Κατω τα χερια απο τον Κοροβεση!

Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο από την ιστοσελίδα: Black cat * Red cat


Διαβαζω στο tvxs: “είναι εκτεθειμένος στον κόσμο της Αριστεράς και πρέπει να αναλάβει τις πολιτικές του ευθύνες απέναντι στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ”. Και μου γυρνανε τα αντερα. Διαολε, τωρα τα θυμηθηκαμε τα οργανα του ΣΥΡΙΖΑ? Πού ηταν τα οργανα του ΣΥΡΙΖΑ οταν αλλοι βουλευτες μας δεν καταψηφιζαν …το ευρωσυνταγμα? Ή μηπως το τωρινο ευρωσυνταγμα ειναι λιγοτερο σημαντικο πολιτικα απο το τι εκανε ο Κυρκος και ο Φλωρακης πριν 20 χρονια? Ή μηπως τα οργανα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ακουμπανε την δεξια πτερυγα? Ή μηπως η περιφημη “ανανεωτικη κουλτουρα” υπαρχει μονο για να μπορουν να βγαινουν να μιλανε για διαλυση του ΣΥΡΙΖΑ, συνεργασια με το ΠΑΣΟΚ και παει λεγοντας? Στους ανανεωτικους, “ανανεωτικη κουλτουρα”, στον Κοροβεση οργανα και πολιτικες ευθυνες??

Σύνδρομο κυβερνητισμού

Ο Δημήτρης Βίτσας επαναπροσδιορίζει τα πλαίσια του διαλόγου στις γραμμές του ΣΥΝασπισμού για τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ που αναζωπυρώνεται, μετά την θερινή ραστώνη του δεκαπενταύγουστου. Σε άρθρο του με τον ενδιαφέροντα τίτλο: Με τόλμη, χωρίς αμηχανία τοποθετεί τους παρακάτω 4 στόχους:

1. Να αντιστρέψουμε την εικόνα, να ξαναπιάσουμε το προωθητικό νήμα, να πάμε μπροστά. 2. Να μην διασπαστεί ο ΣΥΝ. 3. Να μην κινδυνέψει η ενωτική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. 4. Να βρεθεί λύση στο «ζήτημα της ηγεσίας»

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί ο αναγνώστης είναι ότι διευρύνει τα πλαίσια αυτού του διαλόγου, απ’ όπως είχαν προσδιοριστεί πριν λίγο καιρό από τον Α. Τσίπρα και την Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ. Αυτό δεν διαπιστώνεται τόσο από ανατροπές της γνωστής γραμμής της ηγεσίας του ΣΥΝασπισμού την οποία εκφράζει και ως γραμματέας του ΣΥΝ, όσο από αλλαγές στο ύφος, που είναι λιγότερο αλαζονικό και περισσότερο διαλλακτικό. Αναφέρεται με έμφαση στην επιδίωξη «συνεννόησης και συναίνεσης» όπως επίσης και στην διεύρυνση των δικαιωμάτων των «μελών» του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα:

ΣΥΡΙΖΙΚΟΣ …δεκαπενταύγουστος!

Αν ακόμα τέτοια εποχή επιμένετε να ασχολείστε με προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ, σας προτείνουμε να διαβάσετε δύο κείμενα, που νομίζουμε ότι θα σας ανταμείψουν για αυτή την αντοχή σας.

Το πρώτο κείμενο των Κώστα Ανδριανόπουλου και, Γιάννη Τσούτσια έχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα «ΑΡΙΣΤΕΡΑ» και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:

ΣΥΡΙΖΑ: Αναζητώντας διέξοδο

Το δεύτερο κείμενο είναι του Πάνου Τότσικα, το οποίο δημοσιεύουμε παρακάτω.

Έφοδος στον ουρανό ή αποσύνθεση;
Ας επανα-στοχαστούμε για τους στρατηγικούς στόχους,
την πολιτική παρέμβαση, την τακτική, τις συμμαχίες, την οργάνωσή του ΣΥΡΙΖΑ.

Του Πάνου Τότσικα

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα σημαντικό πολιτικό εγχείρημα, μια «σύνθεση» αριστερών πολιτικών οργανώσεων και ανένταχτων της αριστεράς. Κάποιοι το είδαν απλώς ως εκλογική σύμπραξη, προκειμένου να πετύχουν την κοινοβουλευτική τους επιβίωση και να διατηρήσουν τον γραφειοκρατικό μηχανισμό τους. Ήταν κυρίως αυτοί που επέμεναν να προηγείται η λέξη «Συνασπισμός» στη σύνθετη ονομασία αυτού του εκλογικού σχήματος.

Έτσι, μας προέκυψε ο «Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς – ΣΥΡΙΖΑ», με αποτέλεσμα να «μπερδεύεται» το νέο πολιτικό σχήμα με τον υφιστάμενο «ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ», δηλαδή με την κύρια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Oυσιαστικά, κατέληξε το νέο πολιτικό σχήμα να ονομάζεται από κάποιους «ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ» και ο περισσότερος κόσμος να μην ξέρει ποιος είναι ο επικεφαλής - εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, ποια είναι η σχέση του προέδρου του «Συνασπισμού» με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μέσα από μια περίοδο σύγχυσης ( και απαράδεκτης ανοχής από τις περισσότερες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και αρκετούς ανένταχτους), φτάσαμε στις πρόσφατες ευρωεκλογές, όπου ο πρόεδρος και ελάχιστα, συγκεκριμένα, «εκλεκτά» στελέχη του «Συνασπισμού», ανέλαβαν εργολαβικά την εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ, με δεκάδες Συνεντεύξεις Τύπου, εμφανίσεις στα ΜΜΕ κλπ. Αμέσως μετά, έσπασε το «απόστημα» (όπως είπε μια καλή συντρόφισσα) που υπήρχε στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν σε αυτό συνέβαλλε η προαναγγελθείσα «παραίτηση» και η μετέπειτα υπαναχώρηση Αλαβάνου, τότε αυτό θα πρέπει να καταγραφεί ως θετικό γεγονός, στο βαθμό που οτιδήποτε άλλο φαίνεται ότι δεν μπορούσε να ταρακουνήσει τις κατεστημένες αντιλήψεις.

Σήμερα τα ζητήματα που τίθενται επί τάπητος, είναι τα ακόλουθα: - μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίσει να υπάρχει όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση; - το ζητούμενο στον ΣΥΡΙΖΑ είναι «ούτε ένα βήμα πίσω» ή «δέκα βήματα μπροστά» ή, ακόμη περισσότερο, μία «έφοδος στον ουρανό»;\ Αν ισχύει το τελευταίο, τότε θα πρέπει να περάσουμε από τη σημερινή «αποσύνθεση» του του ΣΥΡΙΖΑ στην «ανασύνθεση», όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά συνολικά της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αν δεν επιδιώκουμε απλώς κάποιες μεταρρυθμίσεις, κάποιες επιμέρους βελτιώσεις της σημερινής κατάστασης, τότε οφείλουμε να επανα-στοχαστούμε και να επαναβεβαιώσουμε ότι:

Στρατηγικός μας στόχος, εξακολουθεί να παραμένει η ανατροπή του κυρίαρχου σε παγκόσμιο επίπεδο σήμερα κοινωνικο-οικονομικού συστήματος που θεμελιώνεται στην εκμετάλλευση των ανθρώπων και της φύσης από κάθε είδους κεφαλαιοκράτες, η «κοινωνική απελευθέρωση» και η «κοινωνική δικαιοσύνη». Ο στρατηγικός μας στόχος, παραμένει αντισυστημικός-αντικαπιταλιστικός- διεθνιστικός.

Πολιτικός μας στόχος, όσον αφορά τη χώρα μας, είναι η ανατροπή του κυρίαρχου σήμερα δικομματικού-διπολικού πολιτικού συστήματος και η λειτουργία ενός διαφορετικού, αριστερού μοντέλου διαχείρισης, πέρα από την κερδοσκοπία, την εκμετάλλευση και την ιδιοποίηση του κοινωνικού, φυσικού και πολιτιστικού πλούτου. Αυτό σημαίνει διαμόρφωση και διατύπωση εναλλακτικών προτάσεων για όλα τα σημαντικά ζητήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα, δηλαδή επεξεργασία άλλων πολιτικών για τους επιμέρους θεματικούς τομείς (οικονομία, παιδεία, υγεία, κοινωνική αλληλεγγύη, περιβάλλον, πολιτισμός κ.ά). Αυτό σημαίνει υπέρβαση της σημερινής εύκολης και απλής αντιμετώπισης καίριων προβλημάτων δια της «ιδεολογικοποίησής» τους και της στείρας καταγγελίας των υπευθύνων.

Οσον αφορά την Τακτική και τις Συμμαχίες για να επιτύχουμε τους πολιτικούς μας στόχους, θεωρείται αναγκαία η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση γύρω από συγκεκριμένους άξονες. Αυτό σημαίνει ότι δεν αποκλείεται κατ’ αρχήν και κάτω από κάποιες προϋποθέσεις η συνεργασία «ακόμα και με τον διάβολο» προκειμένου να πετύχουμε τους άμεσους και διάφανους σε κάθε περίπτωση στόχους μας (κάτι που είναι εντελώς διαφορετικό από το να υιοθετήσουμε την άποψη «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»). Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσε να υπάρξει κοινή δράση και συνεργασία όχι μόνο με τους Οικολόγους-Πράσινους αλλά και με άλλα αντιπολιτευόμενα κόμματα και σχήματα για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων αντιλαϊκών και αντιπεριβαλλοντικών καταστάσεων και πολιτικών.

