ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 1944

Οι λεκτικές υπερβολές με την χρήση φράσεων που έχουν ιστορικές αναφορές όταν μάλιστα επαναλαμβάνονται συστηματικά  επιφέρουν  συχνά το αντίθετο αποτέλεσμα από το προσδοκώμενο. Όταν σήμερα η Αριστερά με την βερμπαλιστική ρητορεία που την διακρίνει, εξισώνει την κατοχή της χώρας μας την εποχή του 40 με την σημερινή κατάσταση, τότε το μόνο που καταφέρνει είναι να ωραιοποιεί και να παραποιεί την εικόνα της πραγματικής κατοχής της χώρας από τα γερμανικά στρατεύματα. Αυτό συμβαίνει διότι όταν λες ότι ισχύει η ισότητα Α=Β, τότε αυτός στον οποίο απευθύνεσαι αντιλαμβάνεται το  πιο άγνωστο μέλος της ισότητας μέσω  αυτού που γνωρίζει καλύτερα. Και οι αποδέκτες αυτής της πρότασης ισότητας αυτό που γνωρίζουν καλύτερα είναι το παρόν, το οποίο το βιώνουν καθημερινά και όχι βέβαια ένα παρελθόν στο οποίο οι πιο πολλοί δεν είχαν καν γεννηθεί...

Για να μην δημιουργούνται λοιπόν παρανοήσεις σε σχέση με αυτό το ιστορικό παρελθόν της γερμανικής κατοχής, αφιερώνουμε το παρακάτω κείμενο σε όλους αυτούς που με τόση ευκολία ταυτίζουν εκείνη την εποχή με την σημερινή. Είναι ένα κείμενο του Γιώργου ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ και είχε δημοσιευθεί στον "ριζοσπάστη" την Τρίτη 30 Απρίλη του 2002.

 

Οι 200 εκτελεσμένοι κομμουνιστές στην Καισαριανή

1η Μάη 1944.
Η εκτέλεση των 200 της Καισαριανής.
Εργο του Τάσσου

Την Πρωτομαγιά του '44, οι δυνάμεις κατοχής, σε αντίποινα για την εξόντωση ενός Γερμανού στρατηγού και του επιτελείου του, εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής 200 κομμουνιστές, που τους πήραν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Απ' αυτούς, περίπου 170 ήταν πρώην κρατούμενοι στην Ακροναυπλία και οι υπόλοιποι πρώην εξόριστοι στην Ανάφη. Ο εχθρός είχε κάνει γνωστές τις προθέσεις του λίγες ημέρες πριν, όταν δημοσιοποίησε μέσω του κατοχικού Τύπου και ανάρτησε στους τοίχους των σπιτιών της πρωτεύουσας την εξής ανατριχιαστική ανακοίνωση:

«Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:

1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.

2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.

Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί (σ.σ. πρόκειται για ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.

Ο στρατιωτικός διοικητής Ελλάδος».

Λαϊκή κινητοποίηση

Κανείς δεν πήρε αψήφιστα αυτό το έγγραφο, πολύ περισσότερο οι αντιστασιακές οργανώσεις, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, που για μια ακόμη φορά καλούνταν να πληρώσουν βαρύ φόρο αίματος για την επιλογή τους να οργανώσουν τη λαϊκή αντίσταση κατά του κατακτητή. Ετσι, μόλις γνωστοποιήθηκε η παραπάνω ανακοίνωση, ξεδιπλώθηκε μια τεράστια λαϊκή κινητοποίηση για την αποτροπή της σφαγής. «Οι οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ - λέει ο Θ. Χατζής[1] - κυκλοφόρησαν αμέσως χιλιάδες τρικ και καλούσαν το λαό να σώσουν τους αγωνιστές ομήρους από την εκτέλεση. Σε πολλά εργοστάσια και επιχειρήσεις, οι εργάτες σταμάτησαν τη δουλιά. Στα υπουργεία και τις τράπεζες έγιναν συγκεντρώσεις και με ψηφίσματα προς το Ράλλη και το δήμαρχο απαιτούσαν άμεση επέμβασή τους για τη ματαίωση της σφαγής. Οι φοιτητές και οι σπουδαστές χύθηκαν στους δρόμους με συνθήματα ενάντια στην τρομοκρατία. Επιτροπές παρουσιάζονταν στις αρχές αδιάκοπα όλη τη μέρα. Στις λαϊκές συνοικίες έγιναν συγκεντρώσεις. Πολλές γυναίκες κρατουμένων ομήρων μαζεύτηκαν στη Μητρόπολη. Ο αρχιεπίσκοπος στο διαμέρισμά του ''προσευχόταν'' για τη σωτηρία των ψυχών των μελλοθανάτων. Οταν αργά τη νύχτα εμφανίστηκε μπροστά στις απελπισμένες γυναίκες είπε: ''Δεν μπορώ να κάνω τίποτα και το μόνο που μου απομένει είναι να παρακαλώ το θεό!.."».

Ο Β. Μπαρτζιώτας δίνει τη δική του μαρτυρία για την κατάσταση που επικρατούσε εκείνες τις ημέρες: «Στις 29 - 30 Απρίλη 1944, γράφει[2], γινόταν παράνομα η 4η Συνδιάσκεψη της ΚΟΑ. Εκεί μάθαμε τη διαταγή για την εκτέλεση των 200 αγωνιστών. Η καταπληκτική αυτή είδηση - καθαρή δολοφονία και χιτλερική θηριωδία - κυκλοφόρησε σαν αστραπή στην Αθήνα. Οι πράκτορες των Γερμανών και οι αγγλόφιλοι ρίχνουν κιόλας το δηλητήριό τους:

- Τα βλέπετε; Οι αντάρτες σκοτώνουν τους Γερμανούς και αυτοί αμύνονται...

Διαφορετικά, όμως, σκεφτόταν ο ελληνικός λαός. Οι χιτλερικοί είναι εγκληματίες πολέμου, ήρθαν κατακτητές στην Ελλάδα, ληστεύουν και καταστρέφουν τη χώρα, σκοτώνουν αθώους ανθρώπους... Σ' αυτούς τους εγκληματίες μια απάντηση χωρεί:

- Θάνατος στους χιτλεροφασίστες κατακτητές! Πάλη μέχρι τη νίκη, την απελευθέρωση της Ελλάδας».

