Με τις ευλογίες της εκκλησίας επικυρώθηκε μια σημαντική νίκη του λαού της Κερατέας ενάντια στο Κράτος...

 Η αποχώρηση των δυνάμεων καταστολής από την Κερατέα είναι μια αναμφισβήτητη νίκη των κατοίκων γιατί σηματοδοτεί την ανατροπή κρατικών επιλογών που υποβάθμιζαν την περιοχή. Η σημασία αυτού του γεγονότος θα πρέπει να προβληματίσει την Αριστερά κυρίως για την "απουσία" της από αυτό το συμβάν. Αυτή η απουσία της δεν εντοπίζεται στην φυσική παρουσία και στην συμπαράσταση στον αγώνα των κατοίκων, αλλά στην κενότητα των θεωρητικών της εργαλείων και των πολιτικών της στρατηγικών να εντάξουν με συνεπή και οργανικό τρόπο παρόμοια συμβάντα στην στρατηγικές τους επιλογές για την αντικαπιταλιστική πάλη και την ανάδειξη ενός οράματος μιας άλλης κοινωνίας. Είναι χαρακτηριστικό αυτής της αδυναμίας της Αριστεράς, η άνεση με την οποία το κράτος επένδυσε αυτή την πολιτική του ήττα με τα δικά του ιδεολογικά όπλα, αμβλύνοντας την ένταση της πολεμικής αντιπαράθεσης και επαναφέροντας τα πράγματα στην πρότερη κατάσταση. Η ανάδειξη ως κύριας πλευράς αυτής της αντίθεσης της αντιπαράθεσης ανάμεσα στους κατοίκους και τις δυνάμεις καταστολής  διευκόλυνε την κατάσταση για να πραγματοποιηθεί η εκεχειρία ανάμεσα σε αυτά τα αντίπαλα  στρατόπεδα. Τώρα, όλοι ευχαριστημένοι - ΜΑΤατζήδες και κάτοικοι -  πάνε να ψήσουν το πασχαλινό αρνί και να γιορτάσουν την ανάσταση του Κυρίου.... Όμως η αντίθεση ανάμεσα στα λαϊκά συμφέροντα και τις κρατικές πολιτικές, όπως αυτή εκδηλώθηκε στην περιοχή της Κερατέας από την αρχή αυτού του αγώνα, παραμένει ακόμα υπαρκτή και  δεν διευθετήθηκε οριστικά με την αποχώρηση των δυνάμεων καταστολής.

Με αυτά τα δεδομένα, πιστεύουμε ότι  - τώρα που τα πράγματα ηρέμησαν και δεν είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα τα πολεμικά ανακοινωθέντα - θα πρέπει ως αριστεροί να προβληματιστούμε σε βάθος και να προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε και τις σκοτεινές και δυσδιάκριτες πλευρές αυτού του συμβάντος, το οποίο ανοίγει περισσότερα ζητήματα για  την αριστερά από αυτά που εκ πρώτης όψεως φαίνεται να κλείνουν με την χθεσινή κατάληξη.  Προς αυτή την κατεύθυνση θα προσπαθήσουμε να εκθέσουμε τις απόψεις απόψεις με μια σειρά από κείμενα που θα ακολουθήσουν και να συμβάλουμε στον διάλογο που θεωρούμε ότι μόλις τώρα ανοίγει. 

Σε αυτό τον διάλογο πιστεύουμε πως δεν έχουν να προσφέρουν πολλά τα "κομματικά" ανακοινωθέντα και οι στοιχίσεις πίσω από ήδη δεδομένες πολιτικές αντιπαραθέσεις που λίγο πολύ έχουν κλείσει τον κύκλο τους πολύ πριν εκδηλωθεί αυτό το συμβάν. Τα ζητήματα αυτά,  τα οποία αναζητούν απαντήσεις είναι ήδη "εσωτερικά" στους πολιτικούς φορείς της αριστεράς και ως τέτοια θα πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε. Γιαυτό ο προσωπικός προβληματισμός  και η κριτική στάση μετράει περισσότερο από την ανάγκη στήριξης και προπαγάνδιση της κομματικής γραμμής. Ξεκινάμε λοιπόν αυτό τον διάλογο αναδημοσιεύοντας ένα κείμενο γραμμένο σε προσωπικό τόνο, από την  ιστοσελίδα ΟΒΡΙΟΚΑΣΤΡΟ ΚΕΡΑΤΕΑΣ:

Θα μου επιτρέψετε να γράψω σε πρώτο ενικό πρόσωπο, για δεύτερη φορά, σε αυτά τα σχεδόν 3 χρόνια που υπάρχει το ιστολόγιο.