“ Ένα διαρκές πάρτι πριν το... διαρκές συνέδριο”!

Σε άρθρο με το τίτλο “Ένα διαρκές πάρτι πριν το... διαρκές συνέδριο” δημοσιευμένο στην Αυγή της Κυριακής (08/08/2009), διαβάζουμε ότι «έγινε το 12ο εναλλακτικό κάμπινγκ της Νεολαίας Συνασπισμού στην Πάρο και φιλοξένησε φέτος περισσότερους από χίλιους νέους και νέες για δέκα μέρες γεμάτες πάρτι, μπάνια αλλά και συζητήσεις για τις εξελίξεις».

Το πρώτο πράγμα που μας ήρθε στο μυαλό, όταν διαβάσαμε αυτή την είδηση ήταν ότι μακάρι αυτοί οι χίλιοι νέοι και νέες να μαζεύονται όλοι μαζί και σε καμιά διαδήλωση και όχι μόνο στην ...Πάρο.

Θυμηθήκαμε επίσης και την πρόταση από τις νέες και τους νέους της ΑΚΟΑ, που πήγε άκλαυτη: “Για ένα φεστιβάλ Νέων του ΣΥΡΙΖΑ”. Όπως και αυτό που είχε γράψει μερικές μέρες πριν, ο σ. Γ. Σμυρνής: «Είναι πολύ παράξενο που κανένας από αυτούς που ασχολούνται κι αναλύουν τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κάνει ούτε μια τόση δα μικρή αναφορά για το μεγάλο ζήτημα της συγκρότησης Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ.»

Ας αφήσουμε προς το παρόν αυτές τις ...συριζικές σκέψεις και ας δούμε τι έγινε στην Πάρο. Ως γνωστόν, σε ένα πάρτι δεν μπορεί να γίνονται σοβαρές συζητήσεις. Γι αυτό, η πρώτη μέρα ήταν αφιερωμένη σε κάτι πιο ανάλαφρο και πιο νεολαιίστικο από την “συγκρότηση Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ”, το οποίο είναι ένα ζήτημα που απασχολεί μόνον λίγους βαρεμένους υπερήλικες και κάποιους νεολαίους της ΑΚΟΑ. Την πρώτη μέρα λοιπόν στην Santa Maria της Πάρου «δεκάδες κατασκηνωτές προθυμοποιήθηκαν να ζυμώσουν και να ζυμωθούν για τη σταλινοποίηση του ΚΚΕ», με την βοήθεια του εισηγητή Αρ. Μπαλτά.

Όμως, αυτό τον καιρό στην υπόλοιπη Ελλάδα - εκτός από την Πάρο όπου μαζεύτηκε η νεολαία του ΣΥΝ - έχει αναδειχθεί ως πρώτο θέμα στον ΣΥΡΙΖΑ και στον περίγυρό του, η “σταλινοποίηση του ΣΥΝασπισμού”. Σε αυτό συνέβαλε η αυτοανακήρυξη της ηγεσίας του ΣΥΝ ως καθοδηγητικού κέντρου του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η επαναφορά στην επικαιρότητα του “διαρκούς συνεδρίου” του ΣΥΝ. Αυτή η “σταλινοποίηση” φαίνεται ότι θα απασχολήσει την νεολαία του ΣΥΝ την επόμενη δεκαετία. Τόσο χρόνος απαιτείται για να ωριμάσουν τα τρέχοντα ζητήματα σε ένα σταλινικό κόμμα, ώστε να αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης. Αν το ΚΚΕ έκανε πάνω από 10 χρόνια να καταλάβει ότι έπεσε ο “υπαρκτός” σοσιαλισμός και τώρα προσπαθεί να καταλάβει τι έγινε το 56 στην ΕΣΣΔ, είναι δικαιολογημένη αυτή η καθυστέρηση των 10 χρόνων, ώστε η νεολαία του ΣΥΝ να αντιληφθεί ποιά είναι τα τρέχοντα ζητήματα...

Το ΚΚΕ είναι ο εύκολος αντίπαλος για όποιον δεν θέλει να δει τα δικά του λάθη και τις δικές του σταλινικές μεθοδεύσεις για την επιβολή των πολιτικών του επιλογών, τόσο στο εσωτερικό του κόμματός του, όσο και στον περίγυρό του. Όλοι στον ΣΥΝασπισμό - από τους ανανεωτές ως το αριστερό ρεύμα - σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή, ενώνονται κάτω από την σταλινική αντίληψη της υπεράσπισης της αυθεντίας της ηγεσίας και της υπεροχής του κομματικού μηχανισμού απέναντι στις διαφορετικές απόψεις και αντιλήψεις που θεωρούνται συλλήβδην λικβινταριστικές. Μόνο σταλινικά κόμματα και εκκλησιαστικά ιερατεία έχουν τις ηγεσίες τους στο απυρόβλητο και ..προαιώνιους συνοδικούς - συνέδρους, οι οποίοι τις λιβανίζουν μέσα από διαρκείς ιερές συνόδους - διαρκή συνέδρια. Είναι προφανές για κάθε αριστερό αλλά και για οποιοδήποτε αστό δημοκράτη, ότι όταν γίνεται ένα συνέδριο, καλό είναι οι σύνεδροι να έχουν εκλεγεί πρόσφατα και όχι από την εποχή του ...Νώε.

Ο σταλινισμός στέρησε από τα σοβιέτ όλη την εξουσία τους και τα μετέτρεψε σε απλά εκτελεστικά όργανα της κομματικής γραμμής με ταυτόσημες πολιτικές αντιλήψεις με αυτές που πρεσβεύει ο πρόεδρος του ΣΥΝ, ο οποίος θέλει να καθοδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και να αυτοανακηρυχθεί πρόεδρός του, παραβιάζοντας οποιαδήποτε έννοια αυτονομίας και αυτοτέλειας αυτού του πολιτικού σχηματισμού.

Από αυτό το διαρκές ...αντισταλινικό πάρτι δεν μπορούσαν να λείπουν και τα “καλά παιδιά” του ΣΥΡΙΖΑ. Οι μόνοι ομιλητές εκτός ΣΥΝασπισμού ήταν, όπως παρουσιάζονται στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων: “η Τ. Χριστοδουλοπούλου, ανένταχτη που συμμετέχει στο 2ο Κύμα και ο Μ. Μπαλαούρας από την ΑΚΟΑ”. Οι σύντροφοι του ΣΥΝ για το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κάποιος είναι ότι είναι δεν τιμούν αυτούς που τους συμπαραστέκονται στις δύσκολες στιγμές. Ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες που προσφέρουν στον ΣΥΝ και ιδιαίτερα στην τελευταία πανελλαδική σύσκεψη, τους ανέθεσαν να διαφωτίσουν την νεολαία του, σε αυτά τα δύσκολα θέματα που αφορούν στο παρόν και στο μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ.

Κυριακάτικα λοιπόν, 26 Ιουλίου, όταν οι χριστιανοί πάνε στην εκκλησία, η νεολαία του ΣΥΝ πραγματοποίησε κεντρική εκδήλωση του camp αναφορικά με τις πολιτικές εξελίξεις και την απάντηση της αριστεράς. Εισηγητές οι Γ. Δραγασάκης, Μ. Μπαλαούρας, Τ. Χριστοδουλοπούλου καθώς και ο γραμματέας της νεολαίας Δημ. Τζανακόπουλος. Ελπίζουμε να ασχολήθηκαν να λύσουν με συλλογικό τρόπο τον παρακάτω δύσκολο γρίφο:

Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να έχει μέλη και εκλεγμένα όργανα και ηγεσία με δημοκρατικές διαδικασίες, θα ασχολείται με την πολιτική, θα κατεβαίνει στις εκλογές, θα παρεμβαίνει στα κινήματα, αλλά δεν θα είναι κόμμα;

Όποιος καταφέρει να δώσει πειστική απάντηση σε αυτόν το γρίφο, θα μπει επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές και θα συνεχίζει τις διακοπές του μέχρι την εκλογή του ως βουλευτή. Αν κρίνουμε από τις δημόσιες τοποθετήσεις που έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες, ο αγώνας θα είναι σκληρός...

ΔΥΟ ΓΑΜΟΙ…. ΜΙΑ ΚΗΔΕΙΑ ….. ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΥΣΑ…..

Με το τέλος των εργασιών της ΠΣΕ του Ιούλη, τέλειωσε και η πρώτη φάση των συμφωνιών και των συμμαχιών, ανάμεσα στις αντιμαχόμενες και ταυτόχρονα διαπλεκόμενες δυνάμεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ.

Όσα έπρεπε να ειπωθούν, ειπώθηκαν. Αναλύθηκαν με λεπτομέρειες και επάρκεια, με ιδεολογική θεώρηση και θεωρητική τεκμηρίωση. Όλοι, εκτός από μερικούς αφελείς κι ονειροπόλους, ξέρουν καλά, ποιο είναι το διακύβευμα στην οξύτατη διαμάχη που εκτυλίσσεται μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Το διακύβευμα είναι η ηγεμόνευση του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι ανταγωνίζονται όλους, κάνοντας προσωρινές συμμαχίες που θα τις αρνηθούν την επομένη, ξεχνώντας φίλους κι εχθρούς του χθες, στην προσπάθεια τους να καλυτερεύσουν τις θέσεις τους.

Συνιστώσες, ξεχνούν τους εναγκαλισμούς με τον ΣΥΝ και προσεταιρίζονται άλλες, οι τάσεις του συνασπισμού ξεχνούν την αντιπαλότητα τους και ομογενοποιούνται απέναντι στις συνιστώσες, ανένταχτοι προσεταιρίζονται συνιστώσες κι άλλοι τον ΣΥΝ, ομάδες προσκολλούνται σε ανένταχτους κι ανένταχτοι χωρίζονται…

Ο καθένας περιγράφει το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, ανάλογα με τα συμφέροντα του και τις επιθυμίες του και το τοπίο που είχε γίνει θολό, ξεκαθάρισε προσώρας με την Πανελλαδική Σύσκεψη.

Αν δεν προκύψει κάποιο βαρυσήμαντο εξωτερικό γεγονός (π.χ. εκλογές ή πολιτική κρίση) ή εσωτερικό (π.χ. ¨επανάσταση¨ από τα κάτω των συριζιτών-σων ή παραίτηση της γραμματείας ή κάποιου ηγετικού στελέχους πρώτης γραμμής), έτσι θα πορευθούμε για την οργανωτική συνδιάσκεψη του Οκτώβρη.

Ας δούμε τα γεγονότα κάπως πιο αναλυτικά:

Ο πρώτος γάμος είχε συναφθεί λίγες μέρες μετά τις ευρωεκλογές. Ήταν ανάμεσα στην ανανεωτική πτέρυγα και την προεδρική ομάδα του ΣΥΝ. Η νύφη που δεν θέλει ούτε ν΄ ακούει για ΣΥΡΙΖΑ, στύλωσε τα πόδια κι ο γαμπρός που τον θέλει, αλλά μόνο για παρακολούθημα του, αναγκάσθηκε να κάνει υποχωρήσεις και να υπογράψει προγαμιαίο σύμφωνο, ανεβάζοντας κατά πολύ την προίκα, για να συμφωνήσει για τον γάμο και ο γηραιός πατριάρχης της φυλής της νύφης: ¨Κοιτάξτε, θα έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, τον χρειαζόμαστε! Όμως δεν θα είναι κόμμα, ούτε θα έχει μέλη και η ισχυροποίηση του θα περνάει μόνο μέσα ( έτσι θα λέμε ), από τον ΙΣΧΥΡΟ κι ΑΔΙΑΙΡΕΤΟ ΣΥΝ. Εξάλλου θα κρατήσουμε και τη θέση του προέδρου της εταιρείας¨. Η νύφη τελικά συμφώνησε, γιατί ¨τα ψιλά γράμματα¨ του συμφώνου ήταν ιδιαίτερα ελκυστικά.

Παραλειπόμενα : Το τι βαρύγδουπες κουταμάρες ειπώθηκαν και συνεχίζουν να λέγονται, μετά τον γάμο, από πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΝ, για να δικαιολογήσουν τα ακατονόμαστα, στη βάση τους αλλά και στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι για να γελάς αλλά και να κλαις ταυτόχρονα… από την κατάντια όπου έχουν ξεπέσει.

Ο δεύτερος γάμος πραγματοποιήθηκε μόλις στο παραπέντε του κλεισίματος της ΠΣΕ και οι όρκοι πίστης δόθηκαν με την ανάγνωση του ψηφίσματος των 24 συντρόφων όπου έβρισκες όλες τις αποχρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ: τάσεις του ΣΥΝ, συνιστώσες, υποψήφιες συνιστώσες, ακόμη κι ανένταχτους του 2ου κύματος. Είχαν προλειάνει το έδαφος, λίγες μέρες πριν, οι αναγγελίες δύο επίσημων αρραβώνων, με γραπτά κι υπογεγραμμένα προικοσύμφωνα από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, όπου διαπιστώθηκαν και κάποιες ¨διγαμίες¨ χωρίς να ενοχλούνται οι υπόλοιποι ¨συμβαλλόμενοι¨.

Προφανώς και δεν μας πέφτει λόγος, το που θα βάλει ο καθείς την υπογραφή του. Απλώς καθώς παρατηρούμε τα τεκταινόμενα, μας πιάνει μια θλίψη…

Ο μικροαστικός οπορτουνισμός συχνά αυτοβαπτίζεται πολιτική συμμαχιών και ταχτική ελιγμών, και εν μέσω άκρατου αυτοθαυμασμού για την ευφυή ταχτική του (!!), καταλήγει στα πιο τερατώδη ξεπουλήματα αρχών και πολύχρονων αγώνων. Παραβρίσκεται αυτοφυώς στους κόλπους της ελληνικής αριστεράς και ευθύνεται για πάμπολλα χτυπήματα προς το λαϊκό κίνημα, ιδιαίτερα στις κορυφαίες στιγμές του : από την προδοσία του Δεκέμβρη του ΄44 και της Βάρκιζας …. την αποδοχή της ¨λύσης Μαρκεζίνη¨ επί χούντας, τον χαρακτηρισμό ως προβοκάτσιας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το ¨Καραμανλής ή τα τάνκς¨ και την ΕΑΔΕ ….κι αφήνοντας ασχολίαστα τα συμβάντα ολόκληρης της μεταπολίτευσης, ας φτάσουμε στην ουσιαστική άρνηση, αλλά και καθύβριση, εν συγχορδία με το σύστημα, της νεανικής εξέγερσης του Δεκέμβρη του ΄08.

Το καβούκι του κομματικού πατριωτισμού, αποδεικνύεται πολύ σκληρό και περίκλειστο για να επιτρέψει στους από μέσα να συνειδητοποιήσουν της ανάγκες της αριστεράς. Η τεράστια πλειονότητα των αριστερών ζητά και απαιτεί έναν πολιτικό φορέα που να τον διαφεντεύουν αυτοί που αποτελούν την ψυχή και το σώμα του, δηλ. τα μέλη του κι όχι κάποια αδιαφανή στελεχικά επιτελεία και οι μεταξύ τους «ποσοστώσεις».

….να μπορέσει να συσπειρώσει και να εκφράσει, να δώσει υπόσταση στο δυναμικό της διάσπαρτης κοινωνικής αριστεράς των ¨ανένταχτων¨ …….και των νέων που δίνουν το παρόν σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες».Από την άλλη όμως και πριν περάσουν τρεις σειρές, τα παίρνουν ουσιαστικά πίσω :
« ….¨κάποια¨ δεν μπορούν να συζητηθούν από την αρχή. Είναι τα κοινά συμφωνημένα για το τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, από τι αποτελείται( !!!), ο ρόλος των συνιστωσών……». Και διάφορα άλλα πολιτικά μπλα- μπλα που έχουμε κατακουραστεί να τ΄ ακούμε….. Όπως ακριβώς το έλεγε στην εποχή του ο πολύκλαυτος : « Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω».

Και στο κάτω- κάτω της γραφής, ποια είναι αυτά ¨τα κοινά συμφωνηθέντα¨; Ελπίζω να μην ξαναεισπράξω τη αιδήμονα σιωπή τους ! Είναι καθήκον τους να μας ενημερώσουν και δικαίωμα μας να μάθουμε. Πρέπει όλοι να ξέρουμε, ποια είναι η οικονομική μοιρασιά, το μοίρασμα των θέσεων εξουσίας και οι άλλες γραπτές και προφορικές δεσμεύσεις αλλήλων. Το απαιτούμε! Είναι απαίτηση της κοινωνικής και πολιτικής ριζοσπαστικής αριστεράς, να ξέρουμε το πώς συγκροτηθήκαμε και πως πορευόμαστε! Είναι απαραίτητη προϋπόθεση στην « κουλτούρα και την πολιτική ηθική της αριστεράς», που τόσο εύκολα την θυμούνται κάποιοι, όταν έχουν να κάνουν με άλλων τα τερτίπια κι όχι τα δικά τους..

Και παρακάτω, όταν αναπτύσσουν την κριτική τους προς τον ΣΥΝ, τότε ξανανοίγουν τα μάτια τους και ξαναπιάνουν το νήμα της ορθοφροσύνης :
« Ο επιστρατευμένος ¨κομματικός πατριωτισμός¨ είναι αδιέξοδος αλλά και ανίκανος να ξεπεράσει την κρίση….Ο πατριωτισμός αυτός είναι τέκνο των μηχανισμών και των φιλοδοξιών…». Πως το λέγαμε στα παιδικά μας; ¨Την καμπούρα του μπροστινού την βλέπουμε, τη δικιά μας όχι¨!!

Στην κηδεία, που έγινε το διήμερο της ΠΣΕ και με νεκροθάφτες τα τρία προς ψήφιση κείμενα, ενταφιάστηκε εν χορδαίς και τυμπάνοις το αυτοδύναμο και αυτεξούσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Διάφορα μπλα-μπλα…. για ανεξάρτητες τοπικές και άλλες επιτροπές….για μέλη ΣΥΡΙΖΑ… μέλη μόνο οι ανένταχτοι…. όχι, πρέπει να είναι μέλη και οι συνιστώσες. Το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον το τελευταίο : να έχω έναν ψήφο εγώ και έναν, άντε δύο η ΚΕΔΑ π.χ., κι αν πάρω και δύο φίλους μου, να έχω πλειοψηφία απέναντι της, οπότε μπορώ να διεκδικήσω και τη θέση του συντονιστή του ΣΥΡΙΖΑ!!

Χιλιάδες καλοδιατυπωμένα λογάκια, αλλά ούτε μια λέξη δεν βρέθηκε που να αφήνει να διαφανεί ότι τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ θα εκλέξουν τα όργανα τους. Είναι ένα θέμα που δεν μπαίνει ούτε για συζήτηση! Και δεν μιλώ για τον ΣΥΝ που « ούτε καν καταλαβαίνει τι σημαίνει μέλη ΣΥΡΙΖΑ», που να πάμε και σε εκλογή οργάνων. Μιλώ για τους δύο αρραβώνες και τα προγαμιαία συμβόλαια που υπογράφτηκαν και τα διάφορα ευτράπελα που υποστηρίχθηκαν.

