Μερικές σκέψεις για τον ΣΥΝ, που πολλοί τις κάνουν αλλά λίγοι τις λένε…

Βαρεθήκαμε να ακούμε εκκλήσεις για διάλογο με ήπιους και χαμηλούς τόνους, να λύσουμε τις διαφορές μας χωρίς πολιτικούς εκβιασμούς και άλλα παρόμοια,, από εκείνους που είναι πρωτομάστορες της ίντριγκας και των αδιαφανών συναλλαγών, από εκείνους τους δίγλωσσους που άλλα λένε δημόσια και άλλα πιστεύουν στην πραγματικότητα.

Βαρεθήκαμε να παίρνουμε μαθήματα δημοκρατίας από αυτούς που τρομοκρατούνται όταν ακούσουν ότι θα πρέπει να …ψηφίσουν για κάποιο θέμα, αφού έχουν μάθει να λειτουργούν με «λειτουργικές ομοφωνίες», δηλαδή να εξασφαλίζουν εκ των προτέρων τις συναινέσεις μέσω αδιαφανών συναλλαγών σε παρασυναγωγές.

Για να προχωρήσει το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα αποτελεί την πιο σημαντική διαδικασία ανασυγκρότησης της αριστεράς στην χώρα μας, πρέπει να έχουμε πραγματική εικόνα για το ποιοί είναι αυτοί που το στηρίζουν. Δεν θα πρέπει να στηριζόμαστε μόνον στην δημόσια εικόνα που πολλές φορές είναι παραπλανητική. Ποίο είναι πράγματι το «Αριστερό Ρεύμα» του ΣΥΝ; Η ερώτηση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία επειδή αποτελεί τον πιο σημαντικό παράγοντα για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια πράγματα για το «Αριστερό Ρεύμα», από αυτά που ελάχιστοι τολμούν να τα πουν δημόσια, όμως πολλοί σε ιδιωτικές συζητήσεις τα αποδέχονται, περιλαμβάνονται στο παρακάτω κείμενο που έχει δημοσιευτεί στο blog «αριστερή στρουθοκάμηλος»:

Το Αριστερό Ρεύμα είναι γνωστό για την μυστικοπάθειά του, τη σκιώδη λειτουργία του χωρίς επίσημους εκφραστές ή επίσημες θέσεις και την μέθοδο της διολίσθησης στην αντιμετώπιση κάθε ορατού ζητήματος πολιτικής (πχ ψηφίζουμε μεν θέσεις αριστερού μεταρρυθμισμού στο πρόγραμμα του ΣΥΝ την άνοιξη αλλά τις εξαφανίζουμε στην δημόσια έκφραση του κόμματος σε όλο το υπόλοιπο διάστημα και τις αποτασσόμεθα μάλιστα στις εκλογές)

To AΡ είναι ικανό να ψηφίσει οτιδήποτε θα του εξασφαλίζει ησυχία στο κόμμα αλλά κυρίως θα του εξασφαλίζει την πλειοψηφία ή έστω τον επαρκή έλεγχο του ΣΥΝ

Όμως το ΑΡ δεν έχει πολιτική παρά μόνο την φαντασιωτική ιδέα ότι αποτελεί de facto την αριστερή συνείδηση του κόμματος

Κι από που προκύπτει αυτή η ιδέα; Δυστυχώς από την προέλευση των μελών του, δηλαδή το ΚΚΕ.

Οι άνθρωποι αυτοί προσχώρησαν στην ανανεωτική αριστερά διατηρώντας όμως την καχυποψία για τους ανθρώπους της ανανεωτικής αριστεράς!

Δέχτηκαν και συνομολόγησαν τις θέσεις της αλλά ποτέ δεν τις δέχτηκαν κατά βάθος. Αυτό που τους κρατούσε στον Συνασπισμό δεν ήταν η κατανόηση της ανάγκης για αριστερή μεταρρυθμιστική πολιτική αλλά το αντίπαλον δέος, το ΚΚΕ.

Ήθελαν πάντα , λόγω και των τραυματικών τους εμπειριών σε αυτό το κόμμα, να φτιάξουν ένα «σωστό» ΚΚΕ και να ξανακερδίσουν την μάχη που έχασαν για λίγες και αμφισβητούμενες ψήφους το ΄92

Στη θέση λοιπόν της «ιδεολογίας» έβαλαν τον τακτικισμό.

Αν σας ενδιαφέρει το θέμα, η συνέχεια είναι εδώ: Αριστερό Ρεύμα: το (πολιτικό) ποντίκι που βρυχάται