. Εξάλλου και ο κόσμος που το υπέγραψε είχε την αίσθηση ότι υπογράφει ένα κείμενο που περιέχει μια εναλλακτική και διαπραγματεύσιμη πρόταση απέναντι στην πρόταση Φλαμπουράρη για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη και σκόπευε να ασκήσει μια πίεση προς την Κουμουνδούρου. Προφανώς αυτό το κείμενο δεν είχε κανένα άλλο πολιτικό χαρακτήρα. Γι αυτό εξάλλου και οι συντάκτες του έπαψαν να το παρουσιάζουν μετά την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη και έκτοτε αναφέρουν μόνον τις …υπογραφές! Χαρακτηριστικό δείγμα της αγωνιώδους προσπάθειας των πρωτεργατών αυτού του εγχειρήματος είναι το δημοσίευμα στην ΕΠΟΧΗ (29.11.09) με τίτλο «Nέες υπογραφές ανάσα για τον ΣΥΡΙΖΑ» που περιέχει μόνον ονόματα, χωρίς καν να περιλαμβάνει μια εισαγωγική παράγραφο περί του κειμένου. Εξάλλου και στο άρθρο του, ο Π. Λάμπρου χρησιμοποιεί το "κείμενο" ως …κοσμιτικό επίθετο για τις 800 υπογραφές, οι οποίες είναι το …ουσιαστικό της υπόθεσης.

Η ΑΝΑΣΑ ως φράξια προϋπήρχε και λειτουργούσε πολύ καιρό πριν εμφανισθεί δημόσια ως ρεύμα. Και προφανώς δεν προέκυψε από ανοικτές και μαζικές διαδικασίες, όπως θέλει να παρουσιάσει τα πράγματα στο άρθρο του ο Πάνος Λάμπρου. Είναι προϊόν φραξιονιστικής δραστηριότητα εντός του ΣΥΡΙΖΑ που αποσκοπεί στην διαμόρφωση ευνοϊκού συσχετισμού υπέρ ορισμένων πολιτικών ομαδοποιήσεων, οι οποίες κρατούν καλά κρυμμένα τα πολιτικά τους σχέδια. Στο παρελθόν επιδίωκε την επίτευξη αυτών των στόχων ως αντάλλαγμα της άκριτης υποστήριξης που παρείχε προς την ομάδα Τσίπρα. Σήμερα, αυτό το καθοδηγητικό κέντρο της ΑΝΑΣΑ λειτουργεί με κανόνες συνωμοτικότητας ακόμα και στα πιο απλά ζητήματα. Εξάλλου η συμμετοχή του στην Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και ο ρόλος που είχε  - και εξακολουθεί να έχει - εκεί είναι αποκαλυπτικός των πραγματικών επιδιώξεων του. Σε αυτά τα θέματα έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν. Σήμερα αποδεικνύεται πως η Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ είναι χίλιες φορές πιο δημοκρατική από την ΑΝΑΣΑ. Οι σ. της Α.Π. δεν ντρέπονται να λένε τις απόψεις τους και τις σκέψεις δημοσίως, ούτε φοβόνται να εκφράζουν δημόσια ακόμα και τις μεταξύ τους διαφορές. Όμως η ΑΝΑΣΑ κινείται στο σκοτάδι. Ακόμα και η ιστοσελίδα της δεν είναι δημόσια. Για ποίον «ανοιχτό διάλογο» μέσω του http://protobouliaanasynthesh.wordpress.com/ και ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών μιλάνε οι σύντροφοι της ΑΝΑΣΑ;

Στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα! Αν είχαν, δεν νομίζουμε ότι θα ντρέπονταν να την παρουσιάσουν. Η ιστορία του 2ου κύματος είναι αρκετά αποκαλυπτική όχι μόνον για το πως συγκροτήθηκε αλλά και για το πως διαλύθηκε. Ο βασικός πυρήνας της ΑΝΑΣΑ προέρχεται από το 2ο κύμα (Κοκκινοπράσινο Δίκτυο, ΚΟΚΚΙΝΟ, Τμήμα της ΑΚΟΑ και παράγοντες της Γραμματείας). Απλώς άλλαξαν ρόλο το ΞΕΚΙΝΗΜΑ με την ΡΟΖΑ. Γιατί οι σ. δεν έδωσαν μια δημόσια εξήγηση για αυτές τις αλλαγές; Περονόσπορος έπεσε στο 2ο κύμα και αποφάσισαν να αλλάξουν καλλιέργεια;

Όμως, ο «Ο δικηγόρος του διαβόλου» έχει άλλη άποψη για την συγκρότηση της ΑΝΑΣΑ. Θεωρεί ότι δεν είναι ανεμομαζώματα – ανεμοσκορπίσματα αλλά μια …υπερσυνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Γράφει λοιπόν στο ίδιο τεύχος της ΕΠΟΧΗΣ, στην στήλη ""δΑΙΜΟΝΙΚΑ":

Το ένθετο «Εντός Εποχής» αποτελεί, απ' ό,τι φάνηκε την περασμένη Κυριακή, το βήμα έκφρασης των απόψεων της «Ανάσας», της συλλογικής παρουσίας συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, τάσεων του ΣΥΝ και ανεντάχτων ή αλλιώς της νέας υπερσυνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως πλέον χαρακτηρίζεται. Οι υπογραφές των κειμένων παραπέμπουν σαφώς στους συμμετέχοντες στην «Ανάσα», αλλά και σε στελέχη του ΣΥΝ, όπως ο Γιάννης Μηλιός, ο οποίος έκλεισε τη σταδιοδρομία του ως προβεβλημένος ανένταχτος και αναβαθμίστηκε, με προσωπική επιλογή του Αλέξη Τσίπρα, ως μέλος του think tank του προέδρου. Τον τόνο βέβαια δίνει το πρώτο κείμενο του ένθετου που, καθόλου τυχαία, υπογράφεται από στέλεχος του Κοκκινοπράσινου Δικτύου του ΣΥΝ. Στο κείμενο αυτό δίνεται η πολιτική γραμμή της «Ανάσας» και επιχειρείται μια θεωρητική αναμέτρηση με τον Αλέκο Αλαβάνο, με αφορμή την ομιλία του στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζουμε βέβαια ότι το Κοκκινοπράσινο Δίκτυο του ΣΥΝ δεν είχε, ούτε και έχει, τις αγαθότερες προθέσεις απέναντι στον Αλέκο Αλαβάνο κι αποτέλεσε έναν από τους βασικούς πυλώνες υποστήριξης του Αλέξη Τσίπρα. Από αυτό, όμως, μέχρι το σημείο να φτάσει να προσάπτει στον πρώην πρόεδρο του ΣΥΝ πολιτικά χαρακτηριστικά όπως «αριστερός πατριωτισμός» και «εθνολαϊκισμός» και να βγάζει από τη μύγα ξύγκι για να τα στοιχειοθετήσει, υπάρχει μεγάλη απόσταση που ερμηνεύεται μόνο από μυημένους στην εσωκομματική ίντριγκα του ΣΥΝ.