Πάνω σ΄ αυτό το ζήτημα προχώρησε σε υποχώρηση και το 2ο κύμα. Από τους μεγάλους στόχους για ¨μέλη ΣΥΡΙΖΑ, που θα εκλέγουν τα όργανα τους¨ και μάλιστα με ¨αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες¨, καταλήξαμε να είμαστε ικανοποιημένοι με: «Κεντρική επιδίωξη στη Συνδιάσκεψη του Οκτωβρίου πρέπει να είναι ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε χώρο με δημοκρατική λειτουργία σε όλα τα πεδία του, που σε πρώτη φάση θα επιτευχθεί με το συνδυασμό εκλογής και ποσοστώσεων όλων των οργάνων.»

Ό,τι ακριβώς λέγαμε παραπάνω για τα βαφτίσια σε ¨ταχτικές ελιγμών και πολιτικές συμμαχιών¨. Αυτά όλα που μας έλεγαν διάφοροι σύντροφοι του 2ου κύματος, όταν περιχαρείς μας ανακοίνωναν τη μια μέρα, ότι η ΚΟΕ άλλαξε, την άλλη, ήρθε και η ΔΕΑ μαζί μας, όπου να ΄ναι έρχεται και η ΚΕΔΑ, το ΚΟΚΚΙΝΟΠΡΑΣΙΝΟ, η ΑΚΟΑ και το ΚΟΚΚΙΝΟ είναι σίγουρα μαζί μας!!! Μέχρι που φάγανε τις απανωτές σφαλιάρες από τα προικοσύμφωνα των δύο αρραβώνων και όντας ζαλισμένοι, όταν τους καλέσανε στον γάμο, δεν είπανε το ¨όχι¨. Ας ελπίσουμε, ότι επήλθε η συνειδητοποίηση! Εξάλλου για ν΄ αντέξεις την αφόρητη πίεση και τις ίντριγκες των γραφειοκρατών, ένα μόνο μπορείς να κάνεις : να επιδείξεις αταλάντευτη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις που εκπροσωπείς! Αυτό και μόνο αυτό μπορεί να ονομασθεί αντισυστημική ή ριζοσπαστική ή επαναστατική ή γνήσια ή μαρξιστική ή όπως διάολο θες πέστην, αλλά προπάντων ΤΑΞΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Όλα τα άλλα είναι λογάκια, όμορφα λογάκια, όμορφα βαλμένα στη σειρά!

Η δεύτερη πολύ σοβαρή υποχώρηση, προήλθε από εκεί που ίσως δεν το περιμένανε πολλοί. Από τον σ. Α .Αλαβάνο, που στις 22 Ιούνη έλεγε : «Τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πια το δικαίωμα να έχουν ρόλο και λόγο, να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους, να βάζουν αυτοί τη σφραγίδα τους στις πολιτικές κατευθύνσεις και την εκλογή όχι αρχηγού, αλλά συλλογικής ηγεσίας». Και είχε σκορπίσει ενθουσιασμό κι ελπίδες με αυτές τις δηλώσεις του.

Όμως φαίνεται οι πιέσεις των ηγεσιών των συνιστωσών ήταν τόσο μεγάλες που αναγκάσθηκε να συμβιβασθεί : « Στην συνδιάσκεψη του Οκτώβρη να συμμετέχουν εκλεγμένοι εκπρόσωποι, με «κόκκινη κάρτα», με δυνατότητα δηλ να λαμβάνουν αποφάσεις σε συνδυασμό πάντα με λειτουργία των συνιστωσών».
Νομίζω δεν χρειάζονται ούτε διευκρινήσεις, ούτε σχόλια επ΄ αυτών. Τα λόγια είναι πολύ καθαρά!

Η μεγάλη απούσα, επιβεβαίωσε με εκκωφαντική σιωπή την απουσία της, στην διάρκεια της ΠΣΕ, όπως το ίδιο είχε γίνει και στην 2η ΠΣ. Μιλάμε φυσικά για την Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Έχει να εμφανισθεί από πολλούς μήνες πριν και ιδιαίτερα μετά τον φλεγόμενο Δεκέμβρη, όπου οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ αγωνίσθηκαν πλάι- πλάι κι έδειξαν, στις τρεμάμενες ηγεσίες των συνιστωσών, μέχρι που μπορεί να φτάσουν. Είναι χαρακτηριστική η σφοδρή πολεμική της ΚΟΕ, ακόμη μέχρι και στην επίκληση βέτο προχώρησε, απέναντι στην ενωτική δράση, αλλά ταυτόχρονα και τόσο ενοποιητική πράξη, νεολαίων του ΣΥΡΙΖΑ, στην διάρκεια της κατάληψης της πρυτανείας του ΑΠΘ, αμέσως μετά τον Δεκέμβρη.

Είναι πολύ παράξενο που κανένας από αυτούς που ασχολούνται κι αναλύουν τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κάνει ούτε μια τόση δα μικρή αναφορά για το μεγάλο ζήτημα της συγκρότησης Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Λες κι όλοι αποδέχονται ότι είναι ένα ζήτημα που ζεματάει. Το ζήτημα της Νεολαίας το έχουν αφήσει έξω από κάθε διαδικασία παζαρέματος μεταξύ τους οι κομματικοί μηχανισμοί γιατί ξέρουν ότι ο άλλος σίγουρος δρόμος για την πορεία αποδυνάμωσης τους είναι η πολιτική συνένωση των Νεολαιών τους. Γιατί φυσικά εκτός από τη θέρμη και τη ζωντάνια της Νεολαίας της, καμιά συνιστώσα δεν έχει να επιδείξει δείγματα ζωντανής πολιτικής παρουσίας. Και χωρίς διακριτή πολιτική γραμμή το μόνο που συγκρατεί τους νεολαίους είναι το ιδεολογικό μάντρωμα. Γιατί είναι προφανές ότι κάθε κοινή πολιτική δράση, άρα και σύμπραξη Νεολαιών διαλύει πολύ εύκολα τα ιδεολογικά νεφελώματα που τις συγκροτούν και ανοίγει ο δρόμος για ανεξέλεγκτες καταστάσεις και ¨μη συμφέρουσες¨ συνενώσεις νεολαίων.

Πάντως απορίας άξιο είναι ότι ούτε το 2ο Κύμα, αλλά ούτε και η Πρωτοβουλία για την Αντισυστημική Αριστερά….. κάνουν λόγο για την ανάγκη οικοδόμησης ενιαίας Νεολαίας.

Σύντροφοι και συντρόφισσες:
μέλη και στελέχη των συνιστωσών, ανένταχτοι του 2ου κύματος, ανένταχτοι από μόνοι τους, ανένταχτοι αυτοανακηρυγμένοι ως μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, ανένταχτοι της Πρωτοβουλίας για την Αντισυστημική Αριστερά, ανένταχτοι του ΕΟΣ, φίλοι και φίλες του ΣΥΡΙΖΑ, Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, όχι μόνο για την ελληνική αριστερά, αλλά για την ελληνική κοινωνία που δεν έχει που να ακουμπήσει. Έγινε, χωρίς ίσως να το έχουμε συνειδητοποιήσει επαρκώς, τόσο μεγάλη υπόθεση που δεν μπορούμε πια να τον αφήσουμε στα χέρια των επαγγελματιών της εξουσίας. Σ΄ αυτούς όλους που τυφλοί αλλά και τυφλωμένοι από τα μικροσυμφέροντα τους, κατάντησαν τον ΣΥΡΙΖΑ ημιθανή και ετοιμάζονται τον Οκτώβρη να υπογράψουν όλοι μαζί το πιστοποιητικό μόνιμης αναπηρίας του και να αναλάβουν συνδιαχειριστές των υποθέσεων του για το υπόλοιπο του βίου του.

Είναι αγωνιστικό μας καθήκον, είναι χρέος μας απέναντι στους εαυτούς μας και τα παιδιά μας, απέναντι στους μικρούς ή μεγάλους αγώνες που έχει δώσει ο καθένας μας, να πάρουμε την υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια μας και να πάμε όλοι στην συνδιάσκεψη του Οκτώβρη, με στόχο να αλλάξουμε τους συσχετισμούς και να αναστήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ.

Από αύριο ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ στην μεγάλη υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ των μελών του που θα εκλέγουν τα όργανα τους και θα διαφεντεύουν τα του οίκου τους.

Από αύριο να ξεκινήσουμε την προσπάθεια, να υπογράψουμε ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ των ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ μας, ως ΜΕΛΗ του ΣΥΡΙΖΑ, με το παραπάνω περιεχόμενο ή κάτι παραπλήσιο. Να υπογράψουν όλοι όσοι μπορούν να πεισθούν και το πιστεύω ακράδαντα, ότι θα είναι πολλοί αυτοί. Από την αποφασιστικότητα μας και μόνο εξαρτιέται, το πόσοι θα είμαστε.

Η άλλη στάση είναι να παραμείνουμε «άβουλοι, δειλοί, μοιραίοι», περιμένοντας τη λύση από τους επίδοξους ¨σωτήρες¨.

Θεσσαλονίκη 30. 7. 09

Γιώργος Σμυρνής
Μέλος ΣΥΡΙΖΑ Θες/νίκης

ΥΓ.
1.Για όσους θα μεμψιμοιρήσουν, ότι από το κείμενο μου λείπει η αναφορά στα πολιτικά καθήκοντα μας της συγκυρίας, θα τους υπενθυμίσω ότι χωρίς πολιτικό υποκείμενο που να παράγει πολιτική γραμμή, καταντάς να γίνεις ¨επετειολόγος¨.