Το έγκλημα και ο ήρωας Ν. Σουκατζίδης

Την παραμονή της εκτέλεσης, οι δυνάμεις κατοχής πήγαν στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, όπου και επέλεξαν τα θύματά τους. Στον κατάλογο των θυμάτων, με τον αριθμό 71, υπήρχε το όνομα του Ακροναυπλιώτη Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Επρόκειτο για ένα νέο άνθρωπο, καλλιεργημένο, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, που όλα αυτά τα χρόνια ήταν η ψυχή των κρατουμένων του στρατοπέδου. Τους εμψύχωνε, τους βοηθούσε στην επικοινωνία με τους δικούς τους ανθρώπους και λόγω του ότι ήταν γνώστης της γερμανικής γλώσσας εκτελούσε και χρέη μεταφραστή για τους συντρόφους του, που ήταν υποχρεωμένοι να έρθουν σε επαφή με τον εχθρό. Τόσο πολύ σπουδαίος ήταν ο Ναπολέων, που είχε υποχρεώσει ακόμη και τους Γερμανούς να τον σέβονται.

Ναπολέων Σουκατζίδης, γράφει ο κατάλογος των μελλοθανάτων στον αριθμό 71. Ναπολέων Σουκατζίδης, ακούγεται από το στόμα εκείνου που έχει το μακάβριο έργο να διαβάσει τα ονόματα των αυριανών νεκρών. Και τότε επεμβαίνει ο διοικητής του στρατοπέδου.

- «Οχι εσύ! Οχι εσύ Ναπολέων! Οχι εσύ!». Αλλά ο Σουκατζίδης δεν ήταν απ' αυτούς που θα μπορούσαν να ζήσουν σε βάρος των άλλων.

Η απάντησή του θα μείνει αιώνιο σύμβολο αυτοθυσίας και ηρωισμού:

- «Δέχομαι, κύριε διοικητά, τη ζωή, με τον όρο πως δεν πρόκειται να την πάρω από άλλο κρατούμενο. Μόνο όταν η θέση μου μείνει κενή!».

Ο εχθρός δεν είχε σκοπό να κάνει τέτοια χάρη. Στο εκτελεστικό απόσπασμα έπρεπε να οδηγηθούν 200 κομμουνιστές. Ο Σουκατζίδης πήρε το δρόμο των συντρόφων του.

Από το δίπολο “πολίτης/κράτος” στο “έθνος/κράτος” και σε άλλα κομμουνιστικά παρόμοια...

Η σχετική αδυναμία του κράτους προκαλεί αμφιβολίες σχετικά με την ικανότητά του να αναπαράγει το σύνολο της κοινωνικής σχέσης. Χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι μ’ αυτό τον τρόπο αυτό αρνείται την ίδια του τη χρησιμότητα, ανακοινώνει απροκάλυπτα ότι σε σύντομο διάστημα δεν θα μπορεί πλέον να πληρώνει τις συντάξεις, ούτε να περιθάλπει τους αρρώστους, αλλά ούτε και να διασφαλίζει την «ακεραιότητα των αγαθών και των προσώπων», παρόλα αυτά, στο μεταξύ, αναμένοντάς τα, είναι ανάγκη να συνεχίσουν να πιστεύουν σ’ αυτό. Κρούει λοιπόν την καμπάνα όλων αυτών που μπορούν να χρησιμεύσουν για να δικαιολογήσουν την ίδια του την ύπαρξη και μ’ ένα μεγάλο άλμα, διακηρύσσει τη σύγκλιση της οικονομίας και του εθνικού αισθήματος. Για να μπορέσει να γίνει κοινωνικά αποδεκτή η οικονομική λιτότητα έχει απόλυτη ανάγκη την εθνική φλόγα. Είναι η κατάρρευση της εθνικής οικονομίας που τίθεται συνέχεια επί τάπητος. Εάν πρέπει να Θυσιαστεί μια επιχείρηση ή ένας ολόκληρος τομέας παραγωγικής δραστηριότητας, είναι πάντοτε για να σωθεί το σύνολο και τόσο το χειρότερο εάν γίνεται αντιληπτό ότι αυτή τη στιγμή το σύνολο είναι άδειο.

Μονάχα η τωρινή αδυναμία των εναλλακτικών δρόμων στο κράτος και στο έθνος παράγει και εξηγεί ακόμα αυτό το συνονθύλευμα απόψεων και συμπεριφορών, περισσότερο παθητικών παρά ενεργητικών, που σχηματίζουν σε τελική ανάλυση αυτή τη συναίνεση με την οποία εξακολουθούμε να σβήνουμε τη δίψα μας

(απόσπασμα από το “Crise de l’État-Nation” του J. Wajnsztejn και αναφέρεται στην Γαλλία. Ολόκληρο το κείμενο είναι δημοσιευμένο εδώ http://tempscritiques.free.fr/ )

Η ανανεωτική αριστερά στη χώρα μας χρησιμοποιεί εδώ και δεκαετίες στα κομματικά της ντοκουμέντα την έννοια του “Πολίτη”, που παραπέμπει στις σχέσεις Πολίτη/ Κράτους και τις αναδεικνύει ως κυρίαρχες σε αρκετά πεδία της πολιτικής πρακτικής της και στοχοθεσίας της. Αρκετοί αριστεροί - από αυτούς που στο παρελθόν έσκιζαν τα ιμάτιά τους στο όνομα της εργατικής τάξης αλλά σήμερα υπερασπίζονται την υποταγή της αριστεράς και του μαζικού κινήματος στους στόχους του “έθνους/κράτους” - κατηγορούσαν τότε όσους μιλούσαν στο όνομα του “Πολίτη” για ταξική προδοσία...

Τουλάχιστον αυτή η διάκριση Πολίτη/Κράτους αναδεικνύει ζητήματα σχετικά με τα δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα και εμπεριέχει μια αντιπαλότητα προς τις κρατικές πολιτικές αναφορικά με τον αυταρχισμό της εξουσίας και τις διακρίσεις απέναντι σε κοινωνικές και εθνικές μειονότητες. Λοιπόν όλοι αυτοί οι αριστεροί, οι οποίοι παλαιότερα έκριναν ότι όλα αυτά τα θέματα που αφορούν στις σχέσεις πολίτη – κράτους εκφράζουν ένα στείρο ανθρωπισμό που εκτρέπει το μαζικό κίνημα από τα ταξικά του καθήκοντα, σήμερα εμφανίζονται ως υπερασπιστές του έθνους/κράτους που κινδυνεύει και αγωνίζονται να το σώσουν. Στα πλαίσια αυτής της “πατριωτικής” πολιτικής που έχουν ενστερνιστεί πρόσφατα, το παρακάνουν μάλιστα, αφού υπερασπίζονται περισσότερο τις “ανάγκες” και τα “δικαιώματα” του Κράτους παρά των Πολιτών...

Ο πιο συνηθισμένος τρόπος που πραγματώνονται αυτές οι δήθεν αριστερές πολιτικές, είναι ο ίδιος ακριβώς που χρησιμοποίησε και ο Κώστας Σημίτης για να διαμορφώσει τους όρους της εθνικής συναίνεσης στις πολιτικές της λιτότητας ώστε η εθνική οικονομία να εξυγιανθεί και να διευκολυνθεί η είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ. Σήμερα λοιπόν επικαλούνται την σωτηρία της ίδιας εθνικής οικονομίας και αγωνίζονται και αυτοί όπως και ο Σημίτης, για την ανάπτυξη της “παραγωγικής βάσης” της χώρας και άλλα παρόμοια αστικά μυθεύματα. Οι πολιτικές προτάσεις των Ισνογκούτιδων της Αριστεράς, οι οποίοι θέλουν να γίνουν σατράπηδες της κρατικής πολιτικής για την οικονομία, δεν αφορούν το μαζικό κίνημα: δεν εντάσσονται στην κατεύθυνση της πολιτικής του αυτονομίας από το κράτος και το κεφάλαιο, αλλά αντίθετα αποτελούν διαχειριστικές προτάσεις της κρίσης του καπιταλισμού στα πλαίσια εθνικών στρατηγικών συγκρότησης του κεφάλαιου και αναβάθμισης της θέσης του στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Και αυτό συμβαίνει, είτε μιλάνε για στάση πληρωμών και έξοδο από την ΟΝΕ, είτε διεκδικούν μια καλύτερη θέση εντός της Ε.Ε. και των κυρίαρχων πολιτικών που την συγκροτούν σήμερα.

Το περιεχόμενο του εθνικισμού αυτής της Αριστεράς δεν προσδιορίζεται σε αντιπαράθεση με το φάντασμα του διεθνισμού. Αυτό το διεθνιστικό φάντασμα είναι κατασκεύασμα της ίδιας της πατριωτικής αριστεράς της Λ. Κανέλλη, του Μ. Θεοδωράκη και των συνοδοιπόρων τους, που έχει φτιαχτεί για να κατατροπώνεται εύκολα και ανώδυνα. Η πραγματική διάσταση αυτού του εθνικισμού αφορά την υποταγή του ταξικού στο εθνικό. Δεν πρόκειται για ένα συμπτωματικό λάθος, αλλά για συστηματική και μεδοδευμένη επιλογή. Η συντεταγμένη και συνειδητή προσχώρηση στην ιδεολογία του αστισμού γίνεται κάτω από το πρόσχημα της ήττας του υπαρκτού κομμουνισμού ως μια “ρεαλιστική πολιτική” για την κρίση. Αν διαβάσει κανείς το κείμενο “Ιδεολογία και Αριστερά” που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του “ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ” , διαπιστώνει πως αυτή η αριστερά όχι μόνον δεν έχει καταλάβει πραγματικά τίποτα από αυτή την κατάρρευση του υπαρκτού κομμουνισμού αλλά δεν έχει αφομοιώσει ακόμα επαρκώς τους αστικούς μύθους που προβάλει ως εναλλακτικές λύσεις...

O Χρ.Κορτζίδης πρωτοστατεί στον αγώνα διαχωρισμού κράτους και εκκλησίας.

Η εικόνα που αφαιρέθηκε

Σήμερα, ημέρα της πιο μεγάλης γιορτής της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας, θα αναφερθούμε σε μια πραγματικά σημαντική πρωτοβουλία της δημοτικής αρχής του Ελληνικού – Αργυρούπολης. Πριν μερικές μέρες αφαίρεσε την εικόνα του Χριστού από την αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου με την αιτιολογία ότι αντιβαίνει στην αρχή της θρησκευτικής ελευθερίας. Δεν θα εκθέσουμε τα επιχειρήματα υπέρ του διαχωρισμού του Κράτους και της εκκλησίας, ούτε τα επιχειρήματα υπέρ της θρησκευτικής ελευθερίας. Είναι γνωστά και αποτελούν κοινό τόπο για το χώρο της Αριστεράς. Δεν λείπουν αυτά. Αυτό που απουσιάζει είναι πράξεις σαν και αυτές του Δήμαρχου Χρ. Κορτζίδη που τα κάνουν πράξη...

Μίκη ζεις, εσύ μας οδηγείς!

Ιδιαίτερα ικανοποιητικά εξελίσσεται η υγεία του Μίκη Θεοδωράκη και τις επόμενες ημέρες αναμένεται να πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο. Πριν μερικές ημέρες υπέστη γαστρεντερίτιδα, με αποτέλεσμα να νοσηλευθεί και να υποβληθεί σε σειρά εξετάσεων. Οι γιατροί εκτιμούν ότι την Κυριακή του Πάσχα θα γιορτάσει στο σπίτι του κοντά στα αγαπημένα του πρόσωπα.

Ο Άρχοντας της Σπίθας έχει μια ιδιαίτερη επιτυχία στο να εκφράζει σε κάθε πολιτική συγκυρία τις πιο λαθεμένες θέσεις. Από το γνωστό “Καραμανλής ή τανκς” της μεταπολίτευσης ως τον “Δεκέμβη”:

Βγάλτε τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους. Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του. Μην αφήνετε να σπιλώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου συνδέοντας το πρόσωπό του και το όνομά του με εικόνες φρίκης. Είναι σαν να τον σκοτώνουν για άλλη μια φορά. Ανοίξτε δρόμους. Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά.

(Από τα ΝΕΑ: οι "μπάτσοι")

Τον καιρό της μεταπολίτευσης, αν και όλοι οι αντιστασιακοί τραγουδούσαν τα τραγούδια του, πολιτικά δεν τον εκτιμούσαν. Είναι λοιπόν εύκολα εξηγήσιμο γιατί η αναρρίχηση του Άρχοντα της Σπίθας σε αξιώματα και θέσεις της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας από την μεταπολίτευση και μετά είναι αντιστρόφως ανάλογη με την άνοδο του μαζικού κινήματος. Ο Μίκης Θεοδωράκης το 1974 κατέβηκε υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο της Ενωμένης Αριστεράς, όμως δεν κατάφερε να εκλεγεί. Το 1978 κατέβηκε υποψήφιος Δήμαρχος Αθηνών, όμως πάλι δεν κατάφερε να εκλεγεί.

Σήμερα όμως λαμβάνει βουλευτική σύνταξη, αφού έχει εκλεγεί δύο φορές ως βουλευτής του ΚΚΕ (1981 και 1985) και μία φορά ως βουλευτής της ΝΔ (1990 στο ψηφοδέλτιο της επικρατείας που έγινε και για πρώτη φορά υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη).

Την 1η Δεκεμβρίου 2010 ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε την ίδρυση Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών με την ονομασία “Σπίθα”. Ένα κομμάτι της αριστεράς απελπισμένο από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, εναπόθεσε τις ελπίδες του εκεί. Άλλοι πήγαν και γράφτηκαν και άλλοι σιγοντάρουν το εγχείρημα απ' έξω. Τις θέσεις μας για αυτή την πρωτοβουλία τις εκφράσαμε από την πρώτη στιγμή που έκανε την δημόσια εμφάνισή της και δεν θα τις επαναλάβουμε εδώ. Θα σταθούμε μόνον σε κάποιες πρόσφατες εξελίξεις, για τις οποίες μερικές κακές γλώσσες λένε ότι ήταν η αιτία που οδήγησε στο νοσοκομείο τον Άρχοντα της "Σπίθας". Τον τελευταίο καιρό, οι αντιθέσεις που εκδηλώθηκαν δημόσια και καταγράφτηκαν με τις αποχωρήσεις από την “συμβουλευτική επιτροπή” του Δ. Καζάκη και του Σ. Ληναίου αναδεικνύουν τα πραγματικά πολιτικά χαρακτηριστικά αυτής της κίνησης. Όμως αυτές οι αποχωρήσεις κάθε άλλο παρά διαλυτικό χαρακτήρα είχαν για το εγχείρημα της "Σπίθας". Αντίθετα επιτάχυναν τις εξελίξεις και ξεκαθάρισαν τα πράγματα με ρυθμούς ανάλογους με αυτούς που αυξάνει το χρέος της χώρας μας.

Η νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στην "Σπίθα", δεν προβλημάτισε αυτό το κομμάτι της Αριστεράς που ελλοχεύει σε ένα πλατύ φάσμα των πολιτικών μορφωμάτων της και επιδιώκει στρατηγικού τύπου συγκλίσεις με παρόμοια εγχειρήματα. Αντίθετα, οι πρόσφατες αποχωρήσεις από την "Σπίθα", διαμόρφωσαν το σκηνικό να αναδειχτούν ποιοι είναι οι πραγματικοί φίλοι της, οι οποίοι δεν κινούνται από υστεροβουλίες και εισοδιστικές αντιλήψεις, αλλά από πατριωτικά αισθήματα και καλοπροαίρετες αγωνίες για το καλό του τόπου. Είναι εκείνη η Αριστερά που αναγνωρίζει τον εαυτό της στην φράση της χρυσής ολυμπιονίκη Βούλα Πατουλίδου “για την Ελλάδα ρε γαμώτο”.

Αυτή η Αριστερά είναι στην πραγματικότητα η ίδια η Αριστερά που έβγαλε δυο φορές βουλευτή στο παρελθόν τον Μίκη Θεοδωράκη και βγάζει τώρα βουλευτή την Λιάνα Κανέλλη. Με τις ίδιες συνήθειες και τις ίδιες πολιτικές πρακτικές που είχε στο παρελθόν. Στις δύσκολες στιγμές, όταν στο εσωτερικό μέτωπο δεν τα πάμε καλά, επιστρατεύουμε την “διεθνιστική βοήθεια”. Και σήμερα, αν χάσαμε την μεγάλη πατρίδα του Σοσιαλισμού,  και δεν υπάρχουν τα σοβιετικά τανκς να αποκαταστήσουν τα πράγματα, όπως στην Πράγα και στην Βουδαπέστη, δεν πειράζει! Υπάρχουν ακόμα εφεδρείες στο εξωτερικό έτοιμες να ανταποκριθούν στις εκκλήσεις για αυτή την βοήθεια. Απέναντι λοιπόν στον Δ. Καζάκη και στον Σ. Ληναίο έχουμε να αντιπαρατάξουμε μια δυνατή και μεγάλη προσωπικότητα της Αριστεράς, ένα μέλος της “ΕΛΕ Εξωτερικού”, τον Κοστάντσο Πρέβε: Πρώτα απ’ όλα, υπάρχει για μένα ο ελληνικός λαός και δεύτερον υπάρχει και το ελληνικό έθνος. Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι το ελληνικό έθνος είναι μια δεξιά έκφραση. Δεν συμφωνώ. Συμφωνώ με τον Μίκη Θεοδωράκη, ότι ο ελληνικός λαός και το ελληνικό έθνος συνδυάζονται. Αυτό δεν σηματοδοτεί κάτι ούτε προς τα δεξιά ούτε προς τ’ αριστερά. Το πρώτο και κύριο είναι ότι ελληνικός λαός πρέπει να επιζήσει. (από την συνέντευξη του Κοστάντσο Πρέβε στην Αριάδνη Αλαβάνου, εφημερίδα "δρόμος").

Μεγάλη Παρασκευή: Ανοίγουμε τα διόδια Αφιδνών στις 3 μ.μ.

Την Μεγάλη Παρασκευή θα ξανανοίξουν οι μπάρες στα διόδια των Αφιδνών από επιτροπές πολιτών της Αττικής, ξεκινώντας νέο γύρο κινητοποιήσεων που θα συνεχιστεί την Πρωτομαγιά. Το μέτωπο των διοδίων παρά τα μέτρα της πολιτείας, τα πρόστιμα και εξαντλητικές ποινές του ΚΟΚ, συνεχίζει να αντιστέκεται παραμένει ζεστό και συνεχίζει να αγωνίζεται για την κατάργηση των διοδίων.

Οι πολίτες αισθάνονται δικαιωμένοι από τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για μείωση των διοδίων που θεωρούν ότι χωρίς τις δικές τους πιέσεις δεν θα γινόταν, επικρίνουν όμως τη στάση της να επιδοτήσει τους εργολάβους, χωρίς οι τελευταίοι να αναλαμβάνουν οποιοδήποτε κόστος.

Εικόνες από παλαιότερη κινητοποίηση του κινήματος κατά των διοδίων (09/01/2011)

Λιβύη: Ένα κείμενο τουΤαρίκ Αλί και η απάντηση της Ροσάνα Ροσάντα.

Αναδημοσίευση των κειμένων από την "ΕΠΟΧΗ"

Κυριακή, 17 Απριλίου 2011

Ένας πόλεμος ενάντια στις αραβικές εξεγέρσεις

Του Ταρίκ Αλί

Η επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, με την κάλυψη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, είναι τμήμα μιας ενορχηστρωμένης απάντησης για να φανεί η στήριξη του κινήματος που αντιτίθεται σε έναν ιδιαίτερο δικτάτορα, και κατ’ αυτόν τον τρόπο, να δοθεί ένα τέλος στις αραβικές εξεγέρσεις και να επιβεβαιωθεί ο δυτικός έλεγχος της κατάστασης, ανακόπτοντας την ορμή τους και τον αυθορμητισμό τους και επιδιώκοντας την παλινόρθωση του status quo.

Με τις ευλογίες της εκκλησίας επικυρώθηκε μια σημαντική νίκη του λαού της Κερατέας ενάντια στο Κράτος...

 Η αποχώρηση των δυνάμεων καταστολής από την Κερατέα είναι μια αναμφισβήτητη νίκη των κατοίκων γιατί σηματοδοτεί την ανατροπή κρατικών επιλογών που υποβάθμιζαν την περιοχή. Η σημασία αυτού του γεγονότος θα πρέπει να προβληματίσει την Αριστερά κυρίως για την "απουσία" της από αυτό το συμβάν. Αυτή η απουσία της δεν εντοπίζεται στην φυσική παρουσία και στην συμπαράσταση στον αγώνα των κατοίκων, αλλά στην κενότητα των θεωρητικών της εργαλείων και των πολιτικών της στρατηγικών να εντάξουν με συνεπή και οργανικό τρόπο παρόμοια συμβάντα στην στρατηγικές τους επιλογές για την αντικαπιταλιστική πάλη και την ανάδειξη ενός οράματος μιας άλλης κοινωνίας. Είναι χαρακτηριστικό αυτής της αδυναμίας της Αριστεράς, η άνεση με την οποία το κράτος επένδυσε αυτή την πολιτική του ήττα με τα δικά του ιδεολογικά όπλα, αμβλύνοντας την ένταση της πολεμικής αντιπαράθεσης και επαναφέροντας τα πράγματα στην πρότερη κατάσταση. Η ανάδειξη ως κύριας πλευράς αυτής της αντίθεσης της αντιπαράθεσης ανάμεσα στους κατοίκους και τις δυνάμεις καταστολής  διευκόλυνε την κατάσταση για να πραγματοποιηθεί η εκεχειρία ανάμεσα σε αυτά τα αντίπαλα  στρατόπεδα. Τώρα, όλοι ευχαριστημένοι - ΜΑΤατζήδες και κάτοικοι -  πάνε να ψήσουν το πασχαλινό αρνί και να γιορτάσουν την ανάσταση του Κυρίου.... Όμως η αντίθεση ανάμεσα στα λαϊκά συμφέροντα και τις κρατικές πολιτικές, όπως αυτή εκδηλώθηκε στην περιοχή της Κερατέας από την αρχή αυτού του αγώνα, παραμένει ακόμα υπαρκτή και  δεν διευθετήθηκε οριστικά με την αποχώρηση των δυνάμεων καταστολής.

Με αυτά τα δεδομένα, πιστεύουμε ότι  - τώρα που τα πράγματα ηρέμησαν και δεν είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα τα πολεμικά ανακοινωθέντα - θα πρέπει ως αριστεροί να προβληματιστούμε σε βάθος και να προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε και τις σκοτεινές και δυσδιάκριτες πλευρές αυτού του συμβάντος, το οποίο ανοίγει περισσότερα ζητήματα για  την αριστερά από αυτά που εκ πρώτης όψεως φαίνεται να κλείνουν με την χθεσινή κατάληξη.  Προς αυτή την κατεύθυνση θα προσπαθήσουμε να εκθέσουμε τις απόψεις απόψεις με μια σειρά από κείμενα που θα ακολουθήσουν και να συμβάλουμε στον διάλογο που θεωρούμε ότι μόλις τώρα ανοίγει. 

Το κτύπημα της Τζούλιας στον "πατριωτισμό" των Ελλήνων...

Με αφορμή την εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου άνοιξαν ξανά οι συζητήσεις για την συγκρότηση του ελληνικού έθνους και του χαρακτήρα της επανάστασης του 21. Αναφέρουμε ενδεικτικά δυο κείμενα που δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα “αφορμή”: «Αθήνα, η πρωτεύουσα της Κάτω Αλβανίας» και  Το 1821 χωρίς δάφνες και στεφάνια

Όμως, ένα άλλο συμβάν στο χώρο του πολιτισμού, καταγράφει μια διαφορετική τομή στην αντιμετώπιση της ιστορίας του ελληνικού κράτους – έθνους. Αυτό το συμβάν προκάλεσε την ιερή αγανάκτηση  όλου του εθνικο-πατριωτικού τόξου. Αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα που εκφράζει αυτήν την αγανάκτηση και παρουσιάστηκε σε αρκετές εθνικοπατιωτικές ιστοσελίδες:

"Δείτε την πιο ξεφτιλισμένη γυναίκα του κόσμου!! Σε καμία χώρα, καμία στριπτιτζού ακόμα και στις τρίτες χώρες που εκδίδονται για επιβίωση δεν θα κοροίδευε και δεν θα ξεφτίλιζε την ιστορία των προγόνων της!! Ντυμένη Μπουμπουλίνα την 25η Μαρτίου κάνει στριπτίζ με την αθάνατη φωνή της Ειρήνης Παππάς ¨40 Παλικάρια από την Λειβαδιά¨ Σε έναν Τζολιά που είναι μαύρος!!! Ντροπιάζει ένα ολόκληρο έθνος που αιματοκυλήστηκε για τα για την ελευθερία του, ντροπιάζει την Μπουμπουλίνα που έδωσε όλα τα λεφτά της για τα πιστεύω της. Συνεχίστε ζώα να την τροφοδοτήτε αντί να την φτύσουμε που θα είναι το λιγότερο που της αξίζει..."

Διαδήλωση στην Αθήνα ενάντια στον Καντάφι από τη Λιβυκή κοινότητα της Ελλάδας - Μεγάλη επίθεση στην Μισράτα

Πραγματοποιήθηκε σήμερα Παρασκευή 15-04-11 και ώρα 5 το απόγευμα διαδήλωση από την Λιβυκή κοινότητα της Ελλάδας έξω από την πρεσβεία της Λιβύης κατά της σφαγής του άμαχου πληθυσμού και υποστήριξη της νέας κυβέρνησης της ελεύθερης Λιβύης. Στην προκήρυξη που εξέδωσαν μεταξύ άλλων αναφέρουν:

“- Επιμένουμε στο αρχικό δίκαιο αίτημα του Λιβυκού λαού ΝΑ ΦΥΓΕΙ Ο ΚΑΝΤΑΦΙ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΛΙΒΥΗ μετά από τη διεθνή καταδίκη του ως μη νόμιμο καθεστώς.

- Ζητούμε τη συμπαράσταση όλων να δώσουν το παρόν σ' αυτή τη διαδήλωση, προκειμένου να ασκήσουμε πιέσεις για να αποχωρήσει η δικτατορία του Καντάφι από τη χώρα μας και να αποφευχθεί κι άλλη αιματοχυσία αθώων πολιτών”

Η Μισράτα, η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Λιβύης έχει στραγγαλιστεί από την πολιορκία του Καντάφι, που χρησιμοποιεί κάθε βράδυ βόμβες λευκού φωσφόρου κατα κατοικημένων περιοχών. Οι κάτοικοι δεν έχουν φύγει και αντιστέκονται με αυτοοργάνωση. Πεθαίνουν κάθε μέρα. Περισσότερες πληροφορίες εδώ:

http://feb17.info/

http://tinyurl.com/misrataplea

http://tinyurl.com/misratatranscript

http://www.livestream.com/libya17feb

http://libya-alhurra.tumblr.com/post/4653975821/bombing-of-habar-residential-area-misrata-and-the-

φασισμός: το πλιατσικολόγημα αριστερών θέσεων και η εκτροπή τους σε εθνικιστική πολιτική

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα "Gatouleas"

Μιλώντας για φασισμό και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα, πάει το μυαλό μας στη Χρυσή Αυγή και τον Καρατζαφέρη. Πράγματι, η ρατσιστική και εθνικιστική τους ρητορεία καλύπτει αυτά τα χαρακτηριστικά.

Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένα από τα πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην εμφάνιση του φασισμού και ναζισμού πριν από ένα αιώνα, ήταν η εκμετάλλευση της αντισυστημικής δυσαρέσκεια των μαζών και η προσπάθεια να κρυφτούν πίσω από αριστερό μανδύα.

"Οι Γερμανοί αγοράζουν Γερμανικά προϊόντα"

ναζιστική αφίσα της δεκαετίας του `30

Στην Γερμανία ο Χίτλερ είχε προτείνει ως όνομα του κόμματος Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Κόμμα, ενώ στην Ιταλία ο Μουσολίνι ήταν στέλεχος του Σοσιαλιστικού κόμματος στον 1^ο παγκόσμιο πόλεμο.

Οι φασίστες δεν εμφανίζονταν σαν παράταξη της δεξιάς (όπως το ΛΑΟΣ ή η Χρυσή Αυγή), αλλά σαν εκδοχή του σοσιαλιστικού χώρου. Τσιμπολογούσαν από τα αιτήματα της αριστεράς, τα ανακάτευαν με εθνικές και ρατσιστικές διεκδικήσεις και χαρακτήριζαν τους εαυτούς τους σαν «αντικαπιταλιστές αλλά και αντι-μπολσεβίκοι, σοσιαλιστές».

Η Γερμανία στη δεκαετία του `20 πλήτωνταν από δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα που είχε επιβάλλει η Συνθήκη των Βερσαλλιών. Οι γερμανοί φασίστες προέβαλλαν την ανάγκη ενός υπερήφανου εθνικά Αρχηγού (Fuhrer), κι ενός πανίσχυρου Κράτους που θα εθνικοποιούσε τις τράπεζες και τα τραστ και θα διέγραφε μονομερώς το εξωτερικό χρέος της. Φυσικά, τα συνδύαζαν με ρατσιστική προπαγάνδα ενάντια στους μετανάστες και εβραίους.

Πράγματι, στα 1932, λίγο πριν αναλάβει ο Χίτλερ, η Γερμανία προχωρεί μονομερώς σε παύση πληρωμών και καταγγελία της Συνθήκης.Οι φασίστες είχαν καταφέρει να εκμεταλλευτούν την λαϊκή απέχθεια στο παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα και να τη στρέψουν σε μια τυφλή υποστήριξη ενός πιο βάρβαρου, πιο αμείλικτου καπιταλισμού που εμφανιζόταν, τάχα μου, σα Σοσιαλιστική εκδοχή στο εθνικό πλαίσιο της Γερμανίας.

Ήταν η πρώτη φορά, βλέπετε, που εμφανίστηκε «σοσιαλισμός» χωρίς εργατική εξουσία. Γιατί όλα τα «προγράμματα» μπορούν να αλλοιωθούν, να νοθευτούν, να πλιατσικολογηθούν… Ο εργατικός δημοκρατικός έλεγχος της παραγωγής και της κοινωνίας, όμως, είναι casus belli για κάθε επίδοξο «Σωτήρα».

Οι αποχωρήσεις του Δ.ΚΑΖΑΚΗ και του Σ.ΛΗΝΑΙΟΥ από την "ΣΠΙΘΑ" επιβεβαιώνουν τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής πρωτοβουλίας

Η αποχώρηση του Δ. Καζάκη και του Σ. Ληναίου από την ΣΠΙΘΑ, επαληθεύει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο τις εκτιμήσεις μας (Ξεκίνησε η οικοδόμηση του “εθνικοσοσιαλιστικού” κινήματος στη χώρα μας με την συμμετοχή και την ανοχή της Αριστεράς!  και   Το “Δόγμα της Δίκαιης Ανισότητας” του Άρχοντα της ΣΠΙΘΑΣ και άλλα φαιδρά παρόμοια, κλπ) για τα πολιτικά χαρακτηριστικά του νέου μορφώματος που επιχειρείται να συγκροτηθεί από αντιδραστικούς κύκλους.

Δημοσιεύουμε τις επιστολές που απέστειλαν προς τον Μ. Θεοδωράκη, χωρίς κανένα πρόσθετο σχόλιο:

Αγαπητέ Μίκη,

Όπως σας έχω εξηγήσει λεπτομερώς το πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε ως οργάνωση δεν είχε σχέση τόσο με πρόσωπα, όσο με έναν μηχανισμό παρακράτους, ο οποίος ήθελε να αλώσει την Σπίθα και να την μετατρέψει σε μια νέου τύπου φασιστική οργάνωση. Τα ηνία κρατά συγκεκριμένο «ίδρυμα» πέραν του Ατλαντικού. Το ίδιο που κατασκεύασε την otpor στην Γιουγκοσλαβία και συνέβαλε στις «πορτοκαλί επαναστάσεις» στην Ουκρανία, την Γεωργία και αλλού.

Όμως, μετά και τις τελευταίες εξελίξεις θεωρώ πλέον ότι το παρακράτος υπερίσχυσε. Έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να προστατέψω το όνομα, την ιστορία και κυρίως την υστεροφημία σας. Δυστυχώς απέτυχα.

Όπως σας είχα εξηγήσει εξαρχής, προσωπικά έχω αφιερωθεί στην ιδέα του νέου ΕΑΜ. Την παλεύω, με τις λιγοστές δυνάμεις που διαθέτω, πολύ καιρό πριν υπάρξει η Σπίθα. Θα συνεχίσω στον ίδιο δρόμο με την ακλόνητη πεποίθηση ότι το νέο ΕΑΜ θα γεννηθεί. Όχι γιατί το θέλω εγώ, αλλά γιατί είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για το λαό και την Ελλάδα. Όταν δημιουργηθεί - μιας και είναι σίγουρο ότι κάτι τέτοιο θα γίνει - προσωπικά θα βρίσκομαι στις γραμμές του, απλός στρατιώτης όπως ήμουν πάντα. Το δυστύχημα είναι ότι θα έχει απέναντί του και τους μελανοχιτώνες του παρακράτους που έχει διαλέξει τη Σπίθα για να τους εκκολάψει.

Αποχωρώ από την Σπίθα και την συμβουλευτικής σας, μιας και ο δρόμος που έχετε επιλέξει δεν έχει καμμιά σχέση με τον δικό μου.

Ευχαριστώ,
Δημήτρης Καζάκης

Αγαπητέ  Μίκη

Διάβασα σήμερα, στην επίσημη ιστοσελίδα,  την αναπάντεχη, ολοκληρωτική μεταστροφή της ΣΠΙΘΑΣ και  λυπήθηκα πάρα πολύ.

Όπως είναι φυσικό, μου είναι αδύνατο πλέον να συνεχίσω να βρίσκομαι δίπλα σου. Δεν μου το επιτρέπει ο χαρακτήρας μου, τον οποίο ξέρεις πολύ καλά.

Όπως ακριβώς έκανα κάθε φορά, στα 50 χρόνια της γνωριμίας μας που αποφάσιζες παρόμοιες, ακατανόητες, μεταστροφές. Θέλοντας πάντα να υπερασπιστώ το μεγάλο έργο σου και τους μεγάλους αγώνες σου που κάποιοι προσπαθούσαν και προσπαθούν,συστηματικά,να αμαυρώσουν.

Παραμένω μαχόμενος στις Ιδέες της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών της 1ης Δεκέμβρη και της 3ης Απρίλη.

Δεν θέλω όμως να έχω καμιά σχέση με την Κίνηση Εξαρτημένων Πολιτών της 11ης του Απρίλη 2011.-

Στέφανος  Ληναίος

Η πολιτική στο τιμόνι...

Αν πέσει στα χέρια σας ένα οποιοδήποτε κείμενο για την κρίση, στο οποίο είναι κρυμμένο το όνομα του συγγραφέα, είναι δύσκολο να αντιληφθείτε την πολιτική του ταυτότητα, εφόσον δεν περιλαμβάνει κάποιες γνωστές φράσεις- κλειδιά, με τις οποίες κωδικοποιούνται με συνθηματολογικό τρόπο και γίνονται διακριτές μεταξύ τους οι πολιτικές γραμμές των ομαδοποιήσεων στο εσωτερικό της Αριστεράς. Επίσης, στο σύνολο σχεδόν των κειμένων τα οποία είναι στρατευμένα στην υπεράσπιση συγκεκριμένων πολιτικών γραμμών, αν αποκοπούν μερικές μόνον φράσεις – κλειδιά, χάνεται εντελώς η πολιτική ταυτότητά τους...

Στην πραγματικότητα αυτή η κατάσταση καταγράφει μια πλευρά της παραίτησης της Αριστεράς από την Πολιτική και στην άνευ όρων παράδοσή της στους τεχνικούς της εξουσίας, οι οποίοι πρόθυμα παρέχουν την βοήθειά τους στα πλαίσια των προσωπικών τους στρατηγικών. Η χρεωκοπία του συλλογικού στοιχείου στην Πολιτική, έχει αναδείξει ένα στρώμα διανοουμένων / προσωπικοτήτων / παραγόντων στους χώρους της Αριστεράς στην ανάληψη καίριων πολιτικών καθοδηγητικών καθηκόντων. Το επόμενο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση - το οποίο ήδη έχει πραγματοποιηθεί - είναι η εμφάνιση πολιτικών μορφωμάτων που απαρτίζονται σχεδόν αποκλειστικά από τεχνικούς της εξουσίας.

