Η αστική τάξη φοβάται την δημοκρατία περισσότερο από την ...δραχμή!

Η μεγάλη αποτυχία της Κυπριακής Κυβέρνησης από άποψη τακτικής είναι ότι αντί να χρησιμοποιήσει το όπλο του αιφνιδιασμού απέναντι στο Eurogroup, το χρησιμοποίησε έναντι των δυνητικών της συμμάχων, των Ρώσων. Όχι μόνον δεν επιχείρησε να έρθει σε διαπραγματεύσεις και συμφωνίες με την Μόσχα πριν την σύνοδο του Eurogroup, αλλά την αιφνιδίασε με την συνυπογραφή της στο κούρεμα των καταθέσεων, αφού αυτός ο σημαντικός “σύμμαχος” ενημερώθηκε για τις εξελίξεις από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία...

Ο αιφνιδιασμός είναι βασικό συστατικό στην άσκηση κρατικών πολιτικών. Τόσο σε διακρατικά θέματα, άλλα και εντός της κρατικής επικράτειας. Για παράδειγμα, τα οφέλη από μια υποτίμηση νομίσματος εξαρτώνται κυρίως από το αν αυτή η υποτίμηση συνιστά μια αιφνιδιαστική κίνηση.

Το μεγάλο όπλο του ΣΥΡΙΖΑ είναι η “ασαφής” - με όρους αστικής πολιτικής - θέση του για το ευρώ. Η τρικομματική κυβέρνηση της εσωτερικής τρόικας έχει λυσσάξει να εγκλωβίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στα ψευτοδιλήμματα μέσω των οποίων ασκεί την πολιτική της. Τα επιτελεία της ΝΔ τον τελευταίο καιρό με το μόνο πράγμα που ασχολούνται, είναι οι “εσωτερικές υποθέσεις” του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ανακοινώσεις που εκδίδουν καθημερινά αποσκοπούν στο να δείξουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καθαρή θέση για το ευρώ. Δεν ενοχλούνται όμως, ούτε ανοίγουν επιθετικά μέτωπα προς άλλους, οι οποίοι ξεκίνησαν να συγκροτήσουν το “κόμμα της δραχμής”. Γιατί άραγε;

Ένας απαραίτητος κόμβος «αλληλεγγύης για όλους»

Αναδημοσίευση από τον "δρόμο"

Δημιουργείται μια νέα δημόσια σφαίρα και ένα νέο υπόδειγμα κοινωνικής οργάνωσης των «από κάτω»

Μια πανσπερμία δράσεων και πρωτοβουλιών αλληλεγγύης, σε κάθε πόλη και στην πλειονότητα των γειτονιών της Ελλάδας έχει αναπτυχθεί τα τελευταία δύο, κυρίως, χρόνια από τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Είναι η δική του απάντηση στην κρίση και τις καταστροφικές της συνέπειες. Η δικτύωση και επικοινωνία των ποικιλόμορφων δομών κοινωνικής αλληλεγγύης που αναπτύσσονται είναι η ανάγκη που προσπαθεί να υπηρετήσει η «Αλληλεγγύη για Όλους», η οποία μάλιστα, όπως τονίστηκε σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε την περασμένη εβδομάδα, φιλοδοξεί να αποτελέσει και «ένα εργαλείο για την αλληλοκάλυψη των αναγκών όλων αυτών των δομών, τη γνωστοποίηση των δράσεών τους και τη διευκόλυνση της πρόσβασης σε αυτές, όλων όσων έχουν ανάγκη».

Ο λαός δεν είναι μια άξεστη και αμαθής μάζα

Αναδημοσίευση από τα "Ενθέματα (23-1-11)"

Χρήσεις και καταχρήσεις της έννοιας του «λαϊκισμού»

του Ζακ Ρανσιέρ

Δεν περνά ούτε μια μέρα που να μην ακούσουμε καταγγελίες για τον κίνδυνο του λαϊκισμού. Κι όμως δεν είναι εξίσου εύκολο να καθορίσουμε την ακριβή σημασία της λέξης. Ποιος είναι λαϊκιστής; Εξετάζοντας τις διάφορες σημασίες και τη ρευστότητα του όρου, διαπιστώνουμε ότι τρία είναι τα ουσιώδη στοιχεία που ορίζουν τον λαϊκισμό, στο πλαίσιο του κυρίαρχου λόγου:

-     Πρώτον, ένας τρόπος απεύθυνσης κατευθείαν στον λαό, που παρακάμπτει τους εκπροσώπους και τους αξιωματούχους.
-     Δεύτερον, ο ισχυρισμός ότι οι κυβερνήσεις και οι κυβερνώσες ελίτ μεριμνούν περισσότερο για τα δικά τους συμφέροντα παρά για το δημόσιο συμφέρον.
-    Τρίτον, μια ταυτοτική ρητορική που εκφράζει φόβο και απόρριψη των ξένων.

