Η αστική τάξη φοβάται την δημοκρατία περισσότερο από την ...δραχμή!

Η μεγάλη αποτυχία της Κυπριακής Κυβέρνησης από άποψη τακτικής είναι ότι αντί να χρησιμοποιήσει το όπλο του αιφνιδιασμού απέναντι στο Eurogroup, το χρησιμοποίησε έναντι των δυνητικών της συμμάχων, των Ρώσων. Όχι μόνον δεν επιχείρησε να έρθει σε διαπραγματεύσεις και συμφωνίες με την Μόσχα πριν την σύνοδο του Eurogroup, αλλά την αιφνιδίασε με την συνυπογραφή της στο κούρεμα των καταθέσεων, αφού αυτός ο σημαντικός “σύμμαχος” ενημερώθηκε για τις εξελίξεις από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία...

Ο αιφνιδιασμός είναι βασικό συστατικό στην άσκηση κρατικών πολιτικών. Τόσο σε διακρατικά θέματα, άλλα και εντός της κρατικής επικράτειας. Για παράδειγμα, τα οφέλη από μια υποτίμηση νομίσματος εξαρτώνται κυρίως από το αν αυτή η υποτίμηση συνιστά μια αιφνιδιαστική κίνηση.

Το μεγάλο όπλο του ΣΥΡΙΖΑ είναι η “ασαφής” - με όρους αστικής πολιτικής - θέση του για το ευρώ. Η τρικομματική κυβέρνηση της εσωτερικής τρόικας έχει λυσσάξει να εγκλωβίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στα ψευτοδιλήμματα μέσω των οποίων ασκεί την πολιτική της. Τα επιτελεία της ΝΔ τον τελευταίο καιρό με το μόνο πράγμα που ασχολούνται, είναι οι “εσωτερικές υποθέσεις” του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ανακοινώσεις που εκδίδουν καθημερινά αποσκοπούν στο να δείξουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καθαρή θέση για το ευρώ. Δεν ενοχλούνται όμως, ούτε ανοίγουν επιθετικά μέτωπα προς άλλους, οι οποίοι ξεκίνησαν να συγκροτήσουν το “κόμμα της δραχμής”. Γιατί άραγε;

Καθαρές θέσεις υπάρχουν μόνο για τα θέματα αρχών: Και ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το ζήτημα έχει την πιο καθαρή θέση απ' όλους τους πολιτικούς χώρους του ελληνικού κοινοβούλιου: Για το ζήτημα του νομίσματος, όπως και άλλα ανάλογα σοβαρά ζητήματα θα πρέπει να αποφασίζει άμεσα ο λαός με δημοψήφισμα. Είναι αποφάσεις που αφορούν τον ίδιο τον λαό και δεν μπορούν να ληφθούν από τους “εκπροσώπους” του, χωρίς την άμεση συμμετοχή του.

Αυτή η θέση όμως τρομάζει, όχι μόνον την δική μας κυβέρνηση, αλλά και τα επιτελεία της ΕΕ. Ας θυμηθούμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ακυρώθηκε ως πρωθυπουργός της χώρας, τόσο από το ευρωπαϊκό όσο και από το ντόπιο πολιτικό κατεστημένο, μόλις τόλμησε να εκφράσει την σκέψη για πιθανό δημοψήφισμα με επίδικο το “ευρώ”, και μάλιστα σε μια περίοδο όπου ήταν βέβαιο ότι θα το κέρδιζε!... Η θέση αυτή λοιπόν, για το ποίος θα πρέπει τελικά να αποφασίζει, δημιουργεί μια σημαντική ανατροπή απέναντι στην κυρίαρχη αστική πολιτική, γιατί εισάγει ως αστάθμητο παράγοντα την λαϊκή βούληση. Το “παιχνίδι” με αυτόν τον τρόπο δεν περιορίζεται εντός του κοινοβουλίου, όπου τα πράγματα ελέγχονται και χειραγωγούνται με πολύ πιο αποτελεσματικούς τρόπους, παραδοσιακούς και μοντέρνους...

Επίσης, η πολιτική πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί ισχυρά ρήγματα στο εσωτερικό των κυρίαρχων αστικών πολιτικών γιατί ακυρώνει τους διαχωρισμούς με τους οποίους επιβάλουν τα σχέδιά τους: Ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικός μηχανισμός γίνεται εύκολος αντίπαλος από την στιγμή που θα γίνει και ο ίδιος “προβλέψιμος” ως κομμάτι του πολιτικού συστήματος, όπως είναι για παράδειγμα το ΚΚΕ και άλλοι χώροι της Αριστεράς, οι οποίοι οικοδομούν τον πολιτικό τους λόγο εντός των διλημμάτων που τίθενται από το πολιτικό κατεστημένο, των ίδιων διλημμάτων από την εποχή του Σημίτη έως σήμερα. Τα “στοιχήματα” μιας αριστερής πολιτικής είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που παίζονται στην πολιτική σκηνή. Εκεί το παιχνίδι είναι στημένο και η τράπουλα σημαδεμένη...

Στην άσκηση κρατικών πολιτικών  “καθαρές θέσεις” δεν υπάρχουν. Ακόμα και οι “αριστεροί” του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι αγωνίζονται για “επαναστατική” καθαρότητα  της γραμμής ως προς το νόμισμα, χρησιμοποιούν επιχειρήματα δανεισμένα από τον αστισμό: Ο Πολ Κρούγκμαν και ο Ν. Μπογιόπουλος φιγουράρουν δίπλα – δίπλα στις στήλες της “λενινιστικής” ίσκρας. Για να μην πούμε για τον Θόδωρο Καστανέβα! Μια ματιά [εδώ] και [εδώ]....