Μετά από αυτά, θα θέλαμε να αφιερώσουμε στους σ. της ΑΝΑΣΑ την παρακάτω εικόνα.

Αν θέλουν ας μας απαντήσουν στην ερώτηση: Πότε ήταν πιο φιλοτσιπρικοί; Τότε που έλεγε αυτά ο Α. Τσίπρας ή τώρα που απειλεί ότι θα κάνει κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ; Έχουμε κάποιες υποψίες ότι με τον Τσίπρα εκείνης της εποχής - που ήταν ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών - είχαν καλύτερες σχέσεις απ’ ότι έχουν σήμερα. Γιατί άραγε;....

Από την σημερινή πανελλαδική κινητοποίηση για ελεύθερα διόδια

Σήμερα, Κυριακή 20/12, πραγματοποιήθηκε η πρώτη συντονισμένη πανελλαδική κινητοποίηση ενάντια στα διόδια, με άνοιγμα των σταθμών διοδίων όλης της χώρας στις 12.00. Συγκεκριμένα παρέμειναν κλειστά τα διόδια Μαλγάρων, Μοσχοχωρίου, Αφιδνών, Ελευσίνας, Κορίνθου και τα διόδια Ρίου Αντίριου. Η υποδοχή από τους διερχόμενους οδηγούς αυτής της πρωτοβουλίας ήταν ιδιαίτερα θερμή. Η ζωντάνια, η αποφασιστικότητα και η ευρηματικότητα των επιτροπών, αποτελούν παρακαταθήκη για τις επόμενες δράσεις. Η συνέχεια των κινητοποιήσεων θεωρείται δεδομένη αν κρίνουμε από τις διαθέσεις των οργανωτών.

Περισσότερα εδώ:
- Το πανελλαδικό συντονιστικό ενάντια στα διόδια συντονίζει τη δράση του μέσα από την ιστοσελίδα: http://diodiastop.blogspot.com/
- Οι Επιτροπές ΑΚΡΙΒΕΙΑ-STOP συντονίζουν τη δράση τους μέσα από την ιστοσελίδα: www.akribeia-stop.gr

Φωτογραφίες από την κινητοποίηση στα διόδια των Μαλγάρων (Ν.Πιερίας)

Η Αριστερά μετά τον "Δεκέμβρη"

Αναδημοσίευση από τον "ΙΟ"

Ο ΑΛΕΚΟΣ ΑΛΑΒΑΝΟΣ ΣΤΟΝ "ΙΟ"

Η Αριστερά μετά τον "Δεκέμβρη"

 

Μετά από την επιλογή της προεκλογικής σιωπής που διακόπηκε μόνο από ελάχιστες σιβυλλικές ομιλίες σε λογοτεχνικές συναντήσεις και την πολιτική παρέμβασή του στη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέκος Αλαβάνος ήρθε στην Ελευθεροτυπία και μας μίλησε «για όλα».

Στην πρώτη του συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης μετά την κρίση στην ηγεσία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, το στέλεχος της Αριστεράς, που δηλώνει «απλό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ», αναπτύσσει τις θέσεις του στο νέο μετεκλογικό σκηνικό. Ο Αλέκος Αλαβάνος ήταν φλογερός στις αναφορές του στον "Δεκέμβρη", ανήσυχος για τις επιπτώσεις της σκληρής ευρωπαϊκής πολιτικής, προβληματισμένος από τα πολιτικά αδιέξοδα του Συνασπισμού, διαφοροποιημένος από τις παλιές αριστερές αγκυλώσεις των «εθνικών» πολιτικών και αποφασισμένος να δώσει τη μάχη κοινωνικής και πολιτικής «ανάταξης» του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να διαφωνεί ή να συμφωνεί κάποιος με τις απόψεις του αλλά οφείλει να αναγνωρίσει την καθοριστική συμβολή του στο να γίνει και πάλι ελκυστικός και μαζικός ο χώρος της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής Αριστεράς και μάλιστα σε μια πολύ δύσκολη ιστορική καμπή.


ΙΟΣ: «Ο Δεκέμβρης δεν είναι απάντηση, είναι ερώτηση», λέει το γνωστό σύνθημα. Εσείς έχετε απάντηση;

ΑΛΕΚΟΣ ΑΛΑΒΑΝΟΣ: Είχαμε ένα κίνημα πρωτοφανές, με επίκεντρο πολύ μικρές ηλικίες. Ο πυρήνας του ήταν μαθητές και μαθήτριες. Εξερράγη κάτω από μια βαριά αφορμή. Ενας θάνατος μπορεί μέχρι και να αλλάξει τη μοίρα μιας χώρας. Είχε ένταση, είχε διάρκεια, είχε ζωτικότητα. Είναι φυσικό να μην έχει την ικανότητα να προβάλλει σαφείς στόχους. Κυρίως έφερνε μέσα στην πολιτική ζωή ένα νέο υποκείμενο, δηλαδή τη νεολαία με τις πιο ευαίσθητες ηλικίες. Επομένως η πρόκληση είναι προς τους πολιτικούς σχηματισμούς, να δώσουν απαντήσεις στα παιδιά που δεν μπορούσαν να τις βρουν μόνα τους, αλλά και που δεν δέχτηκαν να φορέσουν κάποιο κοστούμι οποιαδήποτε πολιτικής δύναμης, ακόμα και της Αριστεράς. Η απάντηση, δυστυχώς, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έμεινε αποκλειστικά στα ζητήματα των μορφών των εκδηλώσεων, της δημόσιας τάξης. Δεν κατανόησε τίποτε από το εκρηκτικό κοινωνικό μήνυμα της εξέγερσης. Είναι μια απάντηση αυταρχισμού, καταστολής, ανοησίας και αδυναμίας να συλλάβουν το εκτεταμένο και βαθύ πρόβλημα που αντιμετωπίζει η νέα γενιά.

