Ποιος φοβάται τον Μπέπε Γκρίλο;

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"

του Βασίλη Μουλόπουλου

Αν το «κόμμα μη κόμμα» του Μπέπε Γκρίλο ήλθε πρώτο (ο συνασπισμός του Μπερσάνι έχασε το 28% των ψήφων από τις προηγούμενες εκλογές και εκείνος του Μπερλουσκόνι το 46%), κάποια αιτία θα υπάρχει. Το να εξορκίζεις το φαινόμενο, όπως κάνουν οι πολιτικά ορθοί αναλυτές, ως επικίνδυνο λαϊκισμό και να καταγγέλλεις τον Γκρίλο και το Κίνημα Πέντε Αστέρων σαν προϊόντα της αντιπολιτικής, σημαίνει να κρατάς τα μάτια σου ερμητικά κλειστά μπροστά στην κατάσταση εξαθλίωσης που έχει περιπέσει η πολιτική και όχι μόνο στην Ιταλία.

Σημαίνει να μη βλέπεις ότι η πολιτική σήμερα, η δημοκρατία σήμερα, έχει καταντήσει ιδιωτική υπόθεση μιας «κάστας» πολιτικών που έχει παραδώσει τη διαχείριση του κράτους και την κυβέρνηση της κοινωνίας στις αγορές.

Το τσουνάμι Γκρίλο δεν είναι ένα παροδικό συμβάν, ένα τυχαίο ατύχημα της συγκυρίας. Είναι τέκνο ενός κινήματος που αναπτύχθηκε στις πλατείες, είναι η πολιτική έκφραση μιας μάζας ανθρώπων που μετράνε στο πετσί τους το κόστος της κρίσης όχι μόνο με όρους χρηματικής απώλειας όσο με όρους ζωής, επιβίωσης, κοινωνικού ρόλου, προσωπικής αξιοπρέπειας.

Ο Γκρίλο φοβίζει γιατί χαλάει το παραμύθι της συναίνεσης. Το παραμύθι των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων, της σταθερής διακυβέρνησης. Της Δεξιάς που συνθηματολογεί αριστερά και της Αριστεράς που πράττει δεξιά. Γιατί χαλάει τις παρτούζες των «πολιτικών δυνάμεων της ευθύνης».
Το να χρησιμοποιείς τη λέξη δημοκρατία για να υπερασπίζεσαι μια δημοκρατία που βρίσκεται σε κρίση (θεσμών, εκπροσώπησης, διακυβέρνησης) είναι σαν να ισχυρίζεσαι ότι σφύζει από υγεία ένας άνθρωπος που οι ακτινογραφίες τον δίνουν για ετοιμοθάνατο. Το να καταγγέλλεις τον Γκρίλο για μηδενιστική, ισοπεδωτική πολιτική απέναντι στους θεσμούς, τη Δημοκρατία, την πολιτική, είναι σαν να υπερασπίζεσαι τη χαμένη τιμή ενός ιστορικού κτηρίου που έχει γίνει οίκος ανοχής.

Εμένα ο Γκρίλο, όσο αμφιλεγόμενος, όσο λαϊκιστής, όσο κωμικός κι αν (λέγεται ότι) είναι, δεν με φοβίζει. Το αντίθετο. Έδειξε ότι οι λαοί της Ευρώπης αντιδρούν, αρνούνται να εφαρμόσουν τη θεραπεία που τους εξοντώνει. Έδειξε ότι οι φόβοι της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας επιβεβαιώνονται: η ελληνική ασθένεια της ανυπακοής στις πολιτικές της εξαπλώνεται.

Γι' αυτό, συντρόφισσες και σύντροφοι, μια παράκληση: ας αποφύγουμε τον όρο «αντιπολιτική», ιδίως όταν αναφερόμαστε σε φαινόμενα (συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτά) που εκπροσωπούν πολιτικές ανατροπές στον ευρωπαϊκό πολιτικό κομφορμισμό.

Σας θυμίζω ότι οι γνωστοί πολιτικά ορθοί αναλυτές χρησιμοποιούν για το Κίνημα Πέντε Αστέρια τα ίδια επιχειρήματα και τους ίδιους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούν και ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ.

Και αυτό κάτι σημαίνει.