Είναι σαφές, βέβαια, ότι δεν υπάρχει κάποια αναγκαία σχέση που συνδέει μεταξύ τους τα τρία αυτά χαρακτηριστικά. Το ότι υπάρχει μια οντότητα που αποκαλείται «λαός», η οποία αποτελεί την πηγή κάθε εξουσίας και το σώμα στο οποίο απευθύνεται προνομιακά ο πολιτικός λόγος, είναι μια πεποίθηση που ενέπνεε παλαιότερα όλους όσους μιλούσαν από τη σκοπιά της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού. Δεν συνδέεται με καμιάς μορφής ρατσιστικά ή ξενοφοβικά αισθήματα.

Ο Μίκης, οι ταγματασφαλίτες και ο ...Μπόλαρης!

(αποσπάσματα από την εκπομπή του Γ. Τράγκα στον ΣΚΑΪ)

Με αφορμή την σημερινή εθνική επέτειο, αφιερώνουμε το παραπάνω video στους κουφιοκέφαλους αριστερούς “πατριώτες” που είναι έτοιμοι χέρι - χέρι με τους ντόπιους αστούς για να σώσουν την χώρα από τους ξένους κατακτητές.

Όταν η “αστική τάξη” βγαίνει στον δρόμο...

(ένα σύντομο σχόλιο με αφορμή το παραπάνω video)

Ένα από τα πιο σημαντικά αποτελέσματα των πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού - σε αντίθεση με αυτά που πιστεύει ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς – ήταν η διεύρυνση της “αστικής” τάξης και όχι της “εργατικής”. Ο νεοφιλελευθερισμός έκανε μετόχους στην κρίση του καπιταλισμού τα λαϊκά στρώματα.

Νέα ήθη: έξω χαραμοφάηδες επίορκοι και λοιποί «ύποπτοι»

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Του Κωνσταντίνου Τσουκαλά

Η μεταρρυθμιστική ευχολογία είναι συχνά κοινότοπη. Όταν μας λένε ότι η αθλιότητα πρέπει να αναστραφεί, ότι η κοινωνία πρέπει να γίνει πιο δίκαιη και πιο ελεύθερη, ότι η εθνική οικονομία πρέπει να ανακάμψει, ότι η βία πρέπει να αποδοκιμάζεται ή ότι η αναξιοπιστία είναι βλαπτική, είναι σαν να μας διαβεβαιώνουν πως είναι καλύτερα να είμαστε νέοι, πλούσιοι, ωραίοι και υγιείς παρά γέροι, πένητες, κακομούτσουνοι και κατάκοιτοι. Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο οι παραινέσει αυτές τείνουν συχνά να είναι επικοινωνιακά πειστικές. Ακόμα και όταν δεν συντρέχουν προϋποθέσεις για πραγματικές «λύσεις», οι ανέξοδες ρητορικές γενικεύσεις μπορεί πάντα να προσφέρουν επιφάσεις συναινέσεων. Με αυτήν την έννοια λοιπόν, η κοινοτοπία εμφανίζεται συχνά σαν από μηχανής θεός. Εγκλωβισμένοι στην ασφυξία του αυτονόητου, οι πολίτες ούτε χρειάζεται ούτε τολμούν να προβληματίζονται για «λεπτομέρειες».

Οικονομική Κρίση και πλασματικό κεφάλαιο

Ενώ οι νεοφιλελεύθεροι αλλά και οι κεϋνσιανιστές θεωρητικοί επιλέγουν να ερμηνεύουν την κρίση ως πρόβλημα αξιοποίησης της προσφοράς ή της ζήτησης, ο Ernst Lohoff και ο Norbert Trenkle υποστηρίζουν ότι η αστική οικονομία έπαθε έμφραγμα στα χρόνια της Τεχνολογίας της Πληροφορίας ( IT), όταν με την ολο και μεγαλύτερη αντικατάσταση της ανθρώπινης εργασίας από την τεχνολογία πετάχτηκε έξω από το χώρο της μισθωτής εργασίας ένας μεγαλύτερος όγκος ανθρώπων απ’ όσους προσλαμβάνονταν και που είχαν την εργασία σαν βασική πηγή εισοδήματος. Αυτή είναι μια αλλαγή που υποστηρίζεται ότι μπορεί να αντισταθμιστεί μόνο με κερδοσκοπικό κεφάλαιο, γνωστό ως "πλασματικό κεφάλαιο." 

Τρία κείμενα για την κυπριακή κρίση

...Το όχι δεν αποτυπώνει μόνο μια αντίδραση αποτυπώνει και ένα συγκυριακό «εθνικό συγχρονισμό» ο οποίος διαμόρφωσε μια ισορροπία μεταξύ πολλών συντελεστών. Το κύριο δεν είναι το όχι αλλά η μορφή του κυπριακού συγχρονισμού . Αυτή η μορφή θα επικρατήσει ως «αντιμνημονιακή» φαντασίωση . Η ιδιοσυγκρασιακή ταύτιση εργαζομένων, συνταξιούχων της Κύπρου με τα μεσοπρόθεσμα συμφέροντα των ξένων επενδυτών ,προκάλεσε το όχι. Χωρίς αυτές τις ιδιομορφίες τέτοιο όχι δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Και αυτό που θα επικρατήσει είναι η εικόνα μιας «εθνικής» ανάτασης...