Σήμερα ήταν όντως μία σημαντική ημέρα. Τα ΜΑΤ, οι ασφαλίτες και οι λοιποί "ακάλεστοι επισκέπτες" τα μάζεψαν και εξαφανίστηκαν. Τα ΜΜΕ σίγησαν και το πέρασαν στα ψιλά, γιατί είναι στην πραγματικότητα ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ της κυβέρνησης. Οι εισβολείς δεν κατάφεραν να μας υποτάξουν (και δεν θα το καταφέρουν ποτέ) και αποδέχτηκαν την ήττα τους. Πως να δοθεί δημοσιότητα; Δεν πρέπει...

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί δεν έχουν και πολύ σημασία αυτή τη στιγμή. Είναι δουλειά όσων ασχοληθούν με την ιστορική καταγραφή των όσων έχουν συμβεί. Το πιο σημαντικό που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως ο κόσμος ήταν εκείνος που δρομολόγησε τις εξελίξεις. Η συνοχή, η αυτοοργάνωση, η συνέπεια, η πίστη στο δίκαιο του αγώνα, Η ΕΝΟΤΗΤΑ. Οι κάτοικοι της περιοχής και οι φίλοι που βοήθησαν, όλοι αυτοί οι ανώνυμοι που ξεχύθηκαν στους δρόμους αυθόρμητα, με μόνο όπλο το δίκιο. Και το δίκιο κέρδισε.

Βέβαια, αυτό που τελείωσε σήμερα είναι μία μάχη. Την παρομοιάζω με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Τρέψαμε τον εχθρό σε φυγή, σε οπισθοχώρηση. Αυτό που μένει ακόμα είναι η μάχη των Πλαταιών. Γι' αυτήν ετοιμαζόμαστε από απόψε. Τότε θα τελειώσει και ο πόλεμος. Τότε θα φύγουν οριστικά οι εισβολείς.

Η κυβέρνηση έχει μία διέξοδο από το πρόβλημα. Μία χρυσή ευκαιρία για να δώσει τέλος σε αυτή την παράνοια, για την οποία είναι και η μόνη υπεύθυνη. Να ακούσει τους κατοίκους και τη λύση που προτείνουν. Να αλλάξει ή να τροποποιήσει αυτόν τον ξεπερασμένο περιφερειακό σχεδιασμό!!!

Ο αγώνας παιδιά συνεχίζεται μέχρι την τελική νίκη. Καμία χαλάρωση, κανένας εφησυχασμός.

Συνεχίζουμε ενωμένοι και δυνατοί. Έχουμε δρόμο μπροστά μας και πρέπει να τον περπατήσουμε.

Το χρονικό της ημέρας:

Στις 10:30 το πρωί συναντήθηκαν ο υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ., ο δήμαρχος Λαυρεωτικής και ο μητροπολίτης. Μιάμιση ώρα μετά είχαν καταλήξει στη συμφωνία, που όλοι μας ξέρουμε. Τα μπλόκα άρχισαν να ανοίγουν και οι αστυνομικές δυνάμεις να προετοιμάζονται προς αποχώρηση. Παρότι έγινε η αλλαγή βάρδιας κανονικά το μεσημέρι, οι νεοφερμένοι έκαναν τη μικρότερη υπηρεσία της ζωής τους. Μετά από λίγη ώρα πήραν το δρόμο της επιστροφής. Οι μόνες δυνάμεις που έχουν απομείνει είναι δύο πληρώματα από τα τοπικά τμήματα, όπου μαζί με κατοίκους περιφρουρούν τον χώρο που βρίσκονται τα μηχανήματα. Η κοινοπραξία έχει διορία από την αστυνομία μέχρι αύριο το μεσημέρι να αποσύρει τα μηχανήματα. Το μεσημέρι αποχωρούν και τα δύο περιπολικά και ολοκληρώνεται η απεμπλοκή της αστυνομίας.

Αίσθησή μου είναι πως πιο χαρούμενοι ήταν οι αστυνομικοί παρά οι κάτοικοι.

Ανέβηκα στον χώρο και αντίκρισα ένα βομβαρδισμένο τοπίο. Πίστεψα πως όχι μόνο είχε γίνει η χωματερή, αλλά λειτουργούσε κιόλας. Τα σπιτάκια διελυμένα, τα αυτοκίνητα αναποδογυρισμένα και το φορτηγό του δήμου εντελώς κατεστραμμένο. Φυσικά, παντού σκουπίδια. Δέντρα και θάμνοι είχαν κοπεί και παραδοθεί στην πυρά. Δεν είχα καμία αμφιβολία πως οι προστάτες των πολιτικών σκουπιδιών θα άφηναν πίσω τους τα σημάδια του δικού τους πολιτισμού. Εκείνου των σκουπιδιών. Όπως σκουπίδια είναι κι εκείνοι. Δείτε μερικές από τις φωτογραφίες, τις πρώτες που τράβηξα από το ΑΠΑΡΤΟ ΟΒΡΙΟΚΑΣΤΡΟ. Κρατήστε στο μυαλό σας την τελευταία. Τον απάτητο λόφο...

Έχουμε πολλά να πούμε και να διορθώσουμε. Να είστε καλά...