Ο Δεκέμβρης της νεολαίας

* Για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν κομβική στιγμή ο Δεκέμβρης. Σηματοδότησε μια τομή, μια πτώση στις δημοσκοπήσεις κι ένα στοίχημα. Πώς το αποτιμάτε εσείς μετά από ένα χρόνο;

- Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η μόνη πολιτική δύναμη η οποία άντεξε στις πιέσεις, στήριξε τον Δεκέμβρη. Δεν αναζήτησε άλλοθι να την κοπανίσει. Μπορούσε να βρει άλλοθι στις φωτιές, στις συμμορίες των ανταρτών και στο πλιάτσικο που βλέπει κανείς σχεδόν πάντοτε σε αυθόρμητες εξεγέρσεις. Ο Θανάσης Τεγόπουλος υπογράμμισε θετικά αυτόν το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ («Κ.Ε.», 6.12.09). Δεν έχασε απολύτως τίποτα από αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν η «άλλη» δύναμη που ξεχώριζε από όλη αυτήν την ομαδοποίηση του συστήματος. Στην κοινωνία υπήρχε μια αντιφατική αντίδραση. Ακόμα και στους εμπόρους έβλεπες από τη μια θυμό για τις φλεγόμενες κούκλες στις βιτρίνες αλλά από την άλλη -επειδή ο καθένας είχε παιδί, εγγόνι, ανιψιό- έβλεπες και μια αγάπη και μια κατανόηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ τις μέρες του Δεκέμβρη κέρδισε σε στήριξη και σε εμπιστοσύνη μέσα στην κοινωνία. Υπήρξε η κορυφαία στιγμή του.

* Παρά το γεγονός ότι έγινε τότε μια φοβερή προσπάθεια από τα ΜΜΕ να απαξιωθεί;

- Αυτή η προσπάθεια είχε γίνει περίπου στον ίδιο βαθμό και με το άρθρο 16. Δεν έχασε τίποτα τότε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ισως το καινούριο στοιχείο τον Δεκέμβρη ήταν η σύμπηξη ενός πολιτικού μετώπου, του οποίου τη γραμμή διαμόρφωνε το ΚΚΕ και την υιοθετούσε η ΝΔ, το ΛΑΟΣ και κεντρικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Πάγκαλος και όχι ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου -προς τιμήν του. Αντέξαμε. Το αρνητικό για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν είχε την ικανότητα να δώσει συνέχεια στον Δεκέμβρη. Δεν μπόρεσε να θέλξει τα πιο πρωτοπόρα, τα πιο ατίθασα, τα επαναστατικά πνεύματα, τους αντισυμβατικούς μικρούς ηγέτες, τους μικρούς Γαβριάδες. Οι συμβατικοί κώδικες, η κομματικοποιημένη γλώσσα, οι ιεραρχικές πρακτικές νέων στελεχών στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ δεν απαντούσε στη δίψα για ελευθερία μιας επαναστατημένης νεολαίας. Η συντριπτική μας ήττα ήταν ότι οι περισσότεροι μικροί ήρωες του Δεκέμβρη στράφηκαν στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Και είναι στοιχεία ευαίσθητα, νέες και νέοι που έχουν αναζητήσεις, που διαβάζουν, που βιώνουν υπαρξιακό χάος. Για μένα είναι προς τιμή του Νιώτη ότι τα παιδιά του ήταν στο Ρεσάλτο. Το λέω αυτό, γιατί διέκρινα μια «συγκατάβαση» απέναντι σ’ έναν πολιτικό που τα παιδιά του προσπαθούν να βγουν μέσα από όρια και στερεότυπα που εγκλωβίζουν την όλη συμπεριφορά των νέων.

* Μήπως εδώ βρίσκεται η μόνιμη αδυναμία της Αριστεράς να συνδεθεί με τα αυθόρμητα κινήματα;

- Σε πρόσφατες αναλύσεις για τον Δεκέμβρη έγιναν παραπομπές στο Πολυτεχνείο, εκεί που η δικιά μου γενιά βρέθηκε μπροστά σε ένα αυθόρμητο κίνημα. Υπήρχε τότε καχυποψία, φοβία, προσπάθεια ελέγχου από οργανωμένες δυνάμεις της αριστεράς αλλά και προσπάθεια να κλείσει στα γρήγορα αυτό το γεγονός. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, στις σχέσεις του με το αυθόρμητο είχε κάνει πολύ σημαντικά βήματα. Δεν ήταν σαν το ΚΚΕ, που θεωρεί εχθρό το αυθόρμητο, ανακαλύπτοντας παντού και πάντα μόνο προβοκάτορες και μυστικές υπηρεσίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ πιο ανοιχτός, η μαθητεία του στο Κοινωνικό Φόρουμ, οι εμπειρίες από τις δυνάμεις που τον συνθέτουν του δίνουν αυτή τη δυνατότητα. Δεν είναι όμως μέχρι το τέλος ανοιχτός. Εσωτερικά ο ίδιος είναι δομημένος για το μη αυθόρμητο. Το κακό δεν είναι τόσο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απομακρύνεται από το αυθόρμητο. Το αυθόρμητο απομακρύνεται από το ΣΥΡΙΖΑ. Τον θεωρεί ένα χώρο που δεν ανταποκρίνεται στα εξεγερσιακά του κριτήρια ως χώρος ελευθερίας, διαλόγου, συμμετοχής και εξουσίας στην ίδια τη βάση.

Οι επιθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ

* Στο τέλος του Δεκέμβρη διαπίστωνε κανείς ένα αυξανόμενο άγχος του ΣΥΡΙΖΑ να ξανακερδίσει τον μεσαίο χώρο που του έδινε ψηλά νούμερα στις δημοσκοπήσεις. Τότε έγιναν και οι επαφές με την ΠΟΑΣΥ, αλλά και η οπισθοχώρηση μπροστά στην Κανέλλη που κουνούσε απειλητικά στα κανάλια το Ημερολόγιο του Δεκέμβρη που έβγαλε η ΑΥΓΗ.

- Λίγες κοινωνικές οργανώσεις αντιλήφθηκαν τη θέση μας, όπως η Ομοσπονδία Αστυνομικών. Με την έννοια ότι σε επίπεδο επίσημης τουλάχιστο τοποθέτησης έδειχνε μια κατανόηση, ότι πρόκειται κατά βάθος για ένα κοινωνικό φαινόμενο. Με αυτές τις συναντήσεις, ναι, θέλαμε να καθησυχάσουμε τον κόσμο, θέλαμε να πούμε «θέλουμε αυτή τη φλόγα που έχουν μέσα τους τα παιδιά να τη δούμε και να δώσουμε επειγόντως απαντήσεις». Το πρόβλημα εδώ βρισκόταν στον ΣΥΝ. Μέσα στον ΣΥΝ υπάρχει μια τάση που διαφοροποιήθηκε ανοιχτά από τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Τη στιγμή της αδυσώπητης και καθολικής επίθεσης του συστήματος ενάντια μας. Χωρίς να υιοθετεί ίσως το λεξιλόγιο της Παπαρήγα, του Καρατζαφέρη και της Μπακογιάννη, είχε όμως την ίδια άποψη, ότι είμαστε πολύ ανεκτικοί, ότι έχουμε φύγει από τις αρχές της δημοκρατικής Αριστεράς. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει αρκετά η μοναχική αλλά πρωταγωνιστική τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ την αιχμηρότητά της, τη δυναμική της και κυρίως την αξιοπιστία της. Η κρίσιμη φάση, όμως, εκεί που χάθηκε το παιχνίδι, είναι μετά τα γεγονότα. Εκεί που δεν κερδίσαμε την εμπιστοσύνη και δεν δώσαμε τη συνέχεια.

* Μήπως και ο ΣΥΡΙΖΑ αρκέστηκε στις τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις, ενώ αυτό για τα παιδιά ήταν τελικά απωθητικό;

- Η εμπειρία μου λέει ότι δεν φοβόμαστε τα ΜΜΕ. Εάν η Αριστερά έχει το δικό της μήνυμα, κανένα μέσο δεν μπορεί να της το διαλύσει. Ίσα – ίσα, η επίθεση των ΜΜΕ, και στο άρθρο 16 και τον Δεκέμβρη μας πρόσφερε κάτι στο οποίο είχαμε ένα μεγάλο έλλειμμα: την πολιτική ταυτότητα. Η δικιά τους συγχορδία μάς έδινε την ταυτότητα μιας μαχητικής δύναμης σε επαφή με την κοινωνία, με τις αδυναμίες της ενδεχομένως, αλλά που έχει όραμα και ορίζοντες έξω από το σύστημα. Πολλές φορές βλέπουμε τον Δεκέμβρη μόνο ως ένα μακροσκοπικό κοινωνικό φαινόμενο κι έτσι είναι κυρίως. Αλλά ο Δεκέμβρης υπάρχει και σε μικροσκοπικό επίπεδο, είναι μέσα στην οικογένεια. Είναι ο γιος ή η κόρη, το ανίψι, το εγγόνι, το παιδί του γείτονα, που έχει ημικρανίες ή πανικό ή ακμή ή είναι απομονωμένο στο Διαδίκυτο, ή πάσχει από κατάθλιψη, ή κάνει σχολική άρνηση ή έχει επιτυχίες που φέρνουν ματαιώσεις και ανεργία ή κινδυνεύει να γίνει πρεζόνι. Αυτά είναι τα μαρτύρια που οδήγησαν στην εξέγερση. Στη συλλογική τους διάσταση παίρνουν έναν εξεγερσιακό χαρακτήρα. Και θα ξαναπάρουν αν δεν υπάρξουν απαντήσεις.

* Η σπονδυλική στήλη του Δεκέμβρη ήταν το κίνημα του άρθρου 16. Αυτός ο κόσμος έζησε μια κρίση τρομερή. Κατάφερε να νικήσει μέσα από τους θεσμικούς διαύλους, στο δρόμο επί ένα χρόνο, ανατρέπει την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, ανατρέπει μία συνταγματική μεταρρύθμιση και ξαφνικά την επόμενη μέρα εμφανίζεται από τον ουρανό μια οδηγία, για τα κολέγια, και ακυρώνεται το Σύνταγμα, ακυρώνεται η νίκη. Αυτό δεν είναι ένα μάθημα για τα όρια των θεσμών;

- Τα όρια των θεσμών είναι όρια της Αριστεράς μόνο αν θεωρεί απαραβίαστους τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν συμμερίζομαι αυτή την άποψη. Δεν μπορεί πάντως κανένας να πει ότι η ικανότητα αυτού του κινήματος να ακυρώσει τη συνταγματική μεταρρύθμιση είναι κάτι το οποίο πρέπει να προσπεράσουμε. Είναι μοναδικό τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη: ένα εκπαιδευτικό κίνημα να ακυρώνει μια έτοιμη συνταγματική μεταρρύθμιση. Η ίδια η Αριστερά, όμως, δεν μπόρεσε να αναδείξει αυτή την επιτυχία. Να κάνει μια παύση ένα Σαββατοκύριακο. Να το γιορτάσει. Να καλέσει σε πάρτυ την κοινωνία μέσα στα πανεπιστήμια. Μπήκε σε μια διαδικασία συνέχισης των αγώνων με τις ίδιες ακριβώς μορφές για το Νόμο-πλαίσιο. Η ΠΟΣΔΕΠ, που βρέθηκε πολύ κοντά στους φοιτητές, ίσως και λόγω αυτής της επιμονής, οδηγήθηκε τελικά σε αδιέξοδο.

* Ομως ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ τους έφερε σε αυτή τη θέση. Ηδη νωρίτερα η μισή πανεπιστημιακή του δύναμη αποδέχτηκε το νόμο της Γιαννάκου.

- Υπάρχει ένα ερώτημα. Γιατί χάθηκαν τόσοι καθηγητές, οι οποίοι πήγαν με εκείνη την άποψη; Κι εδώ πέρα σας φέρνω ένα στοιχείο, το οποίο αναδείχνει ο Δημήτρης Σεβαστάκης στην Ελευθεροτυπία (9.12.09). Πρέπει να έχεις μια Αριστερά εξεγερσιακή, αντισυστημική, οραματική, αλλά την ίδια ώρα πρέπει να έχεις τη δυνατότητα να έχεις μια έμπρακτη και εμπράγματη Αριστερά. Να παρεμβαίνεις και σε μικρές αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο σήμερα. Αυτές θα πείσουν ότι δεν είναι ιδιοτελής η Αριστερά, ότι είναι χρήσιμη, ότι θέλει, έχοντας ένα όραμα, κάθε μέρα να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Θυμάμαι τις πιο καυτές μέρες του άρθρου 16. Όταν είχαμε τον Πολύδωρα να λέει ότι ‘είστε αντισυνταγματικό κόμμα’, εμείς στα γραφεία της Κουμουνδούρου από το πρωί μέχρι το βράδυ κάναμε συσκέψεις, προκειμένου να διαμορφώσουμε λεπτομερειακά τις θέσεις μας για τον τρόπο εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο, την αναγέννηση του Λυκείου, τον αντί-νόμο πλαίσιο τον δικό μας. Αυτά δυστυχώς δεν μπόρεσαν να γίνουν κατάκτηση των οργανωμένων μας δυνάμεων και σε επίπεδο πολιτικό και σε επίπεδο συνδικαλιστικό. Ετσι ένας κόσμος, που είχε μια φιλοδοξία να φτιάξει ένα καλύτερο δημόσιο Πανεπιστήμιο να ωθείται στο άλλο στρατόπεδο, να συμπλέει με στοιχεία που ήταν προσανατολισμένα σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης.

Ο "εργατικός Δεκέμβρης"

* Μιλήσατε για τον επερχόμενο «εργατικό Δεκέμβρη». Υπάρχουν δομές στην κοινωνική οργάνωση των διαφόρων στρωμάτων αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούν να υποδεχτούν αυτόν τον εργατικό Δεκέμβρη που αναμφίβολα έρχεται;

- Οχι, δυστυχώς. Γίνεται ανοικτή συζήτηση για πρωτοφανή μέτρα ενάντια στον κόσμο της εργασίας και ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν έχουν προκηρύξει καν μια προειδοποιητική απεργία. Ακόμα και στον ΣΥΡΙΖΑ το σκέφτονται. Πιστεύω με σαφήνεια ότι το «άρθρο 16» των ημερών που έρχονται είναι το Σύμφωνο Σταθερότητας και η Συνθήκη του Μάαστριχτ σε σχέση ακριβώς με την επερχόμενη έκρηξη του κόσμου της εργασίας και της ανεργίας.

* Δεν είναι λίγο μεταχρονολογημένη αυτή σας η πεποίθηση;

- Οχι. Εάν δείτε τις τοποθετήσεις μας στη Βουλή, σε όλα τα μεγάλα εργασιακά θέματα κατά τη διακυβέρνηση της ΝΔ, ήταν κεντρικό ζήτημα το Σύμφωνο Σταθερότητας και το είχαμε αναδείξει πολύ έντονα με την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ατυχώς, έχουμε μια βαριά κληρονομιά που έρχεται από τον ΣΥΝ, όταν είχε ταχθεί υπέρ της συνθήκης του Μάαστριχτ επί Μαρίας Δαμανάκη. Τότε είχα διαφωνήσει. Ως ευρωβουλευτής ήμουν αντικομματικός, όλες οι τοποθετήσεις μου ήταν ενάντια στο Μάαστριχτ. Οι κυβερνητικές πολιτικές κινούνται ασφυκτικά μέσα στα όρια του Σύμφωνου Σταθερότητας. Η Ελλάδα γίνεται το θύμα της εκδικητικής μανίας των αγορών, όλων αυτών των αμαρτωλών στελεχών των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των Βρυξελλών που βρίσκονταν μπροστά στο απόσπασμα πριν από μερικούς μήνες. Ήτανε για να κλειστούν στους ευρωπαϊκούς και τους παγκόσμιους Κορυδαλλούς και σήμερα παριστάνουν του αξιολογητές και τους εισαγγελείς. Χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως πειραματόζωο. Βγάζουν τα απωθημένα τους. Κερδοσκοπούν. Ζητούν τον αποκεφαλισμό του εργαζόμενου και το ΠΑΣΟΚ σκύβει το κεφάλι. Με αυτή την έννοια, νομίζω, διαμορφώνονται συνθήκες για μια παλλαϊκή αντίδραση.

* Είναι πολύ εύκολο να αποδοθούν όλα στον μπαμπούλα της Ε.Ε. Ποιό ρόλο παίζει η εσωτερική διακυβέρνηση;
 

- Σε μία τελευταία του εκτίμηση ο οίκος Moody’s έλεγε ότι η Ελλάδα είναι ο «αδύναμος κρίκος» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αυτόν τον όρο χρησιμοποιώ εδώ και δύο χρόνια. Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει έρθει στο κέντρο της διεθνούς δημοσιότητας απρόσμενα πολλές φορές. Με το άρθρο 16. Με τον Δεκέμβρη. Με το Βατοπέδιο. Με το δημοσιονομικό χρέος. Με τα ελλείμματα. Με τις πυρκαγιές. Είναι δύο κατηγορίες θεμάτων. Η μία έχει σχέση με την παθολογία της χώρας, οικονομική, θεσμική, οικολογική. Η άλλη, με τα κινήματά της. Ο Αλέν Μπαντιού είπε ότι ο Δεκέμβρης έφερε έναν άνεμο ελευθερίας σε ολόκληρη της Ευρώπη. Ακριβώς λόγω αυτής της θέσης, δηλαδή να είμαστε ο πιο προβληματικός εταίρος, ο αδύναμος κρίκος και ταυτόχρονα να διαθέτουμε μια κινηματική ικανότητα, ίσως λόγω ιστορικής κληρονομικότητας, γινόμαστε μια χώρα με ξεχωριστά χαρακτηριστικά μέσα στην Ευρώπη. Ειδικά η Αριστερά πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η Ελλάδα μπορεί να παίξει ένα σημαντικό ρόλο μέσα στην Ευρώπη, στην αποδόμηση του Συμφώνου Σταθερότητας, που σημειωτέον κανείς δεν μπορεί πια να το υποστηρίζει φανατικά. Αυτό τι σημαίνει; Ότι ξαναγυρνάμε σε μια κλειστή εθνική πολιτική; Όχι. Σημαίνει ότι ακριβώς το πρόβλημα της Ελλάδας οφείλουμε να το κάνουμε ευρωπαϊκό, πρόβλημα όλου του ευρωπαϊκού κοινωνικού και αντικαπιταλιστικού κινήματος και να λειτουργήσει ως καταλύτης για μια ριζική τομή στο θέμα του Συμφώνου Σταθερότητας. Όπως είχε πάει να γίνει με το γαλλικό «όχι» στο ευρωδημοψήφισμα. Γιατί δεν μπορεί η Αριστερά να δεχτεί ότι αυτή την κρίση που οφείλεται και στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, αλλά και -συμφωνώ εδώ μαζί σας- κυρίως στην ανικανότητα της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις προσπαθούν να λύσουν την κρίση από τη μεριά του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας. Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο. Πιστεύω ότι και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ζούμε «τέλος εποχής». Μου έρχεται στο μυαλό η χρεοκοπία της χώρας στο τέλος του 19ου αιώνα. Συνοδεύτηκε από τυχοδιωκτισμούς και ήττες σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής. Τελικά ολοκληρώθηκε με την κατακρήμνιση όλης της πολιτικής τάξης της εποχής και με την ανάδειξη της αστικής τάξης ειδικά της διασποράς, ενώ τότε έκανε δυναμικά την εμφάνιση του και το οργανωμένο εργατικό κίνημα στην Ελλάδα.