2. Για λόγους οικονομίας χώρου, δεν καταπιάστηκα καθόλου με την περίφημη ¨αρχή της ομοφωνίας¨, άλλη απούσα στις διαδικασίες της ΠΣΕ.

3. Όπως επίσης δεν καταπιάστηκα, με την ταξική διαστρωμάτωση των οργανωμένων δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και συνεπώς την επήρεια τους πάνω στα τεκταινόμενα.

4. Τέλος, η ευθύνη για την ανάλυση του ¨μικροαστικού οπορτουνισμού¨ και τις τερατωδίες του απέναντι στο λαϊκό κίνημα είναι αποκλειστικά δική μου. Ενώ για το ¨κομματικό πατριωτισμό¨ έχουν γραφεί πάμπολλα και πλειστάκις στα κείμενα του

Συνέδριο επανίδρυσης του ΣΥΡΙΖΑ η μόνη λύση

Ο αναγνώστης της εφημερίδας ΑΥΓΗ συναντά πλέον σε αρκετά κείμενα την συντομογραφία ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ο δημιουργός αυτής συντομογραφίας, ο οποίος και καθιέρωσε την χρήση της, είναι ο «ριζοσπάστης». Την χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια για να καταδείξει το «ενιαίο καθοδηγητικό κέντρο» του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ ή σε απλή καθομιλουμένη γλώσσα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μαγαζάκι του ΣΥΝ. Όπως ακριβώς είναι και τα συμμαχικά ή τα παραταξιακά σχήματα του ΚΚΕ. Με αυτόν τον τρόπο πληρώνει με το ίδιο νόμισμα τους κατήγορους του, προβάλλοντας ότι κάνουν ακριβώς αυτά που το κατηγορούν.

Οι αρθρογράφοι της ΑΥΓΗΣ δεν έχουν δώσει καμία άλλη ερμηνεία στη χρήση αυτής της συντομογραφίας. Απ’ ότι φανταζόμαστε αυτό συμβαίνει γιατί απλώς την χρησιμοποιούν με την ίδια σημασία που την χρησιμοποιεί και ο ριζοσπάστης. Όπως και ο ανανεωτής Φ. Κουβέλης που επανειλημμένα την έχει χρησιμοποιήσει στον κομματικό και αστικό τύπο για να υπογραμμίσει το άκρως «ανανεωτικό» περιεχόμενο του καθοδηγητικού «καπέλου» του ΣΥΝ στον ΣΥΡΙΖΑ.

Δυστυχώς υπάρχει θεωρητικό κενό για την σημασία αυτής της συντομογραφίας και θα πρέπει να καλυφθεί όσον τον δυνατόν συντομότερα για να μην δημιουργούνται συγχύσεις στις γραμμές μας. Όπως ακριβώς συνέβη και με τον τρόπο λειτουργίας της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ που όλοι είχαμε μπερδευτεί και απορούσαμε για τον τρόπο που λαμβάνονται οι αποφάσεις. Το κενό αυτό καλύφθηκε ευτυχώς από τον Α. Μπαλτά, που συμπύκνωσε την περιγραφή της λειτουργίας της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ στην νεα θεωρητική έννοια της «λειτουργικής ομοφωνίας».

Αν δεν αντιμετωπιστεί με ανάλογο τρόπο το περιεχόμενο της έννοιας ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, τότε η κατάσταση θα χειροτερεύσει, αφού η σύγχυση ανάμεσα στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ που δημιουργείται έτσι, εντείνεται από το γεγονός ότι το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ περιέχει επίσης την λέξη «ΣΥΝασπισμός». Επειδή σήμερα πολλοί τρομοκρατούνται με την ιδέα να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα σαν τον ΣΥΝ, μέχρι που να λυθούν τα θεωρητικά αυτά ζητήματα και για να ηρεμήσουν τα πράγματα, προτείνουμε άμεσα ο ΣΥΡΙΖΑ να μην λέγεται πλέον ΣΥνασπισμός ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς αλλά ΣΥσπείρωση ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς. Πάλι ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αλλά δεν θα έχει τον ΣΥΝ μπροστά – μπροστά. Θα μειωθούν οι συγχύσεις.

Η σύγχυση που δημιουργείται από την συντομογραφία ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει και τα θετικά της στοιχεία αφού μπορεί να φέρει πιο κοντά απόψεις και θέσεις που φαίνονται εκ πρώτης όψεως ανταγωνιστικές και ασύμβατες. Στα πλαίσια αυτής της …σύγχυσης, ένα καλό κείμενο μπορεί να γίνει εξαίρετο με ελάχιστες παρεμβάσεις. Το κείμενο που ακολουθεί δεν το γράψαμε εμείς, αλλά ο Γιώργος Χαρίσης που είναι Οργανωτικός Γραμματέας της Αυτόνομης Παρέμβασης και Αντιπρόεδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Όμως το προσυπογράφουμε γιατί εκφράζει πλήρως τις απόψεις μας. Δεν κάναμε καμία νοηματική ή λεκτική παρέμβαση στο πρωτότυπο. Απλώς αντικαταστήσαμε στον τίτλο και σε ένα μόνον άλλο σημείο την λέξη ΣΥΝ με την λέξη ΣΥΡΙΖΑ:

Συνέδριο επανίδρυσης του ΣΥΡΙΖΑ η μόνη λύση

Το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ήταν καλό, ούτε αναμενόμενο, που πολλούς απογοήτευσε και περισσότερους θύμωσε, θα μπορούσε να αποτελέσει την αφετηρία μιας γόνιμης συζήτησης σχετικά με την ταυτότητά μας, τις κοινωνικές μας αναφορές και τις πολιτικοϊδεολογικές μας επιδιώξεις. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται.

Ήρθαν όμως στην επιφάνεια τα δομικά προβλήματα αυτού του χώρου. Σχετικά με το τι κόμμα είμαστε και πώς πρέπει να λειτουργεί, ποια η σχέση μας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πώς θα καταφέρουμε να μην είναι ένας πολιτικός σχηματισμός μηχανισμών, χωρίς δημοκρατική λειτουργία και με παροπλισμένους τους χιλιάδες αριστερούς, που δεν έχουν λόγο και αντιμετωπίζονται σαν ψηφοφόροι.

Φάνηκε ότι το "οικοδόμημα" δεν άντεξε στον πρώτο "σεισμό". Την εξήγηση δεν θα τη βρούμε στον χώρο της μεταφυσικής. Ούτε ο Αλαβάνος έγινε παιδοκτόνος ούτε ο Τσίπρας έγινε πατροκτόνος. Ούτε ο Αλαβάνος αγωνίζεται για την καρέκλα του, ούτε ο Τσίπρας πιστεύω ότι βιάζεται.

Η κρίση που ξέσπασε οφείλεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην ουσία τους αντιδημοκρατικοί μηχανισμοί. Δημοκρατία δεν είναι να λες την άποψή σου και να μην κάνεις τίποτα ή, το χειρότερο, να δρας υπονομευτικά σ' αυτό που αποφασίστηκε πλειοψηφικά. Αυτό δεν γίνεται πουθενά, ακόμη και στα συνδικάτα, που δρούμε ως ξεχωριστές παρατάξεις.

Μπορεί ένας σοβαρός άνθρωπος να δικαιολογεί αυτό που έγινε στην ΠΟΣΔΕΠ και να θεωρεί ότι είναι στο πλαίσιο της "κομματικής νομιμότητας", ότι δεν "τρέχει τίποτα" ή ακόμη μπορεί μέλη μας να μην ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν τους άρεσε ο πρώτος ή η δεύτερη στο ευρωψηφοδέλτιο και να συνεχίζουν να είναι μέλη;

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι υπήρχαν διαφορετικές προσεγγίσεις σε βασικές πλευρές της προεκλογικής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ από τον σ. Αλαβάνο, τότε εύλογα θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς γιατί αυτά δεν συζητήθηκαν στα συλλογικά όργανα του ΣΥΝ; Εγώ όμως ρωτάω: Μπορούν να συζητιούνται τόσο σοβαρά θέματα σ' αυτά τα όργανα, που κάποιοι λένε ότι είναι "παιδικές χαρές";

Μπορεί ένας προβληματισμός των ηγετικών στελεχών, π.χ. των Τσίπρα και Αλαβάνου, να συζητηθεί, όταν γνωρίζουμε όλοι και πρωτίστως οι ίδιοι, ότι την άλλη μέρα αυτοί οι προβληματισμοί θα αποτελούν ρεπορτάζ και μάλιστα παραποιημένο στα δελτία των οχτώ;

Έτσι έχουμε καταντήσει ένα κόμμα όπου μπορεί ο καθένας να λέει ό,τι θέλει, να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά οι αποφάσεις να παίρνονται από ένα στενό κύκλο ανθρώπων έξω από τα όργανα. Τι σχέση έχει αυτό με την παράδοση και την κουλτούρα της αριστεράς και, κυρίως, πώς συνάδει με την κοινωνία την οποία ευαγγελιζόμαστε και τα κοινωνικά στρώματα που υποτίθεται ότι εκπροσωπούμε; Εύλογα αναρωτιέται κανείς σε τι διαφέρουν οι δικοί μας ηγέτες από τους ηγέτες των αστικών κομμάτων, που έχουν τις "αυλές" τους, που νοιάζονται μη χάσουν την καρέκλα τους αν, π.χ., εφαρμοστεί το καταστατικό για τις θητείες των βουλευτών κ.λπ.