Όλόκληρο το κείμενο εδώ: To όχι και το όχι της KPMG

Νέο 74 για την Κύπρο αλλά και για την ...Ελλάδα!

Ποιός θα είναι ο νέος
Καραμανλής;

Τότε ο πόλεμος ανάμεσα στους καπιταλιστές γινόταν με όπλα, σήμερα γίνεται με το χρήμα. Ο νέος “Σαμψών”, με το αποτυχημένο πραξικόπημα του Eurogroup  στην Κύπρο, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Η δίνη αυτής της σύγκρουσης θα φέρει την νέα μεταπολίτευση στην Ελλάδα. Οι μέρες της Κυβέρνησης του Σαμαρά είναι μετρημένες.

Το συμβάν της Κύπρου, το οποίο πυροδοτήθηκε από τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, ανοίγει ρωγμές στο πολιτικό σκηνικό μέσα από τις οποίες ο λαϊκός παράγοντας μπορεί να αναδειχθεί ως ρυθμιστικός παράγοντας. Διάδοχη λύση προς όφελος του λαού δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν οδηγηθεί σε πλήρη χρεωκοπία το πολιτικό σύστημα. Το στοίχημα της Αριστεράς είναι σήμερα κατά πόσο μπορεί να οξύνει τις  αυτές τις αντιθέσεις και αποσταθεροποιήσει ακόμα παραπέρα το πολιτικό σύστημα.

142 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο “Τhe City and the Grassroots” του Manuel Castells,

Η “Παρισινή Κομμούνα” και η σύγχρονη αριστερά...
και άλλο ένα απόσπασμα για το ίδιο θέμα, από το βιβλίο του Alain Badiou “Η κομμουνιστική υπόθεση”

Η “Παρισινή Κομμούνα” και η σύγχρονη αριστερά... (ΙΙ)

Χρήσιμα διδάγματα από τις εξελίξεις στην Κύπρο για το “κόμμα της δραχμής”

Ο “αδύναμος κρίκος” στην ΕΕ αναδεικνύεται τελικά ότι είναι η Κύπρος. Η τελευταία απόφαση του Eurogroup αποκαλύπτει το χαρακτήρα των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και αναδεικνύει ότι το ευρώ δεν είναι ταμπού για τα επιτελεία της ΕΕ. Δεν διστάζουν να εξωθήσουν μια χώρα της ΕΕ στην έξοδο από την ΟΝΕ ακολουθώντας τις νεοφιλελεύθερες συνταγές του Γερμανικού κεφάλαιου με την απαίτηση το κόστος εξόδου από την κρίση να βαρύνει την αστική τάξη της Κύπρου και το ρώσικο κεφάλαιο που είναι επενδεδυμένο στο τραπεζικό της σύστημα.

Πως τέθηκε σε εφαρμογή το “ΣΧΕΔΙΟ Β”

Πριν τρία χρόνια...

Τι δείχνει η τελευταία δημοσκόπηση της PUBLIC ISSUE

Ο ΣΥΡΙΖΑ όλο και περισσότερο κατοχυρώνεται ως ο πολιτικός εκφραστής του ενός πόλου της ταξικής πόλωσης, αναδεικνύεται αξιόπιστος ως αξιωματική αντιπολίτευση και ο Α. Τσίπρας προηγείται πλέον του πρωθυπουργού σε δημοτικότητα:

Η ξεφτίλα της συναλλαγής μεταξύ των μηχανισμών του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει όρια!

(Πριν ριζοσπαστικοποιήσετε το κίνημα και την κοινωνία,

μάθετε πως  ...“ριζοσπαστικοποιείται” ένα ρεπορτάζ )

Αρκετές φορές έχουμε αναφερθεί στο πως η πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί προϊόν αδιαφανούς και υπόγειας συναλλαγής μεταξύ των μηχανισμών που κληρονόμησε από τον ΣΥΝ και οι οποίοι ενισχύθηκαν με την προσέλευση και αρκετών προθύμων από τις λοιπές συνιστώσες.

Αποτέλεσμα μιας τέτοιας συναλλαγής ήταν παρέμβαση του Α. Τσίπρα στην 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, όπου υποχώρησε στους εκβιασμούς του Αριστερού Ρεύματος/Αριστερής Πλατφόρμας και εμπόδισε το σώμα να αποφασίσει με ποιο τρόπο θα εκλέγει τα όργανά του. Ήταν το 1ο σημαντικό βήμα για την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα διευρυμένο ΣΥΝασπισμό...