Η Αριστερά και η Ευρώπη

* Υπάρχουν δύο διαφορετικές αρνητικές, ιδεολογικές τοποθετήσεις σε σχέση με την Ελλάδα στην Ευρώπη που είναι πολύ καθαρές. Η μία είναι του ΚΚΕ και η άλλη είναι του ΛΑΟΣ. Υπάρχει περιθώριο για τον ΣΥΡΙΖΑ να δώσει τη δικιά του νέα αυτόνομη εκδοχή;

- Στο χώρο της πολιτικής συναντάμε δύο πολωτικές προσεγγίσεις στην Ευρώπη. Η αρνητική, είναι αυτή που λέτε, του ΚΚΕ, υποκριτικά και του ΛΑΟΣ, που υποστηρίζει ότι δεν δίνουμε λόγο στην Ευρώπη, ότι τα ζητήματα λύνονται σε εθνικό επίπεδο, ότι πρέπει να γυρίσουμε στη δική μας αγορά, να γυρίσουμε στη δραχμή. Υπάρχει και η κυρίαρχη άποψη, την οποία υιοθετεί η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, και διεισδύει ακόμα και στην Αριστερά, η οποία λέει ότι η Ευρώπη θέτει τα όρια μας. Πρέπει να σεβόμαστε ως ιερές τις κεντρικές επιλογές της Ε.Ε. και να προσπαθούμε να είμαστε πιο πειθαρχικοί, πιο σκληροί με την εργασία, πιο νοικοκύρηδες. Καμιά από αυτές τις γραμμές δεν είναι η γραμμή της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Πολλά ζητήματα κεντρικά έχουν φύγει εκτός συνόρων εδώ και αιώνες, και αυτό έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις με την ολοκλήρωση. Δεν μπορούν παρά να λυθούν σε επίπεδο ευρωπαϊκό, αν όχι πλανητικό. Κι αν αυτά δεν λυθούν σε αυτή τη διάσταση, τότε το πλοίο με την εθνική σημαία δεν θα φθάσει ποτέ σε ασφαλές λιμάνι. Ακόμα και μια λαϊκή προοδευτική επιλογή σε μια χώρα θα προσκρούει σε συγκεκριμένα όρια. Τι σημαίνει αυτό; Ότι περνάς στην κυρίαρχη άποψη; Όχι. Σημαίνει ότι εσύ είσαι συγκρουσιακός με τις επιλογές. Σημαίνει ότι δίνεις μεγάλο βάρος στους κοινούς αγώνες σε υπερεθνικό επίπεδο. Σημαίνει ότι τους στόχους σου προσπαθείς να τους κάνεις ευρωπαϊκούς στόχους. Μ’ αυτή την έννοια, όταν θέτω το θέμα του Συμφώνου της Σταθερότητας είναι γιατί δίνει τη δυνατότητα σε μια χώρα που είναι σε ακραία κατάσταση να προκαλέσει αλλαγές, οι οποίες μπορούν να βρουν στήριξη και να βιωθούν θετικά και στις άλλες χώρες της Ευρώπης.

* Θεωρείτε πιθανό να οδηγήσει αυτή η κρίση του «τέλους εποχής» σε εθνικιστική αναδίπλωση την ελληνική πολιτική τάξη, σε συνδυασμό με την ανάδειξη του Σαμαρά; Να γίνουν στόχος δηλαδή οι μετανάστες ή τα γειτονικά κράτη για να ξεπεραστούν εσωτερικά προβλήματα;

- Πιστεύω ότι οι κυρίαρχες τάξεις στο ουσιαστικό επίπεδο, που είναι το οικονομικό, δεν θα το κάνουν. Είναι ήδη διασυνδεμένες τόσο πολύ με τις ευρωπαϊκές οικονομικές δομές, τη διασυνοριακή διάσταση του κεφαλαίου και την εξειδίκευση που έχουν ως μια επιθετική αιχμή στο χώρο των Βαλκανίων που δεν θα το κάνουν. Είναι κλητήρες και ελάχιστες φορές εταίροι. Όμως μπορεί να συμβεί σε πολιτικό επίπεδο, να καλλιεργηθεί δηλαδή η εθνική φοβία και να προταθεί μια ‘εθνική αναγέννηση’. Ενδεχομένως αυτό θα το δούμε όχι μόνο στο ΛΑΟΣ αλλά και στην ΝΔ του Σαμαρά, ο οποίος το έχει δοκιμάσει. Είχε δοκιμάσει τη σκληρή δόση της πατριδοκαπηλίας, αλλά ενδεχομένως από την «ηρωίνη» περάσει τώρα στο «χασίς», σε πιο μαλακή ουσία, που θα τον κάνει πιο αξιόπιστο στον ευρωπαϊκό χώρο και θα του δίνει τη δυνατότητα να κάνει τη δημαγωγία του με τις κόκκινες κίτρινες γραμμές.

* Στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής έχετε διανύσει κι εσείς προσωπικά και ο ΣΥΡΙΖΑ ένα τόξο από μια φάση 'εθνικής αντιπολίτευσης' έως σήμερα.