Τα προβλήματα, λοιπόν, είναι δομικά και δεν λύνονται με εκκλήσεις να τα "βρουν" μεταξύ τους οι τάσεις ή να παραμείνει ο Αλαβάνος και ο Τσίπρας κ.λπ. Φτιάξαμε ένα κόμμα-βαβέλ που προ πολλού έχει κλείσει τον κύκλο του. Δεν μπορούμε να έχουμε πολλά κόμματα στη συσκευασία του ενός, που να δρα με παραλυτικές ισορροπίες και να αναπαραγάγει τον παραγοντισμό και να θολώνει έτσι η ταυτότητά του. Ούτε ένα κόμμα που να σκιαμαχεί με το παρελθόν και την ανανέωση, όταν σήμερα άλλο είναι το ζητούμενο στο οποίο πρέπει να απαντήσει η αριστερά.

Η λύση σήμερα πιστεύω ότι βρίσκεται σε ένα συνέδριο επανίδρυσης του ΣΥΡΙΖΑ και στη μετατροπή του σε ένα σύγχρονο Αριστερό-Ριζοσπαστικό και Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, με σαφείς κοινωνικές αναφορές στα καταπιεσμένα και αδύνατα στρώματα της κοινωνίας, που να αντιπροσωπεύει τις αγωνίες και τους καημούς των εργαζομένων και της νεολαίας, με σαφείς ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές και με όραμα μια Ελλάδα, μια Ευρώπη, έναν Κόσμο της ειρήνης, της αλληλεγγύης και του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία.

Ένα κόμμα που θα υπάρχει η ελεύθερη αντιπαράθεση των ιδεών και των απόψεων, στο πλαίσιο των πολιτικοϊδεολογικών του αναφορών και αναζητήσεων, χωρίς τους μηχανισμούς των τάσεων που ο λόγος ύπαρξής τους εξαντλείται στη νομή της κομματικής και δημόσιας εξουσίας και μόνο. Που θα λειτουργεί με συντροφικότητα και αλληλεγγύη, χωρίς παραγοντισμούς. Που για την εκλογή και αποτίμηση του έργου των κομματικών οργάνων και των στελεχών του θα έχουν λόγο τα μέλη του κόμματος και των σωμάτων τα οποία τα εκλέγουν και όχι μόνο ένας στενός πυρήνας των τάσεων. Που τα μέλη του θα έχουν δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις.

Σ' ένα τέτοιο κόμμα που μπορεί να ενταχθεί η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του ΣΥΝ, μέλη από άλλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων ομάδων της αριστεράς και χιλιάδες αριστεροί που με τη σημερινή λειτουργία μας τους απογοητεύουμε.

Αυτό όμως πρέπει να γίνει εδώ και τώρα. Τα προβλήματα της κοινωνίας"τρέχουν" και εμείς πρέπει να είμαστε συνεπείς στο ραντεβού μας.

Το πρωτότυπο κείμενο του Γιώργου Χαρίση είναι δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα της ΑΥΓΗΣ. Όποιος θέλει μπορεί να κάνει να το βρει και να κάνει τις συγκρίσεις κάνοντας κλικ εδώ: Συνέδριο επανίδρυσης του ΣΥΝ η μόνη λύση

Μερικές σκέψεις για τον ΣΥΝ, που πολλοί τις κάνουν αλλά λίγοι τις λένε…

Βαρεθήκαμε να ακούμε εκκλήσεις για διάλογο με ήπιους και χαμηλούς τόνους, να λύσουμε τις διαφορές μας χωρίς πολιτικούς εκβιασμούς και άλλα παρόμοια,, από εκείνους που είναι πρωτομάστορες της ίντριγκας και των αδιαφανών συναλλαγών, από εκείνους τους δίγλωσσους που άλλα λένε δημόσια και άλλα πιστεύουν στην πραγματικότητα.

Βαρεθήκαμε να παίρνουμε μαθήματα δημοκρατίας από αυτούς που τρομοκρατούνται όταν ακούσουν ότι θα πρέπει να …ψηφίσουν για κάποιο θέμα, αφού έχουν μάθει να λειτουργούν με «λειτουργικές ομοφωνίες», δηλαδή να εξασφαλίζουν εκ των προτέρων τις συναινέσεις μέσω αδιαφανών συναλλαγών σε παρασυναγωγές.

Για να προχωρήσει το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα αποτελεί την πιο σημαντική διαδικασία ανασυγκρότησης της αριστεράς στην χώρα μας, πρέπει να έχουμε πραγματική εικόνα για το ποιοί είναι αυτοί που το στηρίζουν. Δεν θα πρέπει να στηριζόμαστε μόνον στην δημόσια εικόνα που πολλές φορές είναι παραπλανητική. Ποίο είναι πράγματι το «Αριστερό Ρεύμα» του ΣΥΝ; Η ερώτηση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία επειδή αποτελεί τον πιο σημαντικό παράγοντα για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια πράγματα για το «Αριστερό Ρεύμα», από αυτά που ελάχιστοι τολμούν να τα πουν δημόσια, όμως πολλοί σε ιδιωτικές συζητήσεις τα αποδέχονται, περιλαμβάνονται στο παρακάτω κείμενο που έχει δημοσιευτεί στο blog «αριστερή στρουθοκάμηλος»:

Το Αριστερό Ρεύμα είναι γνωστό για την μυστικοπάθειά του, τη σκιώδη λειτουργία του χωρίς επίσημους εκφραστές ή επίσημες θέσεις και την μέθοδο της διολίσθησης στην αντιμετώπιση κάθε ορατού ζητήματος πολιτικής (πχ ψηφίζουμε μεν θέσεις αριστερού μεταρρυθμισμού στο πρόγραμμα του ΣΥΝ την άνοιξη αλλά τις εξαφανίζουμε στην δημόσια έκφραση του κόμματος σε όλο το υπόλοιπο διάστημα και τις αποτασσόμεθα μάλιστα στις εκλογές)

To AΡ είναι ικανό να ψηφίσει οτιδήποτε θα του εξασφαλίζει ησυχία στο κόμμα αλλά κυρίως θα του εξασφαλίζει την πλειοψηφία ή έστω τον επαρκή έλεγχο του ΣΥΝ

Όμως το ΑΡ δεν έχει πολιτική παρά μόνο την φαντασιωτική ιδέα ότι αποτελεί de facto την αριστερή συνείδηση του κόμματος

Κι από που προκύπτει αυτή η ιδέα; Δυστυχώς από την προέλευση των μελών του, δηλαδή το ΚΚΕ.

Οι άνθρωποι αυτοί προσχώρησαν στην ανανεωτική αριστερά διατηρώντας όμως την καχυποψία για τους ανθρώπους της ανανεωτικής αριστεράς!

Δέχτηκαν και συνομολόγησαν τις θέσεις της αλλά ποτέ δεν τις δέχτηκαν κατά βάθος. Αυτό που τους κρατούσε στον Συνασπισμό δεν ήταν η κατανόηση της ανάγκης για αριστερή μεταρρυθμιστική πολιτική αλλά το αντίπαλον δέος, το ΚΚΕ.

Ήθελαν πάντα , λόγω και των τραυματικών τους εμπειριών σε αυτό το κόμμα, να φτιάξουν ένα «σωστό» ΚΚΕ και να ξανακερδίσουν την μάχη που έχασαν για λίγες και αμφισβητούμενες ψήφους το ΄92

Στη θέση λοιπόν της «ιδεολογίας» έβαλαν τον τακτικισμό.

Αν σας ενδιαφέρει το θέμα, η συνέχεια είναι εδώ: Αριστερό Ρεύμα: το (πολιτικό) ποντίκι που βρυχάται

Σαν τον ΣΟΕ του Τροχανά κάνετε τον ΣΥΡΙΖΑ!

Η ηγεσία του ΣΥΝ είναι ανίκανη να χειριστεί πολιτικά την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί από την στάση της απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά αφού δεν υπάρχει και από πουθενά αλλού φως. Την ίδια ανικανότητα επιδεικνύουν όλες ανεξαιρέτως οι πολιτικές ομαδοποιήσεις στο χώρο του ΣΥΝ. Επιπλέον η συντριπτική πλειοψηφία τους κινείται μέσα στο γνωστό και μη ανατρέψιμο πλαίσιο της κομματικής συσπείρωσης ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Στελέχη όλων των ρευμάτων δηλώνουν ότι πρώτο και αδιαπραγμάτευτο είναι το ζήτημα της προεδρίας και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ: Είναι καταστατική αρχή ότι ο πρόεδρος του ΣΥΝ είναι και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, και δεν μπορούν να παραβούν το …καταστατικό τους! Η προσφυγή σε τόσο γελοία επιχειρήματα είναι δηλωτική των πολιτικών αδιεξόδων που βρίσκεται ο ΣΥΝ.

Καμία θετική λύση δεν πρόκειται να προκύψει με αυτά τα δεδομένα: Είτε τα βρουν μεταξύ τους στον ΣΥΝ, είτε όχι, το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να ακυρωθεί. Μόνο αν μεταφερθεί το κέντρο βάρους στον ΣΥΡΙΖΑ και συγκροτηθεί ως πολιτικός σχηματισμός με δημοκρατικές διαδικασίες (μέλη, εκλεγμένα και ανακλητά όργανα), μπορούν να ξεπεραστούν και τα πραγματικά πολιτικά προβλήματα που έχει ο ΣΥΝ. Όλα τα άλλα - με τα οποία ασχολείται καλοκαιριάτικα η ηγεσία του ΣΥΝ - αφορούν μικροσυσχετισμούς και μεγαλοπολιτικές στα πλαίσια της νομής και της αναδιανομής της εξουσίας του κομματικού μηχανισμού. Δεν ενδιαφέρουν κανένα άλλο εκτός από τους άμεσα εμπλεκόμενους.