“Δώσε θάρρος στον χωριάτη, να σ' ανέβει στο κρεβάτι”. Αυτό ακριβώς συνέβη μετά την 1η Πανελλαδική. Οι φραξιονιστές επέκτειναν την δράση τους. Έβαλαν ως επόμενο στόχο την κατάληψη θέσεων στα ενδιάμεσα όργανα. Κανείς δεν είχε αντιληφθεί την σημασία αυτής της επιμονής, δεδομένου ότι αυτά τα όργανα θα είχαν μικρή θητεία μέχρι να γίνει το 1ο Συνέδριο. Όμως οι φραξιονιστές αλλού στοχεύουν: Στην αναβολή του Συνεδρίου μετά το καλοκαίρι, γιατί εκτιμούν ότι σήμερα ο συσχετισμός είναι εναντίον τους.

Οι πομπές του ΠΑΜΕ (ΔΑΣ) και η αλλοίωση των συσχετισμών στην ΟΙΥΕ δεν κρύβονται...

(αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους αγωνίζονται για την “ενότητα” της Αριστεράς...)

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"

Απάντηση και μάλιστα με συγκεκριμένα στοιχεία στη συνήθη επίθεση του ΠΑΜΕ (ΔΑΣ) για τα πρόσφατα αποτελέσματα στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, όπου πρώτευσε η Αυτόνομη Παρέμβαση, δίνει η συνδικαλιστική παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Όπως τονίζει, "καλά θα κάνει η ΔΑΣ να σταματήσει να αναπαράγει τη γνωστή 'πιπίλα' περί συνεργασίας της Αυτόνομης Παρέμβασης με την εργοδοσία στον χώρο των τροφίμων", καθώς φαίνεται να αγνοεί το ρητό «δεν μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου» και επιχειρεί να κρύψει τις αμαρτίες της:

1. Κρύβει ότι πιάστηκε να έχει βάλει να διπλοψηφίσουν πάνω από 300 άτομα στο επιχειρησιακό σωματείο της Carrefour - Μαρινόπουλος (εμφανίζει 1.354 ψηφίσαντες).

Ο «ανεκτικός φασισμός» του κ. συμβούλου

Αναδημοσίευση από την "Εφημερίδα των Συντακτών"

Του Δημήτρη Ψαρρά

Να υπερασπιστεί τον Ιωάννη Κωτούλα έσπευσε χθες το πρωί από το twitter ο διευθυντής του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού. Είχε προηγηθεί αποκάλυψη της «Αυγής», με αποσπάσματα βιβλίου του κ. Κωτούλα στα οποία, σύμφωνα με την εφημερίδα, το στέλεχος αυτό της Νέας Δημοκρατίας αποδεικνύεται «υμνητής του Χίτλερ».

Γεγονός είναι ότι το εν λόγω στέλεχος του κυβερνητικού κόμματος ανήκει στον στενό πυρήνα των προσωπικών επιρροών του κ. Σαμαρά μέσα στη Νέα Δημοκρατία και έχει αποσπαστεί στο γραφείο του υπουργού αναπληρωτή Εσωτερικών Χαρ. Αθανασίου. Ο κ. Κωτούλας είναι εκπαιδευτικός και η πολιτική δραστηριότητά του κυμαίνεται στον χώρο μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και εθνικόφρονος Ακροδεξιάς (εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος», περιοδικό «Patria», ΛΑΟΣ κ.λπ.).

Πού πάει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Αναδημοσίευση από το "ashtonhar"

ΚΑΠΕΛΛΩΜΑΤΑ ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΧΑΡΤΑΕΤΟ ...

Την περασμένη βδομάδα βγήκαν κάμποσες συνεντεύξεις του Αλ.Αλαβάνου σε διάφορες εφημερίδες (πχ Χωνί) όπου στην αναμετάδοση πέρασε ότι ετοιμάζει 'κόμμα της δραχμής' σε συνεργασία και με 'μεγάλο τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ' . (πχ newsbeast , dailynews) .


Το γραφείο τύπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έβγαλε ανακοίνωση για το θέμα καθώς μπήκε βέτο από συγκεκριμένη οργάνωση, την ΑΡΑΝ (Χρειάζεται να σημειωθεί πάντως πως στο γρ.τύπου δεν μετέχουν από δική τους επιλογή και δικούς τους λόγους σφοι από ΑΡΑΣ, Αριστερή Συσπείρωση, Κομμουνιστική Ανανέωση και ΕΚΚΕ). Όμως το ΝΑΡ θεώρησε σκόπιμο να φερθεί ως παιδονόμος, γιατί μόνο έτσι μπορεί να δει κάποιος αντικειμενικός παρατηρητής την απόφαση μιας οργάνωσης ενός μετώπου να απαντήσει για λογαριασμό του μετώπου ..

ΝΑΡ: σχετικά με δημοσιεύματα για εκλογικά μορφώματα

Mάλιστα η ανακοίνωση είναι τόσο γενική που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για το οτιδήποτε (*), ενώ στις τέσσερις παραγράφους της, αν δε δει κανείς την υπογραφή στην αρχή & στο τέλος δε θα πάρει χαμπάρι ότι πρόκειται για ανακοίνωση οργάνωσης που μετέχει στο μέτωπο και όχι ανακοίνωση του μετώπου ...

Κοινώς μιλάμε για χοντρό καπέλωμα..

η συνέχεια [εδώ]

Η κυβέρνηση παραδέχεται την “χρεοκοπία” της...

Τα ευρώ που θα εισρεύσουν στα κρατικά ταμεία από το ξεπούλημα των Υπουργείων είναι ασήμαντα ποσά μπροστά στα δυσθεώρατα μεγέθη του δημόσιου χρέους.

Η σημασία αυτής της κίνησης έχει κυρίως συμβολικό χαρακτήρα. Εντάσσεται στην πολιτική πρακτική της κυβέρνησης - η οποία έχει γίνει ορατή τον τελευταίο καιρό - και συνοψίζεται στην φράση: “Μετά από εμάς το χάος”.

Εμπνευστής αυτής της πολιτικής είναι ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος πάνω της οικοδόμησε την συναίνεση στις πολιτικές των μνημονίων και ανέλαβε την “εθνική ευθύνη” για την συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση.

Τώρα παρέλαβε την σκυτάλη ο Αντώνης Σαμαράς:

- Είναι τόσο τραγικά τα πράγματα που είμαστε αναγκασμένοι να ξεπουλήσουμε ακόμα και το “σπίτι” του ίδιου του κράτους!

Αν δεν μπορούν τα αφεντικά, μπορούμε εμείς!

Ή πώς να σώσουμε το παραγωγικό δυναμικό


Αναδημοσίευση από το "Red NoteBook"

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Για να βγει από την κρίση του ο καπιταλισμός δεν καταβροχθίζει μόνο ανθρώπινες ζωές. Τρώει, επιπλέον, από τις ίδιες του τις σάρκες, καταστρέφει πάγιο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο όμως αυτό, συμβαίνει να είναι, ταυτοχρόνως, και τα μέσα παραγωγής, τα εργαλεία, οι μηχανές, οι υποδομές, από την χρήση των οποίων ζουν και αναπαράγονται οι εργαζόμενες τάξεις (και το σύνολο του πληθυσμού). Η τάξη των κεφαλαιοκρατών, κρατώντας στα χέρια της την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, θεωρεί δικαίωμά της να τα καταστρέφει, και όντως τα καταστρέφει, όταν αυτά δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως κεφάλαιο, δηλαδή όταν δεν αποφέρουν το επιθυμητό κέρδος. Καταστρέφει έτσι και τους υλικούς όρους συντήρησης και αναπαραγωγής των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων που οδηγούνται αυτές οι ίδιες πλέον σε καταστροφή. Η ανθρωπιστική κρίση απορρέει από το δικαίωμα της τάξης των κεφαλαιοκρατών να καταστρέφουν τις υλικές προϋποθέσεις της ζωής μας όταν αυτές δεν λειτουργούν ικανοποιητικά ως κεφάλαιο.

Λίγη ιστορία αντί για επικήδειο

Του Κρίτωνα Ηλιόπουλου

Δεν ήμουν ποτέ οπαδός του Ούγκο Τσάβες και καθώς δεν μου αρέσουν οι μεταθανάτιοι ύμνοι θα μπορούσα να τον κατηγορήσω για διάφορα, τα οποία βρίσκονται όμως στην αντίθετη κατεύθυνση από όσα με λύσσα του προσάπτουν τα παπαγαλάκια της εξουσίας και σύσσωμοι οι Κροίσοι της Βενεζουέλας. Ο Τσάβες όμως ό,τι κι αν έκανε ήταν πάντα με τους «από κάτω» και οι κυβερνήσεις του βοήθησαν τους καταπιεσμένους της Βενεζουέλας (και όλης της Λατινικής Αμερικής) να αλλάξουν ζωή και συνείδηση. Δεν χρειάζεται να θεωρηθεί Μεσσίας αναληφθείς στους ουρανούς ούτε όμως και ως απλώς ένας εχθρός των εχθρών μας. Το σημαντικότερο ίσως έργο του δεν ήταν η εντυπωσιακή αναδιανομή πλούτου υπέρ των αδικημένων αλλά η συμβολή του στην προσπάθεια χειραφέτησης και αυτοδιάθεσης αυτών των κοινωνικών ομάδων που πριν δεν είχαν καν συνείδηση ότι δικαιούνται να υπάρχουν στην κοινωνία. Ακόμα και με το θάνατό του, πρόωρο και προτού φθαρεί ο ίδιος και η εξουσία του, συμβάλλει στην αντίσταση των καταπιεσμένων της χώρας του, για τους οποίους θα μείνει πάντα ήρωας και καθοδηγητής, κάνοντας δύσκολη τη ζωή των αφεντικών ακόμα και από τον άλλον κόσμο.