- Συμφωνώ. Στην προσωπική βάση που το θέσατε υπάρχει μια πορεία. Δεν είναι μόνο στα εθνικά θέματα. Εγώ θα διευρύνω το ‘κατηγορητήριό’ σας. Ήμουν στο κομμουνιστικό κίνημα και ζήσαμε την άδοξη κατάρρευση του παγκόσμιου σοσιαλιστικού εγχειρήματος. Υπήρξαν διεργασίες, υπήρξαν δοκιμές, υπήρξαν αναζητήσεις, αστοχίες και ευστοχίες σε μια πολιτικά κατακλυσμιαία εποχή. Αυτή η διεργασία συνεχίζεται. Όσα λέω σήμερα δεν θεωρώ δεδομένο ότι θα τα υποστηρίζω με τον ίδιο ακριβώς τρόπο μετά από δύο χρόνια. Σημασία έχει να κάνεις «μετεπικοινωνία». Να προσεγγίζεις κριτικά την ίδια τη δική σου επικοινωνία. Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, ναι έχει ένα εύρος τέτοιο. Επειδή παραμένει ως μία συνάθροιση, κυρίως σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής γραμμής, συνιστωσών, δεν τολμάει να θίξει τα ζητήματα τα δύσκολα. Γι’ αυτό οφείλει να γίνει ένας χώρος δημοκρατικός σε ταχύτατο διάστημα, αν θέλει να επιβιώσει. Αυτό σημαίνει ότι μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες τα μέλη του θα κάνουν επιλογές. Θα αποφασίζουν αν είμαστε υπέρ ή κατά του σχεδίου Ανάν, αν είμαστε με αυτή την κόκκινη γραμμή ή με την άλλη στη σχέση μας με την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και ποιές θέσεις έχουμε απέναντι στην Τουρκία.

Στο "καθαρτήριο" της βάσης

* Δηλώσατε πριν από λίγες μέρες την ιδιότητα «μέλος του ΣΥΡΙΖΑ». Μέλος του ΣΥΝ δηλώνετε;

- Για μένα η περίοδος Συνασπισμού, με τις όμορφες και δύσκολες στιγμές της, έχει ολοκληρωθεί. Προσωπικά ούτε οι ομαδοποιήσεις ούτε οι ισορροπίες ούτε ο κομματικός κομφορμισμός μπορούν πιά να με εκφράσουν. Φοβάμαι ότι η κρίση στο ΣΥΝ έχει γίνει ήδη κρίση σε όλο το κοινό εγχείρημα. Η Ανανεωτική πτέρυγα κάνει κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ ως αναχρονιστικό. Εχει όμως την ευθύνη στην υπερνομαρχία, στον μητροπολιτικό χώρο της πρωτεύουσας, όπου ζει η μισή Ελλάδα. Σας ρωτάω: Ποιές ανανεωτικές προτάσεις, γνωρίζετε; Ποιές ανανεωτικές ιδέες; Ποια ανανεωτικά εναλλακτικά σχέδια. Θεωρώ πως ο θάνατος του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, με τον οποίο είχαμε μια εγγύτητα, που ήρθε μετά από απόσταση, μια φιλία μετά από αντιπαλότητα, υπήρξε ορόσημο. Στο Αριστερό ρεύμα υπάρχουν περισσότερο ισορροπίες, παρά πολιτική. Φτάνουμε πιά σε παράλογα σημεία. Στη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζαν όλοι κάτι πολύ απλό: μέλη γίνονται όσοι το ζητούν. Εξαίρεση ο ΣΥΝ, που διαφωνεί και θέλει να είναι μέλη αυτοδικαίως όσοι είναι και μέλη των συνιστωσών. Και όμως το ένα τρίτο στον ΣΥΝ, οι ανανεωτικοί, δηλώνει ότι δεν θα γίνει μέλος. Κατάσταση Ιονέσκο. Αχρηστες έριδες. Ιερογλυφικά για την κοινωνία. Περιττό, εντελώς περιττό, κλίμα παρακμής. Ο ΣΥΝ έχει εξαιρετικά αξιόλογο κόσμο και εύχομαι να βρει τον δρόμο που του αξίζει.

* Ο ΣΥΡΙΖΑ, τελικά, ποια μορφή πρέπει να έχει;

- Τον ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή δεν τον βλέπω ως κόμμα. Φοβάμαι τις ετικέτες. Οταν βάζεις μια ετικέτα κάπου βιάζεις ένα ζωντανό οργανισμό να προσαρμοστεί στους κανόνες της. Βλέπω τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα καινοτόμο, πρωτότυπο, πρωτοποριακό εγχείρημα. Μέχρι πριν ένα χρόνο ήτανε το καμάρι της αντικαπιταλιστικής Ευρώπης. Τον βλέπω ως ένα χώρο σε εξέλιξη. Δεν χρειάζεται να μπει σε καλούπια. Είναι ένας χώρος που θέλει δημοκρατία, θέλει συμμετοχή των μελών, θέλει αναγνώριση της ιδιότητας του μέλους, θέλει τοπικές και κλαδικές κινήσεις, οι οποίες θα έχουν πλήρη ευθύνη για το χώρο τους, θέλει οριζόντια συνεργασία, θέλει σώματα αντιπροσώπων με πλήρη ευθύνη να εκλέγουν την ηγεσία του και να επιλέγουν τις κατευθυντήριες γραμμές για τα χρόνια που έρχονται. Με την ομιλία μου στη Συνδιάσκεψη έκλεισα από την πλευρά μου όλα τα ερωτήματα που έρχονταν από το παρελθόν. Ομολογώ ότι αισθάνθηκα ήρεμα με την θερμή ανταπόκριση που είχε. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι για καιρό σε ένα σταυροδρόμι. Αυτό που είναι σημαντικό για μένα είναι να προχωρήσει μια συσπείρωση δυνάμεων και προσώπων, από τη βάση και την ηγεσία με ενδιαφέρον για θετικές δράσεις, που συνηχούν οι ανησυχίες και οι προσδοκίες τους, που έχουν πίστη στο εγχείρημα της ριζοσπαστικής αριστεράς, ώστε να διασωθεί το εγχείρημα. Να αποκτήσει πάλι δυναμισμό, αυτοπεποίθηση, εκτίμηση μέσα στην κοινωνία. Να επανακτήσει το αξιακό του φορτίο, το ηθικό πλεονέκτημα και να προχωρήσει σε αιχμηρές πρωτοβουλίες που θα το ξαναφέρουν πρωταγωνιστή των εξελίξεων.