Ο ΣΥΝ έχει εξαντλήσει την πολιτική του δυναμική εδώ και χρόνια. Μια νέα ώθηση πήρε από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι στον ΣΥΝ αυτή την ώθηση την είδαν ως «αεροπλανάκι» για να απογειωθεί ο ΣΥΝ. Τις ελπίδες και τα όνειρα του κόσμου που συσπειρώθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ για ένα καινούργιο σπίτι της αριστεράς που θα χωράει όλους μέσα, κάποιοι τα διαχειρίστηκαν με ανάλογο τρόπου που διαχειρίστηκε και κ. Τροχανάς και η παρέα του τις οικονομικές επενδύσεις των μελών του ΣΟΕ! Το περίεργο όμως είναι ότι αυτή ακριβώς την αντίληψη διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ προωθούν και μεγαλοστελέχη του ΣΥΝ, που φαίνεται ότι δεν διδάχτηκαν τίποτα από την εμπειρία τους και κυρίως από την οικονομική χασούρα τους από τον ΣΟΕ του κ. Τροχανά…

Με αυτά τα δεδομένα είναι αποκαλυπτικός ο «λόγος» που εκφέρει η ηγεσία του ΣΥΝ: αλαζονικός και αυθάδης. Όλα κρίνονται στο ύφος, γιατί από περιεχόμενο μηδέν. Και θυμίζουν τον Τροχανά, όταν έσκασε η φούσκα του. Χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα από δισέλιδο καθοδηγητικό κείμενο του Α. Καρίτζη στην ΑΥΓΗ της Κυριακής, 2 Αυγούστου. Οι εκπρόσωποι τύπου ακόμα και του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ αν απαντούσαν στις ίδιες ερωτήσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον θα μας διαφώτιζαν περισσότερο για αυτά τα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή το εκλογικό αποτέλεσμα και την δημοκρατική λειτουργία του. Ενημερωθείτε λοιπόν από επίσημες και αρμόδιες πηγές του ΣΥΝ, δια στόματος Α. Καρίτζη:

Τελικά, τι ήταν πιο καταστροφικό, το εκλογικό αποτέλεσμα ή η διαχείρισή του;

Η ζημιά από αυτά που ακολούθησαν του εκλογικού αποτελέσματος είναι ανυπολόγιστη. Η εικόνα αφερεγγυότητας, η έλλειψη σοβαρότητας αλλά και οι διενέξεις σχετικά με τη νομή της όποιας μικρο-εξουσίας έπληξε το προφίλ του χώρου στους πολίτες που μας παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον και πλήγωσε τους χιλιάδες αριστερούς και αριστερές που με ανιδιοτέλεια αγωνίζονται μέσα από τις γραμμές μας. Η ηγεσία του ΣΥΝ συνειδητά δεν πήρε μέρος σε αυτήν την υποτιμητική για όλους μας εκτόξευση κατηγοριών και εμπρηστικών ανακοινώσεων που επέλεξαν πολλοί αυτήν την περίοδο. Η στάση αυτή δεν ήταν προϊόν αδυναμίας, αλλά στάση ευθύνης με γνώμονα το καλό του χώρου στο σύνολό του. Ακούστηκαν πολλά για την πλειοψηφία στον ΣΥΝ τα οποία θα πάρουν την απάντησή τους όταν έρθει η ώρα. Σήμερα όμως, κεντρικό μέλημά μας δεν είναι η συμμετοχή σε ένα γαϊτανάκι αντιπαράθεσης που βυθίζει τον χώρο στην ανυποληψία, αλλά η ριζική αλλαγή αυτής της κατάστασης.

Δεν πρέπει να λυθεί και το θέμα της δημοκρατικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ;

Προφανώς και πρέπει να λυθούν υπαρκτά προβλήματα δημοκρατικής λειτουργίας στον ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη πρέπει να απαλλαγούμε από επιμέρους και ιδιοτελείς επιδιώξεις στο εσωτερικό του που απειλούν την ενότητα του χώρου. Ενώ πρέπει να επιδιωχθεί η μεγαλύτερη δυνατή συνεννόηση στο εσωτερικό του ΣΥΝ, από την άλλη πρέπει να απαλλαγούμε από τη δημόσια υπονόμευση των επιλογών του κόμματος. Και στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ενισχύσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας, ώστε να αποτελούν πεδία υπέρβασης των διαφορών προς όφελος της αριστεράς και του κινήματος και όχι χώροι επιβεβαίωσης των επιμέρους απόψεων.

Ο άνθρωπος έχει πράγματι προσόντα! Θα μπορούσε άνετα να σταθεί ως κυβερνητικός εκπρόσωπος, αφού έχει τέτοιες ικανότητες στην προβολή της γραμμής, ιδιαίτερα όταν αυτή βρίσκεται σε προφανείς αντιφάσεις με την πραγματικότητα…

Άλλα τα αυτιά του λαγού και άλλα της …κουκουβάγιας!

Οι αναγνώστες της ΑΥΓΗΣ, όπως φαίνεται από την στατιστική ανάλυση που δημοσιεύει καθημερινά η εφημερίδα στην ηλεκτρονική της σελίδα ενδιαφέρονται πάνω απ’ όλα για τον ΣΥΡΙΖΑ, πολύ λιγότερο για τον ΣΥΝ και ακόμα λιγότερο για την …υγεία τους.

Ίσως γι αυτό να μην έδωσαν προσοχή στην είδηση που δημοσιεύει η εφημερίδα την Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009 για το τι είπε ο Ν. Κωνσταντόπουλος στο κανάλι 11. Τελικά ο τέως , απ’ ότι φαίνεται, έχει αναδειχθεί στον κρίσιμο παράγοντα για τις εξελίξεις στον ΣΥΝ.

Ο μεν κομματικός τύπος (ΑΥΓΗ: Ανήσυχος για τη φυσιογνωμία του ΣΥΝ) θεωρεί ότι ο πρώην πρόεδρος του κόμματος εξέφρασε, «Την έντονη ανησυχία του για την πορεία του ΣΥΝ αφήνοντας εκ νέου αιχμές για τον Αλέκο Αλαβάνο», αλλά «εξέφρασε επίσης και πάλι τη στήριξή του στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα»

Ο δε αστικός τύπος (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Κωνσταντόπουλος κατά «νεοαρχηγισμών» στον ΣΥΝ) θεωρεί ότι ο πρώην εξέφρασε «Βολές εναντίον Αλαβάνου και δευτερευόντως εναντίον Τσίπρα και ταυτόχρονα εξέφρασε την ανησυχία του ότι ο Συνασπισμός κινδυνεύει να χάσει τα χαρακτηριστικά του κόμματος της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς»

Εξ αυτών προκύπτει το ερώτημα: ποιός βρίσκεται πιο κοντά στην …σκέψη Ν. Κωνσταντόπουλου, ο κομματικός ή ο αστικός τύπος;

Mετά απ’ όλα αυτά, αν έχετε μελαγχολήσει ντάλα καλοκαίρι με την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει ένα κείμενο για να τονώσει την αισιοδοξία σας. Είναι ένα κείμενο που υποστηρίζει ότι θα πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι από την τελευταία πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από αυτή την ανάλυση, το πρώτο πράγμα που ζητάει είναι: Να σταματήσει τώρα ο παραλογισμός της σύγκρουσης των «δύο προέδρων»!

Μην πάει το μυαλό σας στο αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ, επειδή θεωρεί ότι και από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ικανοποιημένοι θα έπρεπε να είμαστε, αλλά δυστυχώς το ...διαχειριστήκαμε λάθος. Ειδικά δε αν δεν υπήρχαν και αυτές οι παραιτήσεις του Αλαβάνου, τώρα θα κάναμε ευχαριστημένοι τα μπάνια μας και θα κοροϊδεύαμε τους ιταλούς συντρόφους που δεν κατάφεραν να βγάλουν ούτε ένα ευρωβουλευτή…

Συλλογικότητα και αγώνας

H πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ απεικόνισε με ακρίβεια την αντιφατική κατάσταση που βρισκόμαστε: διάχυτη αμηχανία και απογοήτευση, ακραία υπεκφυγή και παντελής έλλειψη αυτοκριτικής από τους «δυο πρόεδρους» και παράλληλα μεγάλη συσπείρωση και επιμονή -της μεγάλης πλειονότητας των συνασπισμιτών συμπεριλαμβανομένης-, αγωνιστική συντροφική κριτική και πολλές προωθητικές προτάσεις, τόσο για την πολιτική αντεπίθεση όσο και για την οργανωτική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Είμαστε ικανοποιημένοι από την πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και νομίζουμε ότι σε αυτό έπαιξε ρόλο και η -για πρώτη φορά- σχεδιασμένη και συστηματική πίεση πολλών συνιστωσών, τάσεων και ανένταχτων, με χαρακτηριστικότερο σημείο την «πρόταση των 30» για την οργανωτική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Επρόκειτο για μια παρέμβαση ουδόλως πολωτική ή αντισυνασπισμιακή, απολύτως οριοθετημένη από όσους θεωρούν ίο ΣΥΡΙΖΑ όχημα πίεσης στο Συνασπισμό ή "λευκή επιταγή» για απροσδιόριστους πολιτικούς συσχετισμούς, αποκλειστικά προσανατολισμένη στην ενθάρρυνση του κόσμου ίου ΣΥΡΙΖΑ, στην απόκτηση της στοιχειώδους πολιτικής αυτοπεποίθησης και οργανωτικής συνοχής.

Επιμένουμε ότι αν και ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει σοβαρό έλλειμμα έμπνευσης και αυτοπεποίθησης, πολιτικής αξιοπιστίας και «ηθικού προβαδίσματος» έναντι των κυρίαρχων κομμάτων εξουσίας, έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες ανάκτησης της δυναμικής του. Και τούτο για δύο κυρίως λόγους: Αφενός, γιατί η κρίση του οφείλεται σε δικούς του, υποκειμενικούς λόγους, που μάλιστα δεν σχετίζονται με τις, ούτως ή άλλως, μεγάλες και δύσκολα αντιστρέψιμες δομικές αδυναμίες της «υπαρκτή;» ριζοσπαστικής Αριστεράς {ανεπαρκής κοινωνική γείωση, ισχνή λαϊκότητα, κομματικοκεντρικός ναρκισσισμός κ.λπ.), αλλά σε αυτοκαταστροφικού χαρακτήρα λάθη, παραλείψεις και αστοχίες (ηγετικό χάος, πολιτικός αυτισμός, φοβικά σύνδρομα κ.λπ.) και, αφετέρου, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ καλύπτει ένα υπαρκτό πολιτικό κενό, αυτό της ριζοσπαστικής «θεσμικοκινηματικής» αμφισβήτησης και της εκπροσώπησης της «εργασιακής περιπλάνησης» και της "νεανικής επισφάλειας». Νομίζουμε, λοιπόν, ότι για να διεκδικήσουμε (αυτή την ανάταξη, απαιτούνται ορισμένες στοίχε ιώδεις προϋποθέσεις:

1. Να σταματήσει τώρα ο παραλογισμός της σύγκρουσης των «δύο προέδρων». Αν είναι προβληματική -και εν τέλει αντιαριστερή- η λειτουργία αρχηγικών μοντέλων. είναι νοσηρή η καταστροφή της συλλογικότητας από τους «αρχηγούς» της. Μας αξίζει κάτι καλύτερο: πιο συλλογικό, πιο δημοκρατικό, πιο συμμετοχικό, πιο αριστερό.

2. Να συνειδητοποιήσει ο Συνασπισμός ότι, καθώς αποτελεί μακράν τη μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν απειλείται από αυτόν, αλλά από τη δική του αμφιθυμία, διγλωσσία, ατολμία και διαλυτική αναζήτηση συνεχώς και «χαμηλότερων» ισορροπιών. Παράλληλα, όμως, να κατανοήσουν και οι υπόλοιπες συνιστώσες ότι αριστερή ανασύνθεση χωρίς τον Συνασπισμό αποτελεί καρικατούρα ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ.

3. Τέλος, να αντιληφθούμε όλες και όλοι ότι χρειαζόμαστε τον ΣΥΡΙΖΑ όσο μας χρειάζεται και αυτός, επομένως να εγκαταλείψουμε τη ρητορεία, τις εύκολες προτάσεις, τη συνωμοσιολογία και τους κομματικούς πατριωτισμούς, να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας για την οργανωτική ανασυγκρότηση και την πολιτική αντεπίθεση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ομάδα ΡΟΖΑ
(από την ΕΠΟΧΗ, 26 Ιούλη 2009)

Μετά τη βροχή (1)

Αναδημοσιεύμουμε το άρθρο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΟΣΑΤΟΥ "Μετά τη βροχή" από την "Ελευθεροτυπία της 28/07/2009

(φωτογραφία: Έλιοτ Έργουιτ, 1962)

«Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μπορεί να γίνει πιο ανοικτός, πιο ευρύχωρος και ανεκτικός σε απόψεις, χώρος κριτικής και διεισδυτικής σκέψης, πεδίο προγραμματικών συνθέσεων και κινηματικών δράσεων, ριζοσπαστικών παρεμβάσεων στα συμπτώματα της καθολικής κρίσης που βιώνουμε»

(Σημείωση αρθρογράφου: Δηλαδή τίποτε)

Οι ποιητές, οι φιλόσοφοι, ακόμη και οι βασιλιάδες του παλιού παλιού καιρού ήταν ποιμένες, γεωργοί, ναυτικοί, υφαντές, τεχνίτες. Ετσι ο λόγος τους, ακόμη και ο σκληρός αλλά συνθετικός λόγος της πολιτικής εξουσίας, έβγαινε από τα πράγματα, είχε ρυθμό, έλεγε την αλήθεια και εμπεριείχε την κάθαρση.

Αργότερα, όταν οι κοινωνίες μετεξελίχθηκαν, λόγω οικονομικών αλλαγών, οι άνθρωποι πήραν δούλους, σταμάτησαν να δουλεύουν με τα χέρια, να έχουν άμεση επαφή με τα πράγματα και έτσι άρχισε ο λόγος τους να βγαίνει από τα λόγια. Να χάνει τη γήινη φρεσκάδα του, την αλήθεια του, το ήθος και έτσι ήρθε η παρακμή του ζωντανού λόγου.

Λόγος που ακούγεται χωρίς να λέει τίποτε, πλαδαρός, πλατύς, χυμένος, ξέπνοος, θολός, αλαζονικός, μεγαλοπρεπής χωρίς αξιοπρέπεια, εντέλει αστείος σαν τον εισαγωγικό υπότιτλο, εδάφιο από κείμενο γνωστού στελέχους του ΣΥΝ, που κι αυτό προσπαθεί να βάλει ένα λιθαράκι στην ανακατανομή ισχύος των μηχανισμών που επιχειρείται στο υπέδαφος του ΣΥΝ αμέσως μετά τις ευρωεκλογές.

- Μα τι έπαθαν αυτοί οι φίλοι και σύντροφοι της νιότης μου, μια σειρά (κάποτε) θαυμάσιοι άνθρωποι;

- Τόσο βαθιά μπορεί να φτάσει λοιπόν η αίσθηση εξουσίας των συστημικών μηχανισμών;

- Τόσο στα σκατά μπορεί να σε πετάξει η γραφειίλα ώστε με τη σειρά του να σε χέσει ο κόσμος νομίζοντας πως βρίσκεται στον απόπατο;

Ε, ναι!

Η ασύλληπτη προφάνεια των κειμένων, η απουσία ημιτονίων που προσδίδουν νόημα στον λόγο της Αριστεράς, η διαχείριση των ασημαντοτήτων, η βλακεία της ποσότητας (αυτή η νέα θηριώδης μορφή λογοκρισίας), η κατάπνιξη του ενός στο μηδέν του πολτού, η υποκατάσταση της πραγματικότητας από το αρχείο της, το σβήσιμο από τους ορίζοντες των γεμάτων φεγγαριών και των ροδόχροων έως ιωδών ηλιοβασιλεμάτων (αυτών των βαθιά ποιητικών σημάτων της Αριστεράς) συνεπλέξαν τα νήματα της πολιτικής με τα νάματα της γλώσσας, καθώς και τους δεσμούς της αποπολιτικοποιημένης γλώσσας με την καθεστωτική άπνοια.

Φρίκη.

Και όλα οδήγησαν στο ταμείο, αφού η κοινωνία, που ήθελε να ταυτιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αρνήθηκε εν πλήρει συνειδήσει του γεγονότος πως άνθρωποι με σβησμένα πρόσωπα αγωνιούσαν μόνο και μόνο για την τιτλοποίησή τους ή απλά αναζητούσαν απεγνωσμένα το βαθύ οικογενειακό παρελθόν που θα ερμάτιζε τη ρηχή τους ύπαρξη.

Ολα έχουν την εξήγησή τους. Και όχι τη διαχείρισή της, αγαπημένε μου πρόεδρε, που δεν είναι καθόλου σημαντική. Σε όλη την ευρωπαϊκή Αριστερά εδώ και χρόνια, μόνο διαχείριση ασημαντοτήτων γίνεται. Ασημαντοτήτων που ακυρώνουν την κατάβαση στον απύθμενο δρόμο της τυφλότητας τον οποίο καλείται να κατέλθει η Αριστερά και αυτή αρνείται μονίμως και επίμονα.

Δύσκολη η κατάβαση, μα μοναδικά αναγκαία.

Συνελόντι ειπείν για όσους δεν κατάλαβαν:

Ο Αλέκος Αλαβάνος, μετά την έξοχη αποχώρησή του στο προηγούμενο συνέδριο και αφού δεν κατάφερε τότε να πάρει μαζί του στον Αδη τους επετηριδιστές (τι λέξη κι αυτή) του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσ. ώστε να λειτουργήσει η γενεαλογία της ρωγμής στον ΣΥΝ, δραματοποίησε τώρα την κατάσταση για να δημιουργηθούν συνθήκες, ρωγμές, ορύγματα, ποτάμια, χείμαρροι και να μπει ορμητικά η κοινωνία της Αριστεράς στο παιχνίδι. Και στον ΣΥΝ στήσανε χαρακώματα και αμύνονται όλοι εφευρίσκοντας απίθανα επιχειρήματα, γράφοντας απίθανα κείμενα και αναφέροντας απίθανες αιτιάσεις.

Rosebud! (2)

Ή αλλιώς;

Στο ταμείο. (3)

(1). Από την ταινία του Μίλκο Μαντσέφσκι
(2). Από την ταινία «Πολίτης Κέιν»
(3). Από ατάκα επιθεώρησης.