Παρά τις αντίθετες απόψεις, αποδεικνύεται ιστορικά ότι μπορεί μεν η εξαθλίωση να φέρνει εξεγέρσεις όμως οι επαναστατικές αλλαγές κυοφορούνται όταν υπάρχει ελπίδα και όχι πείνα. Ίσως μάλιστα οι περισσότεροι εξεγερμένοι ονειρεύονται απλώς την επιστροφή στις παλιές καλές μέρες, ενώ λίγοι είναι οι οραματιστές του μέλλοντος. Συνήθως παλεύουν για όσα έχασαν και όχι για όσα θα κερδίσουν, τα οποία αρχίζουν να τα βλέπουν στη διαδρομή. Αξίζει τον κόπο να μελετήσουμε λίγη πρόσφατη ιστορία πριν από την εμφάνιση του Τσάβες και θα εντυπωσιαστούμε από πολλά.

Επίθεση των ΜΑΤ στην Ιερισσό (video)

Ολόκληρη η ομιλία του Α. Τσίπρα για τον Κ. Καραμανλή

Αναμφισβήτητα ο κερδισμένος της πολυσυζητημένης εκδήλωσης ήταν ο Α. Τσίπρας, ο οποίος στην ομιλία του χωρίς να παραβλέπει το γενικότερο ρόλο του Καραμανλή στη δημιουργία ενός συγκεκριμένου προτύπου πολιτικής, επεσήμανε τις αποφάσεις του για κρατικοποιήσεις και την αποχώρηση της χώρας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Ολόκληρη η ομιλία του Α. Τσίπρα:

Κυρίες και κύριοι,
Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για την πρόσκληση που μου απευθύνατε να παρευρεθώ στην εκδήλωση μνήμης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ενός ανθρώπου που έβαλε τη σφραγίδα του στη μεταπολεμική Ελλάδα.

Ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν ότι η Ιστορία δεν γράφεται από πρόσωπα, όσο σημαντικά κι αν είναι αυτά, αλλά από τους λαούς και την πάλη τους.

Ωστόσο, δεν μπορώ να παραγνωρίσω τον ιδιαίτερο ρόλο που παίζουν ξεχωριστές προσωπικότητες στη διαπάλη μέσα στις κοινωνίες, στη διαδρομή των εθνών, στην αέναη κίνηση προς τα μπρος.

Τρία κείμενα που αξίζει να διαβάσετε…

Τα πρώτα καλλιστεία Μις ΕΣΣΔ (1988)

«Οι ιδέες της περεστρόικα
απαντούν στις απαιτήσεις της
αναδιοργάνωσης του σοσιαλισμού,
συμβάλλουν σημαντικά στην ανάπτυξη
της σύγχρονης θεωρίας του
και τον κάνουν πιο ελκυστικό».
Αλέκα Παπαρήγα, Πράβδα, 25.6.1991

…Το κεφάλαιο πρέπει να πολλαπλασιάζεται, διαφορετικά παύει να είναι κεφάλαιο, και για να γίνει αυτό ένας ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων πρέπει να απασχολείται στην παραγωγή εμπορευμάτων. Την ίδια στιγμή, όμως, ο ανταγωνισμός ενθαρρύνει ένα αδυσώπητο αγώνα προς την αύξηση της παραγωγικότητας, η οποία επιβάλει την αντικατάσταση ζωντανής εργασίας με φυσικό κεφάλαιο. Αυτή είναι η κύρια εσωτερική αντίφαση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η οποία τελικά στρέφεται αναγκαστικά εναντίον του. Δηλαδή, αν η παραγωγικότητα είναι τόσο υψηλή που η μάζα του εργατικού δυναμικού να περισσεύει, τότε τίθενται υπό αμφισβήτηση τα ίδια τα θεμέλια της αξιοποίησης του κεφαλαίου. Αυτό ακριβώς αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα της δομικής κρίσης στην οποία το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα έχει μπει από τα τέλη της άνθησης του δεύτερο μισού της μεταπολεμικής περιόδου. 

(από το: Η μετεξέλιξη των κεντρικών τραπεζών σε "bad banks" )  

κριτική από τα πάνω και από τα κάτω

Του Κ.Η.

Ο μικρός Γιωργάκης μόλις έχει οργανωθεί στη ΚΝΕ και ο πατέρας του κουκουές εδώ και χρονιά έχει τόσο χαρεί για τον γιόκα του.

Κάποια στιγμή τον πιάνει και του λέει:

- Γιε μου ότι απορία έχεις πολιτική και ιδεολογική να έρθεις να μου την πεις, για να σε βοηθήσω. 

Κάποια στιγμή, ο μικρός Γιωργάκης γυρνάει στο σπίτι προβληματισμένος. Τον βλέπει ο πατέρας του και τον ρωτάει τι έχει.

- Να ρε πάτερα σήμερα είχαμε ένα ιδεολογικό μάθημα για την κριτική από τα πάνω και από τα κάτω... και δεν το κατάλαβα.