* “Απλό μέλος” ή de facto ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ; Κάποιοι σας κατηγορούν για βοναπαρτισμό.

- Πιστεύω ότι χρειαζόμουν αυτή την περίοδο «απομάκρυνσης». Για μένα έγινε το αντίθετο από τον Δάντη, όπου από το καθαρτήριο πας στον παράδεισο. Εγώ από τον παράδεισο της ηγεσίας πήγα στο καθαρτήριο. Μου δόθηκε όμως η δυνατότητα, στο διάστημα αυτό, να καταλάβω ότι υπάρχει ένας κόσμος με ανησυχίες, με ερωτηματικά, με κριτικές από τον οποίο είχα τις αποστάσεις μου όχι από σνομπισμό, δεν είναι τέτοια η αντίληψή μου, πες από φόρτο εργασίας. Ήρθε λοιπόν ένας σύντροφος του ΣΥΡΙΖΑ και μου είπε: ‘αυτό που χρειαζόσουν για να πας ακόμα πιο πέρα ήταν να ταπεινωθείς’. Με αυτή την έννοια, θα έλεγα ότι οι σχέσεις μέλους-ηγέτη είναι υπό ερωτηματικό για μένα. Προβληματίζομαι και δεν το έχω απαντήσει ακόμη.

Ελευθεροτυπία, 20/12/2009

Πάει το μαγαζί...

Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο από την "Αριστερή Στρουθοκάμηλο"

Αλλαγές στις χρεώσεις των μελών της Π.Γ. του ΣΥΝ*

Αλλαγές στις χρεώσεις ευθύνης των μελών της Πολιτικής Γραμματείας πραγματοποιήθηκαν κατά τη χθεσινή συνεδρίαση του οργάνου κατόπιν εισήγησης του προέδρου του ΣΥΝ ( μπράβο πρόεδρε, φοβερή σύλληψη... ).

Ο Στάθης Λεουτσάκος αναλαμβάνει υπεύθυνος Οργανωτικού (...ο σεφ στην κουζίνα - ε ρε μουζάκα που θα φάμε),

ο Τάσος Κορωνάκης τα κινήματα, τη νεολαία και τα δικαιώματα (η παλιοπαρέα καλά κρατεί: και εργατικός Δεκέμβρης ... οσονούπω),

ο Αλέκος Φλαμπουράρης την τοπική αυτοδιοίκηση και τον πολιτισμό (μετά την επιτυχία του στον ΣΥΡΙΖΑ θα περιποιηθεί και τον Καποδίστρια. Τώρα για τον πολιτισμό δεν χρειάζεται τον έχουν περιποιηθεί άλλοι),

ο Σπύρος Λυκούδης την εξωτερική πολιτική ( πιο μακριά δεν έχει;),

ο Στέφανος Μπαγεώργος την αγροτική πολιτική και την περιφερειακή ανάπτυξη (αρκετά μακριά κι αυτός, μην τον έχουμε μέσα στα πόδια μας),

ο Ανδρέας Καρίτζης τον πολιτικό σχεδιασμό (έμπαινε Ανδρέα: νέα αριστερή στροφή και στο βάθος κήπος)

και ο Βαγγέλης Πιλάλης την υγεία και τον αθλητισμό.

Επιπλέον ο Πάνος Σκουρλέτης ανέλαβε επισήμως καθήκοντα εκπροσώπου Τύπου και υπευθύνου για την επικοινωνία και τα ΜΜΕ, ενώ

ο Αλέκος Καλύβης θα συμμετέχει μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Δημήτρη Βίτσα ( για να εξηγεί γιατί δεν ... πουλιούνται οι κάρτες μέλους ) στην αντιπροσωπεία του ΣΥΝ στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης παραμένει υπεύθυνος για την οικονομική πολιτική,

ο Δημήτρης Στρατούλης για την εργατική πολιτική,

ο Μιχάλης Σαμπατακάκης για την ευρωπαϊκή πολιτική (παρέα με τους άλλους εξόριστους),

ο Θόδωρος Μαργαρίτης για τη δημόσια διοίκηση ( έχει πολλούς ανανεωτικούς εκεί και δεν γινόταν αλλιώς ε; ),

ο Βαγγέλης Αποστόλου για την οικολογία ( παραμένει μετά τις επιτυχείς καμπάνιες για τον Ασωπό... ) και το περιβάλλον και

η Σόφη Παπαδόγιαννη υπεύθυνη για την Αθήνα.

*από την Αυγή, 14/12/09, τα (σχολιανά) δικά μας...

Δεν πληρώνουμε διόδια και όχι μόνο....

Το δρόμο της ελεύθερης κίνησης στο εθνικό οδικό δίκτυο, χωρίς την καταβολή τελών διοδίων, έδειξε στο Βόλο, η ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ Συντονιστική "Επιτροπών Αγώνα" Ενάντια στα Διόδια.

Στο πλαίσιο της ΠΡΩΤΗΣ πανελλήνιας συγκέντρωσης που πραγματοποιήθηκε χθες, σε αίθουσα του κτιρίου Παπαστράτου του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΕ ΟΤΙ:

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΔΙΟΔΙΑ και ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να καταργηθουν οι αποικιακού τύπου συμβάσεις παραχώρησης των εθνικών μας δρόμων. Συμβάσεις που επιτρέπουν στην «παραχωρησιούχο» εταιρεία να τοποθετεί διόδια μετωπικά και πλευρικά όπου και όσα θέλει, αδιαφορώντας για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις και τα συγκοινωνιακά προβλήματα που δημιουργούνται ,καθώς και να αυξάνει κάθε χρόνο τις τιμές των διοδίων.Αποφασίστηκε να υπάρξει συντονισμός για κοινή αγωνιστική δράση ...για ελευθερους δρόμους χωρίς διοδια.

Από την σημερινή συγκέντρωση στα Προπύλαια και την πορεία

Λίγος κόσμος, κυρίως από εξωκοινοβουλευτική αριστερά ΣΥΡΙΖΑ. Όμως περισσότερος από αυτόν που μαζεύει τα τελευταία χρόνια σε  απεργίες - ντουφεκιές  η ΓΣΕΕ  και η ΑΔΕΔΥ. Εμφάνιση του "Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς" και της "Νεολαίας ΣΥΝ" με δικά τους μπλοκ και και πανό.