Αν πάρει κάποιος τον κατάλογο με τα “ονόματα” που συγκροτούν νέες πρωτοβουλίες οι οποίες έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια στους χώρους της Αριστεράς, θα διαπιστώσει την απόλυτη κυριαρχία αυτού του κοινωνικού στρώματος. Αρκετοί από αυτούς σήμερα δοκιμάζουν μπροστά στον καθρέπτη τους τα υπουργικά τους σμόκιν εκφωνώντας λογύδρια με εναλλακτικές προτάσεις για την έξοδο από την κρίση, απευθυνόμενοι προς εκείνους που έχουν την ευθύνη για να χειριστούν τα ζητήματα κρατικής πολιτικής. Απευθύνονται δηλαδή στους κατέχοντες την εξουσία και όχι στο μαζικό κίνημα ή τον κόσμο της εργασίας.

Το χαλί για την κυριαρχία αυτών των πρακτικών έχει στρωθεί από ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς με την ανάδειξη της “εθνικής ενότητας” ενάντια στην χούντα της Ε.Ε. και του ΔΝΤ ως το κύριο πολιτικό μέλημα στην συγκυρία. Στην αναζήτηση δηλαδή της διεξόδου από την κρίση μέσω κρατικών πολιτικών που επικεντρώνονται τις σχέσεις της χώρας με τον έξω κόσμο και όχι στην αναζήτηση λύσεων που αποβλέπουν στην αναδιάταξη του ταξικού συσχετισμού στο εσωτερικό της χώρας υπέρ της εργατικής δύναμης. Γιαυτό αγωνίζονται να οικοδομήσουν ένα νέο ΕΑΜ, παραβλέποντας τόσο την ταξική φύση του κράτους, όσο και την ηγεμονία του αστισμού σε αυτό το μέτωπο.

Η Αριστερά, όπως έχει δείξει η ίδια της η ιστορία, δεν δυσκολεύεται στο να οικοδομήσει εθνικά μέτωπα, έχει όμως πρόβλημα να ανέλθει στην εξουσία μέσω αυτών των πολιτικών. Η ιστορική εκκρεμότητα από το παρελθόν της, η οποία αναζητεί απάντηση δεν είναι το νέο ΕΑΜ, αλλά ο “τρίτος γύρος”. Και σε αυτό το θέμα - την άλλη εξουσία - οφείλει να δώσει απάντηση. Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού κομμουνισμού, δυστυχώς αυτή η απάντηση δεν μπορεί να έχει θετικές αναφορές σε ιστορικά προηγούμενα...

Η προώθηση αυτής της πολιτικής αναζήτησης εθνικών λύσεων διεξόδου από την κρίση συνοδεύεται από μια άλλη ιδεολογική υποχώρηση της Αριστεράς. Η Αριστερά αναγκάζεται να αναγνωρίζει τον ρόλο μιας καθολικά αποδεκτής και επομένως ταξικά ουδέτερης επιστήμης, που θα παρέχει εγκυρότητα σε αυτές τις εθνικές λύσεις. Πρόκειται για μια ιδεολογική υποχώρηση προς τον τεχνοκρατισμό και τον οικονομισμό, με την επιβολή της Οικονομικής Επιστήμης ως τον πολικό αστέρα που καθοδηγεί τους εθνικούς δρόμους που χαράσσει η Αριστερά για την έξοδο από την κρίση.

Ως μια κριτική σε αυτές αυτές ακριβώς τις αντιλήψεις οι οποίες ηγεμονεύουν σήμερα στην Αριστερά, δημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα από ένα κείμενο του Alain Badiou. Αν και έχει γραφτεί 40 περίπου χρόνια πριν, διατηρεί την επικαιρότητά του:

"... ή αστική πολιτική οικονομία πραγματώνεται στην κατασκευή μοντέλων ισόρροπης επέκτασης : εδώ ακόμη, το μοντέλο αναχαιτίζει την καπιταλιστική «αταξία», όχι με τη γνώση της αιτίας της (ή με τη βοήθεια της μαρξιστικής επιστήμης των κοινωνικών σχηματισμών και την κατανόηση της πάλης των τάξεων), αλλά μέσω μιας τεχνικής εικόνας πού εκφράζει την ολοκλήρωση των συμφερόντων της αστικής τάξης. Ή «επέκταση» παρου­σιαζόμενη σαν κανόνας με προοδευτικό περιεχόμενο εί­ναι στην πραγματικότητα το αναπόφευκτο αποτέλεσμα τον δομών μέσα στις όποιες γεννιέται το κέρδος...

Ή «ισορροπία» είναι ο κανόνας ασφάλειας ενάντια στον παροξυσμόν τον αντιφάσεων, και τον πολιτικό κίνδυνο της ανόδου στα άκρα της πάλης τον τάξεων. Τα επεκτατικά μοντέλα ισορροπίας, με το πρόσχημα ότι παίρνουν στα σοβαρά το αντικείμενο τους (την οικονο­μία τον «βιομηχανικών κοινωνιών»), εξαντικειμενίζουν τους σκοπούς τον ταξικών τους συμφερόντων. Μία εθνική οικονομία σε ισόρροπη επέκταση εμφανίζει το αιτιολο­γικό να ικανοποιείται από τις κρατικές παρεμβάσεις εν ονόματι του «γενικού συμφέροντος». Μέσα από αυτή την εικόνα το μοντέλο ενοποιεί εξωτερικά μια οικονομική πολιτική, τη νομιμοποιεί και αποκρύπτοντας την αιτία της την εμφανίζει σαν κανόνα του.

"Έχει μεγάλη σημασία να δείξουμε πώς ή οικονομομετρική υποδούλωση και ή αυξανόμενη χρήση τον δή­θεν «μαθηματικών μοντέλων» στην οικονομία είναι μια από τις πλέον καθαρές μορφές του ρεβιζιονισμού, ή ή παρεκτροπή από την ίδια την καρδιά του καλύτερου συ­στατικού μέρους του μαρξισμού, και ή αναπόφευκτη ευ­θυγράμμιση με τούς αντικειμενικούς σκοπούς τής αστικής τάξης. "