- Δεν πειράζει παιδί μου. Θα σου εξηγήσω εγώ. Πάνε γέμισε ένα κουβά νερό και φέρτον μου. Όντως πάει ο μικρός Γιωργάκης, γεμίζει τον κουβά, και τον πάει.

Χρυσός είναι η ενημέρωση!

Το Συντονιστικού Φορέων Σταγείρων-Ακάνθου ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, ενημερώνει καθημερινά για τις εξελίξεις στην Χαλκιδική από το blog:

Soshalkidiki

Στα πλαίσια αυτής της ενημέρωσης, κυκλοφόρησε το 1o τεύχος του ενημερωτικού ηλεκτρονικού περιοδικού soshalkidiki. Σ’ αυτό θα βρείτε πληροφορίες για τις εξορυκτικές δραστηριότητες στη Χαλκιδική, τις επιπτώσεις τους σε περιβάλλον, υγεία και τοπική οικονομία, καθώς και πλούσιο υλικό που αφορά την πορεία των κινητοποιήσεων. Το περιοδικό σε ηλεκτρονική μορφή μπορείτε να το δείτε κάνοντας κλικ στην παρακάτω εικόνα:

Ποιος φοβάται τον Μπέπε Γκρίλο;

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"

του Βασίλη Μουλόπουλου

Αν το «κόμμα μη κόμμα» του Μπέπε Γκρίλο ήλθε πρώτο (ο συνασπισμός του Μπερσάνι έχασε το 28% των ψήφων από τις προηγούμενες εκλογές και εκείνος του Μπερλουσκόνι το 46%), κάποια αιτία θα υπάρχει. Το να εξορκίζεις το φαινόμενο, όπως κάνουν οι πολιτικά ορθοί αναλυτές, ως επικίνδυνο λαϊκισμό και να καταγγέλλεις τον Γκρίλο και το Κίνημα Πέντε Αστέρων σαν προϊόντα της αντιπολιτικής, σημαίνει να κρατάς τα μάτια σου ερμητικά κλειστά μπροστά στην κατάσταση εξαθλίωσης που έχει περιπέσει η πολιτική και όχι μόνο στην Ιταλία.

Σημαίνει να μη βλέπεις ότι η πολιτική σήμερα, η δημοκρατία σήμερα, έχει καταντήσει ιδιωτική υπόθεση μιας «κάστας» πολιτικών που έχει παραδώσει τη διαχείριση του κράτους και την κυβέρνηση της κοινωνίας στις αγορές.

Το τσουνάμι Γκρίλο δεν είναι ένα παροδικό συμβάν, ένα τυχαίο ατύχημα της συγκυρίας. Είναι τέκνο ενός κινήματος που αναπτύχθηκε στις πλατείες, είναι η πολιτική έκφραση μιας μάζας ανθρώπων που μετράνε στο πετσί τους το κόστος της κρίσης όχι μόνο με όρους χρηματικής απώλειας όσο με όρους ζωής, επιβίωσης, κοινωνικού ρόλου, προσωπικής αξιοπρέπειας.

Ο Γκρίλο φοβίζει γιατί χαλάει το παραμύθι της συναίνεσης. Το παραμύθι των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων, της σταθερής διακυβέρνησης. Της Δεξιάς που συνθηματολογεί αριστερά και της Αριστεράς που πράττει δεξιά. Γιατί χαλάει τις παρτούζες των «πολιτικών δυνάμεων της ευθύνης».

Η εργατιά, τα ΜΑΤ και ο Μάκης Βορίδης...

Παρασκευή (1/2/13) πραγματοποιήθηκε μια κινητοποίηση εργαζομένων στην Καβάλα, συνεπής και υποδειγματική προς τα “πρότυπα” των κινητοποιήσεων ως προς την μαζικότητα, την μαχητικότητα και τα συγκουσιακά της χαρακτηριστικά, όπως αυτά έχουν προσδιοριστεί από πρωτοβουλίες “από τα κάτω”, όπως η Πρωτοβουλία των πρωτοβάθμιων σωματείων, αλλά και πρωτοβουλίες “από τα πάνω”, όπως το ΠΑΜΕ.

Αρκεί το εργατικό κίνημα να αποκτήσει αυτά τα χαρακτηριστικά για να πάει μπροστά και να διαχωριστεί από τον κρατικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και να γίνει αντικαπιταλιστικό;

Το παράδειγμα της Καβάλας, δίνει την δική του απάντηση. Μόνο που η Αριστερά “σιωπά” μπροστά του. Απέναντι σε αυτή την σιωπή, δημοσιεύουμε τα παρακάτω video, τα οποία είναι αποκαλυπτικά για τα αδιέξοδα, αλλά και τα όρια των πολιτικών της Αριστεράς στο εργατικό κίνημα:

H ομιλία του Α. Τσίπρα στους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕΤ

Ολόκληρη ο ομιλία του Α.Τσίπρα στην BIOME:

