Αναρτήσεις
Ενώ οι νεοφιλελεύθεροι αλλά και οι κεϋνσιανιστές θεωρητικοί επιλέγουν να ερμηνεύουν την κρίση ως πρόβλημα αξιοποίησης της προσφοράς ή της ζήτησης, ο Ernst Lohoff και ο Norbert Trenkle υποστηρίζουν ότι η αστική οικονομία έπαθε έμφραγμα στα χρόνια της Τεχνολογίας της Πληροφορίας ( IT), όταν με την ολο και μεγαλύτερη αντικατάσταση της ανθρώπινης εργασίας από την τεχνολογία πετάχτηκε έξω από το χώρο της μισθωτής εργασίας ένας μεγαλύτερος όγκος ανθρώπων απ’ όσους προσλαμβάνονταν και που είχαν την εργασία σαν βασική πηγή εισοδήματος. Αυτή είναι μια αλλαγή που υποστηρίζεται ότι μπορεί να αντισταθμιστεί μόνο με κερδοσκοπικό κεφάλαιο, γνωστό ως "πλασματικό κεφάλαιο."
Η ποσότητα των τίτλων που αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης στις χρηματοπιστωτικές αγορές η αξία των οποίων μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μελλοντικά, αλλά που τους διαπραγματεύονται ως προκαταβληθέντα κεφάλαια, όπως είναι τα παράγωγα (derivatives), τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης (futures), τα δικαιώματα προαίρεσης (options) , κλπ., έχει αυξηθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια και υπερβαίνει κατά πολύ την αξία που δημιουργείται στην πραγματική οικονομία.
Η ποσότητα των τίτλων που αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης στις χρηματοπιστωτικές αγορές η αξία των οποίων μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μελλοντικά, αλλά που τους διαπραγματεύονται ως προκαταβληθέντα κεφάλαια, όπως είναι τα παράγωγα (derivatives), τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης (futures), τα δικαιώματα προαίρεσης (options) , κλπ., έχει αυξηθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια και υπερβαίνει κατά πολύ την αξία που δημιουργείται στην πραγματική οικονομία.
Η συνέχεια εδώ:
Στις πολύ μεγάλες κρίσεις χρειάζονται και πολύ μεγάλες αλλαγές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη συγκεκριμένη, πέρα από την νεοφιλελεύθερη «τελική λύση» που θα «μετρήσει» τα όρια της ανθρώπινης αντοχής σε ολοένα και πιο άθλιες συνθήκες ζωής αλλά και τον πλανήτη στην οικολογική καταστροφή, υπάρχει και η διέξοδος του να πληρώσουν αυτοί που δημιούργησαν όλο αυτό τον πύργο της Βαβέλ που χτίζεται από τα χρόνια της πρωταρχικής συσσώρευσης και που γιγαντώθηκε ιδίως από τα χρόνια της «πετρελαϊκής» κρίσης και της εισαγωγής των νέων τεχνολογιών στην παραγωγή.
Αυτή η διέξοδος θα πρέπει να περιλαμβάνει τουλάχιστον:
α) Default στο πλασματικό κεφάλαιο με χρέωση του λογαριασμού στους κατόχους του.
β) Μεγάλες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, με πρώτη τη δραστικότατη μείωση του χρόνου εργασίας
γ) Μεγάλες αλλαγές στις μορφές πολιτικής συγκρότησης και οργάνωσης των κοινωνιών με έμφαση στη δημοκρατία σε όλους τους χώρους (ΚΑΙ στους χώρους εργασίας), τη συμμετοχή, την οικολογία.
δ) Μεγάλες αλλαγές στο ζήτημα των «πνευματικών και άλλων» δικαιωμάτων επί κοινωνικού «κεφαλαίου» (όπως π.χ. είναι η γνώση, η πληροφορία) κ.λπ.
ε) Αλλαγή στην κατανομή του πλούτου παγκοσμίως, άρση των μεγάλων ανισοτήτων ανάμεσα στις «αναπτυγμένες» και τις «αναπτυσσόμενες» χώρες.
Το αν αυτές οι λύσεις (και πολλές άλλες ακόμα) είναι «εφικτές», εξαρτάται από το συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα.