Η πολιτική στο τιμόνι...

Αν πέσει στα χέρια σας ένα οποιοδήποτε κείμενο για την κρίση, στο οποίο είναι κρυμμένο το όνομα του συγγραφέα, είναι δύσκολο να αντιληφθείτε την πολιτική του ταυτότητα, εφόσον δεν περιλαμβάνει κάποιες γνωστές φράσεις- κλειδιά, με τις οποίες κωδικοποιούνται με συνθηματολογικό τρόπο και γίνονται διακριτές μεταξύ τους οι πολιτικές γραμμές των ομαδοποιήσεων στο εσωτερικό της Αριστεράς. Επίσης, στο σύνολο σχεδόν των κειμένων τα οποία είναι στρατευμένα στην υπεράσπιση συγκεκριμένων πολιτικών γραμμών, αν αποκοπούν μερικές μόνον φράσεις – κλειδιά, χάνεται εντελώς η πολιτική ταυτότητά τους...

Στην πραγματικότητα αυτή η κατάσταση καταγράφει μια πλευρά της παραίτησης της Αριστεράς από την Πολιτική και στην άνευ όρων παράδοσή της στους τεχνικούς της εξουσίας, οι οποίοι πρόθυμα παρέχουν την βοήθειά τους στα πλαίσια των προσωπικών τους στρατηγικών. Η χρεωκοπία του συλλογικού στοιχείου στην Πολιτική, έχει αναδείξει ένα στρώμα διανοουμένων / προσωπικοτήτων / παραγόντων στους χώρους της Αριστεράς στην ανάληψη καίριων πολιτικών καθοδηγητικών καθηκόντων. Το επόμενο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση - το οποίο ήδη έχει πραγματοποιηθεί - είναι η εμφάνιση πολιτικών μορφωμάτων που απαρτίζονται σχεδόν αποκλειστικά από τεχνικούς της εξουσίας.

Αν πάρει κάποιος τον κατάλογο με τα “ονόματα” που συγκροτούν νέες πρωτοβουλίες οι οποίες έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια στους χώρους της Αριστεράς, θα διαπιστώσει την απόλυτη κυριαρχία αυτού του κοινωνικού στρώματος. Αρκετοί από αυτούς σήμερα δοκιμάζουν μπροστά στον καθρέπτη τους τα υπουργικά τους σμόκιν εκφωνώντας λογύδρια με εναλλακτικές προτάσεις για την έξοδο από την κρίση, απευθυνόμενοι προς εκείνους που έχουν την ευθύνη για να χειριστούν τα ζητήματα κρατικής πολιτικής. Απευθύνονται δηλαδή στους κατέχοντες την εξουσία και όχι στο μαζικό κίνημα ή τον κόσμο της εργασίας.

Το χαλί για την κυριαρχία αυτών των πρακτικών έχει στρωθεί από ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς με την ανάδειξη της “εθνικής ενότητας” ενάντια στην χούντα της Ε.Ε. και του ΔΝΤ ως το κύριο πολιτικό μέλημα στην συγκυρία. Στην αναζήτηση δηλαδή της διεξόδου από την κρίση μέσω κρατικών πολιτικών που επικεντρώνονται τις σχέσεις της χώρας με τον έξω κόσμο και όχι στην αναζήτηση λύσεων που αποβλέπουν στην αναδιάταξη του ταξικού συσχετισμού στο εσωτερικό της χώρας υπέρ της εργατικής δύναμης. Γιαυτό αγωνίζονται να οικοδομήσουν ένα νέο ΕΑΜ, παραβλέποντας τόσο την ταξική φύση του κράτους, όσο και την ηγεμονία του αστισμού σε αυτό το μέτωπο.

Η Αριστερά, όπως έχει δείξει η ίδια της η ιστορία, δεν δυσκολεύεται στο να οικοδομήσει εθνικά μέτωπα, έχει όμως πρόβλημα να ανέλθει στην εξουσία μέσω αυτών των πολιτικών. Η ιστορική εκκρεμότητα από το παρελθόν της, η οποία αναζητεί απάντηση δεν είναι το νέο ΕΑΜ, αλλά ο “τρίτος γύρος”. Και σε αυτό το θέμα - την άλλη εξουσία - οφείλει να δώσει απάντηση. Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού κομμουνισμού, δυστυχώς αυτή η απάντηση δεν μπορεί να έχει θετικές αναφορές σε ιστορικά προηγούμενα...

Η προώθηση αυτής της πολιτικής αναζήτησης εθνικών λύσεων διεξόδου από την κρίση συνοδεύεται από μια άλλη ιδεολογική υποχώρηση της Αριστεράς. Η Αριστερά αναγκάζεται να αναγνωρίζει τον ρόλο μιας καθολικά αποδεκτής και επομένως ταξικά ουδέτερης επιστήμης, που θα παρέχει εγκυρότητα σε αυτές τις εθνικές λύσεις. Πρόκειται για μια ιδεολογική υποχώρηση προς τον τεχνοκρατισμό και τον οικονομισμό, με την επιβολή της Οικονομικής Επιστήμης ως τον πολικό αστέρα που καθοδηγεί τους εθνικούς δρόμους που χαράσσει η Αριστερά για την έξοδο από την κρίση.

Ως μια κριτική σε αυτές αυτές ακριβώς τις αντιλήψεις οι οποίες ηγεμονεύουν σήμερα στην Αριστερά, δημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα από ένα κείμενο του Alain Badiou. Αν και έχει γραφτεί 40 περίπου χρόνια πριν, διατηρεί την επικαιρότητά του:

"... ή αστική πολιτική οικονομία πραγματώνεται στην κατασκευή μοντέλων ισόρροπης επέκτασης : εδώ ακόμη, το μοντέλο αναχαιτίζει την καπιταλιστική «αταξία», όχι με τη γνώση της αιτίας της (ή με τη βοήθεια της μαρξιστικής επιστήμης των κοινωνικών σχηματισμών και την κατανόηση της πάλης των τάξεων), αλλά μέσω μιας τεχνικής εικόνας πού εκφράζει την ολοκλήρωση των συμφερόντων της αστικής τάξης. Ή «επέκταση» παρου­σιαζόμενη σαν κανόνας με προοδευτικό περιεχόμενο εί­ναι στην πραγματικότητα το αναπόφευκτο αποτέλεσμα τον δομών μέσα στις όποιες γεννιέται το κέρδος...

Ή «ισορροπία» είναι ο κανόνας ασφάλειας ενάντια στον παροξυσμόν τον αντιφάσεων, και τον πολιτικό κίνδυνο της ανόδου στα άκρα της πάλης τον τάξεων. Τα επεκτατικά μοντέλα ισορροπίας, με το πρόσχημα ότι παίρνουν στα σοβαρά το αντικείμενο τους (την οικονο­μία τον «βιομηχανικών κοινωνιών»), εξαντικειμενίζουν τους σκοπούς τον ταξικών τους συμφερόντων. Μία εθνική οικονομία σε ισόρροπη επέκταση εμφανίζει το αιτιολο­γικό να ικανοποιείται από τις κρατικές παρεμβάσεις εν ονόματι του «γενικού συμφέροντος». Μέσα από αυτή την εικόνα το μοντέλο ενοποιεί εξωτερικά μια οικονομική πολιτική, τη νομιμοποιεί και αποκρύπτοντας την αιτία της την εμφανίζει σαν κανόνα του.

"Έχει μεγάλη σημασία να δείξουμε πώς ή οικονομομετρική υποδούλωση και ή αυξανόμενη χρήση τον δή­θεν «μαθηματικών μοντέλων» στην οικονομία είναι μια από τις πλέον καθαρές μορφές του ρεβιζιονισμού, ή ή παρεκτροπή από την ίδια την καρδιά του καλύτερου συ­στατικού μέρους του μαρξισμού, και ή αναπόφευκτη ευ­θυγράμμιση με τούς αντικειμενικούς σκοπούς τής αστικής τάξης. "