Κατ΄ αρχήν η παρουσία μας εδώ έχει έναν ιδιαίτερα συμβολικό χαρακτήρα, γατί θέλουμε να αναδείξουμε μια πολύ σημαντική, κατά την άποψή μας, πρωτοβουλία που έχετε πάρει. Την πρωτοβουλία να μπορέσετε εσείς οι εργαζόμενοι να πάρετε στα χέρια σας το εργοστάσιο, να πάρετε στα χέρια σας την παραγωγή, μετά την απόφαση των ιδιοκτητών να την εγκαταλείψουν. Κι αυτό έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό, αλλά για μας αποτελεί κι ένα πιλοτικό εγχείρημα πάνω στο οποίο θα μπορούσαμε να βασιστούμε προκειμένου να αντιμετωπίσουμε σ΄ αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, την τρομακτική αύξηση της ανεργίας.

ΓΚΡΙΛΟ Ο Α’

Αναδημοσίευση από την "iskra"

Του ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ο 21ος αιώνας, στις αρχές του, πληρώνει την αποτυχία όλων των ιδεολογιών και των πολιτικών προτάσεων του προηγούμενου αιματηρού αιώνα. Από το σοσιαλισμό, «υπαρκτό» ή επιθυμητό, ως τον φασισμό και, πρόσφατα, τον νεοφιλελευθερισμό, όλες οι ιδεολογίες και προτάσεις αναμετρήθηκαν με τη ζωή και δεν πέρασαν τις εξετάσεις. Δεν ήταν ούτε ίδιες, ούτε όμοιες, φυσικά. Αλλά ανεξάρτητα από τις προθέσεις, τα επιτεύγματα ή τις αποτυχίες τους, καμιά δεν τα κατάφερε. Πρόθυμοι της παλινόρθωσης όπως και νοσταλγοί υπάρχουν και ίσως στο μέλλον κάποιοι απόγονοί τους θα έχουν μεγαλύτερη σοφία και καλύτερη τύχη. Αυτό που ήταν πρόωρο και πρώιμο χθες, ίσως αύριο αποδειχθεί ώριμο και κατάλληλο.

Χρειάζεται πάντως να θυμόμαστε διαρκώς ποια κληρονομιά μας ορίζει, σε ποιο πλαίσιο αγωνιζόμαστε, ο καθένας για τις ιδέες του, τι μας βαραίνει, τι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε, αυτή τη στιγμή. Αφορμή οι Ιταλικές εκλογές.

Όταν “ξεμπερδέψει”, φώναξέ τον εδώ στην “εκπομπή”...

Αν θέλετε να δείτε την εγκυρότητα των “οικονομικών” και των “πολιτικών” αναλύσεων του Δ. Καζάκη, απολαύστε το παρακάτω ηχητικό ντοκουμέντο. Είναι ένα καλό εγχειρίδιο της συνομωσιολογικής ερμηνείας της πολιτικής που εξιστορεί μερικά στιγμιότυπα από την αδυσώπητη διαπάλη ανάμεσα στο «καλό» και το «κακό»:

Οι φανεροί χρηματοδότες της «Ελευθεροτυπίας»

Αναδημοσίευση από την "Εφημερίδα των συντακτών"(26/2/2013)

Του Δημήτρη Ψαρρά

«Συνελήφθη σήμερα το μεσημέρι, από αστυνομικούς του Τ.Α. Ν. Κόσμου 46χρονη ημεδαπή, Αντιπρόεδρος Ανώνυμης Εταιρείας, για μη καταβολή εργοδοτικών και εργατικών εισφορών προς το ΙΚΑ ύψους 266.359,27 ευρώ. Η συλληφθείσα οδηγήθηκε στον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών».

Η ανακοίνωση αυτή που εκδόθηκε το Σάββατο από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής αναφερόταν στη μία από τις δύο μεγαλομετόχους της Χ.Κ. Τεγόπουλος, την Ελένη Τεγοπούλου. Και ομολογώ, αυτό που έκανε μεγαλύτερη έκπληξη δεν είναι η ενέργεια της αστυνομίας, όσο το ύψος του ποσού για το οποίο της ασκήθηκε η δίωξη. Γιατί είναι γνωστό ότι οι οφειλές της εταιρείας αυτής προς τους εργαζομένους της ανέρχονται σε πολλά εκατομμύρια ευρώ. Αλλά ο «ΙΚΑς», που λέει και ο Ζήκος, έχει μεγαλύτερη νομική προστασία από τους εργαζομένους.

Πάντως η κυβέρνηση ήδη έστειλε το δικό της μήνυμα. Από χθες το πρωί ζητήθηκε η παραίτηση του Κώστα Τσουπαρόπουλου, προέδρου του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ, ο οποίος είχε καταφύγει στη Δικαιοσύνη εναντίον όσων εκδοτών δεν καταβάλλουν τις νόμιμες εισφορές στα